Συχνά λέω στους φίλους μου πως ‘είμαι Αρβανίτης στο αίμα και Κρητικός στο πνεύμα’. Τα φοιτητικά μου χρόνια στο Ηράκλειο με επηρέασαν καθιστικά, θα έλεγα ότι διαμόρφωσαν την προσωπικότητα μου. Η Κρήτη έχει ένα μεγαλείο που κάθε άνθρωπος οφείλει να γνωρίσει.
Όπως οτιδήποτε στον κόσμο μας η Κρήτη έχει κι αυτή δύο πρόσωπα, ένα φωτεινό και ένα σκοτεινό. Σήμερα όλη η Ελλάδα είδε το σκοτεινό της πρόσωπο και όλοι εμείς οι Κρητικοί, είτε στο αίμα ή στο πνεύμα, λυπηθήκαμε πολύ.
Τα τραγικά γεγονότα στα Βορίζα Ηρακλείου φέρνουν ξανά στο φως ένα πρόβλημα που όλοι γνωρίζουμε αλλά λίγοι τολμούν να αντιμετωπίσουν: τη διαδεδομένη οπλοκατοχή στη μεγαλόνησο.
Το φαινόμενο αυτό, που συχνά βαφτίζεται «παράδοση», δεν έχει καμία σχέση με την αυθεντική κρητική λεβεντιά — εκείνη που σήμαινε αξιοπρέπεια, αυτοσυγκράτηση και ευθύνη, όχι επίδειξη δύναμης.
Η οπλοκατοχή δεν εκφράζει ανδρεία αλλά ανασφάλεια· δεν δείχνει θάρρος, αλλά θρασυδειλία. Ο πραγματικά δυνατός άνθρωπος δεν χρειάζεται όπλο για να επιβληθεί ή να προστατευθεί.
Όσοι κρατούν όπλα στο όνομα της «τιμής» προσβάλλουν την ίδια την ιστορική και ηθική παράδοση του νησιού, που υπήρξε πάντοτε σύμβολο ελευθερίας, όχι αυθαιρεσίας.
Η ανοχή απέναντι σε αυτή την κουλτούρα έχει επιτρέψει την εξάπλωσή της σε όλη τη χώρα, συνδεόμενη πλέον άμεσα με την άνθιση του οργανωμένου εγκλήματος. Η πολιτεία και η κοινωνία οφείλουν να το αντιμετωπίσουν ως κορυφαία προτεραιότητα. Η Κρήτη —και η Ελλάδα συνολικά— αξίζουν μια εποχή όπου η λεβεντιά μετριέται με νηφαλιότητα, αξιοπρέπεια και σεβασμό προς τον άνθρωπο, όχι με σφαίρες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου