Tom Leighton, SAT problem, Επιχειρηματικότητα και κρίση στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο

Αναδημοσίευση από το ΕΜΕΑ.gr

Ντάλλας, Τέξας
27 Σεπτεμβρίου 2013

Tom Leighton, SAT problem, Επιχειρηματικότητα και κρίση στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο

Ο Tom Leighton δεν είναι ένας καθόλου τυχαίος άνθρωπος. Καθηγητής Εφαρμοσμένων Μαθηματικών στο ΜΙΤ, το καλύτερο πανεπιστήμιο στον κόσμο στον κλάδο της πληροφορικής, είναι ταυτόχρονα και ο ιδρυτής της Akamai, της εταιρείας που πραγματικά μεταμόρφωσε το internet στα τέλη του περασμένου αιώνα δημιουργώντας την εμπειρία που οι περισσότεροι από εμάς γνωρίζουμε σήμερα με την απρόσκοπτη μετάδοση video και εικόνων.

Το «SAT problem» είναι ένα από τα πλέον δύσκολα προβλήματα μαθηματικών στο πεδίο της πληροφορικής («άλγεβρα Μπουλ»), το οποία στα τοπικά προγράμματα σπουδών διδάσκεται στο 4^ο ή 5^ο έτος – εάν και εφόσον φυσικά διδάσκεται.

Στην πρόσφατη επίσκεψή μου στη Βοστώνη πληροφορήθηκα τα ακόλουθα δυο γεγονότα:

1. Ο Tom Leighton διδάσκει το SAT problem στους φοιτητές του ΜΙΤ του 1^ου και του 2^ου έτους (!)
2. Στις σημειώσεις που δίνει αναφέρει στην ιδιότητά του «Καθηγητής ΜΙΤ» και «Ιδρυτής Akamai»

Το σημείο (1) θα το σχολιάσω σε κάποιο επόμενο άρθρο. Θα περιοριστώ να πω μόνο πως η θέση του ΜΙΤ στην κατάταξη των πανεπιστημίων διεθνώς δεν είναι τυχαία, ότι μέχρι πριν λίγα χρόνια τουλάχιστον το μαθηματικό υπόβαθρο των Ελλήνων αποφοίτων ήταν από τα ισχυρότερά τους σημεία και ότι για κάποιο περίεργο λόγο το «σύστημα» εκπαίδευσης έχει βαλθεί να το καταστρέψει αυτό το ισχυρό σημείο – Κι ας είναι/ήταν από τα λίγα εναπομείναντα.

Το σημείο (2) όμως κρίνω πως αξίζει ιδιαίτερης προσοχής. Οι φοιτητές του ΜΙΤ είναι υπερήφανοι που Καθηγητής τους είναι ο ιδρυτής της εταιρείας που μεταμόρφωσε το ίδρυμα. Αλήθεια, πως θα ένιωθαν οι φοιτητές του ΕΚΠΑ, του ΕΜΠ ή ακόμα και του Πανεπιστημίου Κρήτης σε μια παρόμοια περίπτωση; Θα αντιδρούσαν θετικά ή αρνητικά;

Πέρασα στο Τμήμα Επιστήμης Υπολογιστών του Πανεπιστημίου Κρήτης το 1996. Ήταν και παραμένει ένα από τα κορυφαία ιδρύματα της χώρας στον κλάδο της Πληροφορικής. Εκεί είχα την τύχη να γνωρίσω τον αείμνηστο Στέλιο Ορφανουδάκη, Καθηγητή του Τμήματος και Πρόεδρο του Ιδρύματος Τεχνολογίας και Έρευνας. Εκτός των αυτών των ιδιαίτερα σημαντικών ιδιοτήτων ο Στέλιος Ορφανουδάκης είχε και μία ακόμα, την οποία σήμερα κρίνω σημαντικότερη: Ήταν ο άνθρωπος που εμπνεύστηκε και έκανε πράξη την Forthnet, την εταιρεία που έφερε το internet στην Ελλάδα – καθώς και μια από τις πρώτες στην Ευρώπη.

Αναρωτιέμαι λοιπόν, εάν ο Ορφανουδάκης το 1998, στο μάθημα της Ρομποτικής το οποίο δίδασκε, στις σημειώσεις του έβαζε διπλή ιδιότητα, κατά τα πρότυπα του Tom Leighton το 2013, «Καθηγητής Τ. Ε. Υπολογιστών Π.Κ.» και «Ιδρυτής Forthnet», ποια θα ήταν η αντίδραση των φοιτητών; Ποια θα ήταν η δική μου αντίδραση στο υποθετικό αυτό σενάριο;

Το διάστημα εκείνο ήμουν Πρόεδρος του Συλλόγου Φοιτητών Τ.Ε.Υ./Π.Κ. και εκπρόσωπος των φοιτητών του Π.Κ. στη Σύγκλητο του Ιδρύματος. Φοβάμαι πως, παρά τη μεταγενέστερη δραστηριότητά μου, αντί να υποδεχόμουν με ενθουσιασμό την κίνηση αυτή μάλλον θα ήμουν σκληρός επικριτής της – ίσως μάλιστα να οργάνωνα και φοιτητικές κινητοποιήσεις εναντίον της.

