Η γενιά των αθανάτων

Ένα από τα βιβλία που διάβασα στη διάρκεια της πανδημίας (για να είμαι ακριβής, το 'άκουσα' στο audible) ήταν το Lifespan του David A. Sinclair. O διακεκριμένος αυτός βιολόγος ισχυρίζεται πως η γήρανση δεν είναι παρά μια ασθένεια η οποία, αργά ή γρήγορα θα θεραπευτεί - αφού πρώτη η επιστημονική πρόοδος μας οδηγήσει στο να καταλάβουμε πλήρως τον μηχανισμό της, ώστε πρώτα να τη θεραπεύσουμε (!) και μετά να την αναστρέψουμε (!!!).

Ισχυρίζεται λοιπόν ο Sinclair πως σε μερικά χρόνια (ίσως 15 ή 50, ή ακόμα και 200 - όχι όμως σε 1.000), θα μπορούμε να επιτυγχάνουμε τη διαρκή νεότητα και να απαλλαγούμε από τις εκφυλιστικές ασθένειες.

Πώς θα γίνει αντιληπτό αυτό; Περίπου ως εξής: Σε μερικές δεκαετίες, η επιστήμη θα έχει προοδεύσει τόσο πολύ που θα κερδίζουμε μια βδομάδα επιπλέον ζωής για κάθε μήνα που θα επιβιώνουμε. Μια, ίσως, δεκαετία αργότερα, θα κερδίζουμε δυο βδομάδες και μια παρακάτω τρεις, πάντα για κάθε μήνα επιβίωσης.

Όταν μετά από αρκετά χρόνια, ίσως σε έναν αιώνα από τώρα, που όμως είναι σχεδόν "μια αναπνοή" σε ιστορική κλίμακα, φτάσουμε να κερδίζουμε τέσσερις εβδομάδες για κάθε μήνα επιβίωσης, τότε πραγματικά θα συμβεί κάτι πρωτόγνωρα ενδιαφέρον: Θα γραφτεί η συνέχεια στο Έπος του Γκιλγκαμές, ο άνθρωπος θα είναι κοντά στο να κερδίσει την αθανασία.

Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως θα εκλείψει ο θάνατος. Κάθε άλλο. Άνθρωποι θα σκοτώνονται σε ατυχήματα, ίσως και σε πολέμους, ενώ πάντα μπορεί να εμφανίζονται νέες θανατηφόρες ασθένειες που θα πέρνει λίγο καιρό μέχρι να αντιμετωπιστούν. Έχοντας όμως αντιμετωπίσει τη θανατηφόρο νόσο που φέρουμε όλοι μας, τη γήρανση, η ανθρώπινη κοινωνία θα βρεθεί σε μια, το επαναλαμβάνω, πρωτόγνωρη κατάσταση.

Είναι βέβαιο πως όσοι διαβάζουν τώρα αυτό το άρθρο, πολύ περισσότερο τα εκατομμύρια των αναγνωστών του Lifespan, δεν θα προλάβουν να το ζήσουν αυτό. Ούτε ίσως τα παιδιά μας. Τα εγγόνια μας όμως, σίγουρα δε τα εγγόνια των εγγονών μας, θα έχουν στη διάθεσή τους πρωτόγνωρη γνώση για τη φύση της ίδιας της ζωής και θα μπορέσουν να κάνουν τις παρεμβάσεις που χρειάζεται ώστε όχι μόνο ένας άνθρωπος να επιβιώνει 150 ή και 200 χρόνια αλλά να έχει και ένα εξαιρετικό επίπεδο ζωής.

Αυτό βέβαια θα πυροδοτήσει μια ακόμα σειρά από πρωτόγνωρα προβλήματα, κυρίως στο κοινωνικό επίπεδο: Τίνα θα συμβεί με την οικογένεια; Θα μπορέσει ένας γάμος να αντέξει 120 χρόνια; Πως θα είναι να συνυπάρχουν - παραμένοντας δραστήριες - πέντε ή έξι συνεχόμενες γενιές; Θα υπάρχει ασφαλιστικό σύστημα; Η επιμήκυνση της ζωής θα κάνει τους ανθρώπους πιο προοδευτικούς, καινοτόμους και αισιόδοξους ή μήπως θα τρέψει την κοινωνία σε συντηρητικές, ακόμα και σε αντιδραστικές κατευθύνσεις;

Η απάντηση είναι πως ουδείς γνωρίζει. Ένας τρόπος υπάρχει μόνο να μάθουμε: Να το επιχειρήσουμε, να προχωρήσουμε μπροστά και να μας απαντήσει η ίδια η ζωή.

Όσο κι αν αφήνει μια πικρή γεύση η συνειδητοποίηση ότι η τεράστια αυτή πρόοδος κατά κύριο λόγο αφορά όσους έπονται ημών, σήμερα, την Πρωτοχρονιά του 2023, δεν μπορούμε παρά να νιώσουμε δέος για το που έχει ήδη φτάσει το ανθρώπινο είδος και πόσες δυνατότητες ανοίγονται για την ανθρωπότητα τα επόμενα χρόνια.

Σε πολύ πρακτικό επίπεδο, την επόμενη φορά που θα συναντήσουμε έναν επιστήμονα που κάνει αληθινή έρευνα σε οποιονδήποτε τομέα, ας του πούμε ένα μεγάλο και ειλικρινές ευχαριστώ! Η δυνατότητα απόκτησης νέας γνώση είναι τελικά ή πλέον καθοριστική ποιότητα του ανθρώπου.

Γάμος, βάπτιση και κράτος

Είχα τη μεγάλη χαρά και τιμή να είμαι πρόσφατα παρών στον γάμο του εκλεκτού φίλου και συνεργάτη Γιώργου Κρυπωτού με την ομοίως εξαίρετη συνεργάτιδα Αγγλική Σολτάτου.

Για τις υπέροχες στιγμές που περάσαμε αρκετές δεκάδες άτομα σε έναν υπέροχο τόπο ανάμεσα στη Μονεμβασία και τους Μολάους, θα μιλήσω μια άλλη στιγμή — Θα αρκεστώ μόνο να ευχαριστήσω από καρδιάς τον Γιώργο και την Αγγελική και να τους ευχηθώ τα καλύτερα για το μέλλον.

Στη διάρκεια λοιπόν του γάμου, λίγο πριν το εκπληκτικό φαγητό που μας είχαν ετοιμάσει και για το οποίο όλοι ανυπομονούσαμε, πρώτη φορά άκουσα με προσοχή το κείμενο που διαβάζεται σε έναν πολιτικό γάμο. Ομολογώ πως εντυπωσιάστηκα θετικά. Ψάχνοντας online βρήκα το κείμενο αναλυτικά, το οποίο έχει ως εξής:

«Από τη στιγμή αυτή, που ενωθήκατε, με την ελεύθερη συναίνεση σας σε γάμο, οφείλετε αμοιβαία ο ένας στον άλλο, αγά­πη, πίστη και σεβασμό για όλη σας τη ζωή.

