Ως τη Νίκη, Πάντοτε, Μιχάλη Χαραλαμπίδη

Αγαπημένε Δάσκαλε Μιχάλη Χαραλαμπίδη,

Ήταν Ιούνιος του 1996, διάβαζα μαθηματικά για τις πανελλήνιες εξετάσεις της επόμενης μέρας. Στιγμή ιερή. Περιέργως όμως η μητέρα μου, καθηγήτρια, με διακόπτει. "Έλα τώρα να δεις στην τηλεόραση μου λέει", μιλάει ένας πολύ αξιόλογος άνθρωπος. Η ιστορική σου ομιλία στο 4ο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ είχε μόλις ξεκινήσει και την είδα ολόκληρη. Έτσι σε γνώρισα, εντυπωσιασμένος από το 1ο δευτερόλεπτο.

Ήσουν διαφορετικός. Δεν μιλούσες για αυτά που μιλούσαν οι άλλοι. Αναφερόσουν στην πατρίδα μιλώντας για τα όνειρα σε ενεστώτα χρόνο. Τίποτα δεν μπορεί να ενθουσιάσει περισσότερο ένα νέο παιδί.

Τα χρόνια πέρασαν. Από τον Οκτώβρη εκείνης της χρονιάς ήμουν στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Άκουγα πολλά για σένα, για αυτήν την διαφορετική προοπτική που προτείνει ένα "λαμπρό μυαλό". Ήρθε το 2000, σε άκουσα να μιλάς στο κέντρο του Ηρακλείου, ήμουν με τον συναθλητή σου Νεκτάριου Μουμουτζή. Σε ακούσαμε να μιλάς για τους σιδηροδρόμους, που η Ελλάδα πρέπει να αναπτύξει για να είναι σύγχρονο κράτος και που πρέπει να συνδέουν τα δέκα διεθνή λιμάνια που οφείλουμε να δημιουργήσουμε, ξεκινώντας από τη νότια Κρήτη. Κανείς δεν είχε ξαναμιλήσει για αυτά. 

Σε καλέσαμε στο Πανεπιστήμιο και μας τίμησες ερχόμενος. Είπες για τη συνάντηση του παραδοσιακού με το σύγχρονο. Για τη σύνδεση της εκπαίδευσης με τα τοπικά οικονομικά πλεονεκτήματα. Για την επιστροφή του Τόπου και για το Συμβολικό Κεφάλαιο, το πεδίο που καθορίζει την οικονομία του 21ου αιώνα και που η Ελλάδα είναι υπερδύναμη. Σε ακούγαμε με προσοχή.

Παράλληλα υποστηρίξαμε το εγχείρημα της Δημοκρατικής Περιφερειακής Ένωσης, μιας κίνησης πολύ μπροστά από την εποχή της. Είχες τεράστιο δίκιο να λες πως το 0.4% ήταν μια μεγάλη ηθική νίκη καθότι η ολοκληρωτικού τύπου αντιμετώπιση από το σύστημα ξεπερνούσε την πιο νοσηρή φαντασία. Η ιδιότυπη εξορία σου από την ενημερωτική σφαίρα, στην οποία σε καταδίκασαν Σημίτης, Τσουκάτος και τα συμφέροντα που εκπροσωπούσαν διήρκεσε μέχρι και σήμερα.

Η προσπάθεια στις Ευρωεκλογές ήταν τίμια και ειλικρινής. Το αποτέλεσμα βέβαια προδιαγεγραμμένο. Τότε ξεκίνησες έναν αγώνα που έδειξε πως είσαι άνθρωπος υψηλότερης ποιότητας. Άρχισες να γυρίζεις την Ελλάδα και να συνομιλείς. Να αναστήσεις τους ομίλους. Να κανείς την πολιτική με την αυθεντική έννοια του όρου και να την επανασυστήσεις στον τόπο που αυτή γεννήθηκε. Η προσπάθεια αυτή, που διήρκεσε είκοσι χρόνια, είναι μοναδική και θα μας εμπνέει σε όλη τη διάρκεια του βίου μας.

Συνδύασες την Ομιλία, τη δια ζώσης επικοινωνία απαλλαγμένη από ηλεκτρονικά ή άλλα φίλτρα, με την επιστροφή του Λόγου. Είναι μοναδική στα παγκόσμια χρονικά η περίπτωση ενός Πολιτικού που αποκλείστηκε από το καθεστώς και συνέγραψε σε σχετικά σύντομο χρόνο περισσότερα από δώδεκα βιβλία για να καταθέσει με σαφήνεια, εύρος, βάθος και παρρησία τις πολιτικές του θέσεις σε όλα τα ζητήματα που αφορούν τη δημόσια συζήτηση: Γεωπολιτική, διεθνείς σχέσεις και ανθρώπινα δικαιώματα, τοπική και περιφερειακή ανάπτυξη, πολιτισμική και αγροδιατροφική οικονομία και πολλά άλλα. Παράλληλα, έκανες ένα ανεπανάληπτο εγκώμιο στην Πολιτική επαναδιατυπώνοντας και επαναφέροντας την ύψιστη των τεχνών, με τον αυθεντική, ελληνικό της τρόπο επιστημονικά και μεθοδολογικά. 

Ο γραπτός αυτός λόγος είναι ένα μεγάλο σου δώρο, τόσο στους σημερινούς Έλληνες όσο και στις επόμενες γενιές. Δεν μπορούμε να σε ευχαριστήσουμε επαρκώς. Η ιστορία σε έχει ήδη δικαιώσει και αυτή η δικαίωση θα φτάσει στα αυτιά κάθε Έλληνα και κάθε Ελληνίδας τα επόμενα χρόνια.

Στα τέλη της δεκαετίας του '90 μας είπες "να γίνουμε όλοι μάστορες". Ακούσαμε τη συμβουλή σου και 25 χρόνια μετά αναγνωρίζουμε πως αυτή η προτροπή άλλαξε τη ζωή μας, μας βοήθησε να διατηρήσουμε την οικονομική μας ανεξαρτησία, την ελευθερία του λόγου μας και μας έδωσε τη δυνατότητα να είμαστε χρήσιμοι για τους ανθρώπους που αγαπάμε και για την κοινωνία συνολικά. Ήταν η πιο εμπνευσμένη προτροπή που θα μπορούσε να δώσει κανείς, ειπωμένη μάλιστα την στιγμή εκείνη που η κάστα στην κατοχή της οποίας ήταν το κράτος μας καλούσε να τζογάρουμε στο χρηματιστήριο.

Οι νέοι επιχειρηματίες και οι νεοφυείς επιχειρήσεις σε τίμησαν καλώντας σε διαδοχικά σε συνέδριά τους, σε Ελλάδα και Ευρώπη το 2009, 2010, 2011 και 2012. Ανταπέδωσες την  τιμή ερχόμενος να μας μιλήσεις και απολαύσαμε κάθε στιγμή μάθησης μαζί σου. Μας έδειξες πως μπορούμε να έχουμε τη δική μας αυτόχθονη επιχειρηματική στρατηγική, να σεβόμαστε τους πάντες αλλά να έχουμε αυτοπεποίθηση. Να μην παγκοσμιοποιούμαστε αλλά να παγκοσμιοποιούμε. Η συνεισφορά σου στην άνθιση του νέου ελληνικού επιχειρείν ήταν καθοριστική και έχει ήδη αναγνωριστεί.

Πέρσι με κάλεσες για να κάνουμε μια σειρά οχτώ διαλέξεων πάνω σε όλο το φάσμα των ζητημάτων που έχεις αναπτύξει. Ήθελες η σκέψη και οι ιδέες σου να έρθουν σε όσμωση με τη νεολαία, με τους ανθρώπους που αναπτύσσουν νέες τεχνολογίες για τη διεθνή αγορά με πολύ μεγάλη επιτυχία. Να δώσεις το θεωρητικό και οραματικό πλαίσιο τόσο για αυτά που κάνουμε ήδη όσο και για εκείνα που θα κάνουμε στο μέλλον. 

Η μοίρα θέλησε, Δάσκαλε, να κάνουμε τις έξι από τις οχτώ διαλέξεις που προγραμματίζαμε. Η υποδοχή των ιδεών σου, δεδομένης της πειραματικής φύσης του εγχειρήματος ήταν εντυπωσιακή. Σχηματίστηκε μια συμπαγής ομάδα που ανέμενε την πρώτη Τρίτη κάθε μήνα να συνομιλήσει μαζί σου. Η επόμενη θα ήταν η Τρίτη 2 Απριλίου και θα κλείναμε την Τρίτη 14 Μαΐου. Η ζωή όμως είχε άλλα σχέδια. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν είμαστε αποφασισμένοι να συνεχίσουμε. Θα μελετήσουμε το έργο σου, θα το εμπεδώσουμε και θα μας εμπνέει τις δεκαετίες που έρχονται, τόσο στο επιχειρείν και στη δημιουργία όσο και στην πολιτική ζωή μας.

Μιχάλη, είσαι ένας Γίγαντας του Ποντιακού Ελληνισμού. Ένας Τιτάνας του Πόντου. Από την Τετάρτη το βράδυ, οι Κομνηνοί και οι Υψηλάντηδες έχουν πλαισιωθεί με έναν ισάξιο τους. Ήσουν όμως πολύ περισσότερα από αυτό. Ήσουν η καθαρή σκέψη για την Ελλάδα και για όλη την Ευρώπη. Ενσάρκωνες την επιστροφή του Λόγου, την προσπάθεια του ανθρώπου να γίνει Άνθρωπος και να οικοδομήσει έναν καλύτερο κόσμο.

Ξέρω πως ίσως θυμώσεις με την παρατήρηση αυτή, πρέπει όμως να την κάνω. Είδα σήμερα εδώ στο Α΄Νεκροταφείο Αθηνών πολλούς από τους ανθρώπους για τους οποίους μιλάς στα βιβλία σου περί της κρίσης της πολιτικής στην Ελλάδα. Απ' όσο ξέρω, δεν πρόλαβαν να σου ζητήσουν συγγνώμη όσο ήσουν στη ζωή και, φαντάζομαι, για αυτό είναι εδώ σήμερα, για να σου τη ζητήσουν έστω και τώρα.

