Ο Ιβάν Ιλίτς, οι πυρκαγιές και η ευθύνη μιας γενιάς

Τώρα στις διακοπές διαβάζω τον "Θάνατο του Ιβάν Ιλίτς" και δεν σας κρύβω ότι με συγκλόνισε καθώς έτυχε να συμπέσει με την περίοδο των πυρκαγιών. Όταν λοιπόν έρθει, κατά κανόνα απροσδόκητα, εκείνη η στιγμή, θα νιώσουμε άραγε την ανακούφιση ότι ζήσαμε μια ζωή έμπλεη νοήματος;

Για το θέμα αυτό μιλά αναλυτικά τόσο ο Ίρβιν Γιάλομ από τους σύγχρονους όσο φυσικά και ο Επίκουρος από τους κλασικούς όπως και πολλοί άλλοι. Δυστυχώς τα γεγονότα των ημερών καταδεικνύουν ότι, τουλάχιστον όσον αφορά τη δημόσια σφαίρα, έχουμε αποτύχει παταγωδώς, φαίνεται να στερούμαστε νοήματος. 

Τι καταφέραμε ως όντα πολιτικά;

Αφήσαμε να θριαμβεύσει η ιδιώτευση και οι συνέπειες πλέον δεν κρύβονται. Αφήσαμε αδικαιολόγητο κενό στη δημόσια σφαίρα, κενό το οποίο καλύπτεται από (μορφωτικά και όχι μόνο) μηδενικά που μας έφεραν σε τραγωδίες όπως αυτή που ζούμε τώρα (και στις πολλές που προηγήθηκαν...). 

Λίγη παρηγοριά βρίσκουμε στο ότι κανείς δεν είναι κακός με τη θέλησή του. Η εξασφάλιση της επιβίωσης του ατόμου, της οικογένειας, είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να μπορέσει να υπάρξει ο Δήμος... κανείς όμως δεν μας είπε πως θα είναι εύκολο. Οφείλουμε να κάνουμε την υπέρβαση, να αντιμετωπίσουμε επιτυχώς και τα ιδιωτικά και τα δημόσια. Πολύ απλά, διότι μια φορά μόνο ζούμε.

Νιώθω την ανάγκη να ζητήσω συγγνώμη διότι η γενιά μου, η Γενιά του Δέκα, αμέλησε τις υποχρεώσεις της προς τον Δήμο. Φταίμε και πληρώνουμε το τίμημα. Ελπίζω η ιστορία να μας δώσει τη δυνατότητα να επανορθώσουμε. 

Αισθάνομαι βλέπετε, εγώ και πολλοί άλλι μαζί μου, υπόλογος διότι ξέραμε τι έγινε, το είχαμε διαγνώσει και το είχαμε ερμηνεύσει επιτυχώς, και όμως αποτύχαμε, σαν γενιά - μέχρι στιγμής, να παρέμβουμε επιτυχώς.

Τα μορφωτικά μηδενικά, εκείνοι που μόνο τους προσόν είναι το επώνυμό τους, εξακολουθούν να έχουν την ευθύνη της χώρας, η οποία βεβαίως έχει λάβει πολύ άσχημη κατεύθυνση. Κι εμείς μείναμε απλώς να παρακολουθούμε οχυρωμένοι στην σφαίρα του ιδιωτικού.

Ηττηθήκαμε, αποδεχτήκαμε να είμαστε ιδιώτες, με την αρχαιοελληνική ερμηνεία του όρου. Idiots, δηλαδή, για να το πω στην γλώσσα που καταλαβαίνει η κάστα που ελέγχει τη χώρα.

Τουλάχιστον, ας το γνωρίζουν: Ξέρουμε τι μας γίνεται και, όταν το επιτρέψουν οι συνθήκες, θα επιστρέψουμε.

Δημοτικές εκλογές: Η επιστροφή στην πολιτική κάνει τα πρώτα της βήματα!

Θυμόμαστε όλοι το "κάθε οικογένεια και ένας εργαζόμενος" που είχε ακουστεί πριν λίγα χρόνια ως κακόγουστο αστείο δυστυχώς όμως έγινε η τραγική πραγματικότητα της ελληνικής κρίσης. Εδώ και λίγες εβδομάδες θα μπορούσε να γίνει ένας παραλληλισμός και να ειπωθεί η φράση "κάθε οικογένεια και ένας δημοτικός σύμβουλος". Οι απαιτήσεις του Καλλικράτη βλέπετε για τη συγκρότηση των ψηφοδελτίων μαζί με την αμεσότητα της πληροφόρησης από τα κοινωνικά δίκτυα έχουν όχι άδικα δημιουργήσει μια εντύπωση υψηλού αριθμού υποψηφίων.

Σίγουρα κανείς μπορεί να διακρίνει τόσο θετική όσο και αρνητική πτυχή στο γεγονός αυτό. Από τη μία, αρχίζοντας από τη θετική, οι Έλληνες επιστρέφουν στην πολιτική. Αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τον αριθμό εκείνων που κατεβαίνουν ως υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι. Πολύ παραπάνω είναι κάτι που διακρίνει κανείς στους χώρους δουλειάς και οπουδήποτε αλλού μαζεύεται κόσμος: Συζητάει πια για την πολιτική. Το έχουμε ξεναπεί: Η διαδικασία επιστροφής στην πολιτική έχει μαθησιακά χαρακτηριστικά αλλά και χαρακτηριστικά χιονοστιβάδας. Είναι λογικό στην αρχή να γίνονται λάθη, παρανοήσεις και να παρατηρούνται αστείες καταστάσεις. Περίπου όπως όταν κανείς μαθαίνει οτιδήποτε νέο. Από ένα σημείο και μετά όμως έρχεται η ωριμότητα. Είμαστε νομίζω πια σε ένα σημείο που η στιγμή της ωριμότητας μπορεί να μην είναι ακόμα κοντά, είναι όμως πια ορατή.

Είναι ιδιαίτερα ελπιδοφόρο πως στο πλαίσιο της παραπάνω διαδικασίας οι περισσότεροι πια έχουν καταλάβει πως η κρίση που βιώνουμε είναι πρώτα και κύρια κρίση πολιτική οπότε η έξοδος από αυτή μόνο πολιτική μπορεί να είναι. Επίσης αρχίζει να γίνεται σαφές πως η πολιτική δεν είναι κάτι ξένο, κάτι που κάνουν κάποιοι άλλοι, αλλά αφορά τον κάθε έναν από εμάς ξεχωριστά. Η σημασία των γεγονότων αυτών είναι τεράστεια και σε μεσοπρόθεσμο χρόνο θα καθορίσει θετικά τις εξελίξεις στην Ελλάδα.

Παράλληλα βέβαια βλέπουμε τις τελευταίες προσπάθειες πολιτικού μεταμορφισμού να φτάνουν σε ακραίο σημείο έντασης. Το παλιό προσπαθεί απελπισμένα να επαναπροταθεί μεταμφιεσμένο ως νέο. Τέτοιες προσπάθειες σε κεντρικό επίπεδο έχουν τόσο μεγάλη επάρκεια επικοινωνιακών πόρων που πολύ συχνά καταφέρουν να μπερδέψουν και να αποπροσανατολίσουν - πρόσκαιρα - πολλούς από εμάς. Αντίθετα όμως σε τοπικό επίπεδο, όπου δεν υπάρχει ο ίδιος επαγγελματισμός στη μεταμφίεση ούτε η ίδια επάρκεια πόρων, σχεδόν πάντα είναι οικτρά αποτυχημένες και μόνο κλαυσίγελο επιτυγχάνουν να προκαλέσουν.

Ένα ακόμα πολύ αρνητικό στοιχείο είναι η πρακτική της συγκρότησης ομάδων - ψηφοδελτίων - που κατά κανένα απολύτως τρόπο δεν είναι ομάδες πολιτικές. Δεν έχουν συγκροτηθεί μέσα από την πολιτική ζύμωση και διάλογο, δεν τις ενώνουν κοινές αξίες, στόχοι και ιδανικά. Αντίθετα, είναι ένα συνονθύλευμα ανθρώπων χωρίς κοινές αναφορές για να "μαζέψουν ψήφους". Πρώτα βρίσκουν τους ανθρώπους και μετά επιχειρούν να περιγράψουν ένα - υποτιθέμενο, δυστυχώς - ιδεολογικό & πολιτικό πλαίσιο.

