Τρίτη 30 Απριλίου 2013

Συζητώντας με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη

Με πολύ μεγάλη χαρά δέκτηκα την πρόσκληση της καλής φίλης Αρετής Γεωργιλή του πρωτοποριακού Free Thinking Zone να πάρω μέρος σε μια ανοιχτή συζήτηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη με νέους bloggers. Έχοντας βέβαια κλείσει πια τα 35 και κάνοντας πολλά περισσότερα πράγματα από το να γράφω στο blog αυτό δεν ξέρω αν η περιγραφή "νέος blogger" με χαρακτηρίζει, σε κάθε περίπτωση όμως η ευκαιρία φάνταζε μοναδική και απλά δεν γινόταν να μην είμαι εκεί.

Έφτασα λίγο πριν τις 6:00 και είδα το hashtag που είχε επιλεγεί: #mitsotakis95. Προβοκατόρικο, σκέφτηκα. Και πολύ αληθινό όμως. Θυμήθηκα μια φωτογραφία που είχα δει στο Porto Veneziano στα Χανιά, όπου ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης σε ηλικία 17 ετών είναι με τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Ο Βενιζέλος, σε προχωρημένη ηλικία όμως όπως τον ξέρουμε από τα βιβλία της ιστορίας. Ο Μητσοτάκης, νέος μεν αλλά σχεδόν όπως τον γνωρίσαμε στην τηλεόραση! Ο άνθρωπος λοιπόν αυτός γνωρίζει "από πρώτο χέρι" την ελληνική ιστορία από τα τέλη του 19ου αιώνα ενώ έχει γράψει ο ίδιος σημαντικά κομμάτια της από τα μέσα του 20ου αιώνα μέχρι σήμερα.

Όχι, δεν πρόκειται περί μιας συνηθισμένης περιπτώσεως.

Αυτό, ότι δεν είναι μια συνηθισμένη περίπτωση, είναι η σκέψη που σου έρχεται ακαριαία μόλις τον συναντάς. Γνωρίζεις πως είναι 95 ετών, όμως τόσο βιολογικά όσο και, πολύ περισσότερο, πνευματικά τίποτα δεν προδίδει την ηλικία του. Ο χρόνος στάθηκε καλός απέναντί του. Αυτό και μόνο θα αρκούσε για να έχει τον θαυμασμό των συνδετημόνων του.

Μετά ξεκινάει η συζήτηση. Μιλάει με λόγο καθαρό, οι σκέψεις του έχουν αρχή, μέση και τέλος. Είναι λογικός, χρησιμοποιεί επιχειρήματα. Πολύ περισσότερο, παραμένοντας ευγενής και προσβάσιμος, μιλά από θέση υπεροχής, με αυτοπεποίθηση θαυμαστή. Παραδίδει μαθήματα ως προς το τι σημαίνει η φράση "η πολιτική είναι η ανώτερη των τεχνών".

Video streaming by Ustream

Δεν σκοπεύω να κάνω αγιογραφία του Μητσοτάκη. Κάθε άλλο. Απλά, πριν μπω στην κριτική μου θέλω με σαφήνεια απόλυτη να πω ότι στη συζήτηση αυτή μας έδειξε τι σημαίνει πολιτικός, οδηγώντας μας σε άλλα επίθετα για να χαρακτηρίσουμε τα θλιβερά ανθρωπάκια που μας προβάλλει το τηλεοπτικό πριγκηπάτο των Αθηνών. Πολύ περισσότερο από θαυμασμό για το πόσο καλός είναι ο Μητσοτάκης μου δημιουργήθηκε απογοήτευση για το επίπεδο των "πολιτικών" μας σήμερα.

Ο Μητσοτάκης δεν έχει αλλάξει. Ήταν πανέξυπνος, παραμένει πανέξυπνος. Τα ζητήματα που ήξερε καλά, τα εξαντλούσε. Τα ζητήματα που δεν ένιωθε άνετα τα ξεπερνούσε γρήγορα, χωρίς το κοινό να το αντιλαμβάνεται. Εκείνος καθόριζε το σημαντικό ή το ασήμαντο στη συζήτηση. Το χιούμορ του είναι εντυπωσιακό. "Δυστυχώς δεν πεθαίνουμε και πρέπει εσείς να δουλέψετε περισσότερο", είπε προς τους νέους bloggers :-) Με το βαμβάκι έσφαξε και τον Σαμαρά, δίχως ποτέ να αναφερθεί ονομαστικά σε αυτόν. Το πλήθος των εξαγγελειών στο Ζάππειο εξάλλου του δίνει υλικό αμέτρητο. Δεν νομίζω πως τον έχει συγχωρήσει, δεν νομίζω πως ποτέ θα το κάνει και τον καταλαβαίνω απόλυτα για αυτό.

