Την Τρίτη 9 Δεκέμβρη 2025 έκλεισα τα 48 μου χρόνια. Μαζί με τη χαρά των ευχών, ένιωσα την ανάγκη να σταθώ λίγο απέναντι στον χρόνο. Όχι με μελαγχολία, αλλά με καθαρή σκέψη. Θυμάμαι τον εαυτό μου το 2000, τότε που ιδρύσαμε τη Virtual Trip. Εκείνη την εποχή κάποιος 48 ετών μου φαινόταν «μεγάλος». Σήμερα καταλαβαίνω ότι μπορεί κανείς να νιώθει νέος και γεμάτος ενέργεια ακόμη και σ’ αυτή την ηλικία - πιθανότατα και σε αρκετά μεγαλύτερη.
Η πραγματικότητα βέβαια είναι πως βρίσκομαι πια στα πρώτα χρόνια της λεγόμενης μέσης ηλικίας, και αυτό γεννά δύο έντονα και ξεκάθαρα συναισθήματα: Ευγνωμοσύνη και ευθύνη.
Ευγνωμοσύνη επειδή έχω ζήσει πολύ περισσότερα απ’ όσα θα τολμούσα να ονειρευτώ όταν ξεκινούσα τη Virtual Trip μαζί με τον Περικλή, τον Μίλτο, τον Νίκο και τον Χάρη. Ευγνωμοσύνη επίσης επειδή γνωρίζω καλά ότι όσα θεωρούμε σήμερα δεδομένα, παραμένουν δυσπρόσιτα για τη συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων στον κόσμο.
Γεννήθηκα στην Ελλάδα της δεκαετίας του ’70, σε μια κοινωνία που μου έδωσε σταθερότητα και ευκαιρίες. Αυτή η πραγματική - και συχνά ανομολόγητη - καλή τύχη δεν μου διαφεύγει. Δεν αισθάνομαι ότι δικαιούμαι τίποτα εκ των προτέρων. Είμαι βαθιά ευγνώμων για την οικογένειά μου, τους συνιδρυτές μου και όλους τους συναδέλφους μου στη διάρκεια αυτών των 25 ετών.
Ακριβώς αυτή η επίγνωση όμως γεννά και μια ευθύνη: Να αξιοποιήσουμε ό,τι έχουμε στη διάθεσή μας για να προσφέρουμε κάτι ουσιαστικό σε περισσότερους ανθρώπους. Όχι μόνο στους περίπου 500 εργαζόμενους του επιχειρηματικού μας οικοσυστήματος, όπως ούτε μόνο για τις περίπου 40.000 μικρομεσαίες επιχειρήσεις που εξυπηρετούμε παγκοσμίως. Τελικά το αποτέλεσμα της εργασίας μας αφορά τα εκατομμύρια των χρηστών που στηρίζονται στις τεχνολογίες μας, στους οποίους και αναφερόμαστε.
Αναλογίζομαι πως όταν συλλογικά, δημιουργικά εγχειρήματα προσφέρουν πραγματικό όφελος για την κοινωνία, τότε η δουλειά αποκτά σκοπό πέρα από την προσωπική επιτυχία. Γίνεται χρέος, υπό την έννοια ίσως που μιλά για Χρέος ο Καζαντζάκης. Έρχεται τότε ξανά στο μυαλό μου πως τίποτα από αυτά δεν μπορεί να γίνει χωρίς συλλογική προσπάθεια. Η ομαδικότητα είναι που κάνει τη διαφορά. Μιλάμε λοιπόν για χρέος προς την ομάδα, χρέος προς τον συνεργάτη, χρέος σε τελική ανάλυση προς τον συνάνθρωπο.
Αν κάτι με κάνει σήμερα πιο αισιόδοξο από ποτέ, είναι η πεποίθηση ότι μια διεθνής, ουσιαστικά επιδραστική τεχνολογική επιχείρηση μπορεί πράγματι να αναπτυχθεί από την Ελλάδα. Το έχουμε αποδείξει πως διαθέτουμε τις δυνατότητες, τις αξίες και την ομάδα για να το κάνουμε. Ίσως αυτό να είναι τελικά και το παράδοξο της ηλικίας: Το σώμα μετρά χρόνια, αλλά η προοπτική, ο ενθουσιασμός και η αισιοδοξία για όσα έρχονται σε κάνει να νιώθεις νέος.
Η αλήθεια μου είναι πως στα 48 δεν αισθάνομαι μεγάλος. Αισθάνομαι όμως συνειδητοποιημένος. Και αν κρατώ κάτι από αυτή τη χρονιά, είναι πως ό,τι είναι εκτός του ελέγχου μας, δεν πρέπει να το φοβόμαστε.
Αντίθετα οφείλουμε να επικεντρωθούμε σε εκείνα που μπορούμε να ελέγξουμε: Την προσπάθεια, την επιμονή, τις καλές προθέσεις.
Σε αυτά οφείλουμε να μείνουμε συνεπείς. Και θα το κάνουμε.
Με ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους για τις ευχές τους, δηλώνω την αισιοδοξία μου: Τα καλύτερα είναι μπροστά μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου