Το αισχρό θέατρο της κάστας

Έχω την εντύπωση πως το ένοχο πολιτικό προσωπικό ("πολιτικό", τρόπος του λέγειν) που ορίζει τις τύχες της Ελλάδας από το 1974 και μετά, την περίοδο αυτή που τόσο στρεβλά ονομάστηκε Μεταπολίτευση, το τελευταίο διάστημα έχει επιδοθεί σε ένα άνευ προηγουμένου θέατρο. Το κάνουν ως μια ύστατη προσπάθεια να βρουν μια ακόμα δόση του ναρκωτικού τους: Παραμονή στην εξουσία.

Τι λέει το σενάριο;

Το "δέον γενέσθαι" είναι γνωστό στην Κυβέρνηση και στην Αντιπολίτευση. Γνωρίζουν τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν. Τα γνώριζαν από τον Οκτώβρη του 2009, ακόμα και πριν από τότε. Γιατί λοιπόν δεν τα παίρνουν;

Πολύ απλά διότι στερούνται οποιασδήποτε ηθικής νομιμοποίησης.

Εκείνη η κάστα ανθρώπων που δημιούργησαν το πρόβλημα, εκείνοι που αντιλήφθηκαν το "Κυβερνώ" ως "Διορίζω", εκείνοι για τους οποίους η Ελλάδα ήταν από το Σύνταγμα μέχρι τη Μηλιώνη, δεν έχουν τη δυνατότητα να πάρουν τα σκληρά μέτρα που πράγματι απαιτούνται. Για αυτό και δεν έχουν κάνει τίποτα. Τρέμουν από τον φόβο τους.

Έχουν σκεφτεί όμως μια καλή λύση: Ένα περιστατικό ανωτέρας βίας. Η Ελλάδα θα πτωχεύσει και πλέον "δεν θα μπορεί να γίνει διαφορετικά". Φοβάμαι πως είναι τόσο απλό... Έχουν την ελπίδα πως αμέσως μετά την πτώχευση θα είναι και πάλι στο τιμόνι, παίρνοντας όλα τα απαραίτητα μέτρα "επειδή παρίσταται ανυπέρβλητη ανάγκη". Με κάποιο μόρφωμα "οικουμενικής" κυβέρνησης ή έστω γαλαζοπράσινου συνασπισμού.

Δυστυχώς όμως η παράσταση δεν θα πείσει. Ως φαίνεται, το συμβάν ανωτέρας βίας όντως θα προκύψει. Την επόμενη μέρα όμως η ένοχη κάστα δεν θα τολμά να βγει στον δρόμο. Θα εξαφανιστεί, παρά τα ποταπά σχέδιά της να βρίσκεται και πάλι στο τιμόνι.

Το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι οικονομικό, είναι πολιτικό. Πολιτική είναι και η λύση του, η οποία εν τέλει θα δοθεί από όλους εμάς, τον Ελληνικό Λαό.

Δεν αρέσει σε πολλούς εντός & εκτός της Ελλάδας αλλά όλοι εμείς είμαστε κυρίαρχοι της χώρας μας και ήρθε η ώρα να ασκήσουμε την κυριαρχία μας. Με την αυλαία της αισχρής θεατρικής παράστασής τους.

Η δύναμη της δημιουργίας κόντρα στη βία της υπερκατανάλωσης

Ο λεγόμενος "ανεπτυγμένος κόσμος" διακατέχεται από μια μανία υπερκατανάλωσης. Χωρίς να είμαι ειδικός, πιθανολογώ ότι οι ποσότητες καταναλωτικών προϊόντων που διατίθενται στις χώρες αυτές, έχοντας υπόψιν μου τόσο διατροφικά προϊόντα όσον και άλλα είδη πρώτης ανάγκης, θα επαρκούσαν για να καλύψουν ένα σημαντικό τμήμα του παγκόσμιου πληθυσμού - αν όχι το σύνολο - απλά και μόνο με έναν εξορθολογισμό της σχετικής σπατάλης.

Αυτή η μανία κατανάλωσης δεν είναι φυσιολογική. Έχει επιβληθεί ως μηχανισμός επιβίωσης ενός οικονομικού συστήματος που στηρίζεται στο κεφάλαιο και το μονοπώλιο. Όπως η συγκέντρωση κεφαλαίου στο πρωταρχικό της στάδιο γίνεται αποκλειστικά και μόνο με χρήση βίας, έτσι και η μανία κατανάλωσης είναι η εξέλιξη της βίας στην καθημερινότητα. Όλοι μας νιώθουμε υποχρεωμένοι να καταναλώσουμε, από φαγητό και ρούχα μέχρι αυτοκίνητα, σπίτια και πολυτελή ταξίδια. Όχι μόνο αυτό, αλλά ταυτίζουμε την προσωπική μας πρόοδο με την καταναλωτική μας δυνατότητα. Θεωρούμε πρόοδο να αγοράζουμε ακριβότερα ρούχα, ακριβότερο αυτοκίνητο, ακριβότερο σπίτι.

Αυτή η καταναλωτική μανία έδωσε ένα άριστο υπόβαθρο για τα φαινόμενα του υπερδανεισμού και της αισχροκέρδειας. Οι περισσότεροι από εμάς μπήκαμε σε έναν φαύλο κύκλο προεξόφλησης πιθανών μελλοντικών επιτυχιών μας για να βιώσουμε σήμερα την ψεύτικη ευτυχία της κατανάλωσης. Πολύ χειρότερα, προχωρήσαμε σε στρέβλωση των επαγγελματικών μας πρακτικών, υπερβήκαμε το πλαίσιο των αρχών & αξιών της κοινωνίας μας, φτάνοντας στην αισχροκέρδεια. Όλα αυτά, σε μια ατελείωτη προσπάθεια για ακόμα μεγαλύτερη κατανάλωση.

Δεν είναι καθόλου περίεργο που οι επιλογές αυτές οδήγησαν το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα στην κατάρρευση. Η πιθανολογούμενη διάσωσή του έγινε και πάλι με τη βία: Οι κυβερνήσεις έδρασαν άμεσα για να προστατεύσουν τα συμφέροντα των πολυεθνικών που κινδύνευσαν να πέσουν σαν χάρτινοι πύργοι. Ποιοί πλήρωσαν τα σπασμένα; Και πάλι οι συνήθεις ύποπτοι: Τα πλατιά λαϊκά στρώματα.

Ποιά είναι η λύση;

Δεν μπορώ να σκεφτώ καμία άλλη από τον έλεγχο της παραγωγικής διαδικασίας από αυτά τα πλατιά λαϊκά στρώματα. Για να επιτευχθεί αυτό χρειαζόμαστε πρώτα απ'όλα μια νέα σχέση με την εργασία που θα πάψει να είναι η διαδικασία για την ικανοποίηση της καταναλωτικής μανίας μας και θα γίνει το μέσο πραγμάτωσης της δημιουργικότητάς μας. Καθένας από εμάς θα ανακαλύψει τη χαρά της δημιουργίας και θα αφήσει πίσω του τον εθισμό στην κατανάλωση.

Αλλάζοντας το μοντέλο παραγωγής της οικονομίας είναι νομοτελειακά βέβαιο ότι θα ανατραπεί και το μοντέλο κατανάλωσης. Το υποκείμενο-δημιουργός συμπεριφέρεται πολύ διαφορετικά από το υποκείμενο-καταναλωτής. Αν καθένας από εμάς αποφασίσει να χαρακτηρίζεται από ότι παράγει και όχι από ότι καταναλώνει άμεσα θα εξορθολογιστεί η κατανάλωση, αφήνοντας περισσότερα αγαθά για εκείνους που τα έχουν πραγματικά ανάγκη.

