Η "Γενιά του Δέκα" αντιμέτωπη με τις ευθύνες της | Από το EMEA.gr

Αναδημοσίευση από το EMEA.gr

Λαμβάνω συχνά προσκλήσεις για ομιλίες σε σχέση με την επιχειρηματικότητα. Κάτι η τύχη να είμαι ανάμεσα στους δημιουργούς της πρώτης φοιτητικής νεοφυούς επιχείρησης της χώρας, κάτι η συγκυρία που με έφερε στην προεδρία της Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας Νέων Επιχειρηματιών, κάτι η ανάγκη μου να επικοινωνώ με τους συνανθρώπους μου – "ακατάσχετη φλυαρία" σύμφωνα με τους συνεργάτες μου – και ο αριθμός των προσκλήσεων αυξάνεται στην πάροδο του χρόνου.

Ειδικά το τελευταίο εξάμηνο έχει παραγίνει με αποτέλεσμα να αναγκάζομαι να "κλέβω" χρόνο από περιττές δραστηριότητες όπως ο ύπνος ή η διασκέδαση για να μπορέσω να ανταπεξέλθω.

Να πω την αλήθεια, με ενοχλεί λίγο ο μεγάλος αριθμός ομιλιών καθώς όσο απομακρύνεται κανείς από την αρμονία επικεντρωνόμενος σε μια δραστηριότητα, τόσο χάνεται το νόημα της δραστηριότητας αυτής.

Ανάμεσα στις προσκλήσεις αυτές πρόσφατα έλαβα μια και από τα Εκπαιδευτήρια Αυγουλέα – Λιναρδάτου στο Περιστέρι για να μιλήσω σε μαθητές της Δευτέρας Λυκείου (!) με θέμα την επιχειρηματικότητα στο πλαίσιο κάποιων ενημερωτικών διαλέξεων που κάνει το σχολείο αυτό για την επαγγελματική σταδιοδρομία των μαθητών του. Όπως κάνω συνήθως, απάντησα ότι με χαρά δέχομαι την πρόσκληση και, πάλι όπως συνήθως, κάτι επείγον είχε συμβεί την προηγούμενη μέρα και δεν είχα προλάβει να σχεδιάσω την παρουσίασή μου, νιώθοντας ίσως μια ασφάλεια και αυτοπεποίθηση πως θα τα καταφέρω εύκολα. Είναι ξέρετε κι αυτό ένα από τα κακά της εμπειρίας.

Αμ, δε!

Η παρουσίαση στα παιδιά αυτά, που είχαν γεννηθεί το 1995, χρονιά που εγώ τελείωσα το Γενικό Λύκειο Ασπροπύργου, ήταν πολύ δύσκολη. Με διαφορά η δυσκολότερη που είχα κάνει ποτέ καθώς στους συνομιλητές μου δεν υπήρχε απολύτως κανένα αίσθημα συνενοχής. "Τι εννοείς;" σίγουρα θα αναρωτηθήκατε. "Στις άλλες παρουσιάσεις το κοινό έχει αίσθημα συνενοχής;". Αναμφισβήτητα ναι. Μιλώντας σε φοιτητές – πολύ περισσότερο σε μεγαλύτερο ηλικιακά κοινό και με αποκορύφωμα τις συνομιλίες με πολιτικούς – υπάρχει διάχυτο το αίσθημα της συνενοχής. Περιγράφεις μια μελανή πραγματικότητα και οι συνομιλητές σου αναγνωρίζουν τη θέση τους σε αυτή. Είναι μια διαδικασία αυτογνωσίας, κάθαρσης στην ακραία της μορφή, όπου η αναγνώριση του προβλήματος οδηγεί σταδιακά τη συνομιλία στην περιγραφή του "δέον γενέσθαι". Αντίθετα τα παιδιά, με την εξαίρεση της συζήτησης για το φροντιστήριο – που είναι από τις αγαπημένες μου καθώς υποστηρίζω ότι στο απαράδεκτο φαινόμενο αυτό οφείλονται πολλά δεινά της κοινωνίας μας, μεταξύ αυτών και η ποιότητα της επιχειρηματικότητάς μας – δυσκολεύονται να βρουν τη θέση τους στη μαύρη μας πραγματικότητα.

Είναι απλό: Τα παιδιά που γεννήθηκαν το 1995, η γενιά του 2030, δεν έχουν προφτάσει ακόμα να φταίνε σε τίποτα.

Προχωρούσε η συνομιλία μας παρά ταύτα με σχετική επιτυχία, απαιτώντας όμως πολύ μεγάλη προσπάθεια από τη μεριά μου. Είπα στα παιδιά πως δεν είμαι σε θέση να τους πω τι θα κάνουν στη ζωή τους και τους συμβούλεψα να μην δεχτούν από κανέναν άλλο τέτοια "οδηγία". Προσπάθησα να τους πω ότι το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να τους δώσω το ερέθισμα να σκεφτούν. "Τι είναι μια καλή δουλειά;", "γιατί κάποιες Σχολές είναι περιζήτητες και με μεγάλη βάση;" και "με ποιο κριτήριο θα αποφασίσουμε τι δουλειά θα κάνουμε;" ήταν μερικές από τις ερωτήσεις που τους έκανα, λαμβάνοντας απαντήσεις που θετικά με εξέπλητταν με την αυθεντικότητά τους.

Τότε έκανα το μοιραίο λάθος.

"Έχετε ακούσει για την κρίση;" ρώτησα. Ναι, μου απάντησαν όλοι μαζί. "Ποιος νομίζετε ότι φταίει για την κρίση αυτή;" ρώτησα αμέσως μετά. Εκκωφαντική σιωπή. Ανησύχησα. "Ποιος φταίει παιδιά για την κρίση που βιώνουμε όλοι μας;" ξαναρώτησα με επιμονή. "Εσείς!" είπε με δύναμη ένα παιδί που καθόταν πίσω αριστερά, από αυτά που μάλλον τα λες και "ζιζάνια" της τάξης. Ξαφνικά όλη η τάξη συμφώνησε και σχεδόν με μια φωνή είπε "εσείς φταίτε".

Σοκαρίστηκα.

Εγώ νιώθω ακόμα "νέος". Είμαι πρόεδρος των "νέων επιχειρηματιών". Παντού μου λένε "να ακούσουμε τη φωνή των νέων". Παντού εμείς κατηγορούμε τη γενιά του Πολυτεχνείου, εκείνους τους απαράδεκτους καριερίστες που πούλησαν τις ιδέες και τα οράματά τους καταστρέφοντας τη χώρα. Και τώρα έρχεται ένα μάτσο νεογνά να μου πει ότι φταίω εγώ; Εμείς; Ποιοι εμείς; Εμείς δεν προλάβαμε να κάνουμε τίποτα ακόμα. Εμείς δεν φταίμε. Φταίνε οι μεγαλύτεροι, φταίει η γενιά του Πολυτεχνείου, φταίει η γενιά του "1-1-4", άντε ίσως και η "γενιά της Αλλαγής". Εμείς όμως; Αν είναι δυνατόν! "Νομίζω πως μάλλον φταίνε περισσότερο οι μεγαλύτεροι από τη γενιά μου" μπόρεσα να ψελλίσω, σίγουρα όμως δεν έπεισα κανέναν.

Νέο σοκ. Τι αντίδραση ήταν αυτή; Ναι, ήταν αντίδραση ενοχής. Τα παιδιά είχαν δίκιο, εμείς φταίμε!

Ποιοι όμως είμαστε εμείς; Είμαστε η "γενιά του Δέκα". Ωραίο όνομα, εμπεριέχει έναν συμβολισμό. Είμαστε η γενιά του 2010, ταυτόχρονα όμως είμαστε και γενιά των αρίστων. Είμαστε η γενιά που σπούδασε μαζικά σε Ελλάδα, Ευρώπη και Αμερική. Είμαστε η γενιά που μάζεψε πτυχία, μεταπτυχιακά, διδακτορικά, post-doc, Της Παναγιάς τα Μάτια σε qualifications δηλαδή. Είμαστε εμείς που αντιπροσωπεύουμε, που ενσαρκώνουμε το "ελληνικό όνειρο". Είμαστε το Return-on-Investment των 2.000.000.000 ευρώ που δαπανά κάθε χρόνο σε φροντιστήρια η ελληνική οικογένεια με χαρακτηριστικά είδους πρώτης ανάγκης. Είμαστε οι φορείς της αγωνίας των αγροτών που κλείνουν τις εθνικές οδούς γιατί "δεν μπορούν να πληρώσουν τα φροντιστήρια των παιδιών τους". Είμαστε όλοι εκείνοι για τους οποίους γονείς και παππούδες στερήθηκαν τα πάντα "για να σπουδάσουμε". Είμαστε αυτοί που αθροιζόμαστε στο "ένα εκατομμύριο πτυχιούχων" που έχει η Ελλάδα και "τη φέρνουν στατιστικά δεύτερη στο κόσμο μετά το Ισραήλ".

Όλα αυτά, φοβάμαι όμως πως είμαστε τελικά ένα μάτσο από άβουλα όντα που δεν θέλουν, φοβούνται να πάρουν την τύχη στα χέρια τους.

Εμείς, η "γενιά του Δέκα", ότι καλύτερο έβγαλε ποτέ αυτή η χώρα, είμαστε αντιμέτωποι τώρα με την πρόκληση της ζωής μας. Θα αναλάβουμε τις ευθύνες μας; Θα κάνουμε το "δέον γενέσθαι";  Ή θα γίνουμε μια ακόμα "πουλημένη γενιά", όπως αυτή του Πολυτεχνείου. Θα πετύχουμε, θα φτάσουμε στη συλλογική αυτοπραγμάτωση ή θα μείνουμε "χαμένα ταλέντα";

Για να δώσουμε θετική απάντηση πρέπει να κάνουμε την υπέρβαση και να αντισταθούμε στον ολοκληρωτισμό της στρέβλωσης των λέξεων. Δολοφόνησαν πολλές λέξεις οι προηγούμενες γενιές. Οι λέξεις έχασαν το νόημά τους και δυσκόλεψαν την επικοινωνία μας. Ο ελληνικός λαός μετατράπηκε έτσι σε μια χαοτική μάζα ιδιωτών. Όχι περίεργα, η ιδιοτέλεια ήταν η κυρίαρχη ιδεολογία της χώρας.

Αντίσταση στην κατάσταση αυτή, ανάληψη των ευθυνών που έχει η "γενιά του Δέκα", είναι η ανάκτηση του αυθεντικού νοήματος των λέξεων. Θέλουμε να ζήσουμε σε Πόλεις, όχι στις ζούγκλες τσιμέντου που ζούμε σήμερα. Θέλουμε να είμαστε Πολίτες και όχι εξαρτημένα πιόνια ενός κράτους. Θέλουμε να παράγουμε και να απολαμβάνουμε Πολιτισμό, όχι την επικρατούσα υποκουλτούρα αποχαύνωσης. Για να τα κάνουμε όλα αυτά, πρέπει να επιστρέψουμε μαζικά στην Πολιτική.

Έχοντας όλα αυτά στο μυαλό μου έλεγα στις 6:30 μμ της Κυριακής 6ης Μαΐου, αντιλαμβανόμενος το επερχόμενο αποτέλεσμα, ότι η μέρα αυτή θα μείνει στην ιστορία ως μέρα γιορτής. Η μέρα που οι δολοφόνοι των λέξεων έλαβαν την αμετάκλητη πολιτική τους καταδίκη και ξεκίνησε η γέννηση της νέου ιστορικού κύκλου της χώρας, του κύκλου των Πόλεων, των Πολιτών, του Πολιτισμού και της Πολιτικής. Όπως κάθε γέννηση έτσι και αυτή θα είναι χρονοβόρα και επώδυνη. Όταν όμως ολοκληρωθεί θα φέρει μόνο χαρά, αισιοδοξία και ευτυχία μετατρέποντας τον προηγούμενο ιστορικό κύκλο, εκείνον που μάθαμε να ονομάζουμε "μεταπολίτευση", σε μια θλιβερή μα διδακτική ιστορική ανάμνηση.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στα παιδιά της Δευτέρας Λυκείου που μάλλον δεν κατάλαβαν πόσο πολύ με βοήθησαν, ελπίζω και πολλούς άλλους, να αντιληφθούμε ότι τώρα είναι η ώρα να αναλάβουμε τις ευθύνες μας.

Τώρα είναι η ώρα της γενιάς του Δέκα. Θα κάνουμε αυτό που πρέπει. Πρώτα και κύρια θα ανακτήσουμε την ιδιότητα του Πολίτη. Αυτό είναι το δικό μας δέον γενέσθαι.

H τραγική ανεπάρκεια της σοσιαλδημοκρατίας | Από το Euro2Day.gr

Αναδημοσίευση από το Euro2Day.gr  http://www.euro2day.gr/specials/opinions/132/articles/702338/Article.aspx

Πριν από έναν περίπου χρόνο, στις 23 Απριλίου 2011, έγραφα στο ιστολόγιό μου ότι "η νέα προοδευτικότητα είναι η ανάκτηση της σχέσης του ανθρώπου με τη δημιουργία", προσπαθώντας να δω από θετική σκοπιά την κατάρρευση του αμερικάνικου καπιταλισμού όπως αυτή ιστορικά συνδέεται πλέον με την πτώχευση της Lehman Brothers στις 15 Σεπτεμβρίου 2008, κάτι λιγότερο από 17 χρόνια μετά την κατάρρευση του αντίπαλου δέους του αμερικάνικου καπιταλισμού που δεν ήταν άλλο από τη Σοβιετική Ένωση.

Ο μεγάλος διανοητής Μιχάλης Χαραλαμπίδης είχε από τη δεκαετία του '80 προειδοποιήσει με ένα προφητικό κείμενο "Ομοιότητες Δυτικού Καπιταλισμού - Υπαρκτού Σοσιαλισμού" [το οποίο περιλαμβάνεται στο βιβλίο "Προλεχθέντα", εκδόσεις Γόρδιος] πως τα δύο αυτά συστήματα εν τέλει ταυτίζονταν στα προβλήματά τους, με κυριότερο την αδιαφορία για το υποκείμενο - δημιουργό.

Η πτώχευση της Lehman Brothers και στη συνέχεια η εντυπωσιακή αδυναμία των ΗΠΑ να ανορθώσουν την οικονομία τους, όπου παρά τις "ενέσεις ρευστότητας" [έτσι λένε politically correct το "τυπώνω χρήμα"] η ανεργία παραμένει άνω του 10%, είναι μια απόλυτη επιβεβαίωση της πρόβλεψης Χαραλαμπίδη και άλλων κοινωνικών επιστημόνων.

Η διαπίστωση αυτή οδηγεί μαθηματικά στην επόμενη, που δεν είναι άλλη από εκείνη της ψεύτικης συνείδησης που έχει βασανίσει εκατομμύρια κόσμο αυτοχαρακτηριζόμενου ως "αριστερού" σε όλη την Ευρώπη - χωρίς η Ελλάδα να αποτελεί εξαίρεση. Πολύς ιδρώτας, πολλή φαιά ουσία, πολύ και άδικα χυμένο αίμα γι' αυτήν την ψεύτικη συνείδηση. Για μια κοσμοθεωρία που με περίσσεια εγωισμού επιδεικτικά αγνόησε την παράμετρο του τόπου στην ανάλυσή της.


Όχι λοιπόν! Δεν ήταν το ίδιο η Ελλάδα του '30 με τη Γερμανία και τη Γαλλία του '30! Η Ελλάδα ουδέποτε πέτυχε την εσωτερική της ενσωμάτωση, ουδέποτε ανέπτυξε βιομηχανία, ουδέποτε είχε πραγματική εργατική τάξη, όπως είχαν στο μυαλό τους οι θεμελιωτές της "αριστερής ιδεολογίας". Για τη μεταλλαγμένη εκδοχή της οποίας, για τη "σοβιετική εκτροπή", ας την ονομάσω, όπου η κυριαρχία των κεφαλαιούχων απλώς αντικαταστάθηκε από την κυριαρχία των γραφειοκρατών, δεν αξίζει κανείς να κάνει σοβαρή ανάλυση.

Στο σημείο αυτό ερχόμαστε σε μια αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα: στην τραγική ανεπάρκεια της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Τι εννοώ: μα τι άλλο, την πλήρη σύγχυση που έχουν όλα ανεξαιρέτως τα ευρωπαϊκά κεντροαριστερά κόμματα εδώ και αρκετές δεκαετίες ως προς το προτεινόμενο(;) οικονομικό μοντέλο. Τα κόμματα αυτά, εγκλωβισμένα στην ψεύτικη συνείδηση που αναφέραμε παραπάνω, μην μπορώντας να αντιληφθούν την επιχειρηματικότητα στην αυθεντική της μορφή, αλλά μόνο ως προς τη στρεβλωμένη, διεφθαρμένη, χρηματιστική εκδοχή της, που προώθησε ο... δυτικός καπιταλισμός, ούτε λίγο ούτε πολύ τη θεωρούν κάτι σαν αναγκαίο κακό. Μια προσέγγιση λογιστάκου, θα μπορούσε να πει κανείς. Κάτι σαν τον "σοσιαλισμό - σεισμό - σεισμό – εκσυγχρονισμό" του Κωνσταντίνου Σημίτη…

Η ασύλληπτη αυτή κατάσταση οδήγησε σε κωμικοτραγικές καταστάσεις, πολλές από τις οποίες ζήσαμε πρόσφατα και στην Ελλάδα, όπου στην πραγματικότητα οι φωνές του "φιλελεύθερου χώρου" πολλές φορές και του "νεοφιλελεύθερου" έρχονταν μέσα από τα υποτιθέμενα κεντροαριστερά κόμματα.

Πολλούς είχε ξενίσει η παρουσία του Στέφανου Μάνου στο ψηφοδέλτιο του ΠαΣοΚ του Γεωργίου Παπανδρέου, στη συνέχεια όμως φάνηκε πολύ φυσιολογική η πρόσφατη παρουσία πολλών νέων στελεχών του Παπανδρεϊκού ρεύματος στα ψηφοδέλτια της Δράσης του κ. Μάνου - κίνηση που προσωπικά καλωσόρισα ως πράξη πολιτικού θάρρους και εξυγίανσης.

Γιατί λοιπόν τραγικά ανεπαρκής η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία; Πολύ απλά διότι εγκλωβίστηκε σε μια απόλυτα παρωχημένη ανάλυση σοσιαλισμού-καπιταλισμού, η οποία την υποχρέωσε να βλέπει την επιχειρηματικότητα ως αναγκαίο κακό και όχι ως μαζική, καθολική κοινωνική επιλογή - μονόδρομο για την ουσιαστική αυτοπραγμάτωση του υποκειμένου. Με άλλα λόγια, μια αυθεντική αριστερή οικονομικοπολιτική επιλογή όπως εκείνη της μαζικής, υγιούς επιχειρηματικότητας επί της ουσίας ουδέποτε αναλύθηκε, άρα ουδέποτε προωθήθηκε σοβαρά, λόγω τεράστιας ανεπάρκειας της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας.

Με βάση την παραπάνω ανάλυση, λοιπόν, μπορεί να πει κανείς ότι δύο είναι οι θεμελιώδεις έννοιες μιας προοδευτικής πολιτικής σήμερα: α) Η ανάκτηση της ηθικής, κοινωνικής και συναισθηματικής σχέσης του υποκειμένου-δημιουργού με το αντικείμενο της εργασίας του και β) Η τοπική διάσταση στη χάραξη και υλοποίηση συλλογικών αναπτυξιακών στρατηγικών. Επιπλέον αυτών, θα προσέθετα με έμφαση τα ανθρώπινα δικαιώματα με σεβασμό στη διαφορετικότητα και την οικολογική προσέγγιση φέρουσα τη βιωσιμότητα ως κυρίαρχο παράγοντα οποιασδήποτε οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής στρατηγικής.

Έχοντας αυτές τις έννοιες στο μυαλό μας, πρέπει πρώτα απ' όλα να πετύχουμε μια κοινά αποδεκτή ερμηνεία της παρούσας κατάστασης. Ποια είναι η κρίση, πώς φτάσαμε σε αυτήν, πώς μπορούμε να βγούμε. Σε ένα πρόσφατο άρθρο μου υποστήριξα πως στην Ελλάδα έχουμε την "τύχη" να βιώνουμε ταυτόχρονα τρεις κρίσεις: α) την παγκόσμια που είναι η νομισματική, β) την ευρωπαϊκή που είναι εκείνη της ανταγωνιστικότητας και γ) την ελληνική που είναι η πολιτική.

Ειδικά όσον αφορά την ελληνική κρίση, η ανάλυσή μου στο παραπάνω άρθρο λέει τα ακόλουθα: "Στη χώρα μας κυριαρχεί μια οικονομική ολιγαρχία με ξεκάθαρα εγκληματικά χαρακτηριστικά, τόσο στην προέλευση του πλούτου της όσο και στις πρακτικές διατήρησής του.

Η οικονομική αυτή ολιγαρχία έχει δύο βασικά εργαλεία: Αφενός τα μέσα μαζικής 'ενημέρωσης', αφετέρου μαριονέττες που συνηθίσαμε να ονομάζουμε πολιτικούς. Το τρίγωνο αυτό, σε αγαστή συνεργασία, κάνει ό,τι είναι αναγκαίο ώστε πρωτίστως η οικονομική ολιγαρχία να διατηρεί τα κεκτημένα της, ακόμα και να τα ενισχύει, και δευτερευόντως οι μαριονέττες να απολαμβάνουν το ναρκωτικό της εξουσίας και τα αποφάγια της ολιγαρχίας".

Δεν χωρά αμφιβολία λοιπόν: Πρόοδος σήμερα στην Ελλάδα είναι η αντίσταση στην οικονομική αυτή ολιγαρχία και στους υπηρέτες της, "πολιτικούς" και μέσα μαζικής "ενημέρωσης". Ο... δικομματισμός, το ίδιο κόμμα με τα δύο πρόσωπα δηλαδή, που "κυβέρνησε" την Ελλάδα για περίπου 40 χρόνια, ήταν το εμβληματικό εργαλείο της οικονομικής ολιγαρχίας.

Ακριβώς για τον λόγο αυτόν πιστεύω ότι στο άμεσο μέλλον η 6η Μαΐου 2012 θα γιορτάζεται ως ημέρα απελευθέρωσης. Τη μέρα εκείνη πολλά εκατομμύρια Έλληνες απελευθερώθηκαν. Κατάφεραν να αποδράσουν από τον δικομματισμό, έσπασαν τις αλυσίδες του οράματος του διορισμού, αδιαφόρησαν για το προνόμιο της μικροδιαφθοράς και έκαναν κάποια άλλη επιλογή. Πολύ εντυπωσιακά, περίπου το 19% των ψηφοφόρων αψήφισε την απειλή του πολιτικού ευνουχισμού που το σύστημα ονόμαζε χαμένη ψήφο και επέλεξε κόμματα που ήταν κάτω του φράγματος του 3%. Το αποτέλεσμα των εκλογών της 6ης Μαΐου κρίνεται συγκλονιστικό!

Το ζητούμενο τώρα, όσον αφορά τις επερχόμενες εκλογές της 17ης Ιουνίου, είναι να ολοκληρώσουμε αυτό που όλοι μαζί ξεκινήσαμε εκείνη τη μεγαλειώδη Κυριακή. Για να είμαι απολύτως σαφής, τα συγκλονιστικά στοιχεία του αποτελέσματος της 6ης Μαΐου 2012, εκείνα που φανερώνουν την απελευθέρωση του ελληνικού λαού, είναι τα ακόλουθα δύο: α) ο περιορισμός του "δικομματισμού" στο 30%, έναντι 80% που έπαιρνε στον ιστορικό κύκλο της μεταπολίτευσης και β) το 19% που συγκέντρωσαν τα "μικρά κόμματα" [με προεξάρχουσα περίπτωση της Δημιουργία Ξανά!, ενός κόμματος μόλις δύο μηνών με μηδενικούς οικονομικούς πόρους και κανένα γνωστό πολιτικό στη σύνθεσή του που συγκέντρωσε 2,15% των ψήφων].

Αντίθετα, τα αυξημένα ποσοστά του ΣυΡιζΑ και των Ανεξάρτητων Ελλήνων δεν έχουν καμία πολιτική σημασία. Ήταν απλώς οι αθεράπευτοι του πελατειακού συστήματος που πίστεψαν πως τα ξύλινα τείχη είναι γύρωθεν της Ακρόπολης - έκαναν λάθος όμως και η επερχόμενη πραγματικότητα θα τους διαψεύσει με τρόπο σκληρό.

Ειδικό ενδιαφέρον αξίζει το εντυπωσιακό 7% της Χρυσής Αυγής. Όχι, ας μην ανησυχούμε: Δεν έχουμε 500.000 νεοναζί στην Ελλάδα. Το ποσοστό αυτό φανερώνει απελπισία, φανερώνει ανυπέρβλητα προβλήματα σε ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού, το οποίο μην μπορώντας να επεξεργαστεί τη δυσχερέστατη κατάσταση οδηγείται σε μια μη ορθολογική επιλογή. Είναι περίσσεια η υποκρισία των συστημικών κομμάτων, προεξαρχόντων των μιζοκομμάτων ΠαΣοΚ και Ν.Δ. όταν επιτίθενται στους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής. Φασιστική πολιτική ήταν ο παραγωγικός ευνουχισμός της χώρας, φασιστική ήταν η δολοφονία των λέξεων, φασιστική ήταν η μετατροπή των πόλεων σε ζούγκλες μπετόν. Οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής είναι συμπολίτες μας απελπισμένοι και πολύ καλά θα κάνουμε να επιχειρήσουμε συλλογικά, με αλληλεγγύη, να τους βοηθήσουμε για να ξεπεράσουν τα εμπόδια που τώρα έχουν μπροστά τους και φαντάζουν ανυπέρβλητα.

Ποια λοιπόν είναι η επιλογή προόδου στην Ελλάδα σήμερα;

Για να φτάσει καθένας μας στην απάντηση του ερωτήματος αυτού, πρέπει να κάνει μια σοβαρή, δημόσια συζήτηση για την πρόοδο στην Ελλάδα και στην Ευρώπη σήμερα. Τι είναι πρόοδος και τι αντίδραση στην Ευρώπη του 2012. Όπως αναλύσαμε στην αρχή αυτού του άρθρου, αυτό που παραδοσιακά αντιλαμβανόταν η κοινωνία ως «αριστερό» ή «δεξιό», αντίστοιχα ως «πρόοδο» και «συντήρηση» συνήθως, είναι πια εντυπωσιακά κενό περιεχομένου. Δυστυχώς στην Ελλάδα η Αριστερά στην πραγματικότητα πολλές φορές ήταν δεξιότερη της Δεξιάς.

Αυτό αποδεικνύεται ακόμα και σήμερα με τη μνημειώδη αδυναμία της «Αριστεράς» να δώσει σαφείς απαντήσεις σε ερωτήματα όπως αυτά που έθεσα σε πρόσφατο άρθρο μου: "Τα κόμματα της λεγόμενης Αριστεράς - ΚΚΕ, ΣυΡιζΑ και Δημ.Αρ.- στην πραγματικότητα είναι βαθιά συντηρητικά, δεξιά σχήματα. Μένοντας στη στείρα άρνηση και στην ανέξοδη διαμαρτυρία δεν δίνουν ΚΑΝΕΝΑ ρεαλιστικό σενάριο προόδου και ανάπτυξης για τον ελληνικό λαό.

Με απομονωμένες από τον λαό συνδικαλιστικές μασωνίες σοβιετικού τύπου κατοχυρώνουν τα κεκτημένα τους, παίρνουν τη χρηματοδότησή τους από το 'κράτος' και πουλάνε ξοφλημένα επαναστατικά όνειρα σε απελπισμένους συνανθρώπους μας.

α) Πού είναι η συζήτηση για την ανάπτυξη, την πρόοδο, τη δημιουργία, την οικονομία από την Αριστερά;

β) Πού είναι η συζήτηση για την προώθηση μιας νέας σχέσης με την εργασία που θα έχει στο επίκεντρό της τη δημιουργικότητα;

γ) Πού είναι η θέση για ένα νέο συνεταιριστικό κίνημα που θα δώσει πνοή στην ύπαιθρο με βάση τη συνάντηση του παραδοσιακού με το σύγχρονο;

δ) Πού είναι τελικά η συζήτηση για την ελευθερία και την αυτοδιάθεση των λαών στη γειτονιά μας και σε ολόκληρο τον κόσμο;

ε) Ποιες είναι οι ξεκάθαρες απόψεις για το τι αληθινά σημαίνει ΠΡΟΟΔΟΣ και τι είναι η ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, το 2012;".

Κύριο σημείο αναφοράς μιας προοδευτικής πολιτικής στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη σήμερα είναι ο άνθρωπος. Πρέπει να δώσουμε πνοή σε ένα νέο κύμα ανθρωπισμού το οποίο θα έχει ως κύριο πρόσταγμα την ανάπτυξη μιας νέας σχέσης με την εργασία, έχοντας στο επίκεντρο τη δημιουργία. Στο πλαίσιο αυτό οραματίζομαι την επιχειρηματικότητα ως μια νέα λαϊκότητα, ως μαζική, καθολική κοινωνική επιλογή. Ως ένα κίνημα που θα συμβάλει στη δυνατότητα κάθε ανθρώπου να αλλάξει τη μοίρα του και τη μοίρα των συνανθρώπων του, πραγματώνοντας τη δημιουργικότητά του. Η ηθική και συναισθηματική σχέση του υποκειμένου με το αντικείμενο της εργασίας του είναι δικλίδες ασφαλείας απαραβίαστες έναντι της διαφθοράς και της στρέβλωσης.

Μεγάλο σημείο αναφοράς είναι το όραμα της Ενωμένης Ευρώπης. Το όραμα δημιουργίας μιας υπερδύναμης ισότητας, δημιουργικότητας, ειρήνης, δικαιοσύνης και πολιτισμού, που θα δημιουργήσει συνθήκες πρωτόγνωρης ευημερίας για το μισό δισεκατομμύριο των κατοίκων της και θα είναι καθοριστικά θετικός παράγοντας για τις παγκόσμιες εξελίξεις. Μια αληθινά ενωμένη, αληθινά δημοκρατική Ευρώπη, που μπορεί να έχει τη μορφή της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας με ηγεσία εκλεγμένη απευθείας από τα 500 εκατ. των Ευρωπαίων πολιτών. Η μεγάλη δύναμη της Ευρώπης, το αδιαμφισβήτητο ανταγωνιστικό της πλεονέκτημα, είναι το ασυναγώνιστο Συμβολικό Κεφάλαιό της, διαπίστωση εξαιρετικά θετική για την Ελλάδα.

