Η λύση είναι στα χέρια μας

Αν υπήρχε σοβαρό λαϊκό κίνημα στη χώρα, όπως και σε όλη τη Νότια Ευρώπη, η απάντηση στην κρίση θα ήταν ένα μαζικό, αποδοτικό, παραγωγικό συνεταιριστικό κίνημα.

Έχουμε όμως πήξει στους πολεμούντες εκ του ασφαλούς, βάλλοντες εκ του μακρώθεν.

Έχουμε πήξει δηλαδή στην στείρα άρνηση, στο "όχι σε όλα", στην αντιμετώπιση της οπισθοδρόμησης ως προόδου.

Αρκετά πια με τους κάθε λογής σωτήρες. Μόνο εμείς, οι ίδοι οι ευρωπαίοι, μπορούμε να αλλάξουμε την ευρωπαϊκή οικονομία και να πετύχουμε τη βιώσιμη ανάπτυξη μαζί με την κοινωνική δικαιοσύνη. 

Πώς; Όπως είπαμε παραπάνω: Υλοποιώντας στην πράξη την οικονομία της συνεργασίας & της δημιουργικότητας.

Όποιος "αντιπολιτεύεται" το (όντως οικτρά αποτυχημένο) σύστημα δίχως να προτείνει ένα βιώσιμο οικονομικό μοντέλο, απλά λαϊκίζει - πράγμα που υπό τις παρούσες συνθήκες είναι τουλάχιστον εγκληματικό.

Μπακάληδες, πληροφορική & επιχειρηματικότητα

Δεν έχουμε επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα!

Μάλλον δεν έχουν ακούσει όσοι εκφέρουν την άποψη αυτή ότι στη χώρα μας έχουμε πολλές εκατοντάδες χιλιάδες – μερικοί τα ανεβάζουν μέχρι και στο εκατομμύριο – επαγγελματικά ΑΦΜ.  Στην Ελλάδα λοιπόν είχαμε και έχουμε πολύ ανεπτυγμένη την επιχειρηματικότητα. Δυστυχώς όμως, δεν είχαμε το σωστό μοντέλο επιχειρηματικότητας. Αυτό είναι που πρέπει να αλλάξει.

Ο κλάδος της Πληροφορικής αποτυπώνει καλύτερα από καθένα το τεράστιο αυτό πρόβλημα. Οι επιχειρήσεις που μεσουράνησαν στην Ελλάδα των 90s και των 00s ήταν εκείνες των box movers, ή για να το πούμε πιο απλά, των μπακάληδων της πληροφορικής.

Με μηδενική εγχώρια προστιθέμενη αξία, νόμιζαν πως μπορούν να επιβιώνουν πουλώντας καθρεφτάκια σε ιθαγενείς με ένα "ισχνό" περιθώριο κέρδους 500%. Οποία έκπληξη, χρεοκόπησαν άπαντες – πλην λίγων που ταλαιπωρούνται και ταλαιπωρούν ακόμα.

Οι «μπακάληδες» άνθισαν σε μια χώρα που στο γνωστικό αυτό αντικείμενο έχει πληθώρα ιδιαίτερα υψηλού επιπέδου στελεχών τα οποία τελικά είτε αναγκάζονταν στη μετανάστευση ή ανελάμβαναν εργασίες που καμία σχέση δεν είχαν με τις γνώσεις, τις επιθυμίες και τις δυνατότητές τους.

Αποτέλεσμα; Μια χαμένη γενιά επιχειρήσεων και μια χαμένη γενιά στελεχών. 

Παρόμοιες ιστορίες μπορεί να βρει κανείς σε όλους τους κλάδους, τόσο στην υψηλή τεχνολογία (π.χ. φάρμακο) όσο και στην ενέργεια, στον τουρισμό, στη γαστρονομία. Η λογική του «μπακάλη», η αποθέωση του «εισαγόμενου» διέλυσε την παραγωγική ικανότητα της χώρας και μας έφερε στη σημερινή κατάσταση.

 Το κίνημα της νεοφυούς επιχειρηματικότητας είναι μια ισχυρή, υγιής απάντηση στην παραπάνω κατάσταση. Ας το υποστηρίξουμε με όλες μας τις δυνάμεις!

ΤΕΙ - Deree - Αγγλία και η εθνική παράνοια πανελληνίων & φροντιστηρίου

Είναι Αύγουστος του 1995 και κολυμπάω με τον Βασίλη στις Κουκουναριές σε μεγάλη απόσταση από την ακτή. Πριν λίγο είχαμε κάνει το τηλεφώνημα στον Ασπρόπυργο (δεν υπήρχαν κινητά τότε) και είχαμε μάθει τα άσχημα νέα. Οι γονείς είπαν "δεν πειράζει" και "κάθε εμπόδιο για καλό". Είμαι σίγουρος πως και εκείνοι παρέμεναν αμίλητοι όλην αυτήν ώρα. Με μένα, δεν ασχολήθηκε κάνεις. Ούτε κι εγώ, εδώ που τα λέμε.

Σχεδόν 20 στην ιστορία, 19+ στην κοινωνιολογία, 18+ στην έκθεση. Δεν μπορείς να πεις ότι είχε πάει και άσχημα! Κάθε άλλο μάλλον. Τον θυμάμαι καλά, την τρίτη χρονιά είχε προσπαθήσει πολύ σοβαρά. Τα άτιμα τα μαθηματικά όμως ήταν απελπιστικά χαμηλά. Η ΑΣΟΕΕ, την οποία είχε τελειώσει ο μπαμπάς το '60 κάνοντας μάλιστα μετά και το "έτος εξειδικεύσεως" (το πρώτο μεταπτυχιακό πρόγραμμα που έκανε το ΟΠΑ...), ήταν πια μακρινό όνειρο.

Η ώρα περνούσε, κουβέντα όμως δεν έβγαινε.

" ΤΕΙ - Deree - Αγγλία !" είπε ξαφνικά ο Βασίλης ενώ κολυμπούσαμε ακόμα και ξαφνικά νιώσαμε και οι δύο σαν να έχουμε πέσει απ'τον τέταρτο όροφο και την γλυτώσαμε με γρατζουνιές. Επιτέλους, είχε βρεθεί μια λύση. Μια λύση που μπορούσαμε να υποστηρίξουμε με αποφασιστικότητα έναντι οποιουδήποτε. Είχαμε εν τέλει βγει από το αδιέξοδο.

Ήταν εντελώς αδιανόητο να μην σπουδάσει. Όπως κι εγώ άλλωστε. Όπως σχεδόν όλοι οι συμμαθητές μας. Γιατί άραγε; Για διάφορους λόγους. Κυρίως γιατί στο αμείλικτο ερώτημα "τι δουλειά θα κάνεις όταν μεγαλώσεις;" από την πρώτη δημοτικού και μετά όλες οι απαντήσεις αφορούσαν επαγγέλματα αυστηρά πανεπιστημιακής μόρφωσης. Επίσης, είτε μας αρέσει ή όχι, όταν και οι δυο γονείς "έχουν σπουδάσει", φαντάζει μάλλον περίεργο το παιδί να μείνει εκτός πανεπιστημίου.

Για την ιστορία την ίδια χρονιά είχα δώσει και εγώ πανελλήνιες. Με 10+ μαθηματικά, ~14 Χημεία & Φυσική και 15 στην έκθεση έμεινα μακριά από τα Τμήματα που είχα δηλώσει. Πέρασα όμως στο "τελευταίο ΤΕΙ" που είχα δηλώσει "για την αναβολή", το οποίο τότε δεν ήταν άλλο από το "Τμήμα Φυτικής Παραγωγής - Σχολή Τεχνολογίας Γεωπονίας - ΤΕΙ Κοζάνης - Παράρτημα Φλώρινας". Τι μου έμεινε από αυτό; Μια εξαιρετική εκδρομή στην Φλώρινα για την εγγραφή, η ακτινογραφία θώρακος που ακόμα κοσμεί τον τοίχο στο δωμάτιό μου, τα λιοντάρια στο ζωολογικό κήπο που μάλλον ένιωθαν εντελώς εκτός κλίματος και οι καταπληκτικές Πρέσπες. Θυμάμαι ακόμα και την 'Αννυ από το πρώτο μου φοιτητικό βράδυ - για αυτό όμως μάλλον θα μιλήσω μια άλλη φορά. Ας πω μόνο πως η πρώτη εντύπωση φοιτητικής ζωής δεν επιβεβαιώθηκε από τα πολλά χρόνια που ακολούθησαν.

ΤΕΙ - Deree - Αγγλία ήταν λοιπόν η λύση στο αδιέξοδο. Ο Βασίλης τελικά επέλεξε την Αγγλία.. Έτσι και έγινε λοιπόν: A-levels στο Κολλέγιο την χρονιά 1995-96, εισαγωγή στο Cranfield University, λουκουμάδες για πέντε μέρες στον Ασπρόπυργο τον Σεπτέμβρη του 1996, HND το 1998, BSc το 1999 και MSc το σωτήριο έτος 2000. Χωρίς αμφιβολία λοιπόν, το τέλος του κόσμου που βιώσαμε εκείνο το καλοκαιρινό μεσημέρι του 1995 στις Κουκουναριές της Σκιάθου δεν είχε καμία, μα καμία απολύτως σχέση με την πραγματικότητα. Υπάρχει ζωή και μετά τις πανελλήνιες.

Θέλησα να γράψω το άρθρο αυτό λόγω των αποτελεσμάτων των πανελληνίων εξετάσεων που ανακοινώθηκαν πρόσφατα και επειδή πιστεύω βαθιά πως η εθνική παράνοια γύρω από το θεσμό των πανελληνίων και το μαύρο, ένοχο business του φροντιστηρίου είναι από τους σημαντικότερους υπεύθυνους του καταντήματος που βιώνουμε στη χώρα μας εν έτει 2012.

Οι αγρότες κλείνουν τον δρόμο και φωνάζουν "δεν έχουμε να πληρώσουμε τα φροντιστήρια των παιδιών μας". Υπάρχουν οικογένειες με μηνιαίο εισόδημα 800 € που δίνουν 300 € για φροντιστήριο "για το μέλλον των παιδιών τους". Οι τιμές φροντιστηρίου στο Κερατσίνι είναι σε ίδια τάξη μεγέθους με το Κεφαλάρι. Το φροντιστήριο είναι το σημαντικότερο είδος πρώτης ανάγκης στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης. Έχουμε τρελαθεί όλοι λοιπόν;

Πραγματικά, δεν ξέρω.

Η ερμηνεία που δίνω είναι η ακόλουθη: Πίσω από την παράνοια των πανελλαδικών και του φροντιστηρίου κρύβεται ένα κοινωνικό κοινό μυστικό, ένα ηθικό συμβόλαιο μεταξύ των μιζοκομμάτων και του λαού που δεν έσπασε μέχρι σήμερα: 

Όποιος καταφέρει να μπει στο Πανεπιστήμιο δικαιούται να "αποκατασταθεί". 

Πραγματικά, το μοναδικό παράδειγμα παγκοσμίως μιας "entitlement economy" όπως έλεγε η Founding Chair του G20 Young Entrepreneurs Alliance. Μέρι εκεί έφτασε η χάρη μας. Entitlement economy. Αν έμπαινες στο Πανεπιστήμιο, είχες δικαίωμα στην αποκατάσταση. Αυτό ήταν λοιπόν το Return-on-Investment της ελληνικής οικογένειας: Θα τα σκάσουμε χοντρά για να μπει το παιδί στο Πανεπιστήμιο, μετά όμως θα αποκατασταθεί!

Έτσι ίσως ερμηνεύονται και οι δυο μοναδικές σταθερές στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης:

1. Οι πανελλήνιες είναι αδιάβλητες

2. Κανείς δεν απολύεται από το δημόσιο.

...θυμίζω εξάλλου πως μια φορά το 1979 με τον ανεπανάληπτο Γ. Ράμμο διέρευσαν τα θέματα των πανελληνίων πράγμα που συνετέλεσε τα μέγιστα στην κατάρρευση της τότε κυβέρνησης.

Ένα τελευταίο ζήτημα που θέλω να θίξω, μάλλον το σημαντικότερο από όλα τα παραπάνω, είναι εκείνο του μηχανογραφικού δελτίου. Εκείνου του μηχανισμού δηλαδή που δημιουργεί δυστυχισμένους ανθρώπους. Εδώ και αν μιλάμε για παράνοια! Θυμάμαι πολύ καλά ένα (σχεδόν*) συμφοιτητή μου στο Μαθηματικό Κρήτης που έλεγε την εξής ιστορία: Είχε γράψει πολύ καλά στις πανελλήνιες και ήρθε η ώρα να συμπληρώσει το μηχανογραφικό. "Θα βάλω πρώτη επιλογή το Μαθηματικό!", είπε με χαρά. Αμέσως γονείς, αδέρφια, συγγενείς, καθηγητές, φίλοι, γνωστοί, με ένα στόμα - μια φωνή, έπεσαν πάνω του και φώναζαν! ΕΙΣΑΙ ΤΡΕΛΟΣ; ΘΑ ΒΑΛΕΙΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟ; ΑΦΟΥ ΜΕ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΒΑΘΜΟΥΣ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙΣ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ! 

Αν αυτό δεν είναι Ο ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΣ  τότε τι είναι;;;;

Ευτυχώς ο (σχεδόν) συμφοιτητής βρήκε στο θάρρος να τους στείλει όλους στον αγύριστο και να κάνει την επιλογή που ήθελε. Πολύ φοβάμαι πως ήταν μια μικρή μειοψηφία. Με στατιστικά ασφαλές δείγμα, γνωρίζω πως ήταν μια μικρή μειοψηφία.

Δημιουργήσαμε γενιές δυστυχισμένων ανθρώπων. Γενιές νέων που δεν σπούδασαν αυτό που ήθελαν. Γενιές νέων που δεν κυνήγησαν το όνειρό τους. Απλά, έκαναν "αυτό που πρέπει". Έγιναν πολιτικοί μηχανικοί, γιατροί, δικηγόροι, αντί να γίνουν ίσως μαθηματικοί, βιολόγοι, φιλόλογοι ή ότι άλλο επιθυμούσαν. Αντί ακόμα να κάνουν ένα τεχνικό ή ένα αγροτικό επάγγελμα. Ένας κοινωνικά αποδεκτός φασισμός είναι αυτός.

Σε μια ανοιχτή συζήτηση στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών πρόσφατα είπα πως "μόνος δρόμος για να βγούμε από την κρίση είναι να ανακαλύψουμε ξανά τη χαρά της δημιουργίας". Αναγκαία και ικανή συνθήκη για αυτό είναι να δημιουργήσουμε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που επιτρέπει στους νέους να θελήσουν και να βιώσουν τη χαρά της δημιουργίας. Για να γίνει αυτό, ριζικές, ριζοσπαστικές αλλαγές απαιτούνται σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. 

Σαν "γέφυρα" για επόμενο σχετικό άρθρο - πρόταση, θα πω ότι ένα μεγάλο πρώτο βήμα θα ήταν στην εκπαίδευση να ξαναβρούν οι λέξεις το αυθεντικό νόημά τους.

Από το ΤΙ στο ΓΙΑΤΙ: Οι σκέψεις μου για τις εκλογές της 17ης Ιουνίου

Ασπρόπυργος,

16 Ιουνίου 2012

Το Σάββατο 5 Μαϊου μοιράστηκα μαζί σας τις σκέψεις μου για τις εκλογές της 6ης Μαΐου. Συνοπτικά  προέτρεπα τον αναγνώστη να κλείσει οριστικά τον κύκλο της μεταπολίτευσης, τον κύκλο δηλαδή όπου η πολιτική στρεβλώθηκε βάναυσα ταυτιζόμενη με την απάτη, και να στηρίξει νέα, αυθεντικά και ειλικρινή κόμματα.

Σε κάθε ευκαιρία λέω πως παρακολουθούμε τη γέννηση του νέου και όπως κάθε γέννηση έτσι και αυτή αφενός θέλει τον χρόνο της αφετέρου είναι επώδυνη. Όταν όμως τελεσφορήσει, τίποτα πια δεν είναι το ίδιο!

