Κυριακή 2 Φεβρουαρίου 2025

Νεοφυείς επιχειρήσεις: Πως οι startups διαφέρουν από μια μικρομεσαία επιχείρηση

Συχνά, στον δημόσιο διάλογο παρατηρείται σύγχυση όταν γίνεται αναφορά στις νεοφυείς (startups) και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις (ΜΜΕ). Η κατάσταση περιπλέκεται ακόμη περισσότερο όταν φορείς, προγράμματα στήριξης και στελέχη που ειδικεύονταν στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις καλούνται να ενισχύσουν startups—παρά το γεγονός ότι οι δύο αυτές κατηγορίες επιχειρήσεων διαφέρουν ουσιαστικά. Επιπλέον, δεν είναι σπάνιο φαινόμενο μικρομεσαίες επιχειρήσεις να καλούνται να χρησιμοποιήσουν εργαλεία και θεσμούς που έχουν σχεδιαστεί αποκλειστικά για startups, χωρίς να έχουν πραγματική εφαρμογή στην περίπτωσή τους.

Η σχέση των startups με τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις

Συχνά, οι startups ξεκινούν όντως ως μικρές ή μεσαίες επιχειρήσεις. Ωστόσο, οι περισσότερες μικρομεσαίες επιχειρήσεις δεν υπήρξαν ποτέ startups, καθώς τους λείπουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά—κυρίως η πρόθεση και η δυνατότητα γρήγορης και μεγάλης κλίμακας ανάπτυξης.

Μια διαδεδομένη παρανόηση είναι ότι μια startup πρέπει να δραστηριοποιείται αποκλειστικά στον τεχνολογικό τομέα ή να έχει εξασφαλίσει χρηματοδότηση υψηλού ρίσκου. Αυτό δεν ισχύει. Υπάρχουν επιτυχημένες startups και στη λεγόμενη «παραδοσιακή» οικονομία, καθώς και πολλές που δεν άντλησαν ποτέ εξωτερική χρηματοδότηση.

Τι είναι μια μικρομεσαία επιχείρηση;

Σύμφωνα με τη σύσταση 2003/361 της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, οι μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις (ΜΜΕ) είναι εταιρείες που ο αριθμός του προσωπικού τους και το οικονομικό βάρος τους δεν ξεπερνούν ορισμένα όρια:

• μια μεσαία επιχείρηση απασχολεί έως 250 εργαζόμενους, έχει κύκλο εργασιών έως 50 εκατομμύρια ευρώ και συνολικό ισολογισμό έως 43 εκατομμύρια ευρώ·

• μια μικρή επιχείρηση απασχολεί έως 50 εργαζόμενους και έχει κύκλο εργασιών ή συνολικό ισολογισμό έως 10 εκατομμύρια ευρώ·

• μια πολύ μικρή επιχείρηση απασχολεί έως 10 εργαζόμενους και έχει κύκλο εργασιών ή συνολικό ισολογισμό έως 2 εκατομμύρια ευρώ.

Τι τελικά ορίζει μια startup;

Αυτό που ξεχωρίζει μια startup δεν είναι ούτε η τεχνολογία ούτε η χρηματοδότηση, ούτε καν τα τρέχοντα οικονομικά της μεγέθη, αλλά η πρόθεσή της να αναπτυχθεί γρήγορα και να εξελιχθεί σε scale-up. Η ανάπτυξη αυτή πρέπει να είναι εγγενής στο σχεδιασμό της από την αρχή.

Ναι, οι περισσότερες startups αξιοποιούν την τεχνολογία για να επιτύχουν κλιμάκωση, συχνά ενσωματώνουν καινοτομία και προσελκύουν επενδυτές. Ωστόσο, τίποτα από αυτά δεν αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για να χαρακτηριστεί μια επιχείρηση ως startup.

Ο μοναδικός απόλυτος παράγοντας είναι η πρόθεσή της να εξελιχθεί σε scale-up. Με απλά λόγια, μια startup είναι μια επιχείρηση σχεδιασμένη για ανάπτυξη. Κάτι που άλλες φορές ισχύει και άλλες όχι, σε μια μικρομεσαία επιχείρηση.

Συμπέρασμα

Ο χαρακτηρισμός μιας επιχείρησης ως "νεοφυούς" έχει να κάνει περισσότερο με τη φιλοσοφία και τις προθέσεις των ιδρυτών της, ενώ αντίθετα ο χαρακτηρισμός της ως "μικρομεσαία" έχει να κάνει με τα μεγέθη της.

Σημείωση: Αυτό το άρθρο περιλαμβάνει περιεχόμενο που παρήχθη από το ChatGPT.


Όταν το "έλλειμμα πολιτικής" πληρώνεται με αίμα

Αυτό που περιγράφει ο κ. Θοδωρής Γεωργακόπουλος στο άρθρο του στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (εδώ) θα μπορούσε συνοπτικά να αποδοθεί ως "ήττα της πολιτικής", τουλάχιστον όσον αφορά την αυθεντική έννοια του όρου "πολιτική", που νομίζω πως σε λίγα έχει να κάνει με την τρέχουσα, 'υπαρκτή' χρήση του.

Τα ίδια ακριβώς με αυτά που γράφει ισχύουν μεταξύ άλλων και για τις τραγωδίες/εγκλήματα του Εξπρές Σάμινα, των φωτιών της Ηλείας, τη Μάνδρα και το Μάτι καθώς φυσικά και στο έγκλημα των Τεμπών που συγκλονίζει τη χώρα μας.

Είναι λοιπόν σαφές πως το 'πολιτικό έλλειμμα' εν τέλει πληρώνεται με αίμα. Φράση που είναι συγκλονιστικό ότι ισχύει στην κυριολεξία της, όπως αποδεικνύεται από τα γεγονότα.

Η πολιτική κρίση, που κατά πολλούς οδήγησε και στην οικονομική κατάρρευση του 2010, εξακολουθεί να υπάρχει. Αυτό συμβαίνει για πολλούς λόγους. Ενδεχομένως και διότι πολλοί από εμάς έχουν συμβιβαστεί με τον ρόλο του ψηφοφόρου, αρνούμενοι τις ευθύνες που φέρνει εκείνος του πολίτη.

Όπως είπε ο κ. Μουρατίδης στα σχόλια της ανάρτησής του κ. Γεωργακόπουλου στο LinkedIn, πολλοί έφυγαν - ή μάλλον διέφυγαν - για να σωθούν. Καλώς έπραξαν. Το ερώτημα παραμένει τι θα κάνουν όσοι τελικά έμειναν (ή ακόμα και εγκλωβίστηκαν) εδώ, στη 'Δανία του Νότου'.

Θα εξακολουθήσουν να καλύπτονται με τον ρόλο του ψηφοφόρου (που ακόμα και αυτόν σιγά σιγά τον εγκαταλείπουν[*]), ή θα αναλάβουν τις ευθύνες που απαιτεί ο ρόλος του πολίτη;

Ίδωμεν.

[*] Το 2004 ο Κ. Καραμανλής εξελέγη πρωθυπουργός με ~ 3.4Μ ψήφους. Το 2023 ο Κ. Μητσοτάκης εξελέγη με ~ 2.1Μ ψήφους.

Κυριακή 26 Ιανουαρίου 2025

"Δεν έχω οξυγόνο" — Για το έγκλημα των Τεμπών

Σήμερα γίνονται διαδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα για την Τραγωδία των Τεμπών - ή μάλλον για το Έγκλημα των Τεμπών, καθότι περί ενός εγκλήματος πρόκειται.

Πρώτα απ’ όλα πρέπει να έχουμε όλοι βαθύ σεβασμό στην μνήμη των αδικοχαμένων θυμάτων. Πολλά απο τα θύματα ήταν νέα παιδιά, η τραγωδία είναι αδιανόητη. Τον ίδιο σεβασμό πρέπει να έχουμε για τον πόνο, για τον θρήνο των δικών τους. Είναι απώλειες που δεν ξεπερνιούνται ποτέ.

Στη συνέχεια οφείλουμε όλοι να απαιτήσουμε, μένοντας ακλόνητα σταθεροί στην απαίτηση μας μέχρι τέλους, να αποδοθεί δικαιοσύνη. Αληθινή δικαιοσύνη και όχι σαν αυτή με την οποία μας έχει συνηθίσει το νεοελληνικό κράτος. Η τραγωδία αυτή μπορεί να γίνει μια στιγμή κάθαρσης.

Τέλος, τίποτα δεν θα μπορούσε να τιμήσει την μνήμη των αδικοχαμένων αυτών ανθρώπων καλύτερα από μια συλλογική απόφαση να αποκτήσει η Ελλάδα έναν πραγματικά σύγχρονο, ευρωπαϊκό σιδηρόδρομο.

Διότι, μην το ξεχνά κανείς, δύο χρόνια μετά το έγκλημα οι ελληνικοί σιδηρόδρομοι παραμένουν απαρχαιωμένοι και επικίνδυνοι.

Σάββατο 25 Ιανουαρίου 2025

Ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος ως αναρχικός

Διάβαζα αυτό το άρθρο για τον θανόντα Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας Αναστάσιο και μου έκανε εντύπωση το παρακάτω σύντομο απόσπασμα από παλαιότερο του λόγο:

«Μόνο η εξουσία της αγάπης μπορεί να νικήσει την αγάπη για εξουσία»

Πιστεύω θα συμφωνήσετε μαζί μου πως μπορούσε να είναι και ένα όμορφο αναρχικό σύνθημα. Το οποίο υποχρεωτικά μας φέρνει στο μυαλό την αναρχική διάσταση της χριστιανικής πίστης, υπό την έννοια πως ανώτερος μας είναι μόνο ο Θεός και ο Θεός δεν είναι τίποτα άλλο από Αγάπη.

Μεγάλη εντύπωση ακόμα μου έκανε το εξής:

«Η βία στο όνομα της θρησκείας βιάζει την ουσία της θρησκείας», είχε πει χαρακτηριστικά. Και είχε συνεχίσει με τη δήλωση πως η ειρήνη συνδέεται με τη δικαιοσύνη, η οποία στην εποχή μας είναι συνώνυμο της ανάπτυξης. «Η φτώχεια είναι ο χειρότερος τύπος βίας».

Αναλογιζόμενος τις παραπάνω θέσεις, δυστυχώς θλίβομαι για την υπαρκτή εκκλησία, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Μεγάλη προσωπικότητα ο Αναστάσιος αναμφίβολα. Ας ελπίσουμε να δούμε και άλλους τέτοιους ιεράρχες.

Όσο για τον «χριστιανικό αναρχισμό», χωρίς φυσικά να γνωρίζω εάν ο Αναστάσιος τον υποστήριζε ή όχι, θα επανέλθω σύντομα αφού τον μελετήσω καθότι μου φαίνεται εξαιρετικά ενδιαφέρον πολιτικό και φιλοσοφικό ρεύμα.

Πέμπτη 23 Ιανουαρίου 2025

Το Ομοσπονδιακό Μέλλον της Ευρώπης: Η Αμοιβαιοποίηση του Κρατικού Χρέους ως Κλειδί για την Ενότητα

Η μετατροπή της Ευρωπαϊκής Ένωσης από ένωση ανεξάρτητων κρατών σε μια αληθινή ομοσπονδία, την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδική Ένωση, έχει συζητηθεί για δεκαετίες. Ένα μέτρο που φαίνεται να αναδεικνύεται ως καταλύτης για αυτή τη μετάβαση είναι η αμοιβαιοποίηση του κρατικού χρέους. Με την ενοποίηση των χρεών των κρατών-μελών σε μια κοινή ευθύνη, η Ευρώπη μπορεί να εξασφαλίσει όχι μόνο οικονομική σταθερότητα, αλλά και βαθύτερη πολιτική ενοποίηση.

Γιατί είναι αναγκαία η αμοιβαιοποίηση;

Οι μεγαλύτερες οικονομίες της ΕΕ —Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία και Ισπανία— βρίσκονται αντιμέτωπες με αυξανόμενα δημόσια χρέη. Η αδυναμία τους να εξυπηρετήσουν ή να αντλήσουν κεφάλαια θα μπορούσε να προκαλέσει σοβαρή αστάθεια στις αγορές. Η αμοιβαιοποίηση του χρέους αποτελεί λύση όχι μόνο για τη διατήρηση της αξιοπιστίας της ΕΕ αλλά και για την αποφυγή κρίσεων που θα έθεταν σε κίνδυνο την ενιαία αγορά.

