Αδιάφορο οι μήνες κι αν περνάνε

Το 2002 πέθανε σε ιδιαίτερα μεγάλη ηλικία μια θεία της μαμάς μου την οποία όλοι ξέραμε ως "θείτσα Μαρίκα". Τα εγγόνια της (δεύτερά μου ξαδέρφια δηλαδή), που τότε μάλλον θα πήγαιναν στις πρώτες τάξεις του γυμνασίου, είχαν στενοχωρηθεί πολύ. Όπως έμαθα αργότερα από τους ίδιους, η μητέρα μου προσπαθώντας να τους παρηγορήσει τους έδωσε τους εξής στίχους γραμμένους σε ένα χαρτί:

Αδιάφορο κι αν πέθανες
Εμείς δεν σε ξεχνάμε
Τότε οι νεκροί πεθαίνουνε
Όταν τους λησμονάνε.

Το ιδιόχειρο σημείωμα της μητέρας μου προς τα ανίψια της όταν πέθανε η γιαγιά τους

Τα χρόνια πέρασαν και κάποια στιγμή αποφάσισα να μάθω την προέλευση των στίχων αυτών. Γρήγορα βρήκα πως πρόκειται για το ποίημα "Η ζωντανή νεκρή" του Κώστα Ουράνη.

Το παραθέτω εδώ:

Ἡ ζωντανὴ νεκρή

Δὲν πέθανες! Στὴν κάμαρα ἀκόμα τ᾿ ἄρωμά σου

εἶναι ἁπλωμένο ὡς τώρα δὰ νὰ μ᾿ ἄφησες, κι ἀπάνω

στὸν καναπὲ ἀτέλειωτο μένει τὸ κεντημά σου

καὶ τὸ κομμάτι πού ῾παιζες εἶναι ἀνοιχτὸ στὸ πιάνο.

Ἀπάνω στὸ τραπέζι μου πάντα ἡ δική σου εἰκόνα,

ποῦ πάντα μὲ τὴν ἥμερη ματιά της μὲ κοιτάζει,

καὶ δὲν εἶναι ὁ ἄνεμος, μὰ εἶσαι ἐσύ, τὴν πόρτα

ποὺ μισανοίγεις γιὰ νὰ μπεῖς τὴν ὥρα ποὺ βραδυάζει.

Δὲν πέθανες. Εἶσαι παντοῦ καὶ εἶσαι μέσα σὲ ὅλα:

στῶν ρόδων τὸ ξεφύλλισμα, στὸ στεναγμὸ τοῦ ἀγέρα,

στὰ νέφη ποὺ χρυσίζουνε σὰν πάει νὰ σβήσει ἡ μέρα

κι ὡς καὶ τὶς νύχτες δίπλα μου σὲ νοιώθω ξαπλωμένη...

Δὲν πέθανες. Ἀδιάφορο οἱ μῆνες κι ἂν περνᾶνε:

τότε οἱ νεκροὶ πεθαίνουνε, ὅταν τοὺς λησμονᾶνε!

Οχτώ χρόνια μετά, το μυαλό μου ακόμα δεν έχει μπορέσει πλήρως να επεξεργαστεί τι έγινε εκείνη την Τρίτη το πρωί. Η απώλεια ίσως να ξεπερνά τις ερμηνευτικές μας δυνατότητες. Όποτε δυσκολεύτηκα πολύ, πάντα βρήκα γαλήνη στην ανάγνωση αυτού του ποιήματος. Είναι μαγικό πράγμα η ποίηση και εξαιρετικός ο Κώστας Ουράνης.

Η μητέρα μου στα Χανιά τον Αύγουστο του 2009

Η Ελένη Μπουγιατιώτου μας άφησε απρόσμενα το πρωί της Τρίτης 27 Σεπτεμβρίου 2011, δυο μέρες αφότου έκλεισε τα 75 της χρόνια.

Νόμος 4000

Διάβασα χθες έκπληκτος στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ σχετικά με τις ρυθμίσεις του αντικαπνιστικού νόμου ότι, άκουσον άκουσον, “Μεταξύ αυτών συγκαταλέγονται η καθιέρωση του ένστολου προσωπικού της ΕΛΑΣ μεταξύ των αρχών επιβολής της αντικαπνιστικής νομοθεσίας”.

Σοβαρά τώρα; Ένστολοι αστυνομικοί θα ελέγχουν την εφαρμογή του αντικαπνιστικού νόμου; Μια ακόμα πολύ καλή ιδέα για τους κυβερνώντες θα ήταν και να επαναφέρουν τον Νόμο 4000/1958 κατά του τεντυμποϊσμού. Μισές δουλειές θα κάνουμε δηλαδή;

Είμαι πάρα πολύ ανήσυχος βλέποντας το επικοινωνιακό επιτελείο του Βασιλέως Μητσοτάκη του Β' να θεωρεί την ελληνική αστυνομία ως φάρμακον δια πάσα νόσο.

Οι επιχειρήσεις απελευθέρωσης των Εξαρχείων συνεχίζονται με αμείωτη ένταση (αν και αμφίβολο αποτέλεσμα), η ανθρωπιστική κρίση των αυξημένων προσφυγικών ροών θα αντιμετωπιστεί - βεβαίως - με περαιτέρω εμπλοκή της ελληνικής αστυνομίας και τώρα η ελληνική αστυνομία θα επιβάλλει τον νόμο και για την διακοπή του καπνίσματος.

Ο Βασιλεύς Μητσοτάκης ο Α' στις αρχές της δεκαετίας του '90 είχε πει μιλώντας στους φοιτητές της Σχολή Αστυνομίας ότι “Το Κράτος είστε Εσείς”. Ο κληρονόμος του βασιλείου του φαίνεται πως πιστεύει ακριβώς το ίδιο.

Την ίδια ωραία βέβαια η βαριά  εγκληματικότητα καλπάζει. Κάθε μέρα ακούμε για σπείρες επικίνδυνων κακοποιών εισβάλλουν οπλισμένοι σε επιχειρήσεις, ενώ στο αληθινό άβατο, που δεν βρίσκεται στα Εξάρχεια αλλά στο Θριάσιο, εξακολουθεί να λειτουργεί ένα τεράστιο κύκλωμα ανομίας, με όλες τις παράνομες διακινήσεις που μπορεί να φανταστεί κανείς.

Η Ελληνική Αστυνομία βέβαια δεν φαίνεται να ενοχλείται ιδιαίτερα από τη δραστηριότητα του οργανωμένου εγκλήματος, τόσο στο άβατο του Θριασίου όσο και αλλού. Έχουν βλέπετε προτεραιότητα οι αναρχικοί, οι πρόσφυγες και οι καπνιστές.

Καταλαβαίνω ότι ένας σημαντικός αριθμός Ελλήνων (έχει οδηγηθεί να) ονειρεύεται μια Ελλάδα δίχως πρόσφυγες, δίχως μετανάστες και δίχως αναρχικούς. Εγώ πάλι θα συνταχθώ με εκείνους που ονειρευόμαστε μια Ελλάδα δίχως οργανωμένο έγκλημα, με δικαιοσύνη και προκοπή για όλους. 

Ας αναρωτηθούμε λοιπόν, για μια Ελλάδα δίχως οργανωμένο έγκλημα θέλουμε καλύτερες φυλακές ή καλύτερα σχολεία; Θέλουμε περισσότερους και καλύτερους αστυφύλακες ή περισσότερους και καλύτερους δασκάλους και καθηγητές;

Έκαστος εφ’ ω ετάχθη. 

Όχι στην ανθρωποφαγία — Στήριξη στην Ελένη Αντωνιάδου

Ο Μάρτιος του 2017 ήταν ένας ιδιαίτερα δύσκολος μήνας για μένα καθότι πριν λίγες εβδομάδες είχα χάσει τον αγαπημένο μου πατέρα μετά από μακρόχρονη ασθένεια. Με κάποια ανακούφιση λοιπόν δέχτηκα την πρόσκληση του οργανισμού Friends of Europe για να πάρω μέρος σε ένα panel discussion στο πλαίσιο της συνάντησης των European Young Leaders 40 under 40 που γινόταν εκείνη την χρονιά στη Λισαβόνα.

Παρακολουθώ πάντα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τον θεσμό των EYL40, καθώς είχα κι εγώ την τιμή να έχω επιλέγει την περίοδο 2012-13, τη δεύτερη μάλιστα χρονιά του προγράμματος (όταν ακόμα συντονιζόταν από κοινού με τους Friends of Europe και τη Europa Nova).

Εκείνο το διήμερο στη Λισαβόνα γνώρισα πολλούς, πολύ ενδιαφέροντες νέους Ευρωπαίους από τους χώρους της πολιτικής, της επιστήμης, της τέχνης και της επιχειρηματικότητας. Ποτέ δεν έπαψε να μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση η μέθοδος επιλογής των μελών του προγράμματος, η οποία εξασφάλιζε τόσο υψηλή ποιότητα όσο και εκπροσώπηση όλων των διαφορετικών τάσεων της Ευρωπαϊκής κοινωνίας.

Ανάμεσα στα άτομα που μου έκαναν τη μεγαλύτερη εντύπωση ήταν αναμφίβολα η Ελένη Αντωνιάδου. Η κοπέλα αυτή, που τότε νομίζω δεν είχε ακόμα κλείσει τα τριάντα, απλά δεν γίνεται να μην τραβήξει την προσοχή σου. Μιλούσε με λόγο σαφή και συγκροτημένο. Είχε ευγένεια και αυτοπεποίθηση ενώ η σκέψη της ήταν πάντοτε δημιουργική. Μετά από μια σύντομη συνομιλία δεν σου άφηνε καμία αμφιβολία ότι ήταν μια από τις κορυφαίες επιλογές εκείνου του προγράμματος.

Έκτοτε δεν έχει τύχει να συναντηθούμε ξανά. Την παρακολουθούσα στα κοινωνικά δίκτυα μέχρι που αποφάσισα να ξεκινήσω την αποτοξίνωση μου — την οποία ενθέρμως προτείνω σε όλους — και μου είχε κάνει εντύπωση η μεγάλη δημοσιότητα που είχε αρχίσει να παίρνει, πρώτα και κύρια από δημοσιεύματα τρίτων και όχι δικά της.

Δεν μπορώ να κρύψω ότι στενοχωρήθηκα όταν την είδα πρόσφατα σε ένα βίντεο με την ύπατη εκπρόσωπο του νεποτισμού στη χώρα μας, μαζί μάλιστα με κάποιες άλλες αξιόλογες κυρίες, σκέφτηκα όμως πως πρέπει να σεβόμαστε την άλλη άποψη όσο κι αν διαφωνούμε.

Όπως ξέρουν όσοι έχουν έστω και επιφανειακή σχέση με το επιχειρείν, όση αξία έχει το περιεχόμενο του προϊόντος άλλη τόση έχει και το περιτύλιγμα. Η επικοινωνία είναι το περιτύλιγμα στην περίπτωση αυτή. Όμως μαζί με την επικοινωνία ξεκινά και η δημοσιότητα, η οποία είναι ένα πολύ δύσκολο παιχνίδι. Είναι σαν τη φωτιά που μπορεί να σε ζεστάνει, μπορεί όμως και να σε κάψει.

Ίσως κάποιος να μπορεί να πει ότι η Αντωνιάδου το παράκανε με τη δημοσιότητα. Ισχύει βέβαια το "ο αναμάρτητος όμως πρώτος τον λίθο βαλέτω". Το προφίλ της ήταν απλά τέλειο για το μήνυμα που ήθελαν να προβάλουν τα μέσα, για αυτό και την προέβαλαν σε κάθε ευκαιρία. Είναι ένας φαύλος κύκλος που πάντα έχει πικρή κατάληξη.

Προφανώς ποτέ δεν ζήτησα να δω τα πτυχία της Ελένης Αντωνιάδου ούτε τις δημοσιεύσεις της. Δεν το έχω κάνει εξάλλου με κανέναν συνεργάτη μου, πολύ περισσότερο με κάποιον από τα εκατοντάδες μέλη της κοινότητας EYL40, στην οποία μετέχουμε αμφότεροι. Πολλοί αναρωτήθηκαν γιατί δεν το έπραξε η Υπουργός Παιδείας πριν συμφωνήσει να της απονείμει το βραβείο για το οποίο πρόσφατα δημιουργήθηκε τόσο μεγάλο θέμα. Αυτό συνέβη απλώς διότι στη χώρα αυτή, στα Υπουργεία τα πάντα γίνονται για το γραφείο τύπου. Οι σύμβουλοι επικοινωνίας - κατά πάσα πιθανότητα δημοσιογράφοι - της κας Κεραμέως της πρότειναν να κάνει αυτήν την απονομή, θέλοντας να εκμεταλλευτούν τη δημοσιότητα της Αντωνιάδου. Εννοείται δεν έκαναν κανένα background check, πολύ απλά γιατί οι επικοινωνιολόγοι δεν κάνουν τέτοια πράγματα. Στη θέση της κας Κεραμέως θα μπορούσε να είναι κάλλιστα και ο κος Γαβρόγλου, η κα Διαμαντοπούλου και οποιοσδήποτε άλλος υπουργός παιδείας τις τελευταίες δεκαετίες.

Αναρωτιέμαι όμως, τι σημασία έχουν τελικά τα πτυχία και οι επιστημονικές διακρίσεις της Αντωνιάδου για το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο; Ζήτησε άραγε κάποια ακαδημαϊκή θέση; Προτάθηκε για κάποιο ερευνητικό έργο; Την είδαμε σε κάποιον δημόσια χρηματοδοτούμενο ερευνητικό οργανισμό; Τίποτα από αυτά δεν νομίζω ότι έγινε. Άρα, προς τι το μένος; Προς τι ή ανθρωποφαγία; Προς τι η οχλαγωγία, προς τι η δολοφονία χαρακτήρα μέσω ομαδικού λιντσαρίσματος στα κοινωνικά δίκτυα και τα μέσα ενημέρωσης;

Η Ελένη Αντωνιάδου βρίσκεται στην αρχή της καριέρας της, έχει κλείσει πριν λίγο τα τριάντα και έχει ήδη κάνει πολλά και εντυπωσιακά πράγματα. Προφανώς και θα πρέπει να κριθεί, να κριθεί αυστηρά όπως κάθε άνθρωπος. Στην ώρα της όμως. Όχι στην αρχή της διαδρομής.

Αν μπορώ να της δώσω μια δημόσια συμβουλή εκείνη θα είναι να κλείσει τα αυτιά της στις σειρήνες του κόσμου των celebrities και να επικεντρωθεί στην επιχειρηματικότητα, στην εκπλήρωση της επαγγελματικής της αποστολής. Αν το κάνει αυτό με συνέπεια και επιμονή, όπως νομίζω ότι κάνει εδώ και αρκετά χρόνια, όσες δυσκολίες κι αν προκύψουν νομίζω τελικά το αποτέλεσμά της θα είναι εξαιρετικό.

Όλοι εμείς αξίζει να αναρωτηθούμε βεβαίως για το εξής: Τι έπαθε η αναμάρτητη ελληνική κοινωνία και βγάζει τόσο μίσος προς την Αντωνιάδου; Ξεχνάμε άραγε όλοι πως, σε ηλικία που τα παιδιά των περισσοτέρων μας ακόμα ζουν ακόμα με χαρτζιλίκι των γονέων, εκείνη έχει ήδη κάνει πράγματα που οι περισσότεροι δεν μπορούμε ούτε να τα ονειρευτούμε — ακόμα κι αν αυτό είναι ένα σύντομο πρόγραμμα μετεκπαίδευσης στη NASA — δηλαδή, για να καταλάβω, πόσοι από εμάς το έχουμε κάνει το summer school αυτό (ή οτιδήποτε άλλο εν τέλει ήταν) και το υποτιμούμε έτσι;

Η υποκρισία της κοινωνίας δεν έχει τελικά κανένα όριο.