Είναι πραγματικά περίεργη η κατάσταση που ζούμε. Πλήθος ανθρώπων θέλει με απόλυτα υγιή τρόπο "κάτι να κάνει". Να τερματίσει την παθητική στάση. Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από αυτό! Δυστυχώς όμως πολλές φορές πέφτει θύμα των απατεώνων της πολιτικής, των βασικών υπευθύνων για την κατάρρευση της χώρας. Έτσι δημιουργούνται ασύλληπτες θεωρίες περί "αυτοδιοικητικής εμπειρίας". Με απλά λόγια λένε κάτι σαν το ακόλουθο: "Ο τάδε υποψήφιος για χρόνια έκανε παιχνίδι με προσλήψεις και εργολαβίες, οπότε έχει αυτοδιοικητική εμπειρία, άρα αυτός πρέπει να εκλεγεί εκ νέου! Τι, κανέναν άπειρο θα βάλουμε; Αν δεν έχεις διορίσει και αν δεν έχει "δώσει" εργολαβίες, πως μπορείς ποτέ να διοικήσεις έναν Δήμο;".

Ας το θυμούνται καλά όμως όλοι εκείνοι οι "πολιτικοί" που κάνουν το νέο "παιδομάζωμα" νέων συμπολιτών μας που κατά κανόνα έχουν αγνές προθέσεις: Η μαθησιακή διαδικασία σύντομα περνά τα πρώτα της στάδια και μετά την αποτυχία έρχεται η γνώση. Θα σας πάρουν σύντομα χαμπάρι! Ευτυχώς, πόροι πια για να διαβάλλουν τόσους πολλούς δεν υπάρχουν, οπότε ο φαύλος κύκλος σύντομα θα σπάσει.

Σε πολλούς & πολύ αξιόλογους φίλους σε όλη την Ελλάδα που κατεβαίνουν υποψήφοι σε ψηφοδέλτια που ηγούνται πρωταγωνιστές της κατάρρευσης και της παρακμής διατύπωσα ένα νομίζω εύλογο ερώτημα: "Μπράβο σου που κάνεις το βήμα και κατεβαίνεις, μαζί μάλιστα με πολλούς επίσης αξιόλογους! Γιατί όμως δεν μπήκε μπροστά ένας από εσάς και δεχτήκατε να στελεχώσετε ένα ψηφοδέλτιο στην ηγεσία του οποίου βρίσκεται κάποιος με βαριές ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση;".

Πειστική απάντηση βέβαια δεν πήρα, πέρα από τα χαριτωμένα περί "αυτοδιοικητικής εμπειρίας" που ανέφερα παραπάνω. Ας είναι. Όχι μόνο εξακολουθώ να αξιολογώ θετικά την επιστροφή των συμπολιτών μας στην πολιτική, αλλά είμαι περισσότερο βέβαιος από ποτέ ότι κανένας άλλος δρόμος δεν υπάρχει που να μας βγάζει από το αδιέξοδο. Ο μοναδικός δρόμος αυτός μάλιστα είναι μακρύς και δύσβατος, ευτυχώς όμως είναι υπαρκτός!

Για τους χιλιάδες υποψήφιους δημοτικούς συμβούλους το μήνυμα είναι σαφές: Αν δεν είστε γραφικές μαριονέτες, το παιχνίδι ξεκινάει στις 19 Μαΐου. Τότε είναι που πρέπει να αναλάβετε πρωτοβουλίες και να στείλετε επιτέλους τους γραφικούς "αυτοδιοικητικούς" τύπους στις μακρινές και κακές αναμνήσεις μας.

Η επιστροφή στην πολιτική έχει ξεκινήσει και τίποτα δεν θα την σταματήσει!

Επιστρέφουμε!

Νεμέα – Ασπρόπυργος

13 Αυγούστου 2013

Των:

Ντίνος Παπαντωνίου

Δημήτρης Τσίγκος

Κοιτάμε από το παράθυρό μας για να δούμε την πόλη, αντικρίζουμε όμως βόμβες μπετόν. Ψάχνουμε την ομορφιά όμως βλέπουμε ασχήμια. Ο ανοικτός ορίζοντας είναι όπως το αίμα στις φλέβες μας, αναζωογονεί το μυαλό και τη καρδιά. Η συντροφιά της τηλεόρασης και του like στον υπολογιστή δημιουργεί το νέο κοινωνικό υποκείμενο, τον αντιπολίτη. Παίρνουμε στα χέρια μας την εφημερίδα. Αναζητούμε την ενημέρωση, βρίσκουμε όμως προπαγάνδα.

Βιώνουμε τη κρίση και ακούμε ότι η μετά-χουντική περίοδος «έκλεισε τον κύκλο της». Βλέπουμε τους καπετάνιους του πλοίου  «ΕΛΛΑΔΑ 1974-2013» που έπεσε στα βράχια γιατί δεν είχαν πυξίδα, να μας βεβαιώνουν για την επιτυχία που βλέπουν στον ορίζοντα. Θα περίμενε κανείς πως έστω και τώρα θα πήγαιναν σπίτι τους, ζητώντας συγγνώμη για την τραγωδία. Όχι όμως. Θέλουν να ολοκληρώσουν το καταστροφικό έργο τους.

Βλέπουμε ακόμα τους πριν δέκα χρόνια ανθυπασπιστές των καπεταναίων αυτών να θέλουν να “μεταρρυθμίσουν“.  Τι ακριβώς άραγε; Ίσως το φαύλο σύστημα που τους ανάδειξε και τους κρατά στη ζωή.

Αναζητούμε τη χαρά, βρίσκουμε όμως δυστυχία. Ακούμε για θυσίες που πρέπει να γίνουν. Δεν ακούμε όμως για το μετά. Δεν βλέπουμε σχέδιο. Δεν υπάρχει σχέδιο. Ακούμε ακόμα άναρθρες κραυγές για εθνική ανεξαρτησία. Δόκιμους ταγματασφαλίτες σε εξάρσεις ψευδεπίγραφου πατριωτισμού.

Ακούμε μετά άλλους να μιλούν για κόκκινες γραμμές και δήθεν «σκληρούς αγώνες με την τρόικα». Έτσι ονομάζουν τον αγώνα επιβίωσης του συστήματος εξουσίας τους. Κάποιοι άλλοι όλο και περισσότεροι προτάσσουν το νέο μάννα εξ’ ουρανού που στη σύγχρονη εκδοχή του θα έρθει απ’ το υπέδαφος, από το βυθό του πολύπαθου Αιγαίου. Βλέπουμε τέλος εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου να προβάλλονται από το καταρρέον σύστημα ως φορείς “διεθνών επιτυχιών” στις αποκρατικοποιήσεις. Την ίδια ώρα της ανάδειξης των εγκληματικών αυτών στοιχείων με τρόμο παρατηρούμε να ποινικοποιείται η αδυναμία και η ατυχία του μικροεπαγγελματία που δεν έχει να πληρώσει μερικές εκατοντάδες ευρώ στο ΙΚΑ, τον ΟΑΕΕ, στην εφορία.

Κοιτάμε πάλι στο παράθυρο. Χαμηλά, δίπλα στις βόμβες μπετόν, άνθρωποι κινούνται νωχελικά. Στωικά. Αναζητούν τροφή στα σκουπίδια. Όχι, δεν είναι λαϊκισμός, είναι η πραγματικότητα του κέντρου της Αθήνας, κατ’ όνομα και μόνο γιατί αυτή δεν είναι Αθήνα, και των άλλων “πόλεων” – αντιπόλεων μάλλον είναι πιο σωστό. Είναι τελικά το επίτευγμα της  ελληνικής  δημοκρατίας μας,  είναι το αληθινό πρόσωπο της καταστροφικής τριανδρίας(κόμματα- μεταπράτες-ΜΜΕ).

Απελπισία. Οι νέοι άθλιοι γεμίζουν την πρωτεύουσα ούτε δέκα χρόνια από το “ΜΙΖΟ-πάρτι” του Αθήνα 2004 – του ονείρου θερινής νυκτός το οποίο η τριανδρία της καταστροφής προέβαλε ως κορυφαίο επίτευγμά της.

Λέξεις φτωχές και αποπροσανατολιστικές. Σαν να μην πέρασε  μια μέρα. Εκπρόσωποι φορέων όλων των σχημάτων με το ίδιο πάθος μιλάνε, για πατριωτισμό, σοσιαλισμό, εκδημοκρατισμό, φιλελευθερισμό, νέο συνδικαλισμό, πλουραλισμό, πολιτισμό, ανθρωπισμό, καπιταλισμό, κομουνισμό.

Ποτέ άλλοτε στην ιστορία δεν είχαμε τέτοια κακοποίηση λέξεων και νοημάτων όσο οι έννοιες που καταλήγουν σε … «ισμούς».

Πολιτική: Η χαρά της συμμετοχής και της συνομιλίας.

«Μου λείπουν οι συζητητές… Αν και δεν παραπονούμαι, υπάρχουν μερικοί πολύ καλοί φίλοι ακόμη… Πάντως οι καλοί συζητητές έχουν εκλείψει ή κρυφτεί. Είναι οπισθοδρομικό σήμερα να κουβεντιάζεις. Τώρα είναι της μόδας να φωνάζεις, να τσακώνεσαι δημόσια, να μιλάς παρουσία άλλων χωρίς να ακούς τι λένε οι άλλοι. Σήμερα όλοι γίνανε πολιτικοί: μιλάνε μόνοι τους, βγάζουν λόγο στην παρέα, στους φίλους τους. Έχουμε πια χιλιάδες Σημίτηδες και Καραμανλήδες ανάμεσά μας… Η πολυθρόνα του σαλονιού μας έχει γίνει μπαλκόνι… Σήμερα οι άνθρωποι δεν μιλάνε για να συναντηθούν, βγάζουν απλώς βόλτα το εγώ τους». Φράσεις σοφές του Αριστομένη Προβελέγγιου που έρχονται σήμερα να φωτίσουν την σκέψη και να οδηγήσουν την δράση μας.

Φύσει μεν εστίν άνθρωπος ζώον  πολιτικόν μας φωνάζει ο Αριστοτέλης από το ένδοξο παρελθόν. Τα αυτιά μας όμως είναι κλειστά. Θα παραμείνουν έτσι;

1996-2013: Η φυγή προς τα πίσω.

Ο εκσυγχρονισμός του Κώστα Σημίτη ξεκίνησε με την αποδόμηση των κομμάτων και την αντικατάσταση της σκέψης της πολιτικής για την οικονομία, με τις ιδέες της αντιπαροχής της SIEMENS. Η οκτάχρονη πρωθυπουργική θητεία, μια διαδρομή Ιμίων – Μαδρίτης  –  Ναϊρόμπι – Λευκός  Οίκος με την πλαστική σακούλα των ολυμπιακών Αγώνων, θα μείνει  για πάντα ως αντικείμενο μελέτης στις σχολές της κοινωνιολογίας και των διεθνών σχέσεων ως ένα έλλειμμα ανάγνωσης της ιστορικής σημασία εκείνης της περιόδου.

H επανίδρυση του Κωνσταντίνου Καραμανλή έμεινε μόνο στα συνθήματα. Η παρατεταμένη σιωπή του πρώην ένοχου ένοικου στο Μαξίμου παραπέμπει σε «ηγέτες» του τρίτου και όχι του πρώτου κόσμου. Εκεί ακριβώς που παραπέμπει και η αντίληψη του «κυβερνώ» ως «διορίζω» όπως και η εκτόξευση των ελλειμμάτων, οικονομικών και πολιτικών.

Το συλλαβίζειν του Γεωργίου Παπανδρέου ανέδειξε σε όλο της το μεγαλείο την παθογένεια του πολιτικού προσωπικού. Εδώ η ονομαζόμενη αριστερά, παρακολουθούσε αμήχανη, φυλακισμένη στους δικούς της «ισμούς» το άνοιγμα της πόρτας του φρενοκομείου που είχαν σχεδιάσει τα ξένα κέντρα εντολών της διαφθοράς με τα υποκαταστήματα της κλεπτοκρατίας στην  Αθήνα.

Ο υιός καουμπόι ανεβοκατέβαζε  το όπλο στο τραπέζι των δανειστών για  να εκφοβήσει τον “εχθρό”. Αλλά  οι δανειστές μας ήξεραν απ την αρχή ότι είχαν απέναντι τους έναν κωπηλάτη μικρών αποστάσεων, όχι έναν Έλληνα  μαραθωνοδρόμο.

Το τελευταίο ραντεβού στον Λευκό οίκο

Όπως τα τάματα δεν πρέπει να μένουν ανεκπλήρωτα έτσι και τα ταξίδια στην έδρα των πλανηταρχών για τους ένοικους του Μαξίμου δεν πρέπει να αργούν. Γή και ύδωρ γράφει ο Ηρόδοτος για τους Πέρσες.

Τη γη την έχουμε εκχωρήσει μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο. Το ύδωρ σήμερα έχει αξία. Ως εκπρόσωπος χώρας του τρίτου κόσμου μίλησε ο Αντώνης Σαμαράς μπροστά στις κάμερες. 4,7 δις κυβικά μέτρα κρύβει το αρχιπέλαγος διαβεβαίωσε τον πλανητάρχη.

Η Ελλάδα και η χαμένη ευκαιρία για την Ευρώπη

Δεν τραυματίστηκε όμως μόνο η Ελλάδα από την τριανδρία της καταστροφής μα και η Ευρώπη μαζί. Είχαμε, εμείς που γεννήσαμε την Ευρωπαϊκή ιδέα, μια μοναδική ευκαιρία να είναι η μικρή μας χώρα ο καταλύτης για την αληθινή ένωση της Ευρώπης. Αντί αυτού, αντί να ακολουθήσουμε τον ελληνικό και τον Ευρωπαϊκό δρόμο που στην ουσία τους ταυτίζονται, ακολουθήσαμε δρόμους τρίτους, εξω-ευρωπαϊκούς. Αντί να γίνουμε ο καταλύτης ένωσης της Ευρώπης μοιάζουμε πια με τον Δούρειο Ίππο της διάλυσής της. Είναι τόσο εκκωφαντική η σιωπή της ψευτο-ελίτ στη χώρα μας για την Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.Το πολιτικό προσωπικό της Αθήνας διαχρονικά-διακοματικά παρουσιάζει το μεγαλύτερο έλλειμμα μορφωτικής και πολιτικής ανεπάρκειας.

Το ανομολόγητο συμβόλαιο

Υπήρχε στη χώρα μας ένα ανομολόγητο κοινωνικό συμβόλαιο. Δυο απόλυτες σταθερές τις οποίες κανείς δεν τολμούσε να αμφισβητήσει: Πρώτον, οι πανελλήνιες είναι αδιάβλητες και, δεύτερον, κανείς δεν απολύεται από το δημόσιο. Τα δυο αυτά, όσο κι αν φαντάζουν ξένα, είναι άρρηκτα δεμένα μεταξύ τους. Ο λαός χρειαζόταν έναν δίκαιο και αξιόπιστο μηχανισμό για να διεκδικήσει το μερίδιό του στο ψεύτικο νεοελληνικό όνειρο. Του δόθηκε ο τρόπος αυτός: Η νεοελληνική “δωρεάν παιδεία”.

