Οπαδική βία και πολιτική

H δολοφονία ενός 19-χρονου συμπολίτη μας στη Θεσσαλονίκη πριν λίγες μέρες έφερε ξανά στο προσκήνιο το ζήτημα της 'οπαδικής βίας'. Παρακολουθώ τη δημόσια συζήτηση και με απογοήτευση βλέπω ότι αντιμετωπίζεται ως ένα ζήτημα 'του αθλητισμού' ή, για τους πιο υποψιασμένους, ένα ζήτημα 'παιδείας'.

Προφανώς πτυχές του προβλήματος άπτονται τόσο του χώρου του αθλητισμού όσο και της παιδείας. Δεν γίνεται όμως να μην τονίσει κανείς πως είναι ένα πρόβλημα κατ' εξοχήν πολιτικό, που μάλιστα βρίσκεται στην καρδιά του σημαντικότερου προβλήματος της χώρας.

Μαζί με πολλούς άλλους υποστηρίζω εδώ και πολλά χρόνια πως η εξουσία στη χώρα μας βρίσκεται στα χέρια μιας ολιγομελούς οικονομικής ολιγαρχίας η οποία χρησιμοποιεί ως εργαλεία επιβολής και ελέγχου από τη μια μεριά τα 'πολιτικά' 'κόμματα' και από την άλλη τα μέσα 'ενημέρωσης'. Δεν είναι μυστικό ότι συχνά η ολιγαρχία αυτή έχει και εγκληματικά χαρακτηριστικά, συχνότερα μεν του αστικού, όχι σπάνια δε και του ποινικού δικαίου.

Στο πλαίσιο αυτό, πράγμα που δεν αποτελεί ελληνική πρωτοτυπία, προωθείται συχνά και ο έλεγχος ποδοσφαιρικών ομάδων, ούτως ώστε να υπάρχει μια - αποχαυνωμένη, προφανώς - "λαϊκή βάση" υποστήριξης του εκάστοτε ολιγάρχη αλλά και, μεταξύ των 'οργανωμένων οπαδών' (δηλαδή των hooligans), ένα πρώτης τάξεως 'φυτώριο' για την στρατολόγηση νέων μελών σε ομάδες - συμμορίες που δρουν στο έγκλημα.

Υπ' αυτήν την έννοια, οποιος δεν κατανοεί σε βάθος αυτήν τη διασύνδεση οικονομικών συμφερόντων, πολιτικού συστήματος και εγκλήματος μάλλον δεν έχει καμία επαφή με την πραγματικότητα.

Πολλοί έχουν υποστηρίξει ότι η δια νόμου κατάργηση του 'επαγγελματικού' 'ποδοσφαίρου' μέχρι να εξυγιανθεί ο χώρος είναι η μόνη λύση. Αναμφίβολα συντάσσομαι με αυτήν την άποψη, διαφορετικά θα υπάρχει πάντα ένας Κοσκωτάς που θα φέρνει έναν Ντέταρι, πάντα ένας 'Καπετάνιος' που θα μπουκάρει στο γήπεδο με τα κουμπούρια (πολύ πριν τον Ιβάν...) και η παρακμή θα συνεχίζεται δίχως κανένα έλεος (για να ανφερθώ σε γεγονότα της δεκαετίας του '80. Δυστυχώς η πρόσφατη ειδησεογραφία προσφέρει πολύ περισσότερα παραδείγματα).

Φοβάμαι όμως ουδείς έχει τη δύναμη να το κάνει (με την προφανή εξαίρεση ενός αφυπνισμένου λαϊκού κινήματος). Ουδένα από τα υφιστάμενα πολιτικά κόμματα (πλην ίσως του ΚΚΕ, το οποίο όμως αν γίνουν εκλογές και κερδίσει, μάλλον θα πει ότι έγινε προβοκάτσια και θα μείνει στην αντιπολίτευση) δεν μπορεί να ορθώσει το απαραίτητο ανάστημα, καθώς τόσο η ίδια η ύπαρξη των περισσοτέρων κομμάτων όσο και η δυνατότητά τους να απευθυνθούν στη λαϊκή βάση (αφού έχουν πάψει από καιρό να έχουν οργανώσεις και έχουν μεταβληθεί σε 'τηλεοπτικά κόμματα') ελέγχετα εν τέλει από αυτήν την ολογαρχία που περιγράφεται παραπάνω.

Τι μπορεί να γίνει; 

Συγχωρείστε με που επαναλαμβάνομαι αλλά μόνο η ουσιαστική επιστροφή μας στην αληθινή πολιτική, η ανάκτηση της ιδιότητας του πολίτη και η αποκήρυξη του περιορισμού μας στον ρόλο του ψηφοφόρου, μόνο αυτή μπορεί να ανοίξει μια χαραμάδα ελπίδας σε όσους ενδιαφέρονται για τη δημιουργία μιας δίκαιης κοινωνίας.

Έχει δίκιο ο κ. Πρωθυπουργός

Σε δηλώσεις του την ημέρα συνεδρίασης του υπουργικού συμβουλίου, μετά τα αδιανόητα συμβάντα που έλαβαν χώρα στη διάρκεια της κακοκαιρίας "Ελπίδα", ο κ. Πρωθυπουργός δήλωσε:

«μέσα σε 30 μήνες δύσκολα λύνονται προβλήματα δεκαετιών και πολύ περισσότερο όταν συνδυάζονται με αλλεπάλληλες και ταυτόχρονες προκλήσεις σε πολλά και διαφορετικά μέτωπα»

Στο ιστολόγιο αυτό έχω κατ' επανάληψη επικρίνει σφόδρα τον κ. Μητσοτάκη, όχι βεβαίως διότι έχω κάτι προσωπικό μαζί του αλλά διότι πιστεύω ακράδαντα πως ο νεποτισμός και η αναξιοκρατία που εκείνος νομοτελειακά φέρνει αποτελούν τον πυρήνα των πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών προβλημάτων της χώρας μας. Θέλω όμως με απόλυτη ειλικρίνεια να πω ότι συμφωνώ απολύτως με την παραπάνω διαπίστωσή του.

Πράγματι, το ελληνικό κράτος βασανίζεται από διαχρονικές ανεπάρκειες. Ποια είναι η κύρια αιτία των ανεπαρκειών αυτών; 

Φοβάμαι πως η απάντηση εδώ είναι δύσκολη για τον κ. Μητσοτάκη: Η αιτία δεν είναι άλλη από την αναξιοκρατία, ρίζα της οποίας είναι ο νεποτισμός, ακραία προσωποποίηση του οποίου αποτελεί ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης: Μην ξεχνάμε πως είναι Πρωθυπουργός, υιός Πρωθυπουργού, αδερφός τ. Υπουργού Εξωτερικών και τ. Δημάρχου Αθηναίων, της οποίας ο υιός είναι ο τρέχων Δήμαρχος Αθηναίων παράλληλα με τον θείο του, τον Πρόεδρο της Κυβερνήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Μεταξύ μας, Μεταξά, δηλαδή, που έλεγε η παλιά διαφήμιση που κατέστη ευφυολόγημα.

Ναι λοιπόν, πράγματι, τα προβλήματα δεκαετιών κατά κανέναν τρόπο δεν λύνονται σε τριάντα μήνες. Μια πρώτη διαπίστωση είναι ότι ακριβώς για αυτόν τον λόγο, ήταν απολύτως άδικη, καιροσκοπική και τυμβωρυχική η επικών διαστάσεων και χολυγουντιανής σκηνοθεσίας κριτική που στήθηκε εναντίον του κ. Τσίπρα για την τραγωδία στο Μάτι, κριτική που ακόμα και σήμερα επιστρατεύουν για να διασωθούν επικοινωνιακά οι κυβερνώντες (αλήθεια, πόσες φορές ακόμα θα τους 'θάψουμε' αυτούς τους ανθρώπους;) ενώ παράλληλα η παντελώς ανεπαρκής διαχείριση της πανδημίας μας έχει κοστίσει "ένα Μάτι την ημέρα" επί πολλούς μήνες... η ύβρις φέρνει τη νέμεση, θα σημείωνε ο ανεξάρτητος παρατηρητής.

Τα πράγματα όμως γίνονται ακόμα χειρότερα αν αναρωτηθεί κανείς ποιος κυβερνούσε κατά τη διάρκεια των δεκαετιών στις οποίες αναφέρεται ο κ. Μητσοτάκης. 

Μήπως ήταν άραγε και ο ίδιος Υπουργός στην κυβέρνηση του Καραμανλή του Β'; Μήπως διάφοροι πρώτου και δευτέρου βαθμού συγγενείς του είχαν για πολλά χρόνια την ευθύνη της κυβέρνησης της χώρας; Μήπως το μιζοκόμμα της δήθεν 'νέας' και δήθεν 'δημοκρατίας', μαζί με το έτερο μιζοκόμμα, το δήθεν 'πανελλήνιο', δήθεν 'σοσιαλιστικό' και δήθεν 'κίνημα', κυβερνούσαν εναλλάξ από το 1974 μέχρι το 2015 και το μόνο που κατάφεραν ήταν να διασπαθίσουν εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ, να παραδώσουν έναν κρατικό μηχανισμό υπό πλήρη διάλυση, να σύρουν τη χώρα στην σκλαβιά του διεθνούς δανεισμού και να στείλουν εκατοντάδες χιλιάδες νέους στη μετανάστευση; 

Ποιος έχει την ευθύνη για όλα αυτά; Η απάντηση είναι προφανής. Όπως προφανής είναι και η ορθότητα της λαϊκής ρήσης που επισημαίνει πως "από τότε που βγήκε η συγγνώμη, χάθηκε το φιλότιμο".

Όχι λοιπόν κ. Μητσοτάκη, δεν έχετε το δικαίωμα να ζητάτε συγγνώμη. Για την ακρίβεια, δυστυχώς για όλους μας, δεν έχετε καν το ηθικό και πολιτικό δικαίωμα να κυβερνάτε αυτήν τη χώρα. Είτε το θέλετε ή όχι, δεν είστε παρά ένας ένοχος εκπρόσωπος, μιας ένοχης παράταξης - πυλώνα ενός ενόχου συστήματος εξουσίας το οποίο έριξε τη χώρα στα βράχια. 

Φτάνει πια.

Ο ελληνικός λαός το οφείλει στην ιστορία του να αφυπνιστεί. Οι ψηφοφόροι οφείλουν να ανακτήσουν την ιδιότητα του πολίτη. Οι ζούγκλες από μπετόν πρέπει να ξαναγίνουν πόλεις. Η πολιτική, η ύψιστη των τεχνών, πρέπει να επανέλθει στον τόπο που γεννήθηκε και να αναδείξει νέα πολιτικά υποκείμενα, συλλογικά και ατομικά, που θα οδηγήσουν τη χώρα στον 21ο αιώνα με γνώμονα την αξιοκρατία, τη δικαιοσύνη και τον ορθολογισμό, όπως αυτή το δικαιούται. 

Έχει έρθει άραγε αυτή η στιγμή; Δεν μπορούμε να ξέρουμε ακόμα. Θα φανεί όμως, σύντομα. Για την ώρα μπορούμε μόνο να ελπίζουμε και να κάνουμε κάθε δυνατή προσπάθεια να διατηρούμε την αντικειμενικότητα και την ευθυκρισία μας μέσα σε ένα περιβάλλον πολιτικής ερημοποίησης (τόσο η αξιωματική όσο και η υπόλοιπη αντιπολίτευση απέχουν πολύ από το να προσφέρουν μια ρεαλιστικά αξιόπιστη εναλλακτική...) και ολοκληρωτικού τύπου προπαγάνδας.

Σημίτης, Μητσοτάκης και τα τρία γουρουνάκια

Στην παιδική μου ηλικία μαθαίναμε το παραμύθι με τα τρία γουρουνάκια. Η ιστορία πήγαινε περίπου ως εξής: Για κάποιο λόγο που δεν θυμάμαι (ενηλικίωση, ίσως;) τα τρία γουρουνάκια πάνε να μείνουν μόνα τους. Ανακαλύπτουν πως είναι μεγάλη ταλαιπωρία να χτίσεις ένα ασφαλές σπίτι. Θέλει προσπάθεια, χρόνο, κούραση. 

Τι συμβαίνει τότε;

Το πρώτο γουρουνάκι στα γρήγορα φτιάχνει στα γρήγορα ένα σπιτάκι από άχυρα. Το δεύτερο, ομοίως στα γρήγορα ένα από κλαδιά. Τα δυο πρώτα γουρουνάκια λοιπόν ξεμπερδεύουν γρήγορα και απολαμβάνουν το παιχνίδι στη φύση. Το τρίτο γουρουνάκι αντίθετα ξεκινά να φτιάξει ένα σπιτάκι από τούβλα. Είναι πολύ δύσκολο, παίρνει χρόνο και κουράζεται πολύ. Όλο αυτό το διάστημα τα πρώτα δυο γουρουνάκια διασκεδάζουν και κοροϊδεύουν το τρίτο. 

Κάποια στιγμή το τρίτο γουρουνάκι έχει έτοιμο το σπίτι του και αυτό. Αργότερα όμως έρχεται ο κακός ο λύκος, ο οποίος πολύ εύκολα διαλύει τα σπιτάκια από άχυρα και κλαδιά, κυνηγώντας τα δυο πρώτα γουρουνάκια, τα οποία τελευταία στιγμή βρίσκουν καταφύγιο στο τρίτο σπιτάκι, που ήταν αρκετά ισχυρό για να προσφέρει καταφύγιο. Φαντάζομαι μια άλλη εκδοχή θα έλεγε πως τα δυο πρώτα γουρουνάκια έγιναν ένα πλούσιο σε πρωτεϊνες και λίπος γεύμα για τον λύκο, όμως οι συγγραφείς του παραμυθιού μάλλον το θεώρησαν πολύ σκληρό για τετράχορνα παιδιά. Θα ήταν όμως πολύ κοντινότερο στην πραγματικότητα.

Το διδακτικό αυτό παραμύθι μαθαίνει τα παιδιά ότι πρέπει να προσπαθήσεις για να πετύχεις. Ότι ο κόπος προηγείται της απόλαυσης. Ακόμα και ο φιλόσοφος της ηδονής, ο Επίκουρος, λέει πως πολύ συχνά επιλέγουμε την οδύνη σε πρώτο χρόνο για να απολαύσουμε την ηδονή σε επόμενο. Όποιος έχει προπονηθεί για μαραθώνιο και μετά έχει τερματίσει στο Καλλιμάρμαρο, αντιλαμβάνεται πλήρως τι εννοούσε ο μέγιστος των υλιστών.

Φοβάμαι όμως πως οι κυβερνώντες του νοτίου άκρου της χερσονήσου του Αίμου, δυσκολεύονται να αντιληφθούν όχι μόνο τα διδάγματα του υιού του Νεοκλή και της Χαιρεστράτης, αλλά, δυστυχώς, ακόμα και το παραμύθι με τα τρία γουρουνάκια.

