Πολίτης & πολιτική: Η ανοχή είναι συνενοχή

Ζούμε στον καιρό που οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους. Όλοι μας αποδεχόμαστε το γεγονός ότι είμαστε Πολίτες και διεκδικούμε τα δικαιώματα που πηγάζουν από την ιδιότητά μας αυτή. Ταυτόχρονα όμως στους περισσότερους από εμάς η πολιτική δημιουργεί αρνητικούς συνειρμούς.

Γιατί συμβαίνει αυτό;

• Συμβαίνει διότι πηγαίνουμε τους γονείς ή τα παιδιά μας στο νοσοκομείο και πρέπει να πληρώσουμε για να λάβουν την πρέπουσα περιποίηση.
  

• Συμβαίνει διότι παρότι στέλνουμε τα παιδιά μας στο σχολείο, πρέπει να πληρώσουμε το απόγευμα τα φροντιστήρια για να λάβουν την πρέπουσα παιδεία.
  

• Συμβαίνει διότι καταθέτουμε μια προσφορά σε δημόσιο διαγωνισμό απολύτως σύμφωνη με τα ζητούμενα αλλά πρέπει να πληρώσουμε για να γίνει δεκτή.
  

• Συμβαίνει διότι τηρούμε ορθά τα λογιστικά μας βιβλία αλλά πρέπει να πληρώσουμε τον ελεγκτή της εφορίας.

Δεν χρειάζεται να τονίσουμε πως τα παραπάνω αισχρά φαινόμενα έχουν ένα βασικό χαρακτηριστικό: Απόλυτα διακομματικό χαρακτήρα.

Είναι λοιπόν περίεργο που μας έχουν δημιουργήσει απέχθεια για την πολιτική; Κάθε άλλο. Είναι όμως το ίδιο βέβαιο πως όλους εκείνους που έχουν δημιουργήσει το παραπάνω σκηνικό η δημιουργούμενη απέχθειά μας για τα κοινά όχι μόνο δεν τους ενοχλεί μα τους βολεύει τα μάλα.

Ας το πάρουμε απόφαση: Ο κόμπος έφτασε στο χτένι και το χτένι έφτασε. Ήρθε η ώρα να μιλήσουμε. Είμαι βέβαιος πως υπάρχουν εκατοντάδες παραδείