Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Μητσοτάκης. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Μητσοτάκης. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου 2024

Πρωθυπουργός influencer

Πραγματικά ξεπερνά κάθε φαντασία το γεγονός ότι κάθε Κυριακή τα δελτία ειδήσεων της ΕΡΤ ξοδεύουν σημαντικό χρόνο, μάλιστα συχνά ως δεύτερη σε σειρά είδηση για να ‘σχολιάσουν’ — δηλαδή για να αναμεταδώσουν — την «κυριακάτικη ανάρτηση του Πρωθυπουργού».

Λίγη ντροπή δεν έβλαψε ποτέ. Πρωθυπουργό χρειάζεται η χώρα, όχι influencer.

Κυριακή 9 Ιουνίου 2024

To αληθινό πρόσωπο του Κυριάκου Μητσοτάκη

Στις σημερινές ευρωπαϊκές εκλογές της 9ης Ιουνίου 2024 ο Ελληνικός Λαός, τόσο με την ψήφο του όσο και, κυρίως, με την αποχή του, επιβεβαίωσε αυτό που αποτελούσε κοινό τόπο από παλιά, που όμως ένα αδιανόητα ισχυρό σύστημα προπαγάνδας επιχειρεί από το 2016 να ανατρέψει:

Ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ένας πολιτικός μετριοτάτων δυνατοτήτων, τέτοιος που τρέχει μόνος του και καταφέρνει να έρχεται δεύτερος. 

Όλα τα άλλα που ακούμε περιγράφονται καλά από αυτό που λέει ο λαός «να 'χαμε, να λέγαμε».

υγ1. Η νοθεία με την επιστολική ψήφο είναι προ των πυλών. Ο Ελληνικός Λαός οφείλει να αντιδράσει δυναμικά και με σιδερένια πυγμή να προστατέψει το θεμέλιο της δημοκρατίας μας, τη μυστικότητα της ψήφου. 

υγ2. Πέραν πάσης αμφιβολίας, το κρισιμότερο μέγεθος των εκλογών είναι η αποχή. Το πολιτικό σύστημα γενικά -  η κυβέρνηση πρώτη απ' όλους - είναι απολύτως απονομιμοποιημένο. 


Δευτέρα 20 Ιανουαρίου 2020

Η παρακμή ενός θεσμού

Το θυμάμαι σαν χθες και ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω. Είναι αρχές του 2015, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μόλις έρθει στην κυβέρνηση και ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο νέος πρωθυπουργός της χώρας. Αναμένουμε να ανακοινώσει το πρόσωπο του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας καθώς, ας μην το ξεχνάμε, η εκλογή του ήταν η αφορμή να οδηγηθεί η χώρα σε εκλογές εκείνον τον Γενάρη.

Ήμασταν λοιπόν στο γραφείο που είχαμε τότε στην οδό Σανταρόζα και δουλεύαμε σε κάτι που νομίζω αφορούσε την AbZorba Games, τη μεγάλη επιτυχία μας εκείνη την χρονιά. Δεν μας βοήθησε αυτό να μην μείνουμε εμβρόντητοι όταν ακούσαμε τον Πρωθυπουργό να λέει ''προτείνω τον Προκόπη Παυλόπουλο".

Ο μεγάλος διανοητής και δάσκαλος Μιχάλης Χαραλαμπίδης είχε πολλές φορές αναφερθεί στα ''ρετάλια της μεταπολίτευσης'' λέγοντάς μας πως η αλλαγή δεν μπορεί να έρθει μέσα από αυτά. Με την ήττα της κυβέρνησης Σαμαρά ελπίζαμε ότι μιζοκόμματα θα άνηκαν πια στο παρελθόν και ότι θα απαλλασσόμασταν από τα ρετάλια αυτά, αλλά φευ! Όχι μόνο πολλά βρήκαν τη θέση τους στην κυβέρνηση αλλά, αν είναι ποτέ δυνατόν, ο Πρωθυπουργός αποφάσισε να απονέμει σε ένα κορυφαίο εκπρόσωπο αυτής της κατηγορίας το προνόμιο του πρώτου πολίτη της χώρας.

Ο Προκόπης Παυλόπουλος δεν είναι ένας τυχαίος πολιτικός. Υπήρξε για δεκαετίες κορυφαίο στέλεχος της λεγόμενης 'Νέας Δημοκρατίας' (λεγόμενης καθώς ούτε νέα είναι, ούτε δημοκρατία), πολλές φορές έχοντας την ευθύνη κορυφαίων υπουργείων. Είναι γνωστός ως εκείνος που έδωσε τη χαριστική βολή τόσο στην ετοιμοθάνατη ελληνική οικονομία όσο και στα όποια υπολείμματα αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος με τη λεγόμενη υπόθεση των συμβασιούχων. Δεν είναι όμως μόνο αυτό: Κάποιος που είχε θέση υψηλής ευθύνης την περίοδο καταστροφής της χώρας 1974-2010 δεν θα μπορούσε ποτέ να συνεχίζει την επόμενη περίοδο όπου σκοπός μας είναι υποτίθεται να ανακάμψουμε.

Στο ιστολόγιο αυτό έχω αναφερθεί πολλές φορές στην πρόταση του Μιχάλη Χαραλαμπίδη για την εισαγωγή ενός πολιτικού φόρου που θα βαρύνει εκείνους που είχαν την ευθύνη της χώρας το διάστημα 1974-2010, από τους πρωθυπουργούς μέχρι τους γενικούς γραμματείς υπουργείων, ακόμα και τους περιφερειακούς και δημοτικούς άρχοντες. Στην περίπτωση αυτή, αναμφίβολα, ο Προκόπης Παυλόπουλος, στο πλαίσιο αυτό, θα ήταν υπόχρεος ενός μεγάλου ποσού πολιτικού φόρου.

Για να είναι κανείς δίκαιος θα πρέπει να σημειώσει πως έχοντας τον ρόλο του Προέδρου της Δημοκρατίας ο Παυλόπουλος φέρθηκε αξιοπρεπώς και, στο πλαίσιο που του επιτρέπει το Σύνταγμα, αποτελεσματικά. Χειρίστηκε σωστά την πολύ δύσκολη κατάσταση μετά το δημοψήφισμα, έπραξε τα δέοντα στην εξωτερική πολιτική - με αποκορύφωμα τη live αντιπαράθεση με τον δικτάτορα Ερντογάν - και προσπάθησε να λειτουργήσει όσο γίνεται σωστά η δικαιοσύνη. Ας μην κρυβόμαστε όμως, αυτά θα τα περίμενε κανείς από οποινδήποτε είχε αυτό το αξίωμα.

Ας μην κρυβόμαστε: Ο τρόπος που ο Προκόπης Παυλόπουλος έγινε Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας δεν φανερώνει παρά τη βαθιά παρακμή του συγκεκριμένου θεσμού.

Αρθρογραφώντας στο ιστολόγιο αυτό έχω πολλές φορές και με κάθε τρόπο επιχειρηματολογήσει γιατί ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν θα έπρεπε να είναι Πρωθυπουργός. Η αναξιοκρατία, κορυφαία εκδοχή της οποίας είναι ο νεποτισμός, είναι ο καρκίνος της Ελληνικής Δημοκρατίας και ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι μια κορυφαία περίπτωση νεποτισμού. Γιός Πρωθυπουργού, αδερφός Υπουργού Εξωτερικών, θείος του Δημάρχου Αθηναίων. Εντάξει, φτάνει πια. Παρά ταύτα δεν μπορώ να μην του αναγνωρίσω ότι έπραξε σωστά μην στηρίζοντας τον Παυλόπουλο το 2015 κόντρα στην γραμμή του κόμματός του.

Από την άλλη ο Μητσοτάκης έκανε μια επιλογή καθαρά επικοινωνιακή. Ήταν καιρός να έχουμε μια γυναίκα πρόεδρο; Βεβαίως, γιατί όχι. Το πόσο όμως ο Πρωθυπουργός της χώρας ενδιαφέρεται για την ισορροπημένη εκπροσώπηση ανδρών και γυναικών το έδειξε δίχως καμία περιστροφή όταν ανέθετε θέσεις ευθύνης στο υπουργικό του συμβούλιο, όπου ψάχναμε να βρούμε γυναίκες με το μικροσκόπιο. Στη συμβολική, για άλλους διακοσμητική, θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας, τα πράγματα ήταν βλέπετε ευκολότερα.

Ευελπιστώ η Κατερίνα Σακελλαροπούλου να είναι μια καλή Πρόεδρος της Δημοκρατίας, να σταθεί πάνω από το μικροπολιτικό παιχνίδι και να αφουγκραστεί την τεράστια αγωνία του Ελληνικού λαού για δικαιοσύνη. Ο ρόλος που θα αναλάβει μπορεί να στερείται ουσιαστικής εξουσίας, είναι όμως γεμάτος συμβολισμούς που χρειάζεται ο τόπος όσο ποτέ άλλοτε. Ας ελπίσουμε να τα καταφέρει.

Κλείνοντας αυτό το άρθρο θα ήθελα να σημειώσω το εξής: Τα κυρίαρχα μέσα 'ενημέρωσης', η μια εκ των τριών κορυφών του ''τριγώνου της καταστροφής'' στο οποίο έχω συχνά αναφερθεί, έδειξαν ακόμα μια φορά τη δυσώδη φύση τους στην περίπτωση της πρότασης της Μάγδας Φύσσα από το ΜέΡΑ 25 του Γιάνη Βαρουφάκη για τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας. Πράγματι, ήταν μεγάλο ατόπημα του Βαρουφάκη που δεν είχε πρώτα συνεννοηθεί. Η ίδια η Μάγδα Φύσσα όμως με τη διευκρινιστική της ανακοίνωση έβαλε τα πράγματα στη θέση τους. Ελπίζω ειλικρινά κάποτε η Ελληνική Δημοκρατία να έχει την αγαθή τύχη να προεδρεύεται από έναν συμπολίτη μας σαν τη Μάγδα Φύσσα.

Παρασκευή 12 Ιουλίου 2019

Όπισθεν ολοταχώς: Από τον πολιτικό πίσω στον θρησκευτικό όρκο

Θυμάμαι πως τον Ιανουάριο του 2015 ο Αλέξης Τσίπρας πριν ορκιστεί πρωθυπουργός έκανε μια επίσκεψη στον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Κ.κ. Ιερώνυμο Β', τον οποίο και ενημέρωσε ότι ενώ μεν δεν εσκόπευε να δώσει θρησκευτικό όρκο, επιθυμούσε να έχει μια καλή συνεργασία με την Εκκλησία της Ελλάδος.

Κάθε λογικός πολίτης πρέπει να χάρηκε πολύ βλέποντας τον τότε πρωθυπουργό να δίνει πολιτικό όρκο, όπως είναι η ευρωπαϊκή πρακτική, ανεξάρτητα των θρησκευτικών του πεποιθήσεων. Εξάλλου, ένας καλός χριστιανός φαντάζομαι στενοχωριέται πολύ όταν βλέπει να μπλέκουν τον Θεό σε θέματα εντελώς ανθρώπινα, πρακτικά και διοικητικά, που σε τίποτα δεν έχουν να κάνουν με την θρησκευτική πίστη.

"Ἀπόδοτε οὖν τὰ Καίσαρος Καίσαρι καὶ τὰ τοῦ θεοῦ τῷ θεῷ", διδασκόμαστε ότι είπε ο Κύριος, σύμφωνα με το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο κβ':21. Αν κάποιος κρίνει πως η φορολογική πολιτική, η εξωτερική πολιτική, ή κάποιο άλλο ζήτημα που πραγματεύεται μια κυβέρνηση είναι ζήτημα τοῦ θεοῦ, μάλλον έχει μια εσφαλμένη αντίληψη της πραγματικότητας.

Βέβαια, κάθε προοδευτικός πολίτης ένιωσε κάποιο διάστημα αργότερα μια τεράστια απογοήτευση όταν ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας δεν τόλμησε ούτε κατά διάνοια να αμφισβητήσει την πολιτική εξουσία της Εκκλησίας της Ελλάδος. Ούτε η εκκλησιαστική περιουσία φορολογήθηκε, ούτε το μάθημα των θρησκευτικών άρχισε να διδάσκεται σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά δεδομένα και την επιστημονική προσέγγιση του θέματος, ούτε εν γένει προχώρησε ο διαχωρισμός εκκλησίας - κράτους (πολύ περισσότερο η αφαίρεση του τόσο αναχρονιστικού άρθρου του Συντάγματος που μιλά για ...επικρατούσα θρησκεία).