Στην πραγματικότητα το παραμύθι μας διδάσκει την έννοια του ρήματος "κυβερνώ", το οποίο σημαίνει "προβλέπω", "προλαμβάνω", "δρω εγκαίρως" κλπ. Για την κάστα που κυβερνά το κράτος των Αθηνών όμως το "κυβερνώ" εδώ και πολλές δεκαετίες σημαίνει "παρκάρω στο κράτος", "διορίζω" και "μοιράζω δημόσιο χρήμα στους φίλους μου" (εντός και εκτός Ελλάδας).

Η παραπάνω διαπίστωση δεν είναι καινούργια. Έτσι ήταν πάντα, τουλάχιστον στις κυβερνήσεις μετά τον β' παγκόσμιο πόλεμο. Τα πράγματα όμως έχουν γίνει ακόμα χειρότερα τα τελευταία χρόνια: Πρώτα, ο χειρότερος των Ελλήνων πρωθυπουργών πριν τον Μητσοτάκη, ο Κώστας Σημίτης, εισήγαγε την έννοια του τηλεοπτικού κόμματος. Το ΠαΣοΚ, το ισχυρότερο και σημαντικότερο κόμμα της μεταπολίτευσης, διελύθη εις τα εξ ων συνετέθη. Ξαφνικά οι τοπικές οργανώσεις δεν είχαν καμία αξία. Όλη η δύναμη συγκεντρώθηκε στην ηγετική ομάδα, δηλαδή σε μια κάστα, η οποία έκανε υπόγια deals με την οικονομική ολιγαρχία και τα εξωράιζε μέσα από τα ελεγχόμενα μέσα ενημέρωσης. Έτσι, η ελληνική δημοκρατία έγινε μια ελεγχόμενη, μπλοκαρισμένη δημοκρατία. Αν δεν είχες την εύνοια μιας μικρής, κλειστής ομάδας συμφερόντων, ήσουν στην πραγματικότητα εκτός πολιτικής.

Ο Μητσοτάκης ο Β', που ειρήσθω εν παρόδω αποτελεί τον απόλυτο συνεχιστή των Σημιτικών μεθόδων και πρακτικών, για αυτό εξάλλου και οι στενότεροί του συνεργάτες είναι τέως στελέχη της ομάδας Σημίτη, πήγε την πρακτική αυτή σε άλλο επιπεδο. Από το τηλεοπικό κόμμα πήγαμε στο ολοκληρωτικό επικοινωνιακό κόμμα. Αν η πραγματικότητα δεν συμβαδίζει με την ρητορική του κόμματος (δηλαδή με την προπαγάνδα), τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα.

Πολύ καλά διαβασμένοι, οι προπαγανδιστές του Μητσοτάκη του Β' αξιοποίησαν στο έπακρο τις μεγάλες δυνατότητες που προσφέρουν τα νέα, ψηφιακά μέσα. Η προπαγάνδα έγινε μαζική, διαρκής, ολοκληρωτική και προσωποποιημένη. Παρουσίασαν σαν 'καλύτερο βιογραφικό της χώρας' έναν άνθρωπο λίγο-πολύ ανεπάγγελτο (μπήκε σε μια θέση φυτευτός, δεν πέτυχε τίποτα ουσιώδες και μετά έγινε βουλευτής), εμφανώς χαμηλών δυνατοτήτων (όπως αποδεικνύει συνέχεια αποφεύγοντας την πρόσωπο με πρόσωπο συζήτηση εναντίον οποιουδήποτε αξιόλογου πολιτικού αντιπάλου) , που αν δεν είχε το επώνυμο και την οικονομική επιφάνεια του πατέρα του στην καλύτερη των περιπτώσεων θα είχε μια μέτρια καριέρα (όπως βεβαίως ισχύει και για την πλειοψηφία των μελών του ελληνικού κοινοβουλίου).

Αυτόν τον άνθρωπο μας τον έχουν 'φορέσει' σαν πρωθυπουργό και ταυτόχρονα έχουν αντικαταστήσει την Κυβέρνηση με ένα πολυδύναμο γραφείου τύπου το οποίο έχει μεν εντυπωσιακές επικοινωνιακές δυνατότητες, πλην όμως δεν μπορεί να κυβερνήσει όπως αποδεικνύεται συνεχώς μόλις προκύψει οποιουδήποτε τύπου κρίση - ακόμα και οι πλέον αναμενόμενες.

Ο αναγνώστης του άρθρου μπορεί να κρίνει ότι επιτίθεμαι σκληρά στο πρόσωπο του Πρωθυπουργού. Δεν είναι αλήθεια. Με τον άνθρωπο Κυριάκο Μητσοτάκη δεν με χωρίζει τίποτα. Ζούμε σε δυο διαφορετικούς κόσμους, σίγουρα δεν με ενοχλεί και φαντάζομαι ότι δεν τον ενοχλώ - δεν θα μπορούσα άλλωστε. Επιτίθεμαι όμως με όλες μου τις δυνάμεις στην κακιστοκρατία, στο σύστημα αυτό που κρατά την Ελλάδα σφιχτά δεμένη στα όρια του τρίτου κόσμου. 

Φτάνει πια, έλεος.

Είμαι αισιόδοξος ότι θα προκύψει κάποια αλλαγή; Δυστυχώς όχι. Το αντίπαλο δέος του κ. Μητσοτάκη είναι ο κ. Τσίπρας. Ναι, αυτοδημιούργητος υπό την έννοια ότι δεν προέρχεται από κάποια δυναστεία όπως ο αντίπαλός του, ούτε έχει την οικονομική του επιφάνεια. Πολύ έξυπνος επίσης (για αυτο φυσικά και ο Πρωθυπουργός αποφεύγει "όπως ο διάολος το λιβάνι" ένα debate με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης). Από την άλλη, είναι κι αυτός ανεπάγγελτος, δεν βγήκε πρώτα στην κοινωνία να προσφέρει ώστε να επιστρέψει μετά για να διοικήσει. Πολύ χειρότερα, φαίνεται να έχει πειστεί κι αυτός πως χρειάζεται ένα τηλεοπτικό κόμμα για να επανέλθει στην εξουσία ώστε να αναλάβει τον έλεγχο της κυβέρνησης - ή μήπως κι αυτός, του πολυδύναμου γραφείου τύπου;

Τι μπορεί να γίνει λοιπόν; Αν υπάρχει ελπίδα, αυτή βρίσκεται στον Ελληνικό Λαό. Αν θέλουμε το "κυβερνώ" να πάψει να σημαίνει "παρκάρω στο κράτος, διορίζω και μοιράζω χρήμα" και να ξαναγίνει "προβλέπω, προλαμβάνω, δρω εγκαίρως", πρέπει πρώτα καθένας από εμάς να ανακτήσει την ιδιότητα του πολίτη. Έχουμε επιτρέψει τον εκφυλισμό μας σε καταναλωτές προπαγάνδας και τελικά σε άβουλους, συμφεροντολόγους ψηφοφόρους. 

Η ανάληψη ευθύνης ξεκινά από τη βάση. Αν κάθε Έλληνας αναλάβει την ευθύνη της ζωής του, ατομικά, οικογενειακά και κοινωνικά, αν αντιληφθεί ξανά την αξία της γνώσης και την αναζητήσει στις αξιόπιστες πηγές της (hint: όχι στα 'μέσα κοινωνικής δικτύωσης'), τότε ίσως ανακτήσουμε όλοι την ιδιότητα του πολίτη. Τότε ίσως αρχιζουμε να έχουμε ξανά πόλεις, να έχουμε πολιτισμό και, μετά από καιρό, να ξαναμάθουμε την ύψιστη των τεχνών, την πολιτική.

Μέχρι να επιστρέψουμε στην πολιτική (επιστροφή που δεν πρέπει να αργήσει) τουλάχιστον ας μην ξεχνάμε όσα μας έμαθε στην παιδική μας ηλικία το παραμύθι με τα τρία γουρουνάκια.

Αγανάκτηση

Αγανάκτηση  

Χιόνισε στην Αθήνα σήμερα
Πολύ ήταν το κρύο
Όμως το κρύο αντέχεται
Σ’ αντίθεση με τ’ άλλο
Με τ’ άλλο που το σκέφτομαι
Κι όλο το συλλογιέμαι

Για ιδές πως καταντήσαμε
Και ποιοι μας κυβερνάνε
Οι πιο στραβοί και οι  άχρηστοι
Που ένα μόνο τους νοιάζει
Να φέρουν τζίρο κι έσοδα
Στα ξένα αφεντικά τους

Κι αναρωτιέμαι σήμερα
Μήπως εμείς το φταίμε
Μήπως εμείς τ’αφήσαμε
Κι η χώρα έχει ξεπέσει
Με τους στραβούς και άχρηστους
Στην κακιστοκρατία

Είναι σκληρός ο ανήφορος
Ως το ‘πε ο Καζαντζάκης
Αλλά και όμορφος πολύ
Με νόημα γεμάτος

Αυτό το κρύο λοιπόν αν γίνεται  
Τον Έλληνα ας ξυπνήσει
Να πάρει τις ευθύνες του
Κι εμπρός να προχωρήσει

Προβοκάτσια χωρίς προηγουμενο

Όλοι γνωρίζουμε ότι το τελευταίο διάστημα ο κ. Τσίπρας και συνολικά το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης επιχειρούν να ανεβάσουν το "πολιτικό θερμόμετρο", αναζητώντας - και συχνά βρίσκοντας - αφορμές αντιπαράθεσης.

Νομίζω όμως πως πραγματικά κανείς δεν περίμενε να φτάσουν στο σημείο της αδιανόητης προβοκάτσιας που βιώνουμε σήμερα: 

Από το πρωί, χιλιάδες Συριζαίοι, πιθανότατα συνεπικουρούμενοι από κομμουνιστές και οψίμως ανανήψαντεσ πασόκους, αδιαφόρησαν για την κακοκαιρία, έγραψαν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τα μηνύματα του 112 και, άκουσουν - άκουσον, βγήκαν στους δρόμους για να πάνε στις δουλειές τους, αποσκοπώντας, που αλλού: Να εκθέσουν την κυβέρνηση!

Παρά τις πραγματικά τιτάνειες προσπάθειες του κρατικού μηχανισμού, η μάχη με τις καιρικές συνθήκες ήταν άνιση. Σύντομα η κυκλοφορία στις κεντρικές λεωφόρους της Αθήνας διακόπηκε. Ακόμα και στην ίδια, την ''άκλειστη' Αττική Οδό. Αποτέλεσμα; Χιλιάδες οδηγοί εγκλωβισμένοι στα αυτοκίνητά τους, σε πολικές θερμοκρασίες και χωρίς να έχουν ιδέα πως θα φτάσουν στα σπίτια τους.

Υπάρχει άραγε καμία αμφιβολία; Όλοι αυτοί δεν το έκαναν επίτηδες για να εκθέσουν την κρατική μηχανή; Δεν το έκαναν για να αμαυρώσουν, σε τελική ανάλυση, την εικόνα του επιτελικού κράτους;

Ντροπή σας κύριε Τσίπρα και ντροπή σε όλους τους συνοδοιπόρους σας. Έπρεπε να βάζετε πλάτη στην εθνική προσπάθεια και όχι να στέλνετε τον κομματικό στρατό σας στους δρόμους. Εσείς έπρεπε το πρωί να απευθύνετε έκκληση στον κόσμο να 'κάτσει σπίτι'. Όχι να τους αφήνετε να βγαίνουν στον δρόμο... Αλλά, θα μου πείτε, ποιος την έχασε την εθνική ευαισθησία για να την βρείτε εσείς; 

Τέλος, ας σημειωθεί πως σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες μεν, ασφαλείς δε, πληροφορίες ο τ. υφυπουργός υγείας Παύλος Πολάκης εθεάθη και σήμερα να καπνίζει στο μπαλκόνι του. Μα, αν είναι δυνατόν, σε αυτήν τη χώρα θα φέρουμε τα παιδιά μας; Που θα μας οδηγήσει επιτέλους το καθεστώς ΣΥΡΙΖΑ;

Περί των Rafale

Μια ακόμα εμετική προπανανδιστική φιέστα λαμβάνει χώρα σήμερα, πρώτα και κύρια στις οθόνες μας, είτε των κινητών/υπολογιστών ή των τηλεοράσεών μας. Πάνε χρόνια που είχε η Ελλάδα μια τόσο ξεδιάντροπα διχαστική κυβέρνηση η οποία έχει γίνει αληθινός maître στην απόλυτη αντιστροφή της πραγματικότητας.

Με αυτήν την αφορμή λοιπόν, θα ήθελα απλώς να παραθέσω τις παρακάτω σκέψεις:

• Aν κάποιος πιστεύει ότι η χώρα δεν χρειάζεται ισχυρές ένοπλες δυνάμεις, δεν ξέρει τι του γίνεται.
• Όποιος πιστεύει ότι όντως έχουμε ισχυρές ένοπλες δυνάμεις, επίσης δεν ξέρει τι του γίνεται. 
• Τα τελευταία 50 χρόνια, έναντι της φασιστικής δικτατορία στα ανατολικά μας, ηττηθήκαμε δυο φορές και υποχωρούμε διαρκώς.
• Δεν τολμάμε καν να εξασκήσουμε το απόλυτο δικαίωμά μας στην επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 Ν.Μ. όπως κάθε άλλη χώρα του κόσμου!
• Μας ενισχύουν ουσιωδώς τα αεροσκάφη Rafale, όσον αφορά την αποτρεπτική ισχύ μας; Είναι μάλλον ένας καλός συμβιβασμός.
• Η απόκτηση αυτού του αεροσκάφους είναι κάποια 'φιλευρωπαϊκή πολιτική', γιατί είναι γαλλικής κατασκευής; Δυστυχώς όχι, σε καμία περίπτωση. 
• Ευρωπαϊκή πολιτική θα ήταν στα ελληνικά αεροδρόμια να σταθμεύει η Ευρωπαϊκή Πολεμική Αεροπορία.
• Υπάρχει λόγος να πανηγυρίζουμε σήμερα; Δυστυχώς, ουδείς.
• Βιώνουμε, τέλος, μια ακόμα επαγγελματικά οργανωμένη επιχειρήση προπαγάνδας; Πασιφανώς, ναι.
• Την ίδια ώρα, είναι άραγε η Ελλάδα σε μια ξεκάθαρη διαδικασία 'ερντογανοποίησης' όσον αφορά την ελευθερία του τύπου αλλά και την ελευθερία γενικότερα; Αναμφίβολα και δυστυχέστατα, ναι.

Δεν ξέρω εάν ο πολυχρονεμένος μας ηγέτης Μητσοτάκης ο Β' εζήλεψε όντως τη δόξα του 'Σουλτάνου' Ερντογάν ή εάν θέλει να είναι ένα 'εξελιγμένο μοντέλο' του Ντόναλντ Τραμπ, το σίγουρο όμως είναι πως η χώρα συνολικά και η συντηρητική παράταξη συγκεκριμένα, αξίζουν κάτι καλύτερο από αυτήν τη φαρσοκωμωδία.

Αγωγός EastMed: Οδηγούμαστε σε μια τεράστια αποτυχία της εξωτερικής μας πολιτικής;

Όλα φαίνεται να ξεκινήσαν κατά το 2009-2010 με την κυβέρνηση του Παπανδρέου του Γ': Η προσέγγιση με το Ισραήλ, η διπλωματία των πετρελαίων, η τριμερής με Ισραήλ και Κύπρο και τέλος η είσοδος στο παιχνίδι και της Αιγύπτου.