Τα πράγματα ήταν απλά: Ανακαλύψαμε ένα νέο είδος πρώτης ανάγκης. Αυτό που επικαλούνταν οι αγρότες όταν έκλειναν τους δρόμους. Αυτό που ισόποσα περίπου πλήρωναν από την Κοκκινιά μέχρι την Πολιτεία. Το φροντιστήριο.  Πλήρωνε για χρόνια πάνω από 2,000,000,000 € /έτος σε φροντιστήριο ο ελληνικός λαός. Δεν το έκανε όμως για καλύτερη μόρφωση των τέκνων του. Το έκανε για να μπουν στο Πανεπιστήμιο ώστε «να αποκατασταθούν». Κι όταν τα Πανεπιστήμια δεν χωρούσαν άλλους, αφού μάλιστα τα είχε διαλύσει ο Γεράσιμος Αρσένης “ανοίγοντάς τα στην κοινωνία”, πολλαπλασιάζοντας δηλαδή τους εισακτέους χωρίς να αυξήσει τις υποδομές, αναγκαστικά κάποια στιγμή η τριανδρία της καταστροφής «ανωτατοποίησε» τα ΤΕΙ, διέλυσε δηλαδή και την τεχνική εκπαίδευση, για να δώσει χώρο στο «νεοελληνικό όραμα».

Το ψευδεπίγραφο όραμα

Ποιο ήταν το νεοελληνικό όραμα; Εκείνο της καλής δουλειάς. Ποια ήταν η καλή δουλειά; Ήταν το απόλυτο όνειδος της νεοελληνικής κοινωνίας. Καλή δουλειά ήταν εκείνη που δεν δουλεύεις – αλλά πληρώνεσαι βέβαια κανονικά και δεν κινδυνεύεις να απολυθείς ποτέ. Αυτή ήταν η ύβρις και μετά νομοτελειακά ήρθε η νέμεσις που βιώνουμε.

Είπαν στα παιδιά από τη Νάουσα: «Μην ασχολείστε με το ξινόμαυρο με το Αγιωργίτικο, είναι παλιομοδίτικο να είσαι αγρότης». Ο πρώην ένοικος του Μαξίμου ως υπουργός γεωργίας το 1981,προέτρεπε να ξεριζώσουν τις ελιές, δηλαδή το μύθο της Ελλάδας. Έβαλαν τους γονείς τους να πληρώσουν ώστε τα παιδιά να σπουδάσουν. Μετά, με τον τοπικό βουλευτή να φροντίζει για αυτό, τα παιδιά βρήκαν μια «καλή δουλειά» εγκαταλείποντας τους μύθους, της ελληνικής γης. Τους θησαυρούς  της ελληνικής γαστρονομίας.

Όσο καθένας από εμάς μπορούσε να απολαμβάνει τα καλά της δημόσιας όασης και, φυσικά μαζί με αυτό, να έχει και τη  μικροδιαφθορά του, αυτή κι αν ήταν «μια καλή δουλειά», τόσο η ψευτο-οικονομική ελίτ μπορούσε ανενόχλητη να κάνει το αισχρό πάρτι της και να πρωταγωνιστεί σε καταθέσεις στην Ελβετία, στις αγορές ακινήτων στο Λονδίνο και, φυσικά, στα ψώνια στο Μιλάνο.

Η εξαγωγή κεφαλαίων μέσω του χρέους, δεν έμαθαν από τον μύθο του Σίσυφου.

Τι έγινε λοιπόν στη χώρα; Αναδιανομή πλούτου από τους πολλούς στους λίγους και εξαγωγή κεφαλαίου δια μέσου του χρέους, των δανεικών δηλαδή που επέτρεπαν στο παραπάνω παρανοϊκό σύστημα, στο νεοελληνικό παραμύθι, να λειτουργεί για δεκαετίας.

Η ευημερία όμως και η αυτοδυναμία της χώρας μας στηρίζεται σε τρία «Δ»:ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ-ΔΙΑΛΟΓΟΣ-ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ και σε πέντε «Π»:ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΠΟΛΙΤΗΣ-ΠΡΟΙΟΝΤΑ-ΠΟΙΟΤΗΤΑ.

Λέξεις βέβαια άγνωστες για τον πρώην υπουργό πολιτισμού  και  ένοικο σήμερα στο Μαξίμου και τον θίασο του. Λέξεις άγνωστες για το πολιτικό προσωπικό της πλατείας Συντάγματος. Άλλωστε  οι  έννοιες ΓΕΩΟΙΚΟΝΟΜΙΑ και ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ είναι ξένες στο δικό τους ξύλινο λεξικό.

Το τέλος του παραμυθιού

Πριν τέσσερα όμως χρόνια το παραμύθι τελείωσε. Για λόγους χίλιους, δεν μπορούσε να συνεχιστεί. Η δυνατότητα δανεισμού δεν υπήρχε πια, οπότε το σύστημα δεν ήταν βιώσιμο. Διότι, πολύ απλά, το σύστημα της κατ’ όνομα και μόνο «ισχυρής Ελλάδας», της Ελλάδας που θαυμάσαμε και μας έκανε περήφανους το 2004, μόνο κατανάλωνε πλούτο αλλά δεν παρήγαγε.

Η απόπειρα για τη νέα παραμυθίαση

Τι έγινε λοιπόν; Το προφανές: Η τριανδρία πούλησε τώρα το παραμύθι της «εθνικής σωτηρίας». «Δεν φταίμε εμείς» είπαν αρχικά αλλά η «διεθνής συγκυρία». Σκοπός τους ήταν ένας και μόνο: Το πάρτι να συνεχιστεί. Φυσικά αυτή τη φορά θα έχει μόνο για τους πάνω. Οι κάτω πλέον δεν μπορούν να απολαύσουν το νεοελληνικό όνειρο, δεν υπάρχουν δανεικά. Τότε εφηύραν την εθνική σωτηρία. Τον αγώνα για να σωθεί η χώρα. Κάπως έτσι οι συμπαθείς γιαγιάδες εμφανίστηκαν πρόθυμες να “δώσουν τη σύνταξή τους για να σωθεί η Ελλάδα” και μια νέα σελίδα γύρισε στη νεοελληνική παραμυθίαση.

Η κρίση και η ελίτ

Ο κόσμος άρχισε να βιώνει την κρίση. Σιγά-σιγά, από το 2009 μέχρι σήμερα τα πράγματα διαρκώς χειροτερεύουν. Η αντίδραση που εμφανίστηκε το 2011 δεν κατάφερε να μετουσιωθεί σε ορθό πολιτικό λόγο, σε αξιόπιστη πρόταση. Δεν κατάφερε να καταστρώσει σχέδιο ρεαλιστικό. Έτσι πια η κοινωνία δείχνει να έχει παραδοθεί. Το σοκ από την απώλεια του νεοελληνικού οράματος, το σοκ από την αθέτηση του άγραφου κοινωνικού συμβολαίου της μεταπολίτευσης είναι μεγάλο. Έτσι, έχοντας βάλει τον λαό στη θέση του προδομένου τεμπέλη και αφού του έκαναν την πλύση εγκεφάλου του «μαζί τα φάγαμε» τον έχουν να κάθεται και να μην αντιδρά. Είναι αποχαυνωμένος. Ψάχνει για λύσεις στα δήθεν πλουραλιστικά μέσα “ενημέρωσης”, λύσεις όμως δεν βρίσκει. Εξάλλου, το τηλεοπτικό πριγκιπάτο κρίνει και ελέγχει τις πολιτικές εξουσίες μόνο στο επίπεδο μιας νέας μοιρασιάς. Τα πακέτα Ντελόρ, Σαντέρ, Προντι, το απέδειξαν διαχρονικά.

Οι ψευτο-ευρωπαϊστές της Πλατείας Συντάγματος

Η ψευτοοικονομική ελίτ της χώρας δεν έχει φραγμούς. Το έχει κάνει σαφές: Δεν θα διστάσει να φέρει τη χώρα 30 χρόνια πίσω, δεν θα διστάσει να την πάει στον τρίτο κόσμο, αρκεί να μην χάσει την εξουσία. Στην ιδιότυπη κόντρα με την ΕΕ θέλει και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο. Μόλις όμως φανεί ότι αυτό δεν γίνεται, είναι πια σαφές: Θα προτιμήσει την έξοδο.

Η τριανδρία της καταστροφής μιλά για την αλληλεγγύη  που δήθεν περιμένει από τους Ευρωπαίους εταίρους, μιλά για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Στην πραγματικότητα όμως την αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι. Στην πραγματικότητα η ελληνική ψευτο-οικονομική ελίτ είναι ο μεγάλος εχθρός της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Μια αυθεντική, δημοκρατική, ομοσπονδιακή ένωση της Ευρώπης θα σήμαινε το τέλος όλων αυτών που λυμαίνονται τη χώρα μας. Οι δήθεν ευρωπαϊστές της Πλατείας Συντάγματος θα κάνουν τα πάντα για να αποφύγουν την προοπτική αυτή, συμπεριλαμβανομένης φυσικά της εξόδου από το ευρώ και την ΕΕ.

Όλα από την αρχή;

Είναι η ώρα να  εγκαταλείψουμε το like; Βέβαια! Έστω και τώρα, την ύστατη των ωρών, θα αναλάβουμε δράση. Δεν μας ενδιαφέρει πια το νεοελληνικό όνειρο. Έχουμε δικά μας σχέδια, δικά μας όνειρα, θα τα κάνουμε πραγματικότητα. Στη χώρα αυτή υπάρχει ατελείωτο συμβολικό κεφάλαιο που το αξιοποιούν σε όλο τον πλανήτη. Στη χώρα αυτή επίσης υπάρχει ανθρώπινο κεφάλαιο που διαπρέπει μόλις βρεθεί σε οργανωμένο περιβάλλον. Με αυτούς τους δυο πυλώνες θα δώσουμε σάρκα και οστά στα όνειρά μας, θα κάνουμε πράξη την Ελληνική Άνοιξη.

Αναζητούμε και βρίσκουμε το αληθινό νόημα της ζωής στη δημιουργία και στην προσφορά. Με όρους δικαιοσύνης και ισότητας. Για να τα κάνουμε όλα αυτά πράξη, γυρνάμε πίσω στα βασικά. Η φωνή του Αριστοτέλη τώρα πια φτάνει πιο καθαρή στα αυτιά μας. Φύσει μεν έστιν άνθρωπος ζώον πολιτικόν. Αποφασίζουμε να δώσουμε πάλι το αυθεντικό νόημα στην έννοια της πόλης. Θα γίνουμε και εμείς πολίτες. Θα αναπτύξουμε πολιτισμό. Θα ανακαλύψουμε εκ νέου την αισθητική σε όλες τις διαστάσεις της ζωής μας. Έτσι η πολιτική θα γυρίσει στη φυσική της θέση ως η  Ύψιστη των Τεχνών.

Ναι στην Αλήθεια – Όχι στη Λήθη

Ότι συνέβη στη χώρα αυτή από το ’74 μέχρι σήμερα δεν μπορεί να κρυφτεί κάτω απ’το χαλί. Θέλουμε να αποδοθεί δικαιοσύνη. Η Ελληνική Άνοιξη θα χτιστεί σε θεμέλια αλήθειας. Η αλήθεια μας λέει να μην ξεχνάμε, όχι στη λήθη. Δεν θα ξεχάσουμε λοιπόν, ώστε τα θεμέλιά μας να είναι ισχυρά.

Σε καμία των περιπτώσεων όμως δεν θέλουμε εξιλαστήρια θύματα. Δεν θα ξεμπερδέψουν με έναν Τσοχατζόπουλο και έναν Βουλγαράκη. Λέμε όχι στην οχλαγωγία. Προτείνουμε τον πολιτικό φόρο ως μια κίνηση ηθικής, δικαιοσύνης και υψηλού πολιτικού πολιτισμού.

Βλέπουμε την σχέση πολιτών – πολιτικής ως σχέση αμφίδρομη. Σχέση παραγωγής, όχι σχέση κατανάλωσης. Η παραγωγή των ιδεών θα οδηγήσει και την παραγωγή των αγαθών. Η οικονομία της συνεργασίας και της δημιουργικότητας θα βασιστεί σε ολοκληρωμένους ανθρώπους, πολίτες με την αυθεντική σημασία της λέξης.

Εν αρχή η δημοκρατία

«Η Δημοκρατία έχει οργανωθεί, έχει συλληφθεί με τέτοιο τρόπο που η συμμετοχή των πολιτών να είναι όντως αδύνατη. Κι ύστερα απ΄ αυτό, οι πολιτικοί έρχονται και κλαίνε για την κρίση της αντιπροσωπευτικότητας, θρηνούν καθώς ανακαλύπτουν τα πασίγνωστα: την ιδιωτικοποίηση των ανθρώπων, την αδιαφορία των πολιτών, το κενό του “προγράμματος” των κόμματων τους. Ή εκείνοι οι  βουλευτές, που, αφού έχουν περιγράψει το κενό της σημερινής “πολιτικής”, συμπεριλαμβανομένης κι εκείνης του κόμματος τους, καταλήγουν καλώντας μας να υποστηρίξουμε με σθένος τη “γραμμή του Προέδρου”. Πάει καιρός που σ΄ αυτή τη χώρα κανείς δε πέθανε από γελοιοποίηση.», διδάσκει ο Κορνήλιος Καστοριάδης.

Θέλουμε λοιπόν τη δημοκρατία με την αυθεντική έννοια του όρου, όχι με την μπλοκαρισμένη εκδοχή που γνωρίσαμε στη μεταπολίτευση. Τα πολιτικά κόμματα είναι οι φυσικοί φορείς των ιδεών, τα κύτταρα της δημοκρατίας. Πολιτικά κόμματα όμως, όχι οι ευκαιριακές, συγκυριακές ομάδες συμφερόντων που αυτοπροτείνονται ως κόμματα.

Ζητάμε την απλή αναλογική ως μοναδικό εκλογικό σύστημα που μπορεί να εξασφαλίσει την ορθή λειτουργία των κομμάτων και τον εξοστρακισμό των ευκαιριακών ομάδων για τη νομή της εξουσίας.

Η μεγάλη επιστροφή

Πως θα γίνουν όλα αυτά; Γυρνώντας πίσω στα βασικά. Ανακαλύπτοντας εκ νέου το νόημα της πολιτικής. Συζητώντας. Ξεπερνώντας του παράλληλους μονολόγους, τα στερεότυπα που μας εγκλωβίζουν. Ακούγοντας, ακούγοντας προσεκτικά και με σεβασμό. Εκφράζοντας λόγο ορθό. Απαιτώντας την υψηλή αισθητική και τον πολιτικό πολιτισμό. Έτσι θα περάσουμε δια μέσου της ομιλίας, από το μονόλογο στο διάλογο, από τις αγέλες στους ομίλους.

Όραμά μας είναι η Κίνηση για την Επιστροφή στην Πολιτική να αποτελέσει το ερέθισμα που θα βάλει ξανά τον κάθε Έλληνα σε διαδικασία πολιτικής σκέψης. Θα τον οδηγήσει να διαβάσει και να γράψει κείμενα πολιτικά. Θα τον βάλει να ακούσει και να μιλήσει τους συνανθρώπους του. Θα τον βάλει να μελετήσει σχέδια και να συνεισφέρει σχεδιάζοντας. Να αποτελέσει τελικά την αφορμή καθένας από εμάς να ξαναγίνει Πολίτης.

Ξεκίνησε η Επιστροφή μας στην Πολιτική και τίποτα δεν θα την σταματήσει.

"Κυβερνώ": Η Διαδρομή από το "Διορίζω" στο "Προπαγανδίζω"

Σήμερα λίγο πριν το μεσημέρι είχα μπει στο αυτοκίνητο και είχα ξεκινήσει για μια βόλτα προς το Λαύριο, σκοπεύοντας να κάνω το μόλις τρίτο μπάνιο για φέτος - Όσοι δεν το γνωρίζετε, περίπου 5 χλμ μετά το Λαύριο προς το Σούνιο έχει δυο τρεις μικρές μα καταπληκτικές παραλίες. Μόλις μπήκα στην Αττική Οδό, άνοιξα το ραδιόφωνο και άκουσα ειδήσεις. "Μεγάλη ανησυχία στην Κυβέρνηση για τη άνοδο του χρέους", έλεγε ο εκφωνητής."Είναι στα επίπεδα του 180% του ΑΕΠ", συνέχισε αποφασιστικά, μιλώντας για τον "μεγάλο προβληματισμό στον οποίο έχουν περιέλθει οι αρμόδιοι στο Υπουργείο Οικονομικών".