Ο γάμος που σας ενώνει, σας επιβάλλει την ταύτιση των τυχών σας και την κοινή αντι­μετώπιση σε βάση ισότητας όλων των ζητημάτων που θα προκύπτουν από τη συμβίωση σας σαν συζύγων και γενικότερα, όλων των δυσκολιών της ζωής. Από κοινού θα πρέπει επίσης να συμβάλλετε ο καθένας ανάλογα με τις δυνάμεις του, στα βάρη που συνεπάγονται η έγγαμη συμβίωση και η συντήρηση και προαγωγή της οικογένειας που θα δημιουργήσετε

Κοινό είναι, τέλος, και το καθήκον και δικαίωμα και των δυο σας να μεριμνάτε για την ανατροφή και διαπαιδαγώγηση των παιδιών σας, ώ­στε να γίνουν χρήσιμοι και χρηστοί πολί­τες και ελεύθερες προσωπικότητες.»

Δεν ξέρω ποιος είναι ο συγγραφέας του κειμένου αυτού, αξίζει όμως τα συγχαρητήρια και την αναγνώριση όλων μας. Πρόκειται περί λόγου αναμφισβήτητα προοδευτικού, θα έλεγα αυθεντικά προοδευτικού, που τόσο πολύ έχει λείψει τα τελευταία χρόνια.

Διαβάζοντας το κείμενο αυτό και ανακαλώντας στην μνήμη μου τους δεκάδες θρησκευτικούς γάμους στους οποίους έχω βρεθεί (όχι ακόμα ως άμεσα ενδιαφερόμενος βέβαια — κουμπάρος ήταν το κοντινότερο), σκέφτηκα πως είναι αδιανόητο που ακόμα και σήμερα, εν έτει 2018, το ελληνικό κράτος εξακολουθεί να δίνει νομικό περιεχόμενο σε μια θρησκευτική τελετή.

Είναι πραγματικά αδιανόητο και, ας μου επιτραπεί, προσβλητικό για την ίδια την ουσία του θρησκευτικού μυστηρίου, όταν εκείνο εκφυλίζεται σε μια νομική (ή ίσως και απλά γραφειοκρατική, διαδικαστική) υποχρέωση.

Χωρίς να θέλω να επεκταθώ παραπάνω, θα ήθελα να πω ότι η γνώμη μου διαμορφώθηκε ξεκάθαρη: Ο πολιτικός γάμος και η πολιτική ονοματοδοσία πρέπει να είναι υποχρεωτικές διοικητικές διαδικασίες για κάθε πολίτη της Ελληνικής Δημοκρατίας που έχει την επιθυμία να παντρευτεί ή που έχει κάνει παιδιά. Τόσο απλά. Υποχρεωτική για όλους, ανεξαρτήτως των θρησκευτικών τους πεποιθήσεων.

Από εκεί και πέρα οποίος πολίτης επιθυμεί για τα θρησκευτικά του πιστεύω να κάνει και θρησκευτική τελετή, είναι φυσικά ελεύθερος να το κάνει. Εκείνη όμως δεν μπορεί να αποκτά νομικό περιεχόμενο!

Επαναλαμβάνω πως μια τέτοια ρύθμιση, όσο κι αν αυτό αρχικά ακουστεί αντιφατικό, στην πραγματικότητα φανερώνει βαθύ σεβασμό για την θρησκεία.

Η μεν πίστη πρέπει να είναι μια ελεύθερη επιλογή, όχι μία τυπική, γραφειοκρατική διαδικασία. Αυτή εξάλλου αντιλαμβάνομαι πως είναι και η ουσία της χριστιανικής διδασκαλίας: «Ἀπόδοτε οὖν τὰ Καίσαρος Καίσαρι καὶ τὰ τοῦ θεοῦ τῷ θεῷ» (από το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο κβ':21). Το δε συντεταγμένο κράτος πρέπει να λειτουργεί με τρόπο ομοιόμορφο προς όλους τους πολίτες, ανεξαρτήτως των όποιων θρησκευτικών πεποιθήσεων τους.

Σκέψεις περί προόδου

Ο κόσμος το 1977 ήταν πάρα πολύ διαφορετικός. Ο ψυχρός πόλεμος βρισκόταν στο απόγειο του με τη μία από τις δύο υπερδυνάμεις, τις ΗΠΑ, τραυματισμένη από την πολυετή εμπλοκή στο Βιετνάμ. Τίποτα δεν προμήνυε ότι σε λιγότερο από δεκαπέντε χρόνια η Σοβιετική Ένωση θα κατέρρεε, οδηγώντας σιγά σιγά στον κόσμο που γνωρίζουμε σήμερα. Η ΕΕ δεν υπήρχε - Ήταν ακόμα μια Οικονομική Κοινότητα εννέα κρατών της Δυτικής και Κεντρικής Ευρώπης. Στη Νότια Ευρώπη, στην Ισπανία και στην Πορτογαλία, υπήρχαν ακόμα δικτατορίες ενώ το ανατολικό μπλοκ ήταν κατά κανόνα απροσπέλαστο. Στην Ελλάδα σιγά σιγά προχωρούσε η αποχουντοποίηση στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης.

Από την άλλη υπήρχε μια τεράστια αισιοδοξία για την δύναμη της επιστήμης. Πριν λίγα μόλις χρόνια ο άνθρωπος είχε πάει στο φεγγάρι. Μπορούσε κάποιος να πετάξει με Concord από Λονδίνο ή Παρίσι προς Νέα Υόρκη σε λιγότερο από 3.5 ώρες (!). Τα αντιβιοτικά θεωρούνταν πανίσχυρα και οι λοιμώξεις, πίστευαν ότι, ανήκαν πια στην ιστορία (...). Τότε έγινε η πρώτη εξωσωματική γονιμοποίηση και πολύπλοκες εγχειρήσεις όπως by-pass και μεταμόσχευση καρδιάς είχαν αρχίσει να γίνονται σχεδόν ρουτίνα.

Ειναι επίσης πολύ σημαντικό ότι ήδη πωλούνταν PC στην αγορά και ότι το internet έκανε τα πρώτα του βήματα. Το πρώτο email είχε σταλεί πριν έξι χρόνια και το πρώτο BBS, πρόδρομος του σημερινού web, θα λειτουργούσε έναν χρόνο αργότερα.

Επιπλέον δεν είχε γίνει ακόμα η πρώτη διάγνωση AIDS. Παρότι σε παγκόσμιο επίπεδο ο κόσμος ήταν πολύ πιο συντηρητικός από σήμερα, σίγουρα σε συγκεκριμένες κοινότητες της Βόρειας Αμερικής, της Δυτικής και Βόρειας Ευρώπης, ενδεχομένως και αλλού, μπορούσε να δει κανείς παραδείγματα πρωτοπορίας στα θέματα των ανθρωπίνων σχέσεων και της απελευθέρωσης.

Αυτή λοιπόν ήταν η εποχή που ήρθα στον κόσμο. Μια εποχή μεγάλης αισιοδοξίας για την δύναμη του ανθρώπου. Μια εποχή αυτοπεποίθησης. Ήταν νομίζω ακριβώς αυτό που ο Peter Thiel ονομάζει "Definite Optimism" στο βιβλίο του "Zero to One".

Σήμερα, σαράντα χρόνια μετά ο κόσμος είναι πάρα πολύ διαφορετικός. Τα πράγματα είναι αντικειμενικά πολύ καλύτερα. Οι άνθρωποι που διαβιώνουν αξιοπρεπώς είναι πολύ περισσότεροι, τόσο ως απόλυτο νούμερο όσο και ως ποσοστό. Η τεχνολογία έχει κάνει απίστευτα βήματα προόδου με ρυθμό που επιταχύνεται. Η βελτίωση είναι εντυπωσιακή σε όλα τα επίπεδα.