Ποιός είναι λοιπόν με διαφορά o πιο αποτελεσματικός τρόπος να αντιδράσουμε στη βία που υφιστάμεθα καθημερινά; Απλά, να προτάξει καθένας μας τη δύναμη της δημιουργίας κόντρα στη βία της κατανάλωσης. 

Όχι άλλη μόχλευση!

Παρατηρώντας την τρέχουσα "οικονομική κρίση" και με πλήρη επίγνωση του γεγονότος ότι δεν είμαι ειδήμονας σε οικονομικά θέματα, δεν μπορώ παρά να μην διαπιστώσω ότι σε όλον τον Πλανήτη ένα είναι το κοινό χαρακτηριστικό του μοντέλου ανάπτυξης: Υπερβολική εξάρτηση από τα δανεικά.

Η μόχλευση είναι σημαντικό τμήμα οποιασδήποτε αναπτυξιακής στρατηγικής. Ναι, χρειάζεται. Πώς, πόση, με ποιους όρους; Δεν χωρά αμφιβολία ότι ο υπερδανεισμός είναι μια πραγματικότητα που γινόταν σιωπηρώς αποδεκτή. Τις συνέπειες αυτής της σιωπηρής αποδοχής βιώνουμε όλοι σήμερα.

Ας σκεφτούμε όλοι λοιπόν, πρώτοι οι άνθρωποι της δημιουργίας, πως μπορούμε να λειτουργήσουμε σε συνθήκες μικρής - ίσως και μηδενικής - μόχλευσης. Δεν θα είναι εύκολο. Θα είναι όμως υγιές και, κυρίως, βιώσιμο!

