Ηθική νομιμοποίηση, πολίτες & ειδήμονες

Αναλύοντας την παρούσα κατάσταση στην Ελλάδα γίνεται σαφές ότι σημασία δεν έχει λοιπόν μόνο ποια μέτρα πρέπει να ληφθούν αλλά και η ηθική νομιμοποίηση του πολιτικού συστήματος που θα ζητήσει την εφαρμογή τους.

Το παραπάνω αποτελεί και μια απλή εξήγηση για τους λόγους που η κυβέρνηση του υιού Παπανδρέου δεν είχε καμία πιθανότητα επιτυχίας, όπως πιθανότατα δεν θα έχει, δυστυχώς, κάθε κομματική κυβέρνηση ενδεχομένως προκύψει από τις επικείμενες εκλογές.

Ο τρόπος που αντιπολιτεύεσαι καθορίζει και τον τρόπο που θα κυβερνήσεις. Αν έχεις αντιπολιτευτεί με το "λεφτά υπάρχουν" και με την "επανακρατικοποίηση του ΟΤΕ", όχι, δεν θα μπορέσεις να κυβερνήσεις ορθολογικά όσο και αν το προσπαθήσεις.

Ομοίως αν έχεις αντιπολιτευτεί με "μονομερή καταγγελία" και "ακύρωση του μνημονίου", θα βρεθείς σε τραγικά δύσκολα διλήμματα όταν αναλάβεις τις τύχες της χώρας. Θα πρέπει είτε να προδώσεις όσους σε ψήφισαν ή να καταστρέψεις την τρέχουσα και τις επόμενες γενιές. Δύσκολα τα πράγματα.

Ποια θα μπορούσε να είναι μια λύση;

Όπως από το 2008 προτείνει ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης, μάλλον μόνη λύση είναι η "κυβέρνηση ειδικών". Όχι "οικουμενική" μα "ειδικών" ή ίσως ακόμα καλύτερα "ειδημόνων" (πολύ περισσότερο προτιμώ τους όρους αυτούς από το "τεχνοκρατών" που το βρίσκω περιοριστικό και αποπροσανατολιστικό.

Δεν μιλάμε για καμία εκτροπή. Ακριβώς το αντίθετο. Η κυβέρνηση αυτή θα απολαμβάνει ευρείας κοινοβουλευτικής στήριξης, προχωρώντας σε μια ουσιαστική διάκριση της εκτελεστικής από τη νομοθετική εξουσία (ευελπιστώ ομοίως και από τη δικαστική), ενώ παράλληλα εμείς οι πολίτες θα ενεργοποιηθούμε για τη δημιουργία νέων, υγιών κομματικών σχηματισμών που θα δώσουν εκ νέου στην Πολιτική την αυθεντική της έννοια..

Γίνεται σαφές πως οι υφιστάμενοι κομματικοί μηχανισμοί, είτε οι παλιοί, είτε οι μεταμφιεσμένοι ως νέοι και οι ανακυκλώσεις τους, δεν έχουν καμία απολύτως ηθική νομιμοποίηση. Το πρόβλημα αυτό, πολύ περισσότερο από τα κόμματα αυτά και τους φορείς τους αφορά όλους εμάς, τους Πολίτες.

Τώρα είναι η ώρα να ανακτήσουμε όλοι μας με υπευθυνότητα την ιδιότητα του Πολίτη, με τις ευθύνες που αυτή φέρνει.

Ελάχιστος κοινός παρονομαστής

Με τον Στέφανο Μάνο πάντα ένιωθα ότι με χωρίζει ιδεολογική άβυσσος. Εξακολουθώ να το νιώθω ακόμα. Δεν πιστεύω στην "ελεύθερη αγορά" - πρέπει να υπάρχει κοινωνική στρατηγική, αλλιώς πάμε σε ζούγκλα. Δεν πιστεύω στην "ανταγωνιστική οικονομία", αντίθετα νομίζω πως πρέπει να αναπτύξουμε την "οικονομία της συνεργασίας" ή την "οικονομία της δημιουργικότητας".

Δεν χωρά καμία αμφιβολία όμως πως ο Στέφανος Μάνος προσπαθεί να μιλά με λογική, να εκφράζει Ορθό Λόγο. Στο πλαίσιο αυτό θέλω να του πω ένα ΜΕΓΑΛΟ ΜΠΡΑΒΟ γιατί το γεγονός ότι δέχτηκε τον Συνασπισμό με τη Δημιουργία, Ξανά! αναγνωρίζοντάς την την πρωτοβουλία λόγω του εκλογικού αποτελέσματος συνιστά πράξη μεγάλου πολιτικού θάρρους και παράδειγμα προς μίμηση.

