«Αν έμαθα κάτι τα τελευταία 25 χρόνια, είναι ότι για να πετύχεις πρέπει να επιμείνεις. Η τύχη μετράει, αλλά δεν είναι το παν».
Στην Ελλάδα μεγαλώσαμε μέσα σε μια βαθιά ριζωμένη «κουλτούρα της τύχης». Αν κάποιος πετυχαίνει, λέμε ότι «στάθηκε τυχερός». Αν αποτυχαίνει, τον λυπόμαστε γιατί «ήταν άτυχος». Είναι μια βολική εξήγηση για όλα, που μας απαλλάσσει από την ευθύνη να δούμε κατάματα την πραγματικότητα: ότι τις περισσότερες φορές δεν επιμείναμε όσο έπρεπε, δεν προσπαθήσαμε αρκετά, δεν δουλέψαμε με την απαιτούμενη συνέπεια και ένταση.
Η αλήθεια είναι σκληρή αλλά απελευθερωτική: η τύχη παίζει πολύ μικρότερο ρόλο απ’ όσο νομίζουμε. Ναι, υπάρχουν οι ακραίες καταστάσεις που καθορίζουν δραματικά μια ζωή — από το να γεννηθείς σε συνθήκες ακραίας φτώχειας μέχρι να βρεθείς θύμα ενός τραγικού ατυχήματος. Το ίδιο μπορεί να πει κανείς και για το ενδεχόμενο να γεννηθεί κανείς σε μια ιδιαίτερα εύπορη οικογένεια. Όμως, έξω από αυτές τις εξαιρετικές περιπτώσεις, η ζωή είναι, κατά μία έννοια, δίκαιη.
Αν επιμένεις σοβαρά, με συνέπεια και για αρκετό καιρό, τότε έχεις πραγματικές πιθανότητες να πετύχεις. Όχι σίγουρη επιτυχία — αλλά σίγουρες πιθανότητες. Και αυτό είναι κάτι που το χρωστάμε πρώτα στον εαυτό μας και μετά στην κοινωνία μας: να πάψουμε να κρυβόμαστε πίσω από τη «τύχη» και να αναλάβουμε την ευθύνη της προσπάθειας.
Η «κουλτούρα της τύχης» είναι μια παγίδα που διαπερνά την ελληνική κοινωνία. Από το σχολείο και την πολιτική μέχρι την επιχειρηματικότητα και την καθημερινότητα, συνηθίσαμε να αναζητούμε εξωτερικές δικαιολογίες αντί να καλλιεργούμε την αρετή της επιμονής. Κι όμως, καμία κοινωνία δεν μπορεί να προχωρήσει έτσι.
Η διαδρομή από τη Virtual Trip ως την Epignosis, την AbZorba Games, τη Yodeck και τόσες άλλες προσπάθειες το αποδεικνύει. Δεν πετύχαμε επειδή ήμασταν «τυχεροί». Πετύχαμε γιατί συνεχίσαμε. Γιατί δεν τα παρατήσαμε όταν όλα έμοιαζαν αβέβαια. Γιατί, μέσα από κόπο, απογοήτευση και εξάντληση, επιμείναμε.
Πέρα από την κοινωνία συνολικά, το μήνυμα αυτό έχει μεγάλη αξία για την κοινότητα της νεοφυούς επιχειρηματικότητας. Αν καλλιεργούμε την ιδέα ότι «όλα είναι θέμα τύχης», ουσιαστικά αποθαρρύνουμε τους νέους ιδρυτές. Τους μαθαίνουμε να παραδίνονται νωρίς, να αλλάζουν εύκολα πορεία, να εγκαταλείπουν. Αντίθετα, το πιο πολύτιμο που μπορούμε να τους μεταδώσουμε είναι ότι η επιμονή είναι ο μόνος αξιόπιστος δρόμος προς την επιτυχία.
Κι αυτό είναι το πραγματικό μήνυμα που θέλω να μείνει από αυτήν την επέτειο:
Η τύχη είναι εκτός ελέγχου μας. Η επιμονή, όμως, είναι πάντα στα χέρια μας. Και αν θέλουμε να αλλάξουμε την πορεία της χώρας μας, πρέπει να επιλέξουμε την επιμονή — και να θάψουμε για πάντα την κουλτούρα της τύχης.
υγ. Θα ήθελα κλείνοντας, στο παραπάνω πλαίσιο, να αναγνωρίσω τη δική μου καλή τύχη. Γεννήθηκα στην Ελλάδα της δεκαετίας του ’70. Όχι μέσα στην προνομιούχα αφρόκρεμα, αλλά σε μια κοινωνία που μου προσέφερε σταθερότητα, παιδεία και δυνατότητες. Γι’ αυτό νιώθω βαθιά ευγνωμοσύνη. Γνωρίζω ότι για την πλειοψηφία του παγκόσμιου πληθυσμού οι δυνατότητες αυτές δεν προσφέρονται ακόμα. Έτσι λοιπόν, μία από τις αποστολές της ζωής μου είναι να αξιοποιώ όποιο βήμα έχω για να δώσω σε περισσότερους ανθρώπους —ιδίως σε όσους προέρχονται από λιγότερο τυχερές γωνιές του κόσμου— παρόμοιες ευκαιρίες: να προσπαθήσουν, να επιμείνουν, να πετύχουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου