Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα συνεργατισμός. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα συνεργατισμός. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Παρασκευή 31 Μαρτίου 2023

Τιμή στον Σιδέρη Αθ. Τσίγκο και στον Δημήτρη Β. Τσίγκο

Τύχη αγαθή το έφερε να συναντηθώ με έναν Ασπροπύργιο 83 ετών, ο οποίος έκανε μια εκπληκτική επιχειρηματική διαδρομή στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, και που είχε να μου δώσει ένα υπέρ-πολίτιμο κειμήλιο: Το βιβλίο του Σιδέρη Τσίγκου "Ο Συνεταιρισμός Είν' η Ζωή μας".


Ο Σιδέρης Τσίγκος, με τον οποίο δεν έχω κοντινή συγγένεια, ήταν ένας ήρωας της εθνικής αντίστασης και αληθινός πρωτοπόρος του συνεταιριστικού κινήματος. Γεννήθηκε το 1910 στον Ασπρόπυργος και το 1928 εισήχθη στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αθήνας. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του, ουδέποτε όμως μπόρεσε να πάρει το πτυχίο του ως 'ανταμοιβή' για τα πολιτικά του φρονήματα. Δική του ιδέα ήταν η δημιουργία του Συνεταιρισμού Αγελαδοτρόφων Ασπροπύργου, του οποίου διετέλεσε διευθυντής προπολεμικά.

Στη διάρκεια της κατοχής ανέπτυξε έντονη αντιστασιακή δράση. Οι Ναζί, τόσο γερμανόφωνοι  όσο και ελληνόφωνοι, δεν του το συγχώρεσαν. Στις 16 Ιουλίου 1944, δολοφόνοι εισέβαλαν στην κατοικία του και τον απήγαγαν. Βασανίστηκε άγρια και το πτώμα του βρέθηκε μετά στη σημερινή "Στοά του Βιβλίου" στο κέντρο της Αθήνας. Είχε παντρευτεί λίγο πριν και είχε αποκτήσει μια κόρη, ενός έτους όταν δολοφονήθηκε, η οποία ακόμα ζει σήμερα.

Έναν χρόνο μετά τη δολοφονία του, φίλοι του Σιδέρη Τσίγκου, με τη βοήθεια της αγαπημένης του συζύγου Μίνας, εξέδωσαν το παραπάνω βιβλίο, το οποίο αποτελεί επί της ουσίας καταγραφή των ημερολογίων του. 

Μια σελίδα του βιβλίου είχε τεράστιο ιστορικό και συναισθηματικό ενδιαφέρον για μένα και την οικογένεια μου, καθώς είναι η καταγραφή ενός διαλόγου του Σιδέρη Τσίγκου με τον θείο μου, Δημήτρη Β. Τσίγκο, στις 6 Ιανουαρίου 1943, λίγους μήνες πριν ο θείος μου δώσει την πρώτη του μάχη σαν αντάρτης του ΕΛΑΣ. Δεν μπόρεσα να κρατήσω τα δάκρυα μου διαβάζοντας τη. Την παραθέτω εδώ δίχως κανένα επιπλέον σχόλιο:



Όπως έχω γράψει ξανά, τον Δημήτρη Β. Τσίγκο, ο θείο Μήτσος όπως τον έλεγε ο πατέρας μου, είναι μια εικόνα πολύ γνώριμη σε μένα. Νιώθω ότι τον έχω γνωρίσει, παρότι δολοφονήθηκε βάρβαρα από τους ελληνόφωνους Ναζί σε ηλικία μόλις 17 ετών στις 25 Ιουλίου 1944, περισσότερα από τριάντα τρία χρόνια πριν έρθω εγώ στη ζωή.

Το παραπάνω απόσπασμα με κάνει να καταλάβω πως ο θείο Μήτσος είχε επίγνωση του κινδύνου της αντιστασιακής του δράσης και όχι μόνο είχε συμφιλιωθεί με το ενδεχόμενο του να πέσει νεκρός κατά τη διάρκεια της αλλά είχε φτάσει να το θεωρεί ως ένα ωραίο τέλος. Ένας πραγματικός ήρωας, ένα πρότυπο παντοτινό που θα καθοδηγεί την σκέψη και την πράξη μου.

