Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Υποκρισία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Υποκρισία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πέμπτη 30 Ιουνίου 2022

Για τον μικρό πρόσφυγα που πέτυχε στις πανελλήνιες

Σήμερα στα δελτία ειδήσεων μαθαίνουμε για έναν μικρό πρόσφυγα, τον Κούρο Ντουρμοχαμαντί Μπαγκί με καταγωγή από το Ιράν, που ήρθε μόλις πριν τρία χρόνια στην Ελλάδα, παράτυπα φυσικά, και παρά ταύτα πέτυχε μια εκπληκτική επίδοση στις πανελλήνιες εξετάσεις. 

Το άμεσο συναίσθημα είναι η χαρά για αυτό το παιδί!

Κούρο Ντουρμοχαμαντί Μπαγκί

Δεν μπορώ να χαρώ πολύ όμως.  Δεν μπορώ να χαρώ βλέποντας να πανηγυρίζουν οι εκφέροντες δημόσιο λόγο και να συγχαίρουν τον μικρό αυτόν πρόσφυγα ενώ λίγο πριν, ακριβώς οι ίδιοι άνθρωποι, πανηγύριζαν για την «επιτυχημένη πολιτική των push-backs» και τα «αδιαπέραστα (από τους πρόσφυγες) σύνορα στον Έβρο και στο Αιγαίο».

Τελικά η θάλασσα έχει όντως σύνορα. Στα οποία πνίγονται πολλά παιδιά σαν κι αυτόν τον εκπληκτικό μαθητή στην προσπάθεια τους να βρουν μια νέα πατρίδα. 

Πόση υποκρισία να αντέξει κανείς πια;

Ας ελπίσουμε ότι τουλάχιστον ο Επίκουρος είχε δίκιο και εν τέλει θα τιμωρηθούν όλοι αυτοί από τις ίδιες τους τις τύψεις και την ανησυχία. 

υγ. Για να μην ξεχνιόμαστε, ανοίξτε τα σύνορα, θελουμε κι άλλους Γιάννηδες. Τώρα θέλουμε κι άλλους Κούρο.

Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου 2019

Όχι στην ανθρωποφαγία — Στήριξη στην Ελένη Αντωνιάδου

Ο Μάρτιος του 2017 ήταν ένας ιδιαίτερα δύσκολος μήνας για μένα καθότι πριν λίγες εβδομάδες είχα χάσει τον αγαπημένο μου πατέρα μετά από μακρόχρονη ασθένεια. Με κάποια ανακούφιση λοιπόν δέχτηκα την πρόσκληση του οργανισμού Friends of Europe για να πάρω μέρος σε ένα panel discussion στο πλαίσιο της συνάντησης των European Young Leaders 40 under 40 που γινόταν εκείνη την χρονιά στη Λισαβόνα.

Παρακολουθώ πάντα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τον θεσμό των EYL40, καθώς είχα κι εγώ την τιμή να έχω επιλέγει την περίοδο 2012-13, τη δεύτερη μάλιστα χρονιά του προγράμματος (όταν ακόμα συντονιζόταν από κοινού με τους Friends of Europe και τη Europa Nova).

Εκείνο το διήμερο στη Λισαβόνα γνώρισα πολλούς, πολύ ενδιαφέροντες νέους Ευρωπαίους από τους χώρους της πολιτικής, της επιστήμης, της τέχνης και της επιχειρηματικότητας. Ποτέ δεν έπαψε να μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση η μέθοδος επιλογής των μελών του προγράμματος, η οποία εξασφάλιζε τόσο υψηλή ποιότητα όσο και εκπροσώπηση όλων των διαφορετικών τάσεων της Ευρωπαϊκής κοινωνίας.

Ανάμεσα στα άτομα που μου έκαναν τη μεγαλύτερη εντύπωση ήταν αναμφίβολα η Ελένη Αντωνιάδου. Η κοπέλα αυτή, που τότε νομίζω δεν είχε ακόμα κλείσει τα τριάντα, απλά δεν γίνεται να μην τραβήξει την προσοχή σου. Μιλούσε με λόγο σαφή και συγκροτημένο. Είχε ευγένεια και αυτοπεποίθηση ενώ η σκέψη της ήταν πάντοτε δημιουργική. Μετά από μια σύντομη συνομιλία δεν σου άφηνε καμία αμφιβολία ότι ήταν μια από τις κορυφαίες επιλογές εκείνου του προγράμματος.

