Offshore και κακιστοκρατία

Βουδαπέστη, Ουγγαρία
4 Ιουνίου, 2016

Βρίσκομαι αυτές τις μέρες στη Βουδαπέστη για το 5ο Ευρωπαϊκό Συνέδριο Νεανικής Επιχειρηματικότητας - Ένα ιδιαίτερα σημαντικό εξαμηνιαίο γεγονός για τη νεανική επιχειρηματικότητα στην Ευρώπη, το οποίο κατά ενδιαφέροντα τρόπο γεννήθηκε στην Αθήνα τον Ιούνιο του 2014. Συζητώντας με τους συναδέλφους στο περιθώριο του συνεδρίου, φυσιολογικά ρωτούν όλοι για την επικαιρότητα στην Ελλάδα. 

Προσπάθησα να τους ενημερώσω για την πρόσφατη νομοθετική ρύθμιση σχετικά με τις off-shore εταιρείες, η οποία κατέληξε σε μια από τις πλέον παράλογες αποφάσεις στην ιστορία του Ελληνικού Κοινοβουλίου. Πραγματικά  ποτέ στο παρελθόν δεν έχω δεί ξανά συνομιλητές μου από το εξωτερικό να εκπλήσσονται τόσο πολύ και τόσο αρνητικα. 

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή: Τις τελευταίες μέρες γίναμε όλοι μάρτυρες μιας εξωφρενικής συζήτησης σχετικά με τις «off-shore εταιρείες», οι οποίες – ορθώς – βρίσκονται στο στόχαστρο των διεθνών μηχανισμών καταπολέμησης της διαφθοράς (σημειώνοντας βεβαίως πως περισσεύει η υποκρισία στις εν λόγω διεθνείς προσπάθειες αφού παγκοσμίως οι οικονομικές ελίτ βασίζουν την οικονομική τους υπόσταση στις off-shore).

Καθώς το ευρύ κοινό μάλλον αγνοεί τι πραγματικά είναι οι off-shore εταιρείες, παρακάτω απαριθμούνται τα βασικά τους χαρακτηριστικά μιας off-shore:

1. Έχει έδρα σε έναν «φορολογικό παράδεισο» (“Tax Haven”)
2. Στους φορολογικούς αυτούς παραδείσους η φορολογία εισοδήματος είναι ΜΗΔΕΝ (εξ ου και “Tax Haven”)
3. Οι εταιρείες αυτές δεν είναι καν υποχρεωμένες να τηρούν λογιστικά βιβλία και να διατηρούν τα συνήθη φορολογικά στοιχεία (δεν έχουν αρχεία)
4. Προσφέρουν ένα πέπλο κάλυψης ως προς την ταυτότητα των ιδιοκτητών τους (μέσα από εκπροσώπους μετόχων κλπ)
5. Δεν έχουν προσωπικό, υποδομές ή άλλη επιχειρηματική δραστηριότητα. Πρόκειται για «εταιρείες – σφραγίδες».

Τα παραπάνω δεν αποτελούν μια εξαντλητική περιγραφή των χαρακτηριστικών μιας off-shore επιχείρησης ενώ φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις ή και ενδιάμεσες καταστάσεις (όπως π.χ. το καθεστώς που μέχρι πρόσφατα είχαν ακόμα και χώρες της ΕΕ όπως Λουξεμβούργο, Κύπρος, Μάλτα – μέχρι σε κάποιο βαθμό και η Ιρλανδία). Πιθανότατα  όμως δίνουν ένα καλό περίγραμμα για τις ανάγκες της υπόθεσης που συζητάμε.

Για ποιο λόγο να κάνει κάποιος μια off-shore επιχείρηση; Μπορεί να υπάρχουν θεμιτοί και αθέμιτοι λόγοι, στην πραγματικότητα όμως οι αθέμιτοι είναι εκείνοι που κυριαρχούν. Στη μεγάλη πλειοψηφία των περιπτώσεων οι off-shore εταιρείες είναι ένα μέσο για την αποφυγή της φορολογίας στον τόπο πραγματικής τέλεσης της επιχειρηματικής δραστηριότητας, όπως επίσης και «αποθήκευσης» των ρευστών διαθεσίμων που έχουν συγκεντρωθεί από αυτή. Μην ξεχνάμε όμως πως μπορεί  υπάρχουν και θεμιτοί λόγοι, όπως για παράδειγμα η προστασία μιας ομάδας δημιουργών από ένα απολυταρχικό καθεστώς στη χώρα τους (που είναι περισσότερο σύνηθες απ’ ότι θα θέλαμε να νομίζουμε).

Δύσκολα θα διαφωνήσει κανείς με την άποψη ότι  οι off-shore επιχειρήσεις είναι ένα δημιούργημα της απληστίας. Έχει δυστυχώς αποδειχτεί πως όσο περισσότερα χρήματα βγάζει κάποιος, τόσο περισσότερο τον ενοχλεί να πληρώνει φόρους. Για να το δει κανείς όσο πιο απλά γίνεται:

- Αν βγάζεις 40.000 τον χρόνο και πρέπει να πληρώσεις τις 15.000, δηλαδή 37,5%, θα σου φανεί πολύ, θα διαμαρτυρηθείς – πιθανόν έντονα – αλλά μάλλον τελικά θα το πληρώσεις (και κάπως έτσι βγήκε το ρητό για τις δυο βεβαιότητες της ζωής: Πρώτον κάποτε θα όλοι θα πεθάνουμε και δεύτερον, μέχρι να πεθάνουμε θα πληρώνουμε φόρους) 

- Αν πάλι βγάζεις 400.000 τον χρόνο και πρέπει αντιστοίχως να πληρώσεις 150.000, σου φαίνεται πολύ πιο άσχημο. Το ποσό είναι υπερβολικό!  θα κάνεις ότι περνά από το χέρι σου για να μειώσεις το ποσό που οφείλεις  να πληρώσεις – κάπου εκεί θα αναζητήσεις επαγγελματικές συμβουλές για το λεγόμενο tax structure optimization (κορυφαία στιγμή του οποίου είναι η δημιουργία των off-shore επιχειρήσεων).

-  Αν όμως  βγάζεις 4.000.000 ή 40.000.000. ή και 400.000.000 δεν υπάρχει απολύτως καμία περίπτωση να πληρώσεις τα 1.500.000, 15.000.000 ή 150.000.000. Θα χρησιμοποιήσεις όλα τα διαθέσιμα εργαλεία όπως οι off-shore επιχειρήσεις και θα μειώσεις κατακόρυφα τα ποσά αυτά – Φροντίζοντας να βρεις και πολλές καλές δικαιολογίες για να εκλογικεύσεις την παράνομη και ανήθικη αυτή σου πράξη (όπως π.χ. «μπορεί να μην πληρώνω φόρο εισοδήματος αλλά κάνω αγαθοεργίες [CSR…] ενώ συνεισφέρω και την τόνωση της κατανάλωσης και της απαχόλησης].

Δυστυχώς, στη μεγάλη πλειοψηφία των περιπτώσεων, η απληστία έρχεται  μαζί με τη συγκέντρωση του πλούτου, είναι σχεδόν νομοτελειακό – Να μια μεγάλη πρόκληση για το εκπαιδευτικό μας σύστημα και την κοινωνία συνολικά.

Όλα τα παραπάνω αναφέρθηκαν για να εξηγηθεί η κατά κανόνα, αλλά όχι πάντα, ένοχη φύση των off-shore επιχειρήσεων και για να εξηγηθεί πως κανείς λογικός άνθρωπος δεν θα διαφωνούσε με την απαγόρευση συμμετοχής σε off-shore επιχειρήσεις εκείνων που επιθυμούν να ασκήσουν το δικαίωμα του εκλέγεσθαι – κάθε άλλο μάλιστα.

Αυτό που συνέβη όμως στο Ελληνικό Κοινοβούλιο δεν έχει καμία σχέση με το παραπάνω! Αντίθετα είναι μια πρωτόγνωρη, ασύλληπτη, αντισυνταγματική, αντιευρωπαϊκή και βαθιά αντιδημοκρατική ομόφωνη απόφαση όλων των «κομμάτων» (ο Θεός να τα κάνει…) που αφαιρεί το δικαίωμα του εκλέγεσθαι σε όσους Έλληνες πολίτες συμμετέχουν σε επιχειρήσεις του εξωτερικού.

Είναι πραγματικά συγκλονιστικό. Τι μας λέει πλέον ο νομοθέτης, για τους δημιουργούς που θα ήθελαν να ασκήσουν το δικαίωμα του εκλέγεσθαι:
- Ο ελαιοπαραγωγός της Μεσσηνίας δεν μπορεί πια να κάνει μια επιχείρησης business development & logistics στη Γερμανία 
- Ο ξενοδόχος της Ρόδου δεν μπορεί να κάνει ένα γραφείο πωλήσεων στην Αγγλία
- Ο γιαουρτάς της Ηπείρου δεν μπορεί να κάνει μια μονάδα παραγωγής στις ΗΠΑ 
- Οι δημιουργοί των νεοφυών επιχειρήσεων δεν μπορούν να κάνουν παραρτήματα στη Μ. Βρετανία, τη Σουηδία και το Ισραήλ
- Ο αρχιτέκτονας της Μακεδονίας δεν μπορεί να κάνει επιχείρηση στη Μ. Ανατολή

...και πλήθος άλλων παραδειγμάτων.

Μια ακόμα σημαντική παράμετρος είναι εκείνη της διασποράς: Τα εκατομμύρια των Ελλήνων στη Β. Αμερική, στην Αυστραλία, στις άλλες χώρες της Ευρώπης και σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο, είναι ένας πολύτιμος πολιτικός, κοινωνικός και οικονομικός πόρος για τον ελληνισμό. Πολλοί από τους ομογενείς μας έχουν διακριθεί στον επιχειρηματικό στίβο. Οι άνθρωποι αυτοί, που πολλοί από αυτούς ειλικρινά επιθυμούν να προσφέρουν κάτι στην πατρίδα, είναι πια δια νόμου αποκλεισμένοι από τη διαδικασία του εκλέγεσθαι. Πρόκειται περί τραγωδίας.

Είμαι απόλυτα βέβαιος πως η απόφαση αυτή θα ‘πέσει’ τόσο στα ελληνικά όσο και στα ευρωπαϊκά δικαστήρια. Δεν μπορώ να καταλάβω πως αφαιρείται το δικαίωμα του εκλέγεσθαι ενός Ευρωπαίου πολίτη σε μια χώρα – Μέλος της ΕΕ, επειδή επιχειρεί σε μια άλλη χώρα – Μέλος (ή και οπουδήποτε άλλού). Θα έλεγε κανείς πως έχουμε να κάνουμε με τον ορισμό του παραλογισμού!

- Σε μια χώρα που περνά βαθιά κρίση και η μοναδική της ελπίδα είναι η ανάπτυξη της εξωστρεφούς οικονομίας, 
- Σε μια χώρα που έχει μια τεράστια διασπορά και προσπαθεί με κάθε τρόπο να ενισχύσει τους δεσμούς της διασποράς με την πατρίδα, 
- Σε μια χώρα που η εικόνα της σε πελάτες, προμηθευτές και επενδυτές του εξωτερικού η έχει πληγεί βαρύτατα και για το λόγο αυτό πολλοί προτιμούν να συναλλάσσονται με νομικές οντότητες που εδρεύουν αλλού – πράγμα που ευθέως ζητούν από τους Έλληνες δημιουργούς, 
- Σε μια χώρα που σε τελική ανάλυση έχει capital controls και οι τραπεζικές κινήσεις με το εξωτερικό απαγορεύονται,

...στη χώρα αυτή το λαμπρό, φωτισμένο πολιτικό της σύστημα αποφάσισε να στερήσει βασικά πολιτικά δικαιώματα σε όσους επιχειρούν στο εξωτερικό.

Η απόλυτηομοφωνία του όλου  λεγόμενου «πολιτικού»φάσματος στην ψήφιση αυτής της άθλιας ρύθμισης είναι εντυπωσιακή. Τελικά, είναι όλοι τους συνένοχοι. Τελικά, η κυρίαρχη αντίληψη του «κυβερνώ», σε όλο το φάσμα, παραμένει εκείνη του «διορίζω».  Κανείς δεν φαίνεται να ασχολείται με το «παράγω», έχουν όλοι όμως αναλυτικές απόψεις για το «καταναλώνω». Η Ελλάδα έτσι γίνεται μια τριτοκοσμική χώρα. Ένα κράτος – ντροπή.

Ίσως τελικά βέβαια να ήταν μια χρήσιμη απόφαση καθότι αποκαλύπτει τι πραγματικά είναι η «κακιστοκρατία» για την οποία τόσες φορές έχει μιλήσει ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης. Αποκαλύπτεται έτσι ποιος πραγματικά κυβερνά αυτήν τη χώρα.

Το ερώτημα πλέον  τίθεται όλο και πιο επιτακτικά: Ως πότε θα ανεχόμαστε τη διακομματική κακιστοκρατία;  Ας ελπίσουμε ότι στο 6ο ή στο 7ο Ευρωπαϊκό Συνέδριο Νεανικής Επιχειρηματικότητας θα μπορέσει να δοθεί μια καλύτερη απάντηση στο ερώτημα - έκπληξη «Μα καλά, η κυβέρνηση κάνει αυτά τα απαράδεκτα, εσείς όμως τι κάνετε;»

Για τις εσωκομματικές εκλογές της "Νέας Δημοκρατίας" - Γιατί δεν είμαι #metonkyriako

Με θλίψη και, το ομολογώ, κάποια απόγνωση παρακολουθώ συμπολίτες που εκτιμώ πολύ να τρέφουν ελπίδες «αλλαγής» στο πολιτικό σκηνικό βάσει πιθανής ανάδειξης Μητσοτάκη σήμερα στην προεδρία της "Νέας Δημοκρατίας".

Φοβάμαι ότι όσο κατάφερε ο Γ.Α. Παπανδρέου να κάνει το "ΠαΣοΚ" ένα σύγχρονο, Ευρωπαϊκό κόμμα, άλλο τόσο θα καταφέρει να επιτύχει το ίδιο ο Κ. Κ. Μητσοτάκης με τη "Νέα Δημοκρατία", εφόσον εκλεγεί.

Η αλήθεια είναι πως όποιος ήξερε έστω και λίγα για την ιστορία του μορφώματος που αρχικά ονομάστηκε "ΠαΣοΚ", γνώριζε πως καμία προσδοκία με αφορμή την ανάδειξη Παπανδρέου στη θέση του Προέδρου είχε οποιαδήποτε βάση. Τόσο λόγω της δυναμικής και των εσωτερικών συσχετισμών στο μόρφωμα, όσο και λόγω της προσωπικής διαδρομής του "νέου" Προέδρου.

Εννοείται πως πιθανή εκλογή του Μεϊμαράκη, ενός ανθρώπου με μαύρο παρελθόν και ανύπαρκτο παρόν, δεν θα φέρει απολύτως τίποτα καλύτερο. Ο Μητσοτάκης είναι σίγουρα πιο συμπαθής. Η πολιτική όμως δεν είναι θέμα συμπάθειας.

Έτσι και στη "Νέα Δημοκρατία", δεν χρειάζεται να είσαι κάποιος μεγαλόσχημος αναλυτής για να καταλάβεις πως οι εσωτερικοί συσχετισμοί στο έτερο των μιζοκομμάτων αλλά και η διαδρομή του Μητσοτάκη εξασφαλίζουν πως τίποτα αξιόλογο δεν θα μπορέσει να κάνει - Τολμώ να το γράψω μισή ώρα πριν τη λήξη της διαδικασίας και μη γνωρίζοντας, ακόμα, αν θα εκλεγεί ή όχι.

Είτε μας αρέσει ή όχι, ο Μητσοτάκης δεν είναι χθεσινός. Είναι γόνος μιας εκ των οικογενειών που κράτησε τις τύχες της χώρας για δεκαετίες. Θέλοντας και μη, προσωποποιεί το νεποτισμό και την αντίληψη της "πολιτικής" ως λειτουργία μηχανισμών. Είναι η αντίληψη που έριξε τη χώρα στον γκρεμό. 

Ο ίδιος για δεκαετίες ήταν προβεβλημένο στέλεχος, βουλευτής και υπουργός. Η πορεία του είναι παράλληλη με εκείνη του Παπανδρέου. Δυστυχώς οι λόγοι που απέτυχε ο Παπανδρέου δεν θα διαφέρουν από τους λόγους που κάνουν και τη δική του αποτυχία το πιθανότερο σενάριο.

