Έξυπνη αλλά επικίνδυνη στρατηγική

Εύκολα μπορεί να παρατηρήσει κανείς ότι η ελληνική κυβέρνηση αρέσκεται στο να ακολουθεί την εξής - κατά βάση επικοινωνιακή - στρατηγική:

• Ανακοινώνει μια τεράστια, χοντροκομμένη θα έλεγα, απόφαση, η οποία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ακόμα και "ανοησία". Όπως για παράδειγμα ο αποκλεισμός επιστημόνων και μηχανικών από την έκτακτη βοήθεια των €800 για την επιδημία του κορονοϊού.
• Αμέσως της επιτίθενται  άπαντες, προεξαρχόντων των κατά κανόνα "φιλικά διακειμένων", είτε μιλάμε για ιδιώτες ή για μέσα ενημέρωσης την πέφτουν όλοι (και οι δικοί σου - δείτε τα ελεγχόμενα μέσα) 
• Μετά από κάποιο διάστημα, η κυβέρνηση  ανακαλεί την εν λόγω απόφαση, λέγοντας πως "ακούει την κοινωνία, ακούει τους πολίτες" και "αποδεικνύοντας" πως δεν υποφέρει από την"αλαζονεία της εξουσίας"
• Όσοι προ ολίγου επιτίθονταν, ξαφνικά επικρατούν ενθουσιασμένοι, χειροκροτούν, επευφημούν, λένε πόσο τυχερή είναι η Ελλάς που έχει τέτοια κυβέρνηση και τέτοιον πρωθυπουργό, αναμφίβολα ο καλύτερος που η χώρα είχε ποτέ.
• Εν όσω βεβαίως διαρκούν οι επευφημίες και πάντοτε σε κλίμα ενθουσιασμού, η κυβέρνηση επιτυγχάνει να περνάει την πραγματική της ατζέντα χωρίς να έχει ουσιαστικές αντιδράσεις.

Με τα παραπάνω δεν κατηγορώ. Καθόλου. Απλώς επισημαίνω, αφενός μεν προς τους αντιπολιτευόμενους οι οποίοι φαίνεται πως πέφτουν διαρκώς στην 'επικοινωνιακή παγίδα', αφετέρου δε, κατά κύριο λόγο θα έλεγα, προειδοποιώ τους κυβερνώντες να είναι προσεκτικοί.

Γιατί, ίσως ρωτήσουν. Διότι, το δείχνει η ιστορία, οι επικοινωνιακές στρατηγικές όπως αυτές - πολύ έξυπνες αναμφίβολα - εν τέλει το μόνο που καταφέρνουν είναι να κερδίσουν χρόνο. Η πραγματικότητα έρχεται πάντοτε στην επιφάνεια, πολλές φορές μάλιστα με σκληρό τρόπο. Το είδαμε με τον εκσυγχρονισμό (Σημίτης). Το είδαμε με την επανίδρυση του κράτους (Κωστάκης). Το είδαμε με τα λεφτά που υπάρχουν (Γιωργάκης). Το είδαμε με τα Ζάππεια και την επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου (Σαμαροβενιζέλος). Το είδαμε με το σκίσιμο του μνημονίου (Αλέξης). Το είδαμε φυσικά και με τη συμφωνία των Πρεσπών (Κυριάκος). Δηλαδή, τι άλλο πρέπει να γίνει;

Στην επικοινωνία οι περισσότεροι καλοί ήταν. Αλλού ήταν το πρόβλημα: Στη χάραξη και την υλοποίηση αποτελεσματικών και ρεαλιστικών παραγωγικών στρατηγικών. Εκεί θα κριθεί και η παρούσα κυβέρνηση, όπως κρίθηκαν και κατακρίθηκαν οι προκάτοχοί της.

Τι είναι ο Μανώλης Γλέζος

Ο Μανώλης Γλέζος είναι ο Μάθιος Πόταγας, ο πρώτος Έλληνας που στα 17 του χρόνια έπεσε για την αντίσταση στον ναζισμό,

Ο Μανώλης Γλέζος είναι ο αδερφός του ο Νίκος, που λίγο πριν εκτελεστεί από τους ναζί έγραφε "πάω για εκτέλεση" και όχι "με πηγαίνουν", αναλαμβάνοντας όλη την ευθύνη της αντιστασιακής του δράσης και δεχόμενος αδιαμαρτύρητα το τίμημα της,

Ο Μανώλης Γλέζος είναι ένας από τους εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες που γέμισαν τα ξερονήσια για το μέγα έγκλημα της αντίστασής τους στον ναζί κατακτητή,

Ο Μανώλης Γλέζος είναι ο νησιώτης που είπε πως το χωριό του δεν είναι καταδικασμένο να ερημώσει και το αναβίωσε με όπλα την εργασία, την επιστήμη και τη συλλογικότητα,

Ο Μανώλης Γλέζος είναι αυτός που το 2014 είπε στους κρατούντες ότι "δεν σας τη χαρίζουμε την Ευρώπη", και τώρα με τον κορονοϊό βλέπουν όλοι πόσο δίκιο είχε,

Ο Μανώλης Γλέζος είναι αυτός που όταν έφαγε το δακρυγόνο στο πρόσωπο στα 92 του χρόνια, είπε ότι δεν ήταν το πρόβλημα που ο Γλέζος υπέστη αστυνομική βία αλλά που την υπέστη ένας πολίτης,

Ο Μανώλης Γλέζος είναι αυτός που όχι απλώς είπε πως όσο χτυπάει η καρδιά μας πρέπει να δείχνουμε πως δεν ξεχνάμε αυτούς που έφυγαν για έναν δίκαιο σκοπό, αλλά αυτός που τα λόγια αυτά τα έκανε πράξη, μέχρι τα 98 του χρόνια,

Ο Μανώλης Γλέζος, για τον οποίο γράφουν σήμερα οι New York Times, o Guardian, η Liberation, η El País, η Corriere Della Sera, ο "πρώτος ανταρτης της Ευρώπης" για τον οποίο μιλάει όλος ο πλανήτης,

Ο Μανώλης Γλέζος, είναι αυτός που βάδισε τον δρόμο των λαών και τον αγκάλιασαν σε δύση και ανατολή,

Ο Μανώλης Γλέζος δεν είναι ένας μόνος άνθρωπος,

Είναι χιλιάδες,

Είναι αυτός που σου θυμίζει πατριώτη, ότι το χώμα που πατάς, η ΕΠΟΝ το ελευθέρωσε και το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, για όλο τον ελληνικό λαό και όχι για μια παράταξη,

Και τώρα εμείς πρέπει να φτάνουμε αντάξιοι,

Διότι, όπως μας έχει ο ίδιος προειδοποιήσει, η ύπαρξη του θα είναι πάντα εδώ και θα μας δείχνει τον δρόμο,

O Mανώλης Γλέζος τελικά είναι μια υπόσχεση. Μια υπόσχεση ότι οσο χτυπά η καρδιά μας ο αγώνας για ελευθερία, ισότητα, δικαιοσύνη και δημοκρατία θα συνεχίζεται, για κάθε άνθρωπο στη γη.

Σκάνδαλο άνευ προηγουμένου

Ο τίτλος είναι clickbait. Φυσικά και υπάρχει προηγούμενο!