Και όμως, υποκειμενικά πολλοί συνάνθρωποί μας νιώθουν χειρότερα. Νιώθουν και συχνά είναι αδικημένοι και αποκομμένοι. Η ταχεία πρόοδος εν τέλει δημιούργησε χάσματα που σε πολλούς φαντάζουν αγεφύρωτα. Έχουμε μια νέου τύπου ταξική διάρθρωση της κοινωνίας όπου ο πλούτος δεν είναι το μοναδικό κριτήριο. Εκεί που η ανθρωπότητα ανέμενε την οριστική αποθέωση του ορθολογισμού, βλέπουμε να επανέρχεται σε πολλαπλά επίπεδα ένας ξεχασμένος δογματισμός.

Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης πριν περίπου εικοσιπέντε χρόνια άφησε μια παγκόσμια υπερδύναμη στον ρόλο του διεθνούς αφεντικού. Ένα μοντέλο προβληματικό από τη φύση του. Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν κατάφερε έγκαιρα να μετεξελιχθεί σε έναν δεύτερο ισότιμο πόλο επιρροής, που δεν θα ήταν απαραίτητα αντίπαλος προς την Αμερική αλλά σίγουρα θα μπορούσε να εξισορροπεί τα πράγματα στη διεθνή σκακιέρα. Αυτόν τον ρόλο φαίνεται πως προσπαθεί να τον παίξει η Κίνα, αλλά τα ερωτηματικά γύρω από το καθεστώς αυτό είναι πολλά και εν πολλοίς αναπάντητα.

Η σημαντικότερη αλλαγή όμως είναι νομίζω αυτή που έφερε η επανάσταση της πληροφορίας. Σήμερα η είδηση και η γνώση, όπως βεβαίως  και η προπαγάνδα, είναι διαθέσιμες παντού και πάντα, συχνά σε πραγματικό χρόνο. Τα γεγονότα που ίσως θα τα διαβάζαμε παλιά σε μια μικρή στήλη μιας εφημερίδας, μέρες ή και εβδομάδες αφού συμβούν, τώρα πια συχνά τα βλέπουμε με live video.

Κατά κάποιο τρόπο θέτουμε εαυτούς εθελοντικά στη θέση του υποψήφιου θύματος προπαγάνδας. Επίσης, κυρίως μέσα από τα smartphones και τα social networks, ένας πολύ μικρός αριθμός εταιρειών ξέρει την προσωπικότητα μας, τις επιθυμίες και τους φόβους μας, ενδεχομένως πολύ καλύτερα από εμάς τους ίδιους. Είναι κάτι που εμένα προσωπικά με φοβίζει, επειδή γνωρίζω πως οι πληροφορίες που έχουν για μένα επαρκούν ίσως για να μπορέσουν, σε κάποιο βαθμό, να καθοδηγήσουν την σκέψη και τη συμπεριφορά μου.

Σήμερα κλείνω τα σαράντα.

Από τη μια η ψυχή μου είναι γεμάτη ευγνωμοσύνη. Ευγνωμοσύνη για την οικογένεια μου, τους δασκάλους μου, τους φίλους και τους συνεργάτες μου. Όλους αυτούς χάρη στους οποίους η διαδρομή αυτή ήταν πράγματι γεμάτη αγάπη, γνώσεις και εμπειρίες.

Από την άλλη, έρχεται συνέχεια στο μυαλό μου το ερώτημα πως θα είναι ο κόσμος σε ακόμα σαράντα χρόνια από σήμερα. Κι επειδή γρήγορα καταλαβαίνω πως αυτό είναι απολύτως αδύνατο να προβλεφθεί, αναρωτιέμαι τι πρέπει να κάνουμε σήμερα ώστε η όποια πορεία πάρει η ανθρωπότητα να είναι σε κατεύθυνση θετική.

Όσο το σκέφτομαι λοιπόν, καταλήγω σε κάτι ιδιαίτερα απλό και βασικό. Τόσο πολύ, που σε κάποιο βαθμό ξεχάστηκε:

Δημοκρατία, παιδεία και δικαιοσύνη.

Ας διευκρινίσω ότι στην έννοια της δικαιοσύνης περιλαμβάνω και εκείνες της ισότητας και της ισονομίας.

Η ταχύτητα της προόδου ήταν τόσο μεγάλη που κατά κάποιο τρόπο χάσαμε τη σύνδεση με τις βασικές, τις θεμελιώδεις αρχές της ανθρώπινης υπόστασης μας. Είναι μια σχέση που πρέπει να ανακτηθεί. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να μπει καμία τροχοπέδη στην πρόοδο, κάθε άλλο. Η πρόοδος μπορεί και πρέπει να επιταχυνθεί περαιτέρω. Αυτό όμως που οφείλουμε να κάνουμε είναι να διασφαλίζουμε το πλαίσιο, τις απαραίτητες συνθήκες, ώστε κάθε άνθρωπος να είναι ενεργό κύτταρο της δημοκρατίας, κάθε άνθρωπος να λαμβάνει (και να προσφέρει) την καλύτερη δυνατή παιδεία και, πάνω απ όλα, κάθε άνθρωπος να ζει σε συνθήκες δικαιοσύνης.

Ενώ λοιπόν η επιστήμη και η τεχνολογία μας θα συνεχίσουν να τρέχουν ασταμάτητα προς τα εμπρός, εμείς οι άνθρωποι πρέπει να γυρίσουμε στα βασικά και να εξασφαλίσουμε ότι λειτουργούν σωστά στις νέες συνθήκες που διαμορφώνονται.

Για παράδειγμα, η παρούσα κατάσταση με το πλήθος και τη ποιότητα των δεδομένων που συγκεντρώνει ένας μικρός αριθμός εταιρειών σχεδόν για κάθε άνθρωπο στη Γη, μπορεί και να είναι προβληματική από την άποψη της δικαιοσύνης.

Επίσης για παράδειγμα, στο αντικείμενο της παιδείας, σε έναν κόσμο που η τεχνητή νοημοσύνη θα αποτελεί βασικό καθημερινό εργαλείο, οι ποιότητες των ανθρωπιστικών επιστημών θα αποκτήσουν σίγουρα πολύ μεγαλύτερη αξία.

Στο τελευταίο τμήμα αυτού του μάλλον εκτεταμένου άρθρου, θα ήθελα να πω ότι μόνο η πολιτική μπορεί να εξασφαλίσει τη δημοκρατία, την παιδεία και τη δικαιοσύνη. Η πολιτική όμως είναι κάτι πολύ διαφορετικό, ακριβέστερα είναι κάτι πολύ περισσότερο, από τη συμμετοχή σε ψηφοφορίες.

Ο άνθρωπος είναι ζώον πολιτικόν, έγραψε ο Αριστοτέλης. Αν φύγει το πολιτικόν, μένει μόνο το ζώον. Όπως όλα τα ενδιαφέροντα πράγματα στη ζωή, η πολιτική είναι δύσκολη. Θέλει χρόνο και κόπο. Θέλει να διαβάζεις, να ενημερώνεσαι, να συζητάς, να σκέφτεσαι. Να έχεις τη δύναμη  να διαφωνείς με ανθρώπους που εκτιμάς. Να μπορείς συχνά να κινείσαι αντίθετα στο βραχυπρόθεσμο συμφέρον σου. Τελικά όμως δεν υπάρχει τίποτα άλλο που μπορείς να κάνεις για να είσαι χρήσιμος στην κοινωνία και εν τέλει στον ίδιο σου τον εαυτό.

Η αληθινή και υγιής συμμετοχή του ανθρώπου στην πολιτική διαδικασία είναι η μόνη που μπορεί να του δώσει την αισιοδοξία και την αυτοπεποίθηση που χρειάζεται ώστε η πρόοδος της κοινωνίας να έχει τα θετικά χαρακτηριστικά που αναφέρθηκαν παραπάνω.

Σε πολύ μικρή ηλικία, ίσως τεσσάρων ή πέντε ετών, θυμάμαι τη μητέρα μας να εύχεται σε εμένα και στον αδερφό μου, στις γιορτές και στα γενέθλια μας, με την φράση «να μεγαλώσεις με υγεία και να γίνεις ένας καλός και χρήσιμος άνθρωπος στην κοινωνία».

Είναι αυτή μια πολύ έντονη ανάμνηση μου. Φυσικά δεν είμαι εγώ αυτός που θα κρίνω εάν όντως έγινα καλός και χρήσιμος άνθρωπος στην κοινωνία, όπως ήταν η επιθυμία της μαμάς μου — πιστεύω με τις καλύτερες των προθέσεων.

Αυτή η ευχή όμως, που ξεκάθαρα είναι και νουθεσία, ηχεί ακόμα στα αυτιά μου και αποτελεί οδηγό για τις σκέψεις και τις πράξεις μου. Έτσι ήταν στα πρώτα μου σαράντα χρόνια, έτσι στοχεύω να είναι και σε όσα ακολουθήσουν.

Ας είμαστε αισιόδοξοι λοιπόν. Ο κόσμος θα συνεχίσει να γίνεται όλο και καλύτερος, αρκεί καθένας από εμάς να κάνει το μικρό κομμάτι εργασίας που του αναλογεί.

Τεχνητή νοημοσύνη, πρόοδος και ευτυχία

Μιλάνο, Ιταλία
6 Μαΐου 2016

Είχα τη χαρά να πάρω μέρος στο FI-WARE VIP Bootcamp που έγινε στο Μιλάνο της Ιταλίας από τις 4 έως τις 6 Μαΐου 2016, προσκεκλημένος του EBAN. Εκεί, μαζί με αρκετούς άλλους επενδυτές και επιχειρηματίες βοηθήσαμε 15 νεοφυείς επιχειρήσεις από διάφορες ευρωπαϊκές χώρες να βελτιώσουν τη δομή και την παρουσίαση των επενδυτικών τους προτάσεων στο πλαίσιο των προσπαθειών τους για αναζήτηση ιδιωτικής χρηματοδότησης υψηλού ρίσκου.

Η Τεχνητή Νοημοσύνη ως κίνδυνος

Ένας από τους ανθρώπους που συμμετείχαν ιδιαίτερα ενεργά υποστηρίζοντας συνολικά (και μάλιστα εθελοντικά) την προσπάθεια ήταν ο Federico Travella, ιδρυτής και CEO της NoviCap, μιας εξαιρετικά ενδιαφέρουσας επιχείρησης στον κλάδο του "fintech" που προτείνει μια νέα μέθοδο χρηματοδότησης κεφαλαίου κίνησης για κάθε είδους επιχείρηση. Σε μια συζήτηση που κάναμε με τον Federico και άλλους συμμετέχοντες, ανέκυψε το θέμα της τεχνητής νοημοσύνης ως παράγοντα ενίσχυσης της ανεργίας και, στη βάση αυτή, κοινωνικών αναταραχών και πολιτικής 
αστάθειας.

Μιλώντας στο FI WARE VIP Bootcamp στο Μιλάνο

Το θέμα είναι σίγουρα ενδιαφέρον και έχει να κάνει τελικά με την εξέλιξη της τεχνολογίας και τις κοινωνικές συνέπειες που εκείνη προκαλεί. Νομίζω είναι σαφές ότι η πρόοδος του ανθρώπινου πολιτισμού, αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως την ίδια την ύπαρξή μας, σε πολύ μεγάλο βαθμό στηρίζεται στην εξέλιξη της τεχνολογίας. Από τα πρώτα λίθινα εργαλεία που οι πρόγονοί μας κατασκεύασαν δεκάδες χιλιάδες χρόνια πριν μέχρι τα σημερινά απίστευτα τεχνολογικά επιτεύγματα του πολιτισμού μας έχουν αναπτυχθεί αμέτρητα τεχνικά εργαλεία που κατά βάση κάνουν τη ζωή μας πιο εύκολη – αλλά και ενδεχόμενα πιο επικίνδυνη, όταν αυτά βρεθούν σε λάθος χέρια να εξυπηρετούν τις λάθος επιδιώξεις.

O πυρηνικός βομβαρδισμός που έκαναν οι ΗΠΑ στις Ιαπωνικές πόλεις της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι, το μεγαλύτερο έγκλημα πολέμου στην ιστορία της ανθρωπότητας,  που το κατέστησε δυστυχώς δυνατό η εξέλιξη της τεχνολογίας, μας διδάσκει με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο πόσο επικίνδυνη μπορεί να γίνει η τεχνολογική πρόοδος.  Σε κάθε περίπτωση όμως και παρά τους όποιους κινδύνους, δεν χωράει καμία αμφιβολία ο ανθρώπινος πολιτισμός είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένους με την πρόοδο της τεχνολογίας . Υπό την έννοια αυτή η τεχνολογική πρόοδος όχι μόνο είναι απολύτως καλοδεχούμενη αλλά επιπλέον είναι προϋπόθεση απαραίτητη για την ίδια την ύπαρξη του πολιτισμού μας.

Λουδίτες του 21ου αιώνα

Ένα φαινόμενο που έχει παρατηρηθεί ήδη από την έναρξη της Βιομηχανικής Επανάστασης ― ενδεχομένως και παλιότερα ― είναι εκείνο του φόβου της προόδου, ειδικά όσον αφορά τον καταμερισμό της εργασίας. Η πρόοδος του τεχνολογικού πολιτισμού, στις διάφορες φάσεις του που έχουν μελετηθεί πολύ και κατηγοριοποιηθεί αναλόγως, έχει ως αποτέλεσμα διάφορες εργασίες που έκαναν άνθρωποι με έναν συγκεκριμένο τρόπο να γίνονται στη συνέχεια με κάποιον νέο, πιο αποδοτικό, ο οποίος απαιτεί λιγότερο ανθρώπινο δυναμικό ή ίσως και καθόλου.

Έτσι λόγου χάρη είδαμε αγρότες να αντιδρούν στην εμφάνιση των γεωργικών μηχανημάτων φοβούμενοι πως τώρα πια θα είναι περιττοί, όπως είδαμε και βιομηχανικούς εργάτες να αντιδρούν στην εισαγωγή των διαφόρων βιομηχανικών αυτοματισμών, που επίσης τους καθιστούσε περιττούς.

Η ίδια η έννοια «Λουδίτης», η οποία σήμερα αποδίδεται στον οποιοδήποτε εναντιώνεται στην τεχνολογική πρόοδο, έχει την ετυμολογία της στους αγώνες των Άγγλων υφαντουργών του 19^ου αιώνα, που, υπό την ηγεσία της μυθικής φιγούρας του Ned Ludd, έσπαγαν τους νεοεισαχθείς μηχανικούς αργαλειούς φοβούμενοι ότι εξαιτίας τους θα έχαναν τη δουλειά τους.