Τα οφέλη της αμοιβαιοποίησης

  • Χαμηλότερα επιτόκια δανεισμού: Τα κράτη θα επωφεληθούν από τη συλλογική δύναμη της ΕΕ στις αγορές.
  • Eπενδύσεις σε κρίσιμους τομείς: Αντί να δαπανούν τεράστια ποσά για την εξυπηρέτηση του χρέους, τα κράτη θα μπορούν να επενδύουν σε υποδομές, κοινωνικά προγράμματα και καινοτομία.
  • Πολιτική συνοχή: Το κοινό χρέος προάγει την αλληλεγγύη και τη συλλογική ευθύνη, ανοίγοντας τον δρόμο για μια πραγματική ομοσπονδία.

Το πολιτικό μήνυμα

Η αμοιβαιοποίηση δεν είναι απλώς μια οικονομική λύση, αλλά μια δήλωση δέσμευσης για την ενότητα και την αλληλεγγύη. Απαιτείται όμως ισχυρή ομοσπονδιακή διακυβέρνηση, με ενισχυμένους θεσμούς όπως ένας ενιαίος θησαυροφυλακίος και ένα ομοσπονδιακό κοινοβούλιο.

Προς ένα ομοσπονδιακό μέλλον

Η μετάβαση σε ένα ομοσπονδιακό μοντέλο θα ενίσχυε τη θέση της ΕΕ ως παγκόσμιου ηγέτη, ικανής να ανταπεξέλθει σε προκλήσεις όπως η κλιματική αλλαγή, η τεχνολογική καινοτομία και ο γεωπολιτικός ανταγωνισμός. Παράλληλα, ακόμα και το Ηνωμένο Βασίλειο θα μπορούσε να επανενταχθεί, εκμεταλλευόμενο τα οικονομικά οφέλη ενός ισχυρού ευρωπαϊκού ομοσπονδιακού μοντέλου.

Η αμοιβαιοποίηση του κρατικού χρέους δεν είναι απλώς εργαλείο οικονομικής σταθερότητας. Είναι το μονοπάτι για ένα πιο ενωμένο, ισχυρό και ανθεκτικό ευρωπαϊκό μέλλον, που θα αντανακλά το όραμα μιας ηπείρου έτοιμης να δράσει ως μία φωνή στην παγκόσμια σκηνή.

Το παραπάνω, μια αληθινά ενωμένη Ευρώπη, η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδιακή Ένωση, αποτελεί τον απώτερο στόχο του κινήματος Together for Europe.




Σημείωση: Αυτό το άρθρο περιλαμβάνει περιεχόμενο που παρήχθη από το ChatGPT.


Νεοφυείς επιχειρήσεις: Remote work και εργασιακά δικαιώματα

Πολλοί θιασώτες της απομακρυσμένης εργασίας ισχυρίζονται πώς η (συν)εργασία σε γραφείο ισοδυναμεί με υιοθέτηση του παραδοσιακού μοντέλου «Δευτέρα - Παρασκευή, 09:00 - 17:00»

Η δική μου οπτική είναι πως το να έχεις την τύχη (μελλοντικά, φοβάμαι, θα είναι προνόμιο…) να συνεργάζεσαι με άλλους ανθρώπους σε έναν σωστά οργανωμένο και εξοπλισμένο χώρο εργασίας δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση πως θα ακολουθείται το παραδοσιακό μοντέλο που είπαμε παραπάνω — χωρίς αυτό να σημαίνει πως μερικές φορές δεν θα παραμείνει υποχρεωτικό για πρακτικούς λόγους.

Η πρόβλεψη μου είναι πως θα κινηθούμε μάλλον σε εβδομάδα τετραήμερη εργασία, πιθανότατα προς το γνωστό «35-ωρο». Η τεχνολογία ήδη προσφέρει τα εργαλεία παραγωγικότητας που καθιστούν κάτι τέτοιο εφικτό, όσον αφορά τις περισσότερες μορφές εργασία.