Όλα άρχισαν τη δεκαετία του '90. Τότε ανακάλυψαν πως οι πτυχιούχοι πληροφορικής είτε 'δεν ενδιαφέρονται για την εκπαίδευση' ή ακόμα και 'δεν έχουν παιδαγωγική επάρκεια' και με κάποια μαγικά σεμινάρια 400 ωρών άρχισαν να κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα απ' οτιδήποτε άλλο: Να διορίζουν. Στη περίπτωσή μας καθηγητές 'πληροφορικής' που είχαν βασικό τομέα σπουδών από Φυσική Αγωγή μέχρι Θεολογία αλλά με το μαγικό σεμινάριο των 400 ωρών κατάφεραν να γίνουν καθηγητές πληροφορικής. Τότε θυμάμαι ότι στα αίσχη αυτά πρωτοστατούσε κάποιος υφυπουργός Ανθόπουλος, ο οποίος χρόνια μετά καταδικάστηκε για διαφθορά. Οποία έκπληξις.

Μετά σκέφτηκαν, "γιατί να περιοριζόμαστε;". Άνοιξαν πανιά για όλα τα γνωστικά αντικείμενα. Δημιουργήθηκε ένα παγκοσμίου πρωτοτυπίας "εμπόριο μορίων". Μην πάει το μυαλό σας στο κακό, εννοώ μορίων του ΑΣΕΠ για τον διορισμό στο δημόσιο. Μέχρι και τα περίπτερα πωλούσαν 'πιστοποιητικά γνώσης υπολογιστών' και διάφορα τέτοια χαριτωμένα που μπερδεμένοι και - κακώς - απελπισμένοι άνθρωποι αγόραζαν 'για να βρουν μια σταθερή και σίγουρη δουλειά'. Στο δημόσιο φυσικά, που αλλού;

Ο μεγάλος διανοητής Μιχάλης Χαραλαμπίδης τα είχε πει απλά: "Αντιλαμβάνονται το 'κυβερνώ' ως 'διορίζω'" οπότε έπρατταν αναλόγως "έχοντας παρκάρει στο κράτος" και μη διστάζοντας να "σπαταλήσουν το Β' και το Γ' ΚΠΣ σε σεμινάρια". Δάσκαλε Μιχάλη, το ίδιο έκαναν και στο Δ' ΚΠΣ που έγινε γνωστό ως ΕΣΠΑ και στα επόμενα. Πρώτα βλέπεις βγαίνει η ψυχή και μετά τα 'χούι'.

Περίπου το 2008 έκαναν ένα άλλο μαγικό. Υπήρχαν κάποια κεφάλαια που έπρεπε να κατευθυνθούν στην ενίσχυση της οικονομίας της γνώσης, της παραγωγής υψηλής προστιθέμενης αξίας. Μάθαμε όμως ότι 'δεν υπήρχε χρόνος' και ότι 'επρεπε να εκπαιδευτούν οι μηχανικοί' - ή κάτι τέτοιο - οπότε και αυτά έγιναν σεμινάρια. Κάποιο από τα προγράμματα αυτά νομίζω λεγόταν 'ψηφιακό άλμα'. Άλμα έγινε, αλλά όπως μάθαμε με τον σκληρότετρο τρόπο λίγα χρόνια μετά, ήταν άλμα στο κενό.

Περίπου το 2010 νομίζω το τερμάτισαν με το 'ένα λάπτοπ σε κάθε μαθητή'. Μιλάμε για την απόλυτη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος και της φυγής κεφαλαίων στο εξωτερικό (όλα τα laptop ήταν φυσικά εισαγόμενα...). Μιλάμε για μια κατάσταση απολύτως τραγική. Αντί να επενδύουμε στη χώρα τα λιγοστά μας κεφάλαια, αντί να αναπτύσσουμε την οικονομία της γνώσης, της δημιουργικότητας και της συνεργασίας, έχουμε στο μυαλό μας μόνο να 'φάμε' και το κάνουμε εκπορνεύοντας το πλέον ιερό των λειτουργημάτων, εκείνο της εκπαίδευσης.

Διότι ακριβώς εκπόρνευση της εκπαίδευσης είναι αυτό που γίνεται επί δεκαετίες με τα 'πληρωμένα σεμινάρια' που δίνουν μια σειρά κούφιων υποσχέσεων και το μόνο που καταφέρνουν είναι να αυτοσυντηρούνται παραστικά, όπως ακριβώς και ο καρκινικός όγκος ζει από τον ανθρώπινο οργανισμό, μόνο που εν τέλει τον σκοτώνει εάν δεν αφαιρεθεί ριζικά.