Δεν κρύβω πως, πριν γελάσω με την καρδιά μου, σάστισα. Μα για πόσο ηλίθιους μας περνούν τελοσπάντων; Είναι τελικά βέβαιο πως νομίζουν ότι έχουμε μνήμη χρυσόψαρου - ίσως καν ούτε τόση. Φαντάσου την ακόλουθη σκηνή αγαπητέ αναγνώστη, Παρασκευή 23 Αυγούστου στις 9:00 το βράδυ στο Υπουργείο Οικονομικών:

Ο Υπουργός των Οικονομικών μαζί με τα διευθυντικά στελέχη του Υπουργείου έντρομοι βλέπουν μια αναφορά από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους η οποία λέει, άκουσον άκουσον, ότι το δημόσιο χρέος ανήλθε στο 180% του ΑΕΠ. Δεν πιστεύουν στα μάτια τους! Ο Υπουργός με τρεμάμενη φωνή ενημερώνει τον Πρωθυπουργό για τα τραγικά μαντάτα: Είμαστε καταχρεωμένοι! 

Έτσι, σήμερα το πρωί του Σαββάτου 24 Αυγούστου 2013 το in.gr, το ΣΚΑΙ και όλα τα άλλα μέσα "ενημέρωσης" μας λένε για τη μεγάλη ανησυχία που έχει προκληθεί από την υπερδιόγκωση του δημοσίου χρέους.

Βλέπετε, όλοι εμείς εδώ στη "Δανία του Νότου", ήμασταν βέβαιοι πως όλα πήγαιναν ρολόι. Έπρεπε δυστυχώς σήμερα, τέσσερα χρόνια μετά το "λεφτά υπάρχουν", να ενημερωθούμε πως τα πράγματα τελικά δεν πάνε και τόσο καλά. Κάτι πρέπει να γίνει, τότε! Ενδεχομένως να πρέπει να ληφθούν κάποια μέτρα. Όχι τίποτα ανησυχητικό, να τα σηνηθισμένα: Μείωση μισθών και συντάξεων, αύξηση του ΦΠΑ, αύξηση του ειδικού τέλους ακινήτων, κτλ. Ίσως να έχει έρθει η ώρα και για μια έκτακτη εισφορά επί του τζίρου των επιχειρήσεων, γιατί όχι; Αν σας πέρασε από το μυαλό να πληρώσει η οικονομική ολιγαρχία, να καταπολεμηθεί η διαφθορά και να εξορθολογιστούν οι προμήθειες, τότε μάλλον ζείτε σε άλλη χώρα.

Τα πράγματα είναι μάλλον απλά. Για δεκαετίες το τρίγωνο της καταστροφής (οικονομική ολιγαρχίας - "πολιτικά" κόμματα - μέσα "ενημέρωσης") είχε αντιληφθεί το "κυβερνώ" ως "διορίζω". Για να μπορεί να το κάνει άνετα, είχε στήσει και έναν πανίσχυρο μηχανισμό προπαγάνδας, καθώς η οικονομική ολιγαρχία μεταξύ των άλλων ήλεγχε και όλα τα μέσα "ενημέρωσης". Σήμερα, το "διορίζω" έχει περιοριστεί σημαντικά - αν και συνεχίζεται με διάφορες μορφές, λέγε με ΜΚΟ μέσω ΕΣΠΑ κλπ - οπότε η έμφαση έχει δοθεί στο "ενημερώνω", δηλαδή στο "προπαγανδίζω". Είναι βλέπετε τόσοι πολλοί αυτοί οι "λειτουργοί της ενημέρωσης" που επάξια διαγωνίζονται για το "βραβείο του χρυσού Γκαιμπελίσκου".

Το ζήτημα τώρα είναι τι κάνουμε εμείς. Θα συνεχίσουμε να τους ακούμε απαθείς; Μήπως ήρθε η ώρα να αντιδράσουμε στην προπαγάνδα και από άβουλοι κρατίτες να ξαναγίνουμε Πολίτες; Οι Έλληνες από το 2009 γνωρίζουμε ότι το κράτος μας είναι υπερχρεωμένο. Το ξέρουμε πολύ καλά, το έχουμε βιώσει. Αυτό που δεν ξέρουμε μέχρι σήμερα είναι να υπάρχει κάποιο ρεαλιστικό και βιώσιμο σχέδιο ανατροπής της κατάστασης αυτής και αληθινής επιστροφής της χώρας στον δρόμο της δημιουργίας, της ανάπτυξης και της προόδου.

Δυστυχώς για το υφιστάμενο "πολιτικό" σύστημα κάτι τέτοιο δεν μπορεί να επιτευχθεί με επικοινωνιακά τεχνάσματα. Θέλει πολλή, σκληρή, δύσκολη και ομαδική δουλειά. Θέλει ανατροπή του status quo που μας οδήγησε στην καταστροφή. Θέλει πάνω απ'όλα την προώθηση μιας νέας σχέσης με την εργασία που θα έχει στο επίκεντρό της τη δημιουργικότητα.

Το σύστημα που μας έφερε στη σημερινή κατάσταση θα συνεχίζει να ισχυρίζεται πως η μέρα είναι νύχτα για να μπορέσει να μείνει γαντζωμένο στην εξουσία. Το κάνει ήδη για τέσσερα συνεχόμενα έτη. Ο χρόνος τους όμως τελειώνει. Θα έρθει σύντομα η ώρα που θα πρέπει να επιλέξουμε ανάμεσα στην καταστροφή και τη δημιουργία.

Για να μπορέσουμε να ανταποκριθούμε στις περιστάσεις πρέπει σήμερα περισσότερο από ποτέ να επανέλθουμε στον δρόμο του ορθού λόγου και της αισθητικής. Να ανακαλύψουμε εκ νέου τις Πόλεις, τον Πολιτισμό, την Ποιότητα. Να ανακτήσουμε την ιδιότητα του Πολίτη, με την αυθεντική έννοια του όρου. Να φύγουμε από τους παράλληλους μονολόγους, να μάθουμε να ακούμε, να ανοίξουμε Διάλογο. Μέσω της ομιλίας να πάμε στους Ομίλους, στην Ομαδικότητα, στη Δημιουργία. Να πάμε εκ νέου στη Δημοκρατία, να επιστρέψουμε δηλαδή στην Πολιτική, στην ύψιστη των τεχνών.

Αντί λοιπόν να πανικοβληθείς αγαπητέ αναγνώστη ακούγοντας σήμερα παντού στις ειδήσεις για το δημόσιο χρέος που είναι σε δύσκολα διαχειρίσμα μεγέθη, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να πιστέψεις στον μοναδικό που μπορεί να σε βγάλει από τη δύσκολη θέση που βρίσκεσαι: Το ίδιο σου τον εαυτό. 

Η "αρπαχτή των πετρελαίων": Ορυκτός πλούτος και ελληνική κρίση

H συζήτηση για την ΑΟΖ, τα πετρέλαια και γενικότερα την οικονομία των υδρογονανθράκων δημιουργεί έναν πολύ μεγάλο κίνδυνο: Να μας βάλει σε μια κατάσταση που θα προσμένουμε (πάλι) το "Μάννα εξ'Ουρανού" - μόνο που αυτή τη φορά θα είναι από το υπέδαφος.

Εάν μια ανίσχυρη χώρα αποκτήσει ένα μεγάλο περιουσιακό στοιχείο τότε αυτή και αυτό θα γίνουν έρμαια των ισχυρών. Το έχουμε δει διαχρονικά. Στην Αφρική και όχι μόνο αυτή η εκμετάλλευση παραμένει η σκληρή πραγματικότητα. Αυτό θα συμβεί και στην Ελλάδα και στην Κύπρο αν δεν δημιουργήσουμε μια ισχυρή κρατική δομή εντός μιας ισχυρής Ευρωπαϊκής υπερδομής.

