Αναζητώντας κάτι καλό σε μια τραγική απώλεια

Χθες το πρωί έχασα δυστυχώς έναν καλό μου φίλο μου, τον Ιωσήφ, σε ηλικία 45 ετών. Παρότι δεν έχουν βγει ακόμα τα αποτελέσματα της νεκροψίας που γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις, πιθανότατα η αιτία θανάτου ήταν κάποιο οξύ έμφραγμα. 

Στο άρθρο αυτό δεν θα επεκταθώ στην προσωπική - συναισθηματική διάσταση του θέματος, όσο έντονη κι αν είναι αυτή αφού ο Ιωσήφ είχε αποδείξει πως ήταν ένας πραγματικά καλός φίλος και μεταξύ όλων των άλλων αφήνει πίσω του ένα παιδάκι 5 ετών, αλλά αντίθετα να τονίσω κάποια πολύ πρακτικά πράγματα:

• Ζούμε στο 2022. Η προληπτική ιατρική έχει κάνει άλματα και οι σχετικές πληροφορίες είναι ελεύθερα διαθέσιμες στο διαδίκτυο από αξιόπιστες πηγές. Έχουμε ευθύνη να ακολουθούμε τις οδηγίες. Ευθύνη και για εμάς και για τους ανθρώπους γύρω μας. Για να δώσω δυο απλά παραδείγματα: 
• Δεν γίνεται να έχει περάσει τα 40 ένας άντρας και να μην έχει κάνει έναν πλήρη καρδιολογικό έλεγχο, όπως και ...
• ...δεν γίνεται μια γυναίκα να μην κάνει τακτικά μαστογραφία. 

        Απλά δεν γίνεται. Σίγουρα η τύχη εξακολουθεί να παίζει ρόλο, η επιστήμη όμως προχωρά. Πρέπει         να την ακολουθούμε και εμείς.

• Είναι καθοριστικής σημασίας να έχουμε λάβει όλοι μας βασική εκπαίδευση πρώτων βοηθειών. Δεν θα χρειαστεί πολλές φορές στη ζωή σου, όμως όταν θα χρειαστεί θα είναι, κυριοελτικά, θέμα ζωής ή θανάτου. Χθες έτυχε να υπάρχει μαζί μας μια νοσηλεύτρια που έκανε την καρδιοαναπνευστική αναζωογόνηση, παρότι τελικά δεν τα κατάφερε ο ασθενής. Σε πολλές άλλες περιπτώσεις όμως άνθρωποι χάνονται ενώ θα μπορούσαν να έχουν σωθεί αν οι γύρω τους γνώριζαν. Μην περιμένεις λοιπόν, φίλε αναγνώστη. Κανόνισε σήμερα να εκπαιδευτείς στις πρώτες βοήθειες. Μια καλή αρχή είναι εδώ.

• Τέλος, σε μια πολύ προσωπική παρατήρηση, επειδή όπως είπα παραπάνω ζούμε στο 2022, είναι αδιανόητο σε ένα καρδιολογικό περιστατικό το ασθενοφόρο να έρχεται μετά από 54 λεπτά στο κέντρο μιας βιομηχανικής περιοχής (δηλαδή εκεί που συνήθως συμβαίνουν τα ατυχήματα). 

Προς Θεού, το τελευταίο σημείο παραπάνω δεν είναι αιχμή προς τους διασώστες και γενικά προς το ιατρονοσηλευτικό προσωπικό. Κάθε άλλο. Είναι ήρωες, δίνουν μια άνιση μάχη. Είναι όμως αυτή η "καταπληκτική ποιότητα ζωής" που δεν ξέρω για πόσο ακόμα πρέπει να την ανεχόμαστε παθητικά.

Δυστυχώς έρχεται η ίδια η ζωή να σου υπενθυμίζει πως όσο κι αν έχεις τακτοποιήσει τον μικρόκοσμό σου, αν η κοινωνία δεν έχει τους μηχανισμούς πρόνοιας που χρειάζονται, σε μια κρίση δεν θα καταφέρεις να σωθείς. Η συμβουλή - αν θέλετε και παράκληση - προς όλους είναι να ξανασκεφτούμε τον ρόλο μας ως μέλη μιας κοινωνίας. Να αναλάβουμε ευθύνη, όπως νομίζει καθένας καλύτερα. Η πρότασή μου είναι να κάνουμε ότι χρειάζεται για να ανακτήσουμε την ιδιότητα του πολίτη. Από εκεί ξεκινούν όλα.

Η αλήθεια είναι πως παραμένω σοκαρισμένος από το περιστατικό. Στο "Δώρο του Θυμού" ο Arun Gandhi γράφει πως ο παππούς το, ο μεγάλο Μαχάτμα Γκάντι, προέτρεπε τον λαό του 'να μετουσιώσει τον θυμό του σε κάτι θετικό'. Αυτό προσπαθώ να κάνω κι εγώ με τις παραπάνω απλές παρατηρήσεις. Από μια τραγωδία να βγει, όσο είναι δυνατόν, κάτι θετικό. 

Έτσι λοιπόν, μέσα από την καρδιά μου μια προτροπή σε όλους, ως μια ελάχιστη τιμή στην μνήμη του καλού μου φίλου Ιωσήφ: 

Κανόνισε σήμερα τις προληπτικές εξετάσεις που ίσως καθυστερείς για ένα διάστημα αλλά το γνωρίζεις πως πρέπει να γίνουν.

Κανόνισέ τις σήμερα.

Οπαδική βία και πολιτική

H δολοφονία ενός 19-χρονου συμπολίτη μας στη Θεσσαλονίκη πριν λίγες μέρες έφερε ξανά στο προσκήνιο το ζήτημα της 'οπαδικής βίας'. Παρακολουθώ τη δημόσια συζήτηση και με απογοήτευση βλέπω ότι αντιμετωπίζεται ως ένα ζήτημα 'του αθλητισμού' ή, για τους πιο υποψιασμένους, ένα ζήτημα 'παιδείας'.

Προφανώς πτυχές του προβλήματος άπτονται τόσο του χώρου του αθλητισμού όσο και της παιδείας. Δεν γίνεται όμως να μην τονίσει κανείς πως είναι ένα πρόβλημα κατ' εξοχήν πολιτικό, που μάλιστα βρίσκεται στην καρδιά του σημαντικότερου προβλήματος της χώρας.

Μαζί με πολλούς άλλους υποστηρίζω εδώ και πολλά χρόνια πως η εξουσία στη χώρα μας βρίσκεται στα χέρια μιας ολιγομελούς οικονομικής ολιγαρχίας η οποία χρησιμοποιεί ως εργαλεία επιβολής και ελέγχου από τη μια μεριά τα 'πολιτικά' 'κόμματα' και από την άλλη τα μέσα 'ενημέρωσης'. Δεν είναι μυστικό ότι συχνά η ολιγαρχία αυτή έχει και εγκληματικά χαρακτηριστικά, συχνότερα μεν του αστικού, όχι σπάνια δε και του ποινικού δικαίου.

Στο πλαίσιο αυτό, πράγμα που δεν αποτελεί ελληνική πρωτοτυπία, προωθείται συχνά και ο έλεγχος ποδοσφαιρικών ομάδων, ούτως ώστε να υπάρχει μια - αποχαυνωμένη, προφανώς - "λαϊκή βάση" υποστήριξης του εκάστοτε ολιγάρχη αλλά και, μεταξύ των 'οργανωμένων οπαδών' (δηλαδή των hooligans), ένα πρώτης τάξεως 'φυτώριο' για την στρατολόγηση νέων μελών σε ομάδες - συμμορίες που δρουν στο έγκλημα.

Υπ' αυτήν την έννοια, οποιος δεν κατανοεί σε βάθος αυτήν τη διασύνδεση οικονομικών συμφερόντων, πολιτικού συστήματος και εγκλήματος μάλλον δεν έχει καμία επαφή με την πραγματικότητα.

Πολλοί έχουν υποστηρίξει ότι η δια νόμου κατάργηση του 'επαγγελματικού' 'ποδοσφαίρου' μέχρι να εξυγιανθεί ο χώρος είναι η μόνη λύση. Αναμφίβολα συντάσσομαι με αυτήν την άποψη, διαφορετικά θα υπάρχει πάντα ένας Κοσκωτάς που θα φέρνει έναν Ντέταρι, πάντα ένας 'Καπετάνιος' που θα μπουκάρει στο γήπεδο με τα κουμπούρια (πολύ πριν τον Ιβάν...) και η παρακμή θα συνεχίζεται δίχως κανένα έλεος (για να ανφερθώ σε γεγονότα της δεκαετίας του '80. Δυστυχώς η πρόσφατη ειδησεογραφία προσφέρει πολύ περισσότερα παραδείγματα).