Τώρα λοιπόν, ενόσω η χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με το φάσμα μιας πιθανής καταστροφής (καθώς όλοι γνωρίζουμε την απόλυτη ανεπάρκεια των ιατρικών μας υποδομών και βασιζόμαστε στον ηρωισμό του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού), είπαν να κάνουν μια από τα ίδια.

Εντάξει. Δεν περίμενε κανείς να έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο. Αλλά να, κάθε φορά πονάει να τα βλέπει κανείς. Αίσχος και ντροπή. ΚΕΚατζήδικα στην εποχή του κορονοϊού. Προσοχή: Δεν αναφέρομαι μόνο στην παρούσα κυβέρνηση. Το φαινόμενο αυτό έχει αποδειχτεί πως είναι διακομματικό.

Θέλω να πιστεύω πως πρόκειται απλός για έναν κακής έμπνευσης επικοινωνιακό τέχνασμα. Ακόμα και έτσι όμως, οι συνέπειές του είναι τραγικές. Μετά από μια τεράστια οικονομική κρίση και εν όψει της επόμενης, ενδεχομένως ακόμα μεγαλύτερης, δεν μπορούμε 'ούτε για αστείο' να νομιμοποιούμε πολιτικά τις πρακτικές που διέλυσαν τη χώρα.

Κορωνοϊός και ανισότητες

Ζούμε μια ιδιαίτερα περίεργη περίοδο που νομίζω πως μάλλον θα χαρακτηριστεί 'ιστορική' στο μέλλον. Οι μεγαλύτερες χώρες του κόσμου, οι ισχυρότερες οικονομίες, ένα πολύ σημαντικό τμήμα του παγκοσμίου πληθυσμού, βρίσκονται σε καραντίνα. Είναι το διάσημο πια 'lock down', δηλαδή κλείσιμο επιχειρήσεων και απαγόρευση κυκλοφορίας σε διάφορα επίπεδα αυστηρότητας.

Η πρωτόγνωρη αυτή κατάσταση αποκαλύπτει τις ανισότητες στην κοινωνία μας. Ανισότητες που βεβαίως υπήρχαν αλλά σε κάποιο βαθμό κρύβονταν μέσα στην καθημερινότητα. Όμως, οι έκτακτες συνθήκες τις κάνουν πασίδηλες. Φοβάμαι πως αν αυτή η κατάσταση συνεχιστεί επί μακρόν, η πιθανότητα αντιδράσεων και συγκρούσεων μπορεί να μην είναι μακρινή.

Μια ανισότητα είναι εκείνη της εργασίας. Δεν αναφέρομαι στους πλούσιους αυτής της κοινωνίας που δεν έχουν ανάγκη να εργαστούν - που δεν είναι λίγοι - αλλά σε μια νέα διαίρεση του εργατικού δυναμικού: Κάποιοι μπορούν να εργάζονται από το σπίτι, οπότε συνεχίζουν να πληρώνονται κανονικά αλλά και να έχουν μια αίσθηση πληρότητας στη ζωή τους, ενώ κάποιοι άλλοι σε μια μέρα βρέθηκαν άνεργοι, δίχως καμία πιθανότητα εξεύρεσης εργασίας το επόμενο διάστημα. Στις ΗΠΑ διάβαζα ότι 3.3 εκατομμύρια εργαζομένων έκαναν αίτηση στο ταμείο ανεργίας μέσα σε λίγες μόλις μέρες. Ένα πραγματικά αδιανόητο νούμερο.

