Αντιμετωπίζοντας το καρκίνωμα των επιδοτήσεων

Από το 1981 που η Ελλάδα μπήκε στην Ευρωπαϊκή οικογένεια εξαιρετικά μεγάλα ποσά ενισχύσεων έχουν έρθει στη χώρα μας σε όλους τους κλάδους της οικονομίας. Θυμάμαι που ήμουν στο δημοτικό σχολείο και άκουγα να μιλούν στην τηλεόραση για τα "Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα". Μετά ήρθα τα διάφορα κοινοτικά πλαίσια στήριξης. Μεγαλώσαμε με το Β' και το Γ' ΚΠΣ. Τέλος ήρθε το Δ' ΚΠΣ που έγινε rebranded ως ΕΣΠΑ. Δισεκατομμύρια επί δισεκατομμυρίων ευρώ για να ενισχύσουν την εθνική οικονομία. Ποιο ήταν τελικά το αποτέλεσμα;

Απλό: Πτωχεύσαμε.

Συνέβη όμως κάτι ακόμα χειρότερο από την πτώχευση: Μαζί με τον όποιο παραγωγικό ιστό της χώρας καταστράφηκε και η κουλτούρα της δημιουργίας. Μας εκπαίδευσαν - στην πράξη και στα λόγια - στην κουλτούρα του "δώσε".  Μάλιστα, για να μην νομίζουμε πως είμαστε μοναδικοί στον κόσμο, παρόμοια προβλήματα και στρεβλώσεις εμφανίστηκαν σχεδόν σε όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες.

Είναι απολύτως σαφές: Όχι μόνο οι επιδοτήσεις δεν αποδίδουν αλλά έχουν αρνητική επίδραση στην οικονομία και την κοινωνία της χώρας. Είναι αναμφίβολα κάτι σαν τον καρκίνο της οικονομίας.

Για δεκαετίες δημιουργούσαμε επιχειρήσεις και πολίτες που αντί να διοχετεύουν τη δημιουργικότητα και τη συνεργατικότητά  τους σε δραστηριότητες βιώσιμες και με πραγματικές προοπτικές, αντίθετα έγιναν ειδικοί, ειδήμονες, στη λήψη των επιδοτήσεων! Το έχουμε ζήσει όλοι: Ακόμα και για τα πιο απλά προβλήματα, είναι απολύτως απαραίτητος ο "ειδικός". Τόσο για να σε καθοδηγήσει στο λαβύρινθο της γραφειοκρατίας, όσο και για να διαχειριστεί την όποια "προστιθέμενη αξία" απαιτείτο από ένα αισχρό σύστημα διανομής των ενισχύσεων.

Ποια είναι όμως μια πιθανή λύση στην περίπλοκη αυτή κατάσταση;

Πρώτα και κύρια πρέπει με θάρρος και με παρρησία να εξηγήσει κανείς ότι οι επιδοτήσεις πρέπει να σταματήσουν και θα σταματήσουν! Είναι μια στρέβλωση ανεπίτρεπτη. Από εκεί και πέρα μπορεί να δει κανείς τρεις τρόπους εφαρμογής πολιτικών ενισχύσεων οι οποίες πρέπει να συνεχίσουν να υπάρχουν ως εργαλεία υλοποίησης οικονομικών στρατηγικών:

1. Πρώτος και υγιέστερος όλων των μεθόδων είναι εκείνος των φοροαπαλλαγών. Η φιλοσοφία είναι απλή και ξεκάθαρη: Δημιούργησε μια βιώσιμη, κερδοφόρο εταιρεία και, αν κινείσαι σε ένα πεδίο στρατηγικού χαρακτήρα, τότε θα μειώσουμε τη φορολογία σου ώστε να μπορέσεις να επανεπενδύσεις τα κέρδη σου για να ενισχύσεις ακόμα περισσότερο την ανάπτυξή σου.
2. Δεύτερη μέθοδος είναι εκείνη των soft loans: Πολύ απλά, αντί να δώσουμε τα χρήματα ως κοινωνία σε μια επιχείρηση και μετά να τα ξεχάσουμε, σπρώχνοντας έτσι την εταιρεία να τα θεωρήσει ως μια μορφή "εσόδου", αντίθετα δίνουμε τα χρήματα με μορφή δανείου δίχως κάποια μορφή εμπραγμάτων εγγυήσεων τύπου προσημειώσεων, υποθηκών κλπ.  Διεθνώς αυτή η μέθοδος όταν συνδυάζεται με δομές mentoring έχει εντυπωσιακά αποτελέσματα. Τα περισσότερα, αν όχι όλα, από τα χρήματα των φορολογουμένων θα επιστρέφονται στην κοινωνία και θα μπορούν να επανεπενδύονται.
3. Τρίτη μέθοδος  είναι εκείνη των κεφαλαιακών ενισχύσεων όπου χρήματα του δημοσίου θα μπορούν να συνεπενδύονται μαζί με χρήματα ιδιωτών σε αυξήσεις κεφαλαίων επιχειρήσεων. Η μέθοδος αυτή είναι η πλέον πολύπλοκη και πρέπει σίγουρα να χρησιμοποιείται μόνο σε πολύ ειδικές περιπτώσεις και πάντα με ιδιαίτερη προσοχή ώστε τα χρήματα να επενδύονται τελικά στις ίδιες τις επιχειρήσεις και να μην απομειώνονται σε δαπάνες τύπου management fees σε VC funds κ.α.

Τα χρόνια που πέρασαν το πολιτικό μας σύστημα, όπως και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, βασίστηκε στην κουλτούρα των επιδοτήσεων. Κατά κάποιο τρόπο δημιουργήθηκε η εντύπωση πως υπάρχει μια αστείρευτη πηγή χρημάτων και ρόλος των πολιτικών είναι απλά να κανονίζουν πως θα μοιραστεί. Μια διαδικασία στην οποία η διαφθορά σε όλα ανεξαιρέτως θα επίπεδα έφτασα να θεωρείται περίπου φυσιολογική.

Αυτή όμως δεν είναι παρά η ψευδεπίγραφη πολιτική, είναι η "πολιτική" της πτώχευσης και της καταστροφής.

Η αυθεντική πολιτική, στην οποία είναι ώρα να επιστρέψουμε και είμαι βέβαιος πως σύντομα θα επιστρέψουμε μαζικά και δυναμικά, πρέπει να δει την ουσία του ζητήματος και να απαλλάξει την κοινωνία και την οικονομία από το καρκίνωμα των επιδοτήσεων.

Η Ελλάδα είναι η χώρα της Ευρώπης που χρειάζεται μια τέτοια εντυπωσιακή στροφή στρατηγικής των εθνικών και ευρωπαϊκών ενισχύσεων, περισσότερο από καμία άλλη.