Τέλος, δεν μπορεί να μην αποτελεί στοιχείο προόδου και χαρακτηριστικό του νέου ευρωπαϊκού ανθρωπισμού η έννοια της αρμονίας όπως εκείνη ιδανικά εκφράζεται από το κίνημα της οικολογίας. Η φύση σοφά μας βάζει όρια, όρια που τόσο εγωιστικά οι άνθρωποι πολλές φορές ξεπεράσαμε πρόσκαιρα, πληρώσαμε όμως σύντομα βαρύτατο τίμημα. Το κίνημα της οικολογίας είναι ένα ξεκάθαρο οικονομικό και επιχειρηματικό κίνημα. Το ότι η Γερμανία σήμερα πρωταγωνιστεί στη διεθνή βιομηχανία ανανεώσιμων πηγών ενέργειας δεν είναι αποτελέσμα κάποιου "στρατηγικού σχεδίου", αλλά του ίδιου του πολιτικού κινήματος των πρασίνων - μια ιστορική διαπίστωση που μας δείχνει με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο πως αυτό που βιώνουμε στην Ελλάδα από το '74 και μετά μόνο "πολιτική" δεν είναι.

Το τρίπτυχο λοιπόν της προοδευτικής πολιτικής για την Ελλάδα σήμερα δεν είναι άλλο από την Οικονομία της Δημιουργικότητας, την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, όλα μέσα σε ένα πλαίσιο αρμονίας και βιωσιμότητας.

Υπάρχουν δυνάμεις στην Ελλάδα σήμερα που μπορούν να εκφράσουν αυτόν τον πολιτικό ορθό λόγο, που μπορούν να αναιρέσουν τη δολοφονία των λέξεων και να μας επιτρέψουν να συνομιλήσουμε παράγοντας Πολιτική, δημιουργώντας Πολιτισμό. Είναι καθήκον κάθε Πολίτη να βοηθήσει ώστε οι δυνάμεις αυτές να ωριμάσουν, να συγκλίνουν και ενωμένες με δυναμισμό να διεκδικήσουν την εντολή του ελληνικού λαού για να οδηγήσουν τη χώρα μας στην κατεύθυνση της Προόδου.

Είναι μια ευθύνη στην οποία είμαι βέβαιος πως θα ανταποκριθούμε θετικά.

Αναζητώντας τον Ορθό Λόγο: Μια πρόταση για το κέντρο της Αθήνας

Η απόφαση ήταν δύσκολη μα τελικά δεν τη μετανιώσαμε. Το ενοίκιο στην Κατεχάκη ήταν τόσο υψηλό που δεν μπορούσαμε να το αντέξουμε. Πάνω από 16 € / μ², μια τιμή που σίγουρα η κρίση καθιστούσε αδύνατη να αντέξουμε. Μετά από σύντομη αναζήτηση βρήκαμε ένα γραφείο στη Σανταρόζα σε τιμή 5 € / μ² (η οποία σήμερα έχει αναθεωρηθεί σημαντικά προς τα κάτω...!). Πήραμε τελικά περισσότερο χώρο απ΄ότι είχαμε στην Κατεχάκη, πληρώνοντας το 1/3 του κόστους. 1η Ιουλίου 2011 ο Όμιλος Virtual Trip μετακόμισε στη Σανταρόζα.

Στην αρχή βλέπαμε το bright side: Η πρόσβαση ήταν πανεύκολη (μετρό Ομόνοια & Πανεπιστήμιο, λεωφορεία, τρόλεϊ, ...) και ήμασταν στο κέντρο για ότι ήθελε να κάνει κάποιος μετά τη δουλειά. Από shopping μέχρι καφέ, φαγητό, σινεμά, ποτό, anything. Ανακάλυψα και εγώ ξανά το κέντρο που το είχα αφήσει για πολλά χρόνια – Ναι, είναι πάρα πολύ καλό!

Σύντομα όμως είδαμε και το dark side… Ποιο είναι αυτό; Στην περίπτωσή μας είναι το ζήτημα των ναρκομανών στην πλατεία πίσω από τα παλιά δικαστήρια – Ναι, εκείνη που μπήκε το άγαλμα του Παναγούλη, αυτήν που κανένας δεν ξέρει το όνομά της. Είναι πραγματικά ασύλληπτο το dealing που γίνεται εκεί, σχεδόν 24 ώρες το 24ωρο. Βλέπεις ανθρώπους να πάνε και να έρχονται, άλλους καλοντυμένους και άλλους σε πραγματικά άθλια κατάσταση. Με πρησμένα, πολλές φορές στην κυριολεξία «σαπισμένα» άκρα να γυρνούν άσκοπα (;) και να κάνουν ενέσεις όπου μπορείς να φανταστείς.

Αν δεν τους είχα δει δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ την ευκολία με την οποία κάποιος κάνει ένεση σε οποιοδήποτε σημείο του σώματός του, με τα γεννητικά όργανα να έχουν πολύ συχνά την τιμητική τους. Ειδικά ένας μελαμψός τύπος, αδύνατος, γύρω στο 1.70 ύψος, μας έχει όλους εντυπωσιάσει με τη δεξιοτεχνία του. Κάνει ενέσεις στο λαιμό του ενώ βαδίζει με ταχύ βήμα στον πεζόδρομο της Σανταρόζα. Ειλικρινά εντυπωσιακό.

Μια κοινωνία σε σήψη λοιπόν. Αναρωτιέσαι για τα παιδιά αυτά: Οικογένεια έχουν; Φίλους έχουν; Κοινωνία να τους φροντίζει υπάρχει; Κάποιο σύστημα υγείας και υποστήριξης; Είναι ασθενείς, είναι πασιφανές. Δεν χρειάζεται να είναι ειδικός κανείς για να καταλάβει πως το τέλος τους είναι κοντά. 

Μέσα σε αυτό το κλίμα και τα αναπάντητα ερωτήματα να πληθαίνουν, συζητούσα ένα απόγευμα του περασμένου Γενάρη με τον καλό φίλο & συνεργάτη Γιάννη Τριανταφύλλου. Μιλούσαμε για την κατάντια του κέντρου, την εγκατάλειψη, την απουσία κάθε αισθητικής, την απουσία κάθε ενδιαφέροντος. Του είπα και για έναν φουσκωτό τύπο που μας είχε επισκεφθεί πριν τα Χριστούγεννα πουλώντας κουπόνια «για τον χορό της αστυνομίας» όπως είπε στη γραμματεία μας. Εκείνος που έλεγε πως τα ενοίκια έχουν καταρρεύσει πλήρως και πως ξέρει δεκάδες γραφεία ξενοίκιαστα στο κέντρο. Έτσι, μιλώντας χαλαρά είπε κάτι μαγικά απλό: «Μα γιατί δεν δίνουν κίνητρα στα start-ups να έρθουν στο κέντρο;».

Λίγες μέρες αργότερα είχαμε στο CoLab Athens μια από τις συχνές συναντήσεις του Advisory Board της Ελληνικής Ένωσης Νεοφυών Επιχειρήσεων (που έχει γίνει πιο γνωστή σαν Hellenic Start-up Association, όμως η ελληνική λέξη είναι τελικά τόσο πολύ περισσότερο περιγραφική!). Μέσα σε όλα τα θέματα – είναι γνωστό σε όλους τους συνεργάτες μου ότι πολλές φορές γίνομαι χαοτικός ή, όπως το λένε, I tend to spread too thin – λέω στα παιδιά για την ιδέα του Γιάννη. Σε όλους φάνηκε πολύ καλή!

Είδαμε κάποια προφανή πράγματα:

Α) Το κέντρο βολεύει! Αυτό έχει περίτρανα αποδειχτεί στο CoLab.
Β) Υπάρχει πολύ μεγάλος αριθμός γραφείων σε σχετικά καλή κατάσταση που τώρα είναιν ξενοίκιαστα.
Γ) Ένα μέτρο μη φορολόγησης επί των κερδών για 5 χρόνια θα μείωνε ελάχιστα τα έσοδα του δημοσίου θα αύξανε κατακόρυφα όμως το ρεύμα προς τη νεοφυή επιχειρηματικότητα

Λίγο καιρό μετά οργανώσαμε την Entrepreneur Week Greece, από 22 έως 25 Φεβρουαρίου στην Αθήνα με ομολογουμένως τεράστια επιτυχία. Εκεί ήρθε το τελειωτικό χτύπημα σε δυο δόσεις! Πρώτα απ’όλα οι 35 φιλοξενούμενοί μας από 10 χώρες είπαν πως είναι εντυπωσιασμένοι από το ανθρώπινο κεφάλαιο που βλέπουν στην Ελλάδα και δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί δεν κάνουμε την Αθήνα Παγκόσμια Πρωτεύουσα Δημιουργικότητας. Με νόημα έλεγαν, αν κάποιος έχει την εσωτερική δύναμη να δημιουργήσει, που αλλού μπορεί να το κάνει καλύτερα πέρα από την Αθήνα; Κάπου εκεί καταλάβαμε όλοι τι σημαίνει «συμβολικό κεφάλαιο».

Το δεύτερο χτύπημα όμως ήταν ακόμα χειρότερο. Οι καλοί φίλοι Alex Mitchell από τη Μεγάλη Βρετανία και Alvaro Cuesta από την Ισπανία μας είπαν πως στις χώρες τους, συγκεκριμένα στο Λονδίνο και στη Μαδρίτη, έχουν ήδη κάνει αντίστοιχα προγράμματα με μεγάλη επιτυχία! Την επιτυχία του προγράμματος αυτού στο Ανατολικό Λονδίνο μας επιβεβαίωσε και ο Horst Reichenbach όταν συναντηθήκαμε αργότερα με την Ομάδα Εργασίας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την Ελλάδα ενώ με έκπληξη μάθαμε ότι κάτι αντίστοιχο έκανε και ο Δήμος του San Francisco μάλιστα με χρηματοδότηση από το Twitter.

Στη συνέχεια, τόσο εγώ προσωπικά όσο και όλοι οι συνάδελφοι από την Ελληνική Ένωση Νεοφυών Επιχειρήσεων αναφέρουμε την πρόταση αυτή όπου βρεθούμε. Είδαμε και πολλές προσπάθειες αντιγραφής, επίκλησης πατρότητας της πρότασης και άλλα τέτοια χαριτωμένα. Δεν μας ενοχλούν καθόλου! Ας υλοποιηθεί το σχέδιο και δεν πειράζει να μην υπάρχει καμία αναφορά σε εμάς.

 Ποια είναι η πρόταση; Πολύ απλή στην ουσία της:

«Αυθεντικά νεοφυείς επιχειρήσεις (αυτό μπορεί εύκολα να ελεγχθεί με τον κανόνα de minimis της Ευρωπαϊκής Ένωσης και άλλα σχετικά εργαλεία) οι οποίες εγκαθίστανται στο κέντρο της Αθήνας (σε συγκεκριμένες περιοχές του κέντρου) θα έχουν μηδενική φορολογία για διάστημα πέντε ετών από την ίδρυσή τους.». 

Δεν υπάρχει κανένας περιορισμός στην εθνικότητα των φορέων των επιχειρήσεων. Θα χαρούμε να υποδεχτούμε οποιονδήποτε από όλο τον Πλανήτη να έρχεται να πραγματώσει τη δημιουργικότητά του στην Αθήνα. Όπως έχει φανεί και από τα διάφορα co-working spaces, θα δημιουργηθεί τέτοιο ρεύμα. Αυτό που θέλουμε όμως να διασφαλιστεί είναι πως θα μιλάμε για αυθεντικά νεοφυείς επιχειρήσεις, δηλαδή επιχειρήσεις που δημιουργούν νέες, ποιοτικές θέσεις εργασίας, έχουν προοπτικές ταχείας ανάπτυξης και χαρακτηριστικά καινοτομίας.

Είναι ξεκάθαρη η αντίληψη των νεοφυών επιχειρήσεων σε αντιδιαστολή με δυο ζητήματα που μονοπώλησαν τη δημόσια συζήτηση στην Ελλάδα:

Α) Σχετικά με την εγκληματικότητα στο κέντρο της Αθήνας 

Τα φαινόμενα σήψης και παρακμής που παρατηρούνται στο κέντρο της Αθήνας οφείλονται κύρια στο ότι εκείνο εγκαταλήφθηκε από τους κατοίκους του. Αυτό βεβαίως έγινε λόγω της απουσίας οποιασδήποτε ρεαλιστικής αναπτυξιακής πολιτικής για το κέντρο εδώ και δεκαετίες. Η δική μας αντίληψη είναι πως δεν υπάρχει λύση καμία πέραν της ίδιας της επιστροφής των Πολιτών στην Πόλη. Εμείς οι ίδιοι θα γυρίσουμε στο κέντρο της Αθήνας, θα το καταστήσουμε πεδίο πραγμάτωσης της δημιουργικότητάς μας σε ώφελος δικό μας και όλης της κοινωνίας. Η Ευρυπίδου, η Αθηνάς, η Σόλωνος, από κέντρα δουλεμπορίου θα γίνουν κέντρα δημιουργικότητας που θα διαφημίζουν την Ελλάδα σε όλο τον πλανήτη. Το όπλο της Ελλάδας διαχρονικά υπήρξε η δημιουργικότητα. Ας το χρησιμοποιήσουμε.

Β) Σχετικά με το μοντέλο ανάπτυξης και τις φορολογικές ζώνες

Αμέτρητη φαιά ουσία δαπανήθηκε και ώρες ασκόπων συζητήσεων σχετικά με τις ειδικές φορολογικές ζώνες. Ένα θέμα – ταμπού που προκαλούσε παράκρουση ένθεν και κείθεν. Φανερώνεται δυστυχώς η φτώχεια των ιδεών για ένα βιώσιμο παραγωγικό – αναπτυξιακό μοντέλο στη χώρα μας.Λες και η γεωοικονομία, η γεωπολιτική και το ανθρώπινο κεφάλαιο της Ελλάδας δεν καθιστούν προφανή την ορθή στρατηγική. Ποιο είναι λοιπόν το ζήτημα; Να κάνουμε ειδικές ζώνες για χαμηλής ποιότητας εργατική εργασία μηδενικής προστιθέμενης αξίας; Για να ανταγωνιστούμε ποιον ακριβώς; Τη Βουλγαρία; Την Τουρκία; Την Κίνα; Με επενδύσεις τίνος σε εργοστάσια; Ή μήπως ο ορθολογισμός απαιτεί ειδικά φορολογικά μέτρα για την αξιοποίηση του ανθρωπίνου κεφαλαίου μας σε δραστηριότητες έντασης γνώσης και εξωστρέφειας με δημιουργία πολλών ποιοτικών θέσεων εργασίας; Έτσι θα λυθεί και το πρόβλημα της νέας μετανάστευσης του ανθρωπίνου δυναμικού μας και της γκετοποίησης των κέντρων των πόλεών μας με κορυφαία την Αθήνα.

Η Ελληνική Ένωση Νεοφυών Επιχειρήσεων σύντομα θα υποβάλλει επίσημα προς την κυβέρνηση, τα κόμματα και όλους τους αρμόδιους φορείς όπως ο Δήμος, τα Επιμελητήρια κλπ αναλυτικά την πρότασή της για το κέντρο της Αθήνας. Για το πως μπορούμε να αναδείξουμε το ανταγωνιστικό μας πλεονέκτημα: Τον μοναδικό συνδυασμό ανθρωπίνου και συμβολικού κεφαλαίου.

Ναι, η Αθήνα από κέντρο δουλεμπορίου μπορεί να γίνει η Παγκόσμια Πρωτεύουσα Δημιουργικότητας. Να συμμετέχει θετικά, με ενεργό ρόλο στην παγκοσμιοποίηση.

Έχει γίνει στο παρελθόν, θα το κάνουμε και πάλι.

Ηθική νομιμοποίηση, πολίτες & ειδήμονες

Αναλύοντας την παρούσα κατάσταση στην Ελλάδα γίνεται σαφές ότι σημασία δεν έχει λοιπόν μόνο ποια μέτρα πρέπει να ληφθούν αλλά και η ηθική νομιμοποίηση του πολιτικού συστήματος που θα ζητήσει την εφαρμογή τους.