Διάβασα πριν λίγους μήνες τον "Ανήφορο" του Νίκου Καζαντζάκη. Περιγράφει σε ένα σημείο τον διάλογο ενός εκατόχρονου γέρου κρητικού στα παράλια της Νότιας Κρήτης με έναν Εγγλέζο αξιωματικό, όταν εκείνος εγκατέλειπε το νησί για να σωθεί:

- "Γιάντα μωρέ φεύγετε;", ρωτά ο γέρο κρητικός

- "Γέρο δεν βλέπεις τι γίνεται; Άμα μείνουμε, θα πεθάνουμε!", απαντά ο Άγγλος

- "Γιάντα, μήπως αν φύγετε, τελικά δεν θα πεθάνετε;" ανταπαντά ο κρητικός και ο Άγγλος έμεινε να κοιτά αποσβολωμένος.

Η στιχομυθία αυτή είναι το μεγαλύτερο μάθημα ζωής που έχω πάρει στα 45 και πλέον χρόνια που βρίσκομαι στη ζωή. 

Σε ένα άλλο σημείο του βιβλίου του Σιδέρη Τσίγκου, οι φίλοι του αναφέρουν πως "αίμα από τέσσερις γενιές Ασπροπυργιωτών χύθηκε για να ελευθερωθεί αυτός ο τόπος": 



Είναι κάτι που δεν πρέπει να το ξεχνάμε ποτέ. Ο ελληνικός λαός έδωσε τα πάντα στη μάχη έναντι του φασισμού και του ναζισμού και όλοι μας πρέπει να διδασκόμαστε από αυτό.

Μια τελευταία παρατήρηση: Ο Σιδέρης Τσίγκος δολοφονήθηκε την παραμονή του πανηγυριού της Αγίας Μαρίνας και ο Δημήτρης Τσίγκος παραμονή της Αγίας Παρασκευής. Αυτές ήταν οι δυο μεγαλύτερες γιορτές του Ασπροπύργου της εποχής. Μου φαίνεται λοιπόν πως παρά την τραγικότητα της ιστορίας τους, παρά την απέραντη θλίψη που εξακολουθεί να πλημμυρίζει τους συγγενείς και τους απογόνους του, σε ιστορική διάσταση έτσι πρέπει να θυμόμαστε τις ζωές τους: Ως μια γιορτή. Ως αφιέρωση σε έναν ανώτερο σκοπό και ως μια ουσιαστική συνεισφορά στην κοινωνία. Με λίγα λόγια, ως ένα λαμπρό παράδειγμα.

Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2023

Startup 1947

Η ιστορικός και συγγραφέας Μαρία Σαμπατακάκη, η οποία είναι η ιδρύτρια του Δικτύου Παραγωγής Δημόσιας Ιστορίας "historistai", έκανε χθες την παρακάτω δημοσίευση στο Facebook:


Το 1947, στη διάρκεια του Εμφυλίου, ένας συνεταιρισμός αγελαδοτρόφων στον Ασπρόπυργο, με δηλωμένη αριστερή πολιτική ταυτότητα, αναζητά αμερικανική χρηματοδότηση μέσω του Σχεδίου Μάρσαλ. Οι Αμερικανοί ανταποκρίνονται και συνδράμουν οικογένειες ανταρτών και εξορίστων στη δημιουργία της πρώτης μεταπολεμικής γαλακτοβιομηχανίας της χώρας που αποτέλεσε έναν από βασικότερους τροφοδότες της Αττικής. Ο Ευάγγελος Αβέρωφ, ο Νίκος Μομφερράτος, ο Αδαμάντιος Πεπελάσης, ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης αλλά και ο Στυλιανός Παττακός συμμετέχουν, εκουσίως ή ακουσίως, στο παρασκήνιο μίας ιστορίας που θα μπορούσε να είναι το πιο χαρακτηριστικό αλλά και το πιο αντιφατικό παράδειγμα της αγωνιώδους προσπάθειας μίας κοινωνίας να επιβιώσει και να προοδεύσει. Η μονογραφία που ετοιμάζεται αποτελεί το πρώτο μέρος ενός project που υποστηρίχθηκε από τον επιχειρηματία Δημήτρη Τσίγκο στο πλαίσιο σύστασης ενός κοινωφελούς ιδρύματος στην περιοχή. Περισσότερα για το εγχείρημα και τις παραμέτρους του το αμέσως επόμενο διάστημα…