Βάλαμε απέναντί μας τους Παλαιστίνιους και τον υπόλοιπο αραβικό κόσμο, με τους οποίους είχαμε αλληλοϋποστηριχτεί τις δύσκολες δεκαετίες του '70, '80 και '90. Πολύ περισσότερο, βάλαμε απέναντί μας τη Ρωσία, με την οποία ο ελληνισμός έχει μακραίωνη παράδοση στρατηγικής συνεργασίας. Παραχωρήσαμε στις ΗΠΑ λίγο - πολύ τα πάντα. 

Τα ντόπια παπαγαλάκια ασταμάτητα μιλούσαν για τη "διπλωματική απομόνωση της Τουρκίας".

Τι απέγινε τελικά;

Χθες μια ομοβροντία δημοσιευμάτων μας πληροφόρησε πως τελικά, άνθρακες ο θησαυρός. Για υδρογονάνθρακες πηγαίναμε, άνθρακες μας προέκυψαν.

Επιλέγω να αναπαράξω το άρθρο του αναντίρρητα φιλοκυβερνητικού Liberal.gr, που γράφει τα εξής:

"Η αμερικανική αναφορά είναι σημαντική, γιατί, όπως και για τον East Med, έτσι και για το συγκεκριμένο έργο, η Τουρκία εκφράζει αντιρρήσεις, υποστηρίζοντας ότι διέρχεται μέσα από τη θαλάσσια περιοχή που οριοθετεί η «Γαλάζια Πατρίδα»."

https://www.liberal.gr/world/ston-pago-bazoun-oi-ipa-ton-east-med-stirixi-stin-ilektrodotisi-elladas-kuprou-kai-israil/424934

Η αποτυχία αυτή, αν ισχύουν τα δημοσιεύματα και εάν όντως παγώσει ο EastMed (θα μπορούσε να υπάρξει ελπίδα με στήριξη της ΕΕ; Απίθανο, αλλά ίδωμεν...) έχει αδιανόητα τραγικές διαστάσεις:

• 12 χρόνια
• 5 διαφορετικοί πρωθυπουργοί και αντίστοιχες κυβερνήσεις
• ένας σταθερός, διακομματικός πυλώνας εξωτερικής πολιτικής

...όλα "πηγαίνουν στον κουβά" κατά το κοινώς λεγόμενο. Πολύ χειρότερα, δεν τηρήθηκαν καν τα προσχήματα ώστε να προταχθεί το (μάλλον προφανές) γεγονός της ιδιαιτέρως αμφίβολης οικονομικής βιωσιμότητας του έργου.

Όχι.

Απλά σταματάμε για να μην παραβιάζουμε την "γαλάζια πατρίδα" και να μην ενοχλούμε τη δικτατορική κλίκα της Άγκυρας.

Είναι μια πραγματική τραγωδία. Τόσο για το (κατ' όνομα) ελληνικό κατεστημένο, την ψευδεπίγραφη ελίτ που κάνει πως κυβερνά τη χώρα, όσο βεβαίως και για την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ας ελπίσουμε, έστω και την τελευταία στιγμή, οι εξελίξεις να ανατραπούν.

Ο Ιβάν Ιλίτς, οι πυρκαγιές και η ευθύνη μιας γενιάς

Τώρα στις διακοπές διαβάζω τον "Θάνατο του Ιβάν Ιλίτς" και δεν σας κρύβω ότι με συγκλόνισε καθώς έτυχε να συμπέσει με την περίοδο των πυρκαγιών. Όταν λοιπόν έρθει, κατά κανόνα απροσδόκητα, εκείνη η στιγμή, θα νιώσουμε άραγε την ανακούφιση ότι ζήσαμε μια ζωή έμπλεη νοήματος;

Για το θέμα αυτό μιλά αναλυτικά τόσο ο Ίρβιν Γιάλομ από τους σύγχρονους όσο φυσικά και ο Επίκουρος από τους κλασικούς όπως και πολλοί άλλοι. Δυστυχώς τα γεγονότα των ημερών καταδεικνύουν ότι, τουλάχιστον όσον αφορά τη δημόσια σφαίρα, έχουμε αποτύχει παταγωδώς, φαίνεται να στερούμαστε νοήματος. 

Τι καταφέραμε ως όντα πολιτικά;

Αφήσαμε να θριαμβεύσει η ιδιώτευση και οι συνέπειες πλέον δεν κρύβονται. Αφήσαμε αδικαιολόγητο κενό στη δημόσια σφαίρα, κενό το οποίο καλύπτεται από (μορφωτικά και όχι μόνο) μηδενικά που μας έφεραν σε τραγωδίες όπως αυτή που ζούμε τώρα (και στις πολλές που προηγήθηκαν...). 

Λίγη παρηγοριά βρίσκουμε στο ότι κανείς δεν είναι κακός με τη θέλησή του. Η εξασφάλιση της επιβίωσης του ατόμου, της οικογένειας, είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να μπορέσει να υπάρξει ο Δήμος... κανείς όμως δεν μας είπε πως θα είναι εύκολο. Οφείλουμε να κάνουμε την υπέρβαση, να αντιμετωπίσουμε επιτυχώς και τα ιδιωτικά και τα δημόσια. Πολύ απλά, διότι μια φορά μόνο ζούμε.

Νιώθω την ανάγκη να ζητήσω συγγνώμη διότι η γενιά μου, η Γενιά του Δέκα, αμέλησε τις υποχρεώσεις της προς τον Δήμο. Φταίμε και πληρώνουμε το τίμημα. Ελπίζω η ιστορία να μας δώσει τη δυνατότητα να επανορθώσουμε. 

Αισθάνομαι βλέπετε, εγώ και πολλοί άλλι μαζί μου, υπόλογος διότι ξέραμε τι έγινε, το είχαμε διαγνώσει και το είχαμε ερμηνεύσει επιτυχώς, και όμως αποτύχαμε, σαν γενιά - μέχρι στιγμής, να παρέμβουμε επιτυχώς.

Τα μορφωτικά μηδενικά, εκείνοι που μόνο τους προσόν είναι το επώνυμό τους, εξακολουθούν να έχουν την ευθύνη της χώρας, η οποία βεβαίως έχει λάβει πολύ άσχημη κατεύθυνση. Κι εμείς μείναμε απλώς να παρακολουθούμε οχυρωμένοι στην σφαίρα του ιδιωτικού.

Ηττηθήκαμε, αποδεχτήκαμε να είμαστε ιδιώτες, με την αρχαιοελληνική ερμηνεία του όρου. Idiots, δηλαδή, για να το πω στην γλώσσα που καταλαβαίνει η κάστα που ελέγχει τη χώρα.

Τουλάχιστον, ας το γνωρίζουν: Ξέρουμε τι μας γίνεται και, όταν το επιτρέψουν οι συνθήκες, θα επιστρέψουμε.

Μήνυμα από το 112

Είναι μεσημέρι Παρασκευής 6 Αυγούστου 2021. Μόλις έλαβα μήνυμα από το 112, χωρίς να βρίσκομαι κοντά στη φωτιά. Γιατί άραγε; Κάποιος φοβάμαι το πέρασε για κανάλι content marketing.

Το μήνυμα λέει:

Αν βρίσκεστε νοτίως του μετώπου «Άγιοι Σαράντα - Μοναστήρι (Bitola) - Σόφια - Βάρνα», δυστυχώς την κάνατε από κούπες.

Η Γενική Γραμματεία Πολιτικής Προστασίας σας προτείνει: Τρέξτε να σωθείτε. Run for your life. Sauve qui peut.

...και για του λόγου το αληθές:

Οι εραστές της καμένης σάρκας έχουν ξεπεράσει τον εαυτό τους. Σύντομα θα ακούσουμε ίσως για ασύμμετρες απειλές ή κάποια άλλη ανοησία. Η πικρή αλήθεια είναι μια: Όταν κυβερνάς με πυξίδα την "επικοινωνία", η καταστροφή περιμένει τη χώρα στη γωνία.

Ας ελπίσουμε πως στην τρέχουσα περίοδο, η καταστροφή που βιώνουμε αυτές τις μέρες θα αποδειχτεί το χειρότερο που πάθαμε. Προσωπικά παραμένω ιδιαίτερα ανήσυχος πως τα χειρότερα είναι μπροστά μας. Η ολογαρχική κάστρα που έχει την ευθύνη της χώρας, οι ατέλειωτες προσωποποιήσεις του νεποτισμού, δεν πρόκειται να σταματήσουν αν δεν τα ισοπεδώσουν όλα.

Εσείς πως τον πίνετε, Κύριε Πρωθυπουργέ;

Την περασμένη Τρίτη 16 Φεβρουαρίου στην Αττική - και όχι μόνο στην Αττική - χιόνισε. Χιόνισε λίγο παραπάνω απ'  ότι περιμέναμε, σε καμία όμως περίπτωση δεν ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Θυμάμαι ο ίδιος μεγάλες χιονοπτώσεις στην Αττική το 2004, το 2005 και το 2008, με εκχιονιστικά μηχανήματα στην πλατεία Συντάγματος και με αναγκαιότητα χρήσης αντιολισθητικών αλυσίδων για να πάω από τον Ασπρόπυργο προς το κέντρο της Αθήνας.

Ήταν μια έντονη χιονόπτωση, σε καμία περίπτωση όμως δεν ήταν μια θεομηνία, ένα ακραίο φυσικό φαινόμενο, ενώ οι μετεωρολόγοι είχαν ειδοποιήσει πριν πολλές ημέρες. Ως αποτέλεσμα του φαινομένου αυτού βεβαίως, εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας υπέστησαν μια μεγάλη ταλαιπωρία, μένοντας δίχως νερό και ρεύμα μερικοί μάλιστα μέχρι και για πέντε ολόκληρες ημέρες. 

Δυστυχώς τίποτα από αυτά δεν είναι νέο. Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις που ανέφερα είχε λίγο ή πολύ συμβεί το ίδιο. Βλέπετε, οι αδυναμίες και οι ανεπάρκειες του ελληνικού κράτους είναι διαρκείς, διαχρονικές και διακομματικές. Έχουν να κάνουν με την ίδια την οργάνωση και τη στελέχωσή του και όχι με την πολιτική παράταξη που κατά περιόδους κατέχει τους θεσμούς. Όποια κυβέρνηση κι αν είχαμε, τα ίδια πράγματα θα είχαν συμβεί.

Όπως όμως έχω υποστηρίξει στο ιστολόγιο αυτό, από τον Ιούλιο του 2019 τη θέση της κυβέρνησης της Ελληνικής Δημοκρατίας την έχει καταλάβει ένα πολυδύναμο γραφείου τύπου. Η πραγματικότητα έχει υποχωρήσει σαν προτεραιότητα (αν είναι δυνατόν), καθώς η επικοινωνία είναι η νέα θεά που καθορίζει τις τύχες της Ελλάδας.

Το πολυδύναμο αυτό γραφείου τύπου [ναι, αναφέρομαι σε εκείνο που δεν δίστασε μεταξύ να ανακοινώσει τρίτο lockdown, ενώ (άκουσον, άκουσον!) ακόμα δεν είχε τερματιστεί το δεύτερο, απλώς και μόνο για να "ξεχαστούν" οι γραφικότητες της Ικαρίας], έχει πολυδιαφημίσει το "επιτελικό κράτος". Το επιτελικό αυτό όμως κράτος είναι θύμα της αναξιοκρατίας και του νεποτισμού που χαρακτηρίζει την ίδια την κορυφή της ελληνικής κυβέρνησης. Το ψάρι, όπως λέει ο λαός, βρωμάει απ' το κεφάλι.

Προφανώς λοιπόν δεν θα μπορούσε εκ του λόγου αυτού και μόνο το ελληνικό & επιτελικό κράτος να ανταποκριθεί σε μια απρόσμενη κατάσταση, όπως περίτρανα αποδείχτηκε. Έφτασαν να κλείνουν την Εθνική Οδό, να κόβουν την Ελλάδα στη  μέση, για να ...προλάβουν το πρόβλημα που θα δημιουργούταν. Πάλι καλά που δεν έκοψαν προληπτικά την ηλεκτροδότηση και την υδροδότηση για να προλάβουν διακοπές από την κακοκαιρία.

Τις στιγμές λοιπόν που εκτυλίσσονταν όλα αυτά, τι έκανε ο Κύριος Πρόεδρος της Κυβερνήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας; Πως επέλεξε να εκφράσει το ενδιαφέρον και τη συμπόνια του; Πολύ απλά: Απολαμβάνοντας ένα καφεδάκι στο κέντρο της Αθήνας(*) μαζί με κάποιους δημοσιογράφους - επαγγελματική τάξη που έχει αναδειχθεί ως η πολυτιμότερη όλων στη νέα πραγματικότητα που ζούμε.

Φαντάζομαι ο κ. Πρόεδρος θα γιόρταζε το μεγάλο επίτευγμα του επιτελικού κράτους: Η Εθνική Οδός Πλατεία Συντάγματος - Πλατεία Κολωνακίου, παρά τα ακραία καιρικά φαινόμενα, είχε καταφέρει να μείνει ανοιχτή. Μάλιστα και στα δυο ρεύματα. Το "κράτος των Αθηνών" μπορεί να συνεχίσει να κοιμάται ήσυχο, η κύρια αποστολή του είχε επιτευχθεί.

Όλοι εμείς οι κοινοί θνητοί μείναμε να ρωτάμε: Εσείς, πως τον πίνετε, Κύριε Πρωθυπουργέ; Διότι εμείς, αν και μάλλον ουδόλως σας απασχολεί, εδώ και καιρό τον πίνουμε βαρύ, πικρό και σκέτο.

Ο Πρωθυπουργός την ώρα της κορύφωσης της κακοκαιρίας της Τρίτης 16/2. 

(*) Πολλές φορές έχει τονιστεί ότι πρέπει να αποθαρρύνονται οι πολίτες να συχνάζουν έξω από τα καφέ, πίνοντας το καφέ τους εκεί δημιουργώντας συνωστισμό. Ακριβώς αυτό που κάνει στη φωτογραφία ο κ. Πρωθυπουργός, δίχως φυσικά να τηρεί την "κοινωνική αποστασιοποίηση". Με ποια ηθική νομιμοποίηση τώρα θα επιβάλει πρόστιμα η Ελληνική Αστυνομία σε συμπολίτες μας που θα υποπέσουν στο ίδιο παράπτωμα;

Ο εξευτελισμός τριών εξουσιών και ενός συμβόλου

Μια από τις χειρότερες στιγμές που έζησε ο ελληνικός λαός την περασμένη χρονιά ήταν ο απόλυτος εξευτελισμών των τριών εξουσιών και του σημαντικότερου συμβόλου της Ελληνικής Δημοκρατίας που έλαβε χώρα τις μέρες εορτασμού της επετείου της φοιτητικής εξέγερσης της 17ης Νοεμβρίου 1973.