Όταν ενημέρωσα τους συναδέλφους για την απώλεια σου, ένας εκ των νεότερων με ρώτησε "έχει παιδιά ο Μιχάλης;". Κοντοστάθηκα για μια στιγμή και απάντησα "ναι, έχει, είναι μάλιστα χιλιάδες". Όλοι εμείς μεγάλε Δάσκαλε, θα φροντίσουμε η ανεπανάληπτη και ανεκτίμητη κληρονομιά σου να φτάσει σε κάθε Έλληνα και κάθε Ελληνίδα. Η πολιτική να ξαναγίνει Πολιτική στον Τόπο που τη γέννησε. Να έχουμε ξανά Πόλεις και Πολιτισμό. Να ξαναγίνουμε όλοι Πολίτες, Όλα αυτά θα τα κάνουμε χάρη σε σένα.

Χαίρε, αγαπημένε Δάσκαλε Μιχάλη Χαραλαμπίδη. 

Ως τη Νίκη, Πάντοτε. 

Οκτώβριος 2023, Διάλεξη Μιχάλη Χαραλαμπίδη στην Starttech Ventures

Άρση απαγορευτικού

Γράφουν σήμερα για τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη η Καθημερινή, το Πρώτο Θέμα, ο ΣΚΑΪ, η Ναυτεμπορική, ακόμα και το ΕΡΤ News. Όλα τα δημοφιλή μέσα μαζικής ενημέρωσης, όπως και πολλά άλλα μικρότερης εμβέλειας. 

Για χρόνια όμως ο Μιχάλης ήταν εκκωφαντικά απών από τη λεγόμενη δημόσια σφαίρα, όπως αυτήν την ορίζουν τα μέσα "ενημέρωσης". Πότε τον είδατε τελευταία φορά κεντρικό προσκεκλημένο σε τηλεοπτική εκπομπή; Πότε του πήρε συνέντευξη μια μεγάλη εφημερίδα; Πότε του έκανε αφιέρωμα ένα ψηφιακό μέσο;

Πώς γίνεται να μην βλέπαμε και να μην ακούγαμε τον κατά τεκμήριο κορυφαίο πολιτικό της μεταπολιτευτικής περιόδου; Ποιος από τους λεγόμενους πολιτικούς πρώτης γραμμής έχει αντίστοιχο συγγραφικό έργο; Ποιος έχει ασχοληθεί με τέτοιο εύρος θεμάτων, από γεωπολιτική και ανθρώπινα δικαιώματα μέχρι αγροδιατροφή, πολεοδομία και υψηλή τεχνολογία; Ποιος άλλος πολιτικός κατέθεσε συγκροτημένα, επώνυμα και με παρρησία τις απόψεις του;

Πολλοί πιστεύουμε πως η απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα είναι "κανείς πέραν του Μιχάλη Χαραλαμπίδη", για αυτό και νομίζουμε πως η μακρόχρονη απουσία - ή μάλλον εξορία - του από τη δημόσια σφαίρα συνιστά όνειδος για την ελληνική δημοσιογραφία.

Έπρεπε φαίνεται να πεθάνει πρώτα για να θυμηθούν πως υπάρχει. Με την εκδημία του έγινε επιτέλους άρση του απαγορευτικού που επέβαλλε ο Σημίτης - ο γεννήτορας της έννοιας του μιζοκόμματος - το 2000 και μετά ακολούθησαν γενιές πολιτικών και δημοσιογράφων σαν μια διαβολική παράδοση.

Νομίζουν ίσως κάποιοι πως ο Μιχάλης νεκρός είναι πια ακίνδυνος. Πλανώνται πλάνην οικτράν. Η ιστορία των έχει ήδη δικαιώσει και η δικαίωσή του θα φτάσει στα αυτά όλων κατά τρόπο εκκωφαντικότερο της βάρβαρης εξορίας που του επεβλήθη.

υγ. Επειδή κάποιοι εξακολουθούν να ρωτούν:

Καριερίστες, Κεμαλιστές, Κοσκωτάς, Ασόβαροι, Σημίτης, Οτσαλάν, Ρεπούση.

Έτσι το Πανελλήνιο Σοσιαλιτικό Κίνημα κατάντησε ΚΚΚΑΣΟΡ. Λεπτομέρειες στο "Από το ΠΑΣΟΚ στο ΚΚΚΑΣΟΡ: Ο εκφυλισμός ενός ιστορικού εγχειρήματος", του Μιχάλη Χαραλαμπίδη, Εκδόσεις Στράβων.

Αποχαιρετώντας έναν μεγάλο Πολιτικό, σπουδαίο Διανοούμενο και μοναδικό Άνθρωπο

Με τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη μιλήσαμε πριν λίγες ημέρες. Με καλούσε πάντοτε για μια επιβεβαίωση πριν την επόμενη διάλεξή μας, που ήταν προγραμματισμένη για την επόμενη Τρίτη 2 Απριλίου με θέμα "Παραγωγική Μνήμη και Σύγχρονη Ανάπτυξη". Ήταν η 7η κατά σειρά σε ένα πρόγραμμα 8 διαλέξεων με γενικό θέμα “Ανάπτυξη και Ποιότητα – Η Νέα Συμμαχία: Νέα Πολιτική Εθνική Αναπτυξιακή Παιδεία”. Επισυνάπτω την ανακοίνωση του προγράμματος, που έμελλε να ολοκληρωθεί κατά τα 6/8, για ιστορικούς λόγους, μαζί με μια φωτογραφία από την πρώτη διάλεξη. 

Είναι λοιπόν πολύ δύσκολο που η ζωή μας καλεί, αντί για την πρόσκληση στη διάλεξη αυτή, να πούμε αντίο σε αυτόν τον μεγάλο Πολιτικό, τον σπουδαίο Επιστήμονα και πραγματικά μοναδικό Άνθρωπο.

Ο ίδιος έλεγε πως θεωρούσε το πρόγραμμα αυτό σημαντικό, ήθελε να συνομιλήσει με τη νεολαία, με τους ανθρώπους της δημιουργίας, της επιστήμης και της τεχνολογίας. Προσωπικά το βρίσκω ως ένα από τα σημαντικότερα πράγματα που έχω κάνει από το 2000 που ξεκίνησε η διαδρομή μας καθώς, τελικά, το επιχειρείν, το να "γίνουμε μάστορες" όπως ο Μιχάλης μας προέτρεψε στα τέλη της δεκαετίας του '90, για να αποκτήσει νόημα οφείλει να κοιτάξει κατάματα στο κέντρο της ανθρώπινης υπόστασής μας -- στο οποίο δεν βρίσκεται κάτι άλλο παρά η ύψιστη των τεχνών, η Πολιτική με την αυθεντική έννοια του όρου.

Ο Χαραλαμπίδης μιλούσε για "τη συνάντηση του παραδοσιακού με το σύγχρονο". Μιλούσε για την Πόλη και για το πόσο αυτή είναι απαραίτητη για να έχουμε πολίτες και πολιτισμό. Μιλούσε ακόμα για την ανάγκη της αρμονικής συνύπαρξης και αμφίδρομης σχέσης της πόλης με την ύπαιθρο, καταφέρνοντας να συνδέσει και να συνθέσει ζητήματα από την αρχιτεκτονική και τη γαστρονομία μέχρι τις μεταφορές, τα δίκτυα επιχειρήσεων, την εκπαίδευση και την έρευνα αλλά και τις γεωπολιτικές εξελίξεις.

Πάνω απ' όλα προσέφερε έναν πρωτότυπο και αυτόχθονο τρόπο σκέψης και ανάλυσης καλώντας μας να βλέπουμε τις προκλήσεις της εποχής πάντοτε με ένα μείγμα ρεαλισμού και αυτοπεποίθησης αλλά και με μια μεγάλη αισιοδοξία, ιδιαίτερα εντυπωσιακή για κάποιον που βρίσκεται στην όγδοη δεκαετία της ζωής τους.

Ο Μιχάλης ήταν ένας μεγάλος διεθνιστής. Ένας αληθινός φίλος των λαών, όχι μόνο σε απομακρυσμένα μέρη όπως η Λατινική Αμερική, όπου είχε σημαντική δράση σε προηγούμενες δεκαετίες, αλλά και εδώ κοντά μας, που τα πράγματα ήταν και παραμένουν πολύ περισσότερο ευαίσθητα: Στην Ανατολία και συνολικα στην Ανατολική Μεσόγειο. "Η Ελλάδα θα ανήκει στους Έλληνες όταν οι χώρες της Ανατολικής Μεσογείου θα ανήκουν στους Λαούς τους" είχε πει και η ιστορία των δικαιώνει. Η εμπλοκή του αυτή στο πεδίο, είχε ένα τεράστιο προσωπικό τίμημα που το πλήρωσε δίχως δεύτερες σκέψεις. Η έκφραση "walk the talk" έβρισκε σε αυτόν το κορυφαίο της παράδειγμα.

Πολλοί έχουν μιλήσει για τη συνεισφορά του Μιχάλη στην ποντιακή υπόθεση, ειδικότερα στην αναγνώριση της ποντιακής γενοκτονίας. Το ίδιο και για την καινοτόμο πρότασή του για τη "Ρωμανία", μια νέα πόλη στην Θράση ενώ αποτελεί κοινό τόπο πως αποτέλεσε τον ισχυρότερο ιστορικό σύμμαχο των Κούρδων, ενός αρχαίου λαού που μάχεται για την ελευθερία του και που μόλις τα τελευταία χρόνια ο δυτικός κόσμος αναγνωρίζει την τεράστια αξία του, αφού οι Κούρδοι με το αίμα τους σταμάτησαν τον ISIS. 

Όμως, κατά την ταπεινή μου γνώμη η σημαντικότερη ίσως συμβολή του - τουλάχιστον όσον αφορά τις σχέσεις της Ελλάδας με τις γειτονικές μας χώρες - έχει να κάνει με την Ιταλία και την στρατηγική, οργανική σχέση που οφείλουμε να έχουμε, αφού μας ενώνει η γεωργαφία, η ιστορία και ο πολιτισμός. Η πρόσφατη παρουσίαση στην Ιταλία του δίγλωσσου "Καλαβρία - Η Βαθειά Ελλάδα * Calabria - Ellade Profonda" ήταν μια μεγάλη ιστορική στιγμή που θα αναγνωριστεί μελλοντικά ως κομβική για τη συνεργασία των δυο αυτών λαών που τους ενώνουν απείρως περισσότερα απ΄ όσα τους χωρίζουν. 

Η Ευρώπη που ονειρευόμαστε δεν μπορεί να θεμελιωθεί παρά πάνω στην ελληνο-ιταλική σύμπλευση.

Παρουσίαση βιβλίου Μιχάλη Χαραλαμπίδη στην Ιταλία, Οκτώβρης 2023

Κλείνοντας θέλω να τονίσω πως ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης ήταν ένας από τους ελάχιστους ανθρώπους που βρέθηκε τόσο κοντά στην εξουσία, πολύ συγκεκριμένα τόσο κοντά στον Ανδρέα Παπανδρέου το '70 και το '80, και ουδέποτε ανέλαβε κυβερνητική θέση ούτε ποτέ πληρώθηκε για οποιοδήποτε λόγο από το δημόσιο ταμείο. Περίπτωση ιδιαίτερα σπάνια αν όχι μοναδική. 

Θυμάμαι έναν φίλο του να περιγράφει μια θυελλώδη συνεδρίαση λίγο πριν τις εκλογές του 1981 με τον Χαραλαμπίδη να αναρωτιέται "αν τα κορυφαία στελέχη θέλουν να γίνουν υπουργοί, πως γίνεται τα μέλη, οι ψηφοφόροι, να μην θέλουν να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι;". Η ιστορία τον δικαίωσε και εκεί.

Σήμερα το μόνο που έχω να πω ότι ότι σκοπεύω να κάνω ότι μπορώ ώστε να τιμήσουμε και να εξελίξουμε την τεράστια κληρονομιά που αφήνει ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης. Θα μελετήσουμε τα δεκάδες βιβλία του και τις συνεισφορές του στον δημόσιο λόγο και θα εμπνεόμαστε από το παράδειγμα της ζωής του, προσπαθώντας να αφήσουμε και εμείς ένα θετικό αποτύπωμα στο πέρασμά μας από αυτόν τον κόσμο.

Αντίο Δάσκαλε. Hasta la victoria siempre. 

Οκτώβριος 2023, Διάλεξη Μιχάλη Χαραλαμπίδη στην Starttech Ventures

Μια μεγάλη ντροπή

Φαντάζομαι πως δέχεται αφόρητες πιέσεις και για τον λόγο αυτό, σε προσωπικό επίπεδο, έχει την αμέριστη συμπάθειά μου. Η ιστορία όμως δεν θα είναι το ίδιο γενναιόδωρη προς τον Υπουργό Παδείας - και συνάδελφο Πληροφορικό - Κυριάκο Πιερρακάκη.

Είναι πράγματι αδιανόητα μεγάλη ντροπή ο αρμόδιος υπουργός αντί να ορθώσει το ανάστημά του για την προστασία του Συντάγματος, ότι σημαντικότερο μπορεί να κάνει ένας Πολίτης σε μια Δημοκρατία, να πρωτοστατεί πραγματικά στην κουρελοποίησή του. 

Πολύ χειρότερα για τον ίδιο, κάτι που αλήθεια δεν του αξίζει, είναι όντως αντιαισθητικό και βαθιά απογοητευτικό ένας φέρελπις επιστήμονας και πολιτικός να τρέπει εαυτόν σε πωλητή των "ΙΕΚ Τάπερμαν", κατά την ορολογία της αείμνηστης Μαλβίνας Κάραλη.

Έχετε ακόμα περιθώριο να επανορθώσετε, κ. Πιερρακάκη. Ποτέ δεν είναι αργά για μια αξιοπρεπή παραίτηση.

Θλίψη, οργή, Τέμπη και νεποτισμός

Η σημερινή μέρα σημαδεύεται από μια τραγική επέτειο.  Η ανάμνηση αυτού του γεγονότος, που στη συλλογική μας μνήμη έχει καταγραφεί ως ένα απεχθές έγκλημα, γεμίζει τους Έλληνες με θλίψη και οργή.

Ως μια πράξη τιμής και σεβασμού στην μνήμη των αδικοχαμένων συμπολιτών μας θα ήθελα να γίνω πολύ συγκεκριμένος με τον εξής συλλογισμό: 

• Όσο στη χώρα μας βασιλεύει ο νεποτισμός, η αξιοκρατία θα συνεχίσει να υποχωρεί. 
• Χωρίς αξίες όμως, έχουμε μια κοινωνική δυναμική που οδηγεί σε εγκλήματα και τραγωδίες όπως η περσινή στα Τέμπη. 
• Το πάνδημο αίτημα σήμερα είναι η δικαιοσύνη. 
• Η δικαιοσύνη όμως προϋποθέτει την αξιοκρατία.
• Η οποία αξιοκρατία με τη σειρά της είναι απολύτως ασυμβίβαστη με τον νεποτισμό.

Οι Έλληνες τελικά οφείλουμε να αποφασίσουμε αν θέλουμε να είμαστε μια αληθινή δημοκρατία ή μια τριτοκοσμική χώρα που θα συνεχίσει να διαφεντεύεται από τους κοτζαμπάσηδες. Ας μην μας μπερδεύουν τα όμορφα κοστούμια, οι μεταξωτές γραβάτες και οι σπουδές στα πανεπιστήμια της Ivy League. Κοτζαμπάσηδες είναι.

Για πόσο θα τους ανεχόμαστε; 

Ήρθε η ώρα ο ελληνικός λαός να επιστρέψει στην ύψιστη των τεχνών, στην πολιτική. Από ψηφοφόρος να γίνει πολίτης. 

Η άνοδος αυτή, βασισμένη σε αξίες, θα φέρει νομοτελειακά και τη δικαιοσύνη που τόσο επιτακτικά όλοι έχουμε ανάγκη.

Περί δημοσιογραφικού καθήκοντος

Ο George Orwell έλεγε πως «δημοσιογραφία είναι να γράφεις κάτι που κάποιος άλλος δεν θέλει να γραφτεί, οτιδήποτε άλλο είναι δημόσιες σχέσεις». Σήμερα η ΕΡΤ και ο δημοσιογράφος Γιώργος Κουβαράς μας θύμισαν ποσό δίκιο είχε o Eric Arthur Blair, όπως ήταν το πραγματικό όνομα του μεγάλου αυτού συγγραφέα και δημοσιογράφου. 

Πώς το πέτυχαν αυτό; Η ιστορία έχει ως εξής:

Έβλεπα σήμερα το απόγευμα την πολυαναμενόμενη συνέντευξη του Πρωθυπουργού στην ΕΡΤ. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης μίλησε για το νομοσχέδιο που θα φέρει η κυβέρνηση του σχετικά με την ισότητα στον γάμο. Με περίσσεια θράσους είπε πως τα ζευγάρια ανδρών που επιθυμούν να τεκνοποιήσουν με παρένθετη μητέρα, δεν θα έχουν δικαίωμα να το κάνουν. 

Ο Γιώργος Κουβαράς τότε ρώτησε: « Τι θα συμβεί με ζευγάρια που έχουν αποκτήσει τεκνό με αυτόν τον τρόπο (παρένθετη μητέρα) στο εξωτερικό;» και ο Κυριάκος Μητσοτάκης απάντησε πως «αυτά τα παιδιά υπάρχουν ήδη, οπότε τα έχουν πλήρη δικαιώματα».

Είναι λοιπόν τεράστια έκπληξη (επιτρέψτε μου να πω και συνενοχή - συμμετοχή σε έναν προπαγανδιστικό μηχανισμό) που ο κ. Κουβαράς δεν έκανε την προφανή ερώτηση: «Δηλαδή κ. Πρωθυπουργέ, προτρέπετε να ζευγάρια Ελλήνων ανδρών που θέλουν να τεκνοποιήσουν, να πάνε στο εξωτερικό να το κάνουν και εκ των υστέρων να έρθουν στην Ελλάδα για να ‘νομιμοποιήσουν’ τα τέκνα τους;».

Η ερώτηση αυτή όμως δεν έγινε ποτέ. 

Θα έλεγα πως είναι ντροπή του κ. Μητσοτακη να εκφράζει τέτοιες θέσεις. Πολύ περισσότερο όμως είναι ντροπή του κ. Κουβαρά που δεν επιτέλεσε το δημοσιογραφικό καθήκον του ελέγχου αλλά προτίμησε εκείνο της ‘πληρωμένης πένας’, δηλαδή του συμβούλου δημοσίων σχέσεων. 

Οι λαοί της Γης θέλουν την ειρήνη

Το 2023 κλείνει και ένας αντικειμενικός παρατηρητής δεν μπορεί παρά να είναι ιδιαίτερα ανήσυχος. Είναι η πρώτη φορά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο που η προοπτική μιας ευρείας κλίμακας στρατιωτικής σύγκρουσης μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων του πλανήτη είναι μια ρεαλιστική πιθανότητα. 

Αν κοιτάξουμε τι γίνεται εδώ και χρόνια στη Νότια Σινική Θάλασσα, στα στενά Κίνας - Ταϊβάν, στην κορεατική χερσόνησο, στην Αρμενία και στη Γεωργία, στην Ουκρανία, στη Συρία, τη Λιβύη και το Κουρδιστάν όπως και, στην Παλαιστίνη και συνολικά στη μέση Ανατολή, ο πόλεμος κάνει ξανά αισθητή την παρουσία του. 

Ο ανταγωνισμός μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας έχει φτάσει σε ακραίο σημείο. Η Ρωσία έχει τεράστιες αδυναμίες αλλά και ένα πανίσχυρο πυρηνικό οπλοστάσιο, προσπαθεί να βρει τα πατήματα της. Αναδυόμενες δυνάμεις όπως η Ινδία, το Ιράν, η Νότια Αφρική, η Σαουδική Αραβία και η Βραζιλία ψάχνουν να βρουν τον ρόλο τους στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Η Ιαπωνία είναι βυθισμένη στη δημογραφική παρακμή της με μια αδιανόητη στασιμότητα. Η Ευρώπη τέλος, δείχνει να κοιμάται τον ύπνο του δικαίου. Βλέπει το δέντρο, χάνει το δάσος, αναλώνεται σε ανούσιες διαφωνίες και μικροπολιτικά ζητήματα ενώ με ταχύ ρυθμό χάνει τη δυνατότητα επιρροής. 

Αυτήν την τελευταία μέρα του χρόνου πρέπει να ειπωθεί όσο πιο απλά γίνεται: Η Αμερικανική και οι Ευρωπαϊκές ηγεσίες, όπως επίσης ο Καναδάς, η Αυστραλία και η Ιαπωνία που πάντα συντάσσονται μαζί τους πρέπει να έρθουν στα συγκαλά τους! Ο πόλεμος δεν είναι λύση! 

Φοβάμαι ειλικρινά πως κάποια κέντρα επιρροής στις ΗΠΑ και στις παραπάνω χώρες αρχίζουν να σκέφτονται σοβαρά ότι ένας γενικευμένος πόλεμος «δεν θα ήταν και τόσο κακή ιδέα», αφού ελπίζουν πως έτσι η λεγόμενη «Δύση» θα κερδίσει και θα διατηρήσει την πρωτοκαθεδρία της. 

