Σχετικά με τη δολοφονία του Άκη Τσοχατζόπουλου

Ας αρχίσουμε από τα βασικά: Ο Άκης δεν είναι "ένας" αλλά είναι "ένας από τους πολλούς". Δεν χωράει αμφιβολία ότι "έφαγε πολλά", το ίδιο όμως δεν χωράει αμφιβολία πως ομοίως έπραξαν - και πράττουν - πολλοί άλλοι. Το λάθος του βέβαια ήταν ότι ακολούθησε τα βήματα του μέντορα και προτύπου του Ανδρέα Παπανδρέου: Νεαρή, όμορφη σύζυγος και εξώφθαλμα πολυτελής ζωή στα γεράματα. Δυστυχώς όμως για τον ίδιο, ο Άκης δεν είχε σε καμία περίπτωση την προστασία που απολάμβανε, για διάφορους λόγους, ο Ανδρέας.

Έτσι λοιπόν ο Άκης παρουσιάστηκε από την ολιγαρχία ως ο ιδανικό εξιλαστήριο θύμα. Το μαύρο πρόβατο της μεταπολίτευσης, εκείνος που "ντρόπιασε το ΠαΣοΚ" και όλο το πολιτικό σύστημα. Εκείνος που τιμωρούμενος να απαλλάξει όλη αυτή τη γενιά που κατέστρεψε τη χώρα από τις ευθύνες της.

Είστε πολύ γελασμένοι, "κύριοι" και "κυρίες" της ολιγαρχίας. Ούτε μικρά παιδάκια δεν ξεγελιούνται πια με τα κολπάκια σας. Το ξέρουν όλοι πια, ο Άκης δεν ήταν μόνος. Είχε συνεργούς, συνοδοιπόρους και υφισταμένους. Ποιος είναι αυτός που μπορεί να πιστέψει ότι ο Υπουργός Άμυνας έκανε "πάρτι διαφθοράς" και ο Πρωθυπουργός, ο Υπουργός Εξωτερικών, ο Υπουργός Οικονομικών και ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ δεν είχαν ιδέα για το τι συνέβαινε; Κανείς!

Έχει δίκιο ο Άκης λοιπόν! Πρέπει να κληθεί όλο το ΚΥΣΕΑ της εποχής να καταθέσει.

Όπως είπα παραπάνω όμως ο Άκης είχε και υφισταμένους. Ένας ολόκληρος μηχανισμός εκατοντάδων "συντρόφων" στο κόμμα, στη νεολαία και στο Υπουργείο. Άνθρωποι που "έπιναν νερό στο όνομά του" και τώρα λίγο πολύ κάνουν πως δεν τον ξέρουν - Μερικοί και σε ηγετικές θέσεις του λεγόμενου "ΠαΣοΚ" (λεγόμενου διότι αυτό το παρακμιακό μόρφωμα ούτε πανελλήνιο είναι, ούτε σοσιαλιστικό, ούτε κίνημα). Όλοι αυτοί, παρότι έπαιρναν ψίχουλα σε σχέση με τους παραπάνω, γνωρίζουν πολύ καλά τι συνέβαινε - Και είναι πολλοί!

Τι συμβαίνει λοιπόν αυτές τις μέρες; Αυτό που συμβαίνει είναι μια μεγάλη, υπόγεια διαπραγμάτευση. Είπαμε, ο Άκης ήταν ένας από τους πολλούς. Κατά συνέπεια, ο Άκης ξέρει, ξέρει πολλά. Στην αρχή όλοι θα προσπάθησαν να γίνει το "καλύτερο σενάριο". Ποιο θα ήταν αυτό; Να μείνει για λίγο ο Άκης στη φυλακή, να δημευτεί και ένα μικρό ποσοστό της "περιουσίας" που έβγαλε με τον ιδρώτα του στο ΥΕΘΑ. Έτσι, θα ικανοποιούταν και το κοινό περί δικαίου αίσθημα, ο Άκης θα μπορούσε αφού πια είχε τιμωρηθεί να απολαύσει τα κλοπιμαία και η ολιγαρχία θα είχε διασφαλιστεί ως προς πιθανές άλλες αποκαλύψεις που θα την απειλούσαν.