Πρώτα απ' όλα εξευτελίστηκε πλήρως η εκτελεστική εξουσία, τόσο το Υπουργείο της λεγόμενης Προστασίας του Πολίτη, όσο φυσικά και το πρόσωπο του Υπουργού αλλά και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός. Εξευτελίστηκαν πλήρως λέγοντας αισχρά ψέματα που δεν πιστεύουν πια ούτε τα παιδιά του δημοτικού σχολείου. Με μια διάταξη χουντικού ύφους και περιεχομένου, απαγορεύτηκαν οι συναθροίσεις περισσοτέρων των τριών (3) ατόμων σε όλη την χώρα(!!!), ενώ παράλληλα συγκεντρώθηκαν έξι χιλιάδες αστυνομικοί (επίσης, απ' όλη την χώρα) στην Αθήνα, μη τυχόν και εν τέλει γίνουν συγκεντρώσεις.

Το ψέμα φάνηκε αμέσως, καθώς η ίδια η συγκέντρωση των αστυνομικών δίχως τήρηση αποστάσεων και συχνά δίχως χρήση μάσκας, ήταν μια πραγματική υγειονομική βόμβα, η οποία δυστυχώς αργότερα έσκασε. Το ψέμα βέβαια επιβεβαιώθηκε και σε βάθος χρόνου καθώς η χουντικού ύφους απαγόρευση των συναθροίσεων, έλαβε χώρα και πάλι τον Ιανουάριο, υπό τον φόβο των φοιτητικών διαδηλώσεων, την ίδια στιγμή που ο συνωστισμός στους εμπορικούς δρόμους και τα εμπορικά κέντρα είχε ξεπεράσει κάθε προηγούμενο.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει ιστορική ευθύνη που για την εξυπηρέτηση της ακροδεξιάς ατζέντας και για τη συλλογή των ψήφων της Χρυσής Αυγής και των Ανεξαρτήτων Ελλήνων μέσα από την εφαρμογή του δόγματος "νόμος και τάξη" αφήνει τον εαυτό του να πέφτει τόσο χαμηλά. Δεν τιμά τον εαυτό του, δεν τιμά την ελληνική κυβέρνηση και σίγουρα δεν τιμά τον ελληνικό λαό.

Είναι πολύ θλιβερή η εικόνα μιας χώρας που έχει για Πρωθυπουργό έναν κοινό ψεύτη. Η απαγόρευση δεν είχε σε τίποτα να κάνει με την πανδημία, ήταν μόνο ένα επικοινωνιακό πυροτέχνημα και εσείς είπατε συνειδητά ψέματα. Ντροπή σας, Κύριε Μητσοτάκη.

Κατά δεύτερο λόγο εξευτελίστηκε η νομοθετική εξουσία. Βουλευτές των περισσοτέρων κομμάτων απευθύνθηκαν στον Πρόεδρο της Βουλής, έναν θεσμό που υποτίθεται πως υπερβαίνει κόμματα και την τρέχουσα πολιτική, και ζήτησαν το προφανές: Την προστασία του συνταγματικού του δικαιώματος της ελεύθερης μετακίνησης, πάντα με πλήρη τήρηση των κανονισμών για την αποφυγή διάδοσης του νέου κορωνοϊού. Ο Κωνσταντίνος Τασούλας όμως εκώφευσε επιδεικτικά. Όχι μόνο αγνόησε τις δίκαιες, ηθικές και νόμιμες εκκλήσεις των εκλεγμένων μελών του Ελληνικού Κοινοβουλίου, των αντιπροσώπων δηλαδή του Ελληνικού Λαού, αλλά ακόμα και κατόπιν εορτής, όταν είχαν λάβει χώρα πρωτόγνωρα γεγονότα με βουλευτές να υφίστανται οι ίδιοι την αστυνομική βία, να τρώνε ξύλο και δακρυγόνα δηλαδή, λες και είμαστε στις μαύρες δεκαετίες του '50 και του '60 ή σε κάποια κοινοβουλευτική δικτατορία της Λατινικής Αμερικής, ακόμα και τότε ο Πρόεδρος της Βουλής δεν μπόρεσε να αρθρώσει ούτε έναν λόγο συμπαράστασης.

Είναι πολύ θλιβερή η εικόνα ενός Κοινοβουλίου όπου, την στιγμή που παραβιάζονται κατάφωρα τα δικαιώματα των μελών της Εθνικής Αντιπροσωπείας, ο Πρόεδρος της Βουλής κατεβαίνει στο επίπεδο του κομματικού στρατιώτη και δεν τιμά το αξίωμά του. Ντροπή σας, Κύριε Τασούλα.

Στον ίδιο κατήφορο δυστυχώς βρέθηκε και η τρίτη εξουσία του πολιτεύματός μας, η δικαστική. Παρά τις προσφυγές, παρά το πασιφανές του πράγματος, οι δικαστές δεν τίμησαν τον όρκο τους και μίλησαν για συνταγματικότητα των συγκεκριμένων αποφάσεων, πέρα από κάθε πλαίσιο λογικής.

Είναι πολύ θλιβερή η εικόνα ενός Ανωτάτου Δικαστηρίου που σιωπά μπροστά σε καταφανείς καταπατήσεις συνταγματικών δικαιωμάτων του ελληνικού λαού με πρόφαση ένα ανόητο ψέμα. Ντροπή σας, Κυρία Σαρπ.

Το χειρότερο όλων όμως, η πραγματικά μεγίστη των απογοητεύσεων, ήταν η στάση της Προέδρου της Δημοκρατίας. Σε ανύποπτο χρόνο η Πρόεδρος μιλά και αρθρογραφεί για την αξία του κράτους δικαίου και ειδικά για την προστασία των μειονοτήτων και των μειοψηφιών. Όταν όμως τα συνταγματικά δικαιώματα του ελληνικού λαού καταπατήθηκαν με τρόπο βάναυσο και μάλιστα σε μια τόσο συμβολική μέρα, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας επέλεξε την σιωπή.

Είναι θλιβερή η εικόνα του Συμβόλου του Πολιτεύματος, του πρώτου πολίτη της Ελληνικής Δημοκρατίας, να παραμένει σιωπηλή μπροστά σε μια τέτοια παραβίαση των συνταγματικών δικαιωμάτων του Ελληνικού Λαού, μπροστά στην ίδια τη φυσική κακοποίηση μελών του Ελληνικού Κοινοβουλίου. Ντροπή σας, Κυρία Σακελλαροπούλου.

Η ελληνική κυβέρνηση ακροβατεί στα όρια της εκτροπής. Όπως έγραψα παραπάνω, επιχειρεί να 'μαντρώσει' τα ακροδεξιά, λούμπεν στοιχεία που ψήφιζαν κυρίως της Χρυσή Αυγή και δευτερευόντως τους Ανεξάρτητους Έλληνες μέσα στο 'μεγάλο μαντρί' της ελληνικής δεξιάς. Η εφαρμογή του δόγματος 'νόμος και τάξη' είναι η αιχμή του δόρατος της στρατηγικής αυτής. Παράλληλα, επιχειρεί να αναδείξει ένα φιλελεύθερο προσωπείο (βασικά μέσα από νεοφιλελεύθερες οικονομικές επιλογές, διότι για ειλικρινή φιλελευθερισμό ούτε λόγος) για να εγκλωβίσει τους πολίτες του κεντροδεξιού και του φιλελεύθερου χώρου, πράγμα όμως που είναι στα όρια του αδυνάτου να καταφέρει καθώς όπως λέει ο λαός ''δεν χωράνε δυο καρπούζια στην ίδια μασχάλη". 

Οι φιλεύθεροι δεν μπορούν να συνυπάρξουν με τους νεοναζί, παρά μόνο στα όνειρα του κ. Μητσοτάκη και των επικοινωνιολόγων του.

Οι στιγμές που βιώνουμε είναι κρίσιμες. Όποιος έχει δει το The Great Hack και το The Social Dilemma, καταλαβαίνει αμέσως πως αντιλαμβάνεται την έννοια 'κυβέρνηση' η ομάδα που κατέχει το Μέγαρο Μαξίμου: Ως ένα πολυδύναμο γραφείο τύπου, ως μια διαρκή επιχείρηση πόλωσης και διχασμού του ελληνικού λαού. Πράγματι, μέχρι στιγμής αυτή η τακτική φαίνεται να αποδίδει: Οποιοσδήποτε τολμήσει να αρθρώσει έναν λόγο κριτικής προς την κυβέρνηση, αμέσως βαφτίζεται "Συριζαίος". Με απλά λόγια, "όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας".

Δυστυχώς όμως έτσι δεν μπορεί να λειτουργήσει η δημοκρατία. Η χώρα βαδίζει σε επικίνδυνα μονοπάτια και υπάρχει ο κίνδυνος να χαθεί ο έλεγχος των εξελίξεων από τους μαθητευόμενους μάγους του Μεγάρου Μαξίμου και οι συνέπειες για τον ελληνικό λαό να είναι ανυπολόγιστες. Ο αδιανόητος εξευτελισμός της εκτελεστικής, της νομοθετικής και της δικαστικής εξουσίας που βιώσαμε στις 17-11-2020, μαζί με το θλιβερό κατάντημα του Συμβόλου του Πολιτεύματός μας, πρέπει να λειτουργήσει ως μηχανισμός αφύπνισης των δημοκρατικών αντανακλαστικών του ελληνικού λαού. Αν δεν συμβει αυτό, τα χειρότερα είναι μπροστά μας.

Για τη φύλαξη των πανεπιστημίων (με αφορμή το εμετικό πανό)

Εμβρόντητος ο ελληνικός λαός είδε χθες ένα πανό με υβριστικά συνθήματα εναντίον του Δημάρχου Αθηναίων και του δολοφονημένου πατέρα του. Υποτίθεται πως αναρτήθηκε σε κάποιο πανεπιστήμιο από μέλη της "αντιεξουσιαστικής κοινότητας".

Το πανό αυτό ήταν τόσο χυδαίο, αρρωστημένο, αισχρό και βλακώδες που αναμφίβολα δυσκολεύεται κανείς να πιστέψει ότι δεν ήταν προβοκάτσια. Ήρθε, βλέπετε, σε μια πολύ βολική στιγμή όπου αναπτύσσεται η φοιτητική αντίσταση στο αδιανόητα αισχρό νομοσχέδιο για το αστυνομοκρατούμενο πανεπιστήμιο. Όπως, ας μην κρυβόμαστε, ομοίως πολύ βολική στιγμή είχε γίνει και η επίθεση στον Πρύτανη του Ο.Π.Α., στην οποία με εκπληκτικά αντανακλαστικά αντέδρασε το ακροδεξιό δίδυμο των υπουργείων "παιδείας" και "προστασίας του πολίτη", δημοσιεύοντας μέσα σε λίγες ώρες μια αναλυτικότατη πρόταση για την 'πανεπιστημιακή αστυνομία'. Τι να πει κανείς, διαβολικές συμπτώσεις.

Κατά την γνώμη μου είναι αδαείς όσοι νομίζουν πως υπάρχει «γενικευμένο θέμα ανομίας» στα πανεπιστήμια — στο 95% των περιπτώσεων δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα και εκεί που υπάρχει κατά κανόνα τροφοδοτείται από μια υπόγεια σχέση καθηγητών με συγκεκριμένες κομματικές παρατάξεις. Είναι τα πρώην δυο "κόμματα εξουσίας" ("ΠαΣοΚ" & "Νέα Δημοκρατία"), αυτές οι κάστες που ο μεγάλος διανοητής Μιχάλης Χαραλαμπίδης ονόμασε "μιζοκόμματα", τα οποία εξέθρεψαν το αυγό του φιδιού στο ελληνικό πανεπιστήμιο: Στρέβλωσαν όσο δεν πάει τη συνδιοίκηση και οδήγησαν επίορκους καθηγητές να συναλλάσσονται με αγοραίους όρους με τους 'εκπροσώπους των παρατάξεων'. Παρατάξεις που κατάντησαν να μην κάνουν τίποτα άλλο από πάρτι στη νυχτερινή Αθήνα, εκδρομές στη Μύκονο και να ζητούν πιο εύκολα θέματα στις εξεταστικές.

Ας ειπωθεί μια αλήθεια: Το (μιζο)κόμμα της Νέας Δημοκρατίας πρωτοστάτησε στον εκφυλισμό της φοιτητικής συλλογικότητας. Η εικόνα αδιανόητης παρακμής της ''φοιτητικής παράταξης'' ΔΑΠ-ΝΔΦΚ έχει μείνει βαθιά χαραγμένη στην μνήμη όποιου έχει περάσει από το ελληνικό πανεπιστήμιο - ιδιαίτερα δε, από τα πανεπιστήμια που τώρα λέγεται πως "υπάρχει πρόβλημα ανομίας". Το πρόβλημα αυτό έχει σφραγίδα κατασκευαστή με την επωνυμία ΔΑΠ-ΝΔΦΚ.

Εννοείται πως φύλαξη στα πανεπιστήμια βεβαίως και χρειάζεται. Ουδείς είπε πως το πανεπιστήμιο είναι ξέφραγο αμπέλι. Ανοιχτό είναι, όχι ξέφραγο. Η ίδια η φοιτητική κοινότητα ζητά την ασφαλειά της απέναντι σε τρίτους που παρεισφρέουν μέσα στο πανεπιστήμιο (είναι γνωστό ποιοι έστελναν 'φουσκωτούς' στις γενικές συνελεύσεις της Νομικής Αθηνών τα πρώτα χρόνια μετά το 2000 - hint: Όχι, δεν ήταν ούτε οι αριστεροί, ούτε οι αναρχικοί). Η ομάδα φύλαξης αυτή βεβαίως είναι αδιανόητο να βρίσκεται υπό την επίβλεψη της ΕΛΑΣ. Πάλι καλά που δεν προτάθηκε και μια "Φοιτητική ΕΣΑ"! (Αλλά ας μην βάζω ιδέες στον κ. Βορίδη).  Η φύλαξη πρέπει να γίνεται από ανεξάρτητο σώμα που ανήκει στα πανεπιστήμια (ιδανικά) ή στο υπουργείο παιδείας και σε κάθε περίπτωση έχει νομιμοποίηση από την πανεπιστημιακή κοινότητα, συμπεριλαμβανομένων των φοιτητών. 

Κάποια στην κυβέρνηση φαίνεται πως οραματίζονται το ελληνικό πανεπιστήμιο ως ένα πεδίο εφαρμογής του δόγματος "νόμος και τάξη". Η απειλή βίας όμως θα φέρει περισσότερη βία και αυτό θα κάνει ζημιά στα πανεπιστήμια. Ας μην ξεχνάμε όμως πως οι κυβερνώντες δεν έχουν κανέναν ηθικό & συναισθηματικό δεσμό με τα πανεπιστήμια της χώρας, όποτε είναι πολύ βολικό και ψηφοθηρικά αποδοτικό να τα βλέπουν απλώς ως ένα ακόμα πεδίο εφαρμογής των ακροδεξιών δογμάτων τους.