Σύντομα το ίδιο φαινόμενο ενδέχεται να εμφανιστεί και σε πλήθος εργασιών γραφείου που σήμερα γίνονται από ανθρώπους αλλά στο άμεσο μέλλον θα γίνονται καλύτερα, ταχύτερα και οικονομικότερα από «μηχανές» λογισμικού – πολλές φορές και με την χρήση της «τεχνητής νοημοσύνης».

Μια κατηγοριοποίηση των επαγγελμάτων και εργασιών

Στο παρακάτω διάγραμμα φαίνεται μια ενδιαφέρουσα κατηγοριοποίηση επαγγελμάτων και εργασιών κατά μήκος δυο διαστάσεων:

1. Εάν είναι χειρωνακτικές ή πνευματικές
2. Εάν είναι δουλειές με επαναληπτικότητα ή με επινοητικότητα

Κατηγοριοποίηση επαγγελμάτων / εργασιών

Κατηγοριοποίηση επαγγελμάτων / εργασιών

Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να κατανοήσει κανείς την κατηγοριοποίηση αυτή. Οι εργασίες που είναιχειρωνακτικές και έχουν επαναληπτικότητα ήταν αυτές που πολύ νωρίς οι άνθρωποι άρχισαν να αντικαθίστανται από τις μηχανές, στο κλασικό εργοστάσιο που γνωρίζουμε όλοι. Για πολλά όμως χρόνια οι άλλες τρεις κατηγορίες έμεναν αυστηρά στην ανθρώπινη σφαίρα.

Αυτό που βλέπουμε σήμερα είναι τις μηχανές να κατακτούν δυο ακόμα κατηγορίες: Πρώτα τις πνευματικές εργασίες που δεν απαιτούν επινοητικότητα, με διάφορα συστήματα λογισμικού, και μετά τις χειρωνακτικές εργασίες που απαιτούν κάποια (περιορισμένη προς το παρόν) επινοητικότητα με την εισαγωγή "έξυπνων" ρομποτικών συστημάτων.  Σε κάθε περίπτωση βέβαια τα επαγγέλματα που είναι πνευματικά (ή, μερικές φορές και χειρωνακτικά) και απαιτούν έντονη επινοητικότητα και δημιουργικότητα ακόμα είναι πολύ μακριά από το πεδίο δράσης των μηχανών. Προσωπικά μάλιστα πιστεύω πως μερικά από΄αυτά δεν πρόκειται να γίνουν καλύτερα από τις μηχανές ποτέ, ή μάλλον δεν πρόκειται να γίνουν στο προβλέψιμο μέλλον.

Μια πρόσφατη επαναστατική εξέλιξη

Μια πρόσφατη εντυπωσιακή εξέλιξη που ενδεχομένως να αμφισβητεί την παραπάνω άποψη ήταν η νίκη του λογισμικού AlphaGο της νεοφυούς επιχείρησης DeepMind, που το 2014 εξαγοράστηκε από την Google, κέρδισε 4-1 επί του παγκόσμιου πρωταθλητή στο κινεζικό παιχνίδι Go, Κορεάτη Lee Sedol. Γιατί αυτό είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον; Διότι το παιχνίδι Go έχει τόσο μεγάλη πολυπλοκότητα που είναι απολύτως αδύνατον για οποιονδήποτε ηλεκτρονικό υπολογιστή να εξετάσει όλες τις πιθανές κινήσεις και να διαλέξει τη βέλτιστη, όπως για παράδειγμα γίνεται στα προγράμματα λογισμικού που παίζουν σκάκι. Το Go μπορούμε απλά να το σκεφτούμε ως ένα παιχνίδι αντίστοιχο με το σκάκι, με εντυπωσιακά όμως υψηλότερη πολυπλοκότητα ως προς τις δυνατές κινήσεις κάθε φορά. Έτσι το λογισμικό αναγκάζεται να παίζει όπως και ο άνθρωπος, προσπαθώντας να 'μαντέψει' ποια κίνηση 'φαίνεται' καλύτερη με βάση κάποια στρατηγική.

Μέχρι πρότινος αυτό ήταν καθαρά επιστημονική φαντασία και όμως το πρόγραμμα AlphaGo κατάφερε να 'μάθει' να παίζει Go, περίπου όπως και ο άνθρωπος απλά σε τεραστίως μεγαλύτερη κλίμακα - παίζοντας συνεχόμενα εκατομμύρια παιχνίδια και 'μελετώντας' δεδομένα από προηγούμενα παιχνίδια. Έκανε δηλαδή ότι κάνουμε όλοι μας, αλλά στην κλίμακα του ηλεκτρονικού υπολογιστή και τα αποτελέσματα ήταν εντυπωσιακά: Κατάφερε να κερδίσει 4-1 τον παγκόσμιο πρωταθλητή σε μια 'εργασία' που είναι απολύτως πνευματική και θέλει ύψιστη επινοητικότητα.

Οι επιστήμονες υπολογιστών λοιπόν δημιούργησαν ένα σύστημα λογισμικού που έχει τη δυνατότητα να 'μαθαίνει' όπως και ο άνθρωπος, αλλά σε πολύ μεγαλύτερες ταχύτητες και ποσότητες. Σημαίνει αυτο άραγε ότι σύντομα θα δούμε συστήματα λογισμικού να κάνουν όλες τις πνευματικές εργασίες που απαιτούν επινοητικότητα;

Όχι. 

Ο πειρασμός της γενίκευσης είναι μεγάλος, όμως είμαστε ακόμα πάρα πολύ μακριά ώστε αυτό που έγινε πραγματικότητα για ένα αρχαίο κινέζικο παιχνίδι να γίνει ομοίως και για κάθε νοητική / πνευματική εργασία. Από την άλλη όμως είναι απολύτως βέβαιο πως οι άνθρωπου που εκτελούν αυτές τις πνευματικές και υψηλής επινοητικότητας εργασίες σύντομα θα έχουν στη διάθεσή τους πολύ ισχυρά εργαλεία, ψηφιακούς βοηθούς, που θα τους βοηθούν να κάνουν τη δουλειά τους πιο γρήγορα, πιο αποτελεσματικά και πιο ποιοτικά.

Τι θα συμβεί με τις θέσεις εργασίας

Είδαμε παραπάνω πως παρά την εντυπωσιακή τεχνολογική πρόοδο, οι εργασίες και τα επαγγέλματα που απαιτούν υψηλή επινοητικότητα και δημιουργικότητα θα παραμείνουν στην σφαίρα της ανθρώπινης δραστηριότητας στο ορατό μέλλον. Πολύ περισσότερο αυτό ισχύει για επαγγέλματα που κυρίαρχο ρόλο έχουν τα συναισθήματα. Δεν μπορεί όμως να πει κανείς το ίδιο για εργασίες, πνευματικές και χειρωνακτικές που απαιτούν καθόλου ή 'σχετικά λίγη' επινοητικότητα. Εκεί οι μηχανές αργά ή γρήγορα θα κυριαρχήσουν και δημιουργείται ένα σαφές ζήτημα σχετικά με τις θέσεις εργασίας.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει για παράδειγμα η νεοφυής επιχείρηση SMACC, η οποία πρόσφατα έλαβε χρηματοδότηση ύψους 3.5 εκ. δολλαρίων, και υπόσχεται να αυτοματοποιήσει τη διαχείριση των λογιστικών εργασιών για μικές και μεσαίες επιχειρήσεις - θέτοντας προφανώς υπό άμεση αμφισβήτηση την αναγκαιότητα των θέσεων εργασίας βοηθού λογιστή, οι οποίες ανά τον κόσμο ανέρχονται σίγουρα σε πολλά εκατομμύρια. 