Επιπλέον, ανάμεσα σε εκείνους που εργάζονται 'στο πεδίο', μπορεί κανείς να δει και ένα νέο επίπεδο ανισότητας: Κάποιο έχουν πρόσβαση στον απαραίτητο εξοπλισμό ατομικής προστασίας (μάσκες, γάντια, ειδικές στολές, αντισηπτικά, κλπ) ενώ κάποιοι άλλοι όχι. Είναι πραγματικό δράμα να εξαναγκάζεσαι να εργαστείς φοβούμενος κάθε στιγμή ότι είτε θα αρρωστήσεις ή θα μεταφέρεις τον ιό στα αγαπημένα σου πρόσωπα ή ίσως και τα δυο.

Ένα άλλο επίπεδο ανισότητας είναι εκείνο του 'μένουμε σπίτι'. Ναι, να μείνουμε, σε ποιο σπίτι όμως; Ας πάρουμε για παράδειγμα μια οικογένεια με δυο παιδιά. Είναι το ίδιο να μένεις σε ένα διαμέρισμα 9 τετραγωγικών μέτρων στην Κυψέλη, με ένα μικρό μπαλκόνι, σε μια επταόροφη πολυκατοικία και ελάχιστους ανοιχτούς χώρους κοντά σου, και το ίδιο ίσως να μένεις σε μια μονοκατοικία 250 τετραγωνικών μέτρων στα Βόρεια ή στα Νότια Προάστια, συχνά με έναν πολύ μεγάλο κήπο, βοηθητικούς χώρους, ενίοτε και πισίνα; Όχι, δεν είναι καθόλου το ίδιο. Εγκλεισμός και στις δυο περιπτώσεις, όμως η δεύτερη οικογένεια του παραδείγματός μας θα τον περάσει πολύ ευκολότερα της πρώτης.

Ακόμα ένα πεδίο ανισότητας είναι εκείνο της πρόσβασης στην ιατρική φροντίδα, την πρωτοβάθμια περίθαλψη δηλαδή, είτε κατ' οίκον ή απομακρυσμένα. Οι οδηγίες του ΕΟΔΥ είναι σαφείς: Αν έχετε κάποια από τα τάδε συμπτώματα, απευθυνθείτε πρώτα στον γιατρό σας, μην πάτε στον νοσοκομείο ώστε να αποφευψθεί η συμφόρηση. Πολύ λογικό θα πει κανείς. Όμως, έχουν όλοι πρόσβαση σε αξιόπιστη και άμεσα διαθέσιμη ιατρική συμβουλή; Πολύ φοβάμαι πως όχι, όπως αποδείχτηκε με τραγικό επίλογο στην περίπτωση της 41ης μητέρας τριών παιδιών στη Μακεδονία.

Τέλος, το ζήτημα της προσφοράς. Μέσα σε αυτήν την πρωτόγνωρη κατάσταση μεγάλο πλήθος ανθρώπων επιθυμεί να προσφέρει. Δυστυχώς όμως πολλοί άνθρωποι θέλουν αλλά δεν έχουν τα μέσα να το κάνουν, πράγμα που τους κάνει να νιώθουν ανίσχυροι και τρομαγμένοι.

Γράφτηκε πως ο 'ιός είναι δημοκρατικός' και ότι 'δεν καταλαβαίνει από σύνορα, ούτε από κοινωνικές τάξεις, ούτε από οικονομικό ή μορφωτικό επίπεδο'. Πράγματι, υπάρχει μια αλήθεια στην άποψη αυτή σε πρώτη ανάγνωση. Σε δεύτερη ανάγνωση όμως ανακαλύπτει κανείς πως δυστυχώς ο ιός αυτό που κύρια κάνει είναι να αποκαλύψει τις τεράστιες ανισότητες που εξακολουθούν να υπάρχουν μεταξύ μας.

Ελπίζω η κοινωνία να παραμείνει ψύχραιμη και να περάσουμε ενωμένοι αυτήν τη μεγάλη τρικυμία. Μετά όμως θα πρέπει να σκεφτούμε πολύ σοβαρά και να δράσουμε αναλόγως. Πολλές από τις παραπάνω ανισότητες, αν όχι όλες, μπορούν και πρέπει να εξαλειφθούν.