Κλείνω με μια καθόλου άσχετη ερώτηση: Θα μας πει κανείς πόσοι (σε αριθμό και ποσοστό) εκ των μελών της 1ης κυβερνήσεως της Αυτού Μεγαλειότητος Μητσοτάκη του Β' (Ιούλιος 2019) ήταν απόφοιτοι του Κολλεγίου Αθηνών;

Το αναπάντητο ερώτημα του 2020

Το 2020 τελειώνει και αφήνει πίσω του ένα τεράστιο, αναπάντητο ερώτημα:

Που είναι ο Χρήστος Παππάς;

Προφανώς ελάχιστοι Έλληνες ενδιαφέρονται για το ίδιο το άτομο αυτό που διαφεύγει της σύλληψης και δεν εκτίει την ποινή που αποφάσισε η Ελληνική Δικαιοσύνη. Αυτό που ενδιαφέρει όμως είναι η πολιτική διάσταση αυτής της εξαφάνισης και οι σχετικοί συμβολισμοί.

Ας αρχίσουμε από τα βασικά: Με τις υφιστάμενες τεχνολογικές και επιχειρησιακές δυνατότητες ακόμα και ενός περιφερειακού, ετερόφωτου κράτους όπως η Ελλάδα, που για δεκαετίες αγκομαχεί να περάσει από τον αναπτυσσόμενο κόσμο προς τον αναπτυγμένο κόσμο, ένα δημόσιο πρόσωπο που αποτελεί το επίκεντρο της σημαντικότερης δίκης της τελευταίας δεκαετίας (αν όχι της μεταπολίτευσης), είναι απολύτως αδύνατον να καταφέρει να εξαφανιστεί ιδίοις δυνάμοις.

Δυο είναι οι περιπτώσεις και μόνον:

(α) Εγκληματική αμέλεια.

(β) Συνεννόηση.

Αυτό λοιπόν είναι το ερώτημα σε τελική ανάλυση: Η "εξαφάνιση" του Χρήστου Παππά οφείλεται σε εγκληματική αμέλεια των αρχών ή έγινε σε συνεννόηση με τις αρχές; Όπως αντιλαμβάνεται κάθε αναγνώστης και τα δυο ενδεχόμενα (άλλα δεν υπάρχουν!) είναι απολύτως τραγικά. 

Αυτοί που μπορούν να απαντήσουν είναι ελάχιστοι. Ο ίδιος ο Χρήστος Παππάς, ίσως κάποιοι "σύντροφοί" του και ελάχιστοι από τις αρχές, είτε του κράτους ή ίσως και του παρακράτους, που όλο και πιο συχνά βγαίνει από τις πιο μαύρες σελίδες της ιστορίας του '50 και του '60 και εμφανίζεται μπροστά μας εκ νέου.

Δεν είναι δύσκολο να υποθέσει κανείς πως η "εξαφάνιση" είναι τμήμα κάποιας συμφωνίας. Πολύ εύκολα ηττήθηκε η "επαναστατική" Χρυσή Αυγή, πολύ ήρεμα μπήκε στη φυλακή η ηγετική της ομάδα, πολύ ομαλά τα "απολωλότα πρόβατα" ξαναγύρισαν στο "μαντρί" της (ακρο)δεξιάς παράταξης, κατά τα λεγόμενα του αειμνήστου, ακροδεξιού ηγέτη της Ευάγγελλου Αβέρωφ (ναι, αυτός που έβγαλε έναν πύρινο λόγο εναντίον της αναγνώρισης της Εθνικής Αντίστασης το 1982).

Ποια είναι όμως τα φυσικά πρόσωπα που συμμετείχαν σε αυτήν τη συμφωνία; Έγινε εν γνώση ή όχι της πολιτικής ηγεσίας της χώρας; Δύσκολα ερωτήματα που θα απαντηθούν πιθανότατα μετά από πολύ, πολύ χρόνο.

Όπως έγραφα τον Οκτώβρη βέβαια, η ουσία παραμένει ότι η αλήθεια δεν αποκαλύφθηκε στη δίκη της Χρυσής Αυγής και οι ευθύνες για αυτό ανήκουν σε πολύ συγκεκριμένα κόμματα και πρόσωπα. Το σύστημα της αναξιοκρατίας που ελέγχει τη χώρα εκμεταλλεύτηκε τα μέγιστα από το νεοναζιστικό, φασιστικό μόρφωμα. Όταν πια ήταν περισσότερο βάρος παρά όφελος, απαλλάχτηκε από αυτό και, είναι βέβαιο, αν χρειαστεί θα το επαναφέρει. Ίσως η "εξαφάνιση" του Χρήστου Παππά να είναι ένας πρόλογος σε αυτό το επόμενο κεφάλαιο, εάν και όποτε γραφτεί αυτό.

Την τρέχουσα περίοδο βέβαια που ο εχθρός δεν είναι μόνο η φτώχεια και οι ανήμποροι συνάνθρωποί μας, αλλά ένας αόρατος ιός, τον ρόλο της Χρυσής Αυγής τον παίζουν οικιοθελώς οι αντιμεμβολιαστές και οι κάθε λογής ψεκασμένοι. "Δεν είμαστε σαν κι αυτούς" λένε, βγάζοντας μια αυθόρμητη selfie την στιγμή του εμβολιασμού, όπως πριν λίγα χρόνια έλεγαν "δεν είμαστε σαν κι αυτούς", δείχοντας τους χρυσαυγίτες και μιλώντας για "συνταγματικό τόξο".

Οι ομοιότητες στις δυο καταστάσεις (από επικοινωνιακής άποψης - επί της ουσίας προφανώς υπάρχουν διαφορές) είναι αν μη τι άλλο εντυπωσιακές.

Το ερώτημα παραμένει βεβαίως: Που είναι ο Χρήστος Παππάς και ποιος τον άφησε (λόγω βλακείας ή προδοσίας) να διαφύγει;

Η ιατρική ως τσίρκο

Κανείς αντικειμενικός παρατηρητής δεν θα μπορούσε να μην σημειώσει την τεράστια απογοήτευσή που προκαλεί το "εμβολιαστικό show" που εκτυλίσσεται εδώ και λίγες μέρες στις τηλεοράσεις μας. Βλέπουμε ένα τσούρμο ανθρώπους στις ηλικίες 40-60, οι οποίοι συχνά έχουν άριστη φυσική κατάσταση και κανένα υποκείμενο νόσημα, να τρέχουν να εμβολιαστούν δήθεν για να "μας ενθαρρύνουν". Πρόκειται περί ασυλλήπτου γελοιότητας, την στιγμή μάλιστα που τα εμβόλια που έχουν ήδη έρθει στη χώρα είναι για λιγότερους από 5.000 ανθρώπους.

Με ποιο δικαίωμα λοιπόν στερείται η δυνατότητα ενός ηλικιωμένου να εμβολιαστεί, πράγμα που θα του έσωνε τη ζωή, για να εμβολιαστούν στη θέση του οι κκ Μητσοτάκης, Τσίπρας, Κικίλιας και Βαρουφάκης, οι οποίοι σίγουρα θα μπορούσαν να περιμένουν δίχως κανένα πρόβλημα;

Ο συμβολισμός θα ήταν ισχυρότερος εάν βλέπαμε απλούς πολίτες να εμβολιάζονται με σαφώς καθορισμένα κριτήρια προτεραιοποίησης. Όχι αυτό που μας παρουσιάζεται το οποίο χωρίς καμία δόση υπερβολής θα το χαρακτήριζα "ιατρική ως τσίρκο", ένα εμβολιαστικό reality το οποίο εντάσσεται στο επικοινωνιακό πλάνο του πολυδύναμου γραφείου τύπου που κατέχει την κυβέρνηση της χώρας.

Πριν λίγες μέρες ασθένησε από κορωνοϊό ένας πολύ δικός μου άνθρωπος ηλικίας 81 ετών και η κατάστασή του είναι δύκολη. Εϊναι σε ένα από τα κρατικά νοσοκομεία που αντιμετωπίζουν τον κορωνοϊό και ευελπιστώ να τα καταφέρει. Σαν τον άνθρωπο αυτόν, σε όλη τη χώρα υπάρχουν χιλιάδες. Βλέποντας λοιπόν το ''εμβολιαστικό πανηγυράκι στις κάμερες'' ενώ παράλληλα κοντά σου βιώνεται μια πολύ δύσκολη κατάσταση, είναι εξαιρετικά απογοητευτικό και ιδιαιτέρως εκνευριστικό. Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι σήμερα βιώνουν μια τέτοια δύσκολη κατάσταση, πράγμα που κάνει το show αυτό ακόμα πιο αισχρό.

Λίγη ντροπή δεν θα έβλαπτε, Κυρίες και Κύριοι του πολυδύναμου γραφείου τύπου.

Αυτή η κλεπτοκρατική κάστα λοιπόν που αυτοπαρουσιάζεται ως "πολιτικό σύστημα" (πολιτικό, τρόπος του λέγειν), όπως παλιότερα δημιούργησε την Χρυσή Αυγή για να φαίνεται εκείνη "δημοκρατική", τώρα ανέλαβε τον ρόλο του όψιμου υπερασπιστή της επιστήμης. Στα κανάλια βέβαια και στα επικοινωνιακά πλάνα, διότι η σκληρή αλήθεια φαίνεται στο ποσοστό του ΑΕΠ που δαπανά η χώρα για Έρευνα & Ανάπτυξη.

Κατακεραυνώντας λοιπόν τους αστείους αντιεμβολιαστές, προσπαθεί η κάστα να μας πείσει ότι είναι καλύτερη των ψεκασμένων. Αυτό όμως, δυστυχώς για εκείνους, δεν τους κάνει λιγότερο γελοίους. 

Ζούμε στη χώρα που κανείς διαβάζει άρθρα επί άθρων και αναλύσεις επί αναλύσεων για τη σωβρακοφανέλα του Σωτήρη Τσιόδρα, (ναι, εκείνου που νίκησε τον κορωνοϊό) όμως οι χιλιάδες νεκροί της πανδημίας παραμένουν δίχως όνομα, δίχως φωνή, ως να ήταν κομπάρσοι της ζωής και όχι άνθρωποι με βίο, προσφορά και  συναισθήματα. Είναι ένα αδιανόητο αίσχος και η θέση αυτή δεν έχει τίποτα "κομματικό", δεν εντάσσεται στην τρέχουσα "πολιτική" (τροπος του λέγειν δηλαδή) αντιπαράθεση.

Η χώρα, ο κόσμος συνολικά σε τελική ανάλυση, έχει ανάγκη την πολιτική με την αυθεντική έννοια του όρου: Πόλις, πολίτης, πολιτισμός. Αυτό που ζούμε στην "υπαρκτή πολιτική" είναι κάτι διαφορετικό. Από το "ζώον πολιτικόν", μας έμεινε μόνο το πρώτο συνθετικό της φράσης.

Στην Ελλάδα αξίζει κάτι καλύτερο από αυτό το τσίρκο. Σε δυο μέρες ξεκινά το έτος 2021, που σηματοδοτεί την επέτειο των διακοσίων ετών από τη μεγάλη μα ανολοκλήρωτη επενάσταση του 1821. Διακόσια χρόνια μετά λοιπόν, ήρθε η ώρα η επανάσταση να ολοκληρωθεί και η Ελλάδα να απελευθερωθεί από τους κοτζαμπάσηδες.

Η γλώσσα της αλήθειας και η επιδημία της υποκρισίας

O Αντιδήμαρχος Αθηναίων κ. Nικόλαος Μακρόπουλος έκανε μια ανάρτηση στο facebook στην οποία εξέφρασε την απογοήτευσή του. Απογοήτευση που πηγάζει από την αντικειμενική του αδυναμία να επισκεφθεί το πανέμορφο Baden-Baden και να οδηγήσει την αγαπημένη του Aston Martin στους δρόμους του Black Forest.

Πολλοί έσπευσαν να τον λοιδορήσουν και να τον κατηγορήσουν με αποτέλεσμα να αναγκαστεί να διαγράψει την ανάρτησή του. Προσωπικά νομίζω πως ο κ. Μακρόπουλος αδικήθηκε διότι αν μη τι άλλο ήταν ειλικρινής. Δεν είπε ψέματα: Όντως στενοχωριέται που δεν θα μπορέσει να πάει σύντομα στο Baden-Baden, το οποίο πραγματικά είναι ένα φανταστικό μέρος, και αλήθεια λέει ότι θα του λείψει η οδηγική εμπειρία της Aston Martin του, ένα αντικειμενικά καταπληκτικό αυτοκίνητο που στους δρόμους εκείνου του τόπου βρίσκεται στο στοιχείο του.

Αναμφίβολα βέβαια οι δηλώσεις αυτές θα μπορούσαν να κατηγορηθούν για έλλειψη ενσυναίσθησης - όπως πλέον είναι politically correct να λέγεται η συμπόνια - ίσως και για εγωισμό ή ακόμα και για απόλυτη αποσύνδεση από την πραγματικότητα μιας χώρας που βρίσκεται στο αποκορύφωμα μιας αδιανόητης υγειονομικής κρίσης και ετοιμάζεται για κάτι που ίσως είναι η χειρότερη οικονομική κρίση της ιστορίας της.

Όλοι αυτοί έχουν δίκιο. Πρέπει να το επαναλάβουμε όμως, ο κ. Αντιδήμαρχος έχει ένα πολύ ισχυρό ελαφρυντικό: Είναι ειλικρινής. Δεν είπε τίποτα άλλο παρά την αλήθεια. Εν πλήρει αντιθέσει με όλους εκείνους που "συμπονούν" τον ελληνικό λαό στις απίστευτα δύσκολες στιγμές που περνάει μέσα από την άνεση και την ασφάλεια των πολυτελεστάτων κατοικιών τους, βορείως και νοτίως των Αθηνών.

Είχε γραφτεί ήδη από τον Μάρτιο σε αυτό το ιστολόγιο, ο κορωνοϊός εκτός όλων των άλλων εντείνει και τις κοινωνικές ανισότητες. Όπως φαίνεται όμως, εντείνει και την υποκρισία το ύψος της οποίας έχει πια καταστεί δυσθεώρητο. Το έδειξε με τις πράξεις του άλλωστε, με ιδιαίτερα εύγλωττο μάλιστα τρόπο, ο Ποδηλάτης της Πάρνηθος.

Τα ονόματα της παρακμής

Απλώς και μόνο ενδεικτικά, σε επίπεδα πρωθυπουργών και ολίγων (κυριολεκτικώς και μεταφορικώς) υπουργών:

Δυναστεία Καραμανλή
Κωνσταντίνος Καραμανλής ο Α'
Αχιλλέας Καραμανλής ο Aδελφόθεος
Κωνσταντίνος Καραμανλής ο Β'
Μιχαήλ Λιάπης ο ανιψιός
Κωνσταντίνος Καραμανλής ο Γ'

Δυναστεία Παπανδρέου
Γεώργιος Α. Πανανδρέου ο Α'
Ανδρέας Γ. Παπανδρέου, ο Ανδρέας
Γέωργιος Α. Παπανδρέου ο Β'
Νικόλαος Α. Παπανδρέου (δικαιωματικά ο Γ') (οσονούπω)

Δυναστεία Βενιζέλου 
Ελευθέριος Βενιζέλος
Σοφοκλής Βενιζέλος
- . - . - . - . - . - . -
Υποδειναστεία Μητσοτάκη (παρακλάδι της Δυναστείας Βενιζέλου)
Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ο Α' (μικρανιψιός του Ελευθερίου Βενιζέλου)
Θεοδώρα Μητσοτάκη-Μπακογιάννη η Β'
Κυριάκος Μητσοτάκης (δικαιωματικά και αυτός, ο Β')
Κωνσταντίνος Μπακογιάννης (δικαιωματικά ο Γ')

Δυναστεία Κεφαλογιάννη
Γιάννης Κεφαλογιάννης ο Α'
Όλγα Κεφαλογιάννη η Β'
Μανώλης Κεφαλογιάννης ο Γ'
Γιάννης Κεφαλογιάννης ο Δ'

Παρα-δυναστεία Γεννηματά
Γεώργιος Γεννηματάς ο Α'
Φώφη Γεννηματά η Β'

...η λίστα είναι πραγματικά ανεξάντλητη.

Επειδή όμως πλησιάζει η επέτειος των 200 ετών από την ηρωική επανάσταση του 1821, Ελληνικέ Λαέ, τι λες, δεν ήρθε η ώρα να αφήσουμε πίσω την εποχή των δημογερόντων και των κοτζαμπάσηδων;

Η Ελλάδα έχει ανάγκη την αξιοκρατία περισσότερο απ' οτιδήποτε άλλο. Αξιοκρατία όμως σε περιβάλλον νεποτισμού δεν μπορεί να υπάρξει, πολύ περισσότερο δε όταν εκείνος έχει τα ακραία χαρακτηριστικά των τελευταίων δεκαετιών.

Η παραπάνω εικόνα είναι Οθωμανικό κατάλοιπο. Είναι το σύστημα που ο μεγάλος πολιτικός δάσκαλος και διανοητής Μιχάλης Χαραλαμπίδης είχε περιγράψει με τις λέξεις "κακιστροκρατία" και "τουρκομπαρόκ". 

Φτάνει όμως πια! Ήρθε η ώρα να ξαναβρούμε τον ελληνικό τρόπο, τον τρόπο της δημοκρατίας και της αξιοκρατίας.

Ένα Μάτι την ημέρα: Ύβρις και Νέμεσις για τους εραστές της καμένης σάρκας

Στις 23 Ιουλίου 2018 μια ασύλληπτης έκτασης τραγωδία συνέβη στην Αττική με τη μεγάλη πυρκαγιά στο Μάτι όπου 102 συνάνθρωποί μας έχασαν τη ζωή τους με αδιανόητα επώδυνο τρόπο. Όσο ζω δεν θα ξεχάσω τις ιστορίες ηρωϊσμού και αυτοθυσίας που έλαβαν χώρα εκείνη την ημέρα, αναφερόμενος κυρίως σε συνανθρώπους μας που την κρίσιμη στιγμή, αφού βεβαιώθηκαν πως τα νεώτερα μέλη της οικογένειάς τους είναι σε ασφαλές μέρος, επέλεξαν τελικά να μείνουν μαζί με αγαπημένα τους ηλικιωμένα πρόσωπα που ήταν ανήμπορα να κινηθούν και τελικά βρήκαν μαζί ένα τραγικό τέλος. 

Η τραγωδία αυτή έχει ήδη μελετηθεί πολύ και είμαι βέβαιος πως θα μελετάται για πολλά χρόνια ακόμα. Κάποια πρώτα συμπεράσματα από το πεδίο της επιστήμης λένε τα εξής: (α) Τα μετεωρολογικά φαινόμενα εκείνης της μέρας ήταν πρωτόγνωρα και η ταχύτητα επέκτασης της φωτιάς ήταν αδιανότητα γρήγορη, (β) τα πυροσβεστικά μέσα ήταν απασχολημένα με την αντιμετώπισης μιας άλλης, δυνητικά πολύ επικίνδυνης, μεγάλης φωτιάς στην απέναντι πλευρά της Αττικής, (γ) αναμφίβολα έγινε υπο-εκτίμηση του κινδύνου στις πρώτες στιγμές της πυρκαγιάς και (δ) τελικά όλοι οι παραπάνω παράγοντες μαζί με το πολεοδομικό χάος της περιοχής, την τεραστίας έκτασης αυθαίρετη δόμηση και την απουσία επαρκούς εκπαίδευσης στον πληθυσμό αλλά και στις υπηρεσίες, οδήγησαν σε μια ανεπανάληπτη καταστροφή.

Ήταν πράγματι μια πάρα πολύ επώδυνη εθνική τραγωδία.

Αυτό όμως που ακολούθησε ήταν ακόμα περισσότερο αδιανόητο και θα ρίχνει τη βαριά σκια του στην ελληνική πολιτική σκηνή για δεκαετίες. Το τότε κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης αποφάσισε να εκμεταλλευτεί τον επικοινωνιακό ερασιτεχνισμό της τότε κυβέρνησης και να ξεκινήσει μια άνευ προηγουμένου πολιτική σπέκουλα επάνω στις στάχτες του δάσους, των περιουσιών και, αν είναι ποτέ δυνατόν, επάνω στους ίδιους τους νεκρούς της τραγωδίας.

Γράφτηκαν άρθρα επί άρθρων, δημοσιεύτηκαν ανατριχιαστικές λεπτομέρειες με στόχο το συναίσθημα του εκλογικού ακροατηρίου, κινήθηκαν διαδικασίες "απόδοσης ευθυνών", παράχθηκαν μέχρι και - υποτίθεται 'ερευνητικά' - ντοκιμαντέρ που επεικόνισαν τα γεγονότα εκείνης της ημέρας με λυρικό τρόπο και πάντοτε βέβαια οδηγώντας την απόδοση των ευθυνών, πολιτικών ακόμα και ποινικών, στην κυβέρνηση της εποχής. Έμαθε όλη η Ελλάδα την ιστορία του κάθε θύματος, την απόγνωση των συγγενών του, λεπτομέρειες που έκαναν όλη την κοινωνία να πλημμυρίζει από συμπόνια για τα θύματα αλλά και από οργή για τους κυβερνώντες.

Αναδείχτηκε έτσι λοιπόν ένα νέο είδος πολιτικού όντος: Ο εραστής της καμένης σάρκας. Η πρώτη δημόσια εμφάνιση αυτού του πολιτικού αυτού όντος είχε βέβαια ήδη γίνει με τους "νεκρούς της ΜΑΡΦΙΝ", όμως με την τραγωδία στο Μάτι το είδος ολοκληρώθηκε και τελικά απογειώθηκε.  Οποτεδήποτε κάτι πήγαινε στραβά στον δημόσιο διάλογο για την τότε αντιπολιτευόμενη και τώρα κυβερνώσα παράταξη, το απόλυτο όπλο έβγαινε από την φαρέτρα: Η τραγωδία στο Μάτι. Τελικά, ακόμα δεν το μάθαμε, μήπως ο Τσίπρας ήξερε για τους νεκρούς εκείνο το βράδυ και έπαιζε θέατρο;

Ουδείς φαίνεται να αναρωτήθηκε: Ήταν άραγε δυνατό να μην ήξερε; Σε τι όμως θα βοηθούσε να έλεγε εκείνο το βράδυ λεπτομέρειες για τα θύματα, την στιγμή της κορύφωσης της τραγωδίας; Σε τι θα διευκόλυνε αυτό τους χιλιάδες ανθρώπους που είχαν φίλους και συγγενείς στην περιοχή και ήταν ανήμποροι να βοηθήσουν; Ή μήπως άραγε ο Τσίπρας είχε κάποιο σατανικό σχέδιο να εξαφανίσει τους νεκρούς και τα καμένα σπίτια την επόμενη μέρα ώστε να γλυτώσει τις συνέπειες; Ήμαρτον επιτέλους! Πολλά μπορεί κανείς να χρεώσει στον Αλέξη Τσίπρα και τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ συνολικά (ούσα πολύ κατώτερη των προσδοκιών), στο συγκεκριμένο θέμα όμως η ευθύνη τους αφορά έναν ασύλληπτο επικοινωνιακό ερασιτεχνισμό και τίποτα άλλα.

Δυομισι χρόνια μετά η ελληνική κοινωνία παρακολουθεί εμβρόντητη να συμβαίνει μια παρόμοια τραγωδία κάθε μέρα. Χθες, Σάββατο 28/11, μάθαμε πως 121 συνάνθρωποί μας έχασαν τη ζωή τους εξαιτίας επιπλοκών του νέου κορωναϊού. Προστέθηκαν σε 101 που είχαμε την προηγούμενη μέρα. Την τελευταία εβδομάδα συνηθίσαμε να ακούμε τριψήφιους αριθμούς νεκρών. Από την αρχή της πανδημίας περίπου 2.300 συνάνθρωποί μας έχουν χάσει τη ζωή του και, αν είναι δυνατόν, περίπου 1.300 από αυτούς μόνο τον τρέχοντα Νοέμβριο. Είναι μια πραγματικά αδιανότητη τραγωδία. Η Ελλάδα του 2020 βιώνει "ένα Μάτι την ημέρα" και, δυστυχώς, απέχουμε πολύ από το τέλος.

Η μεγάλη διαφορά όμως είναι πως ενώ ουδείς τρόπος υπήρχε να προβλεφθεί η τραγωδία στο Μάτι, το "ένα Μάτι την ημέρα" μπορούσε κάλλιστα να προβλεφθεί και η χώρα μπορούσε να προετοιμαστεί. Δεν το έκανε όμως διότι βαυκαλιζόταν ότι "νίκησε τον κορωνοϊό", όπως δίχως ίχνος ντροπής έλεγε τον Μάιο του 2020 ο Καθηγητής Σωτήρης Τσιόδρας.

Πρώτοι και μεγαλύτεροι αρνητές του κορωνοϊού αποδείχτηκαν οι ίδιοι οι εραστές της καμένης σάρκας. Έτσι, μετά την ύβρι ήρθε νομοτελειακά η νέμεσις. Εκείνοι που έχτισαν την καριέρα τους πάνω στην οσμή της καμένης σάρκας στο Μάτι, τώρα έχουν να αντιμετωπίσουν "ένα Μάτι την ημέρα".  Πράγματι δε, το αντιμετωπίζουν με τον μόνο τρόπο που ξέρουν: Την προπαγάνδα και τη διαστρέβλωση της πραγματικότητας. 

Έκπληκτος ο ελληνικός λαός μαθαίνει ότι υπάρχουν νεκροί δυο κατηγοριών. Για τους 102 νεκρούς της φωτιάς στο Μάτι μάθαμε τα πάντα. Την ιστορία τους, το τραγικό τους τέλος, τους ανθρώπους που αφήνουν πίσω τους. Οι χιλιάδες νεκροί όμως του κορωνοϊού είναι σαν να μην υπάρχουν για τα ελληνικά μέσα "ενημέρωσης". Δεν έχουν πρόσωπο, δεν έχουν ιστορία, δεν μαθαίνουμε τι αφήνουν πίσω. Πολύ συχνά δε, τους κατηγορούμε μάλιστα πως ευθύνονται για τον ίδιο τον θανατό τους αφού είχαν έλλειμα ατομικής ευθύνης. Μιλάμε για μια αδιανόητη ντροπή που δεν σέβεται ούτε το νεκρό σώμα, ότι πιο ιερό δηλαδή στην μακραίωνη ελληνική παράδοση.

Οι χιλιάδες νεκροί όμως αυτής της αδιανόητης τραγωδίας είναι εδώ. Έχουν φωνή μέσα από τα αγαπημένα τους πρόσωπα και η φωνή τους θα ακουστεί απ' άκρη σ' άκρη της χώρας, όσα εκατομμύρια και αν μοιράσει στα φερέφωνά του ο κ. Πέτσας. Οι άνθρωποι αυτοί έχασαν τη ζωή τους διότι οι κατ' όνομα και μόνο 'υπεύθυνοι' δεν έκαναν τη δουλειά τους για περισσότερους από έξι μήνες. Βαυκαλίζονταν βλέπετε και αυτοί όπως ο "Σωτήρης", ότι "νίκησαν τον κορωνοϊό.

Εκείνοι που εμμονικά οδήγησαν το εθνικό σύστημα υγείας σε μια πλήρη απαξίωση, προσπαθούν λέει τώρα να το στηρίξουν. Ξέρουν πολύ καλά να προσλαμβάνουν μαζικά συνοριοφύλακες και ειδικούς φρουρούς, δυσκολεύονται όμως ιδιαίτερα να μονιμοποιήσουν τραυματιοφορείς, τραπεζοκόμους, καθαρίστριες, νοσηλευτές και ιατρούς που τόσο απεγνωσμένα χρειάζεται το ΕΣΥ για να λειτουργήσει. Οι χιλιάδες νεκροί της τραγωδίας του κορωνοϊού θα τους διδάξουν ότι αυτές οι εμμονές είχαν τραγικά αποτελέσματα.

Η δημόσια υγεία βλέπετε, αποδείχτηκε σε ολόκληρο τον κόσμο, δεν μπορεί να είναι ιδιωτικό προϊόν καθώς η υγεία του ενός επηρρεάζει την υγεία του άλλου. Για να μπορέσει το άτομο να είναι υγιές, πρέπει εν τέλει η κοινωνία να απολαμβάνει ένα υψηλό επίπεδο υγείας και αυτό μπορεί να γίνει αποτελεσματικά μόνο μέσα από ένα ανοιχτό, μαζικό, σύγχρονο και προσβάσιμο ισότιμα σε όλους Εθνικό Σύστημα Υγείας. Ίσως σας φαίνεται απλό, οι εραστές της καμένης σάρκας όμως έχουν μεγάλη δυσκολία να κατανοήσουν αυτά τα απλά πράγματα.

Η οργή και η απογοήτευσή μου με όσα συμβαίνουν με ανάγκασαν να γράψω τις παραπάνω γραμμές. Ελπίζω έστω και την ύστατη στιγμή οι κυβερνώντες να κοιταχτούν στον καθρέφτη, να ανακτήσουν επαφή με τη συνείδησή τους και να πράξουν το δέον γενέσθαι. Ελπίζω ακόμα η αντιπολίτευση να μην κάνει σπέκουλα πάνω στους νεκρούς του κορωνοϊού. Να ζητήσει και εκείνη ένα μεγάλο συγγνώμη καθώς κυβέρνησε αλλά το ΕΣΥ δεν το ενίσχυσε όσο θα έπρεπε. 

Πάνω απ' όλα όμως, εύχομαι όσοι ενσαρκώνουν το πολιτικό ον του εραστή της καμένης σάρκας να αντιληφθούν τον ξεπεσμό τους. Να ζητήσουν μια μεγάλη συγγνώμη από τον ίδιο τους τον εαυτό και από τα συγγενικά και προσφιλή τους πρόσωπα. Να μετανοήσουν πραγματικά και να ενταφιάσουν το αηδιαστικό αυτό πολιτικό όν σε ένα μαύρο ντουλάπι της ιστορίας από το οποίο δεν πρέπει να ξαναβγεί ποτέ.

Ο ελληνικός λαός αξίζει κάτι καλύτερο. Οι ιδεολογίες του θανάτου δεν έχουν θέση στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία, την επιστήμη και τη φιλοσοφία. Ας πορευτούμε εμπρός με πυξίδα τις ιδεολογίες της ζωής.

Διπλή "ανάπλαση": Πόση αμορφωσιά να αντέξει κανεις;

Διάβασα εμβρόντητος τα νέα για την επονομαζόμενη ... διπλή "ανάπλαση", δηλαδή την καταστροφή της ιστορικής περιοχής του Ελαιώνα των Αθηνών για τη δημιουργία ...ποδοσφαιρικού σταδίου και άλλων συναφών εμπορικών και ψυχαγωγικών δραστηριοτήτων.

Αναρωτιέμαι, είναι δυνατόν να υπάρχει τόση άγνοια; Ουδείς γνωρίζει τι σημαίνει Ελαιώνας; Τι σημαίνει Ιερά Οδός, τι σημαίνει Ελευσίνα; Εν τέλει, ουδείς γνωρίζει τι πραγματικά σημαίνει Αθήνα; Ο επονομαζόμενος Δήμαρχος Αθηναίων, πάντως βάσει τεκμηρίων πλέον, μάλλον έχει μαύρα μεσάνυχτα. 

Ο Ελαιώνας ήταν ο τόπος που υπήρξε απόλυτα συνυφασμένος με τις Φιλοσοφικές Σχολές των Αθηνών. Η Ακαδημία Πλάτωνος, το Λύκειο του Αριστοτέλη, ο Κήπος του Επίκουρου. Ότι υψηλότερο γέννησε ποτέ το ανθρώπινο πνεύμα, ήταν εκεί. Εκεί που σήμερα το 'νεοελληνικό κράτος' έχει τον σκουπιδότοπό του και, ως ανάπτυξη, προτείνει να ματαμοσχεύσουμε τη φιλοσοφία του Ντουμπάι και του Άμπου-Ντάμπι μέσα σε ότι ιερότερο είχε ποτέ Κλεινόν Άστυ.

Πρέπει όμως να αποφασίσουμε με ποιους είμαστε. Είμαστε με τις βόμβες μπετόν, ή με την κλασική αισθητική; Είμαστε με το κιτς ή με την αρμονία; Είμαστε με την άγνοια ή με την γνώση;

Τα γεγονότα μαρτυρούν πως είμαστε με την άγνοια. Τουλάχιστον αδαείς - και ως εκ τούτου επικίνδυνες - είναι οι διευθύνουσες ομάδες που κατέχουν τους θεσμούς. Θεσμούς όπως τα Υπουργεία Πολιτισμού και Ανάπτυξης, η Περιφέρεια Αττικής, ο Δήμος Αθηναίων. Αδαείς, μικροί και λίγοι, δεν αντιλαμβάνονται το έγκλημα που διαπράττουν.

Αυτό που πρέπει να γίνει στον Ελαιώνα είναι ένα τεράστιο πολιτιστικό έργο για την αναβίωση των Σχολών των Αθηνών. Ένα Διεθνές Πάρκο Φιλοσοφίας που θα φέρει την σκέψη του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη και του Επίκουρου (και τόσων άλλων ακόμα), στον 21ο αιώνα. Η πνευματική πρωτοπορία όλου του πλανήτη, από το Λονδίνο, το Παρίσι και το Βερολίνο, μέχρι το Δελχί, το Πεκίνο και το Τόκιο, και απο τη Μελβούρνη μέχρι το Λος Άντζελες, τη Νέα Υόρκη, το Κάιρο και τη Μόσχα, κυριολεκτικά, όλος ο πλανήτης, προσμένουν από την Ελλάδα να ξαναβρεί τη θέση της στον παγκόσμιο χάρτη της Σκέψης.

Εμείς τι κάνουμε αντ' αυτού; Ρίχνουμε βόμβες τσιμέντου σε έναν από τους πιο ιερούς τόπους της παγκόμιας ιστορίας.

Πρόκειται για αίσχος και ντροπή.

Ελπίζω ειλικρινά να αναδειχτεί έστω και την ύστατη στιγμή μια μαζική πρωτοβουλία της κοινωνίας των πολιτών που από τη μια θα αποτρέψει την τέλεση του εγκλήματος αυτού εναντίον της ιστορίας και από την άλλη θα προωθήσει την υπόθεση του Διεθνούς Πάρκου Φιλοσοφίας.

Ελπίζω τέλος, ακόμα και την τελευταία ώρα, οι αρμόδιοι να συνειδητοποιήσουν τι πάνε να κάνουν. Να αλλάξουν ρότα και, πηγαίνοντας προς την γνώση αντί της άγνοιας, να γράψουν το όνομά τους στην ιστορία.

Η Αθήνα ας γίνει ξανά μια αληθινή Αθήνα. Τσιμέντο χορτάσαμε, θεάματα χορτάσαμε, σκέψη και γνώση είναι αυτά που μας λείπουν. 

Μια οφειλόμενη επέκταση στο Gov.gr

Κάποια στιγμή στις αρχές Οκτωβρίου επέστρεφα κατά τις 8:00 το βράδυ από το γραφείο και είχα συντονισμένο το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου μου σε γνωστό ειδησεογραφικό σταθμό των Αθηνών. Ήταν οι μέρες που είχε ξεσπάσει ένα κύμα καταλήψεων στα γυμνάσια και στα λύκεια της χώρας καθώς οι μάθητες μάλλον δεν ήξεραν πως αλλιώς να αντιδράσουν βιώνοντας την πραγματικότητα των τμημάτων με πάνω από 25 μαθητές που όμως στα δελτία ειδήσεων γίνονταν 18, ενώ αντί για μάσκες έλαβαν ένα περίεργο αντικείμενο που έμοιαζε με εξάρτημα ιστιοπλοϊας ή kite surf ή κάτι άλλο τέλος πάντων - - ουδεμία σχέση με μάσκες, πάντως.

Αξίζει να σημειώσουμε εδώ πως η παιδεία τα τελευταία χρόνια γίνεται όλο και περισσότερο ταξική στη χώρα μας. Τελείωσα το Γενικό Λύκειο Ασπροπύργου το 1995. Εκείνα τα χρόνια σε ιδιωτικό σχολείο πήγαιναν μόνο οι μαθητές που αδυνατούσαν να περάσουν την τάξη. Θα έλεγα μάλιστα πως η πραγματικότητα αυτή εμπεριείχε και μιας μορφή στίγμα: Ήταν ντροπή να πηγαίνεις σε ιδιωτικό, υποδήλωνε πως μάλλον δεν είσαι αρκετά έξυπνος.

Στη συνέχεια ήρθε ο "εκσυγχρονισμός" του καταστροφέα της χώρας μας (ναι, ο Κωνσταντίνος Σημίτης είναι αυτός...) και μαζί του ήρθε η σταδιακή μεν, σταθερότατη δε απαξίωση των δημοσίων αγαθών, πρώτα και κύρια της υγείας και της παιδείας.

(Αλήθεια, πόσο αστείος φαντάζει ο Βασίλης Κικίλιας να λέει έντρομος για όσα θα ακολουθήσουν πως το ΕΣΥ είναι "ο πυλώνας της υγείας στη χώρα μας"; Άραγε στον Κυριάκο Μητσοτάκη τον Β' και στον προκάτοχό του Άδωνι Γεωργιάδη, τις έχει πει αυτές τις ανατρεπτικές απόψεις του;)

Η απαξίωση λοιπόν της παιδείας έγινε βήμα-βήμα, έφτασε όμως σε ακραία κατάσταση. Παρατηρώντας τις συζητήσεις μεταξύ φίλων σε όλα τα κοινωνικά και οικονομικά στρώματα, κατέληξα πια στο εξής συμπέρασμα: Δεν χρειάζεται πλέον οι υπηρεσίες πρόνοιας να εκδίδουν το "πιστοποιητικό απορίας" που εξέδιδαν παλιότερα. Η φοίτηση των παιδιών μιας οικογένειας σε δημόσιο σχολείο είναι απολύτως ισοδύναμη του εν λόγω πιστοποιητικού - Ή, για να το πω διαφορετικά, ως αναξιοπαθούσα αντιμετωπίζεται πλέον από τον κοινωνικό της περίγυρο η οικογένεια που στέλνει τα παιδιά της στο δημόσιο.

"Εσείς σε ποιο σχολείο πάτε;"

Αυτή είναι η ερώτηση που χαρακτηρίζει τη γενιά μου ως γονείς. Όταν καταλάβουμε πόση παρακμή περιέχει, φοβάμαι θα δυσκολευτούμε να το αντιμετωπίσουμε.

Έφτασαν στον αμήν λοιπόν οι μαθητές με την απύθμενη κρατική υποκρισία με τον κορωνοϊό (ναι, αυτόν που νικήσαμε στα τέλη Μαϊου) και έκαναν καταλήψεις. Η κυβέρνηση βεβαίως δεν μπορούσε να σκεφτεί τίποτα άλλο πέρα απ' ότι οι καταλήψεις ενορχηστρώνονται από την αντιπολίτευση και εξαπέλυσε μια δριμύτατη επίθεση εναντίον των μαθητών μέσω των ιδιωτικοδημοσίων μέσων ενημέρωσης. 

Κάποια στιγμή, εκείνο το βράδυ στο ραδιόφωνο, ειπώθηκε το ανήκουστο: Οι μαθητές που συμμετέχουν στις καταλήψεις θα λαμβάνουν απουσία και θα αποκλείονται από την τηλεκπαίδευση. Άκουσον - άκουσον! Στο εύλογο ερώτημα ακροατών "και πως θα ξέρουμε ποιοι μαθητές είναι αυτοί", ήρθε η αποστομωτική απάντηση: "Οι καθηγητές το γνωρίζουν".

Μάλιστα. Οι καθηγητές θα πρέπει να δημιουργήσουν ένα δίκτυο από ρουφιάνους, ή μάλλον από ρουφιανάκια αφού μιλάμε για ανήλικους, και με βάση τις ...έγκυρες πληροφορίες που λαμβάνουν θα τιμωρούν τους μαθητές εκείνους που υποτίθεται πως συμμετέχουν στις καταλήψεις. Κάποια στην Αθήνα φαίνεται πως ζήλεψαν τη δόξα του Πεκίνου, για να μην πω λίγο ανατολικότερα, της Pyong-Yang.

Προκύπτει όμως ένα σημαντικότατο ζήτημα, το οποίο αυτή η κυβέρνηση το έχει αναπτύξει διεθνώς: Εκείνο του γούστου. Αλήθεια, είναι assez élégant να βάζεις καθηγητές και μαθητές να κάνουν τα ρουφιανάκια; Κάθε αντικειμενικός παρατηρητής θα έλεγε πως είναι άκομψο και αυτό είναι κάτι που είναι απολύτως απαράδεκτο για την Κυβέρνηση της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Εναπόκεται λοιπόν στην επιστήμη των επιστημών του 21ου αιώνα - την Πληροφορική φυσικά - να δώσει λύση στο δύσκολο αυτό πρόβλημα. Αναφέρομαι στο Gov.gr του εξαίρετου συναδέλφου και πλέον Υπουργού, κ. Κυριάκου Πιερρακάκη: Οφείλει να προστεθεί ακόμα ένα ψηφιακό πιστοποιητικό στα δεκάδες άλλα που ήδη προσφέρονται στον δικτυακό αυτόν τόπο, το οποίο θα λύσει προβήματα όπως αυτό της αποφάσεως σε ποιους μαθητές θα καταχωρηθεί απουσία και σε ποιους οχι - και μάλιστα θα το λύσει με αυτόματο τρόπο. Ποιο πιστοποητικό είναι αυτό; Μα φυσικά:

Το ψηφιακό πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων.

Θα πρόκειται για ένα μεγάλο βήμα προόδου και εκσυγχρονισμού το οποίο τόσο πολύ το έχει ανάγκη η χώρα μας. Μάλιστα, όπως γίνεται αμέσως κατανοητό, το πεδίο εφαρμογής του είναι ευρύτατο και μάλιστα σε πολύ σημαντικότερα ζητήματα από εκείνο των απουσιών. Επί παραδείγματι, γιατί να μην παίζει ρόλο στην απόφαση διασωλήνωσης ή μη ενός ασθενούς με COVID-19, ιδιαίτερα τώρα που μένουμε απο κλίνες ΜΕΘ; Στα θετικά της προτεινόμενης λύσης πιστώνεται το γεγονός ότι το νοσοκομείο του ΕΣΥ θα μπορεί να ελέγχει το πιστοποιητικό του ασθενούς ακόμα και όταν εκείνος δεν έχει τις αισθήσεις του, επιταχύνοντας και εν τέλει εξανθρωπίζοντας τις σχετικές διαδικασίες.

Ελπίζω η πρότασή μου να φτάσει στα αυτιά των αρμοδίων και να βοηθήσει τόσο στο τρέχον 2ο κύμα του κορωνοϊού όσο και σε ένα πιθανό μελλοντικό κύμα καταλήψεων στα σχολεία. Εξάλλου, από πλευράς υλοποίησης είναι πολύ απλό. Μπορούν να χρησιμοποιηθούν ακόμα και τεχνολογίες blockchain ώστε να επιβεβαιώνεται αναντίρρητα η αυθεντικότητα του ψηφιακού πιστοποιητικού κοινωνικών φρονημάτων ενώ όλη η επεξεργασία προσωπικών δεδομένων θα πρέπει βεβαίως να ακολουθεί απαρέγκλιτα τις επιταγές του GDPR.

11/11/1984,
Βόρειος Κορέα της Δύσης

υγ. Πριν μερικές εβδομάδες βρέθηκα για οικογενειακούς λόγους σε χωριό της Ρούμελης. Αγρότης της περιοχής προσπαθούσε να υποβάλλει αίτηση στο site υπουργείου, το οποίο όμως δεν δούλευε. Του πρότεινα να χρησιμοποιήσει την φόρμα επικοινωνίας του Gov.gr, η οποία, ω τι έκπληξις, δεν δούλευε επίσης. Μετά σκέφτηκα πως τα σύγχρονα πληροφοριακά συστήματα προσαρμόζονται στα συμπεριφορικά μοντέλα των οργανισμών που υποστηρίζουν. Ήταν βλέπετε ημέρα Σάββατο, μάλλον και η φόρμα ήθελε να ξεκουραστεί.

Περί βάσεων εισαγωγής και άλλων δαιμονίων

Στα φοιτητικά μου χρόνια ήμουν πρόεδρος του Συλλόγου Φοιτητών του Τμήματος Επιστήμης Υπολογιστών στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Μεταξύ άλλων, μαζί με άλλους συμφοιτητές μου, εκπροσωπούσαμε τους φοιτητές στη Γενική Συνέλευση του Τμήματος - Μια ιδιαίτερα χρήσιμη εμπειρία πρέπει να πω η οποία με βοήθησε πολύ στη συνέχεια του επαγγελματικού μου βίου. Σε μια από αυτές τις συνεδριάσεις με μεγάλη έκπληξη άκουσα πως κάθε χρόνο το Υπουργείο Παιδείας "ρωτούσε" το Τμήμα πόσους εισακτέους  φοιτητές ήθελε να έχει στο επόμενο έτος. Το Τμήμα πάντοτε απαντούσε "40" και τότε, μιλάμε για τα τέλη της δεκαετίας του 1990, το Υπουργείο σταθερά, με το "έτσι θέλω" αποφάσιζε "60".