Έκτοτε δεν έχει τύχει να συναντηθούμε ξανά. Την παρακολουθούσα στα κοινωνικά δίκτυα μέχρι που αποφάσισα να ξεκινήσω την αποτοξίνωση μου — την οποία ενθέρμως προτείνω σε όλους — και μου είχε κάνει εντύπωση η μεγάλη δημοσιότητα που είχε αρχίσει να παίρνει, πρώτα και κύρια από δημοσιεύματα τρίτων και όχι δικά της.

Δεν μπορώ να κρύψω ότι στενοχωρήθηκα όταν την είδα πρόσφατα σε ένα βίντεο με την ύπατη εκπρόσωπο του νεποτισμού στη χώρα μας, μαζί μάλιστα με κάποιες άλλες αξιόλογες κυρίες, σκέφτηκα όμως πως πρέπει να σεβόμαστε την άλλη άποψη όσο κι αν διαφωνούμε.

Όπως ξέρουν όσοι έχουν έστω και επιφανειακή σχέση με το επιχειρείν, όση αξία έχει το περιεχόμενο του προϊόντος άλλη τόση έχει και το περιτύλιγμα. Η επικοινωνία είναι το περιτύλιγμα στην περίπτωση αυτή. Όμως μαζί με την επικοινωνία ξεκινά και η δημοσιότητα, η οποία είναι ένα πολύ δύσκολο παιχνίδι. Είναι σαν τη φωτιά που μπορεί να σε ζεστάνει, μπορεί όμως και να σε κάψει.

Ίσως κάποιος να μπορεί να πει ότι η Αντωνιάδου το παράκανε με τη δημοσιότητα. Ισχύει βέβαια το "ο αναμάρτητος όμως πρώτος τον λίθο βαλέτω". Το προφίλ της ήταν απλά τέλειο για το μήνυμα που ήθελαν να προβάλουν τα μέσα, για αυτό και την προέβαλαν σε κάθε ευκαιρία. Είναι ένας φαύλος κύκλος που πάντα έχει πικρή κατάληξη.

Προφανώς ποτέ δεν ζήτησα να δω τα πτυχία της Ελένης Αντωνιάδου ούτε τις δημοσιεύσεις της. Δεν το έχω κάνει εξάλλου με κανέναν συνεργάτη μου, πολύ περισσότερο με κάποιον από τα εκατοντάδες μέλη της κοινότητας EYL40, στην οποία μετέχουμε αμφότεροι. Πολλοί αναρωτήθηκαν γιατί δεν το έπραξε η Υπουργός Παιδείας πριν συμφωνήσει να της απονείμει το βραβείο για το οποίο πρόσφατα δημιουργήθηκε τόσο μεγάλο θέμα. Αυτό συνέβη απλώς διότι στη χώρα αυτή, στα Υπουργεία τα πάντα γίνονται για το γραφείο τύπου. Οι σύμβουλοι επικοινωνίας - κατά πάσα πιθανότητα δημοσιογράφοι - της κας Κεραμέως της πρότειναν να κάνει αυτήν την απονομή, θέλοντας να εκμεταλλευτούν τη δημοσιότητα της Αντωνιάδου. Εννοείται δεν έκαναν κανένα background check, πολύ απλά γιατί οι επικοινωνιολόγοι δεν κάνουν τέτοια πράγματα. Στη θέση της κας Κεραμέως θα μπορούσε να είναι κάλλιστα και ο κος Γαβρόγλου, η κα Διαμαντοπούλου και οποιοσδήποτε άλλος υπουργός παιδείας τις τελευταίες δεκαετίες.

Αναρωτιέμαι όμως, τι σημασία έχουν τελικά τα πτυχία και οι επιστημονικές διακρίσεις της Αντωνιάδου για το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο; Ζήτησε άραγε κάποια ακαδημαϊκή θέση; Προτάθηκε για κάποιο ερευνητικό έργο; Την είδαμε σε κάποιον δημόσια χρηματοδοτούμενο ερευνητικό οργανισμό; Τίποτα από αυτά δεν νομίζω ότι έγινε. Άρα, προς τι το μένος; Προς τι ή ανθρωποφαγία; Προς τι η οχλαγωγία, προς τι η δολοφονία χαρακτήρα μέσω ομαδικού λιντσαρίσματος στα κοινωνικά δίκτυα και τα μέσα ενημέρωσης;

Η Ελένη Αντωνιάδου βρίσκεται στην αρχή της καριέρας της, έχει κλείσει πριν λίγο τα τριάντα και έχει ήδη κάνει πολλά και εντυπωσιακά πράγματα. Προφανώς και θα πρέπει να κριθεί, να κριθεί αυστηρά όπως κάθε άνθρωπος. Στην ώρα της όμως. Όχι στην αρχή της διαδρομής.

Αν μπορώ να της δώσω μια δημόσια συμβουλή εκείνη θα είναι να κλείσει τα αυτιά της στις σειρήνες του κόσμου των celebrities και να επικεντρωθεί στην επιχειρηματικότητα, στην εκπλήρωση της επαγγελματικής της αποστολής. Αν το κάνει αυτό με συνέπεια και επιμονή, όπως νομίζω ότι κάνει εδώ και αρκετά χρόνια, όσες δυσκολίες κι αν προκύψουν νομίζω τελικά το αποτέλεσμά της θα είναι εξαιρετικό.

Όλοι εμείς αξίζει να αναρωτηθούμε βεβαίως για το εξής: Τι έπαθε η αναμάρτητη ελληνική κοινωνία και βγάζει τόσο μίσος προς την Αντωνιάδου; Ξεχνάμε άραγε όλοι πως, σε ηλικία που τα παιδιά των περισσοτέρων μας ακόμα ζουν ακόμα με χαρτζιλίκι των γονέων, εκείνη έχει ήδη κάνει πράγματα που οι περισσότεροι δεν μπορούμε ούτε να τα ονειρευτούμε — ακόμα κι αν αυτό είναι ένα σύντομο πρόγραμμα μετεκπαίδευσης στη NASA — δηλαδή, για να καταλάβω, πόσοι από εμάς το έχουμε κάνει το summer school αυτό (ή οτιδήποτε άλλο εν τέλει ήταν) και το υποτιμούμε έτσι;

Η υποκρισία της κοινωνίας δεν έχει τελικά κανένα όριο.

Απ' όσους κατφέρονται με τόσο μίσος έναντι της Αντωνιάδου, πόσοι άραγε θα ήταν ευτυχείς να τους εξετάσει για κάποιο πρόβλημα υγείας τους ο κ. Πατούλης ή ο κ. Κικίλιας; Πόσοι θα ανέθεταν στον κ. Τσίπρα την στατική μελέτη της νέας κατοικίας τους; Ή πόσοι τέλος πάντων θα ζητούσαν στα σοβαρά από τον κ. Μητσοτάκη να τους κάνει την ανεύρεση κεφαλαίων για τη νεοφυή τους επιχείρηση;

Ποια είναι η ειλικρινής απάντηση; Κανείς. Αυτό όμως δεν τους σταματά να τους ψηφίζουν για εκπροσώπους τους, δηλαδή να τους επιτρέψουν να τους εξουσιάζουν. Μιλάμε για τον απόλυτο παραλογισμό.

Πραγματικά δεν έχω ιδέα γιατί η Αντωνιάδου βρέθηκε σε εκείνη την εκδήλωση στη Θεσσαλονίκη. Ίσως ήταν ένα συναισθηματικό δέσιμο με τη γενέτειρα της. Ίσως ήταν ένα βήμα στο ολισθηρό μονοπάτι των celebrities για το οποίο μίλησα παραπάνω.  Ήταν μάλλον ένα λάθος. Σύντομα πιστεύων η θα καταλάβει ότι οι επικοινωνιακές της προσπάθειες πρέπει να επικεντρωθούν στο επαγγελματικό/επιχειρηματικό της πεδίο και, σχεδόν αποκλειστικά, στο εξωτερικό.

Δεν ξέρω ακόμα σε ποιο στάδιο βρίσκεται με την επιχείρηση της. Ήταν σαφές πως ήταν σε πολύ αρχικό στάδιο το 2017, φαντάζομαι δεν έχουν αλλάξει πολλά από τότε. Οι λιγοστές γνώσεις που έχω για τον τομέα της μου λένε πως απαιτείται χρηματοδότηση ιδιαίτερα μεγάλου ύψους η οποία συνήθως έρχεται μετά από πολλά χρόνια πειραματισμών. Η μεγάλη επιτυχία θα έρθει μετά από πάμπολλες μεν, ενδιάμεσες δε,  αποτυχίες.  Η νεοφυής επιχειρηματικότητα σίγουρα δεν είναι sprint αλλά μαραθώνιος και η Ελένη μόλις που έχει περάσει την γραμμή της εκκίνησης.