Με την σκέψη αυτή στο μυαλό μου διακατέχομαι από ανάμεικτα συναισθήματα απογοήτευσης, θλίψης ακόμα και πανικού. Αν εγώ ο ίδιος, που δυο χρόνια μετά ξεκίνησα ένα start-up, με μεγάλη υποστήριξη από τον Στέλιο Ορφανουδάκη και όλη την τότε ακαδημαϊκή κοινότητα,  μάλλον θα ήμουν αρνητικός στο υποθετικό αυτό σενάριο, πόσο μάλλον τα παιδιά, οι φοιτητές που δεν έχουν καμίαν σχετική κατεύθυνση; Γιατί άραγε η κοινωνία μας είναι τόσο αρνητική στην επιχειρηματικότητα;

Ακόμα και αν δικαίως η κοινωνία είναι αρνητική προς την επιχειρηματικότητα, αφού ως «επιχειρηματίες» προβάλλονται εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου, γιατί αυτήν την ύστατη ώρα δεν βλέπουμε την ανάπτυξη της οικονομίας της συνεργασίας και της δημιουργικότητας ως τη μοναδική διέξοδο από τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζουμε;

Η Ελλάδα έχει πολλούς ερευνητές που θα μπορούσαν να είναι στη θέση του Tom Leighton. Τόσο στην Πληροφορική όσο και σε άλλα γνωστικά αντικείμενα. Ο αείμνηστος Στέλιος Ορφανουδάκης ήταν ένας από αυτούς.  Αντί όμως να τους ενθαρρύνει, αντί να τους προτρέπει να πραγματώσουν τη δημιουργικότητα και την επιστημονική αριστεία τους παράγοντας προστιθέμενη αξία για τη χώρα και δημιουργώντας ποιοτικές θέσεις εργασίας, αντίθετα τους αποθαρρύνει συστηματικά, τους θέτει στο περιθώριο και τους κάνει σαφές πως αν «επιχειρήσουν» θα «μπλέξουν». Πολύ απλά λοιπόν, οι Έλληνες ερευνητές δεν βρίσκουν τον δρόμο της αξιοποίησης των ερευνητικών τους αποτελεσμάτων στην οικονομία με αποτέλεσμα αφενός η οικονομία να εξαρτάται πλήρως από τις εισαγωγές αφετέρου τα πανεπιστήμια να δημιουργούν στρατιές ανέργων.

Τι μπορεί να γίνει; Πρώτα απ’ όλα κάθε Έλληνας φοιτητής πρέπει να μάθει για τον Tom Leighton, την Akamai και το SAT problem – το οποίο πρέπει να  ζητά να το διδάσκεται, μαζί με άλλα απαιτητικά θέματα, νωρίς στις σπουδές του. Πολύ περισσότερο, ήδη από την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση πρέπει οι νέοι να αποκτούν επιχειρηματική παιδεία. Να ανακαλύπτουν τη χαρά της δημιουργίας μέσα από τη μελλοντική επαγγελματική τους αποκατάσταση.

Με λίγα λόγια λοιπόν πρέπει να καταστεί συλλογικό μας όραμα αφενός η κατακόρυφη αύξηση του ποιοτικού επιπέδου των σπουδών (άρα, κάποιοι φοιτητές να μην τα καταφέρνουν  και να το αφήνουν ή να δοκιμάζουν κάτι άλλο), αφετέρου οφείλει να ανοίξει ο δρόμος της σύνδεσης της επιστημονικής αριστείας με την επιχειρηματική καινοτομία.

Η Ελλάδα σήμερα είναι σε πολύ δύσκολη θέση. Έχει όμως το ατελείωτο συμβολικό της κεφάλαιο καθώς και εξαιρετικό ανθρώπινο κεφάλαιο. Το οικονομικό κεφάλαιο που λείπει θα βρεθεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Οι προοπτικές είναι εξαιρετικά καλές αρκεί να αφυπνίσουμε τη δημιουργικότητά μας και να αναπτύξουμε την οικονομία της συνεργασίας και της δημιουργικότητας πάνω σε υγιείς βάσεις.

Αν τα κάνουμε όλα αυτά, ελπίζω πως ο φοιτητής του 2013 όχι μόνο δεν θα αντιδράσει αν δει έναν νέο Στέλιο Ορφανουδάκη να είναι Καθηγητής του και ιδρυτής μιας καινοτόμου εταιρείας, αλλά θα είναι υπερήφανος για εκείνον, για το ίδρυμα και θα φροντίσει να προοδεύσει ώστε να γίνει ακόμα καλύτερος από εκείνον – και γιατί όχι, να κάνει ακόμα καλύτερες, βιώσιμες και αναπτυσσόμενες επιχειρήσεις.

Θα το πω όσο πιο απλά γίνεται: Η θέση των επιχειρήσεων σήμερα είναι μέσα στις Σχολές! Προς Θεού, όχι για «cheap labor» φοιτητών που φτιάχνουν web sites («e-Government Portals») αλλά για επιχειρήσεις τεχνολογιών αιχμής που παράγουν στην Ελλάδα, δημιουργώντας πολλές και ποιοτικές θέσεις εργασίας, και πωλούν τις υπηρεσίες και τα προϊόντα τους σε ολόκληρο τον κόσμο.

Το ελληνικό πανεπιστήμιο πρέπει να γίνει κύτταρο της οικονομίας της οικονομίας της συνεργασίας και της δημιουργικότητας. Οι επόμενες Akamai σε όλους τους κλάδους θα μπορούσαν να ξεκινήσουν στην Ξάνθη, τα Γιάννενα, την Πάτρα και το Ηράκλειο.

Είμαι βέβαιος πως, αργά ή γρήγορα, οι επόμενες Akamai θα ξεκινήσουν ξεκινήσουν στην Ξάνθη, τα Γιάννενα, την Πάτρα και το Ηράκλειο.

Ο Δημήτρης Τσίγκος είναι ιδρυτής της StartTech Ventures, θερμοκοιτίδας επιχειρήσεων υψηλής τεχνολογίας. Ήταν στους ιδρυτές της Virtual Trip, του πρώτου φοιτητικού start-up, και στη συνέχεια συμμετείχε σε πλήθος άλλων επιχειρήσεων πληροφορικής. Είναι Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας Νέων Επιχειρηματιών και Πρόεδρος της Ελληνικής ΈνωσηςΝεοφυών Επιχειρήσεων ενώ έχει επιλεγεί στους 40 Ευρωπαίους ηγέτες κάτω τηςηλικίας των 40 ετών. Αυτό το διάστημα συμμετέχει στο Πρόγραμμα IVLP/ ANB του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ.

European Federal Republic: The time has come!

Over the last years when the European Union has been facing the challenges imposed by the so-called "global financial crisis", it has been made clearer than ever before that something must change in the EU. I could say that it is more obvious than not that there is an extreme necessity to get Europe truly united.

The 20th century has been a very bad one for Europe. A century of wars, genocides, tragedies and distractions. The European Union that we know today has been the previous generation's response to the unprecedented catastrophe caused by the two World Wars which practically started in Europe. The mission of the previous generations has been accomplished and Europe has lived almost seven decades of peace and prosperity.

Recently though, the financial crisis has initiated a process of questioning the European peace miracle. Vast segments of the middle class in European States, especially at the South, enter into poverty creating an ideal ground for the rise of nationalism. A massive return of nationalism would definitely led to the dissolution of the European Union and rather sooner than later to the Third World War. The consequences of this are too severe to let them come to reality.The rise of the neo-nazi movement in Greece, a country which lost almost 10% of its population to help the free people defeating the Nazis, serves as the ultimate example of how wrong things can go if a wrong political and economic model is followed for long time.

The current EU model is based on the concept of intergovernmentalism. Today, in 2013, we Europeans can keep pretending that this so much 20th century intergovernmentalism approach works. The ugly truth however is that it doesn't work at all. A new approach is needed.

We all know it, Europe is old (that actually is one of the few wise words ever said by Donald Rumsfeld). Europe does behaves like an old person. Slow moving and uber-conservative. Young Europeans have completely different dreams for their lives. No, we do not aim to becoming citizens of a huge open-air museum. We envision Europe as a great, united country, as a super-power of justice, equality, democracy and culture. A dominant factor of fairness and stability in the international affairs. A growing economy with financial and ecological sustainability.

This dream, might not be that far away from reality given that young Europeans stand up and talk with loud and clear voice. On the contrary, it is absolutely feasible. Europe does have the financial, human and symbolic capital necessary to make that dream come true. It only lacks the required political will. Actually, those who lack that will are the national governments, more or less frightened in sight of sharing some parts of their authorities and responsibilities and managing them via a supranational, federal structure. The reality is however that the vast majority of Europeans not only is ready to accept this federal approach but rather is about to demand it!

The question to be asked to the youth of Europe is very simple: "Don't you thing that it is about time to turn Europe young again? Don't you think that it is about time to start the process of creating the European Federal Republic?". As far as I am concerned, I do think it is about time to do so and I'll put all of my energy and resources to make this dream come true, remaining confident that thousands of other young Europeans will also do the same.

Uniting Europe is the major challenge of our generation and I'm absolutely confident that we shall positively respond to it. At the end of the day, it is all about making a life worth living. 

What entrepreneurship is all about? My IVLP experience (so far!)

That email arrived unexpectedly.  It was from the US Embassy in Athens, Greece, asking for a meeting. I didn’t have any cooperation with the Embassy so far thus I got a kind of surprised. The meeting took place few days later and it was a very fruitful one. After a short introduction, I was informed about the State Department’s IVLP program and was asked if I would be interested in considering it. “Of course I’m interested in it”, was my immediate reaction, “but, you know, I’m not allowed to go. I don’t have a passport and I can’t have one because of my pending military service duty”.

I have to admit that  the level of surprise on the faces of the people in front of me, made me for the very first time to think that it might be a good idea to finally tick that box which was pending for almost eight years.

After my positive response, I took care of the required documentation and I was informed that I would receive an answer “in few weeks”. Going back to the office that day I was thinking that even if I was not finally selected, perhaps it would be a good idea to take advantage of the legislation for a 45-days-only military service for those who have turned 35 and, at last, get my passport. At the end, being a serial technology entrepreneur for 13 years and missing a visit to the US is probably equal to a Muslim who has never been in Mecca.

I joined the Greek Army as a Signal Corps soldier on March 21st and my last day in the camp was on May 7th. It is such a peculiar coincidence that while I was driving on my way back from the camp, leaving behind an interesting – very short, thank God – military experience I received the call from the US Embassy saying that “you’ve been selected for the IVLP – A New Beginning Program” and “you will be in the US from September 14th to October 5th”.

Frankly, that day could not get any better!

Right the next day, May 8th, I was at the Passport Issuing Authority in Athens applying for my passport. Got so excited to get it three days later – as well as a little bit proud of the passport issuing system that Virtual Trip had delivered few years ago. Just two weeks later I visited London, UK. It was feeling so great to be able to travel out of the Schengen area again!

Time flies much faster that we tend to believe.  September arrived so quickly. I had made the decision to go to the US one week earlier, speaking to the CloudBeat 2013 conference in San Francisco and meeting the tech / innovation community in the SF Bay Area and in Boston. It was just great! I was very excited for finally making it to be there and meeting global leaders in the tech business. Interestingly, I also felt proud of what the startup community has already achieved in Greece and other EU regions, given the huge difference in availability of risk financing  - which in the US is at least 5x more than the EU!

Arriving in Washington DC on Saturday evening September 14th I was ready to meet entrepreneurs from 29 different countries who were also participating to this program. I soon realized that it would be much better than expected! The spectrum of participants is amazingly wide. From France to South Sudan, from Portugal to Burma and Bangladesh, from Greece to Argentina and Thailand as well as from Hungary to Cambodia and Kenya, it is just an amazing mixture of cultures, nations, experiences and lifestyles!

It does get even better though! Not only there’s a hugely wide spectrum of cultures and origins but participating entrepreneurs greatly differ on scale, stage, sector, industry, maturity and a number of other aspects. They are, or probably the look, so very much different!

After two weeks of living, working and traveling with those amazing people, a very surprising feeling has come to the surface. They are all so different. We are all so different. Despite those differences however, either being a successful female serial entrepreneur and investor in France or an early-stage male start-up entrepreneur in Paraguay, you still face the same challenges at business, personal and family level. The challenges are similar simply because they have to do primarily with people and, yes you got it right, people are the same around the Globe regardless of skin color, religion or culture. People can be passionate but still vulnerable. People can be leaders and followers. People can create, but can also destroy. People are sometimes brave, some other times cowards. People are just people.

To be an entrepreneur is to be creative in a financially sustainable model working with other people. You can’t be an entrepreneur working alone. It is your co-founders, your employees, your customers, your investors, your suppliers. It is also your spouse, your partner, your siblings, your kids, your friends. It is all about people. It is all about managing relationships, communication and expectations with the human beings around us that actually define an entrepreneur.

This thought has been strong enough to absorb me for a while. I thought I had got it and that I should focus my energy to managing relations with the people around me. Suddenly, during the “forum” session organized by the Entrepreneurs’ Organization chapter in Denver, Colorado, I realized that I was wrong. We like it or not, it is not managing relationships, communication and expectations with the people around us that actually defines an entrepreneur. It is only about managing the relationship with your own self. Managing your own dreams, vision and expectation. It might sound simple but, trust me, is way the hardest part of the entrepreneurial game.

Once you’ve done this, however, then only sky is the limit – Perhaps, not even sky.