Ας καταλάβουμε όλοι πως με τα μιζοκόμματα "ΠαΣοΚ" και "Νέα Δημοκρατία" αποκλειστικά δύο και μόνο πράγματα χρειάζονται: 1) Θέση εκτός νόμου, 2)Σε βάθος έρευνες από εισαγγελείς για τις παράνομες χρηματοδοτήσεις και την εκτεταμένη διαφθορά τους.

Θέλω να δώσω μεγάλη έμφαση στις χρηματοδοτήσεις. Τα δυο μιζοκόμματα, έχει αποδειχτεί, είχαν αφανείς χρηματοδοτήσεις. Πρέπει να διερευνηθούν. Όχι τόσο για την απόδοση ποινικών, όσο για τις πολιτικές ευθύνες. Για να μάθουμε όλοι, ποιος τελικά κυβερνούσε αυτήν τη χώρα, ποιος είναι ο πραγματιικός υπεύθυνος της καταστροφής. Πράγμα που μέχρι σήμερα αγνοούμε.

Οφείλει επίσης να διερευνηθεί η ασύλληπτη τραπεζική χρηματοδότηση των δυο μιζοκομμάτων. Χρηματοδότηση που εν τέλει, μέσω της ανακεφλαιοποίησης, πλήρωσε ο Έλληνας φορολογούμενος. Χρηματοδότηση που δεν είχε κανένα τραπεζικό κριτήριο, που δεν τηρούσε ούτε καν τα στοιχειώδη προσχήματα. Και στην περίπτωση αυτή, το θέμα δεν είναι η απόδοση πιθανών ποινικών ευθυνών, αλλά η αποκάλυψη του αληθινού συστήματος εξουσίας.

Κάνω εδώ μια σημείωση, για να προλάβω ανούσιο αντίλογο: Το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε να ακολουθήσει το θλιβερό μονοπάτι της παρακμής, ακολούθησε την εκλόγιμη στρατηγική του ψέμματος και την κυβερνητική τακτική της μεταπολίτευσης, αφενός μεν αποτελεί θέμα μιας άλλης συζήτησης που σύντομα θα ανοίξω στο ιστολόγιο αυτό, αφετέρου δε δεν αλλάζει την ουσία των πραγμάτων για τα μιζοκόμματα.

Μοναδική λύση για τη χώρα είναι η Επιστροφή της Πολιτικής. Πολιτικής με την αυθεντική έννοια του όρου, Πολιτικής ως υψίστης των τεχνών. Στην πορεία αυτή, οι πρωταγωνιστές του χθες ο μόνος ρόλος που μπορούν να έχουν είναι εκείνος του θεατή.

Σκέψεις εξ Άπω Ανατολής - Ι: Βραδυπορειακός - Ταλαιπωριακός

Τόκυο,

17 Ιουλίου 2015

Παρακολουθώ τα γεγονότα στην Ελλάδα με την καθαρή ματιά που προσφέρει το να βρίσκεσαι στην άλλη άκρη του κόσμου. Η κατάσταση δυστυχώς έχει πια ξεφύγει απολύτως. Όσα συνέβησαν τις τελευταίες εβδομάδες, μάλλον τους τελευταίους μήνες, είναι πιο σωστό, σίγουρα θα μας πάρει καιρό να τα μάθουμε σε βάθος και να τα εμπεδώσουμε. Το σίγουρο είναι όμως πως η δημόσια σφαίρα κυριαρχείται από ένα εντονότατο αίσθημα πτώσης και παρακμής.

Αναθάρρησαν μέχρι και τα μιζοκόμματα. Φτάσαμε, λέει, να στηρίζουμε το ευρωπαϊκό μέλλον μας στη Φώφη και στο Μεϊμαράκη.

Είναι Ιούλιος 2015, όχι 1946, ούτε 1965, ούτε καν 1974 ή 1981,  και όμως το κατεστημένο της κακιστοκρατίας εξακολουθεί να θέτει δήθεν διλήμματα μεταξύ από τη μία του  τριτοκοσμικού, ο-θεός-να-τον-κάνει- "καπιτάλα" (μαφιόζου εν τοις πράγμασι), από την άλλη του τεμπελχανά "δημοσίου υπαλλήλου" (που πολλές φορές είναι και ιδιωτικός υπάλληλος ή και "επιχειρηματίας").

Ας δείξουμε κάποιο έλεος. Έχει προχωρήσει ο κόσμος.

Επιχειρούν να στήσουν και πάλι σκηνικό ποδοσφαιροποίησης της δημόσιας συζήτησης πάνω στο υποτιθέμενο δίλημμα "ευρώ ή δραχμή;".  Μόνο που αντί για το μεγάλο ντέρμπι που σχεδίασαν, αντί για το "Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός", ή για τους φίλους από το Βορρά, το "ΠΑΟΚ - Άρης", τους βγαίνει τελικά κάτι σε βραδυπορειακός - ταλαιπωριακός... Παρακμή ακόμα και στην προπαγάνδα.

Η κωμικότητά τους έχει πια ξεπεράσει κάθε όριο.

Οι δυνάμεις της δημιουργίας, της συνεργασίας, της ανεκτικότητας, οι νέες συλλογικότητες, ο νέος ανθρωπισμός σε τελική ανάλυση, οφείλουν να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Αρχικά να συγκροτηθούν και να εκφραστούν. Οι Έλληνες πρέπει να επιστρέψουν στην Πολιτική.

Αν όχι τώρα, πότε;

Για να προλάβω βέβαια όσους αναζητούν εναγωνίως να βγάλουν ειδήσεις, η συμμετοχή σε μια εκλογική διαδικασία, είτε σαν ψηφοφόρος ή σαν υποψήφιος, είναι το τελευταίο βήμα σε μια μακρά, πελύπλοκη διαδικασία το οποίο αν απομονωθεί, όπως συστηματικά γίνεται, τελικά στερείται οποιουδήποτε νοήματος. Είναι πράξη κενή.

Για να έχει νόημα μια εκλογική επιλογή πρέπει να έχει προηγηθεί η πολιτική παιδεία, η ενημέρωση και η συνειδητοποίηση, η ευθύνη και η συμμετοχή, το σχέδιο, η κριτική και η ομιλία. Τότε ναι, μια ψήφος αξίζει.

Ας μην επικεντρώνουμε λοιπόν στο τελευταίο βήμα και ας ξεκινήσουμε από την αρχή. Να επιστρέψουμε στην ύψιστη των τεχνών, στην πολιτική. Ουδείς άλλος δρόμος υπάρχει μπροστά μας.


Πάντα αγωνιστικά και αισιόδοξα,

Δημήτρης Τσίγκος

Για τον Ανδρέα Παπανδρέου και την κρίση

Όπως κάθε άνθρωπος που επιχειρεί να κάνει κάτι αξιόλογο στη ζωή του, ο Ανδρέας Παπανδρέου έκανε πολλά λάθη, μερικά μάλιστα μεγάλα. Αυτό όμως δεν αλλάζει την ιστορική πραγματικότητα: Είναι ο άνθρωπος που άλλαξε την Ελλάδα.

Παρέλαβε τη χώρα στις παρυφές του τρίτου κόσμου και εμφυλιοπολεμικά διχασμένη. Οι υποδομές παιδείας και υγείας ήταν απαράδεκτες. Την έφερε σε ένα σημείο που με λίγη καλή διάθεση θα μπορούσε να την αποκαλέσει κανείς μια σύγχρονη Ευρωπαϊκή χώρα. Βεβαίως γεμάτη αντιφάσεις και μεγάλα προβλήματα.

Κάτι πολύ ύπουλο όμως ξεκίνησε το 1988 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Είναι πολλοί αυτοί που οργανωμένα προσπαθούν, έχοντας σε μεγάλο βαθμό επιτύχει μέχρι σήμερα, να γίνουν τα αδιαμφισβήτητα λάθη και οι αδυναμίες του Ανδρέα Παπανδρέου πλυντήριο για τη διαφθορά και την παρακμή τους.

Κάθε λογής λούμπεν 'στέλεχος τους κινήματος', τόσο παλιά όσο και νεόκοπα, από αυτούς που βυθίστηκαν στη διαφθορά και πρόδωσαν τον Ελληνικό λαό, λέει με στόμφο ότι τελικά 'φταίνε οι επιλογές του Ανδρέα Παπανδρέου.

Η ιστορία και η πολιτική δεν θα τους κάνουν αυτήν τη χάρη. Αυτό που θα γράψει είναι ότι η τηλεκρατία, η κακιστοκρατία, το τρίγωνο της καταστροφής μεταξύ οικονομικής ολιγαρχίας, μέσων "ενημέρωσης" και "πολιτικού" συστήματος, δεν ήταν 'επιτεύγματα' του Ανδρέα αλλά όλων εκείνων που, όπως οι ίδιοι έχουν παραδεχτεί, "αν δεν υπήρχε ο Ανδρέας, δεν θα τους ήξερε ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους".

Ο Ανδρέας Παπανδρέου, μέσα στα λάθη και τις αντιφάσεις του και πριν τον προδώσουν οι βιολογικές του δυνάμεις, εκπροσωπούσε την πολιτική με την αυθεντική έννοια του όρου. Αυτό ακριβώς που χρειάζεται να ανακτήσει η χώρα μας.

Από το ΤΙ στο ΓΙΑΤΙ: Οι σκέψεις μου για τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου

Ο Πρωθυπουργός και Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Αντώνης Σαμαράς είναι εκείνος που το 1993 αποστάτησε και έριξε την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας του Πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ο οποίος είχε προσχωρήσει στη Νέα Δημοκρατία με το μικρό Κόμμα των Φιλελευθέρων το οποίο είχε δημιουρήσει μεταπολιτευτικά αφού προδικτατορικά είχε αποστατήσει από την Ένωση Κέντρου ρίχνοντας την κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου.

Αυτοί δεν είναι πολιτικοί. Είναι γυρολόγοι.

Σοβαρή συζήτηση για τη Νέα Δημοκρατία δεν μπορεί να γίνει. Πρώτα απ' όλα δεν είναι ούτε νέα, ούτε δημοκρατία. Υποτίθεται πως είναι το κόμμα του ευρωπαϊσμού και των μεταρρυθμίσεων. Ούτε ευρωπαϊσμό είδαμε όμως ούτε μεταρρυθμίσεις. Είδαμε Αργύρη Ντινόπουλο και Μάκη Βορίδη. Είδαμε Άδωνη Γεωργιάδη. Είδαμε άλλους, υποτίθεμενα, και μερικούς πράγματι, σοβαρούς ανθρώπους να μιλούν για το έργο των μεταρρυθμίσεων μην παρουσιάζοντας ούτε έναν αριθμοδείκτη προόδου. Φτάσαμε να θεωρούμε την αλλαγή μετόχου επιχειρήσεων ("ιδιωτικοποιήσεις") ως, άκουσον άκουσον, ...διαρθρωτικές αλλαγές! Είδαμε πάλι τη λεγόμενη 'αντιμνημονιακή' ρητορική να εκπορεύεται εκ νέου από το ... Μέγαρο Μαξίμου. Έλεος κάπου.

Τη λεγόμενη "Νέα Δημοκρατία" δεν την περιμένει τίποτα άλλο παρά αυτό που περνάει το λεγόμενο "ΠαΣοΚ" από το 2012 μέχρι σήμερα.

Το ίδιο διάστημα που είδαμε την αγωνίστρια του δημοκρατικού σοσιαλισμού Άντζελα Γκερέκου να συντάσσεται με τον προοδευτικό ευρωπαϊστή Αντώνη Σαμαρά και τα βήματά της να ακολουθεί ο Βασίλης Οικονόμου, παρακολουθήσαμε εμβρόντηροι την ανεξάρτητη ελληνίδα Ραχήλ Μακρή να αφήνει το κίνημα εναντίον των ψεκασμών για να βρει εκλογική στέγη στη φιλόξενη αγκαλιά της ριζοσπαστικής αριστεράς, την κορυφαία θέση στο ψηφοδέλτιο επικρατείας του οποίου έχει ο γίγαντας του εκσυγχρονισμού Κωνσταντίνος Τσουκαλάς. Ούτε λόγος να γίνεται βέβαια για τα εκατοντάδες τριτοκλασάτα ανθυπολαμόγια που προσμένουν την "κυβέρνηση της αριστεράς" για να "βοηθήσουν" όπως τόσο καλά εκπαιδεύτηκαν να κάνουν στη διάρκεια της πράσινης σοσιαλιστικής διακυβερνήσεως.

Αυτό δεν είναι πολιτική. Είναι πορνεία.

Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που καθορίστηκε από τους αγώνες της αριστεράς. Ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ  το 2007 και το 2009, όταν το έκαναν πολύ λίγοι από εμάς και σίγουρα ένα μικρό ποσοστό μόνο από τους αυριανούς του ψηφοφόρους. Συναισθηματικά ενθουσιάζομαι στην προοπτική μιας αριστερής κυβέρνησης. Θα ήθελα να είναι η εκδίκηση της αρετής, η δικαίωση της εντιμότητας. Ελπίζω όντως να είναι. Οι πιθανότητες όμως λένε άλλα. Ο τρόπος που αντιπολιτεύεσαι καθορίζει το πως μπορείς να κυβερνήσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ, δυστυχώς, από το 2012 μέχρι σήμερα ακολουθεί την "εκλόγιμη στρατηγική". Όπως έκανε ο Γ. Παπανδρέου το 2009 και ο Α. Σαμαράς το 2012. Είναι άδικο και κρίμα, δεν ταιριάζει στην αριστερά, δεν ταιριάζει στο ήθος των αγωνιστών που θεμελίωσαν αυτόν το χώρο.

Υπάρχουν άνθρωποι που θαυμάζω στο ΣΥΡΙΖΑ, ανεξάρτητα αν συμφωνώ σε όλα ή όχι μαζί τους (που προφανώς δεν συμφωνώ σε όλα). Δραγασάκης, Σταθάκης, Μηλιός, Τσακαλώτος είναι ποιότητες και ποσότητες που απουσιάζουν από τα άλλα κόμματα που διεκδικούν την εξουσία. Τόσο απλά. Ελπίζω να βρουν τις ηγετικές θέσεις που τους αξίζουν στην αυριανή κυβέρνηση, ελπίζω να τους δοθεί η ευκαιρία να κυβερνήσουν. Δεν είμαι σίγουρος. Όπως είπα, ο τρόπος που έχει αντιπολιτευτεί ο ΣΥΡΙΖΑ με καθιστά απαισιόδοξο.

Δεν μπορώ τελικά σε καμία περίπτωση να ψηφίσω το ψηφοδέλτιο που έχει των Κωνσταντίνο Τσουκαλά στην κορυφή του επικρατείας. Δεν θα το κάνω.

Η περίοδος του Κωνσταντίνου Σημίτη ήταν η πλέον τραγική της μεταπολίτευσης. Ο Κωνσταντίνος Σημίτης είναι ο κύριος υπεύθυνος της τραγωδίας. Δεν είναι δυνατόν την επόμενη μέρα να θέλουμε να την ξεκινήσουμε έχοντας στην πρώτη γραμμή ανθρώπους, όπως ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, που έδωσαν σάρκα και οστά στα σχήματα, τις πολιτικές και τις πρακτικές που μας έφεραν υπό του μηδενός. Δυστυχώς μάλιστα, δεν είναι μόνο αυτός που φιλοξενείται στα ψηφοδέλτια της ριζοσπαστικής αριστεράς δίχως να έχει κανένα λόγο να βρίσκεται εκεί.

Ενδεχομένως βέβαια να πρέπει να κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ για να κλείσει οριστικά και αμετάκλητα ο κύκλος της μεταπολίτευσης. Το ερώτημα είναι αν για να γίνει αυτό, να κλείσει ο κύκλος δηλαδή και να προχωρήσουμε στην επόμενη μέρα, θα πρέπει πρώτα να προηγηθεί μια καταστροφή. Ελπίζω να την αποφύγουμε.

Σημειώνω μόνο πως η θέση αυτή σε καμία περίπτωση δεν υιοθετεί την καταστροφολογία της λεγόμενης Νέας Δημοκρατίας, η οποία αντίθετα είναι η κύρια υπεύθυνη μαζί με το άλλο μιζοκόμμα για αυτόν τον κίνδυνο. Αν παραμείνει στην κυβέρνηση το μόρφωμα αυτό, η καταστροφή είναι βέβαιη. Με το ΣΥΡΙΖΑ, είναι απλώς πιθανή. Αμφότερες οι επιλογές όμως, δυστυχώς, απέχουν μακράν της βέλτιστης για τη χώρα.

