Ενημέρωση: Συμμόρφωση με κοινοτική νομοθεσία περί νεοφυών θερμοκοιτίδων και επιταχυντηρίων (start-up incubators & accelerators)

Αξιότιμες Κυρίες, Αξιότιμοι Κύριοι,

Όπως γνωρίζετε η Ευρωπαϊκή Ένωσις ("EU") βρίσκεται σε μακρά πορεία διαπραγματεύσεων με τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής ("USA") για τη σύναψη συνθήκης ελευθέρου εμπορίου και επενδύσεων, γνωστής ως ""TTIP" (Trans-Atlantic Trade and Investment Partnership).

Στο πλαίσιο αυτό υπάρχει μια διαδικασία εναρμόνισης της κείμενης ευρωπαϊκής νομοθεσίας (και συνεπακολούθως των εθνικών νομοθεσιών των κρατών-μελών) με την αντίστοιχη αμερικάνικη.

Έχει λοιπόν από 1η Απριλίου 2018 προβλεφθεί η ύπαρξη ακίνητου και κινητού εξοπλισμού σε νεοφυείς θερμοκοιτίδες και επιταχυντήρια (start-up incubators & accelerators), απαραιτήτου για τη διατήρηση της άδειας λειτουργίας τους.

Για αντικειμενικούς λόγους στην Στάρττεκ Βέντσουρς μέχρι σήμερα δεν είχαμε μπορέσει να συμμορφωθούμε με τις σχετικές νομικές απαιτήσεις, ευτυχώς όμως δεν υπέστημεν σχετικό έλεγχο.

Όπως όμως αποδεικνύει η παρακάτω φωτογραφία, από σήμερα πλέον έχουμε πλήρως συμμορφωθεί με το ρυθμιστικό πλαίσιο της νεοφυούς επιχειρηματικότητας, σύμφωνα μάλιστα με τον πλέον αυστηρό ορισμό της όπως διατυπώθηκε την 1η Απριλίου 1999 από τις αρχές του Σακραμέντο της Πολιτείας Καλιφόρνια των ΗΠΑ.

Η συνετή διαχείριση των εν λόγω υποδομών επαφίεται στον οικονομικό πατριωτισμό των μελών των ομάδων των επιταχυνομένων νεοφυών επιχειρήσεων.

Για την Στάρττεκ Βέντσουρς,

Δημήτρης Τσίγκος

Ήμουν εκεί Κύριε Δήμαρχε — Μια οφειλόμενη συγγνώμη και μια ευκαιρία βελτίωσης

Δεν μπορώ να μην πω ότι ένιωσα τεράστια θλίψη διαβάζοντας την υποτιθέμενη διάψευση του Δημάρχου Μαραθώνα σχετικά με την είδηση ότι διέκοψε τους δρομείς του Μαραθωνίου Αθηνών 2018 για να περάσει με το πολυτελές αυτοκίνητο του.

Το περιστατικό συνέβη μπροστά στα μάτια μου. Περίπου στο 4ο χιλιόμετρο του αγώνα η διαδρομή κάνει μια μικρή παράκαμψη προς τα αριστερά, μπαίνοντας στον οικισμό του Αγίου Παντελεήμονα.

Αυτή η παράκαμψη υποχρεωτικά τέμνει το ρεύμα κυκλοφορίας προς Μαραθώνα, το οποίο σε όλο το μήκος της διαδρομής - πολύ σωστά - χρησιμεύει ως χώρος κίνησης αυτοκινήτων έκτακτου ανάγκης, όπως ασθενοφόρα, λεωφορεία που συλλέγουν όσους εγκαταλείπουν, άλλα υποστηρικτικά οχήματα κλπ.

Ο κ. Δήμαρχος Μαραθώνα ήταν στην εκκίνηση του πρώτου μπλοκ στις 9πμ. Περίμενε υπομονετικά μέχρι και στο 11ο μπλοκ στις 9:39πμ και μετά περίμενε ακόμα 35 περίπου μετά, ώστε να προχωρήσουν οι δρομείς.

Στη συνέχεια μπήκε στη θέση του οδηγού μιας πολυτελούς BMW και με δύο ή τρεις εύσωμους συνοδούς κατευθύνθηκε προς Αθήνα. Για κακή του τύχη, οι αργοί δρομείς δεν είχαν ακόμα περάσει όλοι το σημείο αυτό του 4ου χλμ.