Απ' όσους κατφέρονται με τόσο μίσος έναντι της Αντωνιάδου, πόσοι άραγε θα ήταν ευτυχείς να τους εξετάσει για κάποιο πρόβλημα υγείας τους ο κ. Πατούλης ή ο κ. Κικίλιας; Πόσοι θα ανέθεταν στον κ. Τσίπρα την στατική μελέτη της νέας κατοικίας τους; Ή πόσοι τέλος πάντων θα ζητούσαν στα σοβαρά από τον κ. Μητσοτάκη να τους κάνει την ανεύρεση κεφαλαίων για τη νεοφυή τους επιχείρηση;

Ποια είναι η ειλικρινής απάντηση; Κανείς. Αυτό όμως δεν τους σταματά να τους ψηφίζουν για εκπροσώπους τους, δηλαδή να τους επιτρέψουν να τους εξουσιάζουν. Μιλάμε για τον απόλυτο παραλογισμό.

Πραγματικά δεν έχω ιδέα γιατί η Αντωνιάδου βρέθηκε σε εκείνη την εκδήλωση στη Θεσσαλονίκη. Ίσως ήταν ένα συναισθηματικό δέσιμο με τη γενέτειρα της. Ίσως ήταν ένα βήμα στο ολισθηρό μονοπάτι των celebrities για το οποίο μίλησα παραπάνω.  Ήταν μάλλον ένα λάθος. Σύντομα πιστεύων η θα καταλάβει ότι οι επικοινωνιακές της προσπάθειες πρέπει να επικεντρωθούν στο επαγγελματικό/επιχειρηματικό της πεδίο και, σχεδόν αποκλειστικά, στο εξωτερικό.

Δεν ξέρω ακόμα σε ποιο στάδιο βρίσκεται με την επιχείρηση της. Ήταν σαφές πως ήταν σε πολύ αρχικό στάδιο το 2017, φαντάζομαι δεν έχουν αλλάξει πολλά από τότε. Οι λιγοστές γνώσεις που έχω για τον τομέα της μου λένε πως απαιτείται χρηματοδότηση ιδιαίτερα μεγάλου ύψους η οποία συνήθως έρχεται μετά από πολλά χρόνια πειραματισμών. Η μεγάλη επιτυχία θα έρθει μετά από πάμπολλες μεν, ενδιάμεσες δε,  αποτυχίες.  Η νεοφυής επιχειρηματικότητα σίγουρα δεν είναι sprint αλλά μαραθώνιος και η Ελένη μόλις που έχει περάσει την γραμμή της εκκίνησης.

Το μήνυμα τελικά που θέλω να στείλω με το άρθρο αυτό είναι σαφές: Αυτό που βλέπουμε τις τελευταίες μέρες είναι μια συλλογική ανθρωποφαγία. Η αντίδρασή μας μπορεί να είναι μόνο μια:

Οι ανθρωποφάγοι δεν θα περάσουν.

Οργή με κατακλύζει βλέποντας όλους εκείνους, στα 'mainstream media' που μέχρι χθες εύκολα αποθέωναν έναν συνάνθρωπο μας, με την ίδια ευκολία τον κατακεραυνώνουν, πριν αλέκτορα φωνήσαι.

Όπως γινόταν και με τους κανονικούς λιθοβολισμούς, ενεργοποιήθηκαν τα χειρότερα ένστικτα της κοινωνίας. Τόσοι και τόσοι βρήκαν μια ιδανική αφορμή να χτυπήσουν για να πάρουν δημοσιότητα και να φανούν ως διώκτες του κακού και της εξαπάτησης. Υποδεικνύεται ένας 'ένοχος' και ο ψηφιακός όχλος, δίχως να ξέρει λεπτομέρειες για τον 'ένοχο' και την υπόθεση, σίγουρα δε δίχως να είναι αναμάρτητος, χωρίς δισταγμό σηκώνει τον λίθο και τον εκτοξεύει εναντίον ενός, πλέον, ανυπεράσπιστου συνανθρώπου.