Αν αλήθεια το πιστεύουν αυτό, δεν ξέρουν τι τους γίνεται! Ο πόλεμος θα είναι αδιανόητα καταστροφικός, θα αφήσει πολλά εκατομμύρια νεκρούς (ελπίζω όχι δισεκατομμύρια) και καθόλου σίγουρο δεν είναι ποιος θα τον κερδίσει. Επίσης, το φυσικό περιβάλλον θα καταστραφεί σχεδόν ολοκληρωτικά ενώ τίποτα δεν θα εξασφαλίζει ότι μια μεγάλη ‘καθοριστική’ αναμέτρηση δεν θα ακολουθηθεί από μια επόμενη, όπως ακριβώς έγινε από τον Α’ στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο. 

Οι λαοί θέλουν την ειρήνη. 

Οι λαοί δεν θέλουν πόνο και αίμα. Οι λαοί είναι έτοιμοι να συνεργαστούν. Όσοι έχουν πολλά είναι έτοιμοι να δώσουν για να έχουν και όσοι τώρα δεν έχουν τίποτα.

Τώρα είναι η στιγμή των φωτισμένων ηγεσιών. Τώρα είναι η ώρα του πολιτισμού. Τώρα είναι η ώρα των μεγάλων συμβιβασμών. Τώρα πρέπει να αποδείξουμε πως τα ποτάμια αίματος του 20ου αιώνα μας δίδαξαν όσα θα έπρεπε. 

Οι λαοί θέλουν την Ειρήνη. Η πολιτική δύναμη που μπορεί να την εξασφαλίσει είναι μόνο η Ευρώπη. Μια ενωμένη Ευρώπη, υπερδύναμη ειρήνης, ισότητας, δικαιοσύνης και πολιτισμού. Αυτή είναι η μάχη της γενιάς μας, αυτή είναι η μάχη που πρέπει και μπορεί να κερδηθεί! 

Εύχομαι καλή χρονιά, με υγεία και ευτυχία. Ελπίζω οι ευρωπαϊκές ηγεσίες να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Κι αν δεν το κάνουν οι ηγεσίες, εύχομαι να το κάνουν οι λαοί. 

Η κοινωνία εγκαταλείπει το πανεπιστήμιο

Ένα από τα λίγα πράγματα για τα οποία μπορούσε να υπερηφανεύεται το νεοελληνικό κράτος ήταν ότι μπορείτε να δημιουργήσει και να λειτουργήσει σε βάθος χρόνου μια σειρά ιδιαιτέρως αξιόλογων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Η Ιατρική και η Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο. Η πρώην Ανώτατη Σχολή Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών και τόσα αλλά εκπαιδευτικά ιδρύματα, τόσο στην Αθήνα όσο και στην υπόλοιπη Ελλάδα. Συχνά με πενιχρά μέσα, δημιουργούσαν εξαίρετους επιστήμονες που διέπρεπαν στο διεθνές στερέωμα. 

Αυτή η πραγματικότητα είχε αναγνωριστεί από την ελληνική κοινωνία και αποτελούσε ένα ιδιαίτερα σπάνιο παράδειγμα ισότητας: Ανεξάρτητα κοινωνικής τάξης, οικονομικής επιφάνειας ή πολιτικών πεποιθήσεων, οι νέοι ήθελαν όλοι να μπουν στις ίδιες σχολές. Η κατάσταση αυτή εξηγεί και το μοναδικό φαινόμενο αξιόπιστου και αδιάβλητου θεσμού στη σύγχρονη ιστορία, εκείνου των πανελλαδικών εξετάσεων. 

Η κατάσταση όμως εδώ και μερικά χρόνια αλλάζει. Πλέον ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας - από τη μεσαία τάξη και πάνω - αρχίζει να αδιαφορεί για το δημόσιο σχολείο, πηγαίνοντας μαζικά στην ιδιωτική εκπαίδευση (θυμηθείτε: «εσείς, σε ποιο σχολείο πάτε;», η ερώτηση που χαρακτηρίζει τη γενιά μας). Παράλληλα, άρχισε να κανονικοποιείται η απόφαση για βασικές σπουδές στο εξωτερικό: Αρχικά αφορούσε αποκλειστικά όσους δεν τα κατάφερναν να περάσουν στις πανελλαδικές, ενώ σιγά - σιγά άρχισε να γίνεται από μόνη της πρώτη επιλογή. Έτσι λοιπόν, δεν αργεί η στιγμή που οι καλύτεροι μαθητές της χώρας δεν θα επιλέγουν κάποια από τα ιδρύματα που ανέφερα στην αρχή του άρθρου αλλά κάποιες σχολές του εξωτερικού. 

Που οδηγεί αυτό όμως τελικά, ειδικά αν γίνει σε ευρεία κλίμακα; Δυστυχώς οδηγεί στην εγκατάλειψη της χώρας ναό στη μετατροπή της, στην καλύτερη περίπτωση, σε έναν τόπο διακοπών. Αφού πρώτα εγκαταλείψαμε την ύπαιθρο να ερημώσει και μαζευτήκαμε όλοι στην Αθήνα, σιγά σιγά θα την εγκαταλείψουμε και αυτήν για να ζήσουμε κάπου αλλού. 

Το υπέροχο βιβλίο του Robert Reich με τον εύγλωττο τίτλο “The Common Good” περιγράφει πολύ παραστατικά την τεράστια σημασία της δημόσιας παιδείας για την ισότητα, την κοινωνική συνοχή και τελικά την ευημερία μιας κοινωνίας. Με τεράστια ευθύνη των κυβερνώντων, η Ελλάδα κινείται προς την απολύτως λανθασμένη κατεύθυνση και αν δεν αλλάξει ρότα σύντομα, κινδυνεύουμε να αντιμετωπίσουμε βαρύτατες συνέπειες στο σύντομο μέλλον. 

Έρημη χώρα

Το Δίστομο Βοιωτίας όπως φαίνεται από το Μαυσωλείο των θυμάτων της Σφαγής του Διστόμου, 10 Ιουνίου 1944

Αν κάποιος κοιτάξει τη Wikipedia ή αναζητήσει άλλες επίσημες πηγές θα δει ότι ο πληθυσμός του Διστόμου ανέρχεται σε περίπου 1.500 άτομα. Το νούμερο αυτό, αν και απογοητευτικό σε σχέση με τη δεκαετία του 1990, φαντάζει σχετικά ικανοποιητικό αν λάβει κανείς υπόψιν το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας. 

Φεύ όμως, αν δούμε την αλήθεια πέρα από τους αριθμούς καταλαβαίνουμε πως τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα: 

- Ένας μεγάλος αριθμός εκείνων που έχουν απογραφεί στο Δίστομο, το έχουν κάνει για συναισθηματικούς λόγους. Στην πραγματικότητα ζουν στην Αθήνα ή σε κάποιο άλλο αστικό κέντρο. 

- Ακόμα και ο ‘αληθινός» αριθμός μόνιμων κατοίκων, που σήμερα ίσως να είναι γύρω στους εννιακόσιους, πρέπει να ιδωθεί υπό το πρίσμα της ηλικίας: Το μεγαλύτερο ποσοστό των κατοίκων αποτελείται από συνταξιούχους. 

Αδιάψευστος μάρτυρας είναι το Σχοκλείο: Στα μέσα της δεκαετίας του 1990 κάθε τάξη είχε περί τα τριάντα παιδιά ενώ σήμερα έχει μείνει με μονοψήφιο αριθμό (μάλιστα όχι μεγάλο), εκ των οποίων τα μισά είναι παιδιά μεταναστών (που οι κάτοικοι ευχαριστούν θερμά, καθώς δίνουν λίγη ζωή στο χωριό).

Είναι μάλλον πικρό χιούμορ να πει κανείς πως το Δίστομο πρόκειται για έναν ιδανικό τόπου που αντιμετωπίζεται ικανοποιητικά η κρίση μέσης ηλικίας: Οι σαραντάρηδες λογίζονται για νέοι! 

Τα παραπάνω, που τα βιώνω τώρα από πρώτο χέρι στη δεύτερη ιδιαίτερη πατρίδα.μου, σε καμία περίπτωση δεν έχουν να κάνουν με κάποια ‘ιδιαιτερότητα’ του ιστορικού αυτού χωριού. Ίσα ίσα που το Δίστομο παραμένει ένας σχετικά δραστήριος τόπος. Το 2019 έμεινα άναυδος επισκεπτόμενος αυγουστιάτικα πανηγύρια σε εγκαταλελειμμένα χωριά της Αρκαδίας. 

Ρούμελη, Μωριάς και Ήπειρος διαφέρουν σε πολλά. Σήμερα όμως τους ελληνικούς αυτούς τόπους τους ενώνει η εγκατάλειψη και η ερημοποίηση, όπως επίσης συμβαίνει και σε πολλά υπέροχα νησιά. 

Το δημογραφικό δεν είναι απλά ένα πρόβλημα. Είναι μία βόμβα που έχει ήδη σκάσει στα θεμέλια της χώρας και πρέπει να αντιμετωπιστεί άμεσα καθώς σε λίγο δεν θα μπορεί να γίνει τίποτα. Ποιες επενδύσεις θα γίνουν σε μία έρημη χώρα; Ο ανθρώπινος παράγοντας έχει κι αυτός μία τοπική διάσταση ή, αν θέλετε καλύτερα, ο τόπος ο ίδιος έχει κι αυτός μια ανθρώπινη διάσταση. 

Χρειάζεται μία σειρά μέτρων σε τοπικό εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο ώστε να επιστρέψουν οι άνθρωποι στις εστίες τους με παραγωγικές οικονομικές δραστηριότητες και με πρόσβαση στα αγαθά που απαιτεί ο 21ος αιώνας όσον αφορά την υγεία την παιδεία και όλες τις ανέσεις καθημερινή ζωής.

Ειλικρινά όμως οι δυνατότητες των θεσμών είναι περιορισμένες αν δεν συμπληρωθούν από τα κινήματα των πολιτών που πρέπει να θέσουν την αρμονική συνύπαρξη την ισορροπία μεταξύ πολλούς και υπαίθρου ως βασικό στόχο για τον 21ο αιώνα στην Ελλάδα κι αλλού. 