Εντύπωση που έκανε το πόσο καθαρά μίλησε για τις νέες τεχνολογίες πληροφορικής και τη σημασία τους. Έχει αντιληφθεί το ότι αλλάζουν όλη την κοινωνία. Η μεγαλύτερη ανακάλυψη μετά την τυπογραφία, είπε συγκεκριμένα. Λίγοι το έχουν καταλάβει, δυστυχώς.

Ήρθε κάποια στιγμή η σειρά μου. Τον ρώτησα για το κράτος των Αθηνών, την περιφερειακή ανάπτυξη που δεν ήρθε ποτέ. Τους Χανιώτες (και Ηρακλειώτες, Θεσσαλονικείς, Λαρισαίους, Πατρινούς, κλπ) που άφησαν τις πόλειες τους για να έρθουν στο έκτρωμα της Μη-Αθήνας. Τι θα έλεγε σήμερα σε έναν νέο με καταγωγή από την Περιφέρεια ώστε να γυρίσει στον Τόπο του και να πραγματώσει εκεί τη δημιουργικότητά του. Η απάντησή του ήταν συναισθηματική. Είπε πως γεννήθηκε Χανιώτης και θα πεθάνει Χανιώτης. Πως ποτέ δεν εγκατέλειψε τον τόπο του, απολογήθηκε μάλιστα για το αν έχουμε την εντύπωση αυτή. Συγκινητικό, ειλικρινά.

Δεν παύει όμως να μένει ένα κενό ορατό σε όλους: Η πολιτική γενιά του Μητσοτάκη, άρα και αυτός προσωπικά, πολύ περισσότερο τα σημερινά κακέκτυπά τους, ποτέ δεν ασχολήθηκαν σοβαρά με την Περιφερειακή Ανάπτυξη, ποτέ δεν σχεδίασαν ένα αυτόχθονο μοντέλο παραγωγής. Δεν είναι αιχμή αυτό, είναι μια πραγματικότητα. Πολύ απλά δεν τους απασχόλησε. Πολύ απλά, πρέπει να απασχολήσει εμάς, πρέπει να είναι η κορυφή στην ατζέντα μας.

Ο Μητσοτάκης υποστήριξε με πάθος τον φιλελευθερισμό. Δεν έχω λόγο να μην τον πιστέψω. Κάτι μέσα μου με έσπρωχνε να ρωτήσω "πως συμβιβάζεται να δηλώνεις φιλελεύθερος και να συμμετέχεις σε ένα πελατειακό πολιτικό σύστημα, να διορίζεις;". Κατάλαβα όμως πως δεν είχε κανένα νόημα. Θα ήμουν εκτός κλίματος και ανούσιος Από ανθρώπους σαν τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη στα 95 του χρόνια έχεις μόνο να πάρεις και αν ακούσεις καλά, κάτι που κάνουμε όλο και πιο σπάνια, θα πάρεις πολλά και πολύ χρήσιμα.

Κλείνοντας, δεν μπορώ να μην μοιραστώ πως με ενθουσιασμό θα συμμετείχα σε μια παρόμοια συζήτηση με τον Μανώλη Γλέζο. Θεωρώ πως είναι μια εξίσου ενδιαφέρουσα περίπτωση με πορεία ταυτόχρονα πολύ όμοια και πολύ διαφορετική με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Ελπίζω η Αρετή να το βρει καλή ιδέα, να το σχεδιάσει και να το υλοποιήσει.

Περί εθνικής κυριαρχίας

Σε κάτι που πολύ απέχει από αυτό που περιγράφει η φράση "δημόσια συζήτηση" ακούγονται άναρθρες κραυγές για την "απώλεια εθνικής κυριαρχίας" που υποτίθεται πως θα υποστεί η χώρα μας αν, ή μάλλον, όταν προχωρήσει η ουσιαστική ενοποίηση της Ευρώπης.