Αυτό που αρχίζουμε να βιώνουμε τώρα και θα το ζήσουμε τα επόμενα χρόνια και δεκαετίες είναι μια μεταβατική περίοδος. Ενώ κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το πρόβλημα απασχόλησης που δημιουργείται στις μεταβατικές περιόδους, όταν πλήθος ανθρώπων έχουν εκπαιδευτεί για μια εργασία η οποία πλέον είναι περιττή, ομοίως δεν μπορεί να ισχυριστεί κανείς σοβαρά ότι αποτελεί κάποιας μορφής λύση η επιβράδυνση της τεχνολογικής προόδου.

Δεν είναι άλλωστε μακριά η εποχή όπου οι υπολογιστές (computers) ήταν άνθρωποι, συνήθως δε γυναίκες, οι οποίοι ήταν επιφορτισμένοι να πραγματοποιούν (με μολύβι και χαρτί) χιλιάδες μαθηματικές πράξεις καθημερινώς για μεγάλες εταιρίες, ερευνητικά ιδρύματα και συναφείς οργανισμούς.  

Αν ο φόβος του αυτοματισμού είχε επικρατήσει, αυτοί οι ανθρώπινοι «υπολογιστές» θα είχαν βέβαια ακόμα την δουλειά τους, αλλά εσείς δεν θα είχατε την ευκαιρία να διαβάσετε αυτό το κείμενο στον υπολογιστή σας (που δεν θα υπήρχε), αλλά ούτε και ο,τιδήποτε άλλο στο διαδίκτυο (που επίσης δεν θα υπήρχε). Αν σκεφτεί κανείς πόσο βαρετή πρέπει να ήταν η εργασία τους, και πόσοι άνθρωποι απελευθερώθηκαν από αυτήν για κάτι πολύ πιο φιλόδοξο, θα πρέπει να συμφωνήσετε ότι το αποτέλεσμα ήταν μάλλον θετικό.

Ακόμα και οι σοφοί έχουν δικαίωμα στο λάθος

Πολλοί, μεταξύ των οποίων και ιδιαίτερα επιφανείς προσωπικότητες όπως ο θεωρητικός φυσικός Stephen Hawking, έχουν εκφράσει την άποψη ότι υπάρχει πολύ μεγάλος κίνδυνος για την ανθρωπότητα από την ανάπτυξη της τεχνητής νοημοσύνης και ότι οι σχετικές έρευνες πρέπει να γίνονται με πολύ μεγάλη προσοχή, ρύθμιση – ενδεχομένως μάλιστα να πρέπει και να σταματήσουν, να απαγορευτούν.

Προσωπικά, δύσκολα θα μπορούσα να διαφωνήσω περισσότερο με κάτι απ’ όσο διαφωνώ με την άποψη αυτή. Δεν ισχυρίζομαι ότι δεν υπάρχει κίνδυνος – κάθε άλλο – ο κίνδυνος όμως δεν διαφέρει ποιοτικά με εκείνον της φωτιάς πριν δεκάδες χιλιάδες χρόνια, της πυρίτιδας πριν μερικούς αιώνες ή της πυρηνικής ενέργειας πριν μερικές δεκαετίες. Υπάρχει βεβαίως ποσοτική διαφορά – ως προς την ισχύ καταστροφής των νέων τεχνολογικών επιτευγμάτων – αυτό όμως δεν σημαίνει πως η κοινωνία δεν μπορεί να πάρει τα μέτρα της και να προστατευτεί αποτελεσματικά.

Πράγματι, μια νέα γενιά τεχνολογικών προϊόντων είναι εξαιρετικά επικίνδυνη αν πέσει σε λάθος χέρια και σε αρρωστημένα μυαλά. Μπορεί ακόμα και να μας αφανίσει! Τίποτα καινούριο όμως δεν υπάρχει στη διαπίστωση αυτή, απ’ ό,τι για παράδειγμα διαπιστώσαμε τη δεκαετία του 1940 με την  πυρηνική ενέργεια. Ισχυρή τεχνολογία προϋποθέτει ισχυρά θεμελιωμένη κοινωνία. Προϋποθέτει υψηλό επίπεδο πολιτισμού. Εκεί είναι η πρόκληση προς όλους μας και στην κατεύθυνση αυτή πρέπει να δράσουμε – όχι προς εκείνη της επιβράδυνσης της τεχνολογικής προόδου.

Θέλω να γίνω περισσότερο σαφής όσον αφορά την αντίληψή μου για τον επερχόμενο μετασχηματισμό της οικονομίας μέσω της τεχνητής νοημοσύνης – μετασχηματισμός που για να ακριβολογούμε έχει ήδη ξεκινήσει: Στη σημερινή επιχείρηση υπάρχει μια σειρά σχετικά απλών διαδικασιών που υλοποιούνται από ανθρώπους. Είναι εργασίες όπως η καταχώρηση ή η έκδοση τιμολογίων, η απάντηση τηλεφωνημάτων, η διαχείριση επικοινωνιακού και ενημερωτικού υλικού ή ίσως ακόμα και πιο εξειδικευμένες εργασίες όπως η ανάλυση οικονομικών καταστάσεων και η πορεία τιμών μετοχών στο χρηματιστήριο. Όλες αυτές οι εργασίες, και πολλές άλλες ακόμα, θα μπορέσουν σύντομα να γίνονται από «μηχανές» λογισμικού οι οποίες θα είναι λιγότερο ή περισσότερο «έξυπνες».  Είναι βέβαιο πως αυτό θα οδηγήσει σε απώλεια σημαντικού αριθμού θέσεων εργασίας.

Αυτό όμως δεν πρέπει να μας φοβίζει. Όπως δεν υπάρχει τίποτα κακό που σήμερα ένα αυτοκίνητο φτιάχνεται εξ ολοκλήρου από άλλες μηχανές, ομοίως δεν υπάρχει τίποτα κακό οι δουλειές στο γραφείο του αύριο να γίνονται επίσης από «έξυπνες» μηχανές ή ίσως και οι εγχειρήσεις στο νοσοκομείο του μεθαύριο να γίνονται αποκλειστικά και εξ ολοκλήρου από ακόμα πιο «έξυπνες» και πολύπλοκες μηχανές. Έτσι οι εργασίες αυτές θα γίνονται καλύτερα, ταχύτερα και οικονομικότερα. Είναι προς όφελος όλης της κοινωνίας.

Η δύσκολη μεταβατική περίοδος

Γεννάται προφανώς όμως το ερώτημα της απασχόλησης των συνανθρώπων μας που σήμερα εκτελούν τις εργασίες αυτές, και οι οποίοι, σε πρώτη φάση τουλάχιστον (και μέχρι να αφομοιώσει η αγορά εργασίας την εκάστοτε καινοτομία) θα έρθουν αντιμέτωποι με την ανεργία, πράγμα που έχει πολύπλευρο κόστος (οικονομικό, κοινωνικό, ψυχολογικό, κ.α.).