Το παραπάνω αποτελεί και μια απλή εξήγηση για τους λόγους που η κυβέρνηση του υιού Παπανδρέου δεν είχε καμία πιθανότητα επιτυχίας, όπως πιθανότατα δεν θα έχει, δυστυχώς, κάθε κομματική κυβέρνηση ενδεχομένως προκύψει από τις επικείμενες εκλογές.

Ο τρόπος που αντιπολιτεύεσαι καθορίζει και τον τρόπο που θα κυβερνήσεις. Αν έχεις αντιπολιτευτεί με το "λεφτά υπάρχουν" και με την "επανακρατικοποίηση του ΟΤΕ", όχι, δεν θα μπορέσεις να κυβερνήσεις ορθολογικά όσο και αν το προσπαθήσεις.

Ομοίως αν έχεις αντιπολιτευτεί με "μονομερή καταγγελία" και "ακύρωση του μνημονίου", θα βρεθείς σε τραγικά δύσκολα διλήμματα όταν αναλάβεις τις τύχες της χώρας. Θα πρέπει είτε να προδώσεις όσους σε ψήφισαν ή να καταστρέψεις την τρέχουσα και τις επόμενες γενιές. Δύσκολα τα πράγματα.

Ποια θα μπορούσε να είναι μια λύση;

Όπως από το 2008 προτείνει ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης, μάλλον μόνη λύση είναι η "κυβέρνηση ειδικών". Όχι "οικουμενική" μα "ειδικών" ή ίσως ακόμα καλύτερα "ειδημόνων" (πολύ περισσότερο προτιμώ τους όρους αυτούς από το "τεχνοκρατών" που το βρίσκω περιοριστικό και αποπροσανατολιστικό.

Δεν μιλάμε για καμία εκτροπή. Ακριβώς το αντίθετο. Η κυβέρνηση αυτή θα απολαμβάνει ευρείας κοινοβουλευτικής στήριξης, προχωρώντας σε μια ουσιαστική διάκριση της εκτελεστικής από τη νομοθετική εξουσία (ευελπιστώ ομοίως και από τη δικαστική), ενώ παράλληλα εμείς οι πολίτες θα ενεργοποιηθούμε για τη δημιουργία νέων, υγιών κομματικών σχηματισμών που θα δώσουν εκ νέου στην Πολιτική την αυθεντική της έννοια..

Γίνεται σαφές πως οι υφιστάμενοι κομματικοί μηχανισμοί, είτε οι παλιοί, είτε οι μεταμφιεσμένοι ως νέοι και οι ανακυκλώσεις τους, δεν έχουν καμία απολύτως ηθική νομιμοποίηση. Το πρόβλημα αυτό, πολύ περισσότερο από τα κόμματα αυτά και τους φορείς τους αφορά όλους εμάς, τους Πολίτες.

Τώρα είναι η ώρα να ανακτήσουμε όλοι μας με υπευθυνότητα την ιδιότητα του Πολίτη, με τις ευθύνες που αυτή φέρνει.

Ελάχιστος κοινός παρονομαστής

Με τον Στέφανο Μάνο πάντα ένιωθα ότι με χωρίζει ιδεολογική άβυσσος. Εξακολουθώ να το νιώθω ακόμα. Δεν πιστεύω στην "ελεύθερη αγορά" - πρέπει να υπάρχει κοινωνική στρατηγική, αλλιώς πάμε σε ζούγκλα. Δεν πιστεύω στην "ανταγωνιστική οικονομία", αντίθετα νομίζω πως πρέπει να αναπτύξουμε την "οικονομία της συνεργασίας" ή την "οικονομία της δημιουργικότητας".

Δεν χωρά καμία αμφιβολία όμως πως ο Στέφανος Μάνος προσπαθεί να μιλά με λογική, να εκφράζει Ορθό Λόγο. Στο πλαίσιο αυτό θέλω να του πω ένα ΜΕΓΑΛΟ ΜΠΡΑΒΟ γιατί το γεγονός ότι δέχτηκε τον Συνασπισμό με τη Δημιουργία, Ξανά! αναγνωρίζοντάς την την πρωτοβουλία λόγω του εκλογικού αποτελέσματος συνιστά πράξη μεγάλου πολιτικού θάρρους και παράδειγμα προς μίμηση.

Όλοι εμείς διαφέρουμε σε πολλά. Ερχόμαστε από διαφορετικές αφετηρίες, ενδεχομένως έχουμε άλλους στόχους. Την ώρα αυτή όμως που κινδυνεύουμε με την απόλυτη καταστροφή, ας μας ενώσει η κοινή λογική: Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία, Οικονομία της Δημιουργικότητας, Ανθρώπινα Δικαιώματα.

Ο ελάχιστος κοινός παρονομαστής κάθε προοδευτικού Έλληνα.

Η τραγική ανεπάρκεια της σοσιαλδημοκρατίας

Αναλύοντας την πολιτική κατάσταση σε Ελλάδα και Ευρώπη ερχόμαστε μπροστά σε μια αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα: Την τραγική ανεπάρκεια της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Τι εννοώ; Μα τι άλλο, την πλήρη σύγχυση που έχουν όλα ανεξαιρέτως τα ευρωπαϊκά κεντροαριστερά κόμματα εδώ και αρκετές δεκαετίες ως προς το προτεινόμενο (;) οικονομικό μοντέλο.

Τα κόμματα αυτά, εγκλωβισμένα στην ψεύτικη συνείδηση που δημιούργησε το δίπολο σοσιαλισμού/καπιταλισμού, που όπως συζητήσαμε σε προηγούμενο άρθρο ταυτιζόταν ως προς την αδιαφορία τους για το υποκείμενο-δημιουργό, μη μπορώντας να αντιληφθούν την επιχειρηματικότητα στην αυθεντική της μορφή αλλά μόνο ως προς την στρεβλωμένη, διεφθαρμένη, χρηματιστική εκδοχή της που προώθησε ο «δυτικός καπιταλισμός», ούτε λίγο ούτε πολύ τη θεωρούν κάτι σαν «αναγκαίο κακό».

Πίστευαν δηλαδή πως ένα «κοινωνικό κράτος» αυτό που πρέπει να κάνει στην πραγματικότητα είναι να βάζει εμπόδια στην επιχειρηματικότητα και να «χαλιναγωγήσει την κερδοφορία», επιχειρώντας με διάφορα σχήματα να μεταφέρει τμήμα της κερδοφορίας προς τους απαραίτητους πόρους στήριξης δομών ευρύτερου κοινωνικού ενδιαφέροντος.

Μια προσέγγιση λογιστάκου, θα μπορούσε να πει κανείς. Κάτι σαν τον «σοσιαλισμό» του Κωνσταντίνου Σημίτη.

Η ασύλληπτη αυτή κατάσταση οδήγησε σε κωμικοτραγικές καταστάσεις, πολλές από τις οποίες ζήσαμε πρόσφατα και στην Ελλάδα, όπου στην πραγματικότητα οι φωνές του «φιλελεύθερου χώρου», πολλές φορές και του «νεοφιλελεύθερου» έρχονταν μέσα από τα υποτιθέμενα κεντροαριστερά κόμματα.

Πολλούς είχε ξενίσει η παρουσία του Στέφανου Μάνου στο ψηφοδέλτιο του ΠαΣοΚ του Γεωργίου Παπανδρέου, στη συνέχεια όμως φάνηκε πολύ φυσιολογική η πρόσφατη παρουσία πολλών νέων στελεχών του «Παπανδρεϊκού» ρεύματος στα ψηφοδέλτια της Δράσης του κ. Μάνου - Μια κίνηση που προσωπικά καλωσόρισα ως πράξη πολιτικού θάρρους και εξυγίανσης.

Γιατί λοιπόν τραγικά ανεπαρκής η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία; Πολύ απλά διότι εγκλωβίστηκε σε μια απόλυτα παρωχημένη ανάλυση σοσιαλισμού/καπιταλισμού η οποία την υποχρέωσε να βλέπει την επιχειρηματικότητα ως «αναγκαίο κακό» και όχι σαν μια μαζική, καθολική κοινωνική επιλογή – μονόδρομο για την ουσιαστική αυτοπραγμάτωση του υποκειμένου.

Με άλλα λόγια, μια αυθεντική αριστερή οικονομικο-πολιτική επιλογή όπως εκείνη της μαζικής, υγιούς επιχειρηματικότητας επί της ουσίας ουδέποτε αναλύθηκε, άρα ούτε ποτέ προωθήθηκε, σοβαρά λόγω τεράστιας ανεπάρκειας της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας.

Η μεγαλύτερη ανοησία που έχει ειπωθεί ποτέ είναι το «τέλος των ιδεολογιών». Αντί να αναπαράγουμε τέτοιες ανοησίες είναι ώρα να μελετήσουμε την ιδεολογία ενός νέου ανθρωπισμού που θα προάγει ένα βιώσιμο οικονομικό μοντέλο βασισμένο στη θεμελίωση μιας σχέσης του υποκειμένου με το αντικείμενο της εργασίας του που θα στηρίζεται στη δημιουργία.

Η νέα ελληνική προοδευτικότητα και η συνέχεια της νίκης της 6ης Μαΐου

Πριν ένα περίπου χρόνο, στις 23 Απριλίου 2011, έγραφα ότι "Η νέα προοδευτικότητα είναι η ανάκτηση της σχέσης του ανθρώπου με τη δημιουργία" προσπαθώντας να δω από θετική σκοπιά την κατάρρευση του αμερικάνικου καπιταλισμού όπως αυτή ιστορικά συνδέεται πλέον με την πτώχευση της Lehman Brothers στις 15 Σεπτεμβρίου 2008, κάτι λιγότερο από 17 χρόνια μετά την κατάρρευση του αντίπαλου δέους του Αμερικάνικου καπιταλισμού που δεν ήταν άλλο από τη Σοβιετική Ένωση.

Ο μεγάλος διανοητής Μιχάλης Χαραλαμπίδης είχε από τη δεκαετία του '80 προειδοποιήσει με ένα προφητικό κείμενο "Ομοιότητες Δυτικού Καπιταλισμού - Υπαρκτού Σοσιαλισμού" (περιλαμβάνεται στο βιβλίο "Προλεχθέντα", εκδόσεις Γόρδιος) πως τα δυο αυτά συστήματα εν τέλει ταυτίζονταν στα προβλήματά τους, με κυριότερο την αδιαφορία τους για το υποκείμενο - δημιουργό. Η πτώχευση της Lehman Brothers και στη συνέχεια τη εντυπωσιακή αδυναμία των ΗΠΑ να ανορθώσουν την οικονομία τους όπου παρά τις "ενέσεις ρευστότητας" (έτσι λένε politically correct το "τυπώνω χρήμα") η ανεργία παραμένει > 10%, είναι μια απόλυτη επιβεβαίωση της πρόβλεψης Χαραλαμπίδη και άλλων κοινωνικών επιστημόνων.

Η διαπίστωση αυτή οδηγεί μαθηματικά στην επόμενη που δεν είναι άλλη από εκείνη της ψεύτικης συνείδησης  που έχει βασανίζει εκατομμύρια κόσμου αυτο-χαρακτηριζόμενου ως "αριστερού" σε όλη την Ευρώπη - χωρίς η Ελλάδα να αποτελεί εξαίρεση. Πολύς ιδρώτας, πολλή φαιά ουσία, πολύ & άδικα χυμένο αίμα για αυτήν την ψεύτικη συνείδηση. Για μια κοσμοθεωρία που με περίσσεια εγωισμού επιδεικτικά αγνόησε την παράμετρο του Τόπου στην ανάλυσή της. Όχι λοιπόν: Δεν ήταν το ίδιο η Ελλάδα του '30 με τη Γερμανία και τη Γαλλία του '30! Η Ελλάδα ουδέποτε πέτυχε την εσωτερική της ενσωμάτωση, ουδέποτε ανέπτυξε βιομηχανία, ουδέποτε είχε πραγματική εργατική τάξη, όπως είχαν στο μυαλό τους οι θεμελιωτές της "αριστερής ιδεολογίας". Για τη μεταλλαγμένη εκδοχή της οποίας, για τη "Σοβιετική εκτροπή" ας την ονομάσω, όπου οι κυριαρχία των κεφαλαιούχων απλώς αντικαταστάθηκε από την κυριαρχία των γραφειοκρατών, δεν αξίζει κανείς να κάνει σοβαρή ανάλυση.

Δυο λοιπόν είναι οι θεμελιώδεις έννοιες μιας προοδευτικής πολιτικής σήμερα: Η ανάκτηση της ηθικής, κοινωνικής & συναισθηματικής σχέσης του υποκειμένου-δημιουργού με το αντικείμενο της εργασίας του και η τοπική διάσταση στη χάραξη & υλοποίηση συλλογικών αναπτυξιακών στρατηγικών. Επιπλέον αυτών θα προσέθετα με έμφαση τα ανθρώπινα δικαιώματα με σεβασμό στη διαφορετικότητα και την οικολογική προσέγγιση φέρουσα τη βιωσιμότητα ως κυρίαρχο παράγοντα οποιασδήποτε οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής στρατηγικής.

Έχοντας αυτές τις έννοιες στο μυαλό μας πρέπει πρώτα απ'όλα να πετύχουμε μια κοινά αποδεκτή ερμηνεία της παρούσας κατάστασης. Ποια είναι η κρίση, πως φτάσαμε σε αυτή, πως μπορούμε να βγούμε. Σε ένα πρόσφατο άρθρο μου στο ιστολόγιο αυτό υποστήριξα πως στην Ελλάδα έχουμε την "τύχη" να βιώνουμε ταυτόχρονα τρεις κρίσεις: Την Παγκόσμια που είναι η νομισματική, την Ευρωπαϊκή που είναι εκείνη της ανταγωνιστικότητας και την Ελληνική που είναι η Πολιτική.

Ειδικά όσον αφορά την Ελληνική κρίση η ανάλυσή μου στο παραπάνω άρθρο λέει τα ακόλουθα: "Στη χώρα μας κυριαρχεί μια οικονομική ολιγαρχία με ξεκάθαρα εγκληματικά χαρακτηριστικά, τόσο στην προέλευση του πλούτου της όσο και στις πρακτικές διατήρησής του. Η οικονομική αυτή ολιγαρχία έχει δυο βασικά εργαλεία: Αφενός τα μέσα μαζικής "ενημέρωσης", αφετέρου μαριονέττες που συνηθίσαμε να ονομάζουμε "πολιτικούς". Το τρίγωνο αυτό, σε αγαστή συνεργασία, κάνει ότι είναι αναγκαίο ώστε πρωτίστως η οικονομική ολιγαρχία να διατηρεί τα κεκτημένα της, ακόμα και να τα ενισχύει, και δευτερευόντως οι μαριονέττες να απολαμβάνουν το ναρκωτικό της εξουσίας και τα αποφάγια της ολιγαρχίας."

Δεν χωρά αμφιβολία λοιπόν: Πρόοδος σήμερα στην Ελλάδα είναι η αντίσταση στην οικονομική αυτή ολιγαρχία και στους υπηρέτες της, "πολιτικούς" και μέσα "ενημέρωσης". Ο "δικομματισμός", το ίδιο κόμμα με τα δυο πρόσωπα δηλαδή που "κυβέρνησε" την Ελλάδα για περίπου 40 χρόνια ήταν το εμβληματικό εργαλείο της οικονομικής ολιγαρχίας. Ακριβώς για το λόγο αυτό πιστεύω ότι σε ορατό μέλλον η 6η Μαΐου 2012 θα γιορτάζεται ως ημέρα απελευθέρωσης. Τη μέρα εκείνη πολλά εκατομμύρια Έλληνες απελευθερώθηκαν. Κατάφεραν να αποδράσουν από τον δικομματισμό, έσπασαν τις αλυσίδες του οράματος του διορισμού, αδιαφόρησαν για το προνόμιο της μικρο-διαφθοράς και έκαναν κάποια άλλη επιλογή. Πολύ εντυπωσιακά, περίπου 19% των ψηφοφόρων αψήφισε την απειλή του πολιτικού ευνουχισμού που το σύστημα ονόμαζε "χαμένη ψήφο" και επέλεξε κόμματα που ήταν κάτω του φράγματος του 3%.

Το αποτέλεσμα των εκλογών της 6ης Μαΐου κρίνεται συγκλονιστικό!

Το ζητούμενο τώρα, όσον αφορά τις επερχόμενες εκλογές της 17ης Ιουνίου, είναι να ολοκληρώσουμε αυτό που όλοι μαζί ξεκινήσαμε εκείνη τη μεγαλειώδη Κυριακή. Για να είμαι απολύτως σαφής, τα συγκλονιστικά στοιχεία του αποτελέσματος της 6ης Μαΐου 2012, εκείνα που φανερώνουν την απελευθέρωση του ελληνικού λαού, είναι τα ακόλουθα δυο: α) Ο περιορισμός του "δικομματισμού" στο ~ 30%, έναντι 80% που έπαιρνε στον ιστορικό κύκλο της μεταπολίτευσης, και, β)  Το 19% που συγκέντρωσαν τα "μικρά κόμματα" [με προεξάρχουσα περίπτωση της "Δημιουργία, Ξανά!", ένα κόμμα μόλις δυο μηνών με μηδενικούς οικονομικούς πόρους και κανένα γνωστό πολιτικό στη σύνθεσή του που συγκέντρωσε 2.15% των ψήφων].

Αντίθετα τα αυξημένα ποσοστά του ΣυΡιζΑ και των Ανεξαρτήτων Ελλήνων δεν έχουν καμία πολιτική σημασία. Ήταν απλά οι αθεράπευτοι του πελατειακού συστήματος που πίστεψαν πως τα ξύλινα τείχη είναι γύρωθεν της Ακρόπολης - Έκαναν λάθος όμως και η επερχόμενη πραγματικότητα θα τους διαψεύσει με τρόπο σκληρό.

Ειδικό ενδιαφέρον αξίζει το εντυπωσιακό 7% της Χρυσής Αυγής. Όχι, ας μην ανησυχούμε: Δεν έχουμε 500.000 νεοναζί στην Ελλάδα. Το ποσοσό αυτό φανερώνει απελπισία, φανερώνει ανυπέρβλητα προβλήματα σε ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού, το οποία μη μπορώντας να επεξεργαστεί τη δυσχερέστατη κατάσταση οδηγείται σε μια μη-ορθολογική επιλογή. Είναι περίσσεια η υποκρισία των συστημικών κομμάτων, προεξαρχόντων των μιζοκομμάτων ΠαΣοΚ & ΝΔ όταν επιτίθενται στους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής. Φασιστική πολιτική ήταν ο παραγωγικός ευνουχισμός της χώρας, φασιστική ήταν η δολοφονία των λέξεων, φασιστική ήταν η μετατροπή των πόλεων σε ζούγκλες μπετόν. Οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής είναι συμπολίτες μας απελπισμένοι και πολύ καλά θα κάνουμε να επιχειρήσουμε συλλογικά, με αλληλεγγύη, να τους βοηθήσουμε για να ξεπεράσουν τα εμπόδια που τώρα έχουν μπροστά τους και φαντάζουν ανυπέρβλητα.

Ποιά λοιπόν είναι η επιλογή Προόδου στην Ελλάδα σήμερα;

Για να φτάσει καθένας μας στην απάντηση του ερωτήματος αυτού, πρέπει να κάνουμε μια σοβαρή, δημόσια συζήτηση για την Πρόοδο στην Ελλάδα και την Ευρώπη σήμερα. Τι είναι πρόοδος και τι αντίδραση στην Ευρώπη του 2012. Όπως αναλύσαμε στην αρχή αυτού του άρθρου, αυτό που παραδοσιακά αντιλαμβανόταν η κοινωνία ως "αριστερό" ή "δεξιό", αντίστοιχα ως "πρόοδο" και "συντήρηση" συνήθως, είναι πια εντυπωσιακά κενό περιεχομένου. Δυστυχώς στην Ελλάδα η Αριστερά ήταν στην πραγματικότητα πολλές φορές δεξιότερη της Δεξιάς.

Αυτό αποδεικνύεται ακόμα και σήμερα με τη μνημειώδη αδυναμία της "αριστεράς" να δώσει σαφείς απαντήσεις σε ερωτήματα όπως  αυτά που τέθηκαν σε πρόσφατο άρθρο μου:  "Τα κόμματα της λεγόμενης αριστεράς - ΚΚΕ, ΣυΡιζΑ και Δημ.Αρ.- στην πραγματικότητα είναι βαθιά συντηρητικά, δεξιά σχήματα. Μένοντας στην στείρα άρνηση και την ανέξοδη διαμαρτυρία δεν δίνουν ΚΑΝΕΝΑ ρεαλιστικό σενάριο προόδου και ανάπτυξης για τον ελληνικό λαό. Με απομονωμένες από τον λαό συνδικαλιστικές μασωνίες σοβιετικού τύπου κατοχυρώνουν τα κεκτημένα τους, παίρνουν την χρηματοδότησή τους από το "κράτος" και πουλάνε ξοφλημένα επαναστατικά όνειρα σε απελπισμένους συνανθρώπους μας. α) Που είναι η συζήτηση για την ανάπτυξη, την πρόοδο, τη δημιουργία, την οικονομία από την αριστερά; β) Που είναι η συζήτηση για την προώθηση μιας νέας σχέσης με την εργασία που θα έχει στο επίκεντρό της τη δημιουργικότητα; γ) Που είναι η θέση για ένα νέο συνεταιριστικό κίνημα που θα δώσει πνοή στην ύπαιθρο με βάση τη συνάντηση του παραδοσιακού με το σύγχρονο; δ) Που είναι τελικά η συζήτηση για την ελευθερία και την αυτοδιάθεση των λαών στη γειτονιά μας και σε ολόκληρο τον κόσμο; ε) Ποιες είναι οι ξεκάθαρες απόψεις για το τι αληθινά σημαίνει ΠΡΟΟΔΟΣ και τι είναι η ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ στην Ελλάδα, την Ευρώπη, το 2012;"

Κύριο σημείο αναφοράς μιας προοδευτικής πολιτικής στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη σήμερα είναι ο Άνθρωπος. Πρέπει να δώσουμε πνοή σε ένα νέο κύμα ανθρωπισμού το οποίο θα έχει ως κύριο πρόσταγμα την ανάπτυξη μιας νέας σχέσης με την εργασία εχοντας στο επίκεντρο τη δημιουργία. Στο πλαίσιο αυτό οραματίζομαι την επιχειρηματικότητα ως μια νέα λαϊκότητα, ως μια μαζική, καθολική κοινωνική επιλογή. Σαν ένα κίνημα που θα συμβάλλει στη δυνατότητα κάθε ανθρώπου να αλλάξει τη μοίρα του και τη μοίρα των συνανθρώπων του πραγματώνοντας τη δημιουργικότητά του. Η ηθική & συναισθηματική σχέση του υποκειμένου με το αντικείμενο της εργασίας του είναι δικλείδες ασφαλείας απαραβίαστες έναντι της διαφθοράς και έναντι της στρέβλωσης.

Μεγάλο σημείο αναφοράς είναι το όραμα της Ενωμένης Ευρώπης. Το όραμα δημιουργίας μιας υπερδύναμης ισότητας, δημιουργικότητας, ειρήνης, δικαιοσύνης και πολιτισμού που θα δημιουργήσει συνθήκες πρωτόγνωρης ευημερίας για το μισό δισεκατομμύριο των κατοίκων της και θα είναι καθοριστικά θετικός παράγοντας για τις παγκόσμιες εξελίξεις. Μια αληθινά ενωμένη, αληθινά δημοκρατική Ευρώπη, που μπορεί να έχει τη μορφή της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας με ηγεσία εκλεγμένη απευθείας από τα 500 εκ. των Ευρωπαίων πολιτών. Η μεγάλη δύναμη της Ευρώπης, το αδιαμφισβήτητο ανταγωνιστικό της πλεονέκτημα, είναι το ασυναγώνιστο Συμβολικό Κεφάλαιό της, διαπίστωση εξαιρετικά θετική για την Ελλάδα.

Τέλος, δεν μπορεί να μην αποτελεί στοιχείο προόδου και χαρακτηριστικό του νέου ευρωπαϊκού ανθρωπισμού η έννοια της αρμονίας όπως εκείνη ιδανικά εκφράζεται από το κίνημα της οικολογίας. Η φύση σοφά μας βάζει όρια, όρια που τόσο εγωιστικά οι άνθρωποι πολλές φορές ξεπεράσαμε πρόσκαιρα, πληρώσαμε όμως σύντομα βαρύτατο τίμημα.Το κίνημα της οικολογίας είναι ένα ξεκάθαρο οικονομικό & επιχειρηματικό κίνημα. Το ότι η Γερμανία σήμερα πρωταγωνιστεί στη διεθνή βιομηχανία ανανεώσιμων πηγών ενέργειας δεν είναι αποτελέσμα κάποιου "στρατηγικού σχεδίου" αλλά του ίδιου του πολιτικού κινήματος των πρασίνων - Μια ιστορική διαπίστωση που μας δείχνει με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο πως αυτό που βιώνουμε στην Ελλάδα από το '74 και μετά μόνο "πολιτική" δεν είναι.

Το τρίπτυχο λοιπόν της προοδευτικής πολιτικής για την Ελλάδα σήμερα δεν είναι άλλο από την Οικονομία της Δημιουργικότητας, την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, όλα μέσα σε ένα πλαίσιο αρμονίας & βιωσιμότητας.

Υπάρχουν δυνάμεις στην Ελλάδα σήμερα που μπορούν να εκφράσουν αυτόν τον πολιτικό ορθό λόγο, που μπορούν να αναιρέσουν τη δολοφονία των λέξεων και να μας επιτρέψουν να συνομιλήσουμε παράγοντας Πολιτική, δημιουργώντας Πολιτισμό. Είναι καθήκον κάθε Πολίτη να βοηθήσει ώστε οι δυνάμεις αυτές να ωριμάσουν, να συγκλίνουν και ενωμένες με δυναμισμό να διεκδικήσουν την εντολή του ελληνικού λαού για να οδηγήσουν τη χώρα μας στην κατεύθυνση της Προόδου.

Είναι μια ευθύνη στην οποία είμαι βέβαιος πως θα ανταποκριθούμε θετικά.

Ο αρχιτέκτονας & ζωγράφος Θάνος Τσίγκος, οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής και η κατ’επιλογή ηλιθιότητα

Ο Αρχιτέκτονας & Ζωγράφος Θάνος Τσίγκος (1914-1965) είναι ένας μακρινός συγγενής μου για τον οποίο είμαι ιδιαίτερα υπερήφανος - όπως πιθανολογώ και κάθε Καλυβιώτης. Έχοντας σπουδάσει Αρχιτεκτονική στο ΕΜΠ και στη συνέχεια διακριθεί στη Μέση Ανατολή, καταδικάστηκε σε θάνατο για την αντιστασιακή του δράση, του δόθηκε χάρη και στη συνέχεια μετακόμισε στη Βραζιλία, συμμετέχοντας στην ομάδα που σχεδίαση τη Μπραζίλια. Έζησε αργότερα στο Παρίσι όπου και σχεδίασε μερικούς από τους πιο γνωστούς του πίνακες. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του τα έζησε στην Αθήνα όπου και πέθανε πάμφτωχος το 1965. Γιατί πάμφτωχος ένας άνθρωπος που τα έργα του είναι ανυπολόγιστης αξίας; Διότι είχε ένα μεγάλο πάθος: Το αλκοόλ. Ήταν αλκοολικός λοιπόν ο Θάνος Τσίγκος και είναι γνωστό ότι πουλούσε έργα που σήμερα κοστολογούνται σε υψηλότατα ποσά - στην κυριολεξία - για ένα μπουκάλι κονιάκ. Δεν χωρά καμία αμφιβολία λοιπόν: Ο Θάνος Τσίγκος ήταν ηλίθιος.

Μια συμφοιτήτριά μου είχε ιδιαίτερα εντυπωσιακές ακαδημαϊκές & ερευνητικές επιδόσεις. Δεν ήταν έκπληξη για όσους την ήξεραν πως συνέχισε να είναι το ίδιο καλή και στην επαγγελματική σταδιοδρομία της. Με απίστευτη θέληση και εργατικότητα συνδυαζόμενη με πραγματικά καινοτόμο σκέψη και ικανότητα να σκέφτεται νέες, πρωτότυπες λύσεις σε περίπλοκα ζητήματα όπως αναγνωρίζουν όλοι οι συνεργάτες της. Έχει περάσει τα 30 και από τα 17 της καπνίζει αδιάκοπα και με αυξανόμενο ρυθμό, πλέον περίπου ενάμισι πακέτο την ημέρα. Γνωρίζει πολύ καλά τις επιπτώσεις του καπνού στον οργανισμό και ότι οι βλάβες που ήδη έχουν προκληθεί στα πνευμόνια της είναι μάλλον ανεπανόρθωτες. Γνωρίζει πολύ καλά επίσης πως αν ποτέ - όπως λέει ότι το θέλει - κάνει παιδιά, τα έχει ήδη καταδικάσει να γεννηθούν με μια σειρά προβλημάτων καθώς από τον οργανισμό της μητέρας θα περάσουν στο νεογνό μια σειρά επιβλαβών ουσιών. Δεν χωρά καμία αμφιβολία λοιπόν: Η φίλη μου αυτή είναι ηλίθια.

Σήμερα το πρωί ανέβηκα στη ζυγαριά και είδα να αναγράφεται ο αριθμός 111,7. Με ύψος 180cm, αυτό οδηγεί σε δείκτη BMI 34,47 το οποίο είναι πολύ πάνω του 30 που είναι το όριο της "παχυσαρκίας" και μια ανάσα από το "35" που είναι το όριο της "νοσογόνου παχυσαρκίας". Τον ερχόμενο Δεκέμβριο κλείνω τα 35 και όλα μου τα χρόνια είχα βάρος πολύ πάνω του κανονικού. Δεν υπάρχει καμία απολύτως αμφιβολία πως τα αγγεία μου έχουν ήδη αρχίσει να έχουν στένωση και διάφορα ζωτικά όργανα ασφυκτιούν μέσα σε ένα περίβλημα λίπους, όπως έχει ήδη διαπιστωθεί με μια σειρά εξετάσεων. Και όμως, γνωρίζω σε βάθος τα προβλήματα που λειτουργεί η κατάσταση αυτή εδώ και τουλάχιστον δέκα χρόνια, δεν έχω όμως κάνει τίποτα να την αντιμετωπίσω επί της ουσίας. Δεν χωρά καμία αμφιβολία λοιπόν: Είμαι ηλίθιος.