Μας απογοήτευσε λοιπόν ο κ. Τσίπρας και αποφάσισε με τη σειρά του να μας απογοητεύσει ακόμα περισσότερο ο κ. Μητσοτάκης. Ξαναείδαμε αυτήν την προσβλητική εικόνα του θρησκευτικού όρκου, η οποία μας φέρνει στο νου ολοκληρωτικά καθεστώτα, κοινωνίες που ο ανθρωπισμός δεν έχει βρει τη θέση που του αξίζει. Θέλω πραγματικά να επιμείνω σε αυτό: Ο θρησκευτικός όρκος μιας κυβέρνησης είναι προσβλητικός πρώτα και κύρια για τους αγνούς χριστιανούς, όπως και για κάθε ενσυνείδητο πολίτη που πιστεύει σε ένα σύγχρονο δημοκρατικό κράτος στο οποίο η απόλυτη ανεξιθρησκεία δεν είναι τίποτα λιγότερο από αυτονόητη.

Θέλω να πιστεύω πως η νέα κυβέρνηση θα μείνει πιστή στις φιλελεύθερες αρχές στις οποίες διατείνεται ότι πιστεύει. Οι αρχές αυτές δεν έχουν σε τίποτα να κάνουν με θρησκευτικούς όρκους και απαιτούν τον πλήρη διαχωρισμό εκκλησίας κράτους, τη δίκαιη φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας και την επιστημονική διδασκαλία του μαθήματος των θρησκευτικών.

Όλα για το γραφείο τύπου

Το 2007 έγινα πρόεδρος της Ένωσης Πληροφορικών Ελλάδας και στη συνέχεια το 2008 της Ομοσπονδίας Νέων Επιχειρηματιών Ελλάδας. Μετά, το 2009 έγινα Αντιπρόεδρος και το 2010 Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας Νέων Επιχειρηματιών ενώ το 2011 ίδρυσα μαζί με άλλους την Ελληνική Ένωση Νεοφυών Επιχειρήσεων. Από όλες αυτές τις εκλεγμένες και εθελοντικές θέσεις είχα την ευκαιρία να συναντηθώ με πλήθος υψηλοβάθμων αξιωματούχων τόσο της Ελληνικής κυβέρνησης όσο και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Παρότι τόσο οι κυβερνήσεις όσο και οι συνθέσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κατά καιρούς άλλαζαν, ένα πράγμα έμενε πάντα σταθερό: Όσες συναντήσεις, συνέδρια, διασκέψεις και άλλες παρόμοιες δράσεις γίνονταν, δεν γίνονταν για την ουσία αλλά για το φαίνεσθαι. Για να το πω απλά, οι υπουργοί, οι πρωθυπουργοί και οι επίτροποι ζούν μόνο για τα γραφεία τύπου. Απολύτως τίποτα άλλο δεν τους ενδιέφερε παρά μόνο "να βγει μια καλή είδηση', είτε στον έντυπο, ή τον ηλεκτρονικό τύπο.

Δυστυχώς η νέα ελληνική κυβέρνηση δεν κατάφερε να ξεφύγει από τον κανόνα - θα έλεγα μάλλον έφτασε σε ένα υψηλό σημείο γραφικότητας. Τα μπλε ντοσιέ με τους εξαμηνιαίους στόχους και οι υπουργοί που ξυπνάνε πριν από τον φούρναρη της γειτονιάς τους για να πάνε στα υπουργεία άγρια χαράματα. Δεν μπορώ να φανταστώ πόσο γέλιο (ή και κλάμα - άυπνοι μένουν οι ανθρωποι) πέφτει όταν φέυγουν οι κάμερες.

Οι συμβολισμοί είναι καλοί αλλά μέχρι ένα σημείο. Ο Αλέξης Τσίπρας είχε επιλέξει δυο ισχυρούς συμβολισμούς όταν έγινε πρωθυπουργός: Πρώτον έδωσε πολιτικό όρκο και δεύτερον πήγε στην Καισαριανή για να τιμήσει τους ήρωες της Εθνικής Αντίστασης. Παρότι αμφότεροι οι συμβολισμοί ήταν εξαίρετοι (ας τους συγκρίνουμε με τα μπλε ντοσιέ και με τα ξυπνητήρια...), δυστυχώς έμειναν και οι δυο κενοί περιεχομένου. Ούτε κατάφερε να διαχωρίσει - επιτέλους - το κράτος από την εκκλησία ο Αλέξης Τσίπρας, ούτε φυσικά μπόρεσε να κυβερνήσει με γνώμονα τη δικαιοσύνη και την εθνική ανεξαρτησία όπως ονειρεύονταν οι αγωνιστές της Καισαριανής.

Αυτό όμως δεν δίνει καμία δικαιολογία στον νέο Έλληνα Πρωθυπουργό. Δυστυχώς δεν έχει ξεκινήσει καθόλου καλά όσον αφορά το πεδίο των συμβολισμών καθότι τόσο ρηχοί είναι όσο και κοινότυποι. Ευελπιστώ η συνέχεια να είναι διαφορετική και, επιτέλους μια φορά, η ουσία να είναι σημαντικότερη του φαίνεσθαι. Όλοι οι προηγούμενοι εξάλλου που κυβέρνησαν με πυξίδα τα γραφεία τύπου, είδαμε που κατέληξαν. Η προπαγάνδα ούτε ήταν ούτε θα γίνει ποτέ καλός σύμβουλος.

Και επιτέλους, αφήστε τους υπουργούς και τους υφυπουργούς να κοιμηθούν σαν άνθρωποι.

Δευτέρα 8 Ιουλίου 2019

Για το αποτέλεσμα των εκλογών: Βλέποντας τα πράγματα απ' έξω

Χθες το βράδυ παρακολουθούσα τα εκλογικά αποτελέσματα και προσπαθούσα να καταλάβω τι ήταν αυτό που ώθησε τον ελληνικό λαό να επαναφέρει τα μιζοκόμματα στην κυβέρνηση. Οι ερμηνείες που μπορεί να δώσει κανείς είναι πολλές και όλες πρέπει να μελετηθούν και να αναλυθούν προσεκτικά. Το σίγουρο είναι πάντως πως το ''τρίγωνο της καταστροφής" είναι και πάλι εδώ, κρατώντας τα ηνία της χώρας.

Είναι πολύ χρήσιμο στις περιπτώσεις αυτές να κοιτάξει κανείς τα ξένα μέσα ενημέρωσης. Δυο από τα πλέον αξιόπιστα διεθνώς είναι το BBC και η Libération, για τον αγγλόφωνο και τον γαλλόφωνο κόσμο αντίστοιχα.

Ας δούμε λοιπόν τι είπαν χθες βράδυ:

BBC: Greek elections: Where did Alexis Tsipras go wrong?

"As Kyriakos Mitsotakis spoke to his cheering supporters after victory, he paused for a moment of reflection. "I feel the spirit of my parents protecting me," he said. For Greece's new slick prime minister-elect, talk of his family is not just a personal issue. He is a scion of one of the country's most powerful political dynasties: his father, Konstantinos, was prime minister, his sister is a former foreign minister and his nephew is the new mayor of Athens. No other European country has the tradition of family politics like Greece. That is one of the reasons behind its financial crisis - the culture of nepotism that plagued successive post-war governments."

Libération: Dynastie Mitsotákis : le petit «Koulis» est appelé au pouvoir

"Pour les Grecs, le vainqueur du scrutin de dimanche est un visage connu. Fils de Constantin Mitsotákis, longtemps leader de la droite, Premier ministre de 1990 à 1993, Kyriákos est aussi le frère cadet de Dóra Bakogiánnis, qui fut notamment la première femme maire d’Athènes, de 2003 à 2006, puis la première femme ministre des Affaires étrangères de 2006 à 2009, à la veille de la crise de la dette grecque, qui chamboule le paysage politique local. Le retour d’un Mitsotákis aux affaires sonne donc comme une résurrection de ces dynasties politiques (Papandréou ou Karamanlís) qui ont gouverné le pays à tour de rôle depuis plus d’un demi-siècle, pour le meilleur et plus souvent pour le pire, devenant les symboles du népotisme et du clientélisme qui ont ruiné le pays."

Και τα δυο λοιπόν έγκριτα αυτά διεθνή μέσα κάνουν την εξής παρατήρηση: Ότι το φαινόμενο του νεποτισμού στην Ελλάδα είναι εντελώς εκτός της ευρωπαϊκής κανονικότητας και ότι ξεκάθαρα ευθύνεται για την οικονομική καταστροφή της χώρας.

Στο ιστολόγιο αυτό έχω συχνά αναδείξει το ζήτημα αυτό. Ο νεποτισμός δεν είναι παρά ένα σύμπτωμα παρακμής. Η οικονομική ολιγαρχία που κυβερνά τη χώρα έχει ανάγκη από ''πολιτικούς'' και από μέσα ''ενημέρωσης'' για να χειραγωγεί τα πλήθη. Συχνά πυκνά δημιουργούν και πολιτικά μορφώματα (όπως πχ το Ποτάμι) τα οποία στέλνουν στον κάλαθο των αχρήστων μόλις επιτελέσουν την αποστολή τους. Είναι πολύ θλιβερό που δεν δίστασαν να κάνουν το ίδιο ακόμα και με μια εγκληματική οργάνωση όπως η ''Χρυσή Αυγή'', την οποία στέλνουν κι αυτήν στα αζήτητα μόλις έπαψε να τους είναι χρήσιμη.

Ο νεποτισμός στην ελληνική πολιτική με λίγα λόγια δεν είναι κάποιο περίεργο φαινόμενο αλλά μια αναγκαία προϋπόθεση για να μπορέσει η οικονομική ολιγαρχία να εξυπηρετεί με βέλτιστο τρόπο τα συμφέροντά τους. Ως εκ τούτου, η χθεσινή ημέρα ήταν μια μέρα ήττας της ελληνικής δημοκρατίας και των λαϊκών στρωμάτων, τουλάχιστον εάν κάποιος πιστέψει τα διεθνή μέσα και όχι τα εγχώρια.

Ας ελπίσουμε πως τα υγιή στοιχεία της κεντροδεξιάς θα αντιδράσουν και κάποια στιγμή θα αντιληφθούν ότι η Ελλάδα πρέπει να γίνει μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα στην οποία η πολιτική εξουσία δεν μπορεί αν κληρονομείται από γενιά σε γενιά ούτε διάφοροι ολιγάρχες μπορούν να είναι υπεράνω όλων.

Ας ελπίσουμε τέλος πως η αριστερά στην Ελλάδα θα αντιληφθεί πως μονόδρομος για τη χώρα - άρα και για την πολιτική της στρατηγική - είναι να πρωταγωνιστήσει στον αγώνα για την ομοσπονδιακή ενοποίηση της Ευρώπης. Μόνο και μόνο τότε οι ολιγάρχες και τα υποχείριά τους θα περάσουν οριστικά στην ιστορία - - σίγουρα στις πιο μαύρες σελίδες της.

Σάββατο 22 Δεκεμβρίου 2018

Ευρώπη, πολιτική και υποκρισία: Γιατί ο Μητσοτάκης δεν είναι #metonKyriako

Στη διάρκεια των τελευταίων εσωκομματικών εκλογών της Νέας Δημοκρατίας είχα πάρει σαφή θέση λέγοντας ότι «δεν είμαι #metonKyriako» πολύ απλά διότι ο γιος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ακόμα κι αν θέλει, δεν έχει τη δυνατότητα να σπάσει το πλέγμα των εξαρτήσεων που τον ανέδειξε στη θέση που έχει — Τότε ήταν εκείνη του Προέδρου της ΝΔ, πιθανόν αύριο θα είναι του Πρωθυπουργού.

Καθόλου δεν χαίρομαι που ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης κάνει ότι μπορεί πραγματικά για να με επιβεβαιώσει, ιδιαίτερα μάλιστα το τελευταίο διάστημα.

Πρώτο χτύπημα ήταν που σε μια κίνηση υψηλού συμβολισμού εναντίον της οικογενειοκρατίας, έδωσε το χρίσμα του υποψήφιου δημάρχου Αθηναίων στον... ανιψιό του.

Δεύτερο χτύπημα ήταν που σε μια παρόμοιου ύψους κίνηση, θέλοντας να επιβεβαιώσει ότι πάντα γίνεται το σωστό και όχι ότι επιβάλλουν οι εσωκομματικές ισορροπίες, έχρισε υποψήφιο Περιφερειάρχη Αττικής τον... Γιώργο Πατούλη, που προηγουμένως ήθελε να πάει για Δήμαρχος Αθηναίων, αλλά τον "έφαγε" ο ανιψιός.

Το τρίτο χτύπημα όμως ήταν το τελειωτικό. Σε μια ασύγκριτη κίνηση ευρωπαϊκού προσανατολισμού, φτάνοντας στο αποκορύφωμα του ελληνικού ευρωπαϊσμού, έθεσε επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου της ΝΔ τον μεγάλο Ευρωπαίο πολιτικό Βαγγέλη Μεϊμαράκη.

Είναι να απορεί κανείς. Έχει τόσο θράσος ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ή μήπως στερείται οποιασδήποτε επαφής με την πραγματικότητα; Δεν βλέπει ο κ. Μητσοτάκης πως σε όλη την Ευρώπη, σε ολόκληρη την υφήλιο για να είμαστε ακριβείς, ο κόσμος απλά δεν αντέχει άλλο την τεράστια υποκρισία του πολιτικού συστήματος; Ότι αυτή η αναγνώριση της υποκρισίας, αυτή η αντίληψη του πολιτικού συστήματος ως κλειστής κάστας, εν τέλει ακυρώνει την ίδια τη δημοκρατία μας;

Θα ρωτήσετε, γιατί, δεν είναι καλός ο Κώστας Μπακογιάννης; Δεν ξέρω εάν είναι καλός. Ίσως ναι, ίσως και όχι. Είναι σίγουρα εμφανίσιμος και επικοινωνιακός. Όμως το γεγονός ότι είναι ανιψιός υποψήφιου πρωθυπουργού, γιος κορυφαίας πολιτικού, τέως Δημάρχου Αθηνών και  εγγονός πρωθυπουργού σημαίνει κάτι πολύ απλό: Ο άνθρωπος αυτός όφειλε πρώτα να αποδείξει την αξία του εκτός πολιτικής και αφού κάνει μια λαμπρή καριέρα 20-25 ετών στο χώρο της ιδιωτικής οικονομίας, μετά θα είχε κάθε δικαίωμα να μπει στην πολιτική αυτόφωτος.

Εκείνος όμως αντίθετα επέλεξε να μπει στην πολιτική σαν "γιος της Ντόρας", "εγγονός του Μητσοτάκη" και προσφάτως σαν "ανιψιός του Κυριάκου". Τραγικό σφάλμα για έναν άνθρωπο που θέλουν να μας πλασάρουν σαν χαρισματικό.

Όχι, σε μια σύγχρονη δημοκρατία στην Ευρώπη του 2018 είναι ανήκουστο να γίνεται κάποιος Δήμαρχος «κληρονομικώ δικαιώματι».

Τώρα, για τον Γιώργο Πατούλη τι να πει κανείς. Μιλούν καλύτερα οι λακκούβες και οι πλημμύρες του Αμαρουσίου. Ή ίσως, όσον αφορά τη θητεία του στον ιατρικό σύλλογο, μιλούν για αυτόν οι χιλιάδες ασθενείς που δικαιώθηκαν αφού κατήγγειλαν τα "φακελάκια" που έδωσαν στα νοσοκομεία της χώρας. Πραγματικά, για τον κ. Πατούλη ομιλεί το έργο του πριν από εκείνον. Ήταν όντως η μόνη επιλογή που μπορούσε να δώσει ελπίδες επανεκλογής σε μια οικτρά αποτυχημένη περιφερειάρχη όπως η Ρένα Δούρου.

Με τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη όμως ο κ. Μητσοτάκης το τερμάτισε. Εκεί απέδειξε πως ο Μητσοτάκης δεν είναι #metonKyriako, ότι ως πολιτικός καμία σχέση δεν έχει ούτε με τον φιλελεύθερο χώρο ούτε φυσικά με τον ευρωπαϊσμό.

Πανευρωπαϊκά υπάρχει μια τεράστια συζήτηση για την κρισιμότητα αυτών των ευρωεκλογών. Για το πόσο σημαντικές είναι για την πορεία που θα πάρει συνολικά η Ευρωπαϊκή Ενωση. Ακόμα, τίθεται παντού επί τάπητος το θέμα του Ευρωκοινοβουλίου, που ενώ έχει σημαντικότατο ρόλο στις εξελίξεις οι εθνικές κυβερνήσεις συνεχίζουν να το τιμούν και να το υποβιβάζουν.

Δυστυχώς η συνήθεια δεν ήταν μόνο ελληνική. Η "χρυσή αποστρατεία" (χρυσή κυριολεκτικά, οι αμοιβές και τα προνόμια είναι υψηλότατες) είναι ένα αισχρό, πανευρωπαϊκό φαινόμενο. Δεν θέλουμε να δυσαρεστήσουμε κάποιον; Θέλουμε να του χρυσώσουμε το χάπι; Μα φυσικά, το κτήριο της Ευρωβουλής αποτελεί τη σίγουρη λύση, όπως επίσης το ίδιο γίνεται και να τους νέους, τα νέα παιδιά του πολιτικού συστήματος σε όλη την ΕΕ, που με μεγάλη χαρά παίρνουν το πολιτικό τους βάπτισμα στο ευρωκοινοβούλιο.

Πρόκειται για μια μεγάλη ντροπή.

Στο ευρωκοινοβούλιο θα έπρεπε να στέλναμε τους άριστους. Αυτούς που θα μπορέσουν να χτίσουν την Ευρώπη του αύριο. Ποιους όμως στέλναμε διαχρονικά; Όσους θέλαμε να κάνουν κάποιες ευχάριστες διακοπές χωρίς να ενοχλούν και να ενοχλούνται. Έτσι και τώρα, το υποτιθέμενο κόμμα του ευρωπαϊκού δρόμου στην Ελλάδα, η καρδιά του κινήματος "μένουμε Ευρώπη", έκρινε ότι ο ευρωπαϊσμός στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία εκφράζεται καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον από τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη. Τα θερμά μας συγχαρητήρια!

Η κατάσταση της λεγόμενης πολιτικής (λεγόμενης, διότι αυτό είναι τσίρκο) στην Ελλάδα του σήμερα είναι ιδιαιτέρως αποκαρδιωτική.

Η κυβέρνηση από τη μια παραπαίει μέσα στις αντιφάσεις της. Η αποτελεσματικότητά της είναι τραγικά χαμηλή, η πολιτικός της λόγος θολός, το πολιτικό της ακροατήριο διασπασμένο.

Η αξιωματική αντιπολίτευση από την άλλη, όπως προσπάθησε να πει αυτό το άρθρο, είναι εγκλωβισμένη στο παρελθόν και στον παλαιοκομματισμό. Θέλει να βάλει φιλελεύθερα ρούχα, έχει όμως σώμα σκληρά δεξιό και συντηρητικό. Όπως και να ντυθεί, δεν αλλάζει κι αυτό είναι πασιφανές.

Θέλω να πιστεύω πως θα αναδειχτεί και στη Ελλάδα μια δύναμη αληθινά προοδευτική, με ανάλυση και σχέδιο για το τι σημαίνει πρόοδος τον 21ο αιώνα. Με όραμα για την Ελλάδα και την Ευρώπη στον κόσμο σε όρους δικαιοσύνης και ανάπτυξης για όλους.

Η ελπίδα υπάρχει, για την ώρα όμως η πραγματικότητα είναι τραγικά απογοητευτική.

Πέμπτη 14 Ιουνίου 2018

Χρειάζεται και ο Κυριάκος κάποιο μνημόνιο για να σκίσει

Τις απόψεις μου για το λεγόμενο "μακεδονικό" ζήτημα τις είχα εκφράσει στο βήμα αυτό με απόλυτη σαφήνεια. Η θέση μου ήταν πως η Ελλάδα δεν έπρεπε να δεχτεί τη χρήση του όρου "Μακεδονία" στη ονομασία του κρατιδίου στα βόρεια συνορά μας, με το σκεπτικό ότι η συμφιλίωση των λαών πρέπει να γίνεται στη βάση της αλήθειας και ότι η διαιώνιση μιας παραχάραξης της ιστορίας προσφέρει ιδιαίτερα εύφορο έδαφος για την στρατηγική του "διαίρει και βασίλευε" που τόσο αποτελεσματικά εφαρμόζουν οι μεγάλες δυνάμεις.

Μια προσεκτική ματιά στο κείμενο της συμφωνίας στην οποία πρόσφατα κατέληξαν οι δυο πρωθυπουργοί καταλήγει στο εξής: Παρότι η λέξη "μακεδονία" παραμένει, καθίσταται απολύτως σαφές ότι αφενός μεν έχει γεωγραφικό προσδιορισμό και μόνο, αφετέρου δε το κρατίδιο αναγνωρίζει σε όλους τους τόνους ότι κατοικείται κυρίως από μια σλαβική εθνότητα (κυρίως, καθώς υπάρχει και το αλβανικό στοιχείο) η οποία απολύτως καμία σχέση δεν διεκδικεί να έχει με την αρχαία μακεδονία, την ιστορία και τον πολιτισμό της.

Ως εκ τούτου θεωρώ πως η προτεινόμενη συμφωνία εξασφαλίζει την Ελλάδα ως προς τη σημαντικότερη ανησυχία της που είναι εκείνη του αλυτρωτισμού. Τι συμβαίνει όμως στη χώρα μας μετά την ανακοίνωση της συμφωνίας αυτής; Με μεγάλη έκπληξη βλέπουμε όλοι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης με κορυφαίο τον πρόεδρό τουνα αντιτίθεται σφόδρα.
 
Η εκτίμησή μου είναι πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης μην υποστηρίζοντας τη συμφωνία μεταξύ Ελληνικής Δημοκρατίας και Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας διαπράττει ένα απόλυτα τραγικό σφάλμα. Εκτός της γελοιοποίησής του, αφού εδώ και πολλά χρόνια η "εθνική θέση" μιλούσε για σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό και απαλοιφή των αλυτρωτισμών, μετατρέπει τον εαυτό και την παράταξή του σε απόλυτο αβανταδόρο της Χρυσής Αυγής.

Εξηγούμαι:

Πανευρωπαϊκά παρατηρείται το φαινόμενο ενίσχυσης της άκρας δεξιάς. Πολλοί το αποδίδουν στο συνδυασμό της οικονομικής κρίσης και στην πασίδηλη παρατήρηση του διαρκούς ανοίγματος της ψαλίδας στην ποιότητα ζωής μεταξύ της μεσαίας τάξης και του 1% των πλουσιοτέρων στρωμάτων της κοινωνίας - διαφορά που γίνεται όλο και περισσότερο αισθητή ακόμα και λόγω των κοινωνικών δικτύων.

Αυτό σίγουρα έχει βάση αλήθειας. Πολύ περισσότερο όμως φοβάμαι πως ισχύει το εξής: Στα περισσότερα των ευρωπαϊκών κρατών λειτουργούσε κάποιας μορφής δικομματισμός. Στην Ελλάδα για παράδειγμα είχαμε το δίπολο Νέα Δημοκρατία - ΠαΣοΚ που τα τελευταία έξι χρόνια έχει αντικατασταθεί από το δίπολο Νέα Δημοκρατία - ΣύΡιζΑ.

Ένα βασικό χαρακτηριστικό αυτών των διπόλων είναι ότι ποτέ και για κανένα λόγο τα αντίπαλα κόμματα δεν θα συμφωνήσουν σε οτιδήποτε. Η Νέα Δημοκρατία το 2010-12 ήταν φανατικά αντιμνημονιακή. Όμως το 2012-2015 υλοποίησε το μνημόνιο. Ομοίως ο ΣυΡιζΑ ήταν ακόμα φαντικότερα αντιμνημονιακός το 2010-2015 και από το 2015 μέχρι σήμερα υλοποιεί κανονικότατα το μνημόνιο. Ακόμα και το ΠαΣοΚ που έφερε το μνημόνιο το 2010 έγινε αντιμνημονιακό μόλις βρέθηκε εκτός κυβέρνησης το 2015. Μιλάμε για απολύτως τραγελαφικές καταστάσεις σε όλο το φάσμα του λεγόμενου "συνταγματικού τόξου".

Γίνεται λοιπόν σαφές στον μέσο ψηφοφόρο ότι τα "κόμματα εξουσίας" δεν ενδιαφέρονται για τίποτα άλλο παρά για την εξουσία και είναι πολύ εύκολο για αυτά να κάνουν τη μέρα - νύχτα για να το πετύχουν.

Ας έρθουμε στο ζήτημα της ονομασίας του κρατιδίου στα βόρεια σύνορά μας. Ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είχε κρατήσει μια συνεπή γραμμή στο ζήτημα σαν πρωθυπουργός και σαν πολιτικός πρώτης γραμμής στη συνέχεια. Η κόρη του, Ντόρα Μπακογιάννη, ακολούθησε ορθά τα βήματά του ως υπουργός εξωτερικών. Το ίδιο έκανε και ο υιός του, Κυριάκος Μητσοτάκης, μέχρι πρότινος. Έλεγε σε όλους τους τόνους πως στο ζήτημα αυτό πρέπει να έχουμε ρεαλισμό και μετριοπάθεια.