Όπως σε κάθε περίπτωση αλλαγής, θα πρέπει να ληφθεί μέριμνα (από δια βίου εκπαίδευση μέχρι οικονομική αλλά και ψυχολογική ενίσχυση) για αυτούς που επηρεάζονται άμεσα, εκείνους δηλαδή που θα χάσουν τις δουλειές τους και θα είναι απροετοίμαστοι για κάποια νέα εργασία στο περιβάλλον που διαμορφώνεται.

Ειδική δε μέριμνα θα πρέπει να ληφθεί για όσους, είτε λόγω προχωρημένης ηλικίας που καθιστά δύσκολη την επανεκπαίδευση, είτε λόγω χαμηλής ειδίκευσης, θα βρεθούν, όπως οι υφαντουργοί του 19^ο αιώνα, στη μεριά που αναπόφευκτα θα «αδικηθεί» από το νεοεισερχόμενο αυτοματισμό.

Πολλές λύσεις έχουν συζητηθεί, από προγράμματα εργασιακής επανένταξης έως το λεγόμενο «εγγυημένο εισόδημα», και ενώ το ερώτημα για τη βέλτιστη λύση παραμένει, το σίγουρο είναι πως θα ήταν τραγικό λάθος (και με ανυπολόγιστο κοινωνικό κόστος) να αφεθούν αυτοί οι άνθρωποι στη μοίρα τους.

Παράλληλα πάντως με αυτές τις κινήσεις θα πρέπει να γίνουν και δραστικές αλλαγές στο εκπαιδευτικό σύστημα για να προετοιμάσουν τις νέες γενιές για το επερχόμενο εργασιακό περιβάλλον (το οποίο, σε ένα βαθμό, βρίσκεται ήδη εδώ), για τις οποίες το άρθρο αυτό γίνεται πιο αναλυτικό παρακάτω.

Στη συζήτηση στο Μιλάνο ο Federico  με ρώτησε «πόσες γραμματείς ξέρεις που έχουν πτυχίου πανεπιστημίου και αν γνωρίζω πιο είναι το ποσοστό συνολικά στην αγορά». Απάντησα πως γνωρίζω πολλές και έκπληκτος έμαθα πως το ποσοστό γραμματέων σε επιχειρήσεις με πανεπιστημιακή μόρφωση υπερβαίνει το 85%. Τι σημαίνει αυτό; Πολλά πράγματα: Σίγουρα η δουλειά της γραμματείας έχει γίνει περισσότερο απαιτητική. Πράγματι, στη μικρή και στη μεσαία επιχείρηση η γραμματεία είναι η "καρδιά" πολλών διαδικασιών. Πολύ περισσότερο σημαίνει όμως πως υπάρχει ένα κενό μεταξύ μόρφωσης / εκπαίδευσης, χαρακτηριστικών προσωπικότητας και διαθέσιμων θέσεων εργασίας.

Το σημερινό πανεπιστήμιο παγκοσμίως αποτυγχάνει να προετοιμάσει τους νέους για το εργασιακό περιβάλλον που διαμορφώνεται. Είναι μια γενιά πίσω - ενδεχομένως και περισσότερες. Οι «information workers», οι υπάλληλοι γραφείου δηλαδή που έκαναν μια σχετικώς τυποποιημένη εργασία σε έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή, ανήκουν ήδη σε άλλη εποχή. Θα αντικατασταθούν σύντομα από συστήματα λογισμικού με «τεχνητή νοημοσύνη» που θα κάνουν τις ίδιες εργασίες ταχύτερα, οικονομικότερα και με λιγότερα (ή καθόλου) λάθη.

Τολμώ την πρόβλεψη ότι σε σχετικά μικρό χρονικό διάστημα (ίσως μερικές δεκαετίες), η μόνη κατηγορία εργασιών που θα έχει νόημα να γίνεται από τον άνθρωπο σε μια ανεπτυγμένη οικονομία είναι εκείνη της έρευνας και της ανάπτυξης, είτε σε επιστημονικό / ερευνητικό ή και σε επιχειρηματικό περιβάλλον ― ή μάλλον και οι εργασίες οι σχετικές με τη τέχνη και τον πολιτισμό (τι καλύτερη απόδειξη ότι η επιστήμη και η επιχειρηματικότητα αποτελούν και αυτές, μαζί με την τέχνη, τις βασικές όψεις της ανθρώπινης δημιουργικότητας;).

Επένδυση στην εκπαίδευση, την έρευνα και την ανάπτυξη

Η δυνατότητα του ανθρώπου για επινόηση κάτι εντελώς νέου, η καινοτομία, η ρηξικέλευθη σκέψη, ο υποκειμενικός επανακαθορισμός των προτεραιοτήτων, η αναζήτηση της αλήθειας (επιστημονικής και όχι μόνο), της γνώσης και της ευτυχίας, είναι τα χαρακτηριστικά που τα συστήματα λογισμικού θα καθυστερήσουν να αποκτήσουν - εάν τα αποκτήσουν ποτέ. Εκεί λοιπόν πρέπει να επικεντρωθούν οι τρέχουσες και οι επόμενες γενιές.

Πρέπει λοιπόν να επικεντρώσουμε την προσοχή μας είναι στην ανάπτυξη του εκπαιδευτικού συστήματος, αλλά και συνολικά την αντίληψη της κοινωνίας, στην κατεύθυνση που απαιτεί η νέα πραγματικότητα: Εκείνη των ανθρώπων με πολύ ισχυρά θεωρητικά θεμέλια, καθαρό μυαλό, ομαδικότητα και ισχυρά εσωτερικά κίνητρα για δημιουργία, προσαρμογή και διαρκή μάθηση. Αυτή η δυνατότητα προσαρμογής και διαρκούς μάθησης είναι που μπορεί να προετοιμάσει επαρκώς  τον άνθρωπο στην επόμενη φάση ανάπτυξης του τεχνολογικού πολιτισμού.

Συνοπτικά, θα πρέπει άμεσα να αυξηθεί κατακόρυφα ο αριθμός των φοιτητών, ερευνητών και επαγγελματιών στο χώρο της έρευνας και της ανάπτυξης.

Το Ίδρυμα Τεχνολογίας και Έρευνας στο Ηράκλειο Κρήτης

Αυτό, ταυτόχρονα με μια επανεκτίμηση της ολοκληρωμένης, σφαιρικής, Παιδείας, που προετοιμάζει όχι απλά εργαζόμενους-γρανάζια, ούτε μόνο υπερ-εξειδικευμένους επιστήμονες, αλλά δημιουργικά πνεύματα και μελλοντικούς πολίτες (με την αρχαιοελληνική έννοια).

Αυτό που είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον είναι πως αυτή η αναγκαιότητα θα οδηγεί διαρκώς σε μια ακόμα ταχύτερη πρόοδο της τεχνολογίας, συνδυάζοντας την αισιοδοξία όσα σύντομα θα επιτύχει ο πολιτισμός μας με την ανησυχία για το εύρος και την ένταση των κινδύνων που θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε από πιθανή κακή χρήση των νέων εργαλείων. Η ανάγκη για πραγματική μόρφωση, για βαθιά και ουσιαστική εμπέδωση των αξιών του πολιτισμού, του σεβασμού, του ανθρωπισμού, της ίδιας της ζωής τελικά, είναι τώρα μεγαλύτερη από ποτέ.

Αισιοδοξία

Το μήνυμα που θέλω να δώσω είναι αισιόδοξο: Η εποχή των βαρετών εργασιών τελείωσε. Για να το πω διαφορετικά, φεύγουμε από τη δουλειά και πάμε στην εργασία.

Σε αντίθεση με τον Χρυσό Αιώνα του Περικλή, στο νέο Χρυσό Αιώνα της ανθρωπότητας, θα υπάρχουν δημιουργοί ―φιλόσοφοι, μαθηματικοί, έμποροι, επιστήμονες και καλλιτέχνες― αλλά χωρίς δούλους. Γνωρίζοντας πόσα επιτεύγματα άφησε πίσω της εκείνη η εποχή ― όταν μια χούφτα ανθρώπων μπόρεσε και στοχάστηκε και δημιούργησε απελευθερωμένη από πεζές εργασίες (στις πλάτες, ασφαλώς, των δούλων της) ― δεν μπορούμε παρά να γεμίσουμε ενθουσιασμό για τη μελλοντική κοινωνία, που χάρη στην τεχνολογία αυτή η πολυτέλεια θα είναι εφικτή σε όλους.

Από την τενολογική στην κοινωνική πρόοδο

Μέσα από την τεχνολογική εξέλιξη μπορεί να επιτευχθεί η επάρκεια αγαθών και η διαθεσιμότητα χρόνου που θα επιτρέψει σε όλους να ζήσουν τη χαρά της δημιουργίας ενώ παράλληλα θα εξαλειφθούν πλήθος καταστάσεων και προβλημάτων που σήμερα ταλαιπωρούν εκατομμύρια ανθρώπους.

Για να μπορέσει να γίνει αυτό όμως χωρίς να καταστραφούμε από την ίδια την ισχύ των εργαλείων μας θα πρέπει να επαναφέρουμε σε κορυφαία θέση στην κοινωνία μας  τις θεμελιώδεις αξίες του ανθρώπινου πολιτισμού.  Το γεγονός τέλος ότι πολλές από τις αξίες αυτές έχουν ιστορική αναφορά στην Ελλάδα, δίνει μια ιδιαίτερη αξία στη μικρή μας χώρα.

Είχα την τύχη να διαβάσω πρόσφατα το βιβλίο «Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς» του εξαίρετου συγγραφέα και αγωνιστή της ελευθερίας  Χρόνη Μίσσιου. Σε ένα σημείο γράφει ο Μίσσιος αναφερόμενος στην αξία της ελευθερίας και μεταφέροντας έναν διάλογο με αγαπημένο του σύντροφο που τον δίδασκε για τον κομμουνισμό:

«Στην κομμουνιστική κοινωνία η δουλειά θα είναι παιχνίδι, θα είναι χαρά, θα είναι σπορ. Οι άνθρωποι δεν θα δουλεύουν από ανάγκη για να ζήσουν αλλά από την ανάγκη της χαράς, της δημιουργίας.»

Δεν πρέπει να αδικήσουμε τον Χρόνη Μίσσιο. Ήταν αδύνατο να φανταστεί όταν έγραφε το βιβλίο αυτό πως μόλις λίγες δεκαετίες μετά το όραμα για την απελευθέρωση του ανθρώπου από την σκλαβιά της δουλειάς και η προσφορά σε όλους της δυνατότητας απόλαυσης της χαράς της εργασίας θα μπορούσε να γίνει πραγματικότητα μέσα από ένα πλήθος νέων τεχνολογιών, επιχειρηματικών μοντέλων και πρακτικών, όπου δεσπόζουσα θέση έχει η «τεχνητή νοημοσύνη».

Υπό την έννοια αυτή, η Τεχνητή Νοημοσύνη προσφέρει τη δυνατότητα ενός χωρίς προηγούμενο δημιουργικού άλματος για όλη την κοινωνία, για τον ανθρώπινο πολιτισμό στο σύνολό του.

Εναπόκειται βέβαια στη δική μας και στις επόμενες γενιές να αξιοποιήσουν την Τεχνητή Νοημοσύνη και τα άλλα πανίσχυρα τεχνολογικά επιτεύγματα με σωφροσύνη, έχοντας στο μυαλό μόνο το καλό. Δυστυχώς, η ισχύς των επιτευγμάτων αυτών πλέον είναι τέτοια που ένα μεγάλο λάθος κάλλιστα θα μπορεί να είναι και το τελευταίο του πολιτισμού μας.

Μόνη ουσιαστική δικλείδα ασφαλείας δεν μπορεί να είναι άλλη παρά η γνώση και η σοφία, προσβάσιμη και διαθέσιμη σε όλη την κοινωνία. Τελικά ίσως η ελευθερία, εν τέλει ακόμα και η ευτυχία, να ταυτίζεται με την δίχως κανέναν απολύτως περιορισμό πρόσβαση στην γνώση για όλους τους ανθρώπους ανεξαιρέτως.

Η Τεχνητή Νοημοσύνη είναι ένα τεχνολογικό επίτευγμα ισχύος δίχως προηγούμενο το οποίο μπορεί σημαντικά να επιταχύνει την πορεία της ανθρωπότητας προς την πρόοδο και την ευτυχία. Αντί λοιπόν να το ξορκίζουμε, από έναν απλό ανενημέρωτο ίσως άνθρωπο μέχρι τον ίδιο τον Stephen Hawking, είναι πολύ καλύτερα να φροντίσουμε να την κατανοήσουμε σε βάθος και να εκμεταλλευτούμε τις απίστευτες δυνατότητες που προσφέρει προς όφελος όσων περισσοτέρων γίνεται συνανθρώπων μας.

Απαντώντας στον Federico

Στο πλαίσιο αυτό απαντώ στον Federico λέγοντάς του πως όχι μόνο δεν φοβάμαι πως η Τεχνητή Νοημοσύνη θα προκαλέσει ανεργία, αποκλεισμό και κοινωνικές εκρήξεις αλλά είμαι βέβαιος πως μόλις η κρίσιμη μάζα ανθρώπων την εμπεδώσει, την κατανοήσει σε βάθος θα δούμε όχι μόνο εντυπωσιακές νέες τεχνολογίες να εμφανίζονται κάνοντας τη ζωή μας πιο εύκολη αλλά ακόμα και νέα ρεύματα σκέψης, ιδεών και φιλοσοφίας που θα οδηγήσουν την ανθρωπότητας σε ένα καλύτερο, πιο φωτεινό και ευτυχισμένο μέλλον, όπου η αυθεντική ελευθερία θα αρχίσει να γίνεται μια πραγματικότητα για όλους.

Ένα καίριο ερώτημα

Συμπερασματικά, ένα είναι το καίριο ερώτημα που προκύπτει:

Έχουμε άραγε το δικαίωμα ως κοινωνία να αναθέτουμε εργασίες σε συνανθρώπους μας άλλες πέραν αυτών που απαιτούν υψηλή επινοητικότητα και δημιουργικότητα;

Η απάντησή μου είναι σαφής:

Όχι, δεν έχουμε το δικαίωμα αυτό.

Οι εργασίες που δεν απαιτούν επινοητικότητας στο μεσοπρόθεσμο μέλλον θα γίνονται κατά κύριο λόγο από τις μηχανές και οι άνθρωποι θα απολαμβάνουν τη χαρά της δημιουργίας. Έτσι, πράγματι η Τεχνητή Νοημοσύνη θα φέρει τον άνθρωπο πιο κοντά στην ευτυχία και υπό το πρίσμα αυτό είναι ένα τεράστιον βήμα προόδου για τον πολιτισμό μας.