Πράγματι λοιπόν, σήμερα το Σάββατο 16 Ιουνίου τίποτα δεν είναι το ίδιο με το Σάββατο 5 Μαΐου!

Τι μεσολάβησε; Μα τι άλλο! Η κατά κράτος ήττα, η απόλυτη συντριβή του δικομματισμού - κατ'όνομα δηλαδή δικομματισμού αφού είναι γνωστό σε όλους πως εδώ και πολλά χρόνια το ΠαΣοΚ και η Νέα Δημοκρατία ήταν στην ουσία ένα κόμμα - το μιζοκόμμα. Την Κυριακή 6 Μαΐου 2012 ο Ελληνικός Λαός έδωσε στο μιζοκόμμα ποσοστό 30%, το οποίο είναι συγκλονιστικά χαμηλό σε σύγκριση με το 80%-85% που επιτύγχανε εδώ και δεκαετίες.

Τι είναι λοιπόν αυτό το 30% για το μιζοκόμμα; Είναι ενα εκκωφαντικό μήνυμα αλλαγής!

Ενδιάμεσα, τις μέρες που μεσολάβησαν από την 6η Μαΐου μέχρι σήμερα, το σύστημα έκανε προσπάθειες απελπισμένες να σταθεί στα πόδια του. Πρώτα και κύρια, οι μεταμφιέσεις του "παλιού" ως "νέου", προεξαρχούσης της "Δημοκρατικής Συμμαχίας" & προσωπικά της κας Μπακογιάννη, επανέκτησαν το αυθεντικό τους πρόσωπο εντασσόμενες εκ νέου στο μιζοκόμμα. Το μιζοκόμμα - στη γαλάζια εκδοχή του - που επιστράτευσε όλη την "πολυσυλλεκτικότητά" του, από τσεκουροφόρους φασίστες & "αδελφούς" της Χρυσής Αυγής, μέχρι δήθεν "φιλελεύθερους" και δήθεν "μεταρρυθμιστές".

Για το άλλο, το πράσινο μιζοκόμμα ούτε λόγος να γίνεται. Είναι πολιτικό πτώμα και αυτό, μόνο που η διαδικασία αποσύνθεσής του έχει προχωρήσει πολύ ταχύτερα με αποτέλεσμα η δυσωδία του να είναι πια ανυπόφορη. Παλεύει να μπει στη Βουλή, μάλλον θα το επιτύχει. Για τελευταία φορά, σίγουρα - ευτυχώς.

Δεν θέλω να μείνω στις άλλες επιλογές που έχω ήδη απορρίψει από τις 5 Μαΐου. Θα επισημάνω μόνο ένα (ακόμα) καταπληκτικό άρθρο του Μιχάλη Χαραλαμπίδη που εξηγεί με απλά λόγια γιατί είναι ανιστόρητο να λέγεται πως η αριστερά δεν έχει ευθύνες για το σημερινό κατάντημα της χώρας. Πολύ απλά διότι ένα αυθεντικό αριστερό κόμμα μπορεί να κυβερνά  ακόμα και χωρίς να είναι στην κυβέρνηση. Πώς; Με την πολιτική ηγεμονία του που καθορίζει την πολιτική ατζέντα. Όμως, τα ελληνικά κόμματα που αυτοχαρακτηρίζονται "αριστερά" χρειάζονται πλήθος εισαγωγικών εκατέρωθεν του χαρακτηρισμού. Στην πραγματικότητα ήταν, εδώ και πολλά χρόνια, όλοι τους δεξιοί.

Στην ανάλυση της 5ης Μαΐου λοιπόν κατέληγα σε πέντε ισοδύναμες επιλογές:
- Οικολόγοι Πράσινοι
- Δημιουργία, Ξανά!
- Δράση
- ΑΝΤΑΡΣΥΑ
- Κόμμα Πειρατών

Σε πολλούς φίλους έκανε εντύπωση η αναφορά στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Θα το πω ακόμα μια φορά: Πρέπει να είναι κανείς εντυπωσιακά αδιάβαστος για να απορρίπτει αβίαστα τη φιλοσοφία της αταξικής κοινωνίας και της κοινοκτημοσύνης. Είναι μια φιλοσοφία πτυχές της οποίας εμφανίζονται από την αρχαία ελληνική & την χριστιανική παράδοση μέχρι την ευρωπαϊκή αναγέννηση, πολλές φορές με εντυπωσιακά αποτελέσματα στην πειραματική εφαρμογή τους. Με παρρησία η ΑΝΤΑΡΣΥΑ λέει πως αναφέρεται στον "σοσιαλισμό που δεν ζήσαμε", αποδεχόμενη με ειλικρίνια σπάνια τη σοβιετική στρέβλωση. Προσωπικά δηλώνω πως απέχουμε πολύ από το επίπεδο κοινωνικής ωριμότητας και ηθικής που θα επέτρεπε ακόμα και στοιχειωδώς την εφαρμογή ενός τέτοιου μοντέλου σε ευρεία κλίμακα.Αντίθετα, πρέπει να κρατήσουμε τα θετικά του στοιχεία, όπως και από άλλα αποτυχημένα μοντέλα, και να χτίσουμε ένα νέο οικονομικό/κοινωνικό μοντέλο για τον 21ο αιώνα που θα οικοδομεί την κοινωνία & οικονομία της συνεργασίας και της δημιουργικότητας. Σέβομαι όμως απόλυτα όσους εξακολουθούν να πιστεύουν στο εφαρμόσιμο του σοσιαλισμού και με απόλυτη ειλικρίνια λέω πως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι η πιο αυθεντική φωνή του χώρου.

Στη συνέχεια, με λύπη θα αποσύρω την υποστήριξή μου στους Οικολόγους Πράσινους. Αυτό κύρια για δυο λόγους: Αφενός έχουν αποτύχει παταγωδώς να εκφράσουν έναν πειστικό οικονομικό λόγο και να πείσουν πως έχουν ένα εφαρμόσιμο οικονομικό/αναπτυξιακό πρόγραμμα που θα βασίζεται στον παράγονται της βιωσιμότητας ως κύριο άξονα στην οκονομία της συνεργασίας & της δημιουργικότητας, αφετέρου γιατί έχουν ιδιαίτερα επικίνδυνο - θέλω να πιστεύω λόγω άγνοιας - λόγο στα γεωπολιτικά/γεωοικονομικά θέματα. Όταν είναι προφανές πως η Αραβική Άνοιξη σύντομα θα μετατραπεί σε Άνοιξη της Ανατολίας, οφείλεις να είσαι πολύ πιο προσεκτικός με την σχετική ανάλυσή σου. Για να είμαι ειλικρινής & δίκαιος πάντως, δεν είναι μόνο οι Οικολόγοι - Πράσινοι ανεπαρκείς στη γεωπολιτική/γεωοικονομική ανάλυσή τους. Τι να πούμε και για τη ΔΗΜΑΡ της κας Ρεπούση...

Θέλω πάντως να σημειώσω πως μετά τις εκλογές της 6ης Μαΐου έκανα μια μεγάλη προσπάθεια μέσω των κοινωνικών δικτύων να προωθήσω τη συμμαχία της κοινής λογικής, η οποία περιελάμβανε τους Οικολόγους Πράσινους, της Δημιουργία, Ξανά! και την Δράση. Με βάση τα αποτελέσματα των προηγουμένων εκλογών τα τρια αυτά κόμματα άθροιζαν περίπου 7% και ο συνασπισμός τους θα μπορούσε να είναι μια κίνηση ελπίδας η οποία ενδεχομένως να αποκτούσε μέχρι και κυβερνητική προοπτική δεδομένου του ευμετάβλητου του εκλογικού σώματος - Ας μην ξεχνάμε πως μέχρι πολύ πρόσφατα ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα κόμμα του 4% που τώρα διεκδικεί την πρώτη θέση.

Με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον παρακολουθώ το Κόμμα Πειρατών. Μου αρέσει πάρα πολύ η προσήλωσή τους στην Άμεση Δημοκρατία και στην επιμονή τους για την αξιοποίηση της τεχνολογίας στην επίτευξη ενός αληθινά δημοκρατικού μοντέλου. Ηθικά στηρίζω την κίνηση των Πειρατών και τους εύχομαι από καρδιάς κάθε επιτυχία. Θέλω να πω δημόσια πως αμφιταλαντευόμουν μέχρι και σήμερα αν θα τους επιλέξω για την 17η Ιουνίου ή θα προτιμήσω τη Δημιουργία, Ξανά! (μαζί με Δράση-ΦΙΣ), όπως και τελικά κάνω. Θεωρώ όμως τις δυο επιλογές σχεδόν ισοδύναμες και να ξέρουν οι αγαπητοί φίλοι πως θα είμαι κοντά τους και επιθυμώ να είμαι ενεργός συνομιλητής και συνοδοιπόρος τους. Γιατί τελικά δεν τους ψηφίζω τώρα; Τα κείμενά τους μαρτυρούν ότι είναι ακόμα σε early beta :-) Δεν παύουν όμως να είναι στη σωστή κατεύθυνση και είμαι βέβαιος πως θα είναι τμήμα της λύσης.

Έρχομαι λοιπόν στην επιλογή μου για τις εκλογές της 17ης Ιουνίου, η οποία δεν έχει αλλάξει. Είναι όμως λιγότερο ενθουσιώδης και αμέσως εξηγώ γιατί: α) Η συμμαχία της κοινής λογικής έγινε μεν αλλά ημιτελής. Είναι μεγάλο το κενό των Οικολόγων - Πρασίνων. β) Ο τρόπος που έγινε, ανακοινώθηκε και διαχειρίστηκε εν γένει η συμμαχία αυτή είχε αναμφίβολα άρωμα παλαιοκομματικό. γ) Υπάρχουν φωνές στη συμμαχία που ο λόγος τους για τα γεωπολιτικά/γεωοικονομικά ζητήματα έχει ανεπάρκειες ίδιες ή και μερικές φορές εντονότερες εκείνων που έχει και ο λόγος των Οικολόγων-Πρασίνων όπως ανέλυσα παραπάνω. δ) Το κυριότερο: Ακούω να γίνονται συζητήσεις για "μετεκλογική συνεργασία με τα φιλο-ευρωπαϊκά κόμματα". Αυτό είναι εντελώς απαράδεκτο, ανυπόστατο και ανιστόρητο! Δεν υπάρχουν, δυστυχώς, φιλο-ευρωπαϊκά κόμματα πέραν των Οικολόγων-Πράσινων και των Πειρατών. Αν εννοούνται αυτά, καλώς. Φοβάμαι όμως πως υπονοούνται είτε τα μιζοκόμματα ή τα αριστεροδεξιά απολιθώματα.

Η θέση των μιζοκομμάτων είναι πρώτα εκτός νόμου και μετά στα ειδικά δικαστήρια και των αριστεροδεξιών απολιθωμάτων είναι στο "χρονοντούλαπο της ιστορίας" και πουθενά αλλού. Σίγουρα αμφότεροι οι απαράδεκτοι σχηματισμοί δεν έχουν καμία θέση στην κυβέρνηση.

Θέλω να πιστεύω πως μετά το αποτέλεσμα των εκλογών, που ευελπιστώ να είναι θετικό, η συμμαχία θα δικαιολογήσει τον τίτλο της και θα επικρατήσει η κοινή λογική. Τι επιτάσσει η κοινή λογική για τη διακυβέρνηση της χώρας; Τίποτα άλλο παρά μη κομματική κυβέρνηση ειδημόνων με ευρεία κοινοβουλευτική στήριξη και τουλάχιστον διετή διάρκεια η οποία θα έχει όλη την ηθική & πολιτική νομιμοποίηση τόσο για να διαπραγματευτεί επιτυχώς με τους Ευρωπαίους εταίρους μας και τον διεθνή παράγοντα όσο και για να ηγηθεί του Ελληνικού Λαού στη δημιουργική επανάσταση που προϋποτίθεται για να υπάρχουν ρεαλιστικές ελπίδες να αποφύγουμε την εθνική καταστροφή που επέρχεται.

Με αισιοδοξία λοιπόν και αγωνιστικό πνεύμα σας καλώ να ψηφίσουμε όλοι αύριο νέα, αυθεντικά & ειλικρινή κόμματα. Σαν πρώτη επιλογή βλέπω τη συμμαχία Δημιουργία, Ξανά! και σαν δεύτερη το Κόμμα Πειρατών, ενώ ορθολογικές κρίνονται και οι επιλογές των Οικολόγων Πρασίνων & της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Με θλίψη βλέπω πως οι υπόλοιπες επιλογές είναι πασιφανώς μη ορθολογικές - Πράγμα που ίσως μαρτυρά γιατί ο Κανένας είναι με διαφορά το κρισιμότερο μέγεθος της ελληνικής πολιτικής σκηνής.

Έγραψα πρόσφατα πως σε ορατό μέλλον η 6η Μαΐου θα γιορτάζεται σαν ημέρα απελευθέρωσης. Σήμερα αυτό το πιστεύω ακόμα περισσότερο. Ξενικήσαμε στις 6 Μαΐου την πορεία απελευθέρωσης από την τυραννία του τριγώνου της αποτυχίας, Οικονομική Ολιγαρχία - "¨Πολιτικό" Προσωπικό - Μέσα "Ενημέρωσης". Το 30% στο οποίο περιορίσαμε το μιζοκόμμα ήταν μια εντυπωσιακή επιτυχία!

Από την ημέρα εκείνη βέβαια μέχρι την οριστική επίτευξη της πλήρους απελευθέρωσης θα περάσει διάστημα μακρύ και θα απαιτηθεί το ξεπέρασμα δυσκολιών μεγάλων. Πάνω απ'όλα θα πρέπει να μάθουμε να συνεργαζόμαστε. Να είμαστε όμως αισιόδοξοι: Μπορούμε να τα καταφέρουμε αξιοποιώντας το απεριόριστο συμβολικό και το εξαίρετο ανθρώπινο κεφάλαιό μας.

Κυριότερος παράγοντας επιτυχίας της εθνικής προσπάθειας είναι η μαζική επιστροφή της Γενιάς του Δέκα στην Πολιτική. Η επιστροφή αυτή αναμφίβολα θα λάβει σάρκα & οστά με τη δημιουργία ενός νέου, μεγάλου δημοκρατικού κόμματος πιθανότατα συνθέτοντας απόψεις μεταξύ των πέντε κινήσεων που ανέφερα στην ανάλυση της 5ης Μαΐου και σίγουρα κινητοποιώντας αδρανείς δυνάμεις που για την ώρα επιλέγουν την αποχή. 

Είναι κάτι που εμφανώς έχει αρχίσει να γίνεται, είναι ένα ρεύμα μη αναστρέψιμο και η πολιτική ηγεμονία της γενιάς αυτής σύντομα θα είναι πασίδηλη εντός και εκτός της χώρας.

Πάντα αγωνιστικά & αισιόδοξα,

Δημήτρης Γ.Ε. Τσίγκος

Από το ΤΙ στο ΓΙΑΤΙ: Οι σκέψεις μου για τις εκλογές της 6ης Μαΐου

Ασπρόπυργος,

5 Μαΐου 2012

Οι αυριανές εκλογές είναι αναμφίβολα ένα μεγάλο ορόσημο για όλους τους Έλληνες. Όλους εμάς που από το 1989 ακούμε ότι "κλείνει ο κύκλος της μεταπολίτευσης" και δυστυχώς τη μεταπολίτευση αυτή τη βλέπουμε να παραμένει εφτάψυχη και να επιβιώνει με όλες τις στρεβλώσεις της μέχρι σήμερα.

Ευτυχώς, αν μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει τη λέξη αυτή για τόσο δυσάρεστες καταστάσεις, η αποκάλυψη του επιπέδου της διαφθοράς, των υπόγειων χρηματοδοτήσεων και της διασπάθισης δημοσίου χρήματος που έγινε από το ΠαΣοΚ και τη Νέα Δημοκρατία σε συνδυασμό με την τραγωδία της οικονομικής κρίσης που απειλεί να στείλει την Ελλάδα 100 χρόνια πίσω, στη σφαίρα του τρίτου κόσμου, έφεραν οριστικά το τέλος της μεταπολίτευσης. Τα δραματικά μειωμένα ποσοστά των δυο "μιζοκομμάτων" στις αυριανές εκλογές θα επιβεβαιώσουν την αλλαγή σελίδας με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο.

Παρακολουθώντας τις ιστορικές αυτές εξελίξεις ο ελληνικός λαός, όλοι εμείς, καλείται αύριο να ψηφίσει. Είναι τώρα η στιγμή να φύγουμε από την ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής, να φύγουμε από διλήμματα τύπου Pepsi  ή Coka Cola, Ολυμπιακός ή Παναθηναϊκός, Ναι ή Όχι στο μνημόνιο, κλπ. Είναι η ώρα της αναλυτικής σκέψης, είναι η ώρα του ορθού λόγου.

Έχοντας αυτά στο μυαλό μου, σε ένα πρόσφατο post μου στο facebook είχα πει σχετικά με τις εκλογές της 6ης Μαΐου:

"Στις Εκλογές: Όχι σε ΠαΣοΚ/ΝΔ, όχι σε ΚΚΕ/ΣΥΝ/ΔημΑρ, όχι σε Καμμένους και Μητσοτάκηδες, όχι σε Φασισταριά, είτε ορίτζιναλ-χρυσά ή ημιτασιόν-λαϊκά! Τι μένει; Πολλές επιλογές: ΦΙΣ/Δράση, ΔηΞα!, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Οικολόγοι-Πράσινοι, κα. Ότι πιστεύει καθένας να το ψηφίσει! Αλλά να είναι κόμματα ειλικρινή και αυθεντικά. Να δώσουμε τέλος στην υποκρισία!"

Εξακολουθώ να υποστηρίζω ακλόνητα την άποψη αυτή. Επιλογές όπως οι Οικολόγοι - Πράσινοι, η Δράση, η Δημιουργία Ξανά!, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ακόμα και το νέο κόμμα των Πειρατών, έχουν χαρακτηριστικά αυθεντικότητας και ειλικρίνειας που πρέπει να τύχουν εκτίμησης και υποστήριξης από τον Ελληνικό λαό! Αυτό σε πλήρη αντίθεση με τα παλιά, παρωχημένα κόμματα της παρακμής και του λαϊκισμού που κυριάρχησαν τα τελευταία 40 χρόνια και ήρθε η ώρα να μπουν οριστικά στο παρελθόν.

Νομίζω όμως πως αξίζει να δούμε κάποια βαθύτερη ανάλυση της επιλογής μας για την ψήφο της 6ης Μαΐου. Πρέπει να μην μείνουμε στο "TI" αλλά να φτάσουμε στο "ΓΙΑΤΙ". Να φύγουμε από τον δρόμο της ποδοσφαιροποίησης της πολιτικής και τα ανύπαρκτα διλήμματα και να βαδίσουμε στον δρόμο του ορθολογισμού.

Να σας πω λοιπόν "γιατί" δεν θα ψηφίσω τα περισσότερα "παλιά" κόμματα που διεκδικούν την ψήφο μου.

- Δεν θα ψηφίσω το ΠαΣοΚ για να μην είμαι εγώ αυτός που θα δώσει την ευχαρίστηση στον Joseph Goebbels να βλέπει την τέχνη του να κερδίζει στη χώρα που γεννήθηκαν η Δημοκρατία και η Παρρησία. Το κόμμα αυτό που στη δεκαετία του '80 έβαλε τα θεμέλια της οικονομικής καταστροφής της χώρας οικοδομώντας μια οικονομία εξαγωγής κεφαλαίων δια μέσου του χρέους, το κόμμα αυτό που μέχρι χθες μας έλεγε ότι "λεφτά υπάρχουν", το κόμμα αυτό που έχοντας αποκτήσει μια απόλυτα οπορτουνιστική, νεοφιλελεύθερη λογική και κατέρχεται στις εκλογές με όνομα "σοσιαλιστικού κινήματος" - που όμως χρειάζεται να το φυλάει νυχθημερόν μια μεραρχία ΜΑΤ - αξίζει του χλευασμού μας και μόνο.

- Δεν θα ψηφίσω τη Νέα Δημοκρατία γιατί φέρει βαρύτατες ευθύνες για το κατάντημα της πολιτικής. Διότι και εκείνη αντελήφθη το "κυβερνώ" ως "διορίζω". Διότι και εκείνη όταν έπρεπε να πάρει τις στρατηγικές αποφάσεις και να τις υλοποιήσει, είχε "παρκάρει στο κράτος". Διότι ακόμα την πενταετία 2004-2009 έχασε τελείως τον έλεγχο της οικονομίας, ανέβασε εγκληματικά τα ελλείμματα και υποθήκευσε το μέλλον των επόμενων γενιών. Ακόμα χειρότερα όμως δεν της συγχωρώ με τίποτα που δέχεται ακόμα και σήμερα να συνδιαλέγεται με τα ακροδεξιά, μέχρι και φασιστικά στοιχεία. Δεν είναι δυνατόν ο διάδοχος του Μιχαλολιάκου στην προεδρεία της Νεολαίας ΕΠΕΝ,  προσωπική επιλογή του δικτάτορα Παπαδόπουλου - ο τσεκουροφόρος Μάκης Βορίδης να είναι στα ψηφοδέλτια του κόμματος που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Όχι, δεν μπορεί να νομιμοποιείται η ατζέντα του νεοναζισμού από το κόμμα που επανέφερε τη δημοκρατία στη χώρα μας.

Σημειώνω πως η κοινή λογική λέει πως μετά την αποκάλυψη ότι τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ελάμβαναν υπόγειες, παράνομες χρηματοδοτήσεις από διεθνή και εγχώρια επιχειρηματικά κέντρα θα έπρεπε να είχαν τεθεί εκτός νόμου και να έχει απαγορευτεί η κάθοδός τους στις εκλογές.

- Δεν θα ψηφίσω ΚΚΕ γιατί δεν μπορώ να υποστηρίξω κόμματα που προωθούν το απόλυτο μονοπώλιο. Δεν είναι δυνατόν 20+ χρόνια μετά την πτώση του λεγόμενου "υπαρκτού σοσιαλισμού" το ΚΚΕ ακόμα να υμνεί τον Στάλιν και τις "επιτυχίες" του. Πολύ χειρότερα το ΚΚΕ - για να ακριβολογούμε, η ηγεσία του - έχει παρεκτραπεί σε μια μεσαιωνικού τύπου τακτική που μόνο η Καθολική Εκκλησία της ιστορικής αυτής περιόδου μπορεί να συναγωνιστεί. Τι μας λέει το ΚΚΕ; Λέει ότι μέχρι να έρθει η λαϊκή κυριαρχία, δεν μπορεί να γίνει τίποτα. Ο καπιταλισμός δεν αλλάζει, πάντα αυτός ήταν, απλώς τώρα έδειξε το πραγματικό του πρόσωπο. Δεν έχει νόημα οποιαδήποτε προσπάθεια ουσιαστικής βελτίωσης των πραγμάτων για τα λαϊκά στρώματα, την εργατική τάξη. Είναι πολύ φυσιολογικό που η Αλέκα Παπαρήγα δεν θέλει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης. Θα ήταν σαν να γινόταν η Δευτέρα Παρουσία την εποχή του παπικού μεσαίωνα. Είπαμε, δεν μπορεί να γίνει τίποτα! Μέχρι να γίνει η Δευτέρα Παρουσία - συγγνώμη, μέχρι να έρθει η λαϊκή κυριαρχία - εμείς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να οργανωνόμαστε στο ΠΑΜΕ, να κλείνουμε κανένα λιμάνι και να αγοράζουμε κουπονάκια ενίσχυσης. Α, και για να μην ξεχνιόμαστε: Όπως οι παπάδες του μεσαίωνα "ευλογούσαν" το κρέας και το έκαναν "νηστίσιμο" έτσι και το ΚΚΕ μπορεί να "ευλογεί" απολύσεις και άλλες παρόμοιες τακτικές στον Ριζοσπάστη διότι γίνονται για "καλό σκοπό". Τέλος, πάντα στη λογική του παπικού μεσαίωνα, το ΚΚΕ άρχισε να μοιράζει και "συγχωροχάρτια", όπως έκανε για τον Άρη Βελουχιώτη και τον Νίκο Ζαχαριάδη. Άντε σύντροφοι, συγχωρείστε και κανέναν εν ζωή.