Τώρα όμως ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι πρωθυπουργός εν αναμονή. Η μετριοπάθεια και ο ρεαλισμός "δεν πουλάνε" όταν είσαι έτοιμος να ανεβείς στην εξουσία. Πρέπει λοιπόν και ο Κυριάκος να πει ότι "λεφτά υπάρχουν", πρέπει και αυτός να "καταργήσει μνημόνια και εφαρμοστικούς με έναν νόμο, σε ένα άρθρο". Διάλεξε να το κάνει αυτό σε ένα θέμα ιδιαίτερα προσφιλές στις ακραίες πτέρυγες της δεξιάς παράταξης, το μακεδονικό.

Τα μέσα του εξωτερικού έδωσαν για ακόμα μια φορά σαφή εικόνα: "Η Δημοκρατία της Μακεδονίας δέχτηκε να μετονομαστεί για να τερματίσει την 27-ετή διένεξή της με την Ελλάδα". Αυτό έγραψαν όλοι, σε όλο τον κόσμο.

Ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας φαίνεται πως τα διάβασε αυτά και το πρώτο που σκέφτηκε ήταν να καταθέσει πρόταση μομφής. Μιλάμε για μια πραγματικά τεράστια απογοήτευση. Λυπάμαι τόσο πολύ που επιβεβαιώθηκα που δεν ήμουν #metonKyriako, αφού πράγματι είναι δέσμιος των συμφερόντων νομής της εξουσίας στη δεξιά παράταξη.

Θερμά συγχαρητήρια λοιπόν, Κύριε Πρόεδρε της Νέας Δημοκρατίας. Βρήκατε το μνημόνιο που θα σκίσετε, που θα το καταργήσετε κι εσείς με έναν νόμο, σε  ένα άρθρο. Βεβαίως, όταν γίνετε κυβέρνηση, όλα αυτά μικρή σημασία θα έχουν. Ενδεχομένως να υποχρεωθείτε "από τις καταστάσεις" και κυρίως "από τους τραγικά εσφαλμένουν χειρισμούς των προηγουμένων" να υπογράψετε μια μάλλον χειρότερη συμφωνία - Ναι, ακριβώς, κάτι σαν την "επαναδιαπραγμάτευση των μνημονίων".

Όσο τα μεγάλα πολιτικά κόμματα δεν ανταποκρίνονται στο όνομά τους, δεν έχουν όραμα, άποψη, στρατηγική για το μέλλον του τόπου αλλά αντίθετα είναι συμφεροντολογικές ομάδες με αυτοσκοπό την κατάκτηση της εξουσίας, τόσο μεγάλος αριθμός πολιτών, αηδιασμένος από την απύθμενη υποκρισία και πιεσμένος από την άσχημη καθημερινότητά του, θα κάνει το βήμα προς το κενό υποστηρίζοντας την άκρα δεξιά και εκθέτοντας ολόκληρη την κοινωνία στους κινδύνους που μας παρουσιάζει η ιστορία του 20ού αιώνα.

Αποτελεί κοινό τόπο σε όσους έχουν αποπειραθεί να συζητήσουν το θέμα στο εξωτερικό ότι οι ελληνικές θέσεις αντιμετωπίζονται με κάτι ανάμεσα σε χλευασμό και απαξίωση. Φαινόμαστε ως μια ισχυρή χώρα, συγκριτικά με το εν λόγω κρατίδιο, που έχουμε κάποιου είδους νεύρωση με την αρχαία ιστορία μας και βγάζουμε τα απωθημένα μας στον πρώτο αδύναμο που βρήκαμε.

Η Νέα Δημοκρατία στο πλαίσιο αυτό είχε μια τεράστια ευκαιρία επίδειξης ηγετικής συμπεριφοράς. Η υποστήριξη της συμφωνίας, που είναι μια από τις ελάχιστες ελληνικές διπλωματικές επιτυχίες μεταπολεμικά, ήταν αυτό που χρειάζεται η χώρα. Ακόμα και αν βραχυπρόθεσμα ήταν επιζήμια δημοσκοπικά, μέσο- και μακροπρόθεσμα θα απογείωνε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Δυστυχώς όμως η ηγεσία, ειδικά δε η πολιτική εκδοχή της, μόνο εύκολη υπόθεση δεν είναι.

Τρίτη 30 Απριλίου 2013

Συζητώντας με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη

Με πολύ μεγάλη χαρά δέκτηκα την πρόσκληση της καλής φίλης Αρετής Γεωργιλή του πρωτοποριακού Free Thinking Zone να πάρω μέρος σε μια ανοιχτή συζήτηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη με νέους bloggers. Έχοντας βέβαια κλείσει πια τα 35 και κάνοντας πολλά περισσότερα πράγματα από το να γράφω στο blog αυτό δεν ξέρω αν η περιγραφή "νέος blogger" με χαρακτηρίζει, σε κάθε περίπτωση όμως η ευκαιρία φάνταζε μοναδική και απλά δεν γινόταν να μην είμαι εκεί.

Έφτασα λίγο πριν τις 6:00 και είδα το hashtag που είχε επιλεγεί: #mitsotakis95. Προβοκατόρικο, σκέφτηκα. Και πολύ αληθινό όμως. Θυμήθηκα μια φωτογραφία που είχα δει στο Porto Veneziano στα Χανιά, όπου ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης σε ηλικία 17 ετών είναι με τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Ο Βενιζέλος, σε προχωρημένη ηλικία όμως όπως τον ξέρουμε από τα βιβλία της ιστορίας. Ο Μητσοτάκης, νέος μεν αλλά σχεδόν όπως τον γνωρίσαμε στην τηλεόραση! Ο άνθρωπος λοιπόν αυτός γνωρίζει "από πρώτο χέρι" την ελληνική ιστορία από τα τέλη του 19ου αιώνα ενώ έχει γράψει ο ίδιος σημαντικά κομμάτια της από τα μέσα του 20ου αιώνα μέχρι σήμερα.

Όχι, δεν πρόκειται περί μιας συνηθισμένης περιπτώσεως.

