Ο Ιβάν Ιλίτς, οι πυρκαγιές και η ευθύνη μιας γενιάς

Τώρα στις διακοπές διαβάζω τον "Θάνατο του Ιβάν Ιλίτς" και δεν σας κρύβω ότι με συγκλόνισε καθώς έτυχε να συμπέσει με την περίοδο των πυρκαγιών. Όταν λοιπόν έρθει, κατά κανόνα απροσδόκητα, εκείνη η στιγμή, θα νιώσουμε άραγε την ανακούφιση ότι ζήσαμε μια ζωή έμπλεη νοήματος;

Για το θέμα αυτό μιλά αναλυτικά τόσο ο Ίρβιν Γιάλομ από τους σύγχρονους όσο φυσικά και ο Επίκουρος από τους κλασικούς όπως και πολλοί άλλοι. Δυστυχώς τα γεγονότα των ημερών καταδεικνύουν ότι, τουλάχιστον όσον αφορά τη δημόσια σφαίρα, έχουμε αποτύχει παταγωδώς, φαίνεται να στερούμαστε νοήματος. 

Τι καταφέραμε ως όντα πολιτικά;

Αφήσαμε να θριαμβεύσει η ιδιώτευση και οι συνέπειες πλέον δεν κρύβονται. Αφήσαμε αδικαιολόγητο κενό στη δημόσια σφαίρα, κενό το οποίο καλύπτεται από (μορφωτικά και όχι μόνο) μηδενικά που μας έφεραν σε τραγωδίες όπως αυτή που ζούμε τώρα (και στις πολλές που προηγήθηκαν...). 

Λίγη παρηγοριά βρίσκουμε στο ότι κανείς δεν είναι κακός με τη θέλησή του. Η εξασφάλιση της επιβίωσης του ατόμου, της οικογένειας, είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να μπορέσει να υπάρξει ο Δήμος... κανείς όμως δεν μας είπε πως θα είναι εύκολο. Οφείλουμε να κάνουμε την υπέρβαση, να αντιμετωπίσουμε επιτυχώς και τα ιδιωτικά και τα δημόσια. Πολύ απλά, διότι μια φορά μόνο ζούμε.

Νιώθω την ανάγκη να ζητήσω συγγνώμη διότι η γενιά μου, η Γενιά του Δέκα, αμέλησε τις υποχρεώσεις της προς τον Δήμο. Φταίμε και πληρώνουμε το τίμημα. Ελπίζω η ιστορία να μας δώσει τη δυνατότητα να επανορθώσουμε. 

Αισθάνομαι βλέπετε, εγώ και πολλοί άλλι μαζί μου, υπόλογος διότι ξέραμε τι έγινε, το είχαμε διαγνώσει και το είχαμε ερμηνεύσει επιτυχώς, και όμως αποτύχαμε, σαν γενιά - μέχρι στιγμής, να παρέμβουμε επιτυχώς.

Τα μορφωτικά μηδενικά, εκείνοι που μόνο τους προσόν είναι το επώνυμό τους, εξακολουθούν να έχουν την ευθύνη της χώρας, η οποία βεβαίως έχει λάβει πολύ άσχημη κατεύθυνση. Κι εμείς μείναμε απλώς να παρακολουθούμε οχυρωμένοι στην σφαίρα του ιδιωτικού.

Ηττηθήκαμε, αποδεχτήκαμε να είμαστε ιδιώτες, με την αρχαιοελληνική ερμηνεία του όρου. Idiots, δηλαδή, για να το πω στην γλώσσα που καταλαβαίνει η κάστα που ελέγχει τη χώρα.

Τουλάχιστον, ας το γνωρίζουν: Ξέρουμε τι μας γίνεται και, όταν το επιτρέψουν οι συνθήκες, θα επιστρέψουμε.

Μήνυμα από το 112

Είναι μεσημέρι Παρασκευής 6 Αυγούστου 2021. Μόλις έλαβα μήνυμα από το 112, χωρίς να βρίσκομαι κοντά στη φωτιά. Γιατί άραγε; Κάποιος φοβάμαι το πέρασε για κανάλι content marketing.

Το μήνυμα λέει:

Αν βρίσκεστε νοτίως του μετώπου «Άγιοι Σαράντα - Μοναστήρι (Bitola) - Σόφια - Βάρνα», δυστυχώς την κάνατε από κούπες.

Η Γενική Γραμματεία Πολιτικής Προστασίας σας προτείνει: Τρέξτε να σωθείτε. Run for your life. Sauve qui peut.

...και για του λόγου το αληθές:

Οι εραστές της καμένης σάρκας έχουν ξεπεράσει τον εαυτό τους. Σύντομα θα ακούσουμε ίσως για ασύμμετρες απειλές ή κάποια άλλη ανοησία. Η πικρή αλήθεια είναι μια: Όταν κυβερνάς με πυξίδα την "επικοινωνία", η καταστροφή περιμένει τη χώρα στη γωνία.

Ας ελπίσουμε πως στην τρέχουσα περίοδο, η καταστροφή που βιώνουμε αυτές τις μέρες θα αποδειχτεί το χειρότερο που πάθαμε. Προσωπικά παραμένω ιδιαίτερα ανήσυχος πως τα χειρότερα είναι μπροστά μας. Η ολογαρχική κάστρα που έχει την ευθύνη της χώρας, οι ατέλειωτες προσωποποιήσεις του νεποτισμού, δεν πρόκειται να σταματήσουν αν δεν τα ισοπεδώσουν όλα.