Στο πρόσφατο 40 under 40 European Young Leaders seminar που έγινε στο Βερολίνο εκφράστηκε μια άποψη που με εκφράζει απόλυτα: "Δεν είπε κανείς να απωλέσουμε την εθνική κυριαρχία μας, αλλά να την μοιραστούμε στο επίπεδο της Ευρώπης. Αυτός άλλωστε είναι και ο μόνος τρόπος να τη διατηρήσουμε".

Δεν χωράει καμία αμφιβολία για την ορθότητα της άποψης αυτής, ειδικά για την περίπτωση της Ελλάδας. Άραγε το νέο Ελληνικό Κράτος ως αποτέλεσμα της επανάστασης του 1821 υπήρξε ποτέ πραγματικά ανεξάρτητο; Δυστυχώς κάτι τέτοιο θα ήταν αδύνατον αφού η απελευθέρωσή μας έγινε από τους ξένους στο Ναυαρίνο και στη συνέχεια μας 'φόρτωσαν' Βαυαρό και στη συνέχεια Δανό μονάρχη ενώ μετά μπήκαμε στην εποχή των Πρεσβειών, πρώτα της Βρετανικής και μετά των ΗΠΑ.

Αν η χώρα μας, ακόμα και στη μεταπολίτευση, ήταν ανεξάρτητη φάνηκε στην Κύπρο, στο Νταβός, στα Ίμια και στη Μαδρίτη. Φάνηκε στο νταβατζιλίκι με τα πανάκριβα μεν άχρηστα δε εξοπλιστικά προγράμματα. Τελικά η χώρα δεν ήταν ανεξάρτητη γιατί ουδέποτε είχε, στην σύγχρονη ιστορία της, μια πολιτική ελίτ με αυτόχθονη σκέψη στην εξουσία.

Έτσι λοιπόν προβληματίζομαι ιδιαίτερα όταν βλέπω εκπροσώπους της κακιστοκρατίας, της οικονομικής ολιγαρχίας, των "πολιτικών" κομμάτων και των μέσων "ενημέρωσης" να επιχειρηματολογούν για τη "διατήρηση της εθνικής κυριαρχίας έναντι των Βρυξελλών" (ή ίσως του Βερολίνου).

Κάποιο λάκο έχει η φάβα. Συνεχίζουν τελικά να μας περνούν για ηλίθιους.

Μοναδική προοδευτική και συνάμα μοναδική βιώσιμη λύση για την Ελλάδα παραμένει η πλήρης, βαθιά, ομοσπονδιακή ενοποίηση της Ευρώπης. Η δημιουργία μιας νέας μεγάλης πατρίδας, του ισχυρότερου κράτους του κόσμου πολιτιστικά, οικονομικά και αμυντικά.

Αυτή εξάλλου είναι και η ορθή μεταφορά του οράματος του εμπνευστή του νέου Ελληνικού Κράτους στα σημερινά μέτρα. Η ευθύνη μας απέναντι στον Ρήγα Βελεστινλή και την κληρονομιά του είναι να προχωρήσει η Ένωση της Ευρώπης με όρους ισότητας, ισονομίας, σεβασμού και δικαιοσύνης.

Τα επιχειρήματα για το αντίθετο είναι εκ του πονηρού και σκοπό έχουν να κρατήσουν την Ελλάδα στη σημερινή της κατάσταση: Εκείνης του τριτοκοσμικού προτεκτοράτου.


Πέμπτη 25 Απριλίου 2013

Από την Ευρώπη των Εθνών στην Ευρώπη των Περιφερειών

“I question the role of the nation state in the EU,” Dimitris Tsigos said. “A fully integrated Europe would be a Europe of regions, not of nations.”.

By crafting a more democratic model on the EU level, the tense interplay between member state governments and the EU institutions could be lessened, bringing the people closer to an EU that is struggling to keep their trust.




Ως τη Νίκη, Πάντοτε, Μιχάλη Χαραλαμπίδη

Αγαπημένε Δάσκαλε Μιχάλη Χαραλαμπίδη, Ήταν Ιούνιος του 1996, διάβαζα μαθηματικά για τις πανελλήνιες εξετάσεις της επόμενης μέρας. Στιγμή ιερ...