Αυτό, ότι δεν είναι μια συνηθισμένη περίπτωση, είναι η σκέψη που σου έρχεται ακαριαία μόλις τον συναντάς. Γνωρίζεις πως είναι 95 ετών, όμως τόσο βιολογικά όσο και, πολύ περισσότερο, πνευματικά τίποτα δεν προδίδει την ηλικία του. Ο χρόνος στάθηκε καλός απέναντί του. Αυτό και μόνο θα αρκούσε για να έχει τον θαυμασμό των συνδετημόνων του.

Μετά ξεκινάει η συζήτηση. Μιλάει με λόγο καθαρό, οι σκέψεις του έχουν αρχή, μέση και τέλος. Είναι λογικός, χρησιμοποιεί επιχειρήματα. Πολύ περισσότερο, παραμένοντας ευγενής και προσβάσιμος, μιλά από θέση υπεροχής, με αυτοπεποίθηση θαυμαστή. Παραδίδει μαθήματα ως προς το τι σημαίνει η φράση "η πολιτική είναι η ανώτερη των τεχνών".

Video streaming by Ustream

Δεν σκοπεύω να κάνω αγιογραφία του Μητσοτάκη. Κάθε άλλο. Απλά, πριν μπω στην κριτική μου θέλω με σαφήνεια απόλυτη να πω ότι στη συζήτηση αυτή μας έδειξε τι σημαίνει πολιτικός, οδηγώντας μας σε άλλα επίθετα για να χαρακτηρίσουμε τα θλιβερά ανθρωπάκια που μας προβάλλει το τηλεοπτικό πριγκηπάτο των Αθηνών. Πολύ περισσότερο από θαυμασμό για το πόσο καλός είναι ο Μητσοτάκης μου δημιουργήθηκε απογοήτευση για το επίπεδο των "πολιτικών" μας σήμερα.

Ο Μητσοτάκης δεν έχει αλλάξει. Ήταν πανέξυπνος, παραμένει πανέξυπνος. Τα ζητήματα που ήξερε καλά, τα εξαντλούσε. Τα ζητήματα που δεν ένιωθε άνετα τα ξεπερνούσε γρήγορα, χωρίς το κοινό να το αντιλαμβάνεται. Εκείνος καθόριζε το σημαντικό ή το ασήμαντο στη συζήτηση. Το χιούμορ του είναι εντυπωσιακό. "Δυστυχώς δεν πεθαίνουμε και πρέπει εσείς να δουλέψετε περισσότερο", είπε προς τους νέους bloggers :-) Με το βαμβάκι έσφαξε και τον Σαμαρά, δίχως ποτέ να αναφερθεί ονομαστικά σε αυτόν. Το πλήθος των εξαγγελειών στο Ζάππειο εξάλλου του δίνει υλικό αμέτρητο. Δεν νομίζω πως τον έχει συγχωρήσει, δεν νομίζω πως ποτέ θα το κάνει και τον καταλαβαίνω απόλυτα για αυτό.

Εντύπωση που έκανε το πόσο καθαρά μίλησε για τις νέες τεχνολογίες πληροφορικής και τη σημασία τους. Έχει αντιληφθεί το ότι αλλάζουν όλη την κοινωνία. Η μεγαλύτερη ανακάλυψη μετά την τυπογραφία, είπε συγκεκριμένα. Λίγοι το έχουν καταλάβει, δυστυχώς.

Ήρθε κάποια στιγμή η σειρά μου. Τον ρώτησα για το κράτος των Αθηνών, την περιφερειακή ανάπτυξη που δεν ήρθε ποτέ. Τους Χανιώτες (και Ηρακλειώτες, Θεσσαλονικείς, Λαρισαίους, Πατρινούς, κλπ) που άφησαν τις πόλειες τους για να έρθουν στο έκτρωμα της Μη-Αθήνας. Τι θα έλεγε σήμερα σε έναν νέο με καταγωγή από την Περιφέρεια ώστε να γυρίσει στον Τόπο του και να πραγματώσει εκεί τη δημιουργικότητά του. Η απάντησή του ήταν συναισθηματική. Είπε πως γεννήθηκε Χανιώτης και θα πεθάνει Χανιώτης. Πως ποτέ δεν εγκατέλειψε τον τόπο του, απολογήθηκε μάλιστα για το αν έχουμε την εντύπωση αυτή. Συγκινητικό, ειλικρινά.

Δεν παύει όμως να μένει ένα κενό ορατό σε όλους: Η πολιτική γενιά του Μητσοτάκη, άρα και αυτός προσωπικά, πολύ περισσότερο τα σημερινά κακέκτυπά τους, ποτέ δεν ασχολήθηκαν σοβαρά με την Περιφερειακή Ανάπτυξη, ποτέ δεν σχεδίασαν ένα αυτόχθονο μοντέλο παραγωγής. Δεν είναι αιχμή αυτό, είναι μια πραγματικότητα. Πολύ απλά δεν τους απασχόλησε. Πολύ απλά, πρέπει να απασχολήσει εμάς, πρέπει να είναι η κορυφή στην ατζέντα μας.

Ο Μητσοτάκης υποστήριξε με πάθος τον φιλελευθερισμό. Δεν έχω λόγο να μην τον πιστέψω. Κάτι μέσα μου με έσπρωχνε να ρωτήσω "πως συμβιβάζεται να δηλώνεις φιλελεύθερος και να συμμετέχεις σε ένα πελατειακό πολιτικό σύστημα, να διορίζεις;". Κατάλαβα όμως πως δεν είχε κανένα νόημα. Θα ήμουν εκτός κλίματος και ανούσιος Από ανθρώπους σαν τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη στα 95 του χρόνια έχεις μόνο να πάρεις και αν ακούσεις καλά, κάτι που κάνουμε όλο και πιο σπάνια, θα πάρεις πολλά και πολύ χρήσιμα.

Κλείνοντας, δεν μπορώ να μην μοιραστώ πως με ενθουσιασμό θα συμμετείχα σε μια παρόμοια συζήτηση με τον Μανώλη Γλέζο. Θεωρώ πως είναι μια εξίσου ενδιαφέρουσα περίπτωση με πορεία ταυτόχρονα πολύ όμοια και πολύ διαφορετική με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Ελπίζω η Αρετή να το βρει καλή ιδέα, να το σχεδιάσει και να το υλοποιήσει.

Ως τη Νίκη, Πάντοτε, Μιχάλη Χαραλαμπίδη

Αγαπημένε Δάσκαλε Μιχάλη Χαραλαμπίδη, Ήταν Ιούνιος του 1996, διάβαζα μαθηματικά για τις πανελλήνιες εξετάσεις της επόμενης μέρας. Στιγμή ιερ...