Είναι προφανές όμως πως τα πράγματα δεν πηγαίνουν ακριβώς έτσι. Η κατάρρευση της οικονομίας και συνεπακόλουθα του "πολιτικού" συστήματος που είχε δημιουργήσει η οικονομική ολιγαρχία ανέτρεψε τον παραπάνω σχεδιασμό. Όπως είπαμε παραπάνω, δεν μπορούν πια να πείσουν ούτε τα μικρά παιδάκια με την τηλεοπτική (και προσφάτως, διαδικτυακή) προπαγάνδα τους. Ως εκ τούτου, φαίνεται πως τα σχέδια αλλάζουν και η ολιγαρχία έχει αποφασίσει (;) να προχωρήσει σε μια "παραδειγματική τιμωρία" του "ένοχου Άκη".

Τι θα κάνει λοιπόν ο σύντροφος Άκης; Για την ώρα, κάνει το προφανές: Απειλεί ότι θα μιλήσει. Το κάνει από καιρό. Ζητάει το προφανές: Να κληθούν τα υπόλοιπα μέλη του ΚΥΣΕΑ τα οποία συναποφάσιζαν για τα επίδικα ζητήματα. Είναι ντροπή για την ελληνική δικαιοσύνη που το αίτημα αυτό δεν έχει γίνει ακόμα δεκτό. Όπως φαίνεται, η απόφαση έχει ληφθεί, ο Άκης θα τιμωρηθεί και θα είναι ο μόνος ένοχος.

Το λογικό λοιπόν είναι ο Άκης να κάνει πράξη την απειλή του. Να μιλήσει συγκεκριμένα, να δώσει ονόματα και ποσά. Τα ξέρει, μπορεί να το κάνει. Πρέπει να το κάνει. Γιατί λοιπόν δεν το έχει κάνει ακόμα; Κατά την γνώμη μου για έναν πολύ απλό λόγο: Φοβάται για τη ζωή του. Είναι στη φυλακή, δεν έχει καμία προστασία, θα μπορούσε τόσο εύκολα να φανεί σαν αυτοκτονία του "απελπισμένου & ντροπιασμένου πολιτικού που είχει βυθιστεί στη διαφθορά και έπεσε στα δίχτυα της δικαιοσύνης"...

Όσοι ενδεχομένως επεξεργάζονται τέτοια σχέδια, ας γνωρίζουν πως κάτι τέτοιο θα ήταν το μοιραίο λάθος τους. Κάτι τέτοιο θα προκαλούσε την έκρηξη της οργής σε όλη την κοινωνία. Αντίστοιχα, όσοι είναι επιφορτισμένοι σήμερα με την ασφάλεια του έγκλειστου Άκη, αστυνομικοί και σοφρωνιστικοί υπάλληλοι, ας γνωρίζουν πως είναι υπόλογοι απέναντι της κοινωνίας και υπεύθυνοι για την αποφυγή του παραπάνω εγκλήματος.

Ο Άκης πρέπει να μιλήσει, πρέπει να κατονομάσει με λεπτομέρεια. Κάποια θα θελήσουν να του κλείσουν το στόμα. Κάποιοι άλλοι, που ανέφερα παραπάνω, είναι υπεύθυνοι να προστατεύσουν τον Άκη και να μπορέσει τελικά να πει αυτά που γνωρίζει.

Ήρθε η ώρα να φτάσει το μαχαίρι στο κόκκαλο. Να ειπωθούν όλα. Να αποκαλυφθεί το ένοχο τρίγωνο της οικονομικής ολιγαρχίας με το "πολιτικό" σύστημα και τα μέσα "ενημέρωσης". Να καθαρίσει με λίγα λόγια ο βόθρος του Αθηναϊκού τηλεοπτικού πριγκηπάτου που μας έμαθαν να αποκαλούμε "ελληνικό κράτος της μεταπολίτευσης".

Πρέπει να φτάσουμε στην αλήθεια, να ξεφύγουμε δηλαδή από τη λήθη, να θυμηθούμε. Ο Άκης είναι από τους λίγους, αν όχι ο μόνος, που μπορούν να "θυμήσουν" πράγματα και καταστάσεις. Καθήκον όλων μας είναι να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις ώστε να το κάνει.

Περί εθνικής κυριαρχίας

Σε κάτι που πολύ απέχει από αυτό που περιγράφει η φράση "δημόσια συζήτηση" ακούγονται άναρθρες κραυγές για την "απώλεια εθνικής κυριαρχίας" που υποτίθεται πως θα υποστεί η χώρα μας αν, ή μάλλον, όταν προχωρήσει η ουσιαστική ενοποίηση της Ευρώπης.

Στο πρόσφατο 40 under 40 European Young Leaders seminar που έγινε στο Βερολίνο εκφράστηκε μια άποψη που με εκφράζει απόλυτα: "Δεν είπε κανείς να απωλέσουμε την εθνική κυριαρχία μας, αλλά να την μοιραστούμε στο επίπεδο της Ευρώπης. Αυτός άλλωστε είναι και ο μόνος τρόπος να τη διατηρήσουμε".

Δεν χωράει καμία αμφιβολία για την ορθότητα της άποψης αυτής, ειδικά για την περίπτωση της Ελλάδας. Άραγε το νέο Ελληνικό Κράτος ως αποτέλεσμα της επανάστασης του 1821 υπήρξε ποτέ πραγματικά ανεξάρτητο; Δυστυχώς κάτι τέτοιο θα ήταν αδύνατον αφού η απελευθέρωσή μας έγινε από τους ξένους στο Ναυαρίνο και στη συνέχεια μας 'φόρτωσαν' Βαυαρό και στη συνέχεια Δανό μονάρχη ενώ μετά μπήκαμε στην εποχή των Πρεσβειών, πρώτα της Βρετανικής και μετά των ΗΠΑ.

Αν η χώρα μας, ακόμα και στη μεταπολίτευση, ήταν ανεξάρτητη φάνηκε στην Κύπρο, στο Νταβός, στα Ίμια και στη Μαδρίτη. Φάνηκε στο νταβατζιλίκι με τα πανάκριβα μεν άχρηστα δε εξοπλιστικά προγράμματα. Τελικά η χώρα δεν ήταν ανεξάρτητη γιατί ουδέποτε είχε, στην σύγχρονη ιστορία της, μια πολιτική ελίτ με αυτόχθονη σκέψη στην εξουσία.

Έτσι λοιπόν προβληματίζομαι ιδιαίτερα όταν βλέπω εκπροσώπους της κακιστοκρατίας, της οικονομικής ολιγαρχίας, των "πολιτικών" κομμάτων και των μέσων "ενημέρωσης" να επιχειρηματολογούν για τη "διατήρηση της εθνικής κυριαρχίας έναντι των Βρυξελλών" (ή ίσως του Βερολίνου).

Κάποιο λάκο έχει η φάβα. Συνεχίζουν τελικά να μας περνούν για ηλίθιους.

Μοναδική προοδευτική και συνάμα μοναδική βιώσιμη λύση για την Ελλάδα παραμένει η πλήρης, βαθιά, ομοσπονδιακή ενοποίηση της Ευρώπης. Η δημιουργία μιας νέας μεγάλης πατρίδας, του ισχυρότερου κράτους του κόσμου πολιτιστικά, οικονομικά και αμυντικά.

Αυτή εξάλλου είναι και η ορθή μεταφορά του οράματος του εμπνευστή του νέου Ελληνικού Κράτους στα σημερινά μέτρα. Η ευθύνη μας απέναντι στον Ρήγα Βελεστινλή και την κληρονομιά του είναι να προχωρήσει η Ένωση της Ευρώπης με όρους ισότητας, ισονομίας, σεβασμού και δικαιοσύνης.

Τα επιχειρήματα για το αντίθετο είναι εκ του πονηρού και σκοπό έχουν να κρατήσουν την Ελλάδα στη σημερινή της κατάσταση: Εκείνης του τριτοκοσμικού προτεκτοράτου.

Γυρίζουμε σελίδα ξεπερνώντας την προπαγάνδα της ολιγαρχίας

Διανύουμε τον τέταρτο χρόνο της "ελληνικής κρίσης" - ή μάλλον ακριβέστερα, τον τέταρτο χρόνο που οι συνέπειες της τριακονταετούς και πλέον νεοελληνικής κρίσης δεν μπορούν πλέον να κρυφτούν. Όπως ήταν μάλλον αναμενόμενο, οι υπεύθυνοι για την κρίση αυτή έχουν επιστρατεύσει κάθε διαθέσιμο μέσο για να αποπροσανατολίσουν ώστε αφενός μεν να την γλυτώσουν, αφετέρου δε - γιατί όχι - να εξακολουθήσουν να κάνουν το μόνο πράγμα που ξέρουν: Να κερδίζουν στις πλάτες των πολλών.

Πολλές φορές από το ιστολόγιο αυτό έχω επιχειρήσει να θέσω κάποια ερωτήματα που κατά την γνώμη μου είναι στη ρίζα του προβλήματος. Για παράδειγμα, τι σημαίνει "πρόοδος" και τι "συντήρηση" σήμερα; Συνεπακόλουθα, ποιο είναι - εάν καν υπάρχει - το περιεχόμενο των λέξεων "δεξιά" και "αριστερά", όσον αφορά την πολιτική τοποθέτηση; Πολύ περισσότερο, σε διάφορα άρθρα, έχω προτρέψει τον αναγνώστη να σκεφτεί πως ήρθαμε στην παρούσα κατάσταση, ποιοι είναι οι κύριοι υπεύθυνοι για αυτό, ποιοι θα ωφεληθούν από πιθανές καταστροφικές επιλογές που συχνά διάφορα κέντρα προωθούσαν και τελικά πως μπορούμε να βγούμε από το αδιέξοδο στο οποίο ακόμα και σήμερα βρισκόμαστε.

Ομολογώ πως μέχρι σήμερα βλέπω πως τα απλά - νομίζω - παραπάνω ερωτήματα συνεχίζουν να προκαλούν σύγχυση στους περισσότερους συμπολίτες μας. Γιατί; Διότι πολύ απλά το σύστημα που κυβερνά την Ελλάδα από το '74 μέχρι σήμερα, αυτό που σίγουρα μπορούμε να αποκαλούμε "το τρίγωνο της καταστροφής", πολύ έξυπνα κρύβεται πίσω από το "μεγάλο μπέρδεμα".

Ποιο είναι λοιπόν το μεγάλο μπέρδεμα; Ποια μορφή παίρνει η προπαγάνδα της ολιγαρχίας;

Πολύ απλά, για να γίνει σαφές ποιο είναι μεγάλο μπέρδεμα και πως μπορεί να ξεπεραστεί, πρέπει να ξεχωρίσουμε στο μυαλό μας δυο βασικά πράγματα: ΕΝΑ ζήτημα είναι με ποιες κινήσεις / αλλαγές μπορει να ξεπεραστεί η "ελληνική κρίση" και ΕΝΑ ΑΛΛΟ ζήτημα είναι ποιος έχει την ηθική και πολιτική νομιμοποίηση να κάνει πράξη τις κινήσεις αυτές. Η σκληρή πραγματικότητα (ευτυχώς!) είναι πως για να βγούμε από το αδιέξοδο πρέπει μια κυβέρνηση, σίγουρα όχι η τρέχουσα, να έχει τόσο ένα συγκεκριμένο σχέδιο εξόδου από την κρίση όσο και την ηθική/πολιτική νομιμοποίηση να το εφαρμόσει.

Αν είσαι ένα προβεβλημένο πολιτικό στέλεχος που για δεκαετίες αντιλαμβανόσουν το "κυβερνώ" ως "διορίζω", όχι δεν μπορείς να μας οδηγήσεις στην Ελλάδα του αύριο. Ο μόνος δρόμος αξιοπρέπειας που σου απομένει είναι προς το σπίτι σού - Σίγουρα όχι προς θέσεις ευθύνης.

