O βιασμός της ελληνικής δημοκρατίας

Μια ανάμνηση που θα έχω πολύ έντονη όσο ζω είναι εκείνη του μπαμπά μου να αφηγείται πως κατά τις 3:00 τα ξημερώματα τις 21/4/1967 φαντάροι εισέβαλλαν στο πατρικό μας ώστε να συλλάβουν έναν πραγματικό δημόσιο κίνδυνο: Τον παππού μου. 

Ο μπάρμπα Βασίλης είχε τότε ηλικία 68 ετών, αν δει κάποιος όμως δει φωτογραφίες της εποχής θα του φανεί άνω των 80. Βλέπετε, 15+ χρόνια ως θανατοποινίτης και αργότερα ισοβίτης, του είχαν αφήσει κάποιο αποτύπωμα. 

Μια λεπτομέρεια που δεν είχαν υπολογίσει ήταν ότι ήδη υπέφερε από άνοια και δεν μπορούσε να περπατήσει. Αυτό βέβαια δεν στάθηκε πρόβλημα: Τον πήραν με το φορείο και λίγες εβδομάδες αργότερα βρέθηκε στη Γυάρο, όπου έμεινε μέχρι αρχές του 1968. Τον έστειλαν πίσω στο σπίτι και απεβίωσε τον Μάιο του ίδιου έτους. 

Υπάρχουν δυστυχώς χιλιάδες παρόμοιες ιστορίες που σιγά σιγά ξεχνιούνται αφού οι άνθρωποι που τις έζησαν φεύγουν από τη ζωή ο ένας μετά τον άλλον. Δυστυχώς αυτό δίνει χώρο σε μια τεράστια, συντονισμένη προσπάθεια αναθεωρητισμού που λίγο-πολύ λέει πως η δικτατορία δεν ήταν και τόσο κακή. Έκανε έργα και δεν είχαμε εγκληματικότητα. 

Οι τραγικές επέτειοι είναι χρήσιμες για να μαθαίνουμε. Το βιβλίο του Αλέξη Παπαχελά (!) «Ο Βιασμός της Ελληνικής Δημοκρατίας» είναι ένα εξαίρετο ανάγνωσμα που δείχνει πως οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες επί της ουσίας κυβερνούσαν τη χώρα από το 1946 μέχρι τον Ιούλιο του 1974 (ή μήπως και αργότερα; Μέχρι τώρα ίσως;), πως ενορχήστρωσαν και επέβαλλαν τη χούντα και πως τελικά μας οδήγησαν στην κυπριακή τραγωδία. 

Υπό το πρίσμα αυτό προκαλεί (τουλάχιστον) θυμηδία η απόλυτη ταύτιση όλων των ελληνικών κυβερνήσεων εδώ και 30+ χρόνια με τα συμφέροντα των ΗΠΑ, πολύ συχνά μάλιστα φερόμενοι ως «βασιλικότεροι του βασιλέως». 

Προκύπτει τελικά ένα ξεκάθαρο ερώτημα: Ποιο δόγμα εθνικής ασφαλείας ακολουθούμε, της Ελλάδας ή των ΗΠΑ; Η ερώτηση, προφανώς, είναι ρητορική. Ακολουθούμε εκείνο των ΗΠΑ. Αυτό που μας οδήγησε, μεταξύ άλλων, στην απώλεια της μισής Κύπρου. 

Αναμφίβολα θα ήταν τραγικό λάθος να συγκρουστεί κανείς με την υπερδύναμη. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως πρέπει να οδηγηθείς στην τυφλή υποταγή. Σε τελική ανάλυση, τους ‘δεδομένους’ κανείς δεν τους παίρνει σοβαρά (όπως μας αποδεικνύει η περίπτωση της Τουρκίας). 

Ήρθε η ώρα να συζητήσουμε σοβαρά τι πραγματικά σημαίνει εθνική ανεξαρτησία και πως μπορούμε επιτέλους να την επιτύχουμε, διακόσια χρόνια μετά την επανάσταση του 1821. Η προσωπική μου γνώμη είναι πως αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσα από την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία, είμαι όμως ανοιχτός να ακούσω και άλλες απόψεις. 

