Αυτές τις ημέρες γίνεται απόλυτα σαφές ότι η χώρα χρειάζεται μια «νέα αποχουντοποίηση». Το 1974 οι (αμερικανοκίνητοι, ας μην το ξεχνάμε) δικτάτορες υπό το βάρος της παταγώδους αποτυχίας τους παρέδωσαν την εξουσία στους πολιτικούς.
Τα τελευταία 20-25 χρόνια έχει στη χώρα αυτή αναπτυχθεί μια ιδιότυπη «κάστα» η οποία «κατέχει τους θεσμούς». Είναι αυτοί που «πάρκαραν στο κράτος», μπέρδεψαν το «κυβερνώ» με το «διορίζω» και ανέπτυξαν μια «οικονομία εξαγωγής κεφαλαίων» (ένα μικρό μέρος των οποίων επενδύεται σε εντυπωσιακές κατοικίες βορείως - προσφάτως δε και νοτίως - των Αθηνών).
Από το 2010 έγινε σαφές πως αυτή ακριβώς η κάστα έριξε τη χώρα στον γκρεμό. Κάτι πήγε να αλλάξει τότε όμως η κάστα (ξενοκίνητη, πάντα) αντιστάθηκε και αντεπιτέθηκε. Βρεθήκαμε να μας κυβερνούν και πάλι τα ρετάλια της μεταπολίτευσης.
Δεν πάει άλλο όμως. Πλέον το τίμημα της διατήρησης της κάστας στην εξουσία μετριέται με αίμα (στην πανδημία, στα ατυχήματα, καθημερινά σε κάθε νοσοκομείο και αλλού).
Η χώρα χρειάζεται μια νέα αποχουντοποίηση. Η κάστα πρέπει να φύγει, οι λέξεις πρέπει να ξαναβρούν το αληθινό νόημα τους.
Πως θα γίνει αυτό; Είναι σχετικά απλό:
- συνταγματική καθιέρωση της απλής αναλογικής
- κυβέρνηση ειδικών με διετή τουλάχιστον εντολή και ευρεία κοινοβουλευτική στήριξη
- ενθάρρυνση δημιουργίας νέων πολιτικών σχηματισμών και κινημάτων, ώστε οι Έλληνες να ξεφύγουν από το επίπεδο του ψηφοφόρου και να επανέλθουν σε εκείνο του πολίτη (πόλις - πολίτης - πολιτισμός - πολιτική. Μια γρήγορη ματιά από οποιοδήποτε παράθυρο στο κέντρο της Αθήνας εξηγεί πολλά).
- σε βάθος νομική έρευνα και απόδοση ευθυνών σε όσους είχαν θέσεις ευθύνης από το 1974 και μετά (η πρόταση του «πολιτικού φόρου» σε όλους άσους άσκησαν διοίκηση, από πρωθυπουργούς μέχρι κοινοτάρχες - είναι πολλές χιλιάδες - κινείται στη σωστή κατεύθυνση)
- θέση των μιζοκομμάτων εκτός νόμου (κάποιος να μας πει πως γίνεται δυο κόμματα να δανείστηκαν πολλές εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ. Ποιος υπέγραφε για αυτά; Τι πιέσεις ασκήθηκαν και από ποιους; Με ποιες εγγυήσεις δόθηκαν; Είναι μάλλον το μεγαλύτερο σκάνδαλο από την επανάσταση και μετά)
Η Ελλάδα πήρε πολλές εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ σε κοινοτικά πακέτα και δανείστηκε άλλα τόσα. Εισέρευσαν λοιπόν πολύ πάνω από €500.000.000.000. Το νούμερο ζαλίζει. Σήμερα θα έπρεπε η Ελλάδα να είχε ένα εξαίρετο βιοτικό επίπεδο και να πρωταγωνιστεί στην έρευνα, στην καινοτομία και στην επιχειρηματικότητα.
Αντ’ αυτού είναι μια ημι-τριτοκοσμική χώρα όπου οι άνθρωποι πεθαίνουν σε ράντζα στους διαδρόμους νοσοκομείων, τα τρένα συγκρούονται μετωπικά, η αντικατασκοπεί παρακολουθεί τον αρχηγό των ενόπλων δυνάμεων και το οργανωμένο έγκλημα κάνει ένα διαρκές πάρτι. Καταστάσεις δηλαδή που κατά κανόνα απαντώνται σε χώρες Λατινικής Αμερικής ή Υποσαχάριας Αφρικής και σε καμία περίπτωση δεν τις περιμένει κάποιος σε χώρα μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Δεν είναι καθόλου περίεργο που εδώ και περίπου 12 χρόνια, όποιος μπορεί να φύγει στη εξωτερικό το κάνει. Έτσι γίνεται σε όλα τα τριτοκοσμικά, ανελεύθερα, διεφθαρμένα και απολυταρχικά καθεστώτα αυτού του τύπου.
Έρχονται εκλογές. Θα κληθούμε να επιλέξουμε μεταξύ κλεφτών και αχρήστων. Όμως, μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης σπάνια υπάρχει αξιοπρεπής επιλογή. Οι όροι του παιχνιδιού πρέπει να αλλάξουν, διότι αλλιώς δεν υπάρχει λύση.
Θέλω να πιστεύω πως οι φοιτητές και οι υπόλοιποι νέοι θα βγουν μπροστά για να διεκδικήσουν τα αυτονόητα. Θέλω να πιστεύω ότι δεν θα συμβιβαστούν με τα αίσχη που συμβαίνουν, δεν θα τα θεωρήσουν «φυσιολογικά».
Η δική μου γενιά είχε την ευκαιρία της το 2010 αλλά, φεύ, στάθηκε πολύ κατώτερη των περιστάσεων. Πολλοί θέλαμε, λίγοι μπορούσαν, κανείς δεν τα κατάφερε.
Η απελπισία του κόσμου ήταν τέτοια που έφτασε να βάλει τον Βασίλη Λεβέντη στη Βουλή. Κάποιοι άλλοι, ωσάν υπό την επήρεια βαριών ναρκωτικών, έφτασαν να θεωρούν πολιτικούς όπως ο Παπανδρέου ο Γ’ και ο Μητσοτάκης ο Β’ ως «προοδευτικούς» ή «φιλελεύθερους».
Ας ελπίσουμε ότι οι νεώτεροι να τα πάτε καλύτερα.
Διαφορετικά η χώρα βαδίζει με μαθηματική ακρίβεια σε μια νέα καταστροφή, εκατό χρόνια μετά την προηγούμενη (την οποία καλά καλά δεν έχουμε ακόμα ξεπεράσει).
υγ. Θα πρέπει να σημειώσω πως το μεγαλύτερο μέρος των παραπάνω σκέψεων έχει ήδη διατυπωθεί κατά καιρούς από τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη, αναμφίβολα τον σημαντικότερο εν ζωή Έλληνα πολιτικό. Ότι δε δεν έχει διατυπωθεί αυτούσιο από εκείνον, αποτελεί αποτέλεσμα μελέτης του έργου του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου