Περί εθνικής κυριαρχίας

Σε κάτι που πολύ απέχει από αυτό που περιγράφει η φράση "δημόσια συζήτηση" ακούγονται άναρθρες κραυγές για την "απώλεια εθνικής κυριαρχίας" που υποτίθεται πως θα υποστεί η χώρα μας αν, ή μάλλον, όταν προχωρήσει η ουσιαστική ενοποίηση της Ευρώπης.

Στο πρόσφατο 40 under 40 European Young Leaders seminar που έγινε στο Βερολίνο εκφράστηκε μια άποψη που με εκφράζει απόλυτα: "Δεν είπε κανείς να απωλέσουμε την εθνική κυριαρχία μας, αλλά να την μοιραστούμε στο επίπεδο της Ευρώπης. Αυτός άλλωστε είναι και ο μόνος τρόπος να τη διατηρήσουμε".

Δεν χωράει καμία αμφιβολία για την ορθότητα της άποψης αυτής, ειδικά για την περίπτωση της Ελλάδας. Άραγε το νέο Ελληνικό Κράτος ως αποτέλεσμα της επανάστασης του 1821 υπήρξε ποτέ πραγματικά ανεξάρτητο; Δυστυχώς κάτι τέτοιο θα ήταν αδύνατον αφού η απελευθέρωσή μας έγινε από τους ξένους στο Ναυαρίνο και στη συνέχεια μας 'φόρτωσαν' Βαυαρό και στη συνέχεια Δανό μονάρχη ενώ μετά μπήκαμε στην εποχή των Πρεσβειών, πρώτα της Βρετανικής και μετά των ΗΠΑ.

Αν η χώρα μας, ακόμα και στη μεταπολίτευση, ήταν ανεξάρτητη φάνηκε στην Κύπρο, στο Νταβός, στα Ίμια και στη Μαδρίτη. Φάνηκε στο νταβατζιλίκι με τα πανάκριβα μεν άχρηστα δε εξοπλιστικά προγράμματα. Τελικά η χώρα δεν ήταν ανεξάρτητη γιατί ουδέποτε είχε, στην σύγχρονη ιστορία της, μια πολιτική ελίτ με αυτόχθονη σκέψη στην εξουσία.

Έτσι λοιπόν προβληματίζομαι ιδιαίτερα όταν βλέπω εκπροσώπους της κακιστοκρατίας, της οικονομικής ολιγαρχίας, των "πολιτικών" κομμάτων και των μέσων "ενημέρωσης" να επιχειρηματολογούν για τη "διατήρηση της εθνικής κυριαρχίας έναντι των Βρυξελλών" (ή ίσως του Βερολίνου).

Κάποιο λάκο έχει η φάβα. Συνεχίζουν τελικά να μας περνούν για ηλίθιους.

Μοναδική προοδευτική και συνάμα μοναδική βιώσιμη λύση για την Ελλάδα παραμένει η πλήρης, βαθιά, ομοσπονδιακή ενοποίηση της Ευρώπης. Η δημιουργία μιας νέας μεγάλης πατρίδας, του ισχυρότερου κράτους του κόσμου πολιτιστικά, οικονομικά και αμυντικά.

Αυτή εξάλλου είναι και η ορθή μεταφορά του οράματος του εμπνευστή του νέου Ελληνικού Κράτους στα σημερινά μέτρα. Η ευθύνη μας απέναντι στον Ρήγα Βελεστινλή και την κληρονομιά του είναι να προχωρήσει η Ένωση της Ευρώπης με όρους ισότητας, ισονομίας, σεβασμού και δικαιοσύνης.

Τα επιχειρήματα για το αντίθετο είναι εκ του πονηρού και σκοπό έχουν να κρατήσουν την Ελλάδα στη σημερινή της κατάσταση: Εκείνης του τριτοκοσμικού προτεκτοράτου.

Από την Ευρώπη των Εθνών στην Ευρώπη των Περιφερειών

“I question the role of the nation state in the EU,” Dimitris Tsigos said. “A fully integrated Europe would be a Europe of regions, not of nations.”.

By crafting a more democratic model on the EU level, the tense interplay between member state governments and the EU institutions could be lessened, bringing the people closer to an EU that is struggling to keep their trust.

Report EYL 40 under 40 Berlin 2012 from Dimitris G.E. Tsigos

Antonio Gramsci και μιζοκόμματα

Με ανάμεικτα συναισθήματα γέλιου και θλίψης βλέπω τα μιζοκόμματα στην πλέον αισχρή παρακμή τους να προσπαθούν να οικιοποιηθούν το έργο του μεγάλου Antonio Gramsci.

Ειδικά για τους ενόχους της εκ προμελέτης τριπλής δολοφονίας, της απόλυτης στρέβλωσης δηλαδή του νοήματος των λέξεων "πανελλήνιο", "σοσιαλιστικό" και "κίνημα", η πράξη αυτή της ιδεολογικής τυμβωρυχίας ξεπερνά κάθε μέτρο, υπερβαίνει τη χειρότερη φασιστική προπαγάνδα.

Η τακτική της οικιοποίησης συμβόλων, διότι πάνω απ'όλα ο Antonio Gramsci είναι ένα σύμβολο κάθε προοδευτικού ανθρώπου - κάθε ευρωπαϊστή, δεν είναι ξένη σε απολυταρχικά καθεστώτα όπως αυτό που εκφράζουν τα μιζοκόμματα.

Ας μην ξεχνάμε: Οι ναζί έντυσαν τους ταγματασφαλίτες "τσολιάδες", οικιοποιούμενοι ένα από τα πλέον ιερά ελληνικά σύμβολα ελευθερίας. Μετά, το τσίρκο της επταετίας οικιοποιήθηκε την ελληνική παροδοσιακή μουσική για να πετύχει την προπαγάνδα του. Αυτό προσπαθούν να κάνουν τώρα τα ξεπεσμένα μιζοκόμματα με τον Antonio Gramsci.

Όπως είπε όμως πρόσφατα ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης, ένας Έλληνας διανοητής που συνομιλεί με το λόγο του Antonio Gramsci μέσα από το έργο του εδώ και δεκαετίες "Η Πολιτική Αναγέννηση απαιτεί την Αλήθεια όπως έλεγε και ο Αντόνιο Γκράμσι. Παρατηρώ ότι επιστρατεύεται για να καλύψει τον πολιτικό (πολιτικάντικο) μετομορφισμό όπως έλεγε. Την παρουσίαση του παλιού ως νέου. Ας μην πάμε όμως στον Γκράμσι. Φθάνει να ξέρουμε τι σημαίνει Αλήθεια στην γλώσσα μας."

Τουλάχιστον μας μαθαίνουν στην πράξη τι είναι ο πολιτικός μεταμορφισμός. Τι είναι η επαναπρόταση του παλιού ως νέου. Τους ευχαριστούμε για το αντιπαράδειγμα που προσφέρουν και, για να πούμε μια λέξη γνώριμή τους από τότε που "πάρκαραν στο κράτος", τους βάζουμε οριστικά και αμετάκλητα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.