Η πυκνότητα της ιστορίας και του συμβολικού κεφαλαίου συνολικά στους ελληνικούς τόπους είναι υψηλότατη. Τους καθιστούν ιδανικούς υποδοχής για την ανάπτυξη της οικονομίας της συνεργασίας, της γνώσης και της δημιουργικότητας που καθορίζει τον αιώνα που διανύουμε.

Τελικά όμως εναπόκειται σε όλους εμάς στον καθένα ξεχωριστά να δώσουμε σάρκα και οστά στο όραμα για μία διαφορετική καλύτερη χώρα η οποία σίγουρα δεν μπορεί να είναι έρημη. 

Για την κουρελοποίηση του Συντάγματος

Ο συνταγματικός νομοθέτης στη χώρα μας δεν θα μπορούσε να είναι πιο ξεκάθαρος: Τα Πανεπιστήμια δεν μπορούν να είναι παρά μόνο δημόσια και η τριτοβάθμια εκπαίδευση δεν μπορεί να είναι παρά μόνο δωρεάν και προσβάσιμη ισότιμα σε όλους τους Έλληνες πολίτες. 

Προφανώς κάποιος θα μπορούσε να συμφωνεί ή να διαφωνεί με αυτήν τη συνταγματική επιταγή. Αυτό όμως δεν αλλάζει την πραγματικότητα ότι όντως αυτή είναι η επιταγή του Συντάγματος μας και ότι ισχύει κατ’ απόλυτο τρόπο μέχρι να καταργηθεί ή να τροποποιηθεί. 

Αν λοιπόν κάποια ελληνική κυβέρνηση ή γενικότερα μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία επιθυμεί να νομοθετήσει περί της λειτουργίας ιδιωτικών πανεπιστημίων έχει αποκλειστικά έναν και μόνο τρόπο να το κάνει, εφόσον δεν θέλει να προχωρήσει σε συνταγματική εκτροπή: Να τροποποιήσει το συγκεκριμένο άρθρο του Συντάγματος. 

Η λογική που λέει ότι υπάρχει ένα «λογικό αίτημα», το οποίο συγκεντρώνει την υποστήριξη της πλειοψηφίας του κοινοβουλίου, ίσως και της κοινωνίας συνολικά, οπότε ‘δεν πειράζει και τόσο’ να παραβιάσουμε το Σύνταγμα είναι αδιανόητα επικίνδυνη και θα οδηγήσει στην καταστροφή της δημοκρατίας μας. 

Τα λόγια λοιπόν περιττεύουν: Αν η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη θέλει να φέρει στη χώρα μας τα ιδιωτικά πανεπιστήμια (είτε τα πει «μη κρατικά» ή «ελεύθερα» ή ότι άλλο σκαρφιστούν οι επικοινωνιολόγοι), οφείλει πρώτα να προχωρήσει σε αναθεώρηση του σχετικού άρθρου του Συντάγματος. 

Διαφορετικά θα πρόκειται γη εκτροπή που θα την καταστήσει υπεύθυνη απέναντι στην ιστορία, στον ελληνικό και και στην ελληνική δικαιοσύνη. 

Μια κίνηση προς τη σωστή κατεύθυνση

Η γνώμη μου για την κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι γνωστή. Έχει πολύ κακές επιδόσεις στα θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων και διαφάνειας. Από τα push-backs στον Έβρο και στο Αιγαίο, συχνά με απαράδεκτη συμπεριφορά και εκφοβισμό προς τους μετανάστες, μέχρι το αδιανόητο έγκλημα της Πύλου, πολλές μαύρες σελίδες στην σχετική ιστορία έχουν γραφτεί τα τελευταία χρόνια.

Με αυτά δεδομένα, η πίστη προς την γλώσσα της αλήθειας επιβάλλει να ειπωθεί πως η ρύθμιση για τη νομιμοποίηση παραμονής μεταναστών που ανακοινώθηκε πρόσφατα, αν και ελλιπής, περιορισμένη και άτολμη, είναι σίγουρα στη σωστή κατεύθυνση. Αυτό όχι μόνο γιατί απαντά σε ένα φλέγον ζήτημα - την τραγική έλλειψη εργατικών χεριών που βιώνουν, ανήμποροι να αντιδράσουν, οι Έλληνες αγρότες και κτηνοτρόφοι - αλλά και γιατί θέτει βάσεις προς τη συνολική νομιμοποίηση της σχετικής δραστηριότητας.

Δεν είναι μυστικό πως κατά κανόνα οι μετανάστες - εργάτες, κατά κανόνα 'χωρίς χαρτιά', έπεφταν σχεδόν πάντοτε θύματα εκμετάλλευσης, συχνά σε ακραίο επίπεδο. Αυτό αφορούσε τόσο τις ιδιαίτερα χαμηλές απολαβές τους όσο και τη διαβίωση σε ένα περιβάλλον διαρκούς εκβιασμού. Με το νέο πλαίσιο, οι εργασιακές αυτές σχέσεις μπορούν να νομιμοποιηθούν, η κείμενη νομοθεσία μπορεί να τηρηθεί και έτσι, αφενός η τοπική οικονομία να ενισχυθεί ακόμα περισσότερο, αφετέρου να μπορεί να γίνει μια ουσιαστική προσπάθεια ενσωμάτωσης των συνανθρώπων μας αυτών στον κοινωνικό ιστό (καθότι, ως γνωστόν, μέχρι στιγμής μέναμε στα λόγια).

Αναμένουμε λοιπόν ευελπιστώντας σε μια θετική εξέλιξη. 

Και, για να μην ξεχνιόμαστε, Έλληνας γίνεσαι, δεν γεννιέσαι. Ανοίξτε τα σύνορα, θέλουμε κι άλλους Γιάννηδες!

Περί νέας αριστεράς

"Νέα Αριστερά" θα ήταν, ήδη εδώ και 25 χρόνια, να φύγουμε από την αριστερά της διαμαρτυρίας και να πάμε σε αυτήν της δημιουργίας.

Δεν μπορούν όμως, δυστυχώς. 

Τους λείπει η θεωρία, τους λείπει η εμπειρία, τους λείπει ακόμα και το ίδιο το λεξιλόγιο. 

Αναρωτιέμαι, οι άνθρωποι αυτοί, που φαίνονται έξυπνοι και είναι ευγενείς & ευπαρουσίαστοι, δεν έχουν αντιληφθεί την ουσία των πραγμάτων; Ότι το ζητούμενο στην εποχή μας είναι "να σε χαρακτηρίζει ότι παράγεις και όχι ότι καταναλώνεις";

Από συνθήματα λοιπόν χορτάσαμε. Καιρός να μπούμε στην ουσία της πολιτικής: 

Ποιος και πως παράγει σε αυτήν τη χώρα, ποιος έχει πρόσβαση στο δικαίωμα της δημιουργίας.

Η γλώσσα της αλήθειας τους δίνει άλλο όνομα

Για να μιλάμε την γλώσσα της αλήθειας, αυτό που έγινε πριν λίγες μέρες στον ΣΥΡΙΖΑ όντως λέγεται αποστασία. 

Κρίμα που κατά τεκμήριο σοβαροί άνθρωποι όπως η Έφη Αχτσιόγλου, ο Αλέξης Χαρίτσης και ο Νάσος Ηλιόπουλος δεν μπορούν να δεχτούν την ήττα τους. Τα λέω όλα αυτά ως μη συμπαθών τον Στέφανο Κασσελάκη και ως κάθετα διαφωνών με τη λεγόμενη «εκλογή από τη βάση». 

Ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ όμως εξελέγη με μια διαδικασία αδιάβλητη που την είχαν εγκρίνει όλοι τους και που, πάνω απ’ όλα τη νομιμοποίησαν με τη συμμετοχή τους. Δεν φαίνεται όμως πως η ομάδα αυτή μπόρεσε να επεξεργαστεί την εξέλιξη των πραγμάτων: Του επιτέθηκαν από το πρώτο βράδυ, ουδέποτε αναγνώρισαν τη νίκη του. 

Νέα Αποστασία

Εάν σε τελικη ανάλυση όντως δεν μπορούσαν με τίποτα να συνυπάρξουν μαζί του, το λιγότερο που είχαν να κάνουν ήταν να σεβαστούν τον κώδικα δεοντολογίας που είχαν υπογράψει και να παραδώσουν την έδρα τους φεύγοντας. Τα υπόλοιπα είναι φτηνές δικαιολογίες και υπεκφυγές που δεν ταιριάζουν με την πορεία των ανθρώπων αυτών.

Το σοσιαλιστικό πρόσωπο του Steve Jobs

Τις τελευταίες μέρες κυκλοφορεί αυτό το κείμενο που - υποτίθεται πως (?) - είναι ένα σημείωμα του Steve Jobs («email στον εαυτό του») που έγραψε έναν χρόνο πριν πεθάνει:

Ανεξάρτητα του αν είναι αυθεντικό ή όχι, ανεξάρτητα της οπτικής γωνίας από την οποία διαβάζει κανείς αυτό το κείμενο, δύσκολα θα διαφωνήσει κάποιος πως είναι ένα ‘σοσιαλιστικό μανιφέστο’. 

Πράγματι, η πρόταση του συνανθρώπου (της κοινωνίας, δηλαδή) έναντι του εαυτού, η συνειδητοποίηση ότι μπορούμε να υπάρχουμε αποκλειστικά και μόνο ‘μαζί με τους άλλους’, είναι για μένα η καρδιά του σοσιαλισμού. 

Όλα αυτά στον αντίποδα του ατομικισμού τον όποιον το κείμενο αυτό - υποτίθεται του Steve Jobs - ξεκάθαρα αποκηρύσσει.

Υπό την έννοια αυτή το βρίσκω ιδιαίτερα ενδιαφέρον και, εκτός όλων των άλλων, μου θύμισε ένα ντοκιμαντέρ που είχαμε συζητήσει παλιότερα (“The Swedish Theory of Love”) το οποίο κατέληγε στο συμπέρασμα ότι η πραγματική ευτυχία, το νόημα της ζωής, μπορεί μόνο να βρεθεί στην «απολαυστική αλληλεξάρτηση» των ανθρώπων (‘pleasurable interdependency’). 

Αναμέτρηση της Αθήνας με το βαρύ της παρελθόν

Η δημοκρατία γεννήθηκε ως ιδέα και ως πράξη στην Πόλη των Αθηνών. Βασικό επίτευγμα της δημοκρατίας δεν είναι άλλο από το ξεπέρασμα του ‘κληρονομικού δικαιώματος’. Η αξία ενός άρχοντα, η εξουσία του σε τελική ανάλυση, πλέον καθορίζεται από την γνώμη των συμπολιτών του και όχι από την οικογένεια στην οποία έτυχε να γεννηθεί. 