Η Ελένη Αντωνιάδου έχει κάθε δυνατότητα να μάθει από τα λάθη της, όπως κάνουμε όλοι, και να βγει πιο δυνατή και σοφή απο αυτήν την περιπέτεια. Εκείνοι που πρέπει να προβληματιστούν όμως είναι οι αμέτρητοι που χάρηκαν τόσο πολύ βλέποντας αίμα στην πλατεία.

Αν εξακολουθήσουμε λοιπόν να θέλουμε να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα, θα πάμε ποτέ μπροστά;

Καθένας μας ας δώσει την απάντηση του.

Γιατί υποστηρίξαμε το ACAI2019

Πριν μερικά χρόνια μου κίνησε το ενδιαφέρον η εκρηκτική ανάπτυξη της τεχνητής νοημοσύνης και οι ανεπανάληπτες ευκαιρίες που εκείνη δημιουργεί. Ταυτόχρονα όμως με προβλημάτισε έντονα ο φόβος που εκείνη δημιουργεί, ακόμα και σε κατά τεκμήριο ευφυέστατους ανθρώπους όπως ο Stephen Hawking και ο Elon Musk.

Προσπαθώντας να δω τη θετική πλευρά - όπως εξάλλου υποχρεούται να κάνει ένας δημιουργός - έγραψα κάποιες σκέψεις υπό τον τίτλο "Τεχνητή νοημοσύνη, πρόοδος και ευτυχία".

Λίγα χρόνια μετά, άρχισα να βλέπω κάποιες άλλες αναλογίες στη διεθνή αγορά, που ήταν ακόμα πιο ανησυχητικές: 

• Το 2000 όλοι μιλούσαν για "το web", μάλλον δίχως να καταλαβαίνουν τι είναι.
• Το 2005 όλοι μιλούσαν για τα "social networks", επίσης μάλλον δίχως να καταλαβαίνουν τι είναι.
• Στη συνέχεια το 2010 όλοι μιλούσαν για το "cloud computing", και πάλι δίχως να καταλαβαίνουν τι είναι.
• Τώρα είμαστε - εδώ και λίγα χρόνια - στην εποχή που άπαντες μιλούν για την τεχνητή νοημοσύνη - εδώ κι αν δεν καταλαβαίνουν τι είναι!

Υπάρχει όμως μια θεμελιώδης διαφορά που μας κινητοποίησε ιδιαίτερα στην Starttech Ventures. Κάποιος με βασικές σπουδές πληροφορικής, ακόμα και αν δεν είχε ασχοληθεί ποτέ με web, social networks ή cloud computing, μπορούσε με λίγο διάβασμα και αρκετή εξάσληση να γίνει ειδικός και σε αυτό το αντικείμενο. Αυτό όμως δεν ισχύει στην τεχνητή νοημοσύνη! Παρότι μαθήματα όπως πιθανότητες, θεωρία συνόλων, λογική και διακριτά μαθηματικά, πολύ περισσότερο η θεωρία υπολογισμού και οι αλγόριθμοι, είναι κορμός των περισσοτέρων προγραμμάτων σπουδών πληροφορικής, η πικρή αλήθεια είναι ότι ελλάχιστοι επαγγελματίες έχουν ισχυρά θεμέλια στα αντικείμενα αυτά - οπότε δεν έχουν καμία ελπίδα να κατανοήσουν σε βάθος τα τι, πως και γιατί της τεχνητής νοημοσύνης.

