Εσείς πως τον πίνετε, Κύριε Πρωθυπουργέ;

Την περασμένη Τρίτη 16 Φεβρουαρίου στην Αττική - και όχι μόνο στην Αττική - χιόνισε. Χιόνισε λίγο παραπάνω απ'  ότι περιμέναμε, σε καμία όμως περίπτωση δεν ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Θυμάμαι ο ίδιος μεγάλες χιονοπτώσεις στην Αττική το 2004, το 2005 και το 2008, με εκχιονιστικά μηχανήματα στην πλατεία Συντάγματος και με αναγκαιότητα χρήσης αντιολισθητικών αλυσίδων για να πάω από τον Ασπρόπυργο προς το κέντρο της Αθήνας.

Ήταν μια έντονη χιονόπτωση, σε καμία περίπτωση όμως δεν ήταν μια θεομηνία, ένα ακραίο φυσικό φαινόμενο, ενώ οι μετεωρολόγοι είχαν ειδοποιήσει πριν πολλές ημέρες. Ως αποτέλεσμα του φαινομένου αυτού βεβαίως, εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας υπέστησαν μια μεγάλη ταλαιπωρία, μένοντας δίχως νερό και ρεύμα μερικοί μάλιστα μέχρι και για πέντε ολόκληρες ημέρες. 

Δυστυχώς τίποτα από αυτά δεν είναι νέο. Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις που ανέφερα είχε λίγο ή πολύ συμβεί το ίδιο. Βλέπετε, οι αδυναμίες και οι ανεπάρκειες του ελληνικού κράτους είναι διαρκείς, διαχρονικές και διακομματικές. Έχουν να κάνουν με την ίδια την οργάνωση και τη στελέχωσή του και όχι με την πολιτική παράταξη που κατά περιόδους κατέχει τους θεσμούς. Όποια κυβέρνηση κι αν είχαμε, τα ίδια πράγματα θα είχαν συμβεί.

Όπως όμως έχω υποστηρίξει στο ιστολόγιο αυτό, από τον Ιούλιο του 2019 τη θέση της κυβέρνησης της Ελληνικής Δημοκρατίας την έχει καταλάβει ένα πολυδύναμο γραφείου τύπου. Η πραγματικότητα έχει υποχωρήσει σαν προτεραιότητα (αν είναι δυνατόν), καθώς η επικοινωνία είναι η νέα θεά που καθορίζει τις τύχες της Ελλάδας.

Το πολυδύναμο αυτό γραφείου τύπου [ναι, αναφέρομαι σε εκείνο που δεν δίστασε μεταξύ να ανακοινώσει τρίτο lockdown, ενώ (άκουσον, άκουσον!) ακόμα δεν είχε τερματιστεί το δεύτερο, απλώς και μόνο για να "ξεχαστούν" οι γραφικότητες της Ικαρίας], έχει πολυδιαφημίσει το "επιτελικό κράτος". Το επιτελικό αυτό όμως κράτος είναι θύμα της αναξιοκρατίας και του νεποτισμού που χαρακτηρίζει την ίδια την κορυφή της ελληνικής κυβέρνησης. Το ψάρι, όπως λέει ο λαός, βρωμάει απ' το κεφάλι.

Προφανώς λοιπόν δεν θα μπορούσε εκ του λόγου αυτού και μόνο το ελληνικό & επιτελικό κράτος να ανταποκριθεί σε μια απρόσμενη κατάσταση, όπως περίτρανα αποδείχτηκε. Έφτασαν να κλείνουν την Εθνική Οδό, να κόβουν την Ελλάδα στη  μέση, για να ...προλάβουν το πρόβλημα που θα δημιουργούταν. Πάλι καλά που δεν έκοψαν προληπτικά την ηλεκτροδότηση και την υδροδότηση για να προλάβουν διακοπές από την κακοκαιρία.

Τις στιγμές λοιπόν που εκτυλίσσονταν όλα αυτά, τι έκανε ο Κύριος Πρόεδρος της Κυβερνήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας; Πως επέλεξε να εκφράσει το ενδιαφέρον και τη συμπόνια του; Πολύ απλά: Απολαμβάνοντας ένα καφεδάκι στο κέντρο της Αθήνας(*) μαζί με κάποιους δημοσιογράφους - επαγγελματική τάξη που έχει αναδειχθεί ως η πολυτιμότερη όλων στη νέα πραγματικότητα που ζούμε.

Φαντάζομαι ο κ. Πρόεδρος θα γιόρταζε το μεγάλο επίτευγμα του επιτελικού κράτους: Η Εθνική Οδός Πλατεία Συντάγματος - Πλατεία Κολωνακίου, παρά τα ακραία καιρικά φαινόμενα, είχε καταφέρει να μείνει ανοιχτή. Μάλιστα και στα δυο ρεύματα. Το "κράτος των Αθηνών" μπορεί να συνεχίσει να κοιμάται ήσυχο, η κύρια αποστολή του είχε επιτευχθεί.

Όλοι εμείς οι κοινοί θνητοί μείναμε να ρωτάμε: Εσείς, πως τον πίνετε, Κύριε Πρωθυπουργέ; Διότι εμείς, αν και μάλλον ουδόλως σας απασχολεί, εδώ και καιρό τον πίνουμε βαρύ, πικρό και σκέτο.

Ο Πρωθυπουργός την ώρα της κορύφωσης της κακοκαιρίας της Τρίτης 16/2. 

(*) Πολλές φορές έχει τονιστεί ότι πρέπει να αποθαρρύνονται οι πολίτες να συχνάζουν έξω από τα καφέ, πίνοντας το καφέ τους εκεί δημιουργώντας συνωστισμό. Ακριβώς αυτό που κάνει στη φωτογραφία ο κ. Πρωθυπουργός, δίχως φυσικά να τηρεί την "κοινωνική αποστασιοποίηση". Με ποια ηθική νομιμοποίηση τώρα θα επιβάλει πρόστιμα η Ελληνική Αστυνομία σε συμπολίτες μας που θα υποπέσουν στο ίδιο παράπτωμα;