Γροθιά στο μαχαίρι

Όχι σπάνια όταν ετοιμαζόμαστε να κάνουμε κάτι που οι γύρω μας το εκλαμβάνουν ως επικίνδυνο. Ως κίνηση υψηλού ρίσκου. Τότε είναι που προσπαθούν να μας προστατεύσουν, εφόσον τα κίνητρα τους είναι αγαθά, αποτρέποντας μας από την πραγματοποίηση μιας ενέργειας.

Όσο περνάει όμως ο καιρός σκέφτομαι όλο και περισσότερο το εξής: Η ζωή είναι σύντομη και μάταιη. Ελάχιστα πράγματα, ίσως και κανένα, αξίζουν τόσο πολύ ώστε να μην κάνει κάποιος κάτι που θέλει πραγματικά για να μην τα διακινδυνεύσει.

Θα έλεγα πως για κανένα πράγμα δεν αξίζει. Μόνο ίσως για ανθρώπους.

Την επόμενη φορά λοιπόν που κάποιος θα σας πει “δεν αξίζει να ρίξεις γροθιά στο μαχαίρι”, εννοώντας πως μια κίνηση είναι υψηλού ρίσκου, σκεφθείτε το ξανά πριν τον ακούσετε.

Στη ζωή εξάλλου μετανιώνει κανείς μόνο για κάτι που δεν έκανε. Για όσα έκανε, είτε τα απολαμβάνει ή διδάχτηκε από αυτά.

Με έναν νόμο, σε ένα άρθρο

Την Ελλάδα από δεκαετίες εν τοις πράγμασι την κυβερνά μια οικονομική ολιγαρχία με ξεκάθαρα εγκληματικά χαρακτηριστικά.
Το άθλημα του ποδοσφαίρου αποτέλεσε και αποτελεί προνομιακό πεδίο δράσης αυτών των μαφιόζικων ομάδων που εκμεταλλεύονται την φτώχεια του κόσμου, υλική και - δυστυχώς - μορφωτική.
Το ελάχιστο που θα περίμενε κανείς ως βήμα εκσυγχρονισμού αλλά και ουσιαστικού εκδημοκρατισμού της χώρας είναι η ουσιαστική ακύρωση εκείνου του πεδίου δράσης.
Εν ολίγοις, το επαγγελματικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου πρέπει να καταρηγηθεί και να γυρίσουμε στον ερασιτεχνικό αθλητισμό μέχρι το ποδόσφαιρο και τα άλλα αθλήματα να απελευθερωθούν από την κυριαρχία του οργανωμένου εγκλήματος.
Αυτό, μπορεί πράγματι να γίνει "σε ένα άρθρο, με έναν νόμο" και να τύχει ευρείας πολιτικής υποστήριξης.