Στις συνθήκες αυτές, ο αρχηγός του διεθνούς σοσιαλιστικού κινήματος Γεώργιος Παπανδρέου ο νεώτερος, αφού κατάφερε να καταστρέψει πρώτα ένα κόμμα και στη συνέχεια μια χώρα, διεκδικεί με το κεφάλι ψηλά το δικαίωμα στην ...99η ευκαιρία έχοντας μαζί του μια σειρά λαμπρών στελεχών, ιδιαίτερα νέων, για τους  οποίους διάφοροι κακεντρεχείς που τους ξέρουν από τα χρόνια της Νεολαίας ΠαΣοΚ λένε πως είχαν 'διαπρέψει' στην περιβόητη 'Ομάδα Άκη' αλλά και αλλού. Αυτήν τη φορά ίσως τα καταφέρει ο Γεώργιος Παπανδρέου ο νεώτερος. Το γεγονός ότι ξεπουλά όποιο συμβολικό πολιτικό κεφάλαιο είχε απομείνει στο οικογενειακό του όνομα για να ξεπεράσει το όριο του 3% λέει πολλά για εκείνον και την κατάσταση που βρίσκεται, σύμφωνα με τους ίδιους κακεντρεχείς σχολιαστές.

Αυτοί δεν είναι πολιτικοί. Είναι γυρολόγοι.
Αυτό δεν είναι πολιτική. Είναι πορνεία.

Το πιο εντυπωσιακό φαινόμενο των εκλογών αυτών όμως δεν ήταν άλλο από τον Αμαζόνιο, το Νείλο και το Δούναβη της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Το ανεπανάληπτο, το ασύγκριτο, το ασυγκράτητο και ασταμάτητο ποτάμι! Έχει μαζέψει ότι πετάει και ότι κολυμπάει. Από δογματικούς "φιλελεύθερους" μέχρι νεωτεριστές "σοσιαλιστές". Η αποθέωση του ότι-να-ναι. Να τα αλλάξουμε όλα δίχως να γκρεσμίσουμε τη χώρα, λέει. Το μόρφωμα αυτό έχει φύση και ρόλο αντίστοιχο με εκείνο της χρυσής αυγής, στη νομιμοποίηση της οποίας ο υποτιθέμενος επικεφαλής του ποταμιού έπαιξε όπως θυμόμαστε όλοι πρωταγωνιστικό ρόλο.

Στο σημείο αυτό θα επιμείνω καθώς πολύ λογικά θα ξενίσει τους αναγνώστες. Όσο και να διαφωνώ με το ποτάμι, είναι δυνατόν να το συγκρίνω με την χρυσή αυγή; Έλεος κάπου! Οι δεύτεροι είναι ναζί και δολοφόνοι!

Για να διευκολύνω λοιπόν παραπέμπω στο μόλις χθεσινό άρθρο μου για την προστασία που το ναζιστικό αυτό μόρφωμα προσφέρει στην ολιγαρχία που κυβερνά τη χώρα με δυο βασικούς τρόπους: Πρώτα εμφανίζοντας ένα τέρας, συγκρινόμενοι με το οποίο ξαφνικά όλοι γίνονται ανεκτοί και, κυρίως, υιοθετώντας, κάνοντας απόλυτη οικειοποίηση, τη ρητορική κατά της διαφθοράς και υπέρ της απόδοσης δικαιοσύνης, ζητήματα που είναι κόκκινο πανί για το εν λόγω σύστημα εξουσίας.

Κατά απολύτως τον ίδιο τρόπο το ποτάμι οικειοποιείται τη ρητορική και την αισθητική της προόδου, της επόμενης μέρας, ώστε το σύστημα που το δημιούργησε και το στηρίζει απολύτως και δίχως κανένα πρόσχημα να μπορέσει να προστατευτεί. Πράγματι, η παγίδευση ενός πολύ σημαντικού αριθμού νέων και δυναμικών ανθρώπων, οι οποίοι θα μπορούσαν να είναι (και σίγουρα θα είναι στην επόμενη φάση) τα ιστορικά υποκείμενα της επιστροφής της πολιτικής στη χώρα που τη γέννησε, είναι μιας πρώτης τάξεως υπηρεσίας στο τρίγωνο της καταστροφής που κυβερνά τη χώρα και νέμεται το δημόσιο πλούτο.

Αυτή δεν είναι πολιτική. Αυτοί δεν είναι πολιτικοί. Είναι λίγοι μισθοφόροι και πολλοί απελπισμένοι και πολιτικά αμόρφωτοι.

Για το υποτιθέμενο ΠαΣοΚ και το υποτιθέμενο ΚΚΕ, καθότι και οι δυο πια είναι λαθρεπιβάτες των ιστορικών τους ονομάτων, δεν έχω πολλά να προσθέσω στις σκέψεις που είχα παραθέσει για τις εκλογές της 6ης Μαΐου 2012. Ας πω μόνο ότι το λεγόμενο ΠαΣοΚ πολύ σύντομα θα αφορά αποκλειστικά και μόνο τη δικαιοσύνη, για δεκάδες λόγους αλλά και για τα τεράστια δάνεια που έχει πάρει και δεν θα μπορέσει να επιστρέψει φορτώνοντάς τα στον ελληνικό λαό. Από την άλλη, είναι μεγάλη η θλίψη για την κατάντια του ΚΚΕ. Έχασε οριστικά και αμετάκλητα το ραντεβού του με την ιστορία. Η κρίση που περάσαμε προσέφερε την ευκαιρία της ιστορικής πραγμάτωσης, της επιβεβαίωσης του λόγου ύπαρξης του ΚΚΕ. Τι έκανε εκείνο; Τίποτα! Προσμένει την ημέρα της λαϊκής κυριαρχίας, όπως ο παπικός μεσαίωνας προσέμενε τη δευτέρα παρουσία. Είναι κρίμα μεγάλο για το ατελείωτο αίμα των αγωνιστών που χύθηκε για το μεγάλο αυτό κίνημα που κάποτε ήταν της προόδου και κατήντησε να είναι της άρνησης και της αντίδρασης, απομονωμένο πλήρως από τον παλμό της κοινωνίας, από τις αγωνίες και τις αναζητήσεις των νέων ανθρώπων - και των υπολοίπων.

Μια αναφορά θέλω να κάνω για τους Ανεξάρτητους Έλληνες. Ένα κόμμα που το 2012 το τοποθετούσα στις παρυφές του φασισμού. Ο μόνος λόγος που κάνω την αναφορά αυτή είναι επειδή είδα μερικούς ανθρώπους που εκτιμώ και θαυμάζω ιδιαίτερα, όπως ο Νεκτάριος Μουμουτζής, να είναι στα ψηφοδέλτιά τους. Όσο κι αν στους ψηφοφόρους των ΑΝ.ΕΛ. συγκαταλέγονται πολίτες που έχουν απελπιστεί από το αισχρά διεφθαρμένο 'τρίγωνο της καταστροφής' δεν μπορώ παρά να διαφωνήσω κάθετα με την υιοθέτηση του διπόλου μνημόνιο/αντιμνημόνιο, το οποίο στερείται κάθε λογικής και ιστορικής βάσης, όσο και με τις διεθνείς συμμαχίες με ανθρώπους που ξεκίνησαν σαν γραφικοί και εξελίχθηκαν σε επικίνδυνους όπως ο Nigel Farage και ο Beppe Grillo. Ανθρώπους δηλαδή που πια έχουν ξεπεράσει τις παρυφές του φασισμού και κινούνται προς τον σκληρό πυρήνα του.

Το γεγονός αυτό της συνεργασίας με τέτοια και τόσο αντι-ευρωπαϊκά, άρα και ανθελληνικά, στοιχεία αρκεί για να σταματήσει οποιαδήποτε συζήτηση για την κίνηση αυτή, ειδικά μάλιστα αν μελετηθεί σε σύγκριση με τη διακήρυξη της ΔΠΕ για τις Ευρωεκλογές 2004, που είναι η πληρέστερη ίσως ανάλυση για τη θέση της Ελλάδας στην Ευρώπη και το όραμά μας για την Ευρώπη.

Πολύ περισσότερο, η αντίληψη περί των εθνικών θεμάτων ότι δηλαδή στηρίζονται σε κάποια ιδιαίτερη αγάπη και πάθος για την πατρίδα (την οποία οι υπόλοιποι άραγε στερούμαστε;) και όχι στην πραγματικότητα της οικονομικής και πολιτιστικής ισχύος και δράσης για επιρροή στις γεωπολιτικές ισορροπίες, δεν είναι μόνο ξεπερασμένη αλλά και πολύ επικίνδυνη όπως και ανθελληνική. Ιστορικά, ήταν η επάρκεια πόρων και η υψηλή αισθητική, η πολιτιστική δηλαδή υπεροχή, οι δυο πυλώνες στους οποίους στηρίχτηκε ο ελληνισμός τις περιόδους της ακμής του. Στους ΑΝ.ΕΛ. όμως, στο επίπεδο της ηγεσίας τους, οποιαδήποτε σοβαρή συζήτηση απουσιάζει.

ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠαΣοΚ, ΚΚΕ, Ποτάμι, ΑΝ.ΕΛ και ΚιΔηΣο δεν αποτελούν λοιπόν σε καμία περίπτωση ορθολογική επιλογή. Η Χρυσή Αυγή ουδέποτε υπήρξε. Τι μένει λοιπόν;

ΔΗΜΑΡ: Εδώ γελάμε. Ή κλαίμε. Σίγουρα πάντως δεν ψηφίζουμε, εκτός αν είμαστε διχασμένες προσωπικότητες.

Δράση: Την απορρόφησε το Ποτάμι. Στην αρχή η απορρόφηση αυτή μου έκανε τεράστια εντύπωση. Πως μπορούν ο Τάσος Αβραντίνης και ο Αριστοτέλης Αϊβαλιώτης να είναι στην ίδια στέγη με τον Σπύρο Λυκούδη και τον Γρηγόρη Ψαριανό; Ανήκουστο δεν είναι; Μετά όμως θυμήθηκα πως ο ιδρυτής της Δράσης Στέφανος Μάνος δεν είχε κανένα πρόβλημα να εκλεγεί βουλευτής του "Πανελληνίου", "Σοσιαλιστικού", "Κινήματος"! Κάπου εκεί σταμάτησα να το ψάχνω το ζήτημα. Η Δράση είχε μερικά εξαιρετικά στελέχη, δυστυχώς όμως ενώ υποτίθεται πως δημιουργήθηκε για να εκφράσει το νέο, συνέχιζε να χρησιμοποιεί λεξιλόγιο του παλιού. Όλα αυτά πριν απορροφηθεί πρώτα από τη Δημοκρατική Συμμαχία, βέβαια.

Δημιουργία, Ξανά!: Μας τελείωσε. Ευτυχώς. Τη θεωρούσα μια ιδιαίτερα ελπιδοφόρα κίνηση. Την ψήφισα δυο φορές το 2012. Είδα με ενθουσιασμό πολλούς άξιους συμπολίτες μας να την στελεχώνουν. Ξαφνικά άρχισαν να φεύγουν, ο ένας μετά τον άλλο. Το νεοσύστατο κόμμα άφησε να εννοηθεί ότι του περνούσε από το μυαλό μέχρι και να ...συγκυβερνήσει με τη ΝΔ. "Φαίνονται αυθεντικοί," έγραφα σε έναν φίλο το 2012, "η ανάλυσή τους όμως συχνά είναι ρηχή και ως εκ τούτου μπορεί να γίνει επικίνδυνη". Δεν ξέρω αν δικαιώθηκα ως προς το επικίνδυνο του ζητήματος, σίγουρα όμως η αν έπρεπε να διαλέξω μία λέξη για την εξέλιξη αυτού του εγχειρήματος θα ήταν η απογοήτευση.

Οικολόγοι: Διασπάστηκαν εις τα εξ ων συνετέθησαν. Κρίμα. Η Ελλάδα χρειάζεται ένα σοβαρό κίνημα οικολογίας. Θλίψη για την εξέλιξη αυτή.

ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Κίνηση που τη σέβομαι και τιμώ πολύ. Ενθουσιάζομαι όταν την ακούω να μιλά για το "σοσιαλισμό που δεν ζήσαμε". Είναι αυθεντικοί. Δεν έχουν την υποκρισία του ΚΚΕ. Διαφωνώ σε πολλά σημεία της ανάλυσής τους, διαφωνώ στις στρατηγικές κατευθύνσεις. Τους αναγνωρίζω καθαρότητα, ειλικρίνεια και ευθύτητα. Δεν μπορώ να κατανοήσω κάποιον που αυτοπροσδιορίζεται ως κομμουνιστής και ψηφίζει κάτι διαφορετικό. Εύχομαι να μπουν στη Βουλή, θα είναι μόνο καλό για τη χώρα.

Πειρατές: Δεν κατεβαίνουν στις εκλογές. Νιώθω την ανάγκη να ζητήσω συγγνώμη διότι δεν έχω μελετήσει τις κινήσεις και τις θέσεις τους. Ο ρόλος που μπορεί να παίξει η Πληροφορική στη δημοκρατία είναι τεράστιος και καθοριστικός. Ο Νεκτάριος Μουμουτζής, για τον οποίο μίλησα νωρίτερα, είναι από εκείνους που έχει μελετήσει το ζήτημα αυτό. Ελπίζω οι Πειρατές να οργανωθούν περισσότερο, να διευρύνουν τον κύκλο τους και να παίξουν ρόλο στις εξελίξεις της επόμενης μέρας.

Στο σημείο αυτό θα ήθελα να πω δυο λόγια για την Ένωση Κεντρώων του Βασίλη Λεβέντη. Είναι πράγματι άξια θαυμασμού η επιμονή του ανθρώπου αυτού επί περισσότερα από 20 χρόνια και μετά από διαδοχικές επιτυχίες. Επίσης, ο συστηματικός χλευασμός του από το σύστημα εξουσίας μάλλον μπορεί να θεωρηθεί 'παράσημο'. Οι προβλέψεις του που δικαιώθηκαν δεν είναι για μένα ιδιαίτερα σημαντικές καθώς δεν εντάσσονται σε ένα ευρύτερο πλαίσιο πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ανάλυσης. Του αναγνωρίζω όμως ότι προέταξε την αντιδιαφθορά ως κύρια πολιτική του και στο σημείο αυτό έχει απόλυτο δίκιο!

Σκέφτηκα σοβαρά να ψηφίσω την Ένωση Κεντρώων ως μια θετική ψήφο διαμαρτυρίας. Ειδικά θέλω να τονίσω σε όλους αυτούς που για δεκαετίες των χλευάζουν και τον γελοιοποιούν, ότι ο Βασίλης Λεβέντης είναι πιο σοβαρός από τους πολιτικούς αρχηγούς των 'μεγαλυτέρων' κομμάτων, καθώς εκείνοι είναι που έχουν χάσει κάθε σχέση με τη σοβαρότητα. Δεν μπορώ να το κάνω όμως. Αναζήτησα το συγγραφικό του έργο, να δω διατυπωμένη την πολιτική του πρόταση. Βρήκα ένα βιβλίο που καυτηριάζει το ρόλο των Εκδοτών και των Δημοσιογράφων. Έχει απόλυτο δίκιο, δεν αρκεί όμως. Επίσης, δεν είδα άλλα στελέχη. Δείχνει one-man-show. Δεν μπορεί να είναι αυτή η επόμενη μέρα. Σε κάθε περίπτωση όμως είμαι βέβαιος πως η Ένωση Κεντρώων θα συγκεντρώσει τις ψήφους ενός μεγάλου αριθμού συμπολιτών μας, οι οποίο έτσι θα διαμαρτυρηθούν έμπρακτα για το πολιτικό σύστημα και τις μεταμορφώσεις τους που διέλυσαν τη χώρα - και πολύ καλά θα κάνουν.

Τι μένει λοιπόν; Τίποτα. Απολύτως τίποτα.

Ο ορθός λόγος λοιπόν, η πορεία από το ΤΙ στο ΓΙΑΤΙ, κατά την γνώμη μου οδηγεί σε τρεις και μόνο επιλογές: Αποχή, άκυρο ή λευκό.

Στις κρίσιμες στιγμές, εκεί που η λύση δεν είναι προφανής, οφείλουμε να ανατρέχουμε στα βασικά. Στο πλαίσιο αρχών και αξιών που ορίζουν μια κατάσταση, την κοινωνία και το πολίτευμά μας εν προκειμένω. Έτσι, στην ανάλυση αυτή, η αποχή και το άκυρο δεν έχου καμία θέση. Είναι κινήσεις υπεκφυγής, είναι μορφές πολιτικού στρουθοκαμηλισμού.

Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία έχει έναν κύριο κανόνα: Ψηφίζεις το κόμμα που επιθυμείς να σε αντιπροσωπεύσει. Αν κανένα από τα κόμματα της πολιτικής σκηνής δεν μπορεί να το κάνει,τότε μένεις με δυο επιλογές: Είτε δημιουργείς το δικό σου κόμμα ή ψηφίζεις λευκό.

Προσωπικά δεν είχα τους απαραίτους πνευματικούς και υλικούς πόρους για να ενταχτώ με σοβαρότητα στην προσπάθεια επιστροφής στην πολιτική μέσω της δημιουργίας ενός νέου, αυθεντικού, μαζικού, ανοιχτού δημοκρατικού κόμματος. Είναι μια κίνηση η πραγματοποίηση της οποίας αποτελεί ιστορική νομοτέλεια. Θα συμβεί και θα πετύχει. Ίσως απλά να μην έχει έρθει ακόμα η ώρα.

Δεν μένει τίποτα άλλο λοιπόν παρά το λευκό. Μια ψήφος - κραυγή απόγνωσης και αγωνίας. Μια ψήφος - διαμαρτυρία για την κατάντια εκείνου που στο όνομα μόνο απέμεινε να λέγεται πολιτική. Η αυθεντική πολιτική είναι απούσα από τη χώρα, η πολιτική ως πρόλογος, η πολιτική ως επιστήμη. Δεν υπάρχει. Απουσιάζει και το κενό της είναι τεράστιο. Οφείλει να επιστρέψει και θα επιστρέψει.

Προσδοκώ να είναι μεγάλος ο αριθμός των συμπολιτών μου που θα κάνουν παρόμοια επιλογή. Ένας μεγάλος αριθμός λευκών ψηφοδελτίων στην κάλπη της 25ης Ιανουαρίου μπορεί να λειτουργήσει ως κάλεσμα σε δράση, ως αφύπνιση της κοινωνίας. Η επιστροφή της πολιτικής προϋποθέτει την ανάκτηση από όλους εμάς των δικαιωμάτων αλλά και των υποχρεώσεων του πολίτη. Άλλο πολίτης όμως και άλλο ψηφοφόρος. Η ψήφος είναι ένα μόνο από τα πράγματα που πρέπει να διαχειριστεί ο πολίτης. Προηγούνται άλλα, πολύ σημαντικότερα. Προηγείται η σκέψη, προηγείται ο λόγος, προηγούνται οι όμιλοι. Έτσι θα επιστρέψει η πολιτική.

Κλείνω την παρουσίαση των σκέψεών μου για τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου, παρουσιάζοντας ένα σύντομο πλαίσιο ως προς το δέον γενέσθαι κατά την γνώμη μου:

1. Συγκρότηση κυβέρνησης ειδημόνων με τουλάχιστον διετή εντολή και ευρεία κοινοβουλευτική στήριξη για τη διαχείριση της κρίσης και προώθηση των μεταρρυθμίσεων
2. Παραγωγική ανασυγκρότηση, ανάπτυξη της οικονομίας της συνεργασίας & της δημιουργικότητας, προώθηση ενός νέου, υγιούς & ισχυρού συνεταιριστικού κινήματος

3. Πολιτική πρωτοπορία στην αληθινή, δημοκρατική και ισότιμη ένωση της Ευρώπης σε ένα ομόσπονδο κράτος

4. Συνταγματική καθιέρωση απλής και ανόθευτης αναλογικής

5. Προώθηση αξιοκρατίας και ανάκτηση εμπιστοσύνης στη διοίκηση με θέση των μιζοκομμάτων εκτός νόμου και καθιέρωση πολιτικού φόρου - έκτακτης εισφοράς κακοδιοίκησης

6. Απόλυτος σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα, στη διαφορετικότητα και στις προσωπικές ελευθερίες

Πιστεύω ακράδαντα πως ένα πλαίσιο σαν αυτό είναι απολύτως απαραίτητο για να μπορέσει η χώρα μας να γυρίσει σελίδα. Είμαι ειλικρινά αισιόδοξος. Η οικονομική ολιγαρχία με τα εγκληματικά χαρακτηριστικά που κυβερνά τη χώρα μας έχει ήδη χάσει το παιχνίδι. Ίσως μας ταλαιπωρήσει λίγο ακόμα, η κατάληξη όμως είναι προδιαγεγραμμένη.

Οι Έλληνες θα επιστρέψουν στην πολιτική, η Ελληνική Άνοιξη θα ξεκινήσει. Σύντομα.

Η χρυσή ασπίδα προστασίας της ολιγαρχίας

Στη σύγχρονη ιστορία της χώρας μας η άκρα δεξιά ήταν πάντα ένα μόρφωμα μικρό αλλά υπαρκτό. Δυστυχώς, βρέθηκαν Έλληνες που στελέχωσαν τα δολοφονικά τάγματα ασφαλείας στην Κατοχή και που στη συνέχεια έδωσαν σάρκα και οστά στο εγκληματικό παρακράτος των δεκαετιών του '50 και του '60. Τόσο στη διάρκεια της χούντας στην Ελλάδα όσο και στα τραγικά γεγονότα της Κύπρου το '74 οι άνθρωποι αυτοί έκαναν αισθητή την παρουσία τους.

Μετά, πολύ λογικά σαν συνέπεια της τραγωδίας που προκάλεσαν, κρύφτηκαν. Βρήκαν το ρόλο τους μεταξύ παρυφών και οργανωμένου εγκλήματος. Κάτι ανάλογο με αυτό που έγινε στο τέως σοβιετικό μπλοκ, όπου οι δολοφόνοι της KGB και των κλώνων της στην Ανατολική Ευρώπη βρήκαν θέση ρόλο μετά το '91 στο οργανωμένο έγκλημα.

Τα τελευταία χρόνια επιχειρήθηκε η ολική επαναφορά της άκρας δεξιάς στην πολιτική σκηνή. Ενορχηστρώθηκε έντεχνα και χρηματοδοτήθηκε γενναιόδωρα. Τώρα που αρχίζει να συζητείται δημόσια ποιοι το οργάνωσαν, αξίζει να επικεντρώσουμε περισσότερο στο γιατί.

Το μόρφωμα αυτό προσφέρει μια εξαιρετικά ισχυρή, χρυσή την ονομάζω, ασπίδα προστασίας στο σύστημα που κυβερνά τη χώρα από το '74 μέχρι σήμερα. Θυμίζω πως η ανάλυσή μου μιλά για το 'τρίγωνο της καταστροφής, που στην κορυφή του έχει την οικονομική ολιγαρχία, μια κάστα με ξεκάθαρα εγκληματικά χαρακτηριστικά, και ως βασικά εργαλεία διαθέτει το 'πολιτικό' σύστημα και τα μέσα 'ενημέρωσης'.

Στο πλαίσιο αυτό είναι εύκολο να διακρίνει κανείς δυο επίπεδα προστασίας που προσφέρει η χρυσή αυτή ασπίδα:

Πρώτον, η εμφάνιση του τέρατος δίνει τη δυνατότητα στους εγκληματίες κατ'όνομα πολιτικούς να λένε με θράσος "Κοιτάξτε το τέρας! Δείτε πόσο αποκρουστικό είναι! Εμείς δεν είμαστε έτσι!". Είχα ακούσει παλιά ότι η αξία της ασχήμιας είναι ότι μας κάνει να εκτιμούμε την ομορφιά, ή καλύτερα, η αξία του θανάτου είναι ότι δίνει νόημα στη ζωή. Με τον τρόπο αυτό, η είσοδος του μορφώματος στην πολιτική ζωή μεγάλη διευκόλυνση αποτέλεσε για τα μιζοκόμματα τα οποία ξαφνικά είχαν να συγκριθούν με κάτι αναμφισβήτητα χειρότερο. Κατά κάποιο τρόπο έκρυψαν έτσι την ασχήμια τους.

Δεύτερον και σημαντικότερο όμως είναι το εξής: Το μόρφωμα που πλουσιοπάροχα χρηματοδοτήθηκε και προσεχτικά ενορχηστρώθηκε, έκανε χρήση μιας πολύ στοχευμένης ρητορικής. Η λύση του ελληνικού ζητήματος προϋποθέτει την αλήθεια. Απαιτεί δηλαδή να μην ξεχνάμε. Στο πλαίσιο αυτό, απαιτεί και δικαιοσύνη. Προσοχή: Δικαιοσύνη ευρωπαϊκού τύπου, όχι αντεκδίκηση. Δεν χωρά όμως αμφιβολία ότι όσοι βρέθηκαν σε θέσεις ευθύνης από το '74 μέχρι σήμερα, από Πρωθυπουργούς μέχρι Γενικούς Γραμματείς αλλά και όσους εξελέγησαν και κυβέρνησαν στην τοπική αυτοδιοίκηςη, πρέπει να λογοδοτήσουν στο πλαίσιο μιας σε βάθος διερεύνησης που πρέπει να γίνει, και θα γίνει, για την πτώχευση της χώρας.

Η οικειοποίηση της ρητορικής αυτής, έστω και με άγαρμπο τρόπο, από το ναζιστικό μόρφωμα ουσιαστικά απαγορεύει την εκφορά της από τους πολίτες στο δημόσιο λόγο. Παλιότερα έγραφα ότι μου φένεται απολύτως απίστευτο που η Νέα Δημοκρατία και το ΠαΣοΚ δεν έχουν τεθεί ακόμα εκτός νόμου, την στιγμή που έχει αποκαλυφθεί και τεκμηριωθεί η παράνομη, υπόγεια χρηματοδότησή τους και παράλληλα έχουν φορτώσει στον ελληνικό λαό δάνεια εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ εκχωρώντας λέει τις ...μελλοντικές επιχορηγήσεις τους (υπολογισμένες στα ποσοστά που έπαιρναν μέχρι το 2009)! Τώρα τα δάνεια αυτά θα τα πληρώσουμε όλοι εμείς, αλλά όταν έθεσα δημόσια αυτό το ζήτημα πήρα από πολλούς την απάντηση "τι είναι αυτά που λες, αυτά τα λένε οι ναζί".

Μπορούμε να βρούμε δεκάδες τέτοια παραδείγματα. Δυστυχώς η οικειοποίηση συνθημάτων και συμβόλων δεν είναι νέα πρακτική. Για αυτό οι ταγματασφαλίτες ντύθηκαν τσολιάδες. Για αυτό ο δικτάτορας Παπαδόπουλος χρησιμοποίησε το δημοτικό τραγούδι. Για αυτό οι ναζί έφτασαν να λένε "Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες". Εδώ, θα μου πείτε, έχουμε κόμμα που εξακολουθεί να αυτοαποκαλείται "πανελλήνιο", "σοσιαλιστικό" και "κίνημα", όταν απέχει έτη φωτός και από τις τρεις αυτές έννοιες.

Δεν θα τους περάσει όμως. Η ρητορική που οικειοποιήθηκαν είναι εκείνη που χρειάζεται για να πάει μπροστά η χώρα. Πρέπει σε όρους υψηλού πολιτικού πολιτισμού και αισθητικής να λύσουμε τους λογαριασμούς μας με το παρελθόν. Οι ευθύνες που υπάρχουν πρέπει να αποδοθούν, σε όλους, δίχως καμία διάθεση αντεκδίκησης και δίχως "μαύρα πρόβατα" - βλέπε Άκης Τσοχατζόπουλος και όχι μόνο.

Η Ελλάδα έχει ανάγκη την αλήθεια, έχει ανάγκη τη δικαιοσύνη, έχει ανάγκη την αξιοκρατία.

Η αλλαγή στη χώρα, έστω και με 35 χρόνια καθυστέρηση, θα συμβεί. Το ερώτημα είναι αν θα απαιτηθεί πρώτα μια καταστροφή. Η ελπίδα είναι πως δεν θα απαιτηθεί. Η αλλαγή όμως θα γίνει.

Δράση και Δημιουργία Ξανά: Τώρα είναι η ώρα των καθαρών θέσεων

Στις 5 Μαΐου 2012 έγραψα ένα άρθρο σε αυτό το ιστολόγιο με τις σκέψεις μου για τις εκλογές της 6ης Μαΐου. Το άρθρο αυτό, που πήρε μεγάλη δημοσιότητα, αφού ανέλυε γιατί ένας σκεπτόμενος ορθολογικά πολίτης είναι αδύνατον να στηρίξει με την ψήφο του μορφώματα - δήθεν κόμματα όπως το "ΠαΣοΚ", η "Νέα Δημοκρατία", ο "ΣυΡιζΑ" και το "ΚΚΕ", κατέληγε στο εξής: "Πιστεύω πως ψήφος σε οποιοδήποτε από τα κόμματα αυτά έχει ορθολογικά χαρακτηριστικά και ΔΕΝ είναι "χαμένη ψήφος", όπου αυτά τα κόμματα ήταν η Δράση, η Δημιουργία Ξανά, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, οι Οικολόγοι-Πράσινοι και το Κόμμα Πειρατών.

Δεκαοχτώ μήνες αργότερα κρίνω πως η ανάλυσή μου για τα "mainstream" κόμματα έχει δυστυχώς επιβεβαιωθεί. ΠαΣοΚ, ΝΔ, ΣυΡιζΑ, ΚΚΕ και Δημ.Αρ. συνεχίζουν τον δρόμο της παρακμής, ενώ τα άλλα κοινοβουλευτικά "κόμματα" προσφέρουν υλικό πλούσιο για τον κωμδιογράφο του αύριο και τον ιστορικό του μέλλοντος.

Δυστυχώς όμως, η πρόβλεψή μου πως τα προτειμόμενα στους συμπολίτες μου κόμματα θα κατακτούσαν την πολιτική ηγεμονία (έγραφα "Αυτό για το οποίο είμαι ΑΠΟΛΥΤΑ ΒΕΒΑΙΟΣ είναι πως τα κόμματα αυτά έχουν ήδη κατακτήσει την ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΉ & ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΗΓΕΜΟΝΙΑ και είναι μόνο θέμα χρόνου, λίγου μάλιστα, αυτό να αποτυπωθεί και στους κοινοβουλευτικούς συσχετισμούς."), έχει διαψευσθεί οικτρά. Τα κόμματα αυτά δεν έχουν μπορέσει σε καμία περίπτωση να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Στο άρθρο αυτό θα επικεντρωθώ στα δυο πιο ελπιδοφόρα, κατά την ταπεινή μου γνώμη, από αυτά δηλαδή την Δράση και τη Δημιουργία Ξανά. Τα υπόλοιπα, Οικολόγοι Πράσινοι, ΑΝΤΑΡΣΥΑ και Πειρατές, για διαφορετικούς λόγους το καθένα, φοβάμαι πως έχουν χάσει τη δυναμική τους και δεν μπορούν να δώσουν σήμερα αξιόπιστες εναλλακτικές - Ελπίζω να με διαψεύσουν.

Στις εκλογές του Μαΐου 2012 η Δράση και η Δημιουργία Ξανά συγκέντρωσαν αθροιστικά ένα ποσοστό της τάξης του 4% ή 250,000 ψήφους. Στη συνέχεια, συνεργάστηκαν ξαφνιάζοντας πολλούς από όσους τα υποστήριξαν. Προσωπικά, σαν ένας από αυτούς, όχι μόνο δεν ξαφνιάστηκα από τη συνεργασία, αλλά την καλωσόρισα λέγοντας ότι "Όλοι εμείς διαφέρουμε σε πολλά. Ερχόμαστε από διαφορετικές αφετηρίες, ενδεχομένως έχουμε άλλους στόχους. Την ώρα αυτή όμως που κινδυνεύουμε με την απόλυτη καταστροφή, ας μας ενώσει η κοινή λογική: Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία, Οικονομία της Δημιουργικότητας, Ανθρώπινα Δικαιώματα."

Mέχρι εκεί, όλα καλά. Είχαν προηγηθεί κάποιες περίεργες (τουλάχιστον...) θέσεις της Δημιουργίας Ξανά  για το μεταναστευτικό, όμως πολλοί είχαμε πει "δεν γίνεται να συμφωνούμε και στα πάντα", προσπαθώντας να προτάξουμε τα μείζονα επί των ελάσσονων. Κάποια στιγμή όμως, ήρθε η απόλυτη έκπληξη, αρνητική βεβαίως. "Θα συνεργαστούμε με τη ΝΔ ή/και το ΠαΣοΚ, αν παραστεί ανάγκη, για να σωθεί η χώρα", ήταν το μήνυμα του "Συνασπισμού Δημιουργία Ξανά". Όχι, χειρότερα δεν γινόταν. "‎Όταν θέλεις να πρεσβεύεις το "νέο", δεν μπορείς να αυτοπροσδιορίζεσαι με το λεξιλόγιο του "παλιού"", έγραψα στους φίλους της Δημιουργίας Ξανά.