Έκκληση για τερματισμό των επικοινωνιακών τακτικών

Η χώρα μας βαδίζει προς μια τεραστίου μεγέθους υγειονομική κρίση. Μια κρίση που αν δεν αναλάβουμε δράση όλοι μαζί τώρα μπορεί να εξελιχθεί σε μια ανείπωτη τραγωδία.

Με την ανοιχτή αυτή επιστολή απευθύνομαι στην Ελληνική Κυβέρνηση, στην Αξιωματική Αντιπολίτευση, στα υπόλοιπα πολιτικά κόμματα και σε κάθε Ελληνα πολίτη, ζητώντας τους επιτακτικά το εξής:

Τερματίστε τώρα κάθε είδους επικοινωνιακή τακτική.

Η Ελληνική Κυβέρνηση δεν έχει λόγο να μας λέει συνεχώς πόσο νωρίς πήραμε μέτρα, πόσο καλός και αποφασιστικός είναι ο Κος Πρωθυπουργός και πόσο λαμπρός επιστήμονας και φιλάνθρωπος είναι ο Καθηγητής Τσιόδρας.

Η Αξιωματική Αντιπολίτευση από την άλλη, όπως και οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις, ας μην κάνει τώρα την κριτική της για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται το σύστημα υγείας, εάν τα μέτρα ελήφθησαν νωρίς ή αργα ή αν κάποιοι επέδειξαν ολιγωρία.

Ο Κος Πρωθυπουργός - όπως και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι ηγέτες - έχει δίκιο: Βρισκόμαστε σε πόλεμο. Οπότε το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να προετοιμαστούμε και να πολεμήσουμε με αισιοδοξία και αποφασιστικότητα. Ακόμα, όσο κι αν αυτό δυσκολεύει τη μεγάλη πλειοψηφία των κατοίκων αυτής της χώρας, την ώρα του πολέμου δεν υπάρχει χώρος για διαφωνίες. Ο δρόμος που οδηγεί στη νίκη είναι εκείνος της υπακοής σε εκείνους που έχουν την ευθύνη λήψης των αποφάσεων. Αποφάσεις για τις οποίες στη συνέχεια θα κριθούν και θα κριθούν μάλιστα αυστηρά.

Την περασμένη Πέμπτη 12 Μαρτίου έστειλα ένα σημείωμα σε συναδέλφους που έκαναν διάφορα σενάρια για το πόσο σοβαρή μπορεί να είναι η κρίση αυτή. Στο σημείωμα αυτό έκανα τις εξής προβλέψεις που αποφάσισα σήμερα να δημοσιοποιήσω:

• Θα πρόκειται περί αληθινού θαύματος αν η Ελλάδα βγει από το πρώτο κύμα της επιδημίας με λιγότερα από 1.000 θύματα.
• Αν τα πράγματα δουλέψουν άριστα, θα έχουμε πιθανόν από 3.000 έως 5.000 θύματα και θα αξίζουν τότε συγχαρητήρια και χίλια μπράβο στους γατρούς, τους νοσηλευτές, την κυβέρνηση, το δημόσιο και όλον τον ελληνικό λαό.
• Αν τα πράγματα - όπως είναι μάλλον το πιθανότερο σενάριο - δεν δουλέψουν πολύ καλά, όμως ακόμα και τότε έχουμε κάποιες αποτελεσματικές 'νησίδες' θεραπείας στο ΕΣΥ και πολλές περιπτώσεις απαράμιλλου ηρωισμού του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού, τότε τα θύματα θα είναι στην τάξη μεγέθους των 10.000 +/- 50%
• Αν τέλος το σύστημα υγείας καταρρεύσει τελείως, μαζί με αυτό ενδεχομένως και ο κοινωνικός ιστός, τότε φοβάμαι πως τα θύματα θα μετριούνται σε δεκάδες χιλιάδες, ίσως και περισσότερα.
• Hint: To worst case scenario για τις ΗΠΑ μιλάει για 1,5 έως 2 εκατομμύρια θύματα από τον κορονοϊό. Οι ΗΠΑ έχουν πληθυσμό περίπου 30 φορές της Ελλάδας. Έχουν όμως πολύ καλύτερο σύστημα υγείας και ισχυρότερη δημόσια διοίκηση. Καθένας ας κάνει τις προβλέψεις του.

