Ελληνικός τρόπος, αίμα και κάθαρση: Ανοιχτή επιστολή προς την Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας

 Ασπρόπυργος,
20 Φεβρουαρίου 2021

Προς:
Αξιότιμη Κυρία Κατερίνα Σακελλαροπούλου
Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας

Θέμα: Ελληνικός τρόπος, αίμα και κάθαρση

Αξιότιμη Κυρία Πρόεδρε,

Συμπληρώνονται φέτος διακόσια χρόνια από την έναρξη της ελληνικής επανάστασης του 1821, της ηρωικής παλλαϊκής εξέγερσης που οδήγησε στη σύσταση του νέου ελληνικού κράτους. Όπως γνωρίζετε, τους δυο αυτούς αιώνες συνεχίζεται η συζήτηση σχετικά με το κατά πόσο το κράτος μας αποτελεί την ιστορική συνέχεια της Ελλάδας της κλασσικής εποχής, καθώς πολλοί έχουν εκφράσει φόβους ότι οι αιώνες που μεσολάβησαν με τη ρωμαϊκή κατάκτηση, τη βυζαντινή εποχή και, κυριότερα, την οθωμανική κυριαρχία, έχουν καταστήσει την επίκληση της ελληνικότητας μας ως κενής περιεχομένου. Υποστηρίζουν δηλαδή πολλοί ότι οι σύγχρονοι Έλληνες δεν ζουν κατά τον ελληνικό τρόπο.

Με  σεβασμό σε κάθε καλόπιστη ερώτηση και κριτική, θέλω να πιστεύω ότι ο λαός μας με τους αγώνες του τα τελευταία διακόσια χρόνια έχουμε αποδείξει πως το δικαίωμα να αποκαλούμαστε Έλληνες το έχουμε κατακτήσει. Δεν είναι δικαίωμα κληρονομικό ή γονιδιακό μα δικαίωμα πρώτα και κύρια πολιτισμικό: Έλληνας γίνεσαι μέσα από τον τρόπο που ζείς και πολιτεύεσαι, μέσα από τη νοηματοδότηση του βίου σου και όχι μέσα από κάποιο κληρονομικό δικαίωμα.

Για τον λόγο αυτό απευθύνομαι σήμερα σε Εσάς, Κυρία Πρόεδρε, διότι αναπάντεχα η ίδια η ιστορία μας θέτει ένα ερώτημα στο οποίο ο ελληνικός λαός πρέπει να απαντήσει και η απάντηση που θα δώσει θα πρέπει να αποδείξει την αλήθεια των παραπάνω λόγων, εάν δηλαδή όντως το σύχρονο ελληνικό κράτος είναι φορέας του ελληνικού πολιτισμού, εάν όλοι εμείς ζούμε σύμφωνα με τον ελληνικό τρόπο.Το ερώτημα συμπυκνώνεται σε πέντε λέξεις: 

Το αίμα ξεπλένεται με αίμα;

Ένας συμπολίτης μας, τελεσίδικα καταδικασμένος πολλάκις σε ισόβια δεσμά για σειρά δολοφονιών, βρίσκεται εδώ και πολλές εβδομάδες σε απεργία πείνας ζητώντας τη μεταφορά του σε άλλη φυλακή. Πλήθος έγκριτων νομικών τόσο από την Ελλάδα όσο και από το εξωτερικό επιβεβαιώνει πως το αίτημα του κρατούμενου έχει στέρεη νομική βάση. Οι θεσμοί του ελληνικού κράτους όμως κατά εντυπωσιακό τρόπο αρνούνται να υλοποιήσουν το αίτημα αυτό.