Φοβάμαι όμως ουδείς έχει τη δύναμη να το κάνει (με την προφανή εξαίρεση ενός αφυπνισμένου λαϊκού κινήματος). Ουδένα από τα υφιστάμενα πολιτικά κόμματα (πλην ίσως του ΚΚΕ, το οποίο όμως αν γίνουν εκλογές και κερδίσει, μάλλον θα πει ότι έγινε προβοκάτσια και θα μείνει στην αντιπολίτευση) δεν μπορεί να ορθώσει το απαραίτητο ανάστημα, καθώς τόσο η ίδια η ύπαρξη των περισσοτέρων κομμάτων όσο και η δυνατότητά τους να απευθυνθούν στη λαϊκή βάση (αφού έχουν πάψει από καιρό να έχουν οργανώσεις και έχουν μεταβληθεί σε 'τηλεοπτικά κόμματα') ελέγχετα εν τέλει από αυτήν την ολογαρχία που περιγράφεται παραπάνω.

Τι μπορεί να γίνει; 

Συγχωρείστε με που επαναλαμβάνομαι αλλά μόνο η ουσιαστική επιστροφή μας στην αληθινή πολιτική, η ανάκτηση της ιδιότητας του πολίτη και η αποκήρυξη του περιορισμού μας στον ρόλο του ψηφοφόρου, μόνο αυτή μπορεί να ανοίξει μια χαραμάδα ελπίδας σε όσους ενδιαφέρονται για τη δημιουργία μιας δίκαιης κοινωνίας.

La Bourgeoisie grecque

Λένε ότι μια φωτογραφία αξίζει όσο χίλιες λέξεις. 

Η παρακάτω φωτογραφία, δυστυχώς, είναι απελπιστικά ακριβής σχετικά με ένα τεράστιο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα: Η θέση της 'αστικής τάξης' έχει καταληφθεί, ως επί το πλείστον (οι εξαιρέσεις πάντοτε επιβεβαιώνουν τον κανόνα), από ένα περίεργο μείγμα, έναν συρφετό κατσαπλιάδων και τραχανοπλαγιάδων. Όπως έλεγε χαρακτηριστικά ο Βασίλης Ραφαηλίδης "φορούν σκαρπίνια αλλά τους χτυπάνε, διότι τα πόδια τους ακόμα είναι συνηθισμένα στα τσαρούχια".

Είναι πρόβλημα αυτό; Μεγάλο. Διότι η αστική τάξη είναι ένα τεράστιο βήμα μπροστά σε σχέση με τη φεουδαρχία και, σε τελική ανάλυση, είναι απαραίτητος ο σχηματισμός της για την πρόοδο της κοινωνίας.  Σχηματισμός που, απ' ότι φαίνεται, ουδέποτε έλαβε χώρα στην Ελλάδα. 

Διαπίστωση που, εκτός των άλλων, εξηγεί σε μεγάλο βαθμό και την αδυναμία της 'παραδοσιακής' αριστερής ανάλυσης στην ελληνική περιπτωση: Αφού δεν υφίσταται 'αστική τάξη', υπό την ευρωπαϊκή έννοια του όρου τουλάχιστον, ομοίως δεν υφίσταται και προλεταριάτο.

Που πρέπει να κοιτάξουμε λοιπόν για να βρούμε τα 'role models' που χρειαζόμαστε; Όπως πολλές φορές έχει γραφτεί στο ιστολόγιο αυτό, με βάση τα γραπτά και τα λεγόμενα του Μιχάλη Χαραλαμπίδη, το κυρίαρχο παράδειγμα προς μίμηση πρέπει να είναι εκείνο των μαστόρων. 

"Να γίνουμε όλοι μάστορες" είπε ο μεγάλος αυτός πολιτικός στα τέλη του 20ου αιώνα, μιλούσε εις ώτα μη ακουόντων.

Ίσως, λοιπόν, να έχουν ωριμάσει οι συνθήκες και να ήρθε η ώρα να τον ακούσουμε και να κινηθούμε σε αυτόν τον δρόμο της δημιουργίας. Δρόμο που κανονικά ανοίγει η αστική τάξη, η οποία όμως στην περίπτωσή μας έμεινε στα δημόσια έργα και στις αμυντικές προμήθειες, κινούμενη μάλιστα συχνά στα όρια της νομιμότητας.