28+1 θέσεις για το ελληνικό πολιτικό σύστημα

Σε μια πολύ ενδιαφέρουσα δημόσια συζήτηση στο twitter για το ελληνικό πολιτικό σύστημα, με αφορμή μια θέση μου για τον Κώστα Σημίτη ["Το λιγότερο που θα περίμενε κανείς σήμερα ήταν μια δημόσια συγγνώμη του Κώστα Σημίτη"] και τις ιστορικές του ευθύνες για την κατάντια της ελληνικής οικονομίας [και του πολιτικού συστήματος, φυσικά] που βιώνουμε σήμερα, ο χρήστης AnonLegionGr παρέθεσε 28+1 θέσεις σε ισάριθμα tweets τις οποίες και αναδημοσιεύω αυτούσιες:
__________________________
1. Απαγόρευση υποψηφιότητας σε άτομα που δεν έχουν εργαστεί ποτέ
2. Κάθε πολιτικός μπορεί να κάνει ΤΟ ΠΟΛΥ μέχρι 3 θητείες, εκ των οποίων μόνο ΔΥΟ μπορούν να είναι συνεχόμενες.
3. Απαγόρευση συμμετοχής συγγενικών προσώπων μέχρι 6ου βαθμού ή συνεργατών πολιτικού σε εταιρείες που συναλλάσσονται με το δημόσιο.
4. ΠΛΗΡΗΣ διαφάνεια στα οικονομικά των πολιτικών, ιδίως στις προεκλογικές εκστρατείες.
5. ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ χρηματοδότησης προεκλογικών εκστρατειών από εταιρείες.
6. Απαγόρευση εταιρικών lobbies.
7. Απαγόρευση κατοχής ΜΜΕ από εταιρείες που ανήκουν σε ομίλους που συναλλάσσονται με το δημόσιο.
8. Μείωση βουλευτικής αποζημίωσης στις 3500 ευρώ/μήνα.
9. Κατάργηση των επιδομάτων για παράσταση βουλευτών σε επιτροπές.
10. ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ προμήθειας σε πολιτικούς ή αξιωματούχους του κράτους. Τη δουλειά τους κάνουν, όχι κάτι που αξίζει δωράκια.
11. Κατάργηση του βουλευτικού αυτοκινήτου.
12. Κατάργηση της αστυνομικής φρουράς για πολιτικούς. Οι καθαροί άνθρωποι δεν έχουν ανάγκη μπράβους και μπάτσους να τους φυλάνε.
13. ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ βουλευτικής σύνταξης. Ο χρόνος θητείας του πολιτικού θα προσμετράται στα συντάξιμα χρόνια.
14. ΚΑΘΑΙΡΕΣΗ σε πολιτικούς για ρατσιστικό λόγο και συναλλαγές με ναζιστικές και ακροδεξιές ομάδες.
15. ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΟΛΩΝ των εθνικιστικών και ναζιστικών οργανώσεων.
16. ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ κάθε "εκδήλωσης μνήμης" για ταγματασφαλίτες και δοσίλογους.
17. Θέσπιση ποινικής ευθύνης ΟΛΩΝ των μελών κυβέρνησης για αθέτηση προεκλογικού προγράμματος.
18. ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ βουλευτικής ασυλίας.
19. ΚΑΘΑΙΡΕΣΗ πολιτικών που εξαγόρασαν στρατιωτική θητεία ή υπήρξαν φυγόστρατοι (π.χ. Αντωνάκης Σαμαράς & Κώστας Αϊβαλιώτης)
20. ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ των κομματικών νεολαιών. Αρκετά με τα φυτώρια λαμόγιων.
21. Κατάργηση των μαθητικών παρατάξεων.
22. Θέσπιση αποκλειστικά πολιτικού όρκου ΠΑΝΤΟΥ.
23. Κατάργηση της κρατικής χρηματοδότησης για πολιτικά γραφεία βουλευτών κλπ πολιτικών.
24. Κατάργηση των νόμων περί "περιύβρισης αρχής", "απείθειας προς τις αρχές" κλπ. Αρκετά με τα χουντικά κατάλοιπα.
25. Για μετακίνηση υπουργού ή πρωθυπουργού + μέχρι 3 επιπλέον άτομα, χρήση αεροσκάφους της γραμμής σε ό,τι θέση έχει διαθέσιμη.
26. Όταν πολιτικοί φεύγουν από τη βουλή ή από υπουργεία να περιμένουν κανονικά, όχι να διακόπτεται η κίνηση για χάρη τους.
Σε περίπτωση σκανδάλου, τοποθέτηση των εμπλεκομένων πολιτικών σε διαθεσιμότητα μέχρι να εκδικαστεί η υπόθεση.
27. Ένταξη των υπαλλήλων της βουλής στο ίδιο μισθολόγιο με τους άλλους ΔΥ.
28. Κατάργηση του αντιτρομοκρατικού νόμου. Το μόνο που έκανε ήταν να καταργήση κάθε έννοια δημοκρατίας για μια ανύπαρκτη απειλή.
__________________________

Κατά την ταπεινή μου γνώμη οι περισσότερες από τις παραπάνω θέσεις είναι ενδιαφέρουσες και προς τη σωστή κατεύθυνση. Δύσκολα μπορεί να διαφωνήσει κανείς με τη μείωση της βουλευτικής αποζημίωσης στα 3.500 € / μήνα (αλήθεια, πόσο είναι τώρα; Το 3.500 μου φαίνεται ήδη μεγάλο...) ή με την προϋπόθεση εργασιακής εμπειρίας για εκλογή.

Η ανάγκη της ομιλίας, του διαλόγου είναι τεράστια. Πρέπει να ξαναγίνουμε Πολίτες, να επιστρέψουμε στην Πολιτική. Ας κάνεις καθένας το χρέος του.

Aναζητώντας τον Ορθό Λόγο: Μια συγκεκριμένη πρόταση εξόδου από την κρίση

Η πολιτική & οικονομική κρίση που διανύουμε απειλεί να καταστρέψει τόσο όλους εμάς όσο και τις επόμενες γενιές. Η αγανάκτηση είναι ένα πρώτο βήμα που όμως δεν θα οδηγήσει πουθενά αν δεν ακολουθήσει μια συγκεκριμένη, βιώσιμη πολιτική & οικονομική πρόταση.