Το πράσινο, το γαλάζιο και το κόκκινο κατεστημένο για χρόνια συμμετείχαν σε μια ένοχη συναλλαγή. Ήταν ο δεύτερος πόλος του "τριγώνου της καταστροφής". Ήρθε η ώρα να πάνε σπίτι τους και πουθενά αλλού. Η χώρα χρειάζεται μια νέα αποχουντοποίηση. Χρειάζεται νέο πολιτικό προσωπικό, νέα πολιτικά υποκείμενα, φορείς που θα δώσουν εκ νέου στην πολιτική την αυθεντική της έννοια - Καθώς πλέον στην κοινωνία η πολιτική είναι συνώνυμη της διαφθοράς, αν όχι της μαφίας.

Από την άλλη όλοι εμείς πρέπει να καταλάβουμε πως στα δύσκολα προβλήματα δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις. Η αναδιοργάνωση της οικονομίας, η δημιουργία δηλαδή εκ νέου μιας παραγωγικής διαδικασίας, είναι εξ'ορισμού μια δύσολη, επώδυνη διαδικασία. Ο χρόνος όμως θα περάσει, είτε κάνουμε κάτι ή όχι. Μένει σε εμάς να αποφασίσουμε αν θα περιμένουμε το θαύμα εξ'ουρανού (π.χ. πετρέλαια, ουράνιο, τους Ρώσους που θα πάρουν την Κωνσταντινούπολη - Δεν ξέρω'γω τι άλλο έχει ακουστεί...) ή αν πολύ απλά θα σηκώσουμε τα μανίκια και θα δουλέψουμε. Θα δουλέψουμε όμως έχοντας πρώτα απαλλαγεί από το "τρίγωνο της καταστροφής", την οικονομική ολιγαρχία δηλαδή που κατέστρεψε τη χώρα με βασικά εργαλεία το "πολιτικό" σύστημα και τα μέσα "ενημέρωσης".

Δεν πρέπει να είναι κανείς ιδιαίτερα ευφυής για να καταλήξει ότι η ανάπτυξη της οικονομίας της συνεργασίας και της δημιουργικότητας είναι ο μόνος βιώσιμος δρόμος εξόδου από την ελληνική, όπως επίσης και την ευρωπαϊκή κρίση. Δεν θέλει επίσης τεράστιες δυνατότητες για να δει κανείς πως η δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, η δικαιοσύνη, η διαφάνεια, η ισότητα, η ισονομία, η ελευθερία είναι οι έννοιες και πρακτικές εκείνες στις οποίες μόνο μπορεί να είναι βιώσιμη μια ανάπτυξη οικονομίας συνεργασίας και δημιουργικότητας. Τέλος, καμία άλλη πολιτική δεν μπορεί να είναι προοδευτική αν δεν βασίζεται στην ουσιαστική, βαθιά, δημοκρατική και ισότιμη ένωση της Ευρώπης σε ένα ενιαίο, ομόσπονδο κράτος.

Πράγματα απλά, που όμως τόσο εκκωφαντικά απουσιάζουν από τη δημόσια συζήτηση, από την πολιτική επικαιρότητα. Γιατί άραγε; Προφανώς γιατί το τρίγωνο της καταστροφής προτιμά να μας χωρίζει σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς, όπως παλιότερα μας χώριζε σε εθνικόφρονες και αριστερούς. Ποιος ωφελείται από τον ψευδεπίγραφο αυτό διαχωρισμό; Οι ίδιοι που ωφελήθηκαν και στη μετεμφυλιοπολεμική Ελλάδα - Το τρίγωνο της καταστροφής και μόνον αυτό.

Να ξεπεράσουμε το μεγάλο μπέρδεμα. Να δούμε το πρόβλημα με ρεαλισμό. Οι λύσεις είναι προφανείς, το ίδιο προφανές είναι πως χρειάζονται άνθρωποι & φορείς με ηθική και πολιτική νομιμοποίηση για να τις εφαρμόσουν.

Τώρα είναι η ώρα των αποφάσεων, καθένας ας πράξει ότι του αναλογεί.

Πραγματικά επικίνδυνος

Οργή και αγανάκτηση. Τι ποιο λογικό να νιώσει κανείς βλέποντας την κλεπτοκρατική κάστα που διέλυσε τη χώρα, φροντίζοντας βέβαια για την οικονομική της ευμάρεια, να ζητά από όλους εμάς "θυσίες" για να "σωθεί η χώρα".

Δεν υπάρχει καμία ντροπή.

Οι εγκληματίες, εκείνοι που το 1996 έδωσαν μια "καθαρή λύση" μεταξύ του διδύμου της συμφοράς Σημίτη-Άκη, την ίδια στιγμή που είχαν μπροστά τους μια εντυπωσιακά καθαρή στρατηγική ανάλυση για την πορεία που έπρεπε να ακολουθήσει η χώρα, οι ίδιοι που μετέτρεψαν το "Ολυμπιακό Όνειρο" σε χλιδάτο πάρτυ προμηθειών και άφησαν την "προίκα" των αγώνων να ρημάζει για περίπου μια δεκαετία, εκείνοι που μπήκαν στην πολιτική φτωχοί & ανεπάγγελτοι και σήμερα, κατά ένα μαγικό τρόπο, διάγουν βίο πολυτελή, είναι εκείνοι που μας καλούν σε θυσίες.

Αυτή ήταν λοιπόν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Η επανάσταση έχει ήδη αρχίσει.

Ποιά μορφή όμως πρέπει να λάβει;

Έχει γίνει φανερό τα τελευταία χρόνια πως το "σύστημα" δεν επηρρεάζεται καθόλου από παραδοσιακού τύπου εκφράσεις αντίστασης. Ένα εκατομμύριο κόσμος μαζεύεται στο Σύνταγμα και αρκούν λίγα ενορχηστρωμένα επεισόδια, μερικά καμένα κτήρια και η ιστορία συνεχίζεται κανονικά.

Όχι, αν κατεβώ στο Σύνταγμα να εκτονωθώ, φωνάξω μερικά συνθήματα, σπάσω ένα-δυο αυτοκίνητα, ίσως πυρπολήσω και δυο υποκαταστήματα τραπεζών, στην πραγματικότητα ενισχύω το σύστημα και σε καμία απολύτως περίπτωση δεν είμαι επικίνδυνος για αυτό.

Πώς μπορώ να γίνω πραγματικά επικίνδυνος για το "σύστημα";

Πρώτα και κύρια πρέπει να ερμηνεύσω την πραγματικότητα. Τι στο καλό συμβαίνει. Αυτό λοιπόν που κατά την ταπεινή μου γνώμη συμβαίνει είναι το ακόλουθο: Στη χώρα μας κυριαρχεί μια οικονομική ολιγαρχία με ξεκάθαρα εγκληματικά χαρακτηριστικά, τόσο στην προέλευση του πλούτου της όσο και στις πρακτικές διατήρησής του.

Η οικονομική αυτή ολιγαρχία έχει δυο βασικά εργαλεία: Αφενός τα μέσα μαζικής "ενημέρωσης", αφετέρου μαριονέττες που συνηθίσαμε να ονομάζουμε "πολιτικούς". Το τρίγωνο αυτό, σε αγαστή συνεργασία, κάνει ότι είναι αναγκαίο ώστε πρωτίστως η οικονομική ολιγαρχία να διατηρεί τα κεκτημένα της, ακόμα και να τα ενισχύει, και δευτερευόντως οι μαριονέττες να απολαμβάνουν το ναρκωτικό της εξουσίας και τα αποφάγια της ολιγαρχίας.

Για να γίνει κανείς πραγματικά επικίνδυνος έναντι του συστήματος αυτού πρέπει να αμφισβητήσει στην πράξη την οικονομική ολιγαρχία. Όχι όμως με εγκληματικές ενέργειες. Δεν έχει κανένα νόημα να παίζουμε στο γήπεδό τους.

Μονόδρομος ουσιαστικής αμφισβήτησης είναι η ανάπτυξη με κάθε τρόπο υγιών, εξωστρεφών επιχειρηματικών δραστηριοτήτων, καινοτόμων και ταχέως αναπτυσσομένων. Με άλλα λόγια, να δημιουργηθούν start-ups σε όλους τους κλάδους της οικονομίας που έχει νόημα: Πολιτισμό & Τουρισμό, Αγροτική Οικονομία & Γαστρονομία, Ενέργεια, Υψηλή Τεχνολογία, Μεταφορές & Ναυτιλία.

Η στρατηγική αυτή, εκείνη της ανάπτυξης αυτοδυνάμων & ισχυρών παραγωγικών δραστηριοτήτων με υγιή χαρακτηριστικά και ευρωπαϊκές αξίες, έναντι της εγκληματικής εγκατεστημένης κλεπτοκρατίας, είναι η μόνη που μπορεί να καταστεί πραγματικά επικίνδυνη για την οικονομική ολιγαρχία που είναι η ρίζα της "ελληνικής κρίσης". Η μόνη που μπορεί να την προκαλέσει και να την αμφισβητήσει στην πράξη.

Από τη κακιστοκρατία δηλαδή που μας έφερε την καταστροφή, να πάμε στην αριστοκρατία.

Τι δεν είπε ο Λουκάς Παπαδήμος

Παρακολούθησα χθες, όπως πιστεύω οι περισσότεροι Έλληνες, το διάγγελμα του Πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου. Είπε πολλά και ενδιαφέροντας, επικεντρώνοντας στο πόσο σημαντικό είναι να αποφευχθεί η άτακτη χρεοκοπία της χώρας και η έξοδος από το ευρώ. Είπε πως οι θυσίες για το νέο χρηματοδοτικό πρόγραμμα είναι μάλλον ασήμαντες μπροστά στην καταστροφή που θα έρθει χωρίς αυτό.

Δεν έχει άδικο.

Ο Πρωθυπουργός όμως, ελπίζω λόγω των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει και όχι λόγω σχετικής πίστης του, δεν είπε πολλά πράγματα που έχουν μεγάλη σημασία για να καταλήξει κανείς με όρους ορθού λόγου στο δέον γενέσθαι.

1) Σχετικά με τον χρόνο διαπραγμάτευσης με την ΕΕ 


Τώρα πια είναι πολύ αργά για οποιαδήποτε διαπραγμάτευση. Η ώρα της διαπραγμάτευσης ήταν τα τέλη του 2009 ή οι αρχές του 2010. Διαπραγμάτευση εκ των υστέρων, είναι απλά ένα λαϊκισμός.

2) Σχετικά με την ουσία της διαπραγμάτευσης


Η μοναδική βιώσιμη θέση που θα μπορούσε να έχει η Ελλάδα, η οποία θέση ταυτόχρονα είναι και ότι καλύτερο για την Ευρώπη, είναι η άμεση, ταχεία εξέλιξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία. Με ενιαίο προϋπολογισμό, ενιαίο υπουργείο οικονομικών, ενιαία αμυντική πολιτική, ενιαίες πολιτικές υγείας και παιδείας. Αυτή ήταν η προοδευτική απάντηση στην κρίση και θα βρίσκαμε συνομιλητές σε όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες.

Ακόμα και σήμερα αυτή είναι η μόνη βιώσιμη, προοδευτική λύση.

3) Σχετικά με τον φόβο που υποτίθεται πως έχουν (πλέον) οι Ευρωπαίοι για μια άτακτη ελληνική χρεοκοπία 


Λένε διάφοροι πως αν αφήσουμε τα πράγματα στην τύχη τους και δεν κάνουμε τίποτα, η ΕΕ και πάλι θα μας σώσει διότι φοβάται τις συνέπειες της χρεοκοπίας μας, το φαινόμενο-ντόμινο, κλπ. 

Πρόκειται για μια από τις μεγαλύτερες ανοησίες που έχουν ειπωθεί ποτέ. 

4) Σχετικά με την αντίδραση της ΕΕ στην άτακτη ελληνική χρεοκοπία

Είμαι βέβαιος πως η καταστροφή της Ελλάδας θα ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να καμφθούν "σε ένα βράδυ" οι αντιρρήσεις στο Βορρά για έκδοση νέου χρήματος και οι αντιρρήσεις στο Νότο για ενιαία διαχείριση οικονομικών. 