Αυτό ήταν το σημαντικότερο μέχρι σήμερα βήμα του ανθρώπου στην ιστορική προσπάθεια του να ‘γίνει άνθρωπος’. Σε ορολογία Καζαντζάκη, θα λέγαμε πως ήταν η σημαντικότερη μέχρι στιγμής νίκη του πνεύματος επί της σάρκας. 

Στην Αθήνα του 2023 δίνεται αύριο μια παρόμοια μάχη. Συγκρούονται δυο άνθρωποι. Ο ένας είναι πολιτικός από τα γεννοφάσκια του, δίχως να μπορεί να επιδείξει τίποτα ιδιαίτερα σημαντικό στην σχεδόν δεκαπενταετή «καριέρα» του στην τοπική αυτοδιοίκηση (και απολύτως τίποτα πέραν αυτής).

Απέναντι του είναι ένας άγνωστος στο ευρύ κοινό ακαδημαϊκός, άσημο μέλος ενός κόμματος υπό κατάρρευση, που όμως έχει εντυπωσιακό ερευνητικό και εκπαιδευτικό έργο αναγνωρισμένο σε όλο τον κόσμο. Μέσα σε μόλις δυο μήνες ο άνθρωπος αυτός δημιούργησε μια παράταξη με σαφή κινηματικά χαρακτηριστικά που συνδυάζει την επιστημονική γνώση με μια βαθιά δημοκρατική προσέγγιση. 

Αν ο Κώστας Μπακογιάννης είναι η ύλη της ‘υπαρκτής πολιτικής’, ο Χάρης Δούκας δεν είναι παρά η αντιύλη της. Είναι αντιδιαμετρικά τοποθετημένοι υποψήφιοι ως λόγος, φιλοσοφία και πράξη. Η υπαρκτή πολιτική στην Ελλάδα του 2023 κατά βάση αφορά την αναξιοκρατία, τη συναλλαγή και τελικά την παρακμή. Αν αυτή είναι η ύλη, χρειαζόμαστε την αντιύλη.

Σε μια συνέντευξη του πριν πολλές δεκαετίες, ο Κορνήλιος Καστοριάδης έλεγε πως δεν γίνεται κάποιος να είναι ταυτόχρονα με τον Επιτάφιο του Περικλή και με τους Βυζαντινούς Αυτοκράτορες. Απλά αυτά τα δυο δεν πάνε μαζί. Είτε υπάρχει κληρονομικό δικαίωμα ή αξιοκρατία. 

Η Αθήνα πρέπει να δείξει τον δρόμο σε όλη την Ελλάδα. Η μικρή μας χώρα έχει τεράστια ανάγκη την αξιοκρατία. Ας προσπαθήσουμε όλοι αύριο να γίνει ένα μικρό αλλά σημαντικό βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση.  

Για τη ‘δεύτερη Κυριακή’ στις δημοτικές εκλογές Ασπροπύργου

Θα ήθελα να ξεκινήσω το άρθρο αυτό με μια δόση αυτοκριτικής. Όπως είπα δημόσια, στις εκλογές της 8ης Οκτωβρίου στήριξα το ψηφοδέλτιο της Λαϊκής Συσπείρωσης στον Ασπρόπυργο με επικεφαλής τον υποψήφιο δήμαρχο Αλέξη Τσοκάνη. Όπως έγραφα αμφιταλαντεύτηκα μέχρι την τελευταία στιγμή, καθώς έκρινα ως πολύ αξιόλογη και την πρόταση του συνδυασμού Ασπρόπυργος Μπροστά με επικεφαλής τον Αλέκο Μυλωνά. Η επιλογή μου βασίστηκε στη θέση ότι η πολιτική αλλαγή είναι σημαντικότερη της τεχνοκρατικής ικανότητας. Είναι κάτι που εξακολουθώ να το πιστεύω ακράδαντα. 

Οφείλω να σημειώσω όμως πως το 13.4% που πέτυχε η Λαϊκή Συσπείρωση στον πολύπαθο δήμο μας είναι απογοητευτικό, πολύ περισσότερο επειδή στις πρόσφατες εθνικές εκλογές, στο ίδιο εκλογικό σώμα, το ΚΚΕ πέτυχε 19.6% (το μεγαλύτερο ποσοστό του σε δήμο της χώρας, αν δεν κάνω λάθος), ενώ η Λαϊκή Συσπείρωση απευθύνεται σε (πολύ) ευρύτερο ακροατήριο. 

Γιατί συνέβη αυτό;

Κατά την γνώμη μου για δυο βασικούς λόγους:

- Τα τελευταία 29 χρόνια που κυβερνά η ίδια παράταξη στον Δήμο Ασπροπύργου (12 ο Γ. Λιάκος και 17 ο Ν. Μελετίου), η τοπική κοινωνία συχνά ένιωσε ότι η αντιπολίτευση από τη Λαϊκή Συσπείρωση είχε διαφορετικό ύφος, ένταση και ουσία από τα δεδομένα αυτής της παράταξης, 

- Έλλειψαν ίσως οι προτάσεις στο ‘πρακτικό’ επίπεδο για τις κινήσεις που θα έκανε η νέα δημοτική αρχή υπό τον Αλέξη Τσοκάνη σε περίπτωση εκλογής της (ή αν δεν έλλειψαν, σίγουρα δεν έπεισαν). Αν κοιτάξουμε το παράδειγμα Πελετίδη όμως, στο πρακτικό επίπεδο είναι που κερδίζονται οι μάζες της τοπικής αυτοδιοίκησης. 

Θέλω σε κάθε περίπτωση να πιστεύω ότι η Λαϊκή Συσπείρωση θα είναι μια δυναμική, οπότε και χρήσιμη αντιπολίτευση, ευελπιστώντας το ίδιο και για την παράταξη του Αλέκου Μυλωνά — που επίσης θα πρέπει να νιώθει απογοητευμένη και αδικημένη από το ποσοστό της. 

Για ποιο λόγο ο Αλέκος Μυλωνάς έμεινε στο 20.5%, σχεδόν τρεις ποσοστιαίες μονάδες πίσω από τη Σοφία Μαυρίδου, ενώ είχε έναν εξαίρετο συνδυασμό; Η απάντηση απαιτεί μια πολυσέλιδη ανάλυση, θα περιοριστώ να πω όμως πως το σύνολο των ακραίων παθογενειών που ταλανίζουν τον Ασπρόπυργο συνετέλεσαν σε αυτό το αποτέλεσμα (που από μόνο του είναι ενδεικτικό του προβλήματος). 

Θα μπορούσε να έχει κάνει κάτι διαφορετικό ο κ. Μυλωνάς; Ειλικρινά δεν γνωρίζω. Ενδεχομένως να είχε βρει ακόμα περισσότερους αξιόλογους, νέους και μορφωμένους συμπολίτες μας από την κοινότητα των παλιννοστούντων. Βέβαια, όπως λέει ο λαός, ‘όποιος είναι έξω απ’ τον χορό, πολλά τραγούδια ξέρει’, οπότε δεν θα επιχειρήσω περαιτέρω ανάλυση. 

Η δική μου επιλογή για τις 15/10 είναι ήδη δεδηλωμένη στο άρθρο με τις σκέψεις μου για αυτές τις δημοτικές εκλογές: Θα στηρίξω τον συνδυασμό Ασπρόπυργος ΑλλάΖΟΥΜΕ με υποψήφιο Δήμαρχο τον Γιάννη Ηλία.

Θέλω να πιστεύω πως ετούτη τη φορά ο κ. Ηλίας θα καταφέρει να επιτύχει τον στόχο που κυνηγά από το 2014. Η επιμονή και η υπομονή του αξίζουν τον σεβασμό μας και ο συνδυασμός του περιλαμβάνει εξαίρετους συμπολίτες μας. Αρκεί, όπως του το έγραφα ως αίτημα και παράκληση, να είναι αποφασισμένος να κάνει τη ρήξη με το παρελθόν. 

Ας μη γελιόμαστε: Η κοινωνία του Ασπροπύργου βιώνει ακραίες καταστάσεις και η αλλαγή σελίδας είναι όρος επιβίωσης της. 

Ευελπιστώ ο Γιάννης Ηλίας να είναι αποφασισμένος να κάνει τις δέουσες αλλαγές, τόσο σε επίπεδο πρακτικών και φιλοσοφίας (το κυριότερο), όσο και (αναπόφευκτα) σε επίπεδο προσώπων. 

Ίδωμεν. 

ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ και εκλογές τοπικής αυτοδιοίκησης

Το αποτέλεσμα των χθεσινών περιφερειακών και δημοτικών εκλογών στέλνει ένα εκκωφαντικό μήνυμα: Υπάρχει πλήρης, απόλυτη απονομιμοποίηση του λεγόμενου 'πολιτικού' συστήματος. Η αποχή στον Δήμο Αθηναίων προσέγγισε το αδιανόητο ...70%, ενώ και συνολικά στην Περιφέρεια Αττικής ήταν στο 50%. Αυτά είναι ποσοστά παρακμής.

Όποιος πανηγυρίζει με τέτοια ποσοστά αποχής, δυστυχώς "δεν ξέρει τι του γίνεται". 

Σήμερα το πρωί, με αφορμή τον επικείμενο δεύτερο γύρο στον Δήμο της Αθήνας και τη μεγάλη ελπίδα ανατροπής με τον Χάρη Δούκα, θα ήθελα να στείλω δυο σύντομα μηνύματα στο ΠΑΣΟΚ και στο ΚΚΕ:

1 - Προς το ΠΑΣΟΚ: Όσο περισσότερο πανηγυρίζει ο κος Ανδρουλάκης και τα στελέχη του για την επίδοση του Χάρη Δούκα, ενός συνδυασμού που στηρίχτηκε από ευρύτερες κοινωνικές ομάδες, τόσο δυστυχώς μειώνονται οι πιθανότητες εκλογές του εξαίρετου αυτού υποψηφίου στον β' γύρο. Ας σωπάσουν, κάνουν ζημιά στην Αθήνα.

2 - Προς το ΚΚΕ: Το κόμμα πέφτει σε βαρύ πολιτικό λάθος αν εξισώνει τον κ. Μπακογιάννη και το καθεστώς που τον στηρίζει με τον Χάρη Δούκα. Αν τα στελέχη του Περισσού πιστεύουν ότι είναι αδιάφορο για τον Λαό της Αθήνας εάν επόμενος Δήμαρχος Αθηναίων θα είναι ο Μπακογιάννης ή ο Δούκας, τότε έχουν χάσει την επαφή τους με την πραγματικότητα. Ένα κομμουνιστικό κόμμα όμως δεν δικαιούται να χάνει την επαφή του με την πραγματικότητα.

Θέλω να πιστεύω πως την επόμενη Κυριακή 15 Οκτώβρη οι Αθηναίοι Πολίτες θα προσέλθουν μαζικά στις κάλπες και θα εκλέξουν ως επόμενο Δήμαρχο της πόλης τον Χάρη Δούκα. Είναι μια μεγάλη ελπίδα για την Αθήνα στην οποία όλοι πρέπει να δώσουμε μια ευκαιρία. 

Παράλληλα, οι πολίτες σε δήμους όπως η Πάτρα και το Χαλάνδρι αλλά και σε περιφέρειες όπως η Θεσσαλία έχουν την ευκαιρία να αποδείξουν πως η πολιτική μπορεί να μείνει ζωντανή στη χώρα που τη γέννησε.

Ίδωμεν.

Ένα σύντομο σχόλιο για την πορεία και το μέλλον του ΚΚΕ

Όπως είχα μοιραστεί με τους αναγνώστες του ιστολογίου μου, στις εκλογές του Μαΐου 2023 επέλεξα κι εγώ, μαζί με χιλιάδες συμπολίτες μου, να στηρίξω το ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ. Το έκανα για πρώτη φορά από το 1996 οπότε και ψηφίζω και δεν το μετάνιωσα καθόλου, πολύ περισσότερο επειδή βοήθησα τον συντοπίτη μου Χρήστο Τσοκάνη να γίνει μέλος του ελληνικού κοινοβουλίου. Το σκεπτικό της ψήφου αυτής ήταν βέβαια πολιτικό και είχε να κάνει πρώτα και κύρια με την προστασία, την άμυνα μπορεί να πει κανείς, της 'μπλοκαρισμένης' δημοκρατίας μας.

Στις δημοτικές εκλογές σήμερα, ψηφίζοντας στον Ασπρόπυργο, επέλεξα να ψηφίσω τη Λαϊκή Συσπείρωση και τον υποψήφιο Δήμαρχο Αλέξη Τσοκάνη, ελπίζοντας η πόλη στην οποία γεννήθηκα και μεγάλωσα να γυρίσει επιτέλους σελίδα, μετά από τριάντα χρόνια πορείας προς την παρακμή.

Είμαι βέβαιος πως παρόμοιες κινήσεις θα κάνουν σήμερα πολλοί άλλοι συμπολίτες μας, ενισχύοντας τα ψηφοδέλτια της Λαϊκής Συσπείρωσης ενώ ενθουσιασμό προκαλεί σε όλους η προοπτική επανεκλογής του Κώστα Πελετίδη ως Δημάρχου Πάτρας, κατά γενική ομολογία του καλύτερου δημάρχου της χώρας.

Το ΚΚΕ λοιπόν ενισχύεται. Το περιμέναμε όλοι να γίνει μετά την χρεωκοπία της χώρας μας το 2010, αν και άργησε πολύ. Γιατί άργησε; Διότι το κομμουνιστικό κόμμα αναμφίβολα έχει δυσκολίες να απαντήσει συγκεκριμένα στα άμεσα και φλέγοντα προβλήματα με λύσεις πρακτικά εφαρμόσιμες. Βλέπετε, δεν μπορούν να περιμένουν όλα την έλευση της λαϊκής κυριαρχίας. Μπορεί λοιπόν ένα κομμουνιστικό κίνημα να γίνει κυβέρνηση σε μια αστική δημοκρατία; Η εμπειρία της τοπικής αυτοδιοίκησης δείχνει πως κάλλιστα μπορεί, με εξαίρετα μάλιστα αποτελέσματα.

Έκανε πολλά βήματα μπροστά το ΚΚΕ το τελευταίο διάστημα, για αυτό και είδε τα ποσοστά του να ανεβαίνουν. Πρέπει όμως να κάνει πολλά περισσότερα. Πρέπει να γίνει μια σοβαρή προσπάθεια ανάλυσης περί του τι πραγματικά είναι ο επιστημονικός σοσιαλισμός στον 21ο αιώνα. Τι σημαίνει στην εποχή μας «παίρνω τα μέσα παραγωγής»;

Πρέπει ακόμα, ας είμαστε ειλικρινείς, να αναγνωριστεί η ανάγκη της δημοκρατίας στον σοσιαλισμό και, τέλος, να λυθεί ένα ιστορικό ζήτημα:

Ναι, ο Στάλιν κράτησε ζωντανή την επανάσταση και τσάκισε τον φασισμό.  Το τίμημα όμως ήταν η απολυταρχικοποίηση του καθεστώτος, μαζί με το πέρασμα από τον αληθινό διεθνισμό στην πρόταξη του Ρωσικού εθνικισμού, πράγματα πολύ βαριά για να τα δεχτεί κανείς. Όπως το ΚΚΕ σχετικά πρόσφατα έκανε τεράστια βήματα αναθεωρώντας την επίσημη θέση του για προσωπικότητες όπως ο Ζαχαριάδης και ο Βελουχιώτης, ας βρει το θάρρος να το κάνει και για τον Στάλιν.

Μπορεί αυτά να φαντάζουν δύσκολα, δεν είναι όμως. Σε τελική ανάλυση, ο σοσιαλισμός και ο κομμουνισμός εμπνεύσθηκαν ως η απάντηση της επιστήμης στα προβλήματα του ανθρώπου. Ως ότι πιο σύγχρονο στον χώρο των πολιτικών ιδεολογιών. Αυτό είναι και το θεμέλιο που οφείλει να κατευθύνει το κίνημα και στον 21ο αιώνα.

Σε τελική ανάλυση είναι κάτι που το χρειαζόμαστε όλοι.

Από το ΤΙ στο ΓΙΑΤΙ: Οι σκέψεις μου για τις Δημοτικές Εκλογές της 8ης Οκτωβρίου στον Ασπρόπυργο

Τον Μάιο του 2019 έτυχε να είμαι στις ΗΠΑ και από εκεί μοιράστηκα τις σκέψεις μου για τις Δημοτικές Εκλογές στον Ασπρόπυργο, προσπαθώντας παράλληλα να βρω τις αιτίες για τα χρόνια προβλήματα που ταλαιπωρούν την πατρίδα μου, το 'χωριό μου' όπως συχνά λέω, στο κέντρο του Θριάσιου Πεδίου.

Προτείνω στους αναγνώστες αυτού του ιστολογίου, τους φίλους και συντοπίτες μου να διαβάσουν εκ νέου το παραπάνω άρθρο μου. Σχεδόν τίποτα δεν έχω να προσθέσω ούτε, δυστυχώς, να αναθεωρήσω. Ο Ασπρόπυργος συνεχίζει σταθερά στην πορεία που τον εγκαθιστά ως 'πίσω αυλή' ή, ακόμα χειρότερα, ως 'σκουπιδότοπο της Αττικής'. Η γνώμη μου είναι πως τόσο η τοπική κοινωνία συνολικά όσο και, πολύ περισσότερο, η τοπική αυτοδιοίκηση έχουν βαριές ευθύνες για την επιδεινούμενη αυτή κατάσταση.

Χωρίς να θέλω να επαναλάβω την ανάλυση που είναι διαθέσιμη στο παραπάνω άρθρο, αξίζει νομίζω να θέσω εκ νέου κάποια ερωτήματα:

1. Για ποιο λόγο ο Ασπρόπυργος, ενδεχομένως και πέρα από τις προβλέψεις του σχετικού νόμου, έγινε 'αυτόνομος' "Καλλικρατικός Δήμος"; Για ποιο λόγο το Θριάσιου Πεδίο βιάστηκε; Ο χώρος που ενώνουν η ιστορία, η γεωγραφία, η κοινωνία και η οικονομία, γιατί διαιρέθηκε και γιατί διασπάστηκε; Ήδη από το 2008 είχε διατυπωθεί μια πρόταση για δημιουργία ενιαίου Δήμου στο Θριάσιο με έδρα την Ελευσίνα. Οι ομάδες που τώρα διεκδικούν τον δημαρχιακό θώκο, τότε είχαν υποστηρίξει την πρόταση αυτή; Σήμερα, θα κάνουν κάτι για να προχωρήσουν στην υλοποίηση της; Μίλησε κανείς προεκλογικά για αυτό το κορυφαίο ζήτημα; Φοβάμαι πως όχι.

2. Με την ολοκλήρωση της θητείας Νίκου Μελετίου ολοκληρώνεται (μάλλον) μια περίοδος που ξεκίνησε με την ανάληψη της δημαρχίας από τον Γιώργο Λιάκο. Τριάντα χρόνια που έφεραν τον Ασπρόπυργο στη σημερινή του κατάσταση. Μια πορεία από μια κωμόπολη με υπαρκτά και σοβαρά ζητήματα, που όμως παρέμενε ένας όμορφος τόπος να ζεις, σε μια αληθινή ζούγκλα, μια χαβούζα, έναν σκουπιδότοπο. Αυτή η πορεία θέλουμε να διακοπεί ή να συνεχιστεί; Δυο υποψήφιοι, η Σοφία Μαυρίδου και ο Σεραφείμ, ερίζουν για το ποιος εκ των δυο είναι ο διάδοχος και ο καλύτερος συνεχιστής του Νίκου Μελετίου. Ο Γιάννης Ηλίας, κορυφαίος στυλοβάτης της δημαρχίας Γιώργου Λιάκου, έχει εντάξει στο ψηφοδέλτιο του πολλά κορυφαία στελέχη του απερχόμενου δημάρχου. Ο Αλέκος Μυλωνάς υπήρξε δημοτικός σύμβουλος και αντιδήμαρχος τόσο του Γιώργου Λιάκου όσο και του Νίκου Μελετίου. Ακόμα και ο υποψήφιος του ΚΚΕ, Αλέξης Τσοκάνης, δύσκολα μπορεί να ισχυριστεί κανείς πως στάθηκε απέναντι σε όλα τα επίπεδα όλα αυτά τα χρόνια, αν και αναμφίβολα είχε τη μικρότερη συνεργασία. Αναρωτιέμαι λοιπόν, οι Ασπροπυργιώτες θέλουν να αλλάξει κάτι ή είναι ευχαριστημένοι με την τοπική τους αυτοδιοίκηση;

3. Αν υποθέσουμε πως θέλουμε να αλλάξει κάτι στον Ασπρόπυργος (όπως ειλικρινά το ελπίζω), νομίζω πως πρόκειται για ζήτημα τεχνοκρατικό ή ζήτημα πολιτικό; Χρειάζεται δηλαδή ένας δήμαρχος με διοικητική εμπειρία, επιστημονικές και τεχνικές γνώσεις και όρεξη για δουλειά, πλαισιωμένος από συμβούλους με παρόμοια χαρακτηριστικά, ώστε τελικά "ο Δήμος να κάνει τη δουλειά του"; Ή μήπως χρειάζεται η χάραξη και η υλοποίηση μιας ριζικά διαφορετικής στρατηγικής και αντίληψης για τον ρόλο και τη φύση της τοπικής αυτοδιοίκησης; Η δική μου απάντηση: Και τα δυο.

Ένα άρθρο με τίτλο "Τα κορμιά και οι ψήφοι" του 2018 προσπάθησε να παρουσιάσει συνοπτικά τι συμβαίνει στο κέντρο του Θριάσιου Πεδίου τα τελευταία τριάντα χρόνια. Μια κατάσταση - όνειδος όχι μόνο για εμάς του καλυβιώτες, όχι μόνο για τους κατοίκους του Ασπρόπυργου αλλά για όλη την ελληνική κοινωνία. Είναι μια κατάσταση που ήρθε πια η ώρα να σταματήσει. Δυστυχώς, οι απαραίτητες διεργασίες για την αλλαγή αυτή φαίνεται πως πρέπει να γίνουν από την ίδια την κοινωνία, από δυνάμεις δημιουργικές και παραγωγικές που δεν μπόρεσαν να εκφραστούν στη διαδικασία των δημοτικών εκλογών. Στην πορεία αυτή είμαι αποφασισμένος να προσφέρω όσο μπορώ, τόσο γιατί ο Ασπρόπυργος είναι ο τόπος που μεγάλωσα και γεννήθηκα, ο τόπος που έζησαν και αναπαύονται οι πρόγονοι και πολλά αγαπημένα μου πρόσωπα, όσο και γιατί θεωρώ πως έχει αξία για όλη την Ελλάδα ως μια κορυφαία, εξέχουσα περίπτωση κοινωνικών, πολιτικών, οικονομικών και άλλων στρεβλώσεων που οφείλουν να αντιμετωπιστούν ώστε να δώσουν το παράδειγμα και το έναυσμα για παρόμοιες δράσεις προόδου σε όλη τη χώρα.

Δεν θα αποφύγω να μοιραστώ την απόφασή μου για τις αυριανές εκλογές, όσο και αν λόγω της παραπάνω ανάλυσης, δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία. Πιστεύω πως οι συνδυασμοί της Λαϊκής Συσπείρωσης με υποψήφιο Δήμαρχο τον Αλέξη Τσοκάνη και Ασπρόπυργος Μπροστά με τον Αλέκο Μυλωνά είναι με διαφορά οι δυο πιο αξιόλογοι. Καλώ τους συμπολίτες μου να επιλέξουν ανάμεσα σε αυτούς τους δυό, ανάλογα με τα κριτήρια που έχει καθένας: 

• Ο Αλέκος Μυλωνάς έχει αναμφίβολα πολύ ισχυρότερο συνδυασμό με τεχνοκρατικά κριτήρια. Οι υποψήφιοι σύμβουλοι είναι άνθρωποι ιδιαίτερα αξιόλογοι που τους εκτιμώ βαθιά. 
• Ο Αλέξης Τσοκάνης κατάφερε κι αυτός να σχηματίσει έναν εντυπωσιακά καλό συνδυασμό, συμπεριλαμβάνοντας υποψήφιους έκπληξη, έξω από τον κομματικό του χώρο, που επίσης εκτιμώ πολύ (και κίνηση που επίσης καλωσορίζω ένθερμα). 

Ο συνδυασμός του Αλέξη Τσοκάνη περισσότερο πολιτικός και μπορεί πιο αξιόπιστα να υποσχεθεί την αλλαγή στα δημοτικά πράγματα του Ασπροπύργου. Εύχομαι να βγει και να έχει ως κορυφαίο αντιπολιτευόμενο συνδυασμό εκείνον του Αλέκου Μυλωνά, με την ελπίδα να μπορέσουν να συνεργαστούν για τον βαθιά πληγωμένο τόπο μας. Ήταν για μένα μια απόφαση δύσκολη, που την πήρα την τελευταία στιγμή, μετά από εβδομάδες αμφιταλαντεύσεων και ακριβώς με το παραπάνω σκεπτικό. Θα χαρώ πολύ εάν ο Αλέξης Τσοκάνης είναι ο επόμενος Δήμαρχος Ασπροπύργου, το ίδιο όμως θα χαρώ εάν σε αυτήν τη θέση αναδειχτεί ο Αλέκος Μυλωνάς.

Υπάρχει τρίτη επιλογή εάν κανείς εκ των δυο παραπάνω δεν πάει στη 2η Κυριακή; Ναι, υπάρχει, ο συνδυασμός Ασπρόπυργος Αλλάζουμε του Γιάννη Ηλία. Έχει επίσης πολλούς αξιόλογους ανθρώπους στον συνδυασμό του, πολλοί από τους οποίους έχουν εκφράσει υπέροχες ιδέες. Με μεγάλο σεβασμό όμως στον Γιάννη Ηλία, έναν άνθρωπο ευγενή, του λέω ότι μάλλον έχει έρθει η στιγμή να κάνει στην άκρη και να μπει μπροστά η επόμενη γενιά. Η γνώση του ως προς το "τι πήγε λάθος" και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε θα είναι πολύτιμη για τον νέο Δήμαρχο. Εάν νέος Δήμαρχος είναι εκείνος, ευελπιστώ να είναι έτοιμος να κάνει την αναγκαία ρήξη με το παρελθόν.

Εάν τέλος, κόντρα σε όλες τις προβλέψεις κληθώ να επιλέξω ανάμεσα σε Σοφία Μαυρίδου και Σεραφείμ Τσόκα, η επιλογή μου θα είναι για την πρώτη γυναίκα υποψήφια Δήμαρχο της πόλης μας.

Είμαι πραγματικά απογοητευμένος με την κατάσταση στο χωριό μου και για τις εξελίξεις στα δημοτικά πράγματα. Ταυτόχρονα είμαι και απογοητευμένος από τον μη-λόγο στις εκλογές αυτές. Μόνη ελπιδοφόρος εξέλιξη η κινητοποίηση πολλών νέων ανθρώπων (νέων όχι μόνο στην ηλικία), που όμως πρέπει να επενδύσουν πολύ χρόνο και κόπο ώστε να μπορέσουν να γίνουν πραγματικά παραγωγικοί για την κοινωνία την οποία καλούνται να υπηρετήσουν.

Εύχομαι λοιπόν να κινητοποιηθεί ο Λαός του Ασπροπύργου και να συνειδητοποιήσει ότι κανένας σωτήρας δεν υπάρχει, μόνο Εκείνος μπορεί να σώσει τον τόπο του και να φτιάξει ένα καλύτερο παρόν για τον ίδιο και μέλλον για τα παιδιά του.

H νεοφυής επιχειρηματικότητα συναντά την έννοια του δορυφορικού κράτους

Ο Πάνος Παπαδόπουλος είναι ένας καλός φίλος και αντικειμενικά ένας από τους δημιουργούς του ελληνικού οικοσυστήματος νεοφυούς επιχειρηματικότητας. Κυκλοφόρησε πρόσφατα μια ανάρτησή του, η οποία αναπαράχθηκε από μεγάλο πλήθος άλλων πολύ αξιόλογων μελών της κοινότητας, όπου διαμαρτύρεται για μια δημόσια τοποθέτηση του Έλληνα Πρωθυπουργού περί της εισαγωγής Ισραηλινών συστημάτων τεχνητής νοημοσύνης με στόχο την έγκαιρη ανίχνευση πυρκαγιών:

Στο σχόλιο αυτό γίνεται επισήμανση ότι υπάρχουν αξιόλογες ελληνικές νεοφυείς επιχειρήσεις στον τομέα με μια εξ αυτών να έχει ήδη αναπτύξει ακριβώς το προϊόν που ζητείται. Το προϊόν αυτό έχει παρουσιαστεί στις ελληνικές αρχές και είναι εφάμιλλο, αν όχι ανώτερο, του Ισραηλινού. Γιατί λοιπόν ο κ. Μητσοτάκης αντί να προωθεί τα ελληνικά συστήματα παίζει τον ρόλο ενός «πλασιέ» εισαγόμενων συστημάτων; 

Η απάντηση είναι πολύ απλή και δυστυχώς δεν έχει να κάνει σε τίποτα με την ίδια την τεχνολογία: Η Ελλάδα παραμένει ένα περιφερειακό, δορυφορικό κράτος στο οποίο δεν επιτρέπεται να έχει μια εγχώρια, αυτόχθονη αμυντική πολιτική. 

Σ’ αυτό το πλαίσιο, η εισαγωγή ξένων συστημάτων, είτε από τις ΗΠΑ ή από άλλες χώρες με την έγκριση των ΗΠΑ, είναι η κοινή πρακτική όλων των κυβερνήσεων από το 1974 και μετά (με ελάχιστες εξαιρέσεις οι οποίες είτε ήταν «στάχτη στα μάτια» της κοινής γνώμης ή απλώς εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα). 

Η πολιτική συνειδητοποίηση της κοινότητας της νεοφυούς επιχειρηματικότητας, μαζί με οτιδήποτε περιλαμβάνει ο όρος ‘δημιουργικές δυνάμεις του τόπου’ είναι μια απαραίτητη προϋπόθεση ώστε να εκλείψουν τέτοια φαινόμενα. 

Ή, για να το θέσω διαφορετικά, η επίτευξη της οικονομικής ανεξαρτησίας πρέπει να οδηγήσει και στην πολιτική. Πρώτα στο ατομικό επίπεδο, με την άνοδο από το επίπεδο του ψηφοφόρου σε εκείνο του πολίτη, και μετά στο συλλογικό και στο εθνικό.

Η ανάπτυξη της οικονομίας της συνεργασίας, της γνώσης και της δημιουργικότητα θα οδηγήσει και στην ουσιαστική εθνική ανεξαρτησία, πρώτη φορά στους δυο αιώνες που έχουν διανυθεί από την ‘παλιγγενεσία’ του 1821.