Αυτό που δεν είμαι διατεθειμένος να κάνω είναι να παρακολουθώ να συνεχίζεται ο βιασμός της ελληνικής δημοκρατίας και να υποκρίνομαι πως «όλα είναι καλά». Όχι, δεν είναι όλα καλά και εναπόκειται στον ελληνικό λαό να κάνει ότι του αναλογεί. 

Τιμή στον Σιδέρη Αθ. Τσίγκο και στον Δημήτρη Β. Τσίγκο

Τύχη αγαθή το έφερε να συναντηθώ με έναν Ασπροπύργιο 83 ετών, ο οποίος έκανε μια εκπληκτική επιχειρηματική διαδρομή στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, και που είχε να μου δώσει ένα υπέρ-πολίτιμο κειμήλιο: Το βιβλίο του Σιδέρη Τσίγκου "Ο Συνεταιρισμός Είν' η Ζωή μας".

Ο Σιδέρης Τσίγκος, με τον οποίο δεν έχω κοντινή συγγένεια, ήταν ένας ήρωας της εθνικής αντίστασης και αληθινός πρωτοπόρος του συνεταιριστικού κινήματος. Γεννήθηκε το 1910 στον Ασπρόπυργος και το 1928 εισήχθη στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αθήνας. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του, ουδέποτε όμως μπόρεσε να πάρει το πτυχίο του ως 'ανταμοιβή' για τα πολιτικά του φρονήματα. Δική του ιδέα ήταν η δημιουργία του Συνεταιρισμού Αγελαδοτρόφων Ασπροπύργου, του οποίου διετέλεσε διευθυντής προπολεμικά.

Στη διάρκεια της κατοχής ανέπτυξε έντονη αντιστασιακή δράση. Οι Ναζί, τόσο γερμανόφωνοι  όσο και ελληνόφωνοι, δεν του το συγχώρεσαν. Στις 16 Ιουλίου 1944, δολοφόνοι εισέβαλαν στην κατοικία του και τον απήγαγαν. Βασανίστηκε άγρια και το πτώμα του βρέθηκε μετά στη σημερινή "Στοά του Βιβλίου" στο κέντρο της Αθήνας. Είχε παντρευτεί λίγο πριν και είχε αποκτήσει μια κόρη, ενός έτους όταν δολοφονήθηκε, η οποία ακόμα ζει σήμερα.

Έναν χρόνο μετά τη δολοφονία του, φίλοι του Σιδέρη Τσίγκου, με τη βοήθεια της αγαπημένης του συζύγου Μίνας, εξέδωσαν το παραπάνω βιβλίο, το οποίο αποτελεί επί της ουσίας καταγραφή των ημερολογίων του. 

Μια σελίδα του βιβλίου είχε τεράστιο ιστορικό και συναισθηματικό ενδιαφέρον για μένα και την οικογένεια μου, καθώς είναι η καταγραφή ενός διαλόγου του Σιδέρη Τσίγκου με τον θείο μου, Δημήτρη Β. Τσίγκο, στις 6 Ιανουαρίου 1943, λίγους μήνες πριν ο θείος μου δώσει την πρώτη του μάχη σαν αντάρτης του ΕΛΑΣ. Δεν μπόρεσα να κρατήσω τα δάκρυα μου διαβάζοντας τη. Την παραθέτω εδώ δίχως κανένα επιπλέον σχόλιο:

Όπως έχω γράψει ξανά, τον Δημήτρη Β. Τσίγκο, ο θείο Μήτσος όπως τον έλεγε ο πατέρας μου, είναι μια εικόνα πολύ γνώριμη σε μένα. Νιώθω ότι τον έχω γνωρίσει, παρότι δολοφονήθηκε βάρβαρα από τους ελληνόφωνους Ναζί σε ηλικία μόλις 17 ετών στις 25 Ιουλίου 1944, περισσότερα από τριάντα τρία χρόνια πριν έρθω εγώ στη ζωή.