Όλοι εμείς διαφέρουμε σε πολλά. Ερχόμαστε από διαφορετικές αφετηρίες, ενδεχομένως έχουμε άλλους στόχους. Την ώρα αυτή όμως που κινδυνεύουμε με την απόλυτη καταστροφή, ας μας ενώσει η κοινή λογική: Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία, Οικονομία της Δημιουργικότητας, Ανθρώπινα Δικαιώματα.

Ο ελάχιστος κοινός παρονομαστής κάθε προοδευτικού Έλληνα.

Η τραγική ανεπάρκεια της σοσιαλδημοκρατίας

Αναλύοντας την πολιτική κατάσταση σε Ελλάδα και Ευρώπη ερχόμαστε μπροστά σε μια αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα: Την τραγική ανεπάρκεια της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Τι εννοώ; Μα τι άλλο, την πλήρη σύγχυση που έχουν όλα ανεξαιρέτως τα ευρωπαϊκά κεντροαριστερά κόμματα εδώ και αρκετές δεκαετίες ως προς το προτεινόμενο (;) οικονομικό μοντέλο.

Τα κόμματα αυτά, εγκλωβισμένα στην ψεύτικη συνείδηση που δημιούργησε το δίπολο σοσιαλισμού/καπιταλισμού, που όπως συζητήσαμε σε προηγούμενο άρθρο ταυτιζόταν ως προς την αδιαφορία τους για το υποκείμενο-δημιουργό, μη μπορώντας να αντιληφθούν την επιχειρηματικότητα στην αυθεντική της μορφή αλλά μόνο ως προς την στρεβλωμένη, διεφθαρμένη, χρηματιστική εκδοχή της που προώθησε ο «δυτικός καπιταλισμός», ούτε λίγο ούτε πολύ τη θεωρούν κάτι σαν «αναγκαίο κακό».

Πίστευαν δηλαδή πως ένα «κοινωνικό κράτος» αυτό που πρέπει να κάνει στην πραγματικότητα είναι να βάζει εμπόδια στην επιχειρηματικότητα και να «χαλιναγωγήσει την κερδοφορία», επιχειρώντας με διάφορα σχήματα να μεταφέρει τμήμα της κερδοφορίας προς τους απαραίτητους πόρους στήριξης δομών ευρύτερου κοινωνικού ενδιαφέροντος.

Μια προσέγγιση λογιστάκου, θα μπορούσε να πει κανείς. Κάτι σαν τον «σοσιαλισμό» του Κωνσταντίνου Σημίτη.

Η ασύλληπτη αυτή κατάσταση οδήγησε σε κωμικοτραγικές καταστάσεις, πολλές από τις οποίες ζήσαμε πρόσφατα και στην Ελλάδα, όπου στην πραγματικότητα οι φωνές του «φιλελεύθερου χώρου», πολλές φορές και του «νεοφιλελεύθερου» έρχονταν μέσα από τα υποτιθέμενα κεντροαριστερά κόμματα.

Πολλούς είχε ξενίσει η παρουσία του Στέφανου Μάνου στο ψηφοδέλτιο του ΠαΣοΚ του Γεωργίου Παπανδρέου, στη συνέχεια όμως φάνηκε πολύ φυσιολογική η πρόσφατη παρουσία πολλών νέων στελεχών του «Παπανδρεϊκού» ρεύματος στα ψηφοδέλτια της Δράσης του κ. Μάνου - Μια κίνηση που προσωπικά καλωσόρισα ως πράξη πολιτικού θάρρους και εξυγίανσης.

Γιατί λοιπόν τραγικά ανεπαρκής η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία; Πολύ απλά διότι εγκλωβίστηκε σε μια απόλυτα παρωχημένη ανάλυση σοσιαλισμού/καπιταλισμού η οποία την υποχρέωσε να βλέπει την επιχειρηματικότητα ως «αναγκαίο κακό» και όχι σαν μια μαζική, καθολική κοινωνική επιλογή – μονόδρομο για την ουσιαστική αυτοπραγμάτωση του υποκειμένου.

Με άλλα λόγια, μια αυθεντική αριστερή οικονομικο-πολιτική επιλογή όπως εκείνη της μαζικής, υγιούς επιχειρηματικότητας επί της ουσίας ουδέποτε αναλύθηκε, άρα ούτε ποτέ προωθήθηκε, σοβαρά λόγω τεράστιας ανεπάρκειας της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας.

Η μεγαλύτερη ανοησία που έχει ειπωθεί ποτέ είναι το «τέλος των ιδεολογιών». Αντί να αναπαράγουμε τέτοιες ανοησίες είναι ώρα να μελετήσουμε την ιδεολογία ενός νέου ανθρωπισμού που θα προάγει ένα βιώσιμο οικονομικό μοντέλο βασισμένο στη θεμελίωση μιας σχέσης του υποκειμένου με το αντικείμενο της εργασίας του που θα στηρίζεται στη δημιουργία.