- Δεν θα ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ, παρότι το έκανα τόσο το 2007 όσο και το 2009, γιατί έχει εγκλωβιστεί σε ιδεολογικές αγκυλώσεις και φλερτάρει με το λαϊκισμό. Είναι πολύ κρίμα για μια δύναμη που θα μπορούσε να εκφράσει το προοδευτικό ρεύμα ενός νέου ανθρωπισμού, που θα μπορούσε να αναπτύξει μια νέα προοδευτικότητα βασισμένη στην ανάπτυξη μιας σχέσης του υποκειμένου με το αντικείμενο της  εργασίας του έχουσα στο επίκεντρο τη δημιουργία. Αντίθετα έχει εγκλωβιστεί σε λαϊκιστικές κορώνες για το "απεχθές" χρέος, που ακόμα και αν είναι έτσι είναι σύμπτωμα - όχι αιτία του προβλήματος. Θα ήθελα πραγματικά πολύ να δω το ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα να μας καλούν να γίνουμε όλοι μάστορες και να στοχοποιούσε την οικονομική ολιγαρχία που είναι η κύρια υπεύθυνη για τα δεινά του τόπου & του λαού μας. Αντί αυτού, ακούω ρητορείες κενές ουσιαστικού περιεχομένου. Βλέπω στόχευση στο συναίσθημα ενώ αυτό που χρειαζόμαστε είναι ο ορθός λόγος. Δάκρυσα ακούγοντας τον Μανώλη Γλέζο να λέει την ιστορία του μεγάλου αγωνιστή Μάθιου Πόταγα. Τι μας λέει σήμερα ο Μάθιος Πόταγας; Μας λέει πως όσο και αν είμαστε λίγοι και μόνοι, πρέπει να κάνουμε το σωστό για τον τόπο. Ποιο είναι το σωστό για τον τόπο και το λαό σήμερα; Είναι η άρση των απαράδεκτων στρεβλώσεων, είναι η διάλυση της οικονομικής ολιγαρχίας και τα εγκληματικά χαρακτηριστικά, είναι η ανάπτυξη ενός νέου οικονομικού παραγωγικού μοντέλου με έμφαση στη δημιουργικότητα και τη δικαιοσύνη. Ο ΣΥΡΙΖΑ δυστυχώς στο πρόγραμμα και τη ρητορική του αγνοεί τον Μάθιο Πόταγα.

- Δεν θα ψηφίσω ΛΑΟΣ ούτε Ανεξάρτητους Έλληνες γιατί είμαι οπαδός του ορθού λόγου και αντίπαλος του λαϊκισμού. Ότι στην ελληνική πολιτική σκηνή του 21ου αιώνα θα πρωταγωνιστούσε ο λαϊκισμός ήταν κάτι που πραγματικά δεν το ανέμενα. Το ποσοστό ψήφων που θα λάβουν τα κόμματα αυτά το παίρνω ως ένα ισχυρό μήνυμα ότι πρέπει να ενισχύσουμε την Παιδεία στη χώρα μας.

- Δεν θα ψηφίσω Χρυσή Αυγή διότι η θέση των νεοναζί, των φασιστών και των μπράβων την νύχτας είναι στη φυλακή και όχι στο κοινοβούλιο. Είναι η θέση που αργά ή γρήγορα θα βρεθούν, ακολουθώντας το παράδειγμα των προτύπων τους. Όσο για αυτούς που σκέφτονται να ψηφίσουν εθνικοσοσιαλισμό, τους προτείνω να πάνε μια βόλτα μέχρι τη Δρέσδη της Γερμανίας. Η απόλυτη καταστροφή και η πλήρης διάλυση περιμένουν τους λαούς που θα πιστέψουν ότι είναι οι "εκλεκτοί" και θα ακολουθήσουν τον εθνικοσοσιαλισμό. Πέρα από το ηθικό σκέλος του θέματος, είναι και θέμα επιβίωσης. Η υιοθέτηση του εθνικοσοσιαλισμού έστω και από μικρή μερίδα του λαού θα μας οδηγήσει με μαθηματική ελπίδα στην καταστροφή.

- Δεν θα ψηφίσω την Ντόρα Μπακογιάννη ούτε τη Λούκα Κατσέλη. Δεν πρόκειται ποτέ έμπρακτα να επικροτήσω τη μεταμφίεση του "παλιού" ως "νέο". Αυτός ο πολιτικός μεταμορφισμός είναι που ευθύνεται για την κατάντια της Ελληνικής Δημοκρατίας. Αυτός ο πολιτικός μεταμορφισμός είναι ότι πιο συντηρητικό, ότι πιο στρεβλό, ότι πιο σάπιο σε τελική ανάλυση έχει δώσει το πολιτικό σύστημα. Λυπάμαι που κάποιοι αντικειμενικά αξιόλογοι συμπολίτες μας έχουν ακολουθήσει Λούκα & Ντόρα, τον δρόμο δηλαδή της πολιτικής & οικονομικής ολιγαρχίας. Κάνουν λάθος μεγάλο, ευελπιστώ να το καταλάβουν σύντομα. Το παλιό δεν γίνεται να αναβαπτιστεί ως νέο.

- Δεν θα ψηφίσω τον Φώτη Κουβέλη διότι εκφράζει το χειρότερο πρόσωπο της ελληνικής αριστεράς. Είναι ο "Σημίτης του Συνασπισμού". Μιλάει πολύ μα δεν λέει τίποτα. Μας καλεί να τον ψηφίσουμε γιατί είναι συμπαθής, όμως όπως μου έλεγε και υποψήφιος βουλευτής του όταν τον ρώτησα "μα καλά, και αν μπείτε στην κυβέρνηση τι θα κάνετε;" μου απάντησε εύγλωττα "τα ίδια αλλά με πιο ανθρώπινο πρόσωπο". Δεν ξέρω τι να πω πια με αυτήν την ιδεολογική & πολιτική παρακμή. Πάνω απ'όλα όμως δεν θα ψηφίσω Κουβέλη λόγω της Ρεπούση. Όποιος μιλά για "συνωστισμό στο λιμάνι της Σμύρνης" δεν είναι ούτε αριστερός ούτε φιλελεύθερος, είναι φασίστας.


Με βάση την παραπάνω ανάλυση ΠαΣοΚ, Νέα Δημοκρατία, ΚΚΕ, ΣυΡιζΑ, Δημ.Αρ., ΛΑΟΣ, Αν.Ελλ., Χ.Α, Δη.Συ. και Κοιν.Συμ. δεν μπορούν καμία περίπτωση να αποτελέσουν ορθολογικές επιλογές της ψήφου μας. Τι μένει; 

Από τα μικρότερα κόμματα αυτά που νομίζω πως αξίζουν οπωσδήποτε της προσοχής μας είναι τα ακόλουθα:

1. Οικολόγοι Πράσινοι
2. ΑΝΤΑΡΣΥΑ
3. Πειρατές
4. Δράση
5. Δημιουργία Ξανά!

Πιστεύω πως ψήφος σε οποιοδήποτε από τα κόμματα αυτά έχει ορθολογικά χαρακτηριστικά και ΔΕΝ είναι "χαμένη ψήφος".

Ποιο από τα πέντε αυτά κόμματα όμως; Καθένας ας αποφασίσει με βάση τα κριτήριά του ως προς το σημαντικό και καλό για το λαό και τον τόπο! Με απόλυτη ειλικρίνεια, όχι μόνο σέβομαι αλλά και υποστηρίζω ψήφο σε οποιοδήποτε από αυτά τα κόμματα ως αποτέλεσμα ορθού λόγου.

Όσον αφορά τη δική μου προσωπική ανάλυση και επιλογή, έχει ως ακολούθως:

1. Οικολόγοι Πράσινοι: Το διεθνές κίνημα της οικολογίας από την σκοπιά της βιώσιμης οικονομικής ανάπτυξης, της ορθολογικής χρήσης των φυσικών πόρων και της κοινωνικής δικαιοσύνης κινείται αναμφισβήτητα στη σωστή κατεύθυνση. Στην Ελλάδα όμως περιμέναμε περισσότερα. Από τις Ευρωεκλογές που οι Οικολόγοι Πράσινοι πέτυχαν την είσοδό τους στην Ευρωβουλή, οι προσδοκίες ήταν πολύ μεγάλες. Οι δικές μου δεν έχουν καλυφθεί. Αυτό που περίμενα ήταν η πρόταση ενός συγκεκριμένου οικονομικού μοντέλου βιώσιμης ανάπτυξης, η προαγωγή της επιχειρηματικότητας με σεβασμό στο περιβάλλον. Περίμενα και ισχυρότερη αντίδραση στη γελοιότητα της επιδοτούμενης επιχειρηματικότητας των ΑΠΕ, η οποία ούτε βιώσιμη ενεργειακή υποδομή δημιουργεί ούτε ορθολογική διαχείριση των κοινωνικών πόρων αποτελεί.

2. ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Έχω μεγαλώσει σε μια οικογένεια που έχει δώσει το αίμα της για τον κομμουνισμό και που προδόθηκε από την κομματική γραφειοκρατία. Πιστεύω στην κοινοκτημοσύνη ως ύψιστο επίπεδο κοινωνικού & πολιτικού πολιτισμού. Αντιλαμβάνομαι πλήρως πόσο δύσκολο είναι να πραγματωθεί. Πιστεύω ότι πρώτα πρέπει να λειτουργήσει σωστά η αστική δημοκρατία, να λειτουργήσει αποτελεσματικά η παιδεία, να προαχθούν τα κοινωνικά ιδεώδη της συνεργασίας, της ισότητας και στη συνέχεια να προχωρήσουμε σε αλλαγή του κοινωνικού μοντέλου. Υπό το πρίσμα αυτό, οι απόψεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έρχονται για μένα από ένα μακρινό - όμως πολύ ευτυχισμένο - μέλλον. Μου αρέσει πολύ που μιλά για τον "σοσιαλισμό που δεν ζήσαμε" σε αντίθεση με την ηγεσία του ΚΚΕ που προσπαθεί να κάνει τη νύχτα-μέρα με το σοβιετικό έκτρωμα. Συνοπτικά, όποιος πραγματικά πιστεύει στο εφαρμόσιμο των ιδεών του κομμουνισμού πρέπει να ψηφίσει ΑΝΤΑΡΣΥΑ, είναι μακράν η πιο αυθεντική και ειλικρινής φωνή του χώρου. Θα ήθελα πολύ να τη δω να πρωταγωνιστεί στη δημιουργία ενός νέου συνεταιριστικού κινήματος. Θα ήθελα ακόμα να τη δω να στηλιτεύει την στρέβλωση της σχέσης του υποκειμένου με το αντικείμενο της εργασίας του.

3. Κόμμα Πειρατών: Πραγματικά αξιόλογη πρωτοβουλία που πρέπει να τη δούμε πολύ προσεκτικά. Οι αξίες τους είναι βαθιά δημοκρατικές και αναμφίβολα προοδευτικές. Είμαι βέβαιος πως το Κόμμα Πειρατών θα εξελιχθεί σε έναν από τους φορείς προοδευτικού λόγου του τόπου μας. Αυτό που δεν βλέπω ξεκάθαρα είναι μια σαφής, βιώσιμη πολιτική & οικονομική στρατηγική. Ευελπιστώ να βγουν ενισχυμένοι από τις εκλογές, να συνεχίσουν με το ίδιο και περισσότερο ενθουσιασμό και να αναπτύξουν συγκεκριμένες δράσεις & προτάσεις. Σε κάθε περίπτωση η θέση ότι η επανάσταση της πληροφορίας μπορεί να οδηγήσει σε αναβίωση της άμεσης δημοκρατίας είναι στρατηγικά σωστή και ας μου επιτραπεί να αναφέρω ένα σχετικό άρθρο μου του 2006 με τίτλο "Διαδίκτυο, ψηφιακή ελευθερία και άμεση δημοκρατία"

Αφού λοιπόν παρουσίασα τις παραπάνω σκέψεις μου για Οικολόγους, ΑΝΤΑΡΣΥΑ και Πειρατές, αφού ακόμα επαναλάβω ότι θεωρώ ψήφο σε όποιο από τα κόμματα αυτά ως πράξη ορθολογική που χρήζει σεβασμού και στήριξης από όλους, ας έρθω στις δυο τελευταίες επιλογές οι οποίες είναι πλησιέστερες όλων στα πιστεύω μου: Η Δράση και η Δημιουργία Ξανά.

Δεν θυμάμαι ποτέ να έχω προβληματιστεί περισσότερο για μια επιλογή. Χθες στο twitter είπα πως σκέφτομαι να ψηφίσω τη Δημιουργία Ξανά και είχα αντιδράσεις από διάφορους χώρους, συμπεριλαμβανομένων ανθρώπων που σέβομαι και εκτιμώ βαθιά. Θέλω με απόλυτα κατηγορηματικό τρόπο να πω ότι δεν θεωρώ πως Δράση & Δημιουργία Ξανά είναι σε κάποια κόντρα, σε αντιπαλότητα. Το ίδιο και με τα υπόλοιπα τρία κόμματα που παρουσίασα πιο πάνω. Αντίπαλός μας είναι τα μιζοκόμματα ΠαΣοΚ & ΝΔ, αντίπαλός μας είναι τα πολιτικά απολιθώματα της αριστεράς & της δεξιάς, αντίπαλός μας είναι τα μπάζα της μεταπολίτευσης.

Ο Μανώλης Γλέζος, σε άλλο context βέβαια που νομίζω σχολίασα επαρκώς παραπάνω, είπε κάτι πολύ σωστό. Υπάρχουν αντίπαλοι, υπάρχουν και σύμμαχοι. Μεταξύ των συμμάχων υπάρχουν και κάποιοι με (ελαφρώς) διαφορετικές απόψεις. Αυτή νομίζω είναι η κατάσταση με τη Δράση & τη Δημιουργία Ξανά.

Η προσωπική μου επιλογή παραμένει η Δημιουργία Ξανά. Γιατί; Γιατί είναι start-up! Τι εννοώ με αυτό; Κάτι βαθιά πολιτικό: Όταν ζητάς τη μεγάλη επιστροφή των Πολιτών στην Πολιτική, όταν μιλάς στην κοινωνία και καλείς τον κόσμο να ανακτήσει την ιδιότητα του πολίτη, πρέπει να είσαι προετοιμασμένος για αυτό που ονομάζουμε "learning curve", ένα στάδιο δηλαδή ωρίμανσης της πολιτικής σκέψης και του πολιτικού λόγου. Το στάδιο αυτό είναι πράγματι πολύ επικίνδυνο καθώς η προσπάθεια μπορεί να εκτραπεί σε κατευθύνσεις πολύ διαφορετικές από αυτές που είχαν στο μυαλό τους οι ιδρυτές.

Ειδικά στη Δημιουργία Ξανά είδα θέσεις για το μεταναστευτικό οι οποίες με βρίσκουν κάθετα αντίθετο. Θέλω να πιστεύω πως είναι ένα δείγμα ανωριμότητας που είναι πολύ φυσιολογικό σε κόμμα που έχει ζωή λίγων εβδομάδων. Η ουσία όμως είναι πως η Δημιουργία Ξανά πραγματώνει δυο στρατηγικές επιλογές - μονόδρομους για την έξοδο από την κρίση που δεν είναι άλλες από την επιστροφή των Πολιτών στην Πολιτική και την ανάπτυξη μιας νέας σχέσης με την εργασία που θα έχει στο επίκεντρο τη δημιουργία με την επιχειρηματικότητα, όχι σαν ιδιοτέλεια, όχι σαν "κάνω εταιρεία", όχι σαν ταξικό ή κληρονομικό προνόμιο, αλλά ως μια μαζική, καθολική κοινωνική επιλογής ως μια στάση ζωής που θα οδηγήσει τον καθένα μας να προσφέρει στην κοινωνία ότι μπορεί βάσει των δυνατοτήτων του και να περιμένει να λάβει ότι την κοινωνία ότι χρειάζεται σύμφωνα με τις ανάγκες του.

Η Δράση είναι μια υγιής κίνηση. Ο Στέφανος Μάνος στη δύση του πολιτικού του κύκλου κινείται σε πολύ σωστό δρόμο. Χωρίς να γνωρίζω λεπτομέρειες, ως εξωτερικός παρατηρητής εκλαμβάνω την άρνηση συνεργασίας με τη ΔΗ.ΣΥ., δηλαδή η απόδειξη ότι λέει αλήθεια όταν μιλά για αλλαγή κουλτούρας και νοοτροπίας, ήταν ένα μεγάλο βήμα μπροστά. Όπως ο ίδιος ο Στέφανος Μάνος είχε πει, οι αρχιερείς της προηγούμενης θρησκείας δεν μπορούν να θεμελιώσουν τη νέα θρησκεία που χρειαζόμαστε. Η πράξη αυτή μου απάντησε και ένα άλλο μεγάλο ιστορικό μου ερώτημα, για το πως ο Μάνος είχε βρεθεί στο ψηφοδέλτιο επικρατείας του ΠαΣοΚ. Υποθέτω η αλλαγή αυτής στάσης μάλλον σημαίνει ότι έχει μετανιώσει και αυτό είναι πολύ σημαντικό.

Γιατί λοιπόν επιλέγω Δημιουργία Ξανά και όχι Δράση; Κυρίως γιατί η επιλογή αυτή περιέχει έναν ισχυρό συμβολισμό για την επιστροφή των Πολιτών στην Πολιτική που είναι η κορυφαία προϋπόθεση για τη διάσωση της χώρας.

Δεν είμαι σίγουρος αν Δημιουργία Ξανά, Δράση, Οικολόγοι  Πράσινοι, ΑΝΤΑΡΣΥΑ και Κόμμα Πειρατών θα είναι όλοι στη Βουλή της 7ης Μαΐου. Πιστεύω πως δυο ή τρεις από αυτούς όντως θα είναι και θα επηρεάσουν θετικά της εξελίξεις.

Αυτό για το οποίο είμαι ΑΠΟΛΥΤΑ ΒΕΒΑΙΟΣ είναι πως τα κόμματα αυτά έχουν ήδη κατακτήσει την ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΉ & ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΗΓΕΜΟΝΙΑ και είναι μόνο θέμα χρόνου, λίγου μάλιστα, αυτό να αποτυπωθεί και στους κοινοβουλευτικούς συσχετισμούς.

Κλείνω το μακροσκελές αυτό κείμενο εκφράζοντας τη μεγάλη μου αισιοδοξία ότι η επιστροφή των Ελλήνων στη Πολιτική όχι μόνο θα σώσει την Ελλάδα από την επερχόμενη καταστροφή αλλά θα σηματοδοτήσει την επιστροφή της Ευρώπης στην Πολιτική με εξαιρετικά θετικές συνέπειες στη ζωή όλων μας.

Αγωνιστικά και αισιόδοξα,

Δημήτρης Τσίγκος

Πραγματικά επικίνδυνος

Οργή και αγανάκτηση. Τι ποιο λογικό να νιώσει κανείς βλέποντας την κλεπτοκρατική κάστα που διέλυσε τη χώρα, φροντίζοντας βέβαια για την οικονομική της ευμάρεια, να ζητά από όλους εμάς "θυσίες" για να "σωθεί η χώρα".

Δεν υπάρχει καμία ντροπή.

Οι εγκληματίες, εκείνοι που το 1996 έδωσαν μια "καθαρή λύση" μεταξύ του διδύμου της συμφοράς Σημίτη-Άκη, την ίδια στιγμή που είχαν μπροστά τους μια εντυπωσιακά καθαρή στρατηγική ανάλυση για την πορεία που έπρεπε να ακολουθήσει η χώρα, οι ίδιοι που μετέτρεψαν το "Ολυμπιακό Όνειρο" σε χλιδάτο πάρτυ προμηθειών και άφησαν την "προίκα" των αγώνων να ρημάζει για περίπου μια δεκαετία, εκείνοι που μπήκαν στην πολιτική φτωχοί & ανεπάγγελτοι και σήμερα, κατά ένα μαγικό τρόπο, διάγουν βίο πολυτελή, είναι εκείνοι που μας καλούν σε θυσίες.

Αυτή ήταν λοιπόν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Η επανάσταση έχει ήδη αρχίσει.

Ποιά μορφή όμως πρέπει να λάβει;

Έχει γίνει φανερό τα τελευταία χρόνια πως το "σύστημα" δεν επηρρεάζεται καθόλου από παραδοσιακού τύπου εκφράσεις αντίστασης. Ένα εκατομμύριο κόσμος μαζεύεται στο Σύνταγμα και αρκούν λίγα ενορχηστρωμένα επεισόδια, μερικά καμένα κτήρια και η ιστορία συνεχίζεται κανονικά.

Όχι, αν κατεβώ στο Σύνταγμα να εκτονωθώ, φωνάξω μερικά συνθήματα, σπάσω ένα-δυο αυτοκίνητα, ίσως πυρπολήσω και δυο υποκαταστήματα τραπεζών, στην πραγματικότητα ενισχύω το σύστημα και σε καμία απολύτως περίπτωση δεν είμαι επικίνδυνος για αυτό.

Πώς μπορώ να γίνω πραγματικά επικίνδυνος για το "σύστημα";

Πρώτα και κύρια πρέπει να ερμηνεύσω την πραγματικότητα. Τι στο καλό συμβαίνει. Αυτό λοιπόν που κατά την ταπεινή μου γνώμη συμβαίνει είναι το ακόλουθο: Στη χώρα μας κυριαρχεί μια οικονομική ολιγαρχία με ξεκάθαρα εγκληματικά χαρακτηριστικά, τόσο στην προέλευση του πλούτου της όσο και στις πρακτικές διατήρησής του.

Η οικονομική αυτή ολιγαρχία έχει δυο βασικά εργαλεία: Αφενός τα μέσα μαζικής "ενημέρωσης", αφετέρου μαριονέττες που συνηθίσαμε να ονομάζουμε "πολιτικούς". Το τρίγωνο αυτό, σε αγαστή συνεργασία, κάνει ότι είναι αναγκαίο ώστε πρωτίστως η οικονομική ολιγαρχία να διατηρεί τα κεκτημένα της, ακόμα και να τα ενισχύει, και δευτερευόντως οι μαριονέττες να απολαμβάνουν το ναρκωτικό της εξουσίας και τα αποφάγια της ολιγαρχίας.

Για να γίνει κανείς πραγματικά επικίνδυνος έναντι του συστήματος αυτού πρέπει να αμφισβητήσει στην πράξη την οικονομική ολιγαρχία. Όχι όμως με εγκληματικές ενέργειες. Δεν έχει κανένα νόημα να παίζουμε στο γήπεδό τους.

Μονόδρομος ουσιαστικής αμφισβήτησης είναι η ανάπτυξη με κάθε τρόπο υγιών, εξωστρεφών επιχειρηματικών δραστηριοτήτων, καινοτόμων και ταχέως αναπτυσσομένων. Με άλλα λόγια, να δημιουργηθούν start-ups σε όλους τους κλάδους της οικονομίας που έχει νόημα: Πολιτισμό & Τουρισμό, Αγροτική Οικονομία & Γαστρονομία, Ενέργεια, Υψηλή Τεχνολογία, Μεταφορές & Ναυτιλία.

Η στρατηγική αυτή, εκείνη της ανάπτυξης αυτοδυνάμων & ισχυρών παραγωγικών δραστηριοτήτων με υγιή χαρακτηριστικά και ευρωπαϊκές αξίες, έναντι της εγκληματικής εγκατεστημένης κλεπτοκρατίας, είναι η μόνη που μπορεί να καταστεί πραγματικά επικίνδυνη για την οικονομική ολιγαρχία που είναι η ρίζα της "ελληνικής κρίσης". Η μόνη που μπορεί να την προκαλέσει και να την αμφισβητήσει στην πράξη.

Από τη κακιστοκρατία δηλαδή που μας έφερε την καταστροφή, να πάμε στην αριστοκρατία.