Το παραπάνω απόσπασμα με κάνει να καταλάβω πως ο θείο Μήτσος είχε επίγνωση του κινδύνου της αντιστασιακής του δράσης και όχι μόνο είχε συμφιλιωθεί με το ενδεχόμενο του να πέσει νεκρός κατά τη διάρκεια της αλλά είχε φτάσει να το θεωρεί ως ένα ωραίο τέλος. Ένας πραγματικός ήρωας, ένα πρότυπο παντοτινό που θα καθοδηγεί την σκέψη και την πράξη μου.

Διάβασα πριν λίγους μήνες τον "Ανήφορο" του Νίκου Καζαντζάκη. Περιγράφει σε ένα σημείο τον διάλογο ενός εκατόχρονου γέρου κρητικού στα παράλια της Νότιας Κρήτης με έναν Εγγλέζο αξιωματικό, όταν εκείνος εγκατέλειπε το νησί για να σωθεί:

- "Γιάντα μωρέ φεύγετε;", ρωτά ο γέρο κρητικός

- "Γέρο δεν βλέπεις τι γίνεται; Άμα μείνουμε, θα πεθάνουμε!", απαντά ο Άγγλος

- "Γιάντα, μήπως αν φύγετε, τελικά δεν θα πεθάνετε;" ανταπαντά ο κρητικός και ο Άγγλος έμεινε να κοιτά αποσβολωμένος.

Η στιχομυθία αυτή είναι το μεγαλύτερο μάθημα ζωής που έχω πάρει στα 45 και πλέον χρόνια που βρίσκομαι στη ζωή. 

Σε ένα άλλο σημείο του βιβλίου του Σιδέρη Τσίγκου, οι φίλοι του αναφέρουν πως "αίμα από τέσσερις γενιές Ασπροπυργιωτών χύθηκε για να ελευθερωθεί αυτός ο τόπος": 

Είναι κάτι που δεν πρέπει να το ξεχνάμε ποτέ. Ο ελληνικός λαός έδωσε τα πάντα στη μάχη έναντι του φασισμού και του ναζισμού και όλοι μας πρέπει να διδασκόμαστε από αυτό.

Μια τελευταία παρατήρηση: Ο Σιδέρης Τσίγκος δολοφονήθηκε την παραμονή του πανηγυριού της Αγίας Μαρίνας και ο Δημήτρης Τσίγκος παραμονή της Αγίας Παρασκευής. Αυτές ήταν οι δυο μεγαλύτερες γιορτές του Ασπροπύργου της εποχής. Μου φαίνεται λοιπόν πως παρά την τραγικότητα της ιστορίας τους, παρά την απέραντη θλίψη που εξακολουθεί να πλημμυρίζει τους συγγενείς και τους απογόνους του, σε ιστορική διάσταση έτσι πρέπει να θυμόμαστε τις ζωές τους: Ως μια γιορτή. Ως αφιέρωση σε έναν ανώτερο σκοπό και ως μια ουσιαστική συνεισφορά στην κοινωνία. Με λίγα λόγια, ως ένα λαμπρό παράδειγμα.

Ήρθε η ώρα της συμμετοχής

 Μια ματιά στα στατιστικά των εκλογών βγάζει το εξής εκπληκτικό: 

- 2004 Ψήφισαν 7.573.368

- 2019 Ψήφισαν 5.769.644

Η παρακμή της χώρας ξεκάθαρη σε δυο γραμμές. 

Ψηφίζουμε μαζικα στις εκλογές που έρχονται, ό,τι πιστεύει καθένας. Ψηφίζουμε όμως!

Εγώ θα ψηφίσω το Βολτ με σκεπτικό που έχω εξηγήσει. Έχει όμως επιλογές για όλα: δεξιούς, κεντρώους, αριστερούς, κομμουνιστές. φιλελεύθερους, συντηρητικούς, ευρωπαϊστές, διεθνιστές, εθνικιστές, πατριωτικά κόμματα, προσωποπαγή κόμματα, τα πάντα όλα υπάρχουν. Ψάξτε τα! 

Σίγουρα βρίσκω αδιανόητο να ψηφίσει κανείς κόμματα που θα έπρεπε να είναι εκτός νόμου (τα γνωστά δυο «μιζοκόμματα»), κόμματα που δεν ξέρουν τι προτείνουν και κόμματα που …δεν θέλουν να κυβερνήσουν (αν κερδίσουν, θα το θεωρήσουν προβοκάτσια και ο νοών νοείτω). 