Όσον αφορά το "απεχθές" ή όχι του χρέους, δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν ισχύει αυτό που λέγεται από πολλούς, ότι δηλαδή "τα ελληνικά δάνεια έχουν πληρωθεί 15 ή 20 ή παραπάνω φορές του αρχικού κεφαλαίου [δηλαδή 95%είναι τόκοι σε βάθος 2 ή 3 ή παραπάνω δεκαετιών]". Γενικά, θα δεχόμουν εύκολα ότι μεγάλο τμήμα του ελληνικού χρέους είναι ίσως ανήθικο, δύσκολα όμως ότι είναι παράνομο ή παράτυπο.

Επίσης, κάτι αντίστοιχο μπορούμε να πούμε και για τις αμυντικές δαπάνες: Μεγάλο τμήμα του χρέους πήγε σε αμυντικές δαπάνες, άρα εμμέσως επέστρεψε στους δανειστές, όμως σήμερα ούτε ιδιαίτερα αξιόμαχες ένοπλες δυνάμεις έχουμε, ούτε τη γεωπολιτική στήριξη των δανειστών μας έναντι των δυνάμεων εκείνων που μας απειλούν.

Είναι σίγουρα πολύ ελκυστικό να κάνεις "διαγραφή χρέους". Η γνώμη μου όμως είναι πως αν δει κανείς όλους τους γεωπολιτικούς παράγοντες [Τουρκία, Βαλκάνια, Μέση Ανατολή, Βόρεια Αφρική] και τη δυναμική της ελληνικής οικονομίας, θα καταλάβει ότι η διαγραφή δεν θα βοηθήσει καθόλου (!), αλλά το μόνο που θα πετύχει είναι να βρεθούμε χωρίς κανένα σύμμαχο σε ένα ιδιαίτερα απειλητικό περιβάλλον και δεν θα δώσει την ώθηση για μια ριζική αλλαγή στη δυναμική της ελληνικής οικονομίας και μια ανατροπή του ένοχου πολιτικού συστήματος της ήττας.

Ακόμα, όλη η ρητορική για τους κακούς ξένους και το απεχθές χρέος με ξενίζει. Μου φέρνει λίγο σε κόκκινη μηλιά και μαρμαρωμένο βασιλιά. Φταίνε σίγουρα "οι ξένοι", πρώτα και κύρια όμως ευθυνόμαστε εμείς που αφήσαμε την κάστα αυτή να ορίζει τις τύχες της χώρας.

Τι προτείνω;

Όσον αφορά την οικονομία:
α) Έκδοση ευρω-ομολόγου για την απρόσκοπτη εξυπηρέτηση του ελληνικού χρέους και ταυτόχρονη μετακύλιση του χρέους από Ελλάδα προς ΕΕ
β) Μια γενναία επιμήκυνση των δανειακών μας υποχρεώσεων [πλέον προς την ΕΕ] μαζί με γενναία μείωση επιτοκίου. Κανείς δεν θα χάσει λεφτά από την Ελλάδα - έχουν ήδη βγάλει πολλά - αλλά θα τα πάρει καθυστερημένα και με μικρότερο κέρδος. Είναι κάτι που μπορούν να το αντέξουν οι συμπατριώτες μας Ευρωπαίοι
γ) Αλλαγή της δυναμικής της ελληνικής οικονομίας. Από την οικονομία του "ιδιωτικο-δημόσιου", της "εξασφάλισης" και της "αρπαχτής" να πάμε σε μια μαζική, ανοιχτή, δημιουργική οικονομία η οποία θα αξιοποιήσει στο έπακρο όλα τα ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα των ελληνικών τόπων.