Επίσης τα αυστηρά ωράρια ανήκουν ήδη στο παρελθόν, παρότι βέβαια εξακολουθεί να αποτελεί κοινό τόπο πως μια ομάδα θέλει να συνυπάρχει σε ένα χρονικό διάστημα για να συνεργάζεται καλά.

Όπως έγραφα σε προηγούμενο άρθρο, ισχυρίζομαι πως η «απομακρυσμένη εργασία» είναι ο δούρειος ίππος του ‘συστήματος’ για την απομείωση της αξίας της εργασίας και την πλήρη αποξένωση του υποκειμένου-εργαζόμενου τόσο από το αντικείμενο όσο και από τον οργανισμό-φορέα της εργασίας του (και φυσικά από τους συναδέλφους του — οπότε ‘τέρμα’ οι ομαδικές διεκδικήσεις).

Για αυτό λοιπόν προτείνω σε εργαζόμενους οποιαδήποτε επιχείρησης, σε κάθε κλάδο, μέγεθος και τόπο, να είναι πραγματικά επιφυλακτικοί προς την απομακρυσμένη εργασία.

Είναι μια προοπτική που εμφανίζεται ελκυστική, πιθανότατα όμως αποτελεί παγίδα τόσο στο επίπεδο της αμοιβής όσο και των υπολοίπων δικαιωμάτων. Πολύ περισσότερο ενδέχεται να απομειώσει τη χαρά και την πληρότητα που προσφέρει η εργασία, με άγνωστο ακόμα ψυχολογικό αντίκτυπο.

Τετάρτη 22 Ιανουαρίου 2025

Νεοφυείς επιχειρήσεις: H απομακρυσμένη εργασία ως ψυχική κακοποίηση

Στο προηγούμενο άρθρο μου αναφέρθηκα σε μια ενδιαφέρουσα συνομιλία με μια εξαίρετη συνάδελφο για την απομακρυσμένη εργασία υπό το πρίσμα της αποδοχής της διαφορετικότητας, των ίσων ευκαιριών και της συμπεριληπτικότητας. 

Ως συνέχεια στην παραπάνω συζήτηση θέλω να σας καλέσω να δείτε την απομακρυσμένη εργασία ως μια τάση που οδηγεί στην απομόνωση, στην αποξένωση και τελικά σε πλήθος ψυχολογικών προβλημάτων.

Νομίζω θα ήταν χρήσιμο σε όλους μας να ανακαλύψουμε εκ νέου τη σωματική διάσταση της ύπαρξής μας. Πρέπει να σταματήσει η διανοητικοποίηση των πάντων (έγραφα για αυτό πρόσφατα). 

Κατά Αριστοτέλη είμαστε "ζώα πολιτικά". Ο δάσκαλός μου Μιχάλης Χαραλαμπίδης έλεγε πως αν αφαιρέσεις το "πολιτικά", μένει μόνο το "ζώα". Είναι ένας μεγάλος κίνδυνος που αντιμετωπίζουμε όλοι.

Η ψυχική και σωματική μας ευδαιμονία προϋποθέτει τη φυσική συνύπαρξη με άλλους ανθρώπους. Η πέρασμα από τη μοναχική εργασία στη συνεργασία, την εργασία στον ίδιο χώρο, είναι για μένα ένα βήμα πολιτισμού. Ένα βήμα προς το 'πολιτικό όν'.

Κλείνω με την εξής πρόβλεψη, που σε πολλούς μπορεί να φανεί ακραία, για μένα όμως είναι σχεδόν βεβαιότητα:

Δεν θα αργήσει η στιγμή που εργαζόμενοι θα κινηθούν νομικά εναντίον επιχειρήσεων που τους ωθούν στην απομακρυσμένη εργασία καταγγέλοντάς τις για ψυχική κακοποίηση. Διότι περί αυτού ακριβώς πρόκειται το μοντέλο της μοναχικής, απομακρυσμένης εργασίας: Μια καλά καμουφλαρισμένη ψυχική κακοποίηση.

Ως τη Νίκη, Πάντοτε, Μιχάλη Χαραλαμπίδη

Αγαπημένε Δάσκαλε Μιχάλη Χαραλαμπίδη, Ήταν Ιούνιος του 1996, διάβαζα μαθηματικά για τις πανελλήνιες εξετάσεις της επόμενης μέρας. Στιγμή ιερ...