Επιλογές όμως υπάρχουν. Συμμετέχουμε μαζικά και στέλνουμε σπίτι τους όσους κρατούν τη χώρα στην περίοδο των κοτζαμπάσηδων — διότι εκεί είμαστε ακόμα. 

Τα μπάζα της μεταπολίτευσης πρέπει επιτέλους να πάνε στη χωματερή της ιστορίας. 

Ένα ευχαριστώ στον Θανάση Φειδά

Μια από τις κεντρικότερες αναμνήσεις μου από το 1ο έτος στο πανεπιστήμιο Κρήτης είναι ο Θανάσης Φειδάς να μας διδάσκει Απειροστικό Ι & ΙΙ. 

Πολύ καλός δάσκαλος, είχε τη (δυστυχώς σπάνια) ικανότητα να κάνει τα μαθηματικά να φαίνονται απλά (ο Απειροστικός ΙΙ αντικειμενικά δεν είναι το απλούστερο πράγμα στον κόσμο). 

Ήταν αυστηρός στις εξετάσεις αλλά δίκαιος. Τότε νευριάζαμε, τώρα το εκτιμώ πολύ. Μόνο έτσι το να «περάσεις το μάθημα» έχει κάποια αξία. 

Σήμερα λοιπόν στενοχωρήθηκα πολύ όταν διάβασα την παρακάτω είδηση. Ο Θανάσης Φειδάς ήταν ένας άξιος πανεπιστημιακός δάσκαλος. Θα ήθελα να τον ευχαριστήσω δημόσια, συλλυπούμενος ειλικρινά τους δικούς του ανθρώπους. 

Τέλος, όσον αφορά το Πανεπιστήμιο Κρήτης, εύχομαι να βρει καλούς συνεχιστές. 

Για την «υπαρκτή Πληροφορική»

Αυτές τις μέρες διαβάζω μια βιογραφία του John von Neumann γραμμένη από τον Βρετανο-Ινδό μαθηματικό Ananyo Bhattacharya. 

Πέραν του ότι είναι ένα υπέροχο ανάγνωσμα από μόνο του (χαρισματικός ο συγγραφέας και άψογη η μετάφραση), δεν μπορώ να κρύψω τον ενθουσιασμό μου διαβάζοντας για δυο τεράστιες προσωπικότητες, τον Kurt Gödel και τον Alan Turing (ειδικά όταν διάβασα για τους «αριθμούς Gödel», έπαθα πλάκα) μέσα από την αλληλεπίδραση τους με τον von Neumann για τη θεμελίωση της Επιστήμης Υπολογιστών αλλά και της δημιουργίας των πρώτων υπολογιστικών μηχανών γενικού σκοπού. 

Είναι εκπληκτικό να αντιληφθεί κανείς την δική τους οπτική στα πράγματα και θλιβερό (;) να δεις σε τι έχει καταντήσει η «υπαρκτή πληροφορική», που μάλλον μοιάζει με παιχνίδι Lego και αποστήθιση βιβλιοθηκών.

Ίσως από την άλλη να μην είναι θλιβερό αλλά να είναι μαγικό. Το ότι μπορεί κάποιος να «γράφει» χρήσιμα πρόγραμμα χωρίς να ξέρει τίποτα για λογική και αλγόριθμους, ούτε φυσικά για το υλικό στο οποίο αυτοί «τρέχουν», μπορεί να ιδωθεί ενδεχομένως και ως μια ύστατη μορφή εκδημοκρατισμού.

Εκδημοκρατισμός όμως που περιέχει μεγάλες παγίδες, όπως για παράδειγμα μας δίδαξαν οι δυο συντριβές των ολοκαίνουργιων Boeing 737 Max λόγω σφάλματος λογισμικού…

Αναρωτιέμαι, στις εταιρείες που εργαζόμαστε, μην πω και σε ερευνητικά ιδρύματα, «παράγουμε software» ή απλώς ενώνουμε κουτάκια;