Το μήνυμα τελικά που θέλω να στείλω με το άρθρο αυτό είναι σαφές: Αυτό που βλέπουμε τις τελευταίες μέρες είναι μια συλλογική ανθρωποφαγία. Η αντίδρασή μας μπορεί να είναι μόνο μια:

Οι ανθρωποφάγοι δεν θα περάσουν.

Οργή με κατακλύζει βλέποντας όλους εκείνους, στα 'mainstream media' που μέχρι χθες εύκολα αποθέωναν έναν συνάνθρωπο μας, με την ίδια ευκολία τον κατακεραυνώνουν, πριν αλέκτορα φωνήσαι.

Όπως γινόταν και με τους κανονικούς λιθοβολισμούς, ενεργοποιήθηκαν τα χειρότερα ένστικτα της κοινωνίας. Τόσοι και τόσοι βρήκαν μια ιδανική αφορμή να χτυπήσουν για να πάρουν δημοσιότητα και να φανούν ως διώκτες του κακού και της εξαπάτησης. Υποδεικνύεται ένας 'ένοχος' και ο ψηφιακός όχλος, δίχως να ξέρει λεπτομέρειες για τον 'ένοχο' και την υπόθεση, σίγουρα δε δίχως να είναι αναμάρτητος, χωρίς δισταγμό σηκώνει τον λίθο και τον εκτοξεύει εναντίον ενός, πλέον, ανυπεράσπιστου συνανθρώπου.

Η Ελένη Αντωνιάδου έχει κάθε δυνατότητα να μάθει από τα λάθη της, όπως κάνουμε όλοι, και να βγει πιο δυνατή και σοφή απο αυτήν την περιπέτεια. Εκείνοι που πρέπει να προβληματιστούν όμως είναι οι αμέτρητοι που χάρηκαν τόσο πολύ βλέποντας αίμα στην πλατεία.

Αν εξακολουθήσουμε λοιπόν να θέλουμε να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα, θα πάμε ποτέ μπροστά;

Καθένας μας ας δώσει την απάντηση του.

Σάββατο 13 Ιανουαρίου 2018

Στον Τζίμη Πανούση

Α ρε Τζίμη Πανούση.

Πόσο θα γέλαγες βλέποντας ξαφνικά να σε αγαπάει όλη η Ελλάδα. Τους φαντάζομαι να ρωτάνε «είναι βέβαιο ότι πέθανε;» πριν βγάλουν τις δακρύβρεχτες ανακοινώσεις τους.

Μέχρι και αυτός για τον οποίον είπες την φράση «Απόψε κάνω κέφι να χαλάσω τρία εκατομμύρια! Νταλάρας. Νταλάρας. Νταλάρας.».


Τι να πει κανείς. Ας κοιμηθούν ήρεμοι απόψε ότι δεν μπορείς πια να αποκαλύπτεις τα αίσχη τους με τον δικό σου ανυπέρβλητο τρόπο. Ας μείνουν με την ψευδαίσθηση πως όλοι οι χαζοί μπορούμε.

Το πρωί όμως που θα ξυπνήσουν, είμαι βέβαιος, θα καταλάβουν πως αργά ή γρήγορα κάποιος θα βρεθεί να συνεχίσει τον ανατρεπτικό σου ρόλο. Πως, όπως πριν λίγες μέρες είπες, ο αιφνίδιος θάνατος αναβάλλεται επ' αόριστον.

Διότι είναι νομοτέλεια, διαφορετικά δεν έχει νόημα να ζούμε, πως το καλό — γιατί αυτό υπηρετεί η Σάτιρα και ιδιαίτερα η αιχμηρή —στο τέλος θα κερδίσει.

Ως τη Νίκη, Πάντοτε, Μιχάλη Χαραλαμπίδη

Αγαπημένε Δάσκαλε Μιχάλη Χαραλαμπίδη, Ήταν Ιούνιος του 1996, διάβαζα μαθηματικά για τις πανελλήνιες εξετάσεις της επόμενης μέρας. Στιγμή ιερ...