«Να είχαμε έναν Έλληνα Ερντογάν»

Φαντάζομαι δεν είμαι ο μόνος Έλληνας που έχει ακούσει από συμπολίτες τους την απίστευτη φράση «μακάρι να είχαμε έναν Έλληνα Ερντογάν».

Ας μην μιλήσουμε για τη δημοκρατία, για το κράτος δικαίου. Ας μην μιλήσουμε για το εμπόριο των προσφύγων. Ας μην μιλήσουμε για τη Συρία και τη ξεδιάντροπη σχέση με το Ισλαμικό Κράτος. Ας μην μιλήσουμε για το δήθεν «πραξικόπημα» που χρησιμοποιείται για την επιβολή μιας στυγνής δικτατορίας.

Όχι. Ας μείνουμε μόνο στο παρακάτω γράφημα.

To γράφημα λέει κάτι απλό: Πριν πέντε χρόνια, με ένα ευρώ κάποιος έπαιρνε λιγότερες από 2,5 τουρκικές λίρες. Σήμερα, με το ίδιο ευρώ, παίρνει περισσότερες από 5.

Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι ο Τούρκος εργαζόμενος που το 2013 έπαιρνε το ισοδύναμο των €1.000, σήμερα ο ίδιος μισθός σε τουρκικές λίρες αναλογεί σε λιγότερα από €500.

Είναι πράγματι εντυπωσιακά επιτυχημένος για την ίδια του την χώρα ο Ερντογάν... 

Επιστροφή στην Στοκχόλμη

Οι πρώτοι μήνες στο πανεπιστήμιο είχαν κυλήσει γεμάτοι ενέργεια και ενθουσιασμό. Πρώτη φορά μένω μόνος σε μια άλλη πόλη. Γνωριμία με ένα εντελώς νέο γνωστικό αντικείμενο σε ένα πολύ διαφορετικό εκπαιδευτικό περιβάλλον.

Πολλά νέα πρόσωπα — κάποιοι έγιναν οι καλύτεροι μου φίλοι. Διασκέδαση, έρωτες, αλκοόλ, επιστήμη και βεβαίως πολιτική. Ομηρικές μάχες στα αμφιθέατρα για την κατάληψη και την αναγνώριση της πληροφορικής, όραμα για μια καλύτερη Ελλάδα (που με κάποιο μαγικό τρόπο νομίζαμε πως ήταν υπόθεση δική μας).

Κάπου εκεί, μόλις στο δεύτερο εξάμηνο ήρθε το Erasmus. O Καθηγητής, νομίζω επίκουρος τότε, Πάνος Τραχανιάς και η εξαίρετη Εύα Μιχελιδάκη από το γραφείο διασύνδεσης. Δηλώνω συμμετοχή, στις αρχές του 3ου εξαμήνου. Αίτηση για υποτροφία στο ΙΚΥ, γίνεται δεκτή. Ενημερώνω τους γονείς μου, ενθουσιάζονται. Ήταν επίσημο: Το 4ο εξάμηνο των σπουδών μου θα το έκανα στο "Βασικό Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Στοκχόλμης" (ναι, αυτό που ο υπόλοιπος πλανήτης γνωρίζει ως "ΚΤΗ").

Βεβαίως, δεν ήθελα να πάω μόνος. Αρχικά ήταν να έρθει μαζί μου η Μαρία. Μετά άλλαξε γνώμη (ή, όπως θα σκέφτηκαν πολλοί, ξανάρθε στα λογικά της). Έπρεπε να βρω έναν επαρκώς τρελό, απευθύνθηκα στον Χρήστο (ναι, αυτόν τον "πολύ αυστηρό καθηγητή" που μου έλεγαν πρόσφατα κάποιοι φοιτητές του). Φυσικά πείστηκε εύκολα. Δυστυχώς όμως ο πατέρας του αρρωσταίνει σοβαρά λίγες μέρες πριν φύγουμε και αναγκάζεται να ακυρώσει τη συμμετοχή του.

Έτσι, αρχές Φλεβάρη του 1998 είμαι στο Ανατολικό Αεροδρόμιο Ελληνικού και ξεκινώ για την Στοκχόλμη, όπου πέρασα 6 υπέροχους μήνες, στους οποίους επισκέφτηκα 7 χώρες και δημιούργησα φιλίες που κρατούν ακόμα.

Το σημαντικότερο είναι ότι χάρη στο Erasmus γνώρισα τα start-ups και την επιχειρηματικότητα. Με λίγα λόγια οι έξι αυτοί μήνες καθόρισαν τη ζωή μου και το αποτύπωμα που θα αφήσω στον κόσμο.

Για όλα αυτά όμως θα επεκταθώ σε επόμενη δημοσίευση.