Στις εκλογές της 6ης Μαΐου περίπου 450.000 Έλληνες ψήφισαν τον συνδυασμό της Χρυσής Αυγής, παρότι είναι γνωστό σε όλους πως ο δημιουργός της οργάνωσης αυτής ήταν προσωπική επιλογή του επίορκου αξιωματικού Γεωργίου Παπαδόπουλου, βιαστή της Ελληνικής Δημοκρατίας και ηθικού αυτουργού αμέτρητων δολοφονιών, βασανισμών και εξορίσεων συνανθρώπων μας το διάστημα 1967 - 1974 και, πάνω απ'όλα, κυρίου υπευθύνου της Τουρκικής εισβολής και παράνομης κατοχής περίπου του μισού Κυπριακού εδάφους με χιλιάδες νεκρούς και αγνοούμενους. Δεν χωρά καμία αμφιβολία λοιπόν: Οι 450.000 συμπολίτες μας είναι ηλίθιοι.

Είναι όμως πραγματικά έτσι;

Ο Θάνος Τσίγκος θεωρείται αναμφίβολα ιδιοφυΐα στην Αρχιτεκτονική & τη Ζωγραφική. Αν πείτε σε όσους γνωρίζουν τη συμφοιτήτριά μου ότι είναι "ηλίθια", θα σας προτρέψουν να επισκεφθείτε ψυχίατρο. Για το αν είμαι εγώ ή όχι ηλίθιος, το αφήνω στην κρίση του αναγνώστη.

Οι 450.000 συμπολίτες μας που ψήφισαν την Χρυσή Αυγή δεν είναι ηλίθιοι, σίγουρα τουλάχιστον το ποσοστό των ηλιθίων ανάμεσά τους είναι ίδιο με εκείνο των υπολοίπων κομμάτων. Είναι απλοί άνθρωποι των οποίων η υπομονή εξαντλήθηκε. Που δεν μπόρεσαν να διαχειριστούν ορθολογικά μια δύσκολη κατάσταση και βρήκαν διέξοδο σε μια παράλογη επιλογή, όπως ο Θάνος Τσίγκος στο ποτό, η συμφοιτήτρια στο τσιγάρο και εγώ στο φαγητό. Ποια είναι αυτή η δύσκολη κατάσταση; Μα δεν θέλει και σκέψη! Ένα εκρηκτικό μείγμα διαψευσμένων υποσχέσεων, γκρεμισμένων ονείρων, φτώχειας στη μεσαία τάξη, εγκληματικότητας και αισθήματος ανασφάλειας. Τι άλλο πρέπει να γίνει δηλαδή για να εκραγεί ο κόσμος;

Είναι κοινωνικά αυτοκτονικό να επιτίθεται κανείς στους συμπολίτες μας που ψήφισαν Χρυσή Αυγή. Μόνη λύση η αντιμετώπιση των παραπάνω προβλημάτων.

Απευθυνόμενος σε όλους αυτούς του 450.000 συμπολίτες έχω να πω το εξής: Ο Θάνος Τσίγκος είχε έναν οικτρό θάνατο από το αλκοόλ. Το ίδιο θα έχει η συμφοιτήτρια μου αν δεν διακόψει το κάπνισμα και εγώ αν δεν αλλάξω τη διατροφή μου. Ο τελευταίος λαός που ακολούθησε τον εθνικοσοσιαλισμό, ένας λαός εργατικός, αποδοτικός, με ιδιαίτερα μεγάλες ικανότητες, πολύ απλά οδηγήθηκε στην ολοσχερή καταστροφή και στην απόλυτη ισοπέδωση, όπως μαρτυρούν τα ερείπια της Δρέσδης.

Με πλήρη κατανόηση λοιπόν για την επιλογή που έκαναν, τους καλώ να αναλογιστούν τις συνέπειες για τους ίδιους και όσους για τους οποίους νοιάζονται. Η πιθανή άνοδος του εθνικοσοσιαλισμού στην εξουσία πολύ απλά θα σημάνει το τέλος της Ελλάδας, όπως σήμανε πριν περίπου 75 χρόνια και το τέλος της Γερμανίας.

Είναι ίσως μέρος της ανθρώπινης συμπεριφοράς, όταν δεν μπορούμε να διαχειριστούμε ορθολογικά μια απαιτητική κατάσταση, να γινόμαστε σε κάποια άλλη πτυχή της ζωής μας κατ'επιλογή ηλίθιοι. Η πράξη αυτή, δεν μας χαρακτηρίζει σαν προσωπικότητες και όποιος ισχυρίζεται κάτι τέτοιο είναι φασίστας. Όσοι μας αγαπούν πρέπει να προσπαθήσουν να καταλάβουν τι είναι αυτό που μας ταλαιπωρεί και να μας βοηθήσουν να το ξεπεράσουμε.

Οι 450.000 Έλληνες που ψήφισαν την Χρυσή Αυγή, είτε το κάνουν συνειδητά ή όχι, φωνάζουν με όλη τους τη δύναμη ότι αντιμετωπίζουν ανυπέρβλητα προβλήματα Ο στοιχειώδης σεβασμός στους συμπολίτες μας επιβάλλει να τους βοηθήσουμε να τα ξεπεράσουν. Τότε ο γραφικός νοσταλγός του Αδόλφου θα ξαναγυρίσει στις γελοιογραφίες.

Ας προσπαθήσουμε να ανακαλύψουμε εκ νέου την Πολιτική ως την ύψιστη των τεχνών. Ας παλέψουμε να ανακτήσουμε την ιδιότητα του Πολίτη, να αλλάξουμε τις ζούγκλες που ζούμε και να τις ξανακάνουμε Πόλεις, να ανακαλύψουμε πάλι τον Πολιτισμό.

Πάνω απ'όλα είναι η ώρα της μεγάλης επιστροφής στον Ορθό Λόγο.

Προσωπικά είμαι απολύτως βέβαιος πως η επιστροφή αυτή θα γίνει από τη μεγάλη πλειοψηφία των Πολιτών και ότι ο νέος ιστορικός κύκλος που ξεκινά θα είναι κύκλος προόδου, ισότητας, δικαιοσύνης και ευημερίας όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά για όλη την Ευρώπη.

Από το ΤΙ στο ΓΙΑΤΙ: Οι σκέψεις μου για τις εκλογές της 6ης Μαΐου

Ασπρόπυργος,

5 Μαΐου 2012

Οι αυριανές εκλογές είναι αναμφίβολα ένα μεγάλο ορόσημο για όλους τους Έλληνες. Όλους εμάς που από το 1989 ακούμε ότι "κλείνει ο κύκλος της μεταπολίτευσης" και δυστυχώς τη μεταπολίτευση αυτή τη βλέπουμε να παραμένει εφτάψυχη και να επιβιώνει με όλες τις στρεβλώσεις της μέχρι σήμερα.

Ευτυχώς, αν μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει τη λέξη αυτή για τόσο δυσάρεστες καταστάσεις, η αποκάλυψη του επιπέδου της διαφθοράς, των υπόγειων χρηματοδοτήσεων και της διασπάθισης δημοσίου χρήματος που έγινε από το ΠαΣοΚ και τη Νέα Δημοκρατία σε συνδυασμό με την τραγωδία της οικονομικής κρίσης που απειλεί να στείλει την Ελλάδα 100 χρόνια πίσω, στη σφαίρα του τρίτου κόσμου, έφεραν οριστικά το τέλος της μεταπολίτευσης. Τα δραματικά μειωμένα ποσοστά των δυο "μιζοκομμάτων" στις αυριανές εκλογές θα επιβεβαιώσουν την αλλαγή σελίδας με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο.

Παρακολουθώντας τις ιστορικές αυτές εξελίξεις ο ελληνικός λαός, όλοι εμείς, καλείται αύριο να ψηφίσει. Είναι τώρα η στιγμή να φύγουμε από την ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής, να φύγουμε από διλήμματα τύπου Pepsi  ή Coka Cola, Ολυμπιακός ή Παναθηναϊκός, Ναι ή Όχι στο μνημόνιο, κλπ. Είναι η ώρα της αναλυτικής σκέψης, είναι η ώρα του ορθού λόγου.

Έχοντας αυτά στο μυαλό μου, σε ένα πρόσφατο post μου στο facebook είχα πει σχετικά με τις εκλογές της 6ης Μαΐου:

"Στις Εκλογές: Όχι σε ΠαΣοΚ/ΝΔ, όχι σε ΚΚΕ/ΣΥΝ/ΔημΑρ, όχι σε Καμμένους και Μητσοτάκηδες, όχι σε Φασισταριά, είτε ορίτζιναλ-χρυσά ή ημιτασιόν-λαϊκά! Τι μένει; Πολλές επιλογές: ΦΙΣ/Δράση, ΔηΞα!, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Οικολόγοι-Πράσινοι, κα. Ότι πιστεύει καθένας να το ψηφίσει! Αλλά να είναι κόμματα ειλικρινή και αυθεντικά. Να δώσουμε τέλος στην υποκρισία!"

Εξακολουθώ να υποστηρίζω ακλόνητα την άποψη αυτή. Επιλογές όπως οι Οικολόγοι - Πράσινοι, η Δράση, η Δημιουργία Ξανά!, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ακόμα και το νέο κόμμα των Πειρατών, έχουν χαρακτηριστικά αυθεντικότητας και ειλικρίνειας που πρέπει να τύχουν εκτίμησης και υποστήριξης από τον Ελληνικό λαό! Αυτό σε πλήρη αντίθεση με τα παλιά, παρωχημένα κόμματα της παρακμής και του λαϊκισμού που κυριάρχησαν τα τελευταία 40 χρόνια και ήρθε η ώρα να μπουν οριστικά στο παρελθόν.

Νομίζω όμως πως αξίζει να δούμε κάποια βαθύτερη ανάλυση της επιλογής μας για την ψήφο της 6ης Μαΐου. Πρέπει να μην μείνουμε στο "TI" αλλά να φτάσουμε στο "ΓΙΑΤΙ". Να φύγουμε από τον δρόμο της ποδοσφαιροποίησης της πολιτικής και τα ανύπαρκτα διλήμματα και να βαδίσουμε στον δρόμο του ορθολογισμού.

Να σας πω λοιπόν "γιατί" δεν θα ψηφίσω τα περισσότερα "παλιά" κόμματα που διεκδικούν την ψήφο μου.

- Δεν θα ψηφίσω το ΠαΣοΚ για να μην είμαι εγώ αυτός που θα δώσει την ευχαρίστηση στον Joseph Goebbels να βλέπει την τέχνη του να κερδίζει στη χώρα που γεννήθηκαν η Δημοκρατία και η Παρρησία. Το κόμμα αυτό που στη δεκαετία του '80 έβαλε τα θεμέλια της οικονομικής καταστροφής της χώρας οικοδομώντας μια οικονομία εξαγωγής κεφαλαίων δια μέσου του χρέους, το κόμμα αυτό που μέχρι χθες μας έλεγε ότι "λεφτά υπάρχουν", το κόμμα αυτό που έχοντας αποκτήσει μια απόλυτα οπορτουνιστική, νεοφιλελεύθερη λογική και κατέρχεται στις εκλογές με όνομα "σοσιαλιστικού κινήματος" - που όμως χρειάζεται να το φυλάει νυχθημερόν μια μεραρχία ΜΑΤ - αξίζει του χλευασμού μας και μόνο.

- Δεν θα ψηφίσω τη Νέα Δημοκρατία γιατί φέρει βαρύτατες ευθύνες για το κατάντημα της πολιτικής. Διότι και εκείνη αντελήφθη το "κυβερνώ" ως "διορίζω". Διότι και εκείνη όταν έπρεπε να πάρει τις στρατηγικές αποφάσεις και να τις υλοποιήσει, είχε "παρκάρει στο κράτος". Διότι ακόμα την πενταετία 2004-2009 έχασε τελείως τον έλεγχο της οικονομίας, ανέβασε εγκληματικά τα ελλείμματα και υποθήκευσε το μέλλον των επόμενων γενιών. Ακόμα χειρότερα όμως δεν της συγχωρώ με τίποτα που δέχεται ακόμα και σήμερα να συνδιαλέγεται με τα ακροδεξιά, μέχρι και φασιστικά στοιχεία. Δεν είναι δυνατόν ο διάδοχος του Μιχαλολιάκου στην προεδρεία της Νεολαίας ΕΠΕΝ,  προσωπική επιλογή του δικτάτορα Παπαδόπουλου - ο τσεκουροφόρος Μάκης Βορίδης να είναι στα ψηφοδέλτια του κόμματος που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Όχι, δεν μπορεί να νομιμοποιείται η ατζέντα του νεοναζισμού από το κόμμα που επανέφερε τη δημοκρατία στη χώρα μας.

Σημειώνω πως η κοινή λογική λέει πως μετά την αποκάλυψη ότι τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ελάμβαναν υπόγειες, παράνομες χρηματοδοτήσεις από διεθνή και εγχώρια επιχειρηματικά κέντρα θα έπρεπε να είχαν τεθεί εκτός νόμου και να έχει απαγορευτεί η κάθοδός τους στις εκλογές.

- Δεν θα ψηφίσω ΚΚΕ γιατί δεν μπορώ να υποστηρίξω κόμματα που προωθούν το απόλυτο μονοπώλιο. Δεν είναι δυνατόν 20+ χρόνια μετά την πτώση του λεγόμενου "υπαρκτού σοσιαλισμού" το ΚΚΕ ακόμα να υμνεί τον Στάλιν και τις "επιτυχίες" του. Πολύ χειρότερα το ΚΚΕ - για να ακριβολογούμε, η ηγεσία του - έχει παρεκτραπεί σε μια μεσαιωνικού τύπου τακτική που μόνο η Καθολική Εκκλησία της ιστορικής αυτής περιόδου μπορεί να συναγωνιστεί. Τι μας λέει το ΚΚΕ; Λέει ότι μέχρι να έρθει η λαϊκή κυριαρχία, δεν μπορεί να γίνει τίποτα. Ο καπιταλισμός δεν αλλάζει, πάντα αυτός ήταν, απλώς τώρα έδειξε το πραγματικό του πρόσωπο. Δεν έχει νόημα οποιαδήποτε προσπάθεια ουσιαστικής βελτίωσης των πραγμάτων για τα λαϊκά στρώματα, την εργατική τάξη. Είναι πολύ φυσιολογικό που η Αλέκα Παπαρήγα δεν θέλει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης. Θα ήταν σαν να γινόταν η Δευτέρα Παρουσία την εποχή του παπικού μεσαίωνα. Είπαμε, δεν μπορεί να γίνει τίποτα! Μέχρι να γίνει η Δευτέρα Παρουσία - συγγνώμη, μέχρι να έρθει η λαϊκή κυριαρχία - εμείς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να οργανωνόμαστε στο ΠΑΜΕ, να κλείνουμε κανένα λιμάνι και να αγοράζουμε κουπονάκια ενίσχυσης. Α, και για να μην ξεχνιόμαστε: Όπως οι παπάδες του μεσαίωνα "ευλογούσαν" το κρέας και το έκαναν "νηστίσιμο" έτσι και το ΚΚΕ μπορεί να "ευλογεί" απολύσεις και άλλες παρόμοιες τακτικές στον Ριζοσπάστη διότι γίνονται για "καλό σκοπό". Τέλος, πάντα στη λογική του παπικού μεσαίωνα, το ΚΚΕ άρχισε να μοιράζει και "συγχωροχάρτια", όπως έκανε για τον Άρη Βελουχιώτη και τον Νίκο Ζαχαριάδη. Άντε σύντροφοι, συγχωρείστε και κανέναν εν ζωή.