Σίγουρα κάτι τέτοιο δεν μπορεί να φέρει αποτέλεσμα overnight - σε ορίζοντα πενταετίας/δεκαετίας όμως μπορούν να γίνουν θαύματα. Έχουμε εντυπωσιακό ανθρώπινο κεφάλαιο (1 εκ. πτυχιούχους), έχουμε το κορυφαίο - είναι πρακτικά απεριόριστο - συμβολικό κεφάλαιο στον πλανήτη, έχουμε μια πολύ ευνοϊκή γεωοικονομία. Αν τα παραπάνω συναντηθούν σε μια υγιή αναπτυξιακή στρατηγική, αν χτίσουμε μια νέα σχέση με την εργασία που θα έχει στο επίκεντρό της τη δημιουργικότητα, θα ζήσουμε ένα νέο ελληνικό θαύμα.

Είναι σχετικά απλό: Το πρόβλημα του χρέους θα μας το λύσουν οι εταίροι μας στην ΕΕ. Το πρόβλημα του ελλείμματος όμως πρέπει να το λύσουμε εμείς. Χρειάζεται "δίαιτα" στο δημόσιο και "γυμναστική" στον ιδιωτικό τομέα.

Βέβαια, όλα αυτά ΔΕΝ θα μπορέσουν να γίνουν χωρίς τη ριζική ανατροπή του πολιτικού συστήματος που μας έφερε σε αυτήν την ιστορικού τύπου ήττα. Στο πλαίσιο αυτό κάποιες λύσεις θα ήταν οι ακόλουθες:

α) Το κλείσιμο των μιζοκομμάτων ΠΑΣΟΚ-ΝΔ | Σε μια αληθινή δημοκρατία, ειδικά μετά τις πρόσφατες αποκαλύψεις, θα είχαν ήδη τεθεί εκτός νόμου.
β) Η επιβολή πολιτικού φόρου σε όσους διετέλεσαν πρωθυπουργοί, υπουργοί, υφυπουργοί, γενικοί γραμματείς, περιφερειάρχες, νομάρχες και δήμαρχοι από το 1974 μέχρι σήμερα | Ευθύνονται και πρέπει να πληρώσουν. Το όφελος του πολιτικού φόρου, πέρα από το οικονομικό που δεν θα είναι αμελητέο, θα είναι πρώτα και κύρια ηθικό.
γ) Δημιουργία νέων, μαζικών και δημοκρατικών κομμάτων | Τα κόμματα είναι κύτταρα της δημοκρατίας.
δ) Συνταγματική καθιέρωση της απλής αναλογικής | Οτιδήποτε άλλο είναι στρέβλωση.
ε) Μέριμνα για την ουσιαστική διάκριση & ανεξαρτησία των τριών εξουσιών | Εκεί νομίζω πως υπάρχει το βαθύτερο πρόβλημα.

Τίθεται τέλος το ερώτημα "ποιος θα υλοποιήσει όλα τα παραπάνω;". Σίγουρα λοιπόν χρειαζόμαστε μια "κυβέρνηση έκτακτης ανάγκης", ή ίσως μια "κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας", η οποία θα μπορούσε αφενός να διαπραγματευτεί με αξιοπιστία την υλοποίηση του παραπάνω σχεδίου με τους εταίρους μας στην ΕΕ και να θέσει ένα πλαίσιο επανεκκίνησης του πολιτικού συστήματος με όρους δημοκρατικής και ηθικής νομιμοποίησης οι οποίοι τώρα απουσιάζουν.

Αυτό λοιπόν πρέπει να είναι το αίτημα κάθε Πολίτη σήμερα: Κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας που θα υλοποιήσει μια πολιτική ατζέντα όπως η παραπάνω που περιέγραψα.

Αγαπητοί φίλοι,

Όχι, δεν είμαστε καταδικασμένοι. Με ένα σχέδιο σαν αυτό "τα νούμερα βγαίνουν" και μπορούμε να γυρίσουμε στην πρόοδο και την ευημερία με όρους βιωσιμότητας. Το θέμα είναι καθαρά Πολιτικό, η λύση της κρίσης εναπόκειται στους Πολίτες.

Πάντα αγωνιστικά και αισιόδοξα,

Δημήτρης Τσίγκος