Σήμερα συμπληρώθηκαν 9 μήνες από την απώλεια του πατέρα μας. Κάναμε στον Ασπρόπυργο το μνημόσυνό του, ακολουθώντας την σχετική παράδοση.
Στις περιπτώσεις αυτές πάντα ξύπνα ξανά μέσα σου ο πόνος της απώλειας. Βρισκόμενος στο στάδιο αυτό, μια σκέψη που μου γεννήθηκε στην εκκλησία είναι ότι αυτές τις μέρες, εντελώς δίπλα μας, κάποιες οικογένειες στη Μάνδρα καλούνται να αντιμετωπίσουν το αδιανόητο. Βιώνουν ασύλληπτο πόνο.
Ο μπαμπάς είχε αδερφικούς φίλους και κουμπάρους στη Μάνδρα. Ευτυχώς οι οικογένειες τους είναι καλά, δεν ισχύει όμως το ίδιο για τον γείτονα, τον συγγενή, τον φίλο τους. Στη θέση των ανθρώπων αυτών θα μπορούσε να είναι καθένας από εμάς.
Η τραγωδία είναι ανείπωτη.
Παρόμοιου μεγέθους τραγωδίες πριν πολλά χρόνια οδήγησαν στη δημιουργία και την ενίσχυση του Οργανισμού Αντισεισμικού Σχεδιασμού και Προστασίας. Οι τραγωδίες με τους σεισμούς ήταν που δημιούργησαν μια πραγματικότητα που λέει πως οι αντισεισμικές προδιαγραφές των ελληνικών κτηρίων είναι από τις καλύτερες στον κόσμο, πράγμα που επιβεβαιώθηκε συχνά τις τελευταίες δεκαετίες.
Ας μην γελιόμαστε, ήταν το αίμα των θυμάτων των σεισμών που δημιούργησε τα θεμέλια του ΟΑΣΠ, των αντισεισμικών προδιαγραφών και των διαδικασιών επιβεβαίωσης της τήρησής τους.
Το ίδιο νομίζω έχει συμβεί και σε πολλές άλλες περιπτώσεις, όπως για παράδειγμα οι αερομεταφορές όπου κάθε ατύχημα, όσο τραγικό κι αν είναι, γεννά γνώση που κάνει τις μεταφορές πολύ ασφαλέστερες.
Ας μην χαθεί η ευκαιρία αυτή λοιπόν με την τραγωδία της Μάνδρας. Πολύ σημαντικότερο της απόδοσης ευθυνών (η οποία οφείλει να γίνει και θα γίνει) είναι να αλλάξει ριζικά η απαράδεκτη αντιμετώπιση των σχετικών ζητημάτων — και αυτό να γίνει άμεσα.
Με πολύ απλά λόγια, αυτό που ζητούν οι νεκροί της Μάνδρας για να δικαιωθούν είναι να ανοίξουν τα ρέματα και να κατεδαφιστούν τα αυθαίρετα.
Πρέπει κάποια στιγμή να αποφασίσουμε αν θέλουμε να κρινόμαστε με βάση τα ευρωπαϊκά δεδομένα ή με βάση εκείνα της ανατολικής Ασίας. Στους σεισμούς επιλέξαμε την πρώτη επιλογή. Ας το κάνουμε και στα ζητήματα των αυθαιρέτων, των ρεμάτων και της αντιπλυμμηρικής προστασίας. Είναι το λιγότερο που μπορεί να γίνει για να τιμηθεί ουσιαστικά η μνήμη των θυμάτων.