Φοβηθήκαμε λοιπόν ότι σε λίγα χρόνια οι πληροφορικοί μας θα μετατραπούν σε ευφυείς δακτυλογράφους και όλη η προσιθέμενη αξία θα έρχεται 'πακετοποιημένη' - ή, ακριβέστερα, θα δημιουργηθούν πανίσχυρα ολιγοπώλεια στα οποία οι ομάδες δημιουργών δεν θα μπορούν να αντιπαρατεθούν.

Δεν θα μπορούν, βέβαια, εκτός εάν προλάβουν να αναπτύξουν το απαραίτητο θεωρητικό υπόβαθρο και την πρακτική εμπειρία που απαιτείται. Για να το καταφέρουμε αυτό, αποφασίσαμε στην Starttech Ventures να δημιουργήσουμε, σε συνεργασία με κορυφαίους ακαδημαϊκούς, ένα διετές επιμορφωτικό πρόγραμμα μεταπτυχιακού στα μαθηματικά της τεχνητής νοημοσύνης, που παρέχουμε δωρεάν σε όποιον εργαζόμενό μας το επιθυμεί.

Παράλληλα, ενεργά θα συμμετέχουμε σε σχετικές δραστηριότητες, όπως για παράδειγμα στο εξαίρετο ACAI2019 που έγινε πρόσφατα στα Χανιά με πολύ μεγάλη επιτυχία, στο οποίο συμμετείχαμε με αποστολή οχτώ μελών της ομάδας μας και που με μεγάλη χαρά τιο υποστηρίξαμε χορηγικά.

Θέλω να συγχαρώ θερμά τους οργανωτές του ACAI 2019 για τη μεγάλη τους επιτυχία, ειδικά τους Γιώργο Χαλκιαδάκη και Νίκο Σπανουδάκη, όπως και να ευχαριστήσω τους συναδέλφους μου στην Starttech Ventures για τη συμμετοχή τους! Είμαστε ακόμα στην αρχή μιας μακράς και δύσκολης πορείας, όπως πάντα όμως είμαστε αποφασισμένοι να τα καταφέρουμε.

Ίσως τελικά, η εκδίκηση των μαθηματικών να μην είναι κάτι καθόλου αρνητικό, αλλά να συμβολίζει την επιστροφή της γνώσης στο προσκήνιο ως κυρίου παράγοντα προόδου.

υγ. Εννοείται βέβαια πως μια εβδομάδα στα Χανιά είχε και απίστευτες ευκαιρίες διασκέδασης, τόσο στο πλαίσιο του συνεδρίου όσο και εκτός! Α, επίσης δοκιμάσαμε και το καλύτερο σουβλάκι του κόσμου. Δεν υπερβάλλω, είναι όντως το καλύτερο του κόσμου! 

Ποιες εταιρείες είναι scale-ups;

Πριν δύο χρόνια σε ένα εστιατόριο στο Σαν Φρανσίσκο ένας σύμβουλος επιχειρήσεων με ρώτησε "είστε μέσα στον κανόνα του 40%"; Δεν είχα ιδέα τι εννοούσε. Παρότι είναι πάντοτε άβολο να αποδεικνύεις την άγνοια σου, τον ρώτησα περί τίνος πρόκειται και εκείνος ευγενικά εξήγησε.

Το "rule of 40%" αναφέρεται σε εταιρείες οι οποίες μπορούν σχετικά εύκολα να εξαγοραστούν κι αυτό διότι τα τελευταία χρόνια το άθροισμα του ετήσιου ρυθμού ανάπτυξης και των ετήσιων κερδών προ φόρων, τόκων και αποσβέσεων είναι μεγαλύτερο ή ίσο με 40%.

Αν το σκεφτείς είναι έξυπνος κανόνας. Αξιολογεί θετικά τόσο μια εταιρεία που αναπτύσσεται με 50% καθ έτος αλλά "μπαίνει μέσα" 10% όσο και μια άλλη που αναπτύσσεται 'μόνο' με 10% αλλά έχει μια ισχυρή κερδοφορία 30% ή και περισσότερο.

Βέβαια, εξήγησε ο συνομιλητής μου, οι εταιρείες πρέπει να έχουν κάποιο ελάχιστο μέγεθος για να ισχύει ο κανόνας. Εκείνος τότε έθεσε τον πήχη στα "$10,000,000 annual recurring revenues".

Παρότι ο ορισμός αυτός απέχει πολύ από το να είναι γενικός ή αυστηρός τυπικά, νομίζω δίνει μια πολύ καλή διαισθητική αντίληψη του τι είναι ένα scale-up. Μια επιχείρηση που έχει μέγεθος και επιτυγχάνει ταυτόχρονα να αναπτύσσεται και να είναι κερδοφόρα.

Αν κοιτάξουμε την ελληνική πραγματικότητα νομίζω πως πρέπει να χαλαρώσουμε λίγο τα κριτήρια. Θα έλεγα πως αν μιλούσαμε για επιχειρήσεις λογισμικού SaaS, μια εταιρεία για να αποκαλείται scale-up ενδεχομένως να πρέπει να πρέπει να πληροί τα παρακάτω κριτήρια:

- Να καλύπτει τον κανόνα του 40%
- Να έχει annual recurring revenues ύψους €2.000.000 ή περισσότερο
- Να λειτουργεί ήδη για δύο - τρία χρόνια
- Ακόμα και να έχει ίσως 20 άτομα προσωπικό ή περισσότερα

Σίγουρα αυτά δεν είναι τυπικά / αυστηρά κριτήρια, δίνουν όμως μια καλή διαισθητική αντίληψη. Σημειώστε πως ούτε στη διεθνή ούτε στην ελληνική πραγματικότητα παίζει κανένα ρόλο η χρηματοδότηση. Scale-up σε κάνει η εμπιστοσύνη των πελατών, των προμηθευτών και των εργαζομένων. Όχι όμως των επενδυτών.

Πρέπει ακόμα να σημειώσει κανείς πως και επιχειρήσεις, τεχνολογίας ή μη, με διαφορετικό business model από το SaaS κάλλιστα μπορούν να είναι scale-ups. Αρκεί να συνδυάζουν μέγεθος, ανάπτυξη, κερδοφορία και σχετικά μακρόχρονη παρουσία.

Ποια είναι τελικά τα scale-ups στην Ελλάδα; Είναι μια ερώτηση στην οποία εργάζομαι ώστε να μπορέσω να δώσω μια σχετικά τεκμηριωμένη απάντηση. 

Δυστυχώς όμως οι επιχειρήσεις αυτές είναι ακόμα ιδιαίτερα σπάνιες — απελπιστικά λίγες θα έλεγα.

Πρέπει όμως να είμαστε αισιόδοξοι. Πριν λίγα χρόνια δεν υπήρχε σχεδόν (?) κανένα scale-up ενώ τώρα το Scale-up Greece meetup έχει ήδη φιλοξενηθεί από τρεις εταιρείες που εμπίπτουν στον ορισμό από την αρχή του 2019.

Ηδη βλέπουμε λοιπόν τα πρώτα ελληνικά scale-ups και σύντομα θα δούμε πολλά περισσότερα. Η επιτυχία της κοινότητας που πραγματώνει την οικονομία της συνεργασίας και της δημιουργικότητας προς την κατεύθυνση αυτή θα έχει τελικά καθοριστική σημασία για την πρόοδο της χώρας.

Όλοι, από τους εργαζόμενους μέχρι τους κρατικούς φορείς, χρειαζόμαστε περισσότερες, καλύτερες και αναπτυσσόμενες επιχειρήσεις. 

Επιχειρήσεις που θα δημιουργήσουν ποιοτικές θέσεις εργασίας, που θα κάνουν ξανά την Αθήνα κέντρο της Ανατολικής Μεσογείου, που θα πληρώσουν φόρους και ασφαλιστικές εισφορές.

Αυτές οι επιχειρήσεις είναι τα ελληνικά scale-ups, τα οποία είναι οι πυλώνες της οικονομίας της συνεργασίας και της δημιουργικότητας.