Σήμερα, βλέπω πολλούς από τους φίλους που στήριξαν και συμμετείχαν στην Δράση και τη Δημιουργία Ξανά να εξανίστανται με τα πεπραγμένα της συγκυβέρνησης. Της συγκυβέρνησης εκείνης που θα στήριζε ο συνασπισμός των δυο αυτών κομμάτων, αν ο ελληνικός λαός τον έβαζε στη Βουλή. Με λύπη μεγάλη,θα πω ότι "ευτυχώς δεν τον έβαλε", διότι ήταν έτοιμος να διαπράξει το απόλυτο λάθος, να ευαγγελίζεται δηλαδή το "νέο" και να συμπράξει κυβερνητικά με το "παλιό".

Έγραφα, μιλώντας για τη "γενιά του δέκα": "Με μεγάλη θλίψη λοιπόν είδα κόμματα όπως η Δημιουργία, Ξανά! να συζητούν ενδεχόμενο "μετεκλογικής συνεργασίας με τη Νέα Δημοκρατία". Η θέση της Νέας Δημοκρατίας είναι ακριβώς εκεί που είναι και του ΠαΣοΚ: Πρώτα τίθενται εκτός νόμου και μετά παρουσιάζονται στα ειδικά δικαστήρια για να λογοδοτήσουν. Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο.".

Γνωρίζω πως πολλούς ίσως ξενίσει η αποστροφή για τα ειδικά δικαστήρια. Ας που επιτραπεί να επιμείνω, δίχως ίχνος εκδικητικότητας. Αν ήταν στο χέρι μου, θα έδινα γενική αμνηστεία. Όμως, να το θυμόμαστε, οι ευθύνες θα αναζητηθούν όταν η κοινωνική έκρηξη λάβει διαστάσεις αναξέλεγκτες. Τότε, είναι πολύ καλύτερα να αποδοθούν με όρους (ευρωπαϊκού) πολιτικού πολιτισμού, διότι η εναλλακτική θα είναι ο όχλος. Για να προχωρήσουμε μπροστά, μαζί με όλα τα άλλα θέλουμε και την αλήθεια και η αλήθεια απαιτεί απόδοση δικαιοσύνης.

Πρέπει να πάρουμε μια απλή απόφαση, όλοι εκείνοι που έχουμε έστω και το ελάχιστο ενδιαφέρον αυτή η χώρα να προοδεύσει. Τα μπάζα της μεταπολίτευσης πρέπει να πάνε σπίτι τους. Το ίδιο σημαντικό με το να εφαρμόσεις την ορθή πολιτική, ίσως ακόμα πιο σημαντικό και από αυτό, είναι να έχεις την ηθική νομιμοποίηση να το κάνεις! Για παράδειγμα, αν έχεις διορίσει τη μισή περιφέρειά σου στο δημόσιο, δεν έχεις το ηθικό δικαίωμα να κάνεις τις περικοπές προσωπικού που ενδεχομένως χρειάζονται.

Η Δράση και η Δημιουργία Ξανά έκαναν ένα θανάσιμο λάθος: Ενώ, όπως είπα παραπανω, ευαγγελίστηκαν το νέο, έριξαν παλαιοκομματικές γέφυρες συνεργασίας με το παλιό. Όπως όμως ξέρουν όλοι οι άνθρωποι που έχουν δημιουργήσει και επιχειρήσει οργανωμένα, η αλλαγή απαιτεί ρήξη, όσο επώδυνη και αν είναι αυτή.

Σήμερα λοιπόν τα δυο αυτά κόμματα πρέπει να πάρουν καθαρή θέση: Αφήνουν οποιοδήποτε ενδεχόμενο συνεργασίας με το "ΠαΣοΚ" και τη "Νέα Δημοκρατία" (θα έπρεπε να βάζω πολλά περισσότερα εισαγωγικά καθότι αμφότερα τα ονόματα είναι ψευδεπίγραφα), ή αντιλαμβάνονται πως για να γυρίσει η Ελλάδα στον δρόμο της ανάπτυξης, της προόδου και της δημοκρατίας οφείλει να απαλλαγεί από το πολιτικό προσωπικό που την κατέστρεψε;

Μαζί τον φάγαμε (;)

Δεν πάει καιρός από τότε που ένας από τους κυρίους υπευθύνους της νέας ελληνικής τραγωδίας με περίσσεια θράσους και αλαζονείας μας πληροφόρησε ότι "μαζί τα φάγαμε". Μας είπε λίγο ως πολύ ότι όση ευθύνη έχει για την κατάρρευση η ολιγαρχική κάστα που διαχειρίστηκε τις τύχες της χώρας την περίοδο που ονομάστηκε "μεταπολίτευση, άλλη τόση έχει και καθένας από εμάς, από τους - κατ'όνομα και μόνο - πολίτες αυτής της Ελλάδας.

Είναι πραγματικά απίστευτο τι αποδοχή βρήκε η προπαγανδιστική αυτή τελειότητα. Πώς κάθε Έλληνας ξαφνικά μπήκε στη θέση του ενόχου, ενόχου για αδικήματα πολύ μεγαλύτερα από εκείνα που όντως του αναλογούν. Σίγουρα ευθύνεται ο Έλληνας που εκχώρησε τις ευθύνες που απορρέουν από την ιδιότητα του Πολίτη και οικιοθελώς - μάλλον - μεταβλήθηκε σε κρατίτη. Σε ένα άβουλο ον που ικανοποιούταν με τη "σιγουριά του δημοσίου" την ώρα που το τρίγωνο της καταστροφής έκανε το πάρτι του.

Δεν είναι όμως έτσι. Για παράδειγμα, ποιοι ευθύνονται για την Μικρασιατική Καταστροφη; Οι οπλίτες, οι ναύτες και οι -λιγοστοί, τότε- αεροπόροι ή μήπως η στρατιωτική και πολιτική ηγεσία της εποχής; Το ίδιο εύρος και βάθος ευθύνης έχει ο αρχιστράτηγος και το ίδιο ο τελευταίος στρατιώτης; Είναι να απορεί κανείς για το με πόση ευκολία προκαλείται η κοινή λογική.

Οι ευθύνες για την νέα ελληνική τραγωδία έχουν όνομα και επώνυμο. Αρχίζουν πρώτα και κύρια με το "Κωνσταντίνος Σημίτης" και πολύ σύντομα ακολουθεί ο "Θεόδωρος Πάγκαλος" και ο "Γεώργιος Παπανδρέου ο Β'". Φυσικά βέβαια δεν είναι λιγότερες οι ευθύνες και του άλλου μιζοκόμματος, προεξάρχοντος του "Κωνσταντίνου Καραμανλή του Β'" και φυσικά ενός εκ των υπουργών του, του "Αντώνη Σαμαρά".

Παράλληλα με τον παραλογισμό του "μαζί τα φάγαμε", γίναμε μάρτυρες ενός ακόμα παραλογισμού, πολύ μεγαλύτερου και πολύ πιο επικίνδυνου. Κάποιοι επέλεξαν να παίξουν με τα πιο επικίνδυνα ένστικτα των ανθρώπων που βρίσκονται σε απόγνωση. Άρχισαν υπόγεια να χρηματοδοτούν και να προβάλλουν τις Καρικατούρες του Θανάτου. Τις είδαμε στα μεγάλα τηλεοπτικά κανάλια και στις κορυφαίες εφημερίες. Είδαμε τις αγιογραφίες τους. Πήγαν να μας πουν ότι οι Καρικατούρες του Θανάτου δεν είναι "και τόσο κακές τελικά". Εξάλλου, "η Ελλάδα δεν χωράει άλλους μετανάστες".

Μετά από χρόνια, όταν αποκαλυφθεί η χρηματοδότηση και το σχέδιο προβολής της Καρικατούρας του Θανάτου θα μείνουν πολλοί άναυδοι.

Ήταν φυσικά θέμα χρόνου να συμβεί το μοιραίο. Μια από τις Καρικατούρες του Θανάτου έκοψε σκληρά και άδικα το νήμα της ζωής ενός συμπολίτη μας. Ξαφνικά, όλοι έμαθαν τις συμβαίνει. Όλα τα κανάλια, οι εφημερίδες, το "πολιτικό" προσωπικό, είδαν το "αληθινό πρόσωπο του φασισμού" και κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους να μας προστατέψουν.

Είναι μια πραγματικά πολύ βολική κατάσταση για τα μιζοκόμματα. Το τέρας ξύπνησε και κόβει βόλτες στην πόλη. Θα έρθουν τα μιζοκόμματα καβάλα στο άσπρο άλογο, θα εξοντώσουν το τέρας και θα σώσουν την Ελλάδα. Σε λίγο θα πρέπει να ζητήσουμε και συγγνώμη στα μιζοκόμματα που τα κακολογήσαμε και να τα ευχαριστήσουμε για την αυτοθυσία τους.

Να προσπαθήσουμε λοιπόν να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους: Οι Καρικατούρες του Θανάτου δεν είναι τίποτα άλλο παρά οργάνωση εγκληματιών του κοινού ποινικού δικαίου. Δεν χρειάζεται να γίνει τίποτα άλλο με δαύτους παρά να εφαρμοστεί ο νόμος - θα φάνε όλοι τους αρκετά χρόνια φυλακή. Περιέργως όμως εδώ και καιρό ο νόμος δεν εφαρμόζεται και τώρα προβάλεται ως κορυφαία των επιτυχιών η απλή, αυτονόητη εφαρμογή του.

Ταυτόχρονα όμως, στέλνοντας τις Καρικατούρες του Θανάτου στη φυσική τους θέση, δεν πρέπει να ξεχνάμε σε καμία περίπτωση το ποιοι είναι οι υπεύθυνοι τις κατάρρευσης του νέου ελληνικού κράτους, της δυστυχίας που βιώνει ο λαός μας και των δεινών που θα αντιμετωπίσουμε τα επόμενα χρόνια. Όπως είπαμε παραπάνω, οι υπεύθυνοι έχουν όνομα και επώνυμο όπως και τα μιζοκόμματα έχουν όνομα: "ΠαΣοΚ" και "Νέα Δημοκρατία".

Η Ελλάδα έχει ανάγκη την αλήθεια. Η αλήθεια είναι το όχι στη λήθη. Δεν θα ξεχάσουμε λοιπόν και θα προχωρήσουμε μπροστά με μυαλό καθαρό και αυτοπεποίθηση ισχυρή. Θα ανακτήσουμε την ιδιότητα του Πολίτη, θα δημιουργήσουμε Πόλεις, Πολιτισμό. Το χρωστάμε στους χιλιάδες που έχυσαν το αίμα τους για τη χώρα μας, με τελευταίο από αυτούς τον Παύλο Φύσσα, ο οποίος θα εμπνέει για πάντα κάθε ελεύθερο άνθρωπο.

Tα επτά συν ένα πρόσωπα της άγνοιας και της απελπισίας. Επτά συν μια κούφιες λέξεις.

Πολλά ανησυχητικά σημάδια της κόπωσης στους ανθρώπους μπορεί εύκολα να δει κανείς τον έκτο χρόνο της κρίσης. Όλοι έχουν κάπως λαβωθεί, πλην ελαχίστων. Σίγουρα η μαζικότητα των αστέγων στο κέντρο της Αθήνας είναι εικόνα θλιβερή και ξένη. Υπάρχει όμως κάτι ακόμα που δεν περιορίζεται σε "ομάδες", όπως τόσο προσχηματικά μάθαμε να τις αποκαλούμε μα αφορά όλο τον πληθυσμό. Τι είναι αυτό; Η ξεροκεφαλιά της άγνοιας και της απελπισίας.

Η κατάσταση είναι πρωτόγνωρη. Είναι σίγουρα αναμενόμενο να δούμε και πράγματα πρωτόγνωρα. Όμως, θα είμαι ειλικρινής, αυτή την κατάντια δεν την περίμενα. Κάθεσαι σε μια συζήτηση και οι διαφορετικές γνώμες είναι ισάριθμες των παρισταμένων. Όχι μόνο αυτό αλλά κανείς δεν δέχεται το παραμικρό. Βασικά όλοι μιλούν μα κανείς δεν ακούει. Ένα υπόστρωμα βλακείας ιδανικό για την καλλιέργεια του φασισμού.

Πριν περίπου ένα χρόνο είχα γράψει για την κατ'επιλογή ηλιθιότητα στην οποία αυτοβούλως δεχόμαστε να περιπέσουμε υπό το κράτος της απελπισίας. Δεν περίμενα όμως το φαινόμενο να λάβει τέτοιες διαστάσεις.

Έχουν λοιπόν διαμορφωθεί κάποιες κατηγορίες απόψεων και ανθρώπων, φυλές θα τις ονόμαζα, που με θρησκευτική ευλάβεια, δογματισμό και φανατισμό προωθούν μια άποψη που πιστεύουν ότι αποτελεί τη λύση δίχως να δέχονται καμιά συζήτηση για πιθανές διαφοροποιήσεις, έστω και μικρές.

Όσο διαφορετικές και να είναι οι απόψεις αυτές μεταξύ τους, που είναι πολύ διαφορετικές, δυστυχώς δεν είναι τίποτα άλλο παρά διαφορετικά προσωπεία της άγνοιας και της απελπισίας. Φανερώνουν τον απόλυτο πανικό στον οποίο έχει περιέλθει ο εκφραστής τους και ότι έχει βρει καταφύγιο στο δογματισμό. Έχουν με λίγα λόγια εναποθέσει τις ελπίδες τους στο "θεό" - Καθένας σε έναν δικό του, ψεύτικο και κούφιο "θεό" που έχει εφεύρει για να βγει από το αδιέξοδό του.

Ποιες είναι λοιπόν αυτές οι φυλές; Ποια τα διαφορετικά πρόσωπα της άγνοιας και της απελπισίας;

1. Ο φιλελευθερος

Είναι πολύ απλό: Για όλα φταίει το κράτος. Η λύση επομένως είναι να μειώσουμε το κράτος. Να απολύσουμε αύριο το 75% των δημοσίων υπαλλήλων, να κατοχυρώσουμε συνταγματικά ότι δεν θα ξαναπροσληφθούν ποτέ και για κανένα λόγο, να ιδιωτικοποιήσουμε και όλη τη δημόσια περιουσία και όλα θα λυθούν ως δια μαγείας!

2. Ο αντιμνημονιακός

Για όλα φταίει το μνημόνιο και η τρόικα! Να καταργήσουμε το μνημόνιο και να διώξουμε την τρόικα και όλα θα λυθούν, ως δια μαγείας.

3. Ο σοσιαλιστής

Για όλα φταίνε οι τράπεζες, το κεφάλαιο, ο καπιταλισμός. Να κοινωνικοποιήσουμε τις τράπεζες και τα μέσα παραγωγής, να απαγορεύσουμε τη συγκέντρωση κεφαλαίου, να έρθει η λαϊκή κυριαρχία, να προσφέρουμε λίγο-πολύ τα πάντα στους πάντες δωρεάν και όλα τα προβλήματα θα λυθούν με μιας, ως δια μαγείας.

4. Ο αναρχικός

Η εξουσία διαφθείρει. Να καταργήσουμε κάθε εξουσία, να ζήσουμε ελεύθερα, αναρχικά και τα προβλήματα μας θα λυθούν με μιας, ως δια μαγείας.

(Σημείωση: Αν έπρεπε υποχρεωτικά να διαλέξω μια δογματική λύση, αυτή σίγουρα είναι η πιο ελκυστική!)

5. Ο δραχμολάγνος

Για όλα φταίει το ευρώ! Να φύγουμε τώρα από την ευρωζώνη, να γυρίσουμε στην αυθεντική, λατρεμένη ελληνική δραχμή και όλα μας τα προβλήματα θα λυθούν αυτόματα, ως δια μαγείας.

6. Ο ξενοφοβικός

Ήρθαν οι ξένοι και μας παίρνουν τις δουλειές. Δεν έχουν πληρώσει φόρους αλλά κάνουν χρήση των νοσοκομείων, των σχολείων, των υποδομών που εμείς οι Έλληνες φτιάξαμε με κόπο και τελικά δεν μπορούμε να απολαύσουμε. Να απελαθούν τώρα όλοι οι ξένοι και όλα θα φτιάξουν, ως δια μαγείας.

7. Ο χουντικός

Καλά, αυτοί οι ένστολοι τι κάνουν; Κοιμούνται όρθιοι; Νίκος, Μάκης και Άδωνις, κατά το Παπαδόπουλος, Μακαρέζος, Πατακός και τα προβλήματα όλα θα μπουν στο γύψο και θα θεραπεύουν, ως δια μαγείας.

Δυστυχώς όμως, όπως κατά βάθος το ξέρουν και οι επτά φυλές της άγνοιας και της απελπισίας, μαγική λύση δεν υπάρχει και η αλήθεια, όπως πάντα, είναι κάπου στη μέση. Εξαιρέσει του γραφικού χουντικού, όλοι έχουν από λίγο δίκιο και πολύ άδικο.  Επικεντρώνουν σε μια πτυχή του προβλήματος και χάνουν το σύνολο. Μετά τους τυφλώνει ο φανατισμός, ο δογματισμός και δεν ξέρουν τι λένε.

Θα επιμείνω στο ακόλουθο: Όλοι πλην του γραφικού χουντικού έχουν κάποια στοιχεία της ορθολογικής λύση. Ακόμα και στον δραχμολάγνο μπορώ να βρω στοιχεία θετικά. Παραμένοντας ένθερμος υποστηρικτής του ευρώ, δέχομαι πως πρέπει να υπάρχει ρεαλιστικό σχέδιο επιστροφής σε εθνικό νόμισμα ως ύστατη λύση αποφυγής μια καταστροφής σε περίπτωση που τρελαθεί η Ευρώπη.

Τελικά όμως, αφού δεν υπάρχει λύση μαγική, τότε τι μπορεί να γίνει;

Πολλά μπορούν να γίνουν, πρέπει να γίνουν και είναι βέβαιο πως τελικά θα γίνουν. Καθαρό μυαλό, σφαιρική αντίληψη, σχέδιο μακράς πνοής και πολλή, σκληρή και ομαδική δουλειά. Αυτό είναι το μοναδικό πρόσωπο που μπορεί να μας βγάλει από την κρίση. Με ρεαλισμό, ορθολογισμό και αυτοπεποίθηση. Πιστεύοντας στις δυνάμεις τις δικές μας και των συνανθρώπων μας, όχι σε λύσεις μαγικες.

Επαναλαμβάνω από άρθρο προγενέστερο κάποια τα βασικά στοιχεία μιας ορθολογικής λύσης:

1. Θέση των μιζοκομμάτων εκτός νόμου

2. Καθιέρωση πολιτικού φόρου - έκτακτης εισφοράς κακοδιοίκησης

3. Συνταγματική καθιέρωση απλής και ανόθευτης αναλογικής

4. Συγκρότηση κυβέρνησης ειδικών, με ευρείας κοινοβουλευτική πλειοψηφία για τη διαχείριση της κρίσης

5. Παραγωγική ανασυγκρότηση, ανάπτυξη της οικονομίας της συνεργασίας & της δημιουργικότητας, προώθηση ενός νέου, υγιούς & ισχυρού συνεταιριστικού κινήματος

6. Πρωτοπορία στην αληθινή, δημοκρατική και ισότιμη ένωση της Ευρώπης

7. Απόλυτος σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα, στη διαφορετικότητα και στις προσωπικές ελευθερίες

Κλείνω, αναφερόμενος και σε ένα όγδοο πρόσωπο της άγνοιας και της απελπισίας που τόσο έντονα και ύπουλα, ας μου επιτραπεί, προβάλεται τελευταία από μερικούς εκ των βασικών υπευθύνων της καταστροφής: Ο entrepreneur, συνήθως και με τον χαρακτηρισμό "start-up". Είναι γνωστό πως όλα τα απολυταρχικά καθεστώτα οικιοποιούνται λέξεις & έννοιες με σκοπό την καταστροφή τους. Επί παραδείγματι οι Ναζί έντυσαν τους προδότες ταγματασφαλίτες ...τσολιάδες και ο δικτάτορας Παπαδόπουλος ταυτίστηκε με το ...κλαρίνο. Ο τσολιάς και το παραδοσιακό τραγούδι όμως ήταν έννοιες ελευθερίας που καμία σχέση δεν είχαν με τους ναζί και τα φασιστάκια της χούντας. Έτσι λοιπόν, άνθρωποι που σχέση καμία - παρά μόνο ίσως σχέση καταστροφής - δεν είχαν με την οικονομία της συνεργασίας και της δημιουργικότητας όψιμα στηρίζουν τους "startup entrepreneurs".

Ας θυμούνται όμως πως έχουν γνώση οι φύλακες.

Η τραγωδία που έρχεται: Το Κυπριακό μοντέλο στην Ελλάδα

Διανύουμε πια τον έκτο χρόνο της κρίσης που άρχισε σαν οικονομική, έγινε πολιτική, πλέον είναι κοινωνική και κινδυνεύει να γίνει ανθρωπιστική. Οι επίσημες προβλέψεις λένε πως και το 2013 θα έχουμε τραγικά μεγάλη ύφεση στην οικονομία, της τάξης του -5%, αν και ανεπίσημα λέγεται πως το κοντέρ ίσως γράψει και πάλι -7%. Τέτοια κατάρρευση, συντριβή της οικονομικής δραστηριότητας δεν είχε ποτέ παρατηρηθεί σε χώρα του δυτικού κόσμου σε καιρό ειρήνης. Έχουμε χάσει πάνω από το 1/4 του ΑΕΠ - μάλλον πλησιάζουμε στο 1/3 και, το σημαντικότερο απ'όλα, όχι μόνο δεν υπάρχει σημάδι ανάκμψης στο ορατό μέλλον αλλά όλοι τρέμουν τι θα γίνει τον ερχόμενο χειμώνα.

Δεν είναι μυστικό: Το "Κυπριακό μοντέλο" είναι στο τραπέζι.

Θα φανεί παράξενο σε πολλούς που θα το πω αλλά ορθώς συζητείται το Κυπριακό μοντέλο για την Ελλάδα. Ο λόγος είναι ο εξής απλός: Φαίνεται πως σε όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες θα γίνει μια ρύθμιση ώστε το χρέος τους να μην υπερβαίνει το 60% του ΑΕΠ τους. Το ελληνικό ΑΕΠ το 2012 ήταν 193 δισ. ευρώ ενώ το 2013 θα είναι ίσως γύρω στα 180. Αυτό σημαίνει πως το βιώσιμο ελληνικό χρέος είναι λίγο πάνω από τα 100 δισ. ευρώ, οπότε θα πρέπει να γίνει μια ανεπανάληπτη διαγραφή χρέους περίπου 300 δισ. ευρώ.

Το θέμα λοιπόν παύει να είναι οικονομικό και γίνεται ξεκάθαρα πολιτικό: Ο Ευρωπαίος φορολογούμενος να πρέπει να πληρώσει 300 δισ. ευρώ για να δώσει την ευκαιρία ανάκαμψης στον Έλληνα συμπατριώτη του. Θα το κάνει γιατί δεν έχει άλλη λύση. Πολύ απλά όμως, ο Έλληνας φορολογούμενος πρέπει να δώσει και εκείνος κάτι. Τι θα είναι αυτό; Ίσως το 1/3 των καταθέσεών του.

Είναι πολύ ανάλογο με τη χρηματοδότηση των start-ups: Ένας επενδυτής μπορεί να χρηματοδοτήσει με 1 εκ. ευρώ την ιδέα δυο φοιτητών. Γνωρίζει ότι οι φοιτητές δεν έχουν αρκετά χρήματα. Μπορεί όμως να τους ζητήσει να βάλουν κάποια λίγα χρήματα, ας πούμε από 10 χιλ. ευρώ καθένας τους, ώστε να "πονέσουν" και εκείνοι για την επένδυση. Ομοίως και οι Έλληνες δεν μπορούμε να πετύχουμε διαγραφή χρέους 300 δισ. ευρώ δίχως να υποστούμε και εμείς κάτι πολύ βαρύ - Το κούρεμα των καταθέσεων εν προκειμένω.

Για να μην παρεξηγηθώ: Όχι, δεν είμαι υπέρ του κουρέματος των καταθέσεων ούτε νομίζω πως δεν υπάρχει καμία άλλη εναλλακτική λύση. Αισθάνομαι όμως την ανάγκη να πω δημόσια ότι λόγω της εντυπωσιακής αδυναμίας χάραξης στρατηγικής και υλοποίησης πολιτικών στην Ελλάδα τα τελευταία 6 χρόνια (ή καλύτερα, τα τελευταία 40 χρόνια), οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια στην τραγική αυτή λύση.

Πολύ χειρότερα, ακόμα και αν δοθεί αυτή η λύση του διπλού κουρέματος χρέους και καταθέσεων και η χώρα βρεθεί ξανά με χρέος 60% του ΑΕΠ της - πράγμα που είχε να συμβεί πολλά, πολλά χρόνια - είναι τόσο τραγική η απουσία σχεδιασμού για βιώσιμη ανάπτυξη που πολύ σύντομα και πάλι θα βρεθούμε υπερχρεωμένοι και εκείνη τη φορά δίχως καταθέσεις διαθέσιμες για κούρεμα.

Υπάρχει χρόνος; Σαφέστατα και υπάρχει. Τι πρέπει να γίνει; Η λύση έχει προταθεί εδώ και χρόνια - πρώτα νομίζω το 2008 από τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη: Να δημιουργηθεί μια κυβέρνηση ειδημόνων η οποία θα οδηγήσει τη χώρα στην παραγωγική της ανασυγκρότηση, θα δώσει σάρκα και οστά στην οικονομία της συνεργασίας και της δημιουργικότητας, δίνοντας παράλληλα χώρο και χρόνο στην άνθιση της πολιτικής μέσα από τη δημιουργία νέων, αυθεντικών, ανοιχτών δημοκρατικών κομμάτων και θέτοντας παράλληλα εκτός νόμου τα μιζοκόμματα που πολύ απλά έριξαν τη χώρα στον γκρεμό.

Τα μπάζα της μεταπολίτευσης είτε το θέλουν ή όχι θα πάνε στη χωματερή της ιστορίας. Η Ελλάδα θα προχωρήσει μπροστά, θα προοδεύσει και θα πρωτοστατήσει στην αληθινή, δημοκρατική και ισότιμη ένωση της Ευρώπης. Το ερώτημα προς όλους εμάς είναι αν θα περιμένουμε πρώτα να συμβεί η διαγραφόμενη τραγωδία ή αν θα κάνουμε κάτι νωρίτερα.

Όσο με αφορά, θα συνεχίσω να προσπαθώ να γίνει κάτι νωρίτερα και αυτό θα προτρέψω να κάνουν όλοι οι συνομιλητές μου.

ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΣΥΡΙΖΑ: ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ, του Γρηγόρη Κλαδούχου

Ένα εξαιρετικό κείμενο του αγαπητού φίλου Γρηγόρη Κλαδούχου το οποίο με ενθουσιασμό επικροτώ και προσυπογράφω. Θα έλεγα είναι ένα κάλεσμα προς καθένα από εμάς να ανακαλύψει εκ νέου την Πολιτική, να ανακτήσει την ιδιότητα του Πολίτη και να ξεπεράσει τις όποιες ψευδαισθήσεις περί εύκολων λύσεων.

Συνέδρια σε εποχή κρίσης. Όταν βεβαιότητες του παρελθόντος διαδέχεται η αγωνία αναγκαστικών προσαρμογών. Συνέδρια πολύβουης αφωνίας, κακογουστιάς ντουμπλαρισμένης σε φαντασμαγορία αισιοδοξίας. Η αληθινή πολιτική απουσιάζει. Το είδαμε με τη ΝΔ. 

Η σειρά του ΣΥΡΙΖΑ. Στα προσυνεδριακά υλικά, πληθωρισμός αριστερής ορολογίας. Η επανάληψη της «αριστεράς» αριστεροποιεί. Γράφουν πολλά γι’ αυτά που δεν γνωρίζουν. Λίγα γι’ αυτά που γνωρίζουν. 

Γράφουν ότι ετοιμάζονται για την κυβέρνηση. Κι ότι «η εξάλειψη της διαφθοράς είναι έργο μιας αριστερής κυβέρνησης». Θα έχουμε διαφθορά μέχρι να καθίσουν οι Συριζίτες στις υπουργικές καρέκλες. Θα βγάλουν διατάγματα αντιδιαφθοράς. Μάλλον έχουν δίκιο κάποιοι άλλοι που πιστεύουν ότι ένα κίνημα αντιδιαφθοράς, δημοκρατίας, ανάπτυξης, σε φέρνει στη κυβέρνηση. Έχει σχέση με το τι σημαίνει κυβερνώ. Που για την μεταπολιτευτική ελληνική αριστερά σημαίνει κατάληψη του κράτους και άλλα πολλά. Αλλά ο υποβιβασμός του ηθικού ζητήματος, το πρόταγμα των μνημονίων αθωώνει ενόχους. Βολεύει και το ΣΥΡΙΖΑ : είναι άνετος να μετατρέπεται σε κέντρο εξυπηρέτησης πολιτικών και διανοουμένων, απολογητών και εργατών του ψευτοεκσυγχρονισμού και του λεγόμενου ΠΑΣΟΚ του Γιώργου. 

Μας ενημερώνουν ότι αναλαμβάνουν «σημαντικές διεθνείς πρωτοβουλίες». Ταξίδια είδαμε. Τρέξε από εδώ, από εκεί, αλλά τους ισλαμοκεμαλικούς φασίστες τους είχαν πρότυπο. Κι επειδή ο διεθνισμός είναι απελευθέρωση και αξίες οικουμενικές, ο ανθρωπισμός μας κρίνεται στο Ιμραλί. Στην Τουρκία ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν και είναι με τον απανθρωπισμό. Ας αφήσουμε που μιλούν για «Κουρδικό», « Κυπριακό». Ναι, ακριβώς με την ίδια λογική μιλούσαν οι αγωνιστές μας, της Εθνικής Αντίστασης. Όταν ήταν εδώ οι Γερμανοί μιλούσαν για το «Ελληνικό πρόβλημα». 

Είχαν τον Ερντογάν για πρότυπο. Ξέσπασαν οι πλατείες στην Τουρκία την ώρα που έβγαλαν τα προσυνεδριακά κείμενα. Γράφουν ότι η «Τουρκία ξεπέρασε την οικονομική κρίση», για « ήπιο ισλαμισμό», και την Τουρκία σε ρόλο «ηγετικής περιφερειακής δύναμης». Μετά το σοκ και το ρεζίλι, άλλαξαν. Ο Ερντογάν έγινε σουλτάνος και άλλα. Η ηθική της αριστεράς, ό,τι μας συμφέρει; Άλλη η πολιτική και ηθική των Ηλιού και Πασσαλίδη. 

Επειδή μετέχουν σ’ ένα παρηκμασμένο πολιτικό κόσμο, έχουν ανάγκη να τον δικαιολογήσουν. Ενώ ο λαός δεν το κάνει. Γράφουν ότι «ο λαός στρέφεται πάλι προς την πολιτική». Η σωστή έκφραση είναι ότι ο λαός αποστρέφεται την πολιτική τους. Όλα τα πολιτικά μορφώματα που κατασκεύασαν τον μπερτέ που ονόμασαν πολιτική ζωή της χώρας. Που συντηρούνται από την τηλεκρατία και την κρατική χρηματοδότηση. Ο λαός τους έχει γυρίσει την πλάτη. Απέχει. Βλέπει ότι το παιχνίδι τους είναι στημένο. Στην καλύτερη περίπτωση τους θεωρεί ανεπαρκείς. Θέλει το νέο, το απελευθερωτικό, το αναπτυξιακό. Όχι το παλιό, τις μεταμορφώσεις και αναδιοργανώσεις του. 

Κάνουν αναφορά στη «γνώση». Διαπιστώνουν τη χρήση της από την εξουσία. Τίποτα για τη σχέση γνώσης και παραγωγής. Στα υψηλής κουλτούρας ένθετα της Αυγής προβεβλημένος οικονομολόγος τους, έγραφε ότι για τη σχέση γνώσης και παραγωγής μίλαγε ο Λένιν. Τότε που δενότανε τ’ ατσάλι. Δεν έχουν ακούσει ότι η αξιολόγηση μιας χώρας εξαρτάται από τη θέση της στις δομές της γνώσης. 

Παρακάτω διαβάζουμε ότι «η πολιτική, δεν ασκείται στην κεντρική πολιτική σκηνή». Σ’ εμάς εδώ, τοπικά, πλήρης απουσία. Για να μην τους αδικώ τον τελευταίο χρόνο έβγαλαν καταγγελία για αμμοληψίες από τα ποτάμια. Τι κάνουν; Ως καλλιτεχνικό γραφείο εισαγωγών καλούν και παρελαύνουν στελέχη (από τα κεντρικά) για να εξηγήσουν τη γραμμή (στους επαρχιώτες). 