Σε ένα βράδυ λοιπόν, καταστρεφόμενοι εμείς θα βοηθήσουμε τους Ευρωπαίους αδερφούς μας να υλοποιήσουν το όραμα της πραγματικά ενωμένης Ευρώπης - Μόνο που εμείς δεν θα είμαστε μέρος της. 

Πώς θα υλοποιηθεί αυτό; Πολύ απλά. Θα ακούσουμε ότι η ΕΚΤ προέβη στην έκδοση ενός "ευρω-ομολόγου" ύψους 5 τρισ. ευρώ, το οποίο θα μεγαλώσει αν χρειαστεί, με το οποίο θα καλυφθούν οι ανάγκες Ιταλίας, Ισπανίας, Πορτογαλίας, ακόμα και της Γαλλίας ή οποιασδήποτε άλλης χώρας χρειαστεί, ενώ ταυτόχρονα ένας Ευρωπαίος αξιωματούχος θα αναλάβει "υπερ-υπουργός οικονομικών" όλης της ευρωζώνης. Όλα αυτά ενώ οι Έλληνες θα εκλιπαρούμε να τυπώσουμε δραχμούλες για να τις κάνουμε μετά ταπετσαρία.

5) Σχετικά με την "αλλαγή στάσης" της ΕΕ και τη "χαμένη υπομονή των Εταίρων μας"

Με τι "έχουν χάσει την υπομονή τους οι Ευρωπαίοι" λοιπόν; Με αυτούς με τους οποίους εμείς οι Έλληνες θα έπρεπε να έχουμε χάσει προ πολλού την υπομονή μας. Με την ένοχη, κλεπτοκρατική κάστα των Αθηνών η οποία με μια βαθιά αντι-ευρωπαϊκή, μέχρι και ανθελληνική θα μπορούσε να πει κανείς, ατζέντα, υποστηρίζει τα συμφέροντα μιας συντηρητικής οικονομικής ολιγαρχίας λαμβάνοντας παράλληλα ένα τμήμα από τα αποφάγια της και δεχόμενη ευχάριστα το ναρκωτικό της εξουσίας.

6) Σχετικά με το δέον γενέσθαι για τους Έλληνες Πολίτες

Ο Πρωθυπουργός λοιπόν δεν είπε το σημαντικότερο: Χωρίς ουσιαστική πολιτική αλλαγή, χωρίς μια "νέα αποχουντοποίηση" οποιαδήποτε θυσία θα πάει χαμένη. Ταυτόχρονα, μια ουσιαστική πολιτική αλλαγή θα προκαλούσε ενθουσιασμό στους Ευρωπαίους εταίρους μας και θα λαμβάναμε στήριξη ειλικρινή, μεθοδική και ουσιαστική.

Ποιό είναι λοιπόν το δέον γενέσθαι;

- Ψήφιση του νέου χρηματοδοτικού προγράμματος

- Σχηματικός ολιγομελούς κυβέρνηση εθνικής συνεννόησης που θα εξαντλήσει την τετραετία

- Θέση των μιζοκομμάτων εκτός νόμου

- Επιβολή έκτακτης εισφοράς κακοδιοίκησης σε όσους είχαν τις τύχες της χώρας από το '74 και μετά

- Εκπόνηση ενός μακρόπνοου, ουσιαστικού αναπτυξιακού σχεδίου βάσει των στρατηγικών ανταγωνιστικών πλεονεκτημάτων που δίνει η γεωοικονομία και η γεωπολιτική στη χώρα μας

- Προώθηση με όλα τα μέσα, διπλωματικά, πολιτικά, επικοινωνιακά, οικονομικά, κ.α., του οράματος για μια ουσιαστικα ενωμένη Ευρώπη, για την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία

Αυτά δεν μας είπε ο Πρωθυπουργός χθες, αυτά - ελπίζω - να μας πει αύριο. Αν μείνουμε στα μέτρα και δεν αντιμετωπίσουμε την ουσία του προβλήματος, απλά θα έχουμε κάνει ακόμα έναν κύκλο στο "γύρο του θανάτου" της Ελλάδας.