- Δεν θα ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ, παρότι το έκανα τόσο το 2007 όσο και το 2009, γιατί έχει εγκλωβιστεί σε ιδεολογικές αγκυλώσεις και φλερτάρει με το λαϊκισμό. Είναι πολύ κρίμα για μια δύναμη που θα μπορούσε να εκφράσει το προοδευτικό ρεύμα ενός νέου ανθρωπισμού, που θα μπορούσε να αναπτύξει μια νέα προοδευτικότητα βασισμένη στην ανάπτυξη μιας σχέσης του υποκειμένου με το αντικείμενο της  εργασίας του έχουσα στο επίκεντρο τη δημιουργία. Αντίθετα έχει εγκλωβιστεί σε λαϊκιστικές κορώνες για το "απεχθές" χρέος, που ακόμα και αν είναι έτσι είναι σύμπτωμα - όχι αιτία του προβλήματος. Θα ήθελα πραγματικά πολύ να δω το ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα να μας καλούν να γίνουμε όλοι μάστορες και να στοχοποιούσε την οικονομική ολιγαρχία που είναι η κύρια υπεύθυνη για τα δεινά του τόπου & του λαού μας. Αντί αυτού, ακούω ρητορείες κενές ουσιαστικού περιεχομένου. Βλέπω στόχευση στο συναίσθημα ενώ αυτό που χρειαζόμαστε είναι ο ορθός λόγος. Δάκρυσα ακούγοντας τον Μανώλη Γλέζο να λέει την ιστορία του μεγάλου αγωνιστή Μάθιου Πόταγα. Τι μας λέει σήμερα ο Μάθιος Πόταγας; Μας λέει πως όσο και αν είμαστε λίγοι και μόνοι, πρέπει να κάνουμε το σωστό για τον τόπο. Ποιο είναι το σωστό για τον τόπο και το λαό σήμερα; Είναι η άρση των απαράδεκτων στρεβλώσεων, είναι η διάλυση της οικονομικής ολιγαρχίας και τα εγκληματικά χαρακτηριστικά, είναι η ανάπτυξη ενός νέου οικονομικού παραγωγικού μοντέλου με έμφαση στη δημιουργικότητα και τη δικαιοσύνη. Ο ΣΥΡΙΖΑ δυστυχώς στο πρόγραμμα και τη ρητορική του αγνοεί τον Μάθιο Πόταγα.

- Δεν θα ψηφίσω ΛΑΟΣ ούτε Ανεξάρτητους Έλληνες γιατί είμαι οπαδός του ορθού λόγου και αντίπαλος του λαϊκισμού. Ότι στην ελληνική πολιτική σκηνή του 21ου αιώνα θα πρωταγωνιστούσε ο λαϊκισμός ήταν κάτι που πραγματικά δεν το ανέμενα. Το ποσοστό ψήφων που θα λάβουν τα κόμματα αυτά το παίρνω ως ένα ισχυρό μήνυμα ότι πρέπει να ενισχύσουμε την Παιδεία στη χώρα μας.

- Δεν θα ψηφίσω Χρυσή Αυγή διότι η θέση των νεοναζί, των φασιστών και των μπράβων την νύχτας είναι στη φυλακή και όχι στο κοινοβούλιο. Είναι η θέση που αργά ή γρήγορα θα βρεθούν, ακολουθώντας το παράδειγμα των προτύπων τους. Όσο για αυτούς που σκέφτονται να ψηφίσουν εθνικοσοσιαλισμό, τους προτείνω να πάνε μια βόλτα μέχρι τη Δρέσδη της Γερμανίας. Η απόλυτη καταστροφή και η πλήρης διάλυση περιμένουν τους λαούς που θα πιστέψουν ότι είναι οι "εκλεκτοί" και θα ακολουθήσουν τον εθνικοσοσιαλισμό. Πέρα από το ηθικό σκέλος του θέματος, είναι και θέμα επιβίωσης. Η υιοθέτηση του εθνικοσοσιαλισμού έστω και από μικρή μερίδα του λαού θα μας οδηγήσει με μαθηματική ελπίδα στην καταστροφή.

- Δεν θα ψηφίσω την Ντόρα Μπακογιάννη ούτε τη Λούκα Κατσέλη. Δεν πρόκειται ποτέ έμπρακτα να επικροτήσω τη μεταμφίεση του "παλιού" ως "νέο". Αυτός ο πολιτικός μεταμορφισμός είναι που ευθύνεται για την κατάντια της Ελληνικής Δημοκρατίας. Αυτός ο πολιτικός μεταμορφισμός είναι ότι πιο συντηρητικό, ότι πιο στρεβλό, ότι πιο σάπιο σε τελική ανάλυση έχει δώσει το πολιτικό σύστημα. Λυπάμαι που κάποιοι αντικειμενικά αξιόλογοι συμπολίτες μας έχουν ακολουθήσει Λούκα & Ντόρα, τον δρόμο δηλαδή της πολιτικής & οικονομικής ολιγαρχίας. Κάνουν λάθος μεγάλο, ευελπιστώ να το καταλάβουν σύντομα. Το παλιό δεν γίνεται να αναβαπτιστεί ως νέο.

- Δεν θα ψηφίσω τον Φώτη Κουβέλη διότι εκφράζει το χειρότερο πρόσωπο της ελληνικής αριστεράς. Είναι ο "Σημίτης του Συνασπισμού". Μιλάει πολύ μα δεν λέει τίποτα. Μας καλεί να τον ψηφίσουμε γιατί είναι συμπαθής, όμως όπως μου έλεγε και υποψήφιος βουλευτής του όταν τον ρώτησα "μα καλά, και αν μπείτε στην κυβέρνηση τι θα κάνετε;" μου απάντησε εύγλωττα "τα ίδια αλλά με πιο ανθρώπινο πρόσωπο". Δεν ξέρω τι να πω πια με αυτήν την ιδεολογική & πολιτική παρακμή. Πάνω απ'όλα όμως δεν θα ψηφίσω Κουβέλη λόγω της Ρεπούση. Όποιος μιλά για "συνωστισμό στο λιμάνι της Σμύρνης" δεν είναι ούτε αριστερός ούτε φιλελεύθερος, είναι φασίστας.


Με βάση την παραπάνω ανάλυση ΠαΣοΚ, Νέα Δημοκρατία, ΚΚΕ, ΣυΡιζΑ, Δημ.Αρ., ΛΑΟΣ, Αν.Ελλ., Χ.Α, Δη.Συ. και Κοιν.Συμ. δεν μπορούν καμία περίπτωση να αποτελέσουν ορθολογικές επιλογές της ψήφου μας. Τι μένει; 

Από τα μικρότερα κόμματα αυτά που νομίζω πως αξίζουν οπωσδήποτε της προσοχής μας είναι τα ακόλουθα:

1. Οικολόγοι Πράσινοι
2. ΑΝΤΑΡΣΥΑ
3. Πειρατές
4. Δράση
5. Δημιουργία Ξανά!

Πιστεύω πως ψήφος σε οποιοδήποτε από τα κόμματα αυτά έχει ορθολογικά χαρακτηριστικά και ΔΕΝ είναι "χαμένη ψήφος".

Ποιο από τα πέντε αυτά κόμματα όμως; Καθένας ας αποφασίσει με βάση τα κριτήριά του ως προς το σημαντικό και καλό για το λαό και τον τόπο! Με απόλυτη ειλικρίνεια, όχι μόνο σέβομαι αλλά και υποστηρίζω ψήφο σε οποιοδήποτε από αυτά τα κόμματα ως αποτέλεσμα ορθού λόγου.

Όσον αφορά τη δική μου προσωπική ανάλυση και επιλογή, έχει ως ακολούθως:

1. Οικολόγοι Πράσινοι: Το διεθνές κίνημα της οικολογίας από την σκοπιά της βιώσιμης οικονομικής ανάπτυξης, της ορθολογικής χρήσης των φυσικών πόρων και της κοινωνικής δικαιοσύνης κινείται αναμφισβήτητα στη σωστή κατεύθυνση. Στην Ελλάδα όμως περιμέναμε περισσότερα. Από τις Ευρωεκλογές που οι Οικολόγοι Πράσινοι πέτυχαν την είσοδό τους στην Ευρωβουλή, οι προσδοκίες ήταν πολύ μεγάλες. Οι δικές μου δεν έχουν καλυφθεί. Αυτό που περίμενα ήταν η πρόταση ενός συγκεκριμένου οικονομικού μοντέλου βιώσιμης ανάπτυξης, η προαγωγή της επιχειρηματικότητας με σεβασμό στο περιβάλλον. Περίμενα και ισχυρότερη αντίδραση στη γελοιότητα της επιδοτούμενης επιχειρηματικότητας των ΑΠΕ, η οποία ούτε βιώσιμη ενεργειακή υποδομή δημιουργεί ούτε ορθολογική διαχείριση των κοινωνικών πόρων αποτελεί.

2. ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Έχω μεγαλώσει σε μια οικογένεια που έχει δώσει το αίμα της για τον κομμουνισμό και που προδόθηκε από την κομματική γραφειοκρατία. Πιστεύω στην κοινοκτημοσύνη ως ύψιστο επίπεδο κοινωνικού & πολιτικού πολιτισμού. Αντιλαμβάνομαι πλήρως πόσο δύσκολο είναι να πραγματωθεί. Πιστεύω ότι πρώτα πρέπει να λειτουργήσει σωστά η αστική δημοκρατία, να λειτουργήσει αποτελεσματικά η παιδεία, να προαχθούν τα κοινωνικά ιδεώδη της συνεργασίας, της ισότητας και στη συνέχεια να προχωρήσουμε σε αλλαγή του κοινωνικού μοντέλου. Υπό το πρίσμα αυτό, οι απόψεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έρχονται για μένα από ένα μακρινό - όμως πολύ ευτυχισμένο - μέλλον. Μου αρέσει πολύ που μιλά για τον "σοσιαλισμό που δεν ζήσαμε" σε αντίθεση με την ηγεσία του ΚΚΕ που προσπαθεί να κάνει τη νύχτα-μέρα με το σοβιετικό έκτρωμα. Συνοπτικά, όποιος πραγματικά πιστεύει στο εφαρμόσιμο των ιδεών του κομμουνισμού πρέπει να ψηφίσει ΑΝΤΑΡΣΥΑ, είναι μακράν η πιο αυθεντική και ειλικρινής φωνή του χώρου. Θα ήθελα πολύ να τη δω να πρωταγωνιστεί στη δημιουργία ενός νέου συνεταιριστικού κινήματος. Θα ήθελα ακόμα να τη δω να στηλιτεύει την στρέβλωση της σχέσης του υποκειμένου με το αντικείμενο της εργασίας του.

3. Κόμμα Πειρατών: Πραγματικά αξιόλογη πρωτοβουλία που πρέπει να τη δούμε πολύ προσεκτικά. Οι αξίες τους είναι βαθιά δημοκρατικές και αναμφίβολα προοδευτικές. Είμαι βέβαιος πως το Κόμμα Πειρατών θα εξελιχθεί σε έναν από τους φορείς προοδευτικού λόγου του τόπου μας. Αυτό που δεν βλέπω ξεκάθαρα είναι μια σαφής, βιώσιμη πολιτική & οικονομική στρατηγική. Ευελπιστώ να βγουν ενισχυμένοι από τις εκλογές, να συνεχίσουν με το ίδιο και περισσότερο ενθουσιασμό και να αναπτύξουν συγκεκριμένες δράσεις & προτάσεις. Σε κάθε περίπτωση η θέση ότι η επανάσταση της πληροφορίας μπορεί να οδηγήσει σε αναβίωση της άμεσης δημοκρατίας είναι στρατηγικά σωστή και ας μου επιτραπεί να αναφέρω ένα σχετικό άρθρο μου του 2006 με τίτλο "Διαδίκτυο, ψηφιακή ελευθερία και άμεση δημοκρατία"

Αφού λοιπόν παρουσίασα τις παραπάνω σκέψεις μου για Οικολόγους, ΑΝΤΑΡΣΥΑ και Πειρατές, αφού ακόμα επαναλάβω ότι θεωρώ ψήφο σε όποιο από τα κόμματα αυτά ως πράξη ορθολογική που χρήζει σεβασμού και στήριξης από όλους, ας έρθω στις δυο τελευταίες επιλογές οι οποίες είναι πλησιέστερες όλων στα πιστεύω μου: Η Δράση και η Δημιουργία Ξανά.

Δεν θυμάμαι ποτέ να έχω προβληματιστεί περισσότερο για μια επιλογή. Χθες στο twitter είπα πως σκέφτομαι να ψηφίσω τη Δημιουργία Ξανά και είχα αντιδράσεις από διάφορους χώρους, συμπεριλαμβανομένων ανθρώπων που σέβομαι και εκτιμώ βαθιά. Θέλω με απόλυτα κατηγορηματικό τρόπο να πω ότι δεν θεωρώ πως Δράση & Δημιουργία Ξανά είναι σε κάποια κόντρα, σε αντιπαλότητα. Το ίδιο και με τα υπόλοιπα τρία κόμματα που παρουσίασα πιο πάνω. Αντίπαλός μας είναι τα μιζοκόμματα ΠαΣοΚ & ΝΔ, αντίπαλός μας είναι τα πολιτικά απολιθώματα της αριστεράς & της δεξιάς, αντίπαλός μας είναι τα μπάζα της μεταπολίτευσης.

Ο Μανώλης Γλέζος, σε άλλο context βέβαια που νομίζω σχολίασα επαρκώς παραπάνω, είπε κάτι πολύ σωστό. Υπάρχουν αντίπαλοι, υπάρχουν και σύμμαχοι. Μεταξύ των συμμάχων υπάρχουν και κάποιοι με (ελαφρώς) διαφορετικές απόψεις. Αυτή νομίζω είναι η κατάσταση με τη Δράση & τη Δημιουργία Ξανά.

Η προσωπική μου επιλογή παραμένει η Δημιουργία Ξανά. Γιατί; Γιατί είναι start-up! Τι εννοώ με αυτό; Κάτι βαθιά πολιτικό: Όταν ζητάς τη μεγάλη επιστροφή των Πολιτών στην Πολιτική, όταν μιλάς στην κοινωνία και καλείς τον κόσμο να ανακτήσει την ιδιότητα του πολίτη, πρέπει να είσαι προετοιμασμένος για αυτό που ονομάζουμε "learning curve", ένα στάδιο δηλαδή ωρίμανσης της πολιτικής σκέψης και του πολιτικού λόγου. Το στάδιο αυτό είναι πράγματι πολύ επικίνδυνο καθώς η προσπάθεια μπορεί να εκτραπεί σε κατευθύνσεις πολύ διαφορετικές από αυτές που είχαν στο μυαλό τους οι ιδρυτές.

Ειδικά στη Δημιουργία Ξανά είδα θέσεις για το μεταναστευτικό οι οποίες με βρίσκουν κάθετα αντίθετο. Θέλω να πιστεύω πως είναι ένα δείγμα ανωριμότητας που είναι πολύ φυσιολογικό σε κόμμα που έχει ζωή λίγων εβδομάδων. Η ουσία όμως είναι πως η Δημιουργία Ξανά πραγματώνει δυο στρατηγικές επιλογές - μονόδρομους για την έξοδο από την κρίση που δεν είναι άλλες από την επιστροφή των Πολιτών στην Πολιτική και την ανάπτυξη μιας νέας σχέσης με την εργασία που θα έχει στο επίκεντρο τη δημιουργία με την επιχειρηματικότητα, όχι σαν ιδιοτέλεια, όχι σαν "κάνω εταιρεία", όχι σαν ταξικό ή κληρονομικό προνόμιο, αλλά ως μια μαζική, καθολική κοινωνική επιλογής ως μια στάση ζωής που θα οδηγήσει τον καθένα μας να προσφέρει στην κοινωνία ότι μπορεί βάσει των δυνατοτήτων του και να περιμένει να λάβει ότι την κοινωνία ότι χρειάζεται σύμφωνα με τις ανάγκες του.