Επειδή ο λαός ελπίζει στον ΣΥΡΙΖΑ και επειδή δεν πρέπει να πάρουν αέρα τα μυαλά του τον συνετίζουν: « οι αριστερές δυνάμεις καλλιεργούν τη λελογισμένη ελπίδα». Έτσι είναι. Γιατί ο λαός πίστευε ότι θα φθάσει πριν ξεκινήσει. 
Θα τηρήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, γράφουν τις δεσμεύσεις του για την κατάργηση των μνημονίων αλλά συμπληρώνουν ότι «είναι ικανός να πείσει την πλειοψηφία του ελληνικού λαού ότι αξίζει ν’ αγωνιστεί γι’ αυτόν το στόχο». Έπιασαν δουλειά οι political master chef. Αφήστε που γράφουν ότι δεν θα επιτρέψουν να γίνει η χώρα αποικία χρέους. Όλα τα χρόνια δούλευαν να γίνει και τώρα μας δουλεύουν. Μάλλον αγρόν αγόραζαν και τώρα πουλάνε αέρα. Να τον αγοράσουμε εμείς. Τι διαφορετικό πρότειναν για τη χώρα; 

Επιδιώκουν «να εκφράσουν πολιτικά τον κόσμο της εργασίας». Αυτό είναι συντήρηση. Αυτό τον κοινωνικό και εργασιακό καταμερισμό πρέπει να τον αντικαταστήσουμε με μια άλλη κοινωνική γεωγραφία, στη βάση ενός εναλλακτικού παραγωγικού και αναπτυξιακού σχεδίου. Χωρίς νέο αλφάβητο, ιδέες, δεν γίνεται πολιτική. Γίνεται ανακεφαλαίωση υλικών βέβαιης αποτυχίας της χώρας και της κοινωνίας. Που σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης έχουν άλλες απαιτήσεις. Ελλείψει λόγου, ερμηνείας του μεταπολιτευτικού κύκλου, σχεδίου για πόλεις, ύπαιθρο, το τοπικό, περιφερειακό, το συμβολικό κεφάλαιο, για τις δυνατότητες πρωταγωνιστισμού της χώρας στην Ευρώπη, οδηγούνται σε οργανωτικές αναδιατάξεις. 

Στο Δρόμο της Αριστεράς διαβάζω για οργανωτικά και δημοκρατικά παράδοξα. Το 90% των μελών, δεν ανήκουν σε συνιστώσες και δεν έχουν κανένα αντιπρόσωπο στην Γραμματεία. Όπως και σε παλαιότερο φύλλο (8-10-2012) μαθαίνουμε ότι γράφθηκαν περίπου 15-20 χιλ νέα μέλη και « σχεδόν κανένα απ’ αυτά δεν εκλέχθηκε ως αντιπρόσωπος στη συνδιάσκεψη». Αφού η πυραμίδα οικοδομήθηκε, η κορυφή απαιτεί νομιμοποίηση, και η βάση ευθυγράμμιση. 

Της τελευταίας στιγμής. Λίγο πριν το συνέδριο και δεν υπάρχει χρόνος. Κάποιοι που θέλουν να πουν κάτι, ας μελετήσουν το «Ποιότητα και Ανάπτυξη- Η νέα Συμμαχία» του Μ. Χαραλαμπίδη. Στο δεύτερο κεφάλαιο δίνει μια κατηγοριοποίηση του κόσμου, μια ανάλυση και ένα σχέδιο ανάπτυξης. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ μ’ αυτά που κάνει μας θέλει στον τρίτο κόσμο. Από το «μεταφορντιστικό λεξικό» των εκδόσεων Φελτρινέλλι (για ιταλομαθείς) θα μάθουν και κάτι ακόμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πίσω και η πολιτική παιδεία είναι αυτή που κράτησε την Ελλάδα πίσω. Δεν την αφήνει ν’ απελευθερωθεί, να πάει μπροστά. 

Τέλος έχουν κάνει το θέμα των συνιστωσών μέγιστο οργανωτικό θέμα. Όμως οι κοινές ιδέες, προσδοκίες, αντιλήψεις κάνουν τις κοινότητες, την ενιαία θέληση. Ο Μ. Cacciari μιλάει για την οργανωτική δύναμη του προγράμματος, του σχεδίου. 

ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΚΛΑΔΟΥΧΟΣ 
ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ 
9-7-2013

Μαθήματα πολιτικού παραλογισμού

Η κυβέρνηση του υιού Παπανδρέου κατέρευσε υπό το βάρος της μνημονιακής πολιτικής της και υπό τις σφοδρότατες επιθέσεις της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης Σαμαρά και τα διαγγέλματά του περί αναδιαπραγμάτευσης του Μνημονίου που έκανε από το Ζάππειο.

Σχηματίστηκε η κυβέρνηση Παπαδήμου βασικά με τη στήριξη της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης Σαμαρά  για να εφαρμόσει ακριβώς το πρόγραμμα το οποίο μέχρι τότε χαρακτήριζε ως θανατηφόρο για την οικονομία. Η νεοσύσταση Δημοκρατική Αριστερά Κουβέλη δεν στήριξε την Κυβέρνηση Παπαδήμου. Όταν το μόρφωμα Καρατζαφέρη απέσυρε την στήριξή της, η Αξιωματική Αντιπολίτευση Σαμαρά αποφάσισε πως δεν μπορούσε να συγκυβερνά με το κόμμα Βενιζέλου καθώς ήταν υπέυθυνο για τη διάλυση της οικονομίας της χώρας. Έτσι οδηγηθήκαμε σε εκλογές.

Οι εκλογές της 6ης Μαΐου έγιναν με τα κόμματα των Βενιζέλου, Σαμαρά και Κουβέλη να διαγωνίζονται για την πλέον πρωτότυπη έκφραση περί επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου. Βάσει του αποτελέσματος της κάλπης τα τρία αυτά κόμματα μπορούσαν να σχηματίσουν κυβέρνηση. Δεν το έπραξαν. Επέμεναν περιέργως να "μπει και ο ΣΥΡΙΖΑ", ο οποίος όμως είχε δεδηλωμένα εντελώς διαφορετική ατζέντα. Μείναμε ενάμισι μήνα ακυβέρνητοι.

Στις εκλογές της 17ης Ιουνίου τα κόμματα Σαμαρά, Βενιζέλου και Κουβέλη γρήγορα συμφώνησαν στην τρικομματική. Ουδείς κατάλαβε γιατί αυτό δεν μπορούσε να γίνει από τις 6 Μαίου. Επίσης ουδείς κατάλαβε γιατί το κόμμα Κουβέλη μπήκε στην κυβέρνηση για να εφαρμόσει το πρόγραμμα που καταψήφισε λίγους μήνες πρίν. Όπως φυσικά είχε κάνει και το κόμμα Σαμαρά λίγους μήνες πρίν.

Ένα περίπου χρόνο αργότερα, η συγκυβέρνηση Σαμαρά αποφασίζει να κλείσει ξαφνικά την ΕΡΤ. Το κόμμα Κουβέλη βρίσκει την ιδανική αφορμή για να αποχωρίσει από την τρικομματική. Μένει λοιπόν μια δικομματική κυβέρνηση, ομοίως με την εποχή Παπαδήμου. Αυτή τη φορά όμως το κόμμα Σαμαρά δεν έχει κανένα πρόβλημα να συγκυβερνήσει με το κόμμα Βενιζέλου. "Θα συνεννοούμαστε καλύτερα" είπε ο Σαμαράς.

Προσπαθώ να καταλάβω τι έχει συμβεί αυτούς τους 18 μήνες. Δεν είναι εύκολο. Νομίζω πως απλά η οικονομική ολιγαρχία παίζει σκάκι με τα πολιτικά πιόνια της προσπαθώντας να κερδίσει χρόνο και, δυστυχώς τα καταφέρνει. Ο χρόνος περνά μας τίποτα δεν αλλάζει. Οι μεταρρυθμίσεις δεν γίνονται, η ύφεση συνεχίζεται αμείωτη. Πάλι στην τάξη του -6% θα είμαστε και το 2013. Πραγματικά δεν υπάρχουν λόγια. Ο κόσμος απελπίζεται. Ο απελπισμένος, ο πεινασμένος, θα κοιτάξει πρώτα να καλύψει τις βασικές ανάγκες επιβίωσής τους και μετά θα σκεφτεί πολιτικά. Χαρά μεγάλη για την οικονομική ολιγαρχία λοιπόν. Προβλέπεται το σκάκι να συνεχίζεται. Τουλάχιστον ας το διασκεδάσουμε.

Το τμήμα του πληθυσμού που είναι εκτός διαδικτύου και ενημερώνεται μόνο από ελεγχόμενα, προπαγανδιστικά μέσα (τηλεόραση, εφημερίδες, ραδιόφωνο) είναι τεράστιο. Όμως και από εκείνους που έχουν πρόσβαση στο διαδίκτυο υπάρχει επίσης ένα μεγάλο ποσοστό άπειρων τεχνικά και πολιτικά ανθρώπων που υπόκεινται στην προπαγάνδα - και στη βλακεία ενίοτε - διαφόρων απίστευτων blogs και όχι μόνον.

Σε αυτόν τον απίστευτο παραλογισμό δεν έχουμε παρά να αντιτάξουμε τον Ορθό Λόγο. Ναι, ο ορθολογισμός είναι η μόνη λύση. Ο πολιτικός ορθολογισμός. Να ανακαλύψουμε εκ νέου τις λέξεις Πόλις, Πολίτης, Πολιτική και Πολιτισμός. Να συζητήσουμε. Να παράγουμε ιδέες αυθεντικές, όχι μόνο να αναμεταδίδουμε προπαγναδιστικά μηνύματα.

Ας προσέξουμε διότι ο άνθρωπος είναι ζώον πολιτικό. Αν φύγει το πολιτικό, μένει μόνο το ζώον. Αυτό ακριβώς που θέλει η ολιγαρχία να είμαστε για να μας ελέγχει δηλαδή.

ΕΡΤ: Μαδρίτη-Αθήνα, ιδιωτικά μονοπώλεια και υποκρισία

Τετάρτη 12 Ιουνίου στη Μαδρίτη. Δεν μπόρεσα να ξυπνήσω νωρίς όπως είχα προγραμματίσει. Η συζήτηση με τον Andrew τελείωσε κατά τις 3:00 το πρωί ενώ η ημέρα είχε ξεκινήσει στις 9:00 χωρίς κανένα διάλειμμα. Όπως και να το κάνουμε 18 ώρες συνεχόμενες είναι πολλές. Έτσι έφτασα στο Terminal 2 του Barajas κατά τις 11:40 με ώρα επιβίβασης 11:50 και αναχώρηση 12:20. Τρέχω στην ουρά που είχε δημιουργηθεί στην Πύλη Ε74 και στο τέλος βλέπω δυο γνώριμα πρόσωπα: H Elena και ο Ignacio, συνάδελφοι "European Young Leaders 40 under 40 2012-2013" περίμεναν στην ουρά για να πετάξουν και εκείνοι προς Αθήνα. Αύριο Πέμπτη ξεκινά το "Athens Seminar", που το περιμένουμε με μεγάλο ενδιαφέρον.

Ξεπερνώντας την αρχική τους έκπληξη να με δουν εκεί, σύντομα πιάσαμε συζήτηση για το προφανές θέμα: Την κρίση που πια και στην Ισπανία είναι πάρα πολύ έντονη. "Η κυβέρνηση θέλει να μας πείσει ότι τα πράγματα πάνε καλύτερα" λέει ο Ignacio, "δεν το βλέπω όμως", συμπληρώνει. Τον ενημερώνω πως στην Ελλάδα συμβαίνει ακριβώς το ίδιο. Greekcovery ακούμε, Greek Success Story ακούμε, αλλά φως δεν βλέπουμε. Τότε τους ρωτάω αν έμαθαν τι συνέβη με την ΕΡΤ. Δεύτερη έκπληξη: Ήξεραν τα γεγονότα καλύτερα από εμένα! Πρώτη είδηση το θέμα στην Ισπανία. "Δεν είναι δυνατόν" μου λένε και οι δυο. "Όσο προβληματική και αν είναι, δεν μπορεί να καταργείται η δημόσια τηλεόραση".

Η Aegean μας ενημερώνει για την καθυστέρηση, τελικά το αεροπλάνο έφυγε στις 2:00. Συζητάμε πια χωρίς χρονικό άγχος. Τους λέω για την ιστορία της Ολυμπιακής. Εταιρεία-πρότυπο που έφτιαξε ο Αριστοτέλης Ωνάσης για τον γιο του. Πετούσε στις πέντε Ηπείρους, είχε τα καλύτερα slots στα πιο δημοφιλή αεροδρόμια του κόσμου. Κόσμημα για την ελληνική οικονομία, πυλώνας του τουρισμού, γέφυρα με τη διασπορά. Κατέληξε στο αισχρό ελληνικό κράτος. Ρεμούλα, μίζες, βολέματα, αναξιοκρατία, ο απόλυτος εξευτελισμός. Οδηγήθηκε στην χρεοκοπία με μια παγκόσμια πρωτοτυπία. Το όνομα, τη φήμη και τα δρομολόγιά της ανέλαβε επιχειρηματίας που ενσαρκώνει τη βάση του "τριγώνου της καταστροφής". Ο άνθρωπος που πτώχευσε μια χώρα ολόκληρη, δεν θα τα πήγαινε πολύ καλά σε μια αεροπορική εταιρεία. Συρρικνώθηκε, ουσιαστικά έγινε μια τοπική αερογραμμή. Τι πετύχαμε λοιπόν: Από το κρατικό μονοπώλειο της Ολυμπιακής να πάμε στο ιδιωτικό μονοπώλειο της Aegean. Ας μας εξηγήσει κάποιος που ακριβώς βρίσκεται η πρόοδος στην εξέλιξη αυτή.

Elena και Ignacio δεν εκπλήσσονται και τόσο. Μαθαίνω πως τα ίδια γίνονται, σε άλλη κλίμακα βεβαίως, με τη συγχώνευση Iberia με British Airways. Όλως τυχαίως, η Iberia μειώνει τα δρομολόγια στη Λατινική Αμερική, που ήταν το ισχυρό χαρτί της, και τα κάνει σιγά σιγά η BA. Το Terminal 4, το καμάρι της Μαδρίτης που χτίστηκε για την Iberia, χρησιμοποιείται όλο και λιγότερο.

Εξηγώ στα παιδιά πως για να καταλάβουν το "τρίγωνο της καταστροφής" πρέπει να αντιληφθούν πως το ελληνικό πρότυπο διαφθοράς δεν είναι ευρωπαϊκό μα λατινο-αμερικανικό ή βορειο-αφρικανικό. Αυτή είναι η Ελλάδα σήμερα - ή μάλλον αυτή είναι η κάστα που την κυβερνά. Λαμπρό παράδειγμα συμπεριφοράς της είναι η ΕΡΤ.

Τι συνέβη λοιπόν στην ΕΡΤ;

Ας τα πάρουμε από την αρχή. Η ΕΡΤ για από την ίδρυσή της μέχρι το 1981 αποτελούσε απλώς έναν προπαγναδιστικό βραχίονα του εκάστοτε καθεστώτος. Η εμβληματική ΥΕΝΕΔ αποτυπώνει καλύτερα από κάθε άλλο την ΕΡΤ των εποχών εκείνων. Στη συνέχεια ήρθε η "αλλαγή" και η ΕΡΤ ακολούθε τη "φυσιολογική" πορεία. Όργιο διορισμών, βολεμμάτων, αναξιοκρατίας, μίζας, ρεμούλας διαφθοράς. Ένα πραγματικό αίσχος. Μετά, ήρθε η ιδιωτική τηλεόραση οπότε σε όλα τα παραπάνω προστέθηκε η παρακμή. Όχι μόνο στοίχιζε πανάκριβα αλλά δεν την έβλεπε κανείς πια. Ας είμαστε σαφείς όμως: Ουδέποτε σταμάτησαν οι πρακτικές αυτές από όλες τις κυβερνήσεις. Η ΕΡΤ είναι ο άλλος ΕΟΤ, με ότι σημαίνει αυτό.