Όταν μπήκα εγώ στο Τμήμα αυτό, πράγματι πέρναμε 60 νέους φοιτητές κάθε χρόνο, οι οποίοι όμως τελικά γίνονταν σχεδόν 70, αφού επιπλέον πέρναμε από διάφορες άλλες κατηγορίες, όπως ομογενείς, κλπ. Ο λόγος που το Τμήμα μας ζητούσε να έχει 40 φοιτητές δεν ήταν άλλος ότι τόσους νόμιζε πως μπορούσε να υποστηρίξει παρέχοντας ένα υψηλότατο επίπεδο σπουδών. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση ο αυταρχισμός του ελληνικού κράτους που απαιτούσε να πάρει 50% περισσότερους φοιτητές δίχως να αυξήσει αντιστοίχως την χρηματοδότηση.

Ένας πολιτικός για τον οποίον έχουν ειπωθεί και γραφτεί πολλά θετικά και πολλά αρνητικά, παρ' ολίγον πρωθυπουργός της χώρας μετά το 53-53-50 του Ιανουαρίου του 1996, ήταν ο Γεράσιμος Αρσένης (ο "50" στην παραπάνω τριπλέτα, όπου τα "53" ήταν του Σημίτη και του Άκη). Δεν είναι σκοπός μου στο άρθρο αυτό να κάνω μια συνολική αποτίμηση του έργου του Γεράσιμου Αρσένη, μπορώ όμως μετά βεβαιότητας να πω ότι στον χώρο της παιδείας βαρύνεται με ένα μεγάλο έγκλημα, έγκλημα μάλιστα που (ως συνήθως) βαφτίστηκε με ένα ωραίο όνομα: "Άνοιγμα του Πανεπιστημίου στην Κοινωνία".

Το 1995 και το 1996 που έδως πανελλήνιες οι πιθανότητες να περάσει κανείς σε ΑΕΙ ή ΤΕΙ ήταν σχετικά μικρές (και ήταν πολύ δύσκολο να περάσεις σε σχολές υψηλής προτίμησης - ένα πολύ ταλαιπωρημένο ζήτημα που έχω πολλές φορές θίξει σε αυτό το ιστολόγιο). Αν θυμάμαι καλά, στην πρώτη δέσμη (τώρα νομίζω λέγεται θετική-τεχνολογική κατεύθυνση) περνούσε περίπου ένας στους τρεις, ενώ στην τέταρτη δέσμη (οικονομικές σχολές κλπ) περνούσε ένας στου έξι. 

Μετά το κατά Αρσένη άνοιγμα του πανεπιστημίου στην κοινωνία, έπρεπε πραγματικά να προσπαθήσεις για να μην περάσεις, καθώς υπήρχαν θέσεις για ένα ποσοστό της τάξης του 85% με 90% των υποψηφίων. Το ερώτημα βέβαια είναι "που θα περάσεις;". Ξαφνικά γέμισε η Ελλάδα με νέα τμήματα ΑΕΙ και ΤΕΙ τα οποία προκαλούσαν τόσο γέλιο όσο και κλάμα. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου στην Τρίπολη που βρέθηκε με δυο (!) σχεδόν ταυτόσημα τμήματα πληροφορικής, απλώς το ένα υποτίθεται είχε έμφαση στις τηλεπικοινωνίες... (ευτυχώς μετά από χρόνια συγχωνεύτηκαν). 

Πανεπιστήμια και ΤΕΙ ξεφύτρωναν σαν τα μανιτάρια, δίχως όμως να έχουν τις απαραίτητες υποδομές, δίχως να υπάρχει ο απαραίτητος προϋπολογισμός, δίχως να έχουν το απαραίτητο διδακτικό-ερευνητικό προσωπικό και, εννοείται, δίχως η χώρα να έχει οποιαδήποτε εκπαιδευτική και ερευνητική στρατηγική. Αυτό που συνέβαινε ήταν κάτι αντίστοιχο με την "οικονομική πολιτική των στρατοπέδων": Τα ακαδημαϊκά αυτά ιδρύματα δημιουργούνταν κατά βάση για να "στηρίξουν" άκουσον-άκουσον τις κατά τόπους οικονομίες με έναν ιδιαίτερα χαμηλής ποιότητας τρόπο (ενοίκια, κατανάλωση), καθώς βεβαίως και για να εξυπηρετήσουν διάφορα ρουσφέτια (είναι πολύ χαριτωμένη συχνά η ανθρωπογεωγραφία πολιτικών και άλλων "προσωπικοτήτων" που είναι, ο Μεγαλοδύναμος να τους κάνει, και "πανεπιστημιακοί").

Στο σημείο αυτό να σημειώσω πως δεν ήταν μόνο τα αμέτρητα ανούσια νέα Τμήματα αλλά και η δραματική αύξηση των εισακτέων στα υφιστάμενα: Το Τμήμα Επιστήμης Υπολογιστών που μετά βίας τα έβγαζε πέρα (για να έχει υψηλότετο επίπεδο, πάντα) με 60 εισακτέους, αναγκάστηκε να υποδεχτεί τελικά περί του 150 κάθε έτος!

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός για να καταλάβει πως μια τόσο τεράστια αύξηση της προσφοράς θέσεων θα είχει υποχρεωτικό επακόλουθο να πέσει η τιμή της θέσης, που στο συγκεκριμένο σύστημα είναι η βάση εισαγωγής. Πέρα από αυτό βέβαια δημιουργήθηκαν μια σειρά από παρακμιακά φαινόμενα, καθώς φτάσαμε να έχουμε τμήματα - σφραγίδες, ιπτάμενους καθηγητές, ανύπαρκτους φοιτητές και πολλά άλλα. Γιατί έγιναν όλα αυτά; Διότι το κατ' όνομα και μόνο "άνοιγμα του πανεπιστημίου στην κοινωνία" πολύ απλά είχε μοναδικό αποτέλεσμα την απόλυτη απαξίωση του πανεπιστημίου.

Καθώς κανείς δεν είχε τη δύναμη να θίξει την ουσία του ζητήματος, ότι δηλαδή ο αριθμός των εισακτέων πρέπει να μειωθεί σημαντικά, ότι πρέπει να έχουμε πολύ λιγότερα τμήματα και ότι αυτά τα λιγότερα τμήματα πρέπει να τα χρηματοδοτήσουμε πολύ, πολύ καλύτερα τόσο από τον τακτικό προϋπολογισμό για βασική έρευνα και εκπαιδευτικές δραστηριότητες όσο και με σειρά άλλων προγραμμάτων για εφαρμοσμένη έρευνα, επειδή λοιπόν κανείς δεν είχε τη δύναμη να μιλήσει την γλώσσα της αλήθειας, εφευρέθηκε το τέχνασμα της "βάσης του 10".

Οι πανελλήνιες εξετάσεις είναι απλά ένα φίλτρο κατάταξης. Δεν έχει σημασία ο απόλυτος βαθμός. Μπορεί μια χρονιά να έχει (πολύ) δύσκολα θέματα και ένας άριστος μαθητής να γράψει μαθηματικά 14. Μπορεί μια άλλη χρονιά να έχει (πολύ) εύκολα θέματα και ένας μέτριος μαθητής να γράψει μαθηματικά 17. Το απόλυτο νούμερο δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Η διαδικασία απλώς κατατάσσει τους υποψήφιους φοιτητές σε μια σειρά και μετά ανάλογα με τις προτιμήσεις τους και τις διαθέσιμες θέσεις, εισάγονται στα τμήματα.

Το πρόβλημα είναι ότι οι διαθέσιμες θέσεις είναι πάρα, πάρα πολλές, σε τμήματα που κανείς πραγματικά δεν θέλει να πάει, οπότε σε μια χρονιά με (σχετικά) δυσκολότερα θέματα θα δει κανείς φαινόμενα όπως αυτό που συζητήθηκε έντονα φέτος με το μαθηματικό της Σάμου, να περνά κανείς με πολύ χαμηλή βαθμολογία. Επειδή λοιπόν η γαλαζοπράσινη κακιστοκρατία δεν μπορούσε να πει στους τοπικούς κομματάρχες "ξέρεις, αυτό το Τμήμα που έχετε στο χωριό σας πρέπει να κλείσει", προσπάθησε να τους το πει πλαγίως "θα το κλείσουμε διότι δυστυχώς κανείς δεν περνάει τη βάση του 10 για να έρθει". Μιλάμε δηλαδή για απίστευτες γραφικότητες.

Η ορθολογική αντιμετώπιση του θέματος λοιπόν πρώτα και κύρια είναι η σημαντική μείωση του αριθμού τμημάτων και ταυτόχρονα η μείωση των εισακτέων ανά τμήμα. Παράλληλα, πρέπει επιτέλους να γίνει μια μακροπρόθεσμη εκπαιδευτική και ερευνητική στρατηγική για να δούμε πόσους νέους επιστήμονες τελικά χρειαζόμαστε σε κάθε γνωστικό πεδίο. Κατά τη διάρκεια του Erasmus μου στη Σουηδία μου είχε κάνει εντύπωση ο πολύ χαμηλός αριθμός των φοιτητών ανά έτος στο Τμήμα Μαθηματικών του Πανεπιστημίου της Στοκχόλμης. Τον συνέκρινα τότε με τους χιλιάδες νέους φοιτητές μαθηματικών που είχαμε κάθε χρόνο στην Ελλάδα (θυμάμαι είχα μετρήσει το 1998 τμήματα σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Ιωάννινα, Πάτρα και Ηράκλειο και όλοι μαζί είχαν > 1.000 νέους φοιτητές κάθε χρόνο, όταν η Στοκχόλμη είχε < 100). Το ερώτημα προκύπτει ξεκάθαρα: Γιατί συνέβη αυτό;

Συνέβη λοιπόν γιατί η κακιστοκρατία που κυβερνά την Ελλάδα τα τελευταία 50 χρόνια είχε μόνο δυο σταθερές:
- Οι πανελλήνιες είναι αδιάβλητες
- Από το δημόσιο δεν απολύεσαι ποτέ

...αυτή η στρέβλωση οδήγησε στην παρανοϊκή έννοια του "αδιόριστου πτυχιούχου" και της "επετηρίδας". Ήταν δηλαδή το κράτος υποχρεωμένο να προσλάβει τους πτυχιούχους, για αυτό και η ελληνική οικογένεια έκανε τέτοια τεράστια προσπάθεια να μπουν τα παιδιά της στο πανεπιστήμιο. Όχι για να μορφωθούν, αλλά για να αποκατασταθούν;

Που φτάσαμε λοιπόν; Φτάσαμε στο τραγελαφικό οι σχολές που τελικά "διορίζονται", επί παραδείγματι οι αστυνομικοί, να έχουν υψηλότατες βάσεις, ενώ άλλες, που "δεν διορίζονται" να είναι πρακτικά στα αζήτητα.

Αν κατάφεραν λοιπόν κάτι οι γαλαζοπράσινοι κύριοι και κυρίες που με απύθμενο θράσος σήμερα μας κουνάνε το δάχτυλο, ήταν μόνο εξής: Πλέον στις διαδηλώσεις μπορείς να φας ξύλο από αριστούχους, αφού τέτοιοι βαθμοί χρειάζονται για να μπει κάποιος στα τμήματα που οδηγούν στην Ελληνική Αστυνομία (βέβαια, επειδή οι αριστούχοι καμιά φορά χρησιμοποιούν και τον εγκέφαλό τους και αυτό είναι πολύ επικίνδυνο για την κακιστοκρατία, φυσικά άνοιξαν και την πίσω πόρτα για είσοδο ημετέρων στην Ελληνική Αστυνομία μέσω ειδικών φρουρών κλπ).

Έχοντας κάνει λοιπόν σαφή τη θέση μου, ότι δηλαδή θέλουμε λιγότερα τμήματα, λιγότερους φοιτητές ανά τμήμα, πολύ (εννοώ πολύ) μεγαλύτερη χρηματοδότηση ανά τμήμα και (επιτέλους) μια ολοκληρωμένη εθνική εκπαιδευτική & ερευνητική στρατηγική, θα ήθελα να σημειώσω και το εξής:

Ζούμε σε μια κατάσταση βαθιάς παρακμής όπου οι διευθύνουσες ομάδες που κατέχουν τους θεσμούς (κράτος), είναι στην πραγματικότητα εναντίον του έθνους (ή του λαού, αν προτιμάτε). Αυτή λοιπόν η διευθύνουσα ομάδα, ενώ θεωρητικά θα ήθελε να ενισχύσει τους θεσμούς (πχ το Πανεπιστήμιο), στην πραγματικότητα της είναι εντελώς αδιάφορο πλέον. Όπως κάνουν οι πλούσιοι στις τριτοκοσμικές χώρες, η ομάδα αυτή είναι αυστηρά διαχωρισμένη από την υπόλοιπη κοινωνία: Τα παιδιά της πάνε σε ιδιωτικά σχολεία, εξετάζονται στα ΙΒ και σπουδάζουν στα πανεπιστήμα του εξωτερικού, κοιτώντας  με λύπηση ή βδελυγμία εμάς τους βαλκάνιους ιθαγενείς. 

Μέσα από την τάση αυτή, που αρχικά υπήρχε μόνο στην κορυφή της πυραμίδας αλλά σιγά σιγά πηγαίνει και προς την (και πάλι, ο Μεγαλοδύναμος να την κάνει) ανώτερη-μεσαία τάξη, θα σπάσει ίσως το κοινωνικό συμβόλαιο της μεταπολίτευσης γύρω από τις πανελλήνιες και τον διορισμό στο δημόσιο. Θα σπάσει όμως μέσα από μια διαδικασία αποσάθρωσης η οποία δεν θα αφήσει τίποτα λειτουργικό πίσω της, παρά μόνο κάποιες νησίδες επιστημονικής και ερευνητικής αριστείας αποκλειστικά και μόνο χάρη στην αυταπάρνηση ορισμένων καθηγητών, ερευνητών και φοιτητών. 

Είναι ένας κίνδυνος που πρέπει άμεσα να τον δει πρώτα και κύρια η νεολαία και να απαιτήσει τον εκσυγχρονισμό, την αναδιάρθρωση και την ισχυροποίηση των εκπαιδευτικών και ερευνητικών ιδρυμάτων της χώρας, διαδικασία που οπωσδήποτε πρέπει να έχει τα χαρακτηριστικά που περιγράφησαν παραπάνω. Τέλος, αν και θα χρειαζόταν ένα (ή και περισσότερα) άρθρο μόνο για αυτό, δεν γίνεται να μην πει κανείς ότι πρέπει να γίνει και μια πολύ σοβαρή αυτοκριτική στη μέση εκπαίδευση για το επίπεδο των σπουδών που παρέχει. Η αυτοκριτική αυτή οφείλει να ξεκινήσει (και ευελπιστώ ότι θα το κάνει) από την κοινότητα των ίδιων των καθηγητών.