Η Δράση είναι μια υγιής κίνηση. Ο Στέφανος Μάνος στη δύση του πολιτικού του κύκλου κινείται σε πολύ σωστό δρόμο. Χωρίς να γνωρίζω λεπτομέρειες, ως εξωτερικός παρατηρητής εκλαμβάνω την άρνηση συνεργασίας με τη ΔΗ.ΣΥ., δηλαδή η απόδειξη ότι λέει αλήθεια όταν μιλά για αλλαγή κουλτούρας και νοοτροπίας, ήταν ένα μεγάλο βήμα μπροστά. Όπως ο ίδιος ο Στέφανος Μάνος είχε πει, οι αρχιερείς της προηγούμενης θρησκείας δεν μπορούν να θεμελιώσουν τη νέα θρησκεία που χρειαζόμαστε. Η πράξη αυτή μου απάντησε και ένα άλλο μεγάλο ιστορικό μου ερώτημα, για το πως ο Μάνος είχε βρεθεί στο ψηφοδέλτιο επικρατείας του ΠαΣοΚ. Υποθέτω η αλλαγή αυτής στάσης μάλλον σημαίνει ότι έχει μετανιώσει και αυτό είναι πολύ σημαντικό.

Γιατί λοιπόν επιλέγω Δημιουργία Ξανά και όχι Δράση; Κυρίως γιατί η επιλογή αυτή περιέχει έναν ισχυρό συμβολισμό για την επιστροφή των Πολιτών στην Πολιτική που είναι η κορυφαία προϋπόθεση για τη διάσωση της χώρας.

Δεν είμαι σίγουρος αν Δημιουργία Ξανά, Δράση, Οικολόγοι  Πράσινοι, ΑΝΤΑΡΣΥΑ και Κόμμα Πειρατών θα είναι όλοι στη Βουλή της 7ης Μαΐου. Πιστεύω πως δυο ή τρεις από αυτούς όντως θα είναι και θα επηρεάσουν θετικά της εξελίξεις.

Αυτό για το οποίο είμαι ΑΠΟΛΥΤΑ ΒΕΒΑΙΟΣ είναι πως τα κόμματα αυτά έχουν ήδη κατακτήσει την ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΉ & ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΗΓΕΜΟΝΙΑ και είναι μόνο θέμα χρόνου, λίγου μάλιστα, αυτό να αποτυπωθεί και στους κοινοβουλευτικούς συσχετισμούς.

Κλείνω το μακροσκελές αυτό κείμενο εκφράζοντας τη μεγάλη μου αισιοδοξία ότι η επιστροφή των Ελλήνων στη Πολιτική όχι μόνο θα σώσει την Ελλάδα από την επερχόμενη καταστροφή αλλά θα σηματοδοτήσει την επιστροφή της Ευρώπης στην Πολιτική με εξαιρετικά θετικές συνέπειες στη ζωή όλων μας.

Αγωνιστικά και αισιόδοξα,

Δημήτρης Τσίγκος

From information to knowledge and the democratization of learning

Αναδημοσίευση από το http://blog.efrontlearning.net/2012/05/from-information-to-knowledge-and-the-democratization-of-learning.html


A changing world!

We live in a changing world. We live in the era of the ‘Information Revolution’. For the first time in history billions of people around the globe have access to tons of information digitally stored in what we already call “the cloud”. One could reasonably expect unprecedented growth and prosperity for the global economy!

So, what about the global financial crisis? What about recession and poverty in the most developed economies of the planet, the US and the EU? What went wrong?

Metanoia: The Fifth Discipline

A good explanation can be found at the amazing book “The Fifth Discipline: The Art and Practice of the Learning Organization” by MIT’s Peter M. Senge where the Greek word “Metanoia” is introduced to describe the “shift of mind” happening when a piece of information becomes to knowledge. What Senge describes is something that most of us have actually experienced – we know that a ‘bad habit’ may harm us; however having this information does not stop us from doing it. The “shift of mind” has not yet happened – the information has not yet become “knowledge” – and often we don’t quit the bad habit before it has harmed us. Over-borrowing in the developed nations in the first decade of the 21st Century represents an amazing example of how bad it can get when you have the information but you don’t have the knowledge.

What about businesses and learning technology?

We at eFrontLearning aim to provide solutions that help turn information to knowledge – not only at the individual level but also at the workgroup level, which is even more ambitious. Since the very beginning (2003) we have been pursuing Tacit Knowledge in small- and medium-sized organizations. We try to make this informal knowledge searchable and transferable. We try to actually turn meta-information (that it “John is the person who knows how to deal with this situation“) to really useful information (that is “when this event happened in the past, John successfully faced it in that specific way“). It may sound simple, however it actually is a revolution in terms of organizational management and efficiency!

Why a “Revolution”?

For a very simple reason – small- and medium-sized organizations do not have the resources necessary to turn this tacit knowledge to Explicit Knowledge. They simply do not have the time and budget to do so. They need a lean, real-time approach to grab tacit knowledge and make it accessible to the team. This way organizations are able avoid having the same mistakes repeated over and over again. Why does this happen? Because the information was there but it was never transferred into “knowledge”, it never changed the team’s behavior. With modern, personalized, lean learning technologies for workgroups this can be achieved!

But what does this have to do with the democratization of learning?

The answer is very simple and obvious – learning technologies have been around for almost two decades, however it has been a luxury product, both in terms of capital expenditure and in terms of operational expenses. The total cost of ownership for a complete, state-of-the-art eLearning solution has been so high that only large corporations could afford it. Because of this situation, hundreds of thousands of companies around the globe have been excluded from the ability to turn information readily available on the Web into really useful knowledge. Because of this situation, the vast majority of businesses cannot really take advantage of the ‘Information Revolution’. This is where eFront comes in and disrupts the market – making a huge step towards the democratization of learning technologies, and so the actual democratization of learning.

The need for efficient, lean, accessible and easy-to-use learning technologies has never been higher. We at the eFront team bet that this need will grow over the next year at a fast pace. There is a plethora of arguments to support this:

- The economy is changing, getting more and more knowledge intensive
- Employee turn-over, meaning the frequency that employees change jobs, increases at a high pace
- Because of the economic crisis resources are lacking
- Because of globalization, competition gets more intensive
- Multimedia content, which used to represent a significant part of an eLearning project TCO, now is gradually turning to a commodity
- So, what is the eFront vision for democratizing learning?

The eFront team envisions every single business having the right to access quality, affordable, easy-to-use, lean learning technology tools that offer support in taking advantage of the information revolution and actually increasing its organizational knowledge both from a qualitative and quantitative perspective.

We aim to materialize all of this in developing value-for-money, cloud-based, mobile-enabled technology solutions targeting the huge market of small- and medium-sized organizations around the globe. No matter if your business is based in a global metropolis like NYC, London, Sydney, Ontario, or Moscow, or a rural village in Montana, Andalusia or Toscana, you can very simply access a technology platform from your browser, tablet or smartphone and experience “metanoia”, shift of mind for you and your team while taking advantage of the tons of information out there, turning that information into useful knowledge for sustaining and developing your business!

Κρίση, Ευρώπη, Γερμανία και μια ανατρεπτική άποψη

Ζούμε στην εποχή της κρίσης. Ποιας κρίσης όμως; Έχω καταλήξει πως έχουμε το προνόμιο στην Ελλάδα να βιώνουμε ταυτόχρονα τρεις διαφορετικές κρίσεις:

1 - Την Παγκόσμια Κρίση
2 - Την Ευρωπαϊκή Κρίση
3 - Την Ελληνική Κρίση

Ξεκινώντας από το τέλος η Ελληνική Κρίση είναι κύρια κρίση πολιτική. Στην Ελλάδα έχουμε το χειρότερο πολιτικό προσωπικό της ιστορίας, που κατάφερε να διαλύσει τη χώρα σε ιδιαίτερα ευνοικό περιβάλλον γεωοικονομίας και γεωπολιτικής. Μιλάμε για μαριονέττες της οικονομικής ολιγαρχίας που το μόνο που έκαναν, σε συνδιασμό με τα ελεγχόμενα μέσα, ήταν να διασφαλίζουν τα υπερκέρδη μιας απολίτιστης κάστας με σαφή εγκληματικά χαρακτηριστικά.

Στη συνέχεια η Ευρωπαϊκή Κρίση είναι κρίση παραγωγικότητας. Έλεγε ένας φίλος "Η Αμερική είναι το μέρος για να είσαι νέος και η Ευρώπη για να είσαι γέρος". Γιατί άραγε; Για έναν πολύ απλό λόγο: Στην Ευρώπη δεν δουλεύουμε πολύ. Λουφάρουμε. Αυτή είναι η "ποιότητα ζωής" την οποία τόσο πολύ ζηλεύει όλος το Πλανήτης. Δουλεύουμε (σχετικά) λίγο και έχουμε (αναλογικά) πολύ καλό εισόδημα. Μια βόλτα σε κάποια εκ των Ευρωπαϊκών μητροπόλεων θα σας πείσει. Πολύ δυνατοί οι Ευρωπαίοι στο "creative accounting", για δεκαετίες έκρυβαν το πρόβλημα κάτω απ'το χαλί. Τώρα πια όμως δεν κρύβεται άλλο.

Πάνω απ'όλα όμως υπάρχει η Παγκόσμια Κρίση η οποία είναι η δυσκολότερη όλων - Προσωπικά δηλώνω αδυναμία έστω και να φανταστώ μια ρεαλιστική λύση της. Ποια είναι αυτή; Η Νομισματική Κρίση. Τι ακριβώς σημαίνει ένα δολλάριο; Τι ακριβώς σημαίνει ένα ευρώ; Τι είναι αυτά τα πετσετάκια για τα οποία εργαζόμαστε, σκεφτόμαστε, ιδρώνουμε, χάνουμε τον ύπνο μας ενίοτε και τη ζωή μας; Τι ακριβώς εννοεί η FED όταν λέει πως έκανε ένα "liquidity injection"; Αυτή η εγγραφή σε μια βάση δεδομένων υποτιθέμενου "πλούτου" σε τι αντιστοιχεί;

Η Αμερικάνικη ελίτ αποφάσισε το 2008 να αντιμετωπίσει το πρόβλημα με τον κλασικό της τρόπο: Να αντιμετωπίσει το σύμπτωμα. Πονάτε; Θα σας δώσουμε παυσίπονο. Πονάτε πολύ; Θα βάλουμε μορφίνη. Συνεχίζετε να πονάτε; Κι άλλη μορφίνη! Νομίζω είναι ατελείωτα στα μηδενικά των δολλαρίων που "διοχετεύχθηκαν ως ενέσεις ρευστότητας" (νομίζω μιλάμε για αρκετά τρισεκατομμύρια δολλάρια) ώστε να αντιμετωπιστεί η κρίση. Ακόμα και έτσι όμως, η βελτίωση είναι μικρή. Γιατί; Διότι απλά η προσέγγιση αυτή αντιμετωπίζει το σύμπτωμα και όχι τη ίδιο το πρόβλημα.

Όταν λίγο αργότερα η κρίση άρχισε να εμφανίζεται στην Ευρώπη, η Υπερδύναμη πολύ ήθελε οι πρώην υποτακτικοί της να ακολουθήσουν ακριβώς τον ίδιο δρόμο. Ποιον; Εκείνο της μορφίνης. Έχετε μεγάλο χρέος; Έλα μωρέ τωρα, πως κάνετε έτσι! Ένα enter θα πατήσει ο Jean Claude, θα κάνουμε ένα μικρό liquidity injection μερικών εκατοντάδων δισεκατομμυρίων και θα συνεχίσετε να διορίζετε ανενόχλητοι, θα συνεχίσετε να παίρνετε υποβρύχια που γέρνουν δίχως κανένα δισταγμό, όλα θα συνεχίσουν ως έχουν.

Πολύ περιέργως η Γερμανία αντιστάθηκε. Είπε πως το παυσίπονο δεν λύνει την ουσία του προβλήματος. Είπε πως πρέπει να δούμε που δημιουργούνται τα ελλείμματα και να διορθώσουμε το πρόβλημα, όχι το σύμπτωμά του.

Η πολιτική αυτή των Γερμανών, πέρα από ορθολογική ήταν πάνω απ'όλα βαθιά ευρωπαϊκή. Η καταρρέουσα υπερδύναμη θέλει να μας πάρει μαζί της στον πάτο. Θέλει να έχει τα 500 εκατομμύρια Ευρωπαίων στα ίδια χάλια με εκείνη ώστε να προκαλέσει μια παγκόσμια σύγκρουση, όχι στρατιωτική ευελπιστώ - μα πολιτική & οικονομική, με τις αναδυόμενες χώρες και οικονομίες της Ασίας και της Λατινικής Αμερικής.

Η Ευρώπη δεν έχει κανένα μα κανένα λόγο να ακολουθήσει αυτόν τον ολισθηρό δρόμο. Πολιτικά, πολιτιστικά, κοινωνικά έχει όλες τις δυνατότητες αγαστής και αμοιβαία ωφέλιμης συνεργασίας με τον αναδυόμενο κόσμο. Πρέπει απλά να λύσει το εσωτερικό της πρόβλημα ανταγωνιστικότητας, το οποίο δεν είναι και τόσο τρομερό.

Το ποιος ήταν εκείνος ο Ευρωπαίος πολιτικός που πρωταγωνίστησε στην προώθηση της Αμερικανικής ατζέντας εντός των Ευρωπαϊκών θεμάτων το αφήνω στην κρίση του αναγνώστη.

Όλα καλά τα έκαναν οι Γερμανοί; Όχι βέβαια. Είχαν δίκιο απόλυτο πως πρέπει να επικεντρώσουμε στην αιτία και όχι στα συμπτώματα του προβλήματος, όμως ξέχασαν πως αν τα συμπτώματα υπερβούν το σημείο της κοινωνικής ανοχής, τότε το παιχνίδι χάνεται. Κάπως σαν την επέμβαση by pass: Η ουσία είναι να παρακαμφθεί η αποφραχθείσα αρτηρία, όμως ο ασθενής δέχεται απίστευτη ποσότητα παυσιπόνων για να αντέξει την επέμβαση.

Αυτό τελικά νομίζω πως το έχουν καταλάβει όλοι στην Ευρώπη και σιγά σιγά θα το υλοποιήσουν με εντυπωσιακά θετικά αποτελέσματα!

Η λύση της Ελληνικής Κρίσης βρίσκεται μόνο στην Ευρώπη. Πρέπει να επιλέξουμε αν θα γίνουμε δούρειος ίππος των Αμερικανικών συμφερόντων ή αν θα έχουμε μια αυτόχθονη, εθνική και Ευρωπαϊκή πολιτική. Μια Ευρωπαϊκή πολιτική την οποία ισότιμα θα συνδιαμορφώσουμε. Μια ανοιχτή, δημοκρατική Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία  του αγώνα για την οποία θα γίνουμε πρωταγωνιστές.

Η Ευρώπη έχει όλες τις προϋποθέσεις να πρωταγωνιστήσει. Έχει το μέγεθος, το συμβολικό, ανθρώπιμο και οικονομικό κεφάλαιο, την ιστορία, τον πολιτισμό, το ανοιχτό μυαλό. Μπορεί να γίνει μια υπερδύναμη ειρήνης, ισότητας, δημοκρατίας και πολιτισμού. Είναι στο χέρι μας. Αρκεί να ενωθεί πραγματικά και δημοκρατικά και να κυβερνηθεί με μια αληθινά ευρωπαϊκή ατζέντα.

Στην πορεία αυτή οι εξελίξεις στην Ελλάδα θα παίξουν έναν απρόσμενα καθοριστικό ρόλο. Μια ιστορική ευκαιρία που έχουμε καθήκον να αξιοποιήσουμε και θα τον κάνουμε.