Γιατί λοιπόν μας ενοχλεί το κλείσιμο; Μα ακριβώς γιατί αυτή είναι η παγίδα της ολιγαρχίας! Δεν δουλεύουν καλά οι θεσμοί; Ε, να τους καταργήσουμε τότε! Ούτε το κοινοβούλιο δουλεύει καλά! Στελεχώνεται από πολλούς ηλίθιους, πολλούς ανίκανους και πολλούς - τεκμηριωμένα - κλέφτες και απατεώνες. Γιατί να μην το καταργήσουμε λοιπόν; Που να κάθεσε να εξυγιαίνεις τώρα.... Αποφασίζομεν και διατάσσομεν. Έτσι απλά. Με αυτόπεποίθηση, για το καλό της χώρας.

Είναι πραγματικά ασύλληπτο. Έχω μείνει άναυδος, όπως έμειναν και οι Ισπανοί συνομιλητές μου. Ο Πρωθυπουργός που διόρισε τη μισή Μεσσηνία στο Μουσείο της Ακρόπολης μιλά για αναξιοκρατία. Εκείνος που κατακεραύνωνε τα μνημόνια και αλλεπάλληλες εκδηλώσεις στο Ζάππειο και μετά ήρθε να εφαρμόσει τη χειρότερη εκδοχή τους, μιλά για ηθική και συνέπεια. Ο άνθρωπος που διόρισε το ....Αιμίλιο Λιάτσο ως Διευθυντή Ειδήσεων της Κρατικής Τηλεόρασης θα μιλήσει για ποιότητα. Πραγματικά τα έχουμε χάσει τελείως. Η κορυφή της χώρας επιβεβαιώνει πως "είσαι ότι δηλώσεις" και, αν η πραγματικότητα είναι διαφορετική τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα.

Δεν θέλω όμως να παρεξηγηθώ. Κανένα συναίσθημα συμπάθειας στους αισχρούς συνδικάλες που τόσα χρόνια τα είχαν κάνει πλακάκια και συνέτρωγαν με (τα αποφάγια της) ολιγαρχίας. Είναι άθλιοι, είναι ότι χειρότερο έχουμε. Οι βολεμένοι, οι αναξιοκρατικά διορισμένοι, οι τεμπέληδες και οι κλέφτες είναι οι τελευταίοι που έχουν λόγο να μιλούν. Είναι έτσι όλοι οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ; Ασφαλώς όχι. Είναι πολλοί από αυτούς; Ασφαλώς ναι. Ευθύνονται οι υγιείς, οι ηθικοί εργαζόμενοι που τόσο καιρό σιωπούσαν μπροστά στο όργιο διαφθοράς; Βεβαίως και ευθύνονται.

Για να καταλάβουμε τι ακριβώς συμβαίνει, ας δούμε την αντιγραφή των μεθόδων των ισλαμο-κεμαλο-φασιστών με τη φίμωση των μέσων στη διάρκεια των ταραχών στην Πλατεία Ταξίμ στην Κωνσταντινούπολη. Όπως ο μέσος Τούρκος δεν μπορούσε να ξέρει τι συμβαίνει σε μια κεντρική πλατεία της Πόλης έτσι και ο μέσος Έλληνας δεν είχε ιδέα τη πραγματικά γινόταν στο Ραδιομέγαρο. Πολύ περισσότερο η καλά οργανωμένη εκστρατεία φίμωσης, σίγασης των πομπών, επίθεσης στους servers, προσπάθεια γενικής καταστολής. Ένα σχέδιο πολύ καλά οργανωμένο, κάτι που πρέπει να μας κάνει να ανησυχούμε βαθιά. Σήμερα μάλιστα, σε σχέση με όλα αυτά, έγινε το χειρότερο: Διεκόπη η απεργία των ιδιωτικών μέσων για να προβληθεί η ομιλία του Πρωθυπουργού, κουβέντα όμως για τα γεγονότα στη Μεσογείων. Με άλλα λόγια, καλωσορίσατε στη Βόρεια Κορέα των Βαλκανίων.

Λένε πως η ΕΡΤ δεν δούλευε καλά. Αν και φαίνεται πως δεν ήταν ζημιογόνα, αυτό δεν έχει πραγματικά σημασία. Γιατί; Διότι στον κλάδο αυτό της οικονομίας αυτήν την στιγμή δραστηριοποιούνται μόνο επειχειρήσεις-ζόμπι. Ζόμπι είναι όλα τα κανάλια. Επιχειρήσεις που θα έπρεπε να έχουν πτωχεύσει προ πολλού. Περπατόντα πτώματα που τρομάζουν μόνο με την ύπαρξή τους. Μένουν τεχνητά στη ζωή χρηματοδοτούμενα από υπόγεια συμφέροντα απλά και μόνο για να παίξουν τον προπαγανδιστικό τους ρόλο. Σουλεϊμάν, Σεχραζάτ και Γιάννης Πρετεντέρης. Αυτό είναι το πρόσωπο των καναλιών.

Η συνταγή λοιπόν των αερογραμμών θέλει να εφαρμοστεί και στην τηλεόραση. Από το κρατικό μονοπώλειο, μετά από είκοσι χρόνια, να φτάσουμε σε ένα ιδιότυπο ιδιωτικό ολιγοπώλειο - Ένα μονοπώλειο στην ουσία με πολλά προσωπεία. Θα είναι η απόλυτη ήττα των προοδευτικών Ελλήνων.

Ποιο ήταν λοιπόν το δέον γενέσθαι; Νομίζω είναι αρκετά απλό και συνάμα πολύ δύσκολο. Η ΕΡΤ έπρεπε να εξυγιανθεί. Να κρατήσει μόνο το απαραίτητο προσωπικό το οποίο να αμοίβεται ορθολογικά. Να παρέχει ειδήσεις, όχι προπαγανδιστικά show. Να προάγει τον πολιτισμό, το ήθος, την παιδεία. Μπορεί να το κάνει. Όποιος λέει πως είναι αδύνατον, να πάει σε κάποιον ειδικό να κοιτάξει το πρόβλημα αυτοπεποίθησής του.

Πολλές φορές το έχουμε συζητήσει: Κάθε επιχείρηση έχει τρεις πόλλους: Ιδιοκτησία - Διοίκηση - Εργασία. Οι πόλοι αυτοί έχουν και διαφορετικούς ρόλους με ευθύνες και υποχρεώσεις ορθής λειτουργίας. Σε μια πολυεθνική επιχείρηση για παράδειγμα ο ιδιοκτήτης συνήθως είναι απρόσωπος. Υπάρχει διοίκηση που υλοποιεί τους στόχους που θέτει η γενική συνέλευση κατευθύνοντας, ενισχύοντας και ελέγχοντας τους εργαζομένους. Ας μας εξηγήσει κάποιος γιατί αυτό δεν μπορεί να γίνει στην περίπτωση που ο μέτοχος είναι το δημόσιο, κάθε Έλληνας πολίτης δηλαδή. Έχω ακούσει πολλές θεωρίες, καμία δεν ήταν πειστική. Είναι βέβαιο: Μια οποιαδήποτε επιχείρηση μπορεί να διοικηθεί ορθά και να πετυχαίνει τους στόχους τους με βέλτιση αποδοτικότητα ως προς τα κριτήρια και τις επιθυμίες των μετόχων, ακόμα και αν μέτοχος είναι ένας και είναι το ελληνικό δημόσιο! Πολύ περισσότερο, τίποτα δεν θα κάνει το παραπάνω αδύνατον αν η επιχείρηση έχει την επωνυμία ΕΡΤ ΑΕ.

Η κάστα, το τηλεοπτικό πριγκηπάτο των Αθηνών, πνέει τα λοίσθια. Χάνουν το έλεγχο. Είναι βέβαιο πως θα κάνουν κινήσεις σπασμωδικές, όσο καταλαβαίνουν πως είναι πολύ αργά. Αργά για εκείνους, όχι για τη χώρα. Ακόμα και αν την ύστατη στιγμή εφωτίζοντο και προσπαθούσαν να εφαρμόσουν το δέον γενέσθαι, στερούνται τόσο της ηθικής όσο και της πολιτικής νομιμοποίησης για να το πράξουν.

Όλοι εμείς πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση. Να γίνουμε, επιτέλους, πραματικά επικίνδυνοι. Να πάψουμε, επιτέλους, να επιτρέπουμε να μας περνούν για ηλίθιους. Να δώσουμε τέλος στην προπαγάνδα της ολιγαρχίας και να συνεχίσουμε ότι ξεκινήσαμε στις 6 Μαΐου του 2012. Μπορούμε να τα καταφέρουμε αρκεί να πιστέψουμε στις δυνάμεις μας και να εκφράσουμε ορθό λόγο.

Σχετικά με τη δολοφονία του Άκη Τσοχατζόπουλου

Ας αρχίσουμε από τα βασικά: Ο Άκης δεν είναι "ένας" αλλά είναι "ένας από τους πολλούς". Δεν χωράει αμφιβολία ότι "έφαγε πολλά", το ίδιο όμως δεν χωράει αμφιβολία πως ομοίως έπραξαν - και πράττουν - πολλοί άλλοι. Το λάθος του βέβαια ήταν ότι ακολούθησε τα βήματα του μέντορα και προτύπου του Ανδρέα Παπανδρέου: Νεαρή, όμορφη σύζυγος και εξώφθαλμα πολυτελής ζωή στα γεράματα. Δυστυχώς όμως για τον ίδιο, ο Άκης δεν είχε σε καμία περίπτωση την προστασία που απολάμβανε, για διάφορους λόγους, ο Ανδρέας.

Έτσι λοιπόν ο Άκης παρουσιάστηκε από την ολιγαρχία ως ο ιδανικό εξιλαστήριο θύμα. Το μαύρο πρόβατο της μεταπολίτευσης, εκείνος που "ντρόπιασε το ΠαΣοΚ" και όλο το πολιτικό σύστημα. Εκείνος που τιμωρούμενος να απαλλάξει όλη αυτή τη γενιά που κατέστρεψε τη χώρα από τις ευθύνες της.

Είστε πολύ γελασμένοι, "κύριοι" και "κυρίες" της ολιγαρχίας. Ούτε μικρά παιδάκια δεν ξεγελιούνται πια με τα κολπάκια σας. Το ξέρουν όλοι πια, ο Άκης δεν ήταν μόνος. Είχε συνεργούς, συνοδοιπόρους και υφισταμένους. Ποιος είναι αυτός που μπορεί να πιστέψει ότι ο Υπουργός Άμυνας έκανε "πάρτι διαφθοράς" και ο Πρωθυπουργός, ο Υπουργός Εξωτερικών, ο Υπουργός Οικονομικών και ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ δεν είχαν ιδέα για το τι συνέβαινε; Κανείς!

Έχει δίκιο ο Άκης λοιπόν! Πρέπει να κληθεί όλο το ΚΥΣΕΑ της εποχής να καταθέσει.

Όπως είπα παραπάνω όμως ο Άκης είχε και υφισταμένους. Ένας ολόκληρος μηχανισμός εκατοντάδων "συντρόφων" στο κόμμα, στη νεολαία και στο Υπουργείο. Άνθρωποι που "έπιναν νερό στο όνομά του" και τώρα λίγο πολύ κάνουν πως δεν τον ξέρουν - Μερικοί και σε ηγετικές θέσεις του λεγόμενου "ΠαΣοΚ" (λεγόμενου διότι αυτό το παρακμιακό μόρφωμα ούτε πανελλήνιο είναι, ούτε σοσιαλιστικό, ούτε κίνημα). Όλοι αυτοί, παρότι έπαιρναν ψίχουλα σε σχέση με τους παραπάνω, γνωρίζουν πολύ καλά τι συνέβαινε - Και είναι πολλοί!

Τι συμβαίνει λοιπόν αυτές τις μέρες; Αυτό που συμβαίνει είναι μια μεγάλη, υπόγεια διαπραγμάτευση. Είπαμε, ο Άκης ήταν ένας από τους πολλούς. Κατά συνέπεια, ο Άκης ξέρει, ξέρει πολλά. Στην αρχή όλοι θα προσπάθησαν να γίνει το "καλύτερο σενάριο". Ποιο θα ήταν αυτό; Να μείνει για λίγο ο Άκης στη φυλακή, να δημευτεί και ένα μικρό ποσοστό της "περιουσίας" που έβγαλε με τον ιδρώτα του στο ΥΕΘΑ. Έτσι, θα ικανοποιούταν και το κοινό περί δικαίου αίσθημα, ο Άκης θα μπορούσε αφού πια είχε τιμωρηθεί να απολαύσει τα κλοπιμαία και η ολιγαρχία θα είχε διασφαλιστεί ως προς πιθανές άλλες αποκαλύψεις που θα την απειλούσαν.

Είναι προφανές όμως πως τα πράγματα δεν πηγαίνουν ακριβώς έτσι. Η κατάρρευση της οικονομίας και συνεπακόλουθα του "πολιτικού" συστήματος που είχε δημιουργήσει η οικονομική ολιγαρχία ανέτρεψε τον παραπάνω σχεδιασμό. Όπως είπαμε παραπάνω, δεν μπορούν πια να πείσουν ούτε τα μικρά παιδάκια με την τηλεοπτική (και προσφάτως, διαδικτυακή) προπαγάνδα τους. Ως εκ τούτου, φαίνεται πως τα σχέδια αλλάζουν και η ολιγαρχία έχει αποφασίσει (;) να προχωρήσει σε μια "παραδειγματική τιμωρία" του "ένοχου Άκη".

Τι θα κάνει λοιπόν ο σύντροφος Άκης; Για την ώρα, κάνει το προφανές: Απειλεί ότι θα μιλήσει. Το κάνει από καιρό. Ζητάει το προφανές: Να κληθούν τα υπόλοιπα μέλη του ΚΥΣΕΑ τα οποία συναποφάσιζαν για τα επίδικα ζητήματα. Είναι ντροπή για την ελληνική δικαιοσύνη που το αίτημα αυτό δεν έχει γίνει ακόμα δεκτό. Όπως φαίνεται, η απόφαση έχει ληφθεί, ο Άκης θα τιμωρηθεί και θα είναι ο μόνος ένοχος.

Το λογικό λοιπόν είναι ο Άκης να κάνει πράξη την απειλή του. Να μιλήσει συγκεκριμένα, να δώσει ονόματα και ποσά. Τα ξέρει, μπορεί να το κάνει. Πρέπει να το κάνει. Γιατί λοιπόν δεν το έχει κάνει ακόμα; Κατά την γνώμη μου για έναν πολύ απλό λόγο: Φοβάται για τη ζωή του. Είναι στη φυλακή, δεν έχει καμία προστασία, θα μπορούσε τόσο εύκολα να φανεί σαν αυτοκτονία του "απελπισμένου & ντροπιασμένου πολιτικού που είχει βυθιστεί στη διαφθορά και έπεσε στα δίχτυα της δικαιοσύνης"...

Όσοι ενδεχομένως επεξεργάζονται τέτοια σχέδια, ας γνωρίζουν πως κάτι τέτοιο θα ήταν το μοιραίο λάθος τους. Κάτι τέτοιο θα προκαλούσε την έκρηξη της οργής σε όλη την κοινωνία. Αντίστοιχα, όσοι είναι επιφορτισμένοι σήμερα με την ασφάλεια του έγκλειστου Άκη, αστυνομικοί και σοφρωνιστικοί υπάλληλοι, ας γνωρίζουν πως είναι υπόλογοι απέναντι της κοινωνίας και υπεύθυνοι για την αποφυγή του παραπάνω εγκλήματος.

Ο Άκης πρέπει να μιλήσει, πρέπει να κατονομάσει με λεπτομέρεια. Κάποια θα θελήσουν να του κλείσουν το στόμα. Κάποιοι άλλοι, που ανέφερα παραπάνω, είναι υπεύθυνοι να προστατεύσουν τον Άκη και να μπορέσει τελικά να πει αυτά που γνωρίζει.

Ήρθε η ώρα να φτάσει το μαχαίρι στο κόκκαλο. Να ειπωθούν όλα. Να αποκαλυφθεί το ένοχο τρίγωνο της οικονομικής ολιγαρχίας με το "πολιτικό" σύστημα και τα μέσα "ενημέρωσης". Να καθαρίσει με λίγα λόγια ο βόθρος του Αθηναϊκού τηλεοπτικού πριγκηπάτου που μας έμαθαν να αποκαλούμε "ελληνικό κράτος της μεταπολίτευσης".

Πρέπει να φτάσουμε στην αλήθεια, να ξεφύγουμε δηλαδή από τη λήθη, να θυμηθούμε. Ο Άκης είναι από τους λίγους, αν όχι ο μόνος, που μπορούν να "θυμήσουν" πράγματα και καταστάσεις. Καθήκον όλων μας είναι να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις ώστε να το κάνει.