Σημειώστε παρακαλώ τα εξής: Η Ιταλία και η Ισπανία έχουν πολύ παρόμοια χαρακτηριστικά με την Ελλάδα. Επί παραδείγματι, γιαγιάδες και παππούδες προσέχουν τα εγγόνια τους, οι άνθρωποι είναι διαχυτικοί, κυκλοφορούν πολύ, κλπ. Όμως, τα συστήματα υγείας των χωρών αυτών, ιδιαίτερα δε της Βορείου Ιταλίας, είναι πολύ, πολύ ανώτερα του ελληνικού, τόσο σε εξοπλισμό όσο και σε στελέχωση.

Συνάγεται λοιπον ότι το να γίνουμε Ιταλία ή να γίνουμε Ισπανία μπορεί να μην είναι και το χειρότερο σενάριο. Τα πράγματα θα μπορούσαν να πάνε πολύ χειρότερα. Επί παραδείγματι σήμερα στη Λομβαρδία, που είναι στο απόλυτο μάτι του κυκλώνα, το σύστημα έχει πιεστεί πολύ αλλά εξακολουθεί να δουλεύει. Κάθε ασθενής 30, 40 ή 50 ετών θα μπει σε κρεβάτι ΜΕΘ. Ελπίζω ειλικρινά να μπορέσουμε να κάνουμε το ίδιο στην Ελλάδα. Ίσως κάποια στιγμή να παρακαλάμε να να γίνουμε Ιταλία. Ελπίζω πως όχι, είναι όμως υπαρκτό ενδεχόμενο.

Στη διοίκηση επιχειρήσεων λέμε πως 'ότι καταγράφεται, διοικείται'. Η επιτυχία ή μη της κυβέρνησης, των ειδικών, του συστήματος υγείας και όλου του ελληνικού λαού θα κριθεί από το αποτέλεσμα σε θύματα και σε σοβαρά ασθενείς.

Ας αφήσουμε λοιπόν τα επικοινωνιακά παιχνίδια ένθεν κακείθεν και ας πολεμήσουμε όλοι μαζί. Τώρα είναι η ώρα για τα εξής:
(α) Να ακολουθήσουμε απαρέγκλιτα τις οδηγίες των αρχών, και,
(β) Καθένας μας να βοηθήσει όπως μπορεί: Με χρήματα, με εργασία, με τεχνογνωσία ή έστω και με μια παρότρυνση των υπολοίπων.
(γ) Λέμε ένα μεγάλο ΟΧΙ στον φόβο, στην γκρίνια, στην ανυπακοή.

Αφού λοιπόν τα κάνουμε όλα αυτα, ο πόλεμος κάποια στιγμή θα τελειώσει. Τότε θα μετρήσουμε τα αποτελέσματα και θα ξέρουμε εάν πρέπει να πούμε ένα μεγάλο μπράβο, εάν δεν πρέπει να πούμε τίποτα ή εάν πρέπει να διαμαρτυρηθούμε. Αυτά όμως θα γίνουν ΤΟΤΕ, όταν έχει τελειώσει αυτή η ιστορία.

Επαναλαμβάνω την έκκληση: Να τερματίσουν τώρα, όλοι, οποιουδήποτε είδους επικοινωνιακή στρατηγική. Έχουμε πόλεμο και πρέπει να τον κερδίσουμε.