Τώρα είμαι στο αεροπλάνο. Πετάω από Αθήνα απευθείας για Στοκχόλμη ώστε να πάρω μέρος στο 20ετές reunion. Δυστυχώς ο Αντώνης αναγκάστηκε να ακυρώσει την τελευταία στιγμή. Στην ίδια πτήση όμως είναι ο Δήμος με τη γυναίκα του. Εκεί θα συναντήσουμε την Ισπανική Αρμάδα: Τον Alvaro και τον Javi. Τον Pancho, τον Iker, τον Jaime και τον Angel. Θα είναι ακόμα η Vanessa με τον Σουηδό σύζυγο της, που έμειναν στην Στοκχόλμη, καθώς και η Maria με τον Philippe, τον Γαλλο-Ιάπωνα που πλέον λογίζεται κι αυτός για Ισπανός.

Είναι 20 χρόνια από την άνοιξη του 1998. Όταν γυρίσουμε θα βρω τις φωτογραφίες που έχω από τότε. Αρκετές εκατοντάδες, τυπωμένες σε μια βαλίτσα. Να που ήμαστε εθισμένοι στις φωτογραφίες και πριν τα smartphones!

Θα βρω και τα 6 μεγάλα άσπρα χαρτόνια που είχα κολλήσει στον τοίχο σε έναν πάρτυ τον Μάιο του 1998, ώστε όλοι να γράψουν το όνομα και το e.mail τους για να βρεθούμε μετά από χρόνια. Τα μόνα που θυμάμαι από αυτό το πάρτυ ήταν τα χαρτόνια που γρήγορα γέμισαν, το γεγονός ότι οι συγκάτοικοι στο corridor δεν εκτίμησαν το ότι τους έσπασα όλα τα πιάτα και τα ποτήρια (παρότι την επόμενη μέρα τα είχα όλα αντικαταστήσει με καινούργια), καθώς και μια πανέμορφη φοιτήτρια που έμενε στο Lappis και τελικά... δεν ήρθε. Ναι ρε φίλε, αυτό μου έχει μείνει, ότι δεν ήρθε σε εκείνο το πάρτυ.

Είκοσι χρόνια από το Erasmus λοιπόν. Είκοσι χρόνια που έχουν περάσει σαν νερό. Οι έξι εκείνοι μήνες από τη μια μοιάζουν σαν μια άλλη ζωή, από την άλλη σαν χθες.

Γράφω αυτές τις γραμμές και καταλαβαίνω πως το κυριότερο που θέλω να κάνω είναι να εκφράσω ευγνωμοσύνη. Ευγνωμοσύνη για όλα όσα έχουμε ζήσει και για όλους τους ανθρώπους με τους οποίους τα ζήσαμε μαζί.

Σε λίγα λεπτά προσγειωνόμαστε. Θα είναι τρεις μέρες με μεγάλο ενδιαφέρον. Θα επανέλθω στο ιστολόγιο αυτό με νέα από την παρέα του Erasmus και φυσικά με φωτορεπορτάζ!

20 χρόνια μετά: Ελληνο-ισπανική συνάντηση στην Στοκχόλμη 

Ψέμα και αλήθεια

Αφενός — Αν ένα ψέμα το λες συνεχώς επί μακρόν, τελικά θα το πιστέψεις.

Αφετέρου — Κάτι παράτολμο πριν επιχειρήσεις να το κάνεις πρέπει πρώτα να το πιστέψεις ότι μπορείς, ώστε να αυξηθούν κατακόρυφα οι πιθανότητες επιτυχίας σου.

Κάπως έτσι μάλλον προέκυψε το fake it until you make it που λένε οι φίλοι μας οι αγγλόφωνοι.

Το έχουμε δει όλοι, πολλές φορές. Ιδιαίτερα συχνά και στην επιχειρηματικότητα, τόσο σε "startups" και "επενδυτές" οι οποίοι μετά από χρόνια κατάφεραν την αφαίρεση των "εισαγωγικών" όταν κάποιος αναφέρεται σε εκείνους.

Ίσως τελικά τα πάντα να είναι όντως σχετικά. — Πότε δεν θα ξεχάσω έναν συμφοιτητή να λέει πως η αντιγραφή στις εξετάσεις είναι ένας ιδιαίτερα αποδοτικός τρόπος εκμάθησης.

Δυστυχώς όμως μερικοί το παρακάνουν.

Starttech Runners

Την Κυριακή 22 Απριλίου γινόταν η διοργάνωση του 9ου Ποσειδωνίου Ημιμαραθωνίου Αθηνών στο Παλαιό Φάληρο. Εκτός από τον αγώνα των 22.1 χλμ (ημιμαραθώνιος), οι διοργανωτές είχαν φροντίσει και για μικρότερες διαδρομές, όπως εκείνη του 1/4ου μαραθωνίου (10.3 χλμ) και των 5 χλμ (η οποία αναμφίβολα είναι πιο εύκολη και ευχάριστη για αυτό και ονομαζόταν "funrun")

Μαζευτήκαμε 18 συνάδελφοι και τρέξαμε. Γιατί; Διότι μας αρέσει πολύ καθώς επίσης και γιατί μας βοηθάει τόσο στην προσωπική όσο και στην επαγγελματική μας ζωή. 

Για τον Καπετάν Ερμή

Διάβασα ότι χθες μας άφησε ο Καπετάν Ερμής σε ηλικία 100 ετών. Μια ζωή γεμάτη όχι μόνο σε διάρκεια αλλά και σε δράση και προσφορά.

Ότι και να γράψω είναι λίγο. Αφιερώνω στην μνήμη του το εξαιρετικό τραγούδι «Του Άρη» των καταπληκτικών Social Waste.

Θα προσπαθήσουμε να σου μοιάσουμε, κι ας είναι τόσο δύσκολο. Καλές εφόδους Καπετάνιε στην κοιλάδα της σιωπής.

«Κρατούσα πάντα μια σελίδα μου κενή για το χατίρι σου
κι όσο θα τη γεμίζω, δώσε μου το ποτήρι σου.
Καπετάνιε, θα το φουλάρω ως τα χείλια, 
κρασί να πιούμε από του χρόνου τα παλιά τα σταφύλια.

Σκοπούς μη βάλεις, βγάλε το σκούφο κι ετοιμάσου, 
θα μιλήσουμε για κείνους που πουλήσαν τον ΕΛΑΣ σου
κι έπειτα ξεπουλήσανε και τούτο το χώμα
κι όμως τα σόγια τους μας κυβερνάνε ακόμα.

Ναι, όπως τ’ ακούς! Μα μην ταράζεσαι, έχει κι άλλα, 
εξάλλου εδώ πάντοτε ξένοι κρατάγαν την κουτάλα
κι εμείς, πιστό σκυλί που ζητιανεύει, όπως θα ξέρεις, 
καλά πού `φυγες νωρίς, να μην τα δεις, να υποφέρεις.

Τι είπες; το κόμμα σου; Αυτό έχει μάθει να χάνει και να προδίδει, 
ρώτησε και τον Πλουμπίδη.
Μα τι σου λέω, που τα γνωρίζεις από πρώτο χέρι, 
κι άλλος κανείς από `σένα, καλύτερα δεν τα ξέρει.

Όσο για τ’ όνειρο, το `πνιξε η μάνα του στην κούνια
και παίζουν δίχως αντίπαλο οι άλλοι με τα σπιρούνια.
Γι αυτό σου λέω, ανέβα στ’ άλογο και έλα σαν πρώτα
μήπως και πάψει τούτη η χώρα να `ναι κότα.

Κάπου στη Ρούμελη λένε πως είσαι ακόμα
με τον Κωστούλα, τον Μπελή και τον Τζαβέλλα.
Τ’ ακούς; Ακόμα σε ζητάει τούτο το χώμα.
Γι αυτό σου λέω, ανέβα στ’ άλογο και έλα.

Λείπεις καιρό, έχουν περάσει και τόσα
μα ποιο μολύβι να στα γράψει, να στα πει ποια γλώσσα;
Κάτσε λοιπόν, άκουσε, πες τα κι εσύ στον Τζαβέλλα
κι ύστερα ανέβα στ ’άλογο, πάρ’ τον μαζί και έλα.

Ξενοκρατία που λες, τη χώρα τούτη άλωσε
κι από όταν έφυγες η δεξιά ξεσάλωσε.
Όπως φαντάζεσαι, πισώπλατα όχι στα ίσια
βαφτίσανε Παρθενώνες τα ξερονήσια.

Ναι, οι κουφάλες, κι η αριστερά κολλημένη, 
η ηγεσία βλακώδης κι αλλοπαρμένη, χαμένη
κι οι αντάρτες σου πουλημένοι, πολύ φτηνά πουλημένοι.

Μα τι τα θες, τι τα γυρεύεις, πικρή γεύση μας μένει, 
σήμερα πάλι είναι πιο μαύρο το χάλι, 
ίδιο το χρώμα, ακόμα κουμάντο κάνουν οι μεγάλοι, 
ναι, οι μεγάλοι, δεν τέλειωσαν οι άξονες, 
άλλαξαν βάρδια και ήρθαν οι Αγγλοσάξωνες.

Υπάρχουν όμως και κάποιοι που τους χαλάν την συνταγή, 
οι απόγονοι του Ζαπάτα στων Μεξικάνων τη γη.
Γι αυτό σου λέω, κάτι δεν έχει πεθάνει
κι ίσως αν έρθεις, πιο βαθειά να ανασάνει.

Κάπου στη Ρούμελη λένε πως είσαι ακόμα
με τον Κωστούλα, τον Μπελή και τον Τζαβέλλα.
Τ’ ακούς; Ακόμα σε ζητάει τούτο το χώμα.
Γι αυτό σου λέω, ανέβα στ’ άλογο και έλα.

Κι ύστερα κοίταξα ξανά τον φανοστάτη, 
Εκείνον, στη φωτογραφία της ντροπής
κι είπα: "Αντίο, Καπετάνιε επαναστάτη, 
καλές εφόδους στην κοιλάδα της σιωπής". 

Κάπου στη Ρούμελη λένε πως είσαι ακόμα
με τον Κωστούλα, τον Μπελή και τον Τζαβέλλα.
Τ’ ακούς; Ακόμα σε ζητάει τούτο το χώμα.
Γι αυτό σου λέω, ανέβα στ’ άλογο και έλα.»