Μια κριτική στην εικόνα του Αγίου Δημητρίου

Το περασμένο Σάββατο 26 Ιουνίου βρέθηκα στον Ι.Ν. Αγίου Δημητρίου Ασπροπύργου όπου έγινε το εξάμηνο μνημόσυνο του αγαπημένου μου θείου, Κώστα Μπουγιατιώτη. Μπήκα στον ναό λίγο μετά τις 8:00 και παρακολουθούσα τη λειτουργία ενώ το μνημόσυνο ακολούθησε λίγο αργότερα. Εκεί λοιπόν που στεκόμουν και παρακολουθούσα, το βλέμμα μου έπεσε πάνω στην εικόνα του Αγίου Δημητρίου, στον οποίο είναι αφιερωμένος ο ναός αυτός.

Τη συγκεκριμένη εικόνα την έχω δει αμέτρητες φορές, από μικρό παιδάκι. Αν και η "δική μας" ενορία ήταν η διπλανή της Ευαγγελίστριας, πηγαίναμε συχνά στον Άγιο Δημήτρη για διάφορους λόγους, είτε σε γιορτές με το σχολείο ή σε περιστάσεις χαράς ή λύπης ή και απλά για εκκλησιασμό. Πρώτη φορά όμως την πρόσεξα με τόση προσοχή την εικόνα.

Ο εικονιζόμενος Άγιος λοιπόν, του οποίου με μεγάλη τιμή και χαρά φέρω το όνομα, εικονίζεται έφιππος πολεμιστής. Κρατά δόρυ, το άλογό του έχει σηκώσει τα μπροστινά πόδια, ο εχθρός - αντίπαλος στρατιώτης είναι ξαπλωμένος στο έδαφος με τα χέρια ανοιχτά, δεν κρατά πλέον τον οπλισμό του (έχει, δηλαδή, παραδοθεί) και ο Άγιος Δημήτριος ετοιμάζεται το επόμενο δευτερόλεπτο να καρφώσει το δόρυ του στον λαιμό του στρατιώτη ο οποίος κοιτά με βλέμμα απόγνωσης και απελπισίας. 

Είμαι βέβαιος πως θα υπάρχει μια ιστορία που θα δικαιολογεί το γεγονός αυτό. Ο Άγιος Δημήτριος μπορεί να ήταν αμυνόμενος ή να μάχοταν υπέρ της πίστεώς μας ή κάτι τέτοιο. Εξάλλου, καταλαβαίνουμε μέσα από τις εικόνες αυτές πόσο εξοικιωμένη πρέπει να ήταν η κοινωνία της εποχής εκείνης με τη βία, ειδικά με την ακραία βία της θανάτωσης ενός συνανθρώπου μας μέσω της διάτρησης του λαιμού του με ένα δόρυ.

Όλοι οι μεγάλοι μας ήρωες, από τους αρχαίους, τους επαναστάτες του '21 (για παράδειγμα η "πυραμίδα της Αράχωβας") και τους αντάρτες της κατοχής έκαναν παρόμοιες πράξεις για "έναν καλό σκοπό" για αυτό και τους έχουμε κατατάξει στις τάξεις των ηρώων. Γιατί λοιπόν να μου κάνει εντύπωση η εικόνα του Αγίου Δημητρίου ενώ θανατώνει τον αντίπαλο;

Μα, πολύ απλά, διότι η εκκλησία στις μέρες μας πρέπει να έχει μια εκπαιδευτική διάσταση κύρια στόχευση της οποία οφείλει να είναι η μη-βία. To μήνυμα του Θεού της Αγάπης, ανεξάρτητα του αν κάποιος όντων πιστεύει στην ύπαρξη ενός Ανωτέρου Όντος, είναι σήμερα πιο επίκαιρο από ποτέ. Πρέπει να αγαπήσουμε τον εαυτό μας, πρέπει να αγαπήσουμε τον πλησίον μας, πρέπει να αγαπήσουμε όλοι την κοινωνία, όλα τα έθνη και, πάνω απ' όλα, πρέπει να αγαπήσουμε τον πλανήτη που μας φιλοξενεί.

Η καταστροφική δυνατότητα της ανθρωπότητας σήμερα είναι μεγαλύτερη από ποτέ άλλοτε. Αν δώσουμε χώρο στη βία να υπάρξει, είναι μαθηματικώς βέβαιο ότι η αυτοκαταστροφή του ανθρωπίνου είδους θα έρθει πολύ νωρίτερα απ' ότι ίσως φοβόμαστε.

Ως εκ τούτου, θα περίμενα από την Εκκλησία της Ελλάδος - και απ'όλες τις εκκλησίες, όλων των δογμάτων και όλων των θρησκειών - πρώτα απ' όλα να αποκηρύξουν κάθε μορφή βίας και να την αφαιρέσουν από τα κείμενά τους και, φυσικά, από τις κάθε μορφές απεικονίσεις που χρησιμοποιούν.

Ο Θεός της Αγάπης μας δίδαξε αυτό που λέει το όνομά του: Την Αγάπη. Αγάπη χωρίς όρους και χωρίς προϋποθέσεις. Το μήνυμα αυτό, φοβάμαι, δεν είναι συμβατό με την εικόνα ενός έφιππου πολεμιστή που ετοιμάζεται να διατρήσει με το δόρυ του τον λαιμό του παραδομένου αντιπάλου του.