Αυτό που συνέβη μπροστά στα μάτια μου - καθώς εκείνη ακριβώς την στιγμή πέρασα το σημείο αυτό - ήταν ότι ο Δήμαρχος κατέβηκε με τους συνοδούς του και απαίτησε από έναν αστυνομικό να διακόψει τους δρομείς για να περάσει. Εκείνος αρχικά αρνήθηκε αλλά στη συνέχεια το έκανε, αφήνοντας μας όλους κατάπληκτους.

Η διακοπή των δρομέων δεν κράτησε πάνω από 30 δευτερόλεπτα - μάλλον πολύ λιγότερο. Κανείς από τους δρομείς εκείνους δεν «πήγαινε για χρόνο». Πιθανότατα μάλιστα να ήταν μια καλοδεχούμενη ξεκούραση αυτή η μικρή διακοπή.

Πάρα ταύτα ο συμβολισμός είναι πανίσχυρος και τραγικά κακός. Ο Δήμαρχος Μαραθώνα έπρεπε να περιμένει απλά 5 με 10 λεπτά ακόμα. Προφανώς όμως δεν έβλεπε κανένα λόγο να το κάνει, αφού εκείνη την ώρα περνούσαν μόνο οι τελευταίοι, "ασήμαντοι" δρομείς.

Πολύ χειρότερο όμως έγινε το πράγμα με τη διάψευση που επιχείρησε ο δήμαρχος, επικαλούμενος, άκουσον-άκουσον, την οπτική γωνία των σχετικών φωτογραφιών που αποθανάτισαν το συμβάν.

Η υποκρισία στα χειρότερα της. Μια δυσφήμιση της τοπικής αυτοδιοίκησης, όχι μόνο στον Μαραθώνα αλλά σε ολόκληρη τη χώρα.

Ποτέ όμως δεν είναι αργά για μια ειλικρινή συγγνώμη. Να ζητήσετε συγγνώμη λοιπόν, κ. Δήμαρχε. Επιπλέον, να ρωτήσετε εάν και πως θα μπορούσατε να επανορθώσετε και στη συνέχεια να δείξετε με πράξεις ότι εννοείται τα λόγια σας.

Τότε, το ατυχές αυτό περιστατικό θα μετατραπεί σε μια μεγάλη ευκαιρία βελτίωσης όχι μόνο για εσάς, όχι μόνο για το Δήμο Μαραθώνα αλλά για ολόκληρη την κοινωνία μας. Η αναγνώριση του λάθους, βλέπετε, είναι το δυσκολότερο μα απολύτως αναγκαίο βήμα στον δρόμο της μάθησης και της προόδου.

Θριάσιο: Μα πώς είναι δυνατόν;

Πρόσφατα σε κάποιους φίλους από την Ισπανία έδειχνα το Θριάσιο από τους πρόποδες της Πάρνηθας.

Δεξιά τους έδειχνα την Ελευσίνα, «τον ιερότερο τόπο του αρχαίου κόσμου».

Ευθεία ήταν η Σαλαμίνα και στην στενή λωρίδα θάλασσας ανάμεσα σε Σαλαμίνα, Ασπρόπυργο και Ελευσίνα έγινε η ναυμαχία που καθόρισε την την ιστορία της Ευρώπης.

Τα έβλεπαν με θαυμασμό, έλεγαν πόσο τυχεροί είμαστε που ζούμε εδώ.

Μετά το μάτι τους δεν μπορούσε να μην πέσει στο τωρινό, στο «υπαρκτό Θριάσιο». Εν ολίγοις, έναν τεράστιο, τοξικό σκουπιδότοπο.

«Μα πώς είναι δυνατόν;» με ρώτησαν έκπληκτοι.

Αυτό ακριβώς αναρωτιέμαι κι εγώ. Μα πώς είναι δυνατόν;

Καριέρα, χολέρα και νεοφυείς επιχειρήσεις

«Η καριέρα είναι χολέρα», είχε πει ο πρωθυπουργικός σύμβουλος Νίκος Καρανίκας και όλοι έπεσαν να τον φάνε. Δεν είναι σκοπός μου στο άρθρο αυτό να υπερασπιστώ αυτόν τον άνθρωπο, που ένα γύρισμα της τύχης τον έφερε σε μια καίρια θέση κατά τρόπο μάλλον απρόσμενο. Εξάλλου οι άριστοι γνωρίζουν καλύτερα. Βασισμένος σε τι να έχω άποψη εγώ, εφόσον έχουν ήδη μιλήσει εκείνοι; Εν πάση περιπτώσει, πολλά έχουν δει τα μάτια μας – το είδαμε κι αυτό, μα ειδικά στην στην φράση του αυτή ο κ. Καρανίκας έχει δίκιο. Έστω και εάν, είναι πιθανό, φτάνει στο ίδιο συμπέρασμα ερχόμενος από άλλο μονοπάτι.