Νομίζω πως αξίζει να σημειώσει κανείς τα εξής ως προς το τι περιλαμβάνει από επιχειρηματική άποψη η περίπτωση του "ΑΣΠΡΟ":

  • Διάγνωση μιας πραγματικής ανάγκης σε μια μεγάλη αγορά,
  • Ανάπτυξη ενός προϊόντος που καλύπτει την ανάγκη αυτά, με τα σωστά ποιοτικά και οικονομικά χαρακτηριστικά,
  • Σχεδιασμό και υλοποίηση μιας βιώσιμης - οικονομικά και λειτουργικά - παραγωγικής διαδικασίας και διανομής,
  • Αναζήτησή και ανεύρεση της κατάλληλης χρηματοδότησης μαζί με σημαντικό skin-in-the-game των ίδιων των ιδρυτών,
  • Προώθηση της κυκλικής οικονομίας (!) και των μικροπιστώσεων (!!!),
  • Ουσιώδη συνεισφορά στην οικονομική, κοινωνική αλλά και πολιτιστική ανάπτυξη μιας ολόκληρης περιοχής, προσφάτως κατεστραμμένης από τον Β' ΠΠ, την κατοχή και τον εμφύλιο 

...και πολλά άλλα ακόμα που η παραπάνω ιστορική μονογραφία της Μαρίας Σαμπατακάκη θα φέρει στο φως της δημοσιότητας.

Πέρα από κάθε αμφιβολία ο "ΑΣΠΡΟ" - Συνεταιρισμός Αγελαδοτρόφων Ασπροπύργου υπήρξε μια επιτυχημένη, πρότυπη θα μπορούσε να πει κανείς, νεοφυής επιχείρηση πολλές δεκαετίες πριν ο όρος αυτός κάνει την εμφάνισή του. 

Ακόμα και σήμερα εξακολουθεί να λειτουργεί σαν ένα εξαίρετο παράδειγμα για την οικονομία της συνεργασίας, της γνώσης και της δημιουργικότητας, που είναι επίκαιρη όσο ποτέ αλλά και αναγκαία για να βρει τον δρόμο της η Ελλάδα του 21ου αιώνα.

Για όλους αυτούς τους λόγους, όλοι μας στην Starttech Ventures είμαστε ιδιαίτερα υπερήφανοι που στηρίζουμε το νεοσύστατο Ίδρυμα Βασιλείου Τσίγκου για την Εκπαίδευση, την Έρευνα και τον Συνεργατισμό, το οποίο με τη σειρά του δεν θα μπορούσε να  κάνει καλύτερα από το να εμπιστευτεί τη Μαρία Σαμπατακάκη και τους εξαίρετους Historistai για τη εκπόνηση μιας εργασίας διεθνούς επιπέδου που είναι τόσο απολαυστική όσο και δημιουργική και παραγωγική σε διάφορα επίπεδα.

Δεν μπορώ παρά να μη μοιραστώ και εγώ την προσμονή μου για τη δημοσίευση του συγκεκριμένου έργου αλλά και των υπολοίπων τμημάτων της πρωτοβουλίας αυτής, ευελπιστώντας να κινητοποιήσουν δυνάμεις τόσο στον Ασπρόπυργο όσο και ευρύτερα για την εκ νέου ενεργοποίηση της οικονομίας της συνεργασίας, της γνώμης και της δημιουργικότητας.

Ως τη Νίκη, Πάντοτε, Μιχάλη Χαραλαμπίδη

Αγαπημένε Δάσκαλε Μιχάλη Χαραλαμπίδη, Ήταν Ιούνιος του 1996, διάβαζα μαθηματικά για τις πανελλήνιες εξετάσεις της επόμενης μέρας. Στιγμή ιερ...