Για να έχουμε ισχυρή κρατική δομή πρώτα και κύρια χρειαζόμαστε μια υγιή, αναπτυσσόμενη οικονομία η οποία θα προκύψει αποκλειστικά και μόνο από την ανάπτυξη μιας νέας σχέσης με την εργασία.

Για να μπορέσουμε να αξιοποιήσουμε τον ορυκτό πλούτο της χώρας προς όφελος των Ελλήνων και όχι των υπερδυνάμεων και των πολυεθνικών πρέπει πρώτα να κάνουμε το επώδυνο πέρασμα από την "κουλτούρα της αρπαχτής" στην "κουλτούρα της δημιουργίας".

Μέχρι πρόσφατα όλη η χώρα απολάμβανε την "αρπαχτή" με διάφορους τρόπους, από τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, μέχρι το δήθεν "τζάμπα χρήμα" του αλόγιστου δημοσίου και ιδιωτικού δανεισμού. Τα αποτελέσματα των αρπαχτών αυτών τα βιώνουμε σήμερα. Φοβάμαι πως η συζήτηση για την ΑΟΖ βασικά υποκρύπτει ένα ανομολόγητο όνειρο για μια ακόμα, μεγαλύτερη αυτήν τη φορά, αρπαχτή, την "αρπαχτή των πετρελαίων". Θα είναι τραγικό όμως να καταστρέψουμε αυτό το μεγάλο δώρο του ορυκτού πλούτου σε λογικές αρπαχτής.

Ας επικεντρώσουμε λοιπόν στα βασικά: Να κάνουμε τη χώρα μας ένα αληθινά δημοκρατικό, ευρωπαϊκό κράτος, να πρωταγωνιστίσουμε στην ομοσπονδιακή ένωση της Ευρώπης με όρους ισότητας και ελευθερίας, να ανασυγκροτήσουμε την οικονομία μας. Να κάνουμε πράξη το όραμα για την οικονομία της συνεργασίας & της δημιουργικότητας.

Τότε και μόνο τότε το Θείο δώρο του ορυκτού πλούτου θα μπορέσει πραγματικά να αξιοποιηθεί για την ευημερία μας. Διαφορετικά φοβάμαι πως απλά θα είναι ένα ακόμα καμμένο χαρτί, μια μεγάλη χαμένη ευκαιρία. Η τελευταία χαμένη ευκαιρία.

Κίνηση για την Επιστροφή στην Πολιτική - Ανοιχτή πρόσληση σε διάλογο

Ασπρόπυργος.

8 Αυγούστου 2013

Η Κίνηση για την Επιστροφή στην Πολιτική είναι μια ανοιχτή πρωτοβουλία ανθρώπων που επιθυμούν να ανακτήσουν την ιδιότητα του Πολίτη με την αυθεντική έννοια του όρου. Μια πρωτοβουλία διαλόγου.

Θέλουμε να μιλήσουμε, να φύγουμε δηλαδή από τους μονολόγους, την προπαγάνδα και τα στερεότυπα και να πάμε στην ομιλία και μέσω αυτής στους ομίλους.

Οι ομάδες μας συναντώνται πρώτα στο Διαδίκτυο και στη συνέχεια ευελπιστούμε να έχουμε πυρήνες σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας.

O αρχικός τόπος συνάντησής μας είναι ο ακόλουθος: https://www.facebook.com/groups/188581011318657/

Aπευθύνουμε ανοιχτή πρόσκληση σε διάλογο. Είναι όλοι καλοδεχούμενοι, όπως και όλες οι απόψεις, αρκεί να εκφράζονται με ευγένεια, σαφήνεια και πάντοτε με σεβασμό στην αντίθετη άποψη.

Προσπάθειά μας είναι να αναδειχτεί ένας νέος πολιτικός πολιτισμός, να επανέλθει η πολιτική στη φυσική της θέση ως ύψιστη των τεχνών. Αυτό απαιτεί ορθολογισμό και αισθητική.

Θα χαρώ πολύ να σας δω στο παραπάνω ανοιχτό χώρο διαλόγου και στις συναντήσεις που θα προσπαθήσουμε να κάνουμε σε όλη την Ελλάδα.

Δημήτρης Τσίγκος

Πολιτική, μνήμη και αλήθεια

Εδώ και πολλά χρόνια, πάρα πολλοί, προσπαθούν να σε πείσουν πως είναι τελείως άκυρο να ασχολείσαι με τα "κοινά", πως η "συλλογικότητα" είναι έννοια από το παρελθόν, είναι ρε παιδί μου "ντεμοντέ", είναι "πασέ", σίγουρα είναι "άουτ". Προσπαθούν να σε πείσουν πως το σωστό είναι να είσαι "πρόβατο". Να κάνεις το "προφανές" και σίγουρα ότι κάνουν "οι άλλοι".

Μάντεψε: Σου λένε βλακείες! Σε περνάνε για ζώον. Εσύ τελικά αγαπητέ αναγνώστη, είσαι ζώον; Δέχεσαι να αυτοπροσδιορίζεσαι έτσι;

Δεν υπάρχει λύση καμία άλλη από το φύγουμε από την κατάσταση του ζώου και να επιστρέψουμε σε εκείνη του ανθρώπου, η οποία δεν είναι άλλη από εκείνη του πολιτικού ζώου. (Φύσει μέν ἐστιν ἄνθρωπος ζῷον πολιτικόν) . Η αλληλουχία είναι ξεκάθαρη: Πόλις - Πολίτης - Πολιτισμός - Πολιτική.

Ας μην επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να μείνουμε για καιρό ακόμα χωρίς το "πολιτικό" και μόνο με το "ζώον".

Τα πράγματα είναι απλά:

- Χρειαζόμαστε Πόλεις
- Χρειάζεται να ανακτήσουμε την ιδιότητα του Πολίτη
- Χρειάζεται να ανακαλύψουμε πάλι τον Πολιτισμό
- Χρειάζεται να επιστρέψουμε μαζικά στην Πολιτική

Για να γίνουν τα παραπάνω όμως, πρώτα απ'όλα πρέπει να σεβαστούμε την μνήμη, αρνούμενοι τη λήθη, δηλαδή γινόμενοι οπαδοί της αλήθειας.

- Εκείνοι που αποθέωσαν την αντιπαροχή και τον μπετόν, δεν μπορούν να σχεδιάσουν τις Πόλεις του μέλλοντος.
- Εκείνοι που μας ήθελαν Ψηφοφόρους, υπόδουλους του Κράτους, δεν μπορούν να μας κάνουν Πολίτες.
- Εκείνοι που κατέστρεψαν την παιδεία, την αρχιτεκτονική, το τοπίο, την έρευνα, την εκπαίδευση, τη μουσική, εκείνοι που δημιούργησαν πλήθη αμορφώτων και αγραμμάτων, για να είναι τα πρόβατα-ψηφοφόροι που επιθυμούσαν, δεν μπορούν να προσφέρουν στον Πολιτισμό.
- Εκείνοι πάνω απ'όλα που αντιμετώπισαν το "κυβερνώ" ως "διορίζω" και μετέτρεψαν το "πολιτικό κόμμα" σε μαφιόζικη ομάδα διασπάθισης του δημοσίου πλούτου, σίγουρα δεν μπορούν να μιλάνε για Πολιτική.

Η μνήμη, η αλήθεια, είναι οι οδηγοί προς την πολιτική του μέλλοντος. Είναι σίγουρα η μόνη διέξοδος από την κατάσταση που έχει βρεθεί η Ελλάδα και η Ευρώπη συνολικά.

Συνάντηση στον Ισθμό της Κορίνθου, 7 Οκτωβρίου 2012

Εχθές στο ξενοδοχείο Ίσθμια, σε έναν τόπο με πολύ ισχυρούς συμβολισμούς, πραγματοποιήθηκε συνάντηση ανθρώπων που έχουν ως κύριο μέλημά τους την ανάκτηση της ιδιότητας του Πολίτη, την επιστροφή του αυθεντικού νοήματος στις λέξεις Πόλις, Πολιτισμός, τη μεγάλη επιστροφή της Πολιτικής.