Άραγε στο σύγχρονο ελληνικό κράτος το γεγονός ότι ένας κρατούμενος είναι τελεσίδικα καταδικασμένος για βαρύτατα αδικήματα είναι επαρκής λόγος για να γίνονται εκπτώσεις στην τήρηση των κανονισμών κράτησής του; Αποτελεί αυτό, θα αναρωτηθεί κάποιος, εφαρμογή του ελληνικού ή μήπως του βαρβαρικού τρόπου;

Η ένοπλη πολιτική δράση, πολύ περισσότερο η τρομοκρατία με τη μορφή που έλαβε μεταδικτατορικά, είναι τελεσίδικα καταδικασμένη στη συνείδηση του ελληνικού λαού. Κάθε πολίτης αναρωτιέται σε τι ακριβώς θα ωφελήσει η εκδικητικότητα έναντι ενός καταδικασμένου τρομοκράτη. Θα συμβάλλει άραγε η εκδικητικότητα αυτή στην ένωση ή στον διχασμό του ελληνικού λαού;

Σε τελική ανάλυση, Κυρία Πρόεδρε, εναπόκειται στον θεσμό της Προεδρίας της Ελληνική Δημοκρατίας, στον πρώτο πολίτη της χώρας και στο σύμβολο του πολιτεύματός μας, αν μη τι άλλο να εκφράσει λόγο σαφή και καθαρό για το κορυφαίο αυτό θέμα που έχει προκύψει, να μιλήσει σύμφωνα με τις επιταγές του ελληνικού πολιτισμού.

Θέλω να πιστεύω πως θα ανταποκριθείτε στο καθήκον αυτό.

Με εκτίμηση,

Δημήτρης Τσίγκος

Χωρίς τον Δαυίδ

Αντιγράφοντας τον αγαπητό φίλο Χριστόφορο Κώνστα:

Καρφώνεις στο παράθυρό σου βαριά ξύλινη τάβλα.  Αδειάζεις τις τσέπες σου. Γεμίζει ο δρόμος  λιβάνι, λουλούδια, λέξεις και ένα  βαρύ φορτίο αγάπης. Πολύχρωμα κελαηδίσματα κάθονται στο μπαλκόνι σου. Φοράς το καινούργιο διάφανο κοστούμι σου. Έχω βαρύ ιικό φορτίο να κουβαλήσω λες και μας κλείνεις το μάτι. Χαμογελάμε. H Αμπίμπα γυρίζει αλλού το κεφάλι και κουλουριάζεται δίπλα στον κάκτο. Φανερά ενοχλημένη.

                                                                                                             Χωρίς τον Δαυίδ   

                                                                                                                 5/2/2021

Ο εξαίρετος εκπαιδευτικός, λογοτέχνης, φωτογράφος, Δαυίδ Μπάκας, αγαπημένος γείτονας, φίλος και συμπολίτης, μας άφησε πρόωρα, άδικα και απροσδόκητα την Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου 2021, πέφτοντας θύμα της επιδημίας του νέου κορωνοϊού. 

Τα λόγια είναι φτωχά για να εκφράσουν την θλίψη μου. O Δαυίδ ήταν ένα από τα πρόσωπα του Ασπροπύργου που μας έκανε όλους περήφανους, λάμπρυνε την πόλη μας με την παρουσία του, ήταν πρότυπο για τους μαθητές του και για όλον τον Ασπρόπυργο.

Τα θερμότερά μου συλλυπητήρια στην οικογένεια και στους φίλους του Δαυίδ. Το έργο του θα είναι μαζί μας για πάντα και μέσα από αυτό θα συνεχίζει κι εκείνος να είναι μαζί μας.

Μερικές φωτογραφίες και ποιήματα του Δαυίδ Μπάκα:

Κάποιες ακόμα σκέψεις για την αστυνομία στα πανεπιστήμια

Σε συνέχεια προηγούμενου άρθρου μου, πολλοί φίλοι με ρώτησαν "για ποιο λόγο είμαι τόσο αντίθετος στη φύλαξη των πανεπιστημίων;". Καταλαβαίνω πως η ερώτησή τους είναι απόλυτα καλοπροαίρετη. Την ίδια στιγμή όμως είναι ενδεικτική του προβλήματος που υπάρχει στην ελληνική δημόσια σφαίρα, όπου η βιομηχανοποιημένη προπαγάνδα δεν αφήνει κανένα χώρο γόνιμου διαλόγου. 

Με αυτήν την αδιανόητη προπαγάνδα, τα πανεπιστήμια παρουσιάζονται περίπου ως εστίες εγκληματικότητας που χρήζουν αστυνομικής λύσης, την οποία κάποιοι σταλινικοί και αναρχοαυτόνομοι δεν αφήνουν να λάβει χώρα. Το πρόβλημα όμως είναι εκείνο που περιγράψει πολλά στελέχη των ελληνικών πανεπιστημίων, συχνά μάλιστα προερχόμενα από τον πολιτικό χώρο του κυβερνώντος κόμματος: Το μείζον ζήτημα είναι πως η χρηματοδότηση των πανεπιστημίων είναι 75% λιγότερη του κανονικού!

Όταν λοιπόν υπάρχει τέτοια ένδεια πόρων και η ελληνική κυβέρνηση, για την εξυπηρέτηση του δόγματος 'νόμος και τάξη' με στόχο τη δεξαμενή ψήφων της άκρας δεξιάς, αποφασίζει να διαθέσει ....30 εκατομμύρια ευρώ για την ...''πανεπιστημιακή αστυνομία", τότε είναι πολύ λογικό όλα τα μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας να εξεγείρονται.

Ναι, σίγουρα υπάρχει πρόβλημα φύλαξης στο ΟΠΑ, ίσως σε κάποιες σχολές του ΕΚΠΑ, του ΕΜΠ και του ΑΠΘ. Αυτά μόνο είναι το ελληνικό πανεπιστήμιο; Όχι δεν είναι μόνο αυτά. Υπάρχει πληθώρα πανεπιστημίων σε όλη τη χώρα που κάνει σοβαρότατο εκπαιδευτικό και ερευνητικό έργο, που είναι ακραία υποχρηματοδοτημένη και που αντί να τους δώσουν πόρους να κάνουν εκπαίδευση και έρευνα, τους λένε πως χρειάζονται "πανεπιστημιακή αστυνομία".

Πέραν πάσης αμφιβολίας βρισκόμαστε εν μέσω μιας πρωτόγνωρης επιχείρησης προπαγάνδας που απαξιώνει συνειδητά το ελληνικό πανεπιστήμιο με σκοπό τελικά να το ιδιωτικοποιήσει, όπως έκανε ήδη με επιτυχία στη β' βάθμια εκπαίδευση ("αλήθεια, εσείς σε ποιο [ιδιωτικό] σχολείο πηγαίνετε;" - η ερώτηση - ντροπή για την κοινωνία μας - κάθε σύγχρονου γονέα).

Πραγματικά κανείς λοιπόν δεν διαφωνεί για την ανάγκη φύλαξης στα πανεπιστήμια. Δικαίως όμως εξεγείρονται στην πανεπιστημιακή κοινότητα όταν  βλέπουν μια μαζικη και αδιανόητη στρέβλωση της πραγματικότητας και μαζί με αυτή μια διάθεση πόρων όχι για την ίδια την εκπαίδευση και την έρευνα αλλά για την αστυνόμευση (πράξη που θα ενισχύσει αναμφίβολα τα φαινόμενα βίας και θα τα 'εξάγει' στη μεγάλη πλειοψηφία των πανεπιστημίων, από όπου μέχρι τώρα απουσιάζουν).

Το πρόβλημα κατ' εμέ πηγάζει από μια δογματική και αρρωστημένη αντίληψη ότι η δημόσια, δωρεάν τριτοβάμια εκπαίδευση είναι αναποτελεσματική. Τα δεδομένα όμως δείχνουν πως δεν είναι καθόλου αναποτελεσματική, αντίθετα μάλιστα, αποδίδει εξαιρετικά σε ένα περιβάλλον ακραίας υποχρηματοδότησης.

Τα πράγματα λοιπόν είναι απλά: Αύξηση του τακτικού προϋπολογισμού για την παιδεία, ώστε μεταξύ άλλων να καλυφθούν και οι ανάγκες φύλαξης - όμως πρώτα και κύρια να βελτιωθεί η εκπαίδευση και η έρευνα. Η παρουσία αστυνομικών μέσα στις Σχολές θα φέρει μόνο σύγκρουση και αναστάτωση και, το κυριότερο, θα είναι μια τεράστια σπατάλη πόρων που θα πάει πολύ πίσω το ελληνικό πανεπιστήμιο.

Οι νέοι της χώρας αξίζουν κάτι καλύτερο από αυτό.