Ναι λοιπόν, η «καριέρα» είναι χολέρα. 

Ποια καριέρα όμως; Ποιοι είναι λοιπόν οι «καριερίστες»; Είναι εκείνοι που επιθυμούν και καταφέρνουν πάντα να επιπλέουν και να «ανεβαίνουν», δίχως ποτέ, μα ποτέ, να αναλαμβάνουν οποιαδήποτε ατομική ευθύνη για την επιτυχία του εγχειρήματος μέσα στο οποίο υποτίθεται πως λειτουργούν. «Πρώτα ο εαυτούλης μου», αυτή είναι η ιδεολογία του καριερίστα. Αυτός ο φορέας της ιδιότυπης  ενδιαφέρεται πρώτα και κύρια για την πάρτη του. Θέλει να έχει υψηλές αποδοχές, μεγάλα μπόνους και πρώτα απ' όλα βαρύγδουπο τίτλο και «αναγνώριση». Απαιτεί να του μιλάς με σεβασμό, συχνά στον πληθυντικό, και είναι πρώτος στις επιτυχίες μα τελευταίος στις αποτυχίες.

Αυτό που θέλω να πω με απλά λόγια είναι το εξής: Οι «καριερίστες», στο πλαίσιο του παραπάνω ορισμού, είναι είναι ένα μεγάλο πρόβλημα όχι μόνο για τις επιχειρήσεις και την επιχειρηματικότητα αλλά συνολικά για την κοινωνία μας. Η νίκη έχει πολλούς πατέρες, η ήττα κανέναν. Η διάσημη αυτή ρήση θα μπορούσε να έχει λεχθεί για τους καριερίστες. Αν δει κανείς τα ελληνικά επιχειρηματικά «success stories» των τελευταίων δεκαετιών, θα ανακαλύψει μεγάλο πλήθος από δαύτους.

Διάβαζα πρόσφατα το εκπληκτικό βιβλίο του Χρόνη Μίσσιου «Το κλειδί είναι κάτω από το γεράνι». Λέει σε ένα σημείο ο συγγραφέας για την έννοια της ατομικής ευθύνης. Ότι από τη μια, ο κόσμος θα αλλάξει μόνο αν πρώτα καθένας μας αποφασίσει να αλλάξει μόνος του και από την άλλη, είναι τόσοι πολλοί αυτοί που ποτέ δεν ανέλαβαν καμία ατομική ευθύνη περιμένοντας τη ζωή τους να περάσει.

Αυτοί είναι οι καριερίστες. Είναι εκείνοι που τρέμουν την ατομική ευθύνη. Είναι οι μισθοφόροι που με την κατάλληλη αμοιβή δεν θα διστάσουν να κάνουν οτιδήποτε – και, ταυτόχρονα, οι πρώτοι που θα εγκαταλείψουν το σκάφος στην πιο δύσκολη στιγμή. Πάνω απ' όλα, αυτό που πρέπει να γίνει απόλυτα σαφές σε όλους, είναι τα άτομα με αυτήν τη συμπεριφορά  καμιά απολύτως σχέση δεν έχουν με την επιχειρηματικότητα.

-    Ο επιχειρηματίας, ο δημιουργός, ο μάστορας, πάνω απ' όλα βάζει την ομάδα. Ο καριερίστας πάνω απ' όλα βάζει τον εαυτούλη του, την «καριέρα του».

-    Τον δημιουργό τον ενδιαφέρει τι γίνεται στην πραγματικότητα. Τον καριερίστα τον ενδιαφέρει τι φαίνεται ότι γίνεται. Να «φανεί» ότι έκανε τη δουλειά, όχι να την κάνει στην πράξη.

-    Ο μάστορας πρώτα και κύρια αναλαμβάνει πάντα την ευθύνη των πράξεων του. Αντίθετα, ο καριερίστας δεν φταίει ποτέ. Εκείνος, πάντα έκανε τη δουλειά του σωστά. Για τα άλλα δεν ήξερε, δεν γνώριζε, δεν ρωτήθηκε. Σίγουρα πάντως, δεν έφταιγε ποτέ σε τίποτα.

Τα είχε πει λοιπόν καλά ο πρωθυπουργικός σύμβουλος. Αμφιβάλλω βέβαια αν είχε κάνει την ίδια ανάλυση, όμως το συμπέρασμα είναι ίδιο. Η «καριέρα» είναι χολέρα.

Στην κοινωνία αυτή θέλουμε δημιουργούς. Θέλουμε ανθρώπους που επιζητούν την ατομική ευθύνη στο πλαίσιο της συλλογικής προσπάθειας. Θέλουμε ανθρώπους που εμπνέονται από τη δημιουργία και θέλουν να νιώσουν τη χαρά της. Θέλουμε ανθρώπους που μπορούν να είναι χρήσιμοι στο κοινωνικό σύνολο και να βρίσκουν δίκαιη ανταμοιβή για την προσπάθεια που κάνουν και για τα αποτελέσματά της.

Φτάνει πια με τον ατομισμό. Αυτός είναι που ενσαρκώνεται στην κυρίαρχη αντίληψη περί καριέρας, αυτός είναι η χολέρα. Στο μέτρο που η ανθρωποκεντρικότητα είναι η πλέον απάνθρωπη φιλοσοφία, ομοίως ο ατομισμός οδηγεί στη άρνηση της ατομικής ευθύνης και στην ουσιαστική διάλυση κάθε ομάδας.

Η πρόοδος όμως είναι πάντα αποτέλεσμα δουλειάς ομαδικής.

Ένα ευχαριστώ στον Ζακ Κωστόπουλο

Το λιγότερο που χρωστάμε όλοι στον Ζακ Κωστόπουλο είναι ένα μεγάλο ευχαριστώ. Αυτό διότι άθελά του, μέσα από το τραγικό του τέλος αποκάλυψε τις μάσκες που με τόση επιμέλεια φορούσαν μεγάλα τμήματα της κοινωνίας. Αποκάλυψε πάνω απ' όλα πόσο τραγικά ανεπαρκής είναι η παιδεία που διαχρονικά προσέφερε η ελληνική πολιτεία στους μελλοντικούς πολίτες της.

Ένας θάνατος είναι πάντα μια τραγωδία. Ο θάνατος δεν έχει εθνικότητα, πολιτισμό ούτε κοινωνική τάξη. Ο θάνατος του εχθρού είναι το ίδιο θλιβερός τον θάνατο του φίλου. Η απώλεια μιας ζωής είναι μια ανείπωτη τραγωδία, όπως και για οποιαδήποτε λόγο τελικά προκύψει.

Όμως φαίνεται πως την παραπάνω αναντίρρητη αλήθεια, όσο κι αν έχει πάμπολλες φορές επιβεβαιωθεί στην ιστορία, ένα σημαντικό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας επιμένει να την αγνοεί.

Ο προπονητής στην εφηβική ομάδα μπάσκετ της Δόξας Ασπροπύργου το 1993 μας είχε πει «του ετοιμοθάνατου δεν πας να του βγάλεις το μάτι», όταν κάποτε παίξαμε αδικαιολόγητα σκληρή άμυνα εναντίον μιας ομάδας που κερδίζαμε με μεγάλη διαφορά.

Κάτι που κατάλαβαν εύκολα δεκαπεντάχρονα παιδιά πριν 25 χρόνια, μοιάζει να υπερβαίνει πλήθος συνανθρώπων μας σήμερα, πολλοί εκ των οποίων με λαμπρές σπουδές και καριέρες.

Είναι κρίμα. Μια ζωή οδηγημένη από το μίσος είναι μια ζωή ανεκπλήρωτη, μια ευκαιρία χαμένη. Χιλιάδες συνανθρώπων μας βιώνουν αυτήν την απέραντη δυστυχία. Ζουν στο μίσος, το βγάζουν εναντίον ενός ανθρώπου που έχασε τη ζωή του τόσο σκληρά, τόσο άδοξα και τόσο άδικα.

Η απάντηση μας όμως δεν μπορεί να είναι μίσος προς το μίσος. Όπως έλεγαν παλιότερα, το αίμα δεν ξεπλένεται με αίμα. Οι άνθρωποι αυτοί πρώτα απ'όλα χρειάζονται την κατανόηση και την αγάπη μας, μήπως και καταφέρουν να διασωθούν. Στη συνέχεια όμως, η πλειοψηφία της κοινωνίας έχει μια κορυφαία προτεραιότητα: Τη ριζική αναδιάρθρωση του εκπαιδευτικού μας συστήματος, τη συθθέμελη αλλαγή του έτσι ώστε οι επόμενες γενιές να απαλλαγούν από την κατάρα του μίσους — Μήπως και εκείνες τελικά καταφέρουν να ζήσουν.

Για τη συνειδητοποίηση της παραπάνω πραγματικότητας χρωστάμε όλοι ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Ζακ Κωστόπουλο.