Κοινή πεποίθηση και στόχος όλων είναι η προσπάθεια δημιουργίας ενός Πανελλαδικού Δικτύου Πολιτών, με κοινές αφετηρίες και σκέψεις, για το παρόν και το μέλλον της πατρίδας μας.

Συζητήσαμε για τον συντονισμό της νέας αυτής προσπαθείας και το πως μπορούμε να έχουμε συμβολή θετική στις εξελίξεις, ανακτώντας την ιδιότητα του Πολίτη.

Συζητήσαμε για τις ενέργειες, δράσεις μας και τον συντονισμό μας σε αυτό το κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό τοπίο που διαμόρφωσαν και συνεχίζουν να διαμορφώνουν με ξένα προς εμάς συμφέροντα και στρατηγική.

Το νέο πρέπει να ενσωματώνει την ιστορία μας, τον πολιτισμό μας, τις αξίες μας.

Το νέο μπορεί να δημιουργηθεί από ανθρώπους που δεν συμβιβάζονται και δεν ενσωματώνονται σε αδιαφανείς μηχανισμούς και λόμπι συμφερόντων.

Επιβάλλεται οι Πολίτες σε αυτές τις δύσκολες ώρες για την πατρίδα μας να έχουν τον πρώτο λόγο, ξεκάθαρο προσανατολισμό, σχέδιο για το μέλλον και αποφασιστικότητα για την εφαρμογή του.

Η αισιοδοξία μας είναι μεγάλη ότι στην πορεία αυτοί θα συνταντηθούμε πολλοί, ικανοί και αποφασισμένοι να πετύχουμε.

Η Ανοικτή Πολιτεία, οι Ευθύνες της Γενιάς του Δέκα και η επιστροφή μας στην Πολιτική

Είδα και εγώ όπως πολλοί άλλοι την εμφάνιση της Ανοικτής Πολιτείας. Δείχνει μια κίνηση που είναι στη σωστή κατεύθυνση και εκ πρώτης όψης οι απόψεις της κάνουν όλους πιο αισιόδοξους. Επιφυλάσσομαι να μελετήσω καλύτερα τα κείμενα & ανακοινώσεις της Ανοικτής Πολιτείας για να πω την γνώμη μου για εκείνη. Ανεξάρτητα όμως από τα παραπάνω, σε μια ανακοίνωση της πρωτοβουλίας στο facebook είδα το ακόλουθο:

"Η «Ανοικτή Πολιτεία» δεν είναι πολιτικό κόμμα, ούτε φιλοδοξεί να μετασχηματιστεί σε τέτοιο."

Αγαπητοί φίλοι και συμπολίτες στην «Ανοικτή Πολιτεία»,

Την στιγμή που ο "Κανένας" είναι το σημαντικότερο μέγεθος της ελληνικής πολιτικής, φοβάμαι πως η θέση αυτή είναι στην καλύτερη περίπτωση συντηρητική.

Έχει σημάνει νομίζω η ώρα της ανάληψης των ευθυνών από όλους εμάς, τους φορείς της Γενιάς του Δέκα.

Μόνο αν εμείς, η Γενιά του Δέκα, αναλάβουμε τις ευθύνες μας και βγούμε μπροστά προωθώντας μια νέα σχέση με την εργασία που θα έχει στο επίκεντρό της τη δημιουργία, σαν μια μαζική, καθολική κοινωνική επιλογή, μόνο τότε ίσως να υπάρχει ελπίδα να σωθεί η χώρα μας.

Αφήσαμε εγκληματικές συμμορίες να κυβερνούν τη χώρα μας για περισσότερα από 30 χρόνια. Έχουμε ευθύνη βαριά για αυτήν την Πολιτική μας ανεπάρκεια. Εκχωρήσαμε την ιδιότητα του Πολίτη, ιδιότυπα αποχωρήσαμε από τα κοινά και, τι έκπληξη, το κενό καλύφθηκε από ότι χειρότερο έχει η κοινωνία μας.

Δεν είναι ώρα λοιπόν για "δεξαμενές σκέψης". Είναι ώρα για τη μαζική επιστροφή μας στην Πολιτική.Είναι ώρα να κυβερνήσουμε τη Χώρα μας και να πρωτοστατήσουμε στη δημιουργίας μια αληθινά ενωμένης, αληθινά δημοκρατικής Ευρώπης.

Αναλαμβάνουμε τις Ευθύνες μας - Ανακτούμε την ιδιότητα του Πολίτη

Τα δυο χρόνια που πέρασαν βιώνουμε όλοι στην Ελλάδα τις συνέπειες μιας ύβρεως που διαπράξαμε συλλογικά. Όχι, δεν αναφέρομαι στο φασιστικό "μαζί τα φάγαμε". Μιλώ για την απώλεια της ιδιότητας του Πολίτη, απώλεια που έχει συμβεί εδώ και πολύ καιρό μα τώρα οι συνέπειές της γίνονται ορατές σε όλους.

Πόλις, πολιτισμός, πολίτης, πολιτική. Η μαγική αυτή σειρά λέξεων είναι εκείνη που έδωσε παγκόσμια την ώθηση για την πρόοδο της ανθρωπότητας. Ειδικά εδώ, στην Ελλάδα, φτάσαμε στα υψηλότερα επίπεδα πραγμάτωσης των παραπάνω εννοιών.

Αυτό που συνέβη όμως στην περίοδο που συνοπτικά ονομάσαμε "Μεταπολίτευση" ήταν ότι λίγο-πολύ όλοι μας αρνηθήκαμε τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις που απορρέουν από την ιδιότητα του Πολίτη - Ή, ακόμα χειρότερα, μείναμε μόνο στα δικαιώματα.

Έτσι αργά αλλά σταθερά πάψαμε να είμαστε Πολίτες και γίναμε "Κρατίτες". Αναδείξαμε την έννοια του "ιδιωτικο-δημόσιου" όπου τα σύνορα μεταξύ ιδιωτικού & δημοσίου τομέα ήταν στην καλύτερη περίπτωση γκρίζα - αν και συνήθως ήταν ανύπαρκτα. 

Η αντίληψη του "κυβερνώ" ως "διορίζω" ήταν εκείνη που οδήγησε στην κατάσταση αυτή.

Οι οικονομικοί δείκτες μιλούν από μόνοι τους. Μεγάλωσε το παραγόμενο εγχώριο προϊόν, όμως αυτό έγινε σε βάσεις σαθρές. Χωρίς κανένα σεβασμό στη γεωοικονομία, το συμβολικό και το ανθρώπινο κεφάλαιο της χώρας.

Αποτέλεσμα; Η φούσκα έσκασε. Τόσο απλά. Εκχωρώντας τις υποχρεώσεις του Πολίτη, δυστυχώς εκχωρήσαμε τελικά και τα δικαιώματα. Φτάσαμε, σχεδόν 200 χρόνια μετά, να προσμένουμε το νέο Ναυαρίνο.

Λύση υπάρχει; Φυσικά και υπάρχει. Με βάση την παραπάνω ανάλυση το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ανακτήσουμε την ιδιότητα του Πολίτη, ανακτώντας ταυτόχρονα τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις που απορρέουν από την ιδιότητα αυτή.

Η "Κίνηση για την Επιστροφή στην Πολιτική" είναι η ανοιχτή συλλογική προσπάθεια που σκοπό έχει να οδηγήσει στην έναρξη της μεγάλης αυτής πορείας. Δεν θα είναι εύκολο, έχουμε κακομάθει. Είναι δύσκολο να είσαι Πολίτης. Είναι πάνω απ'όλα μια μεγάλη ευθύνη, όταν εδώ και τριάντα χρόνια μας έχουν μάθει στην ανευθυνότητα.

Η δυσκολία όμως δεν μας πτοεί. Είμαστε αποφασισμένοι να βγάλουμε την Ελλάδα από το αδιέξοδο. Είμαστε αποφασισμένοι να έχουμε και πάλι Πόλεις να δημιουργήσουμε τον νέο ελληνικό Πολιτισμό. Είμαστε αποφασισμένοι να ανακτήσουμε τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του Πολίτη. 

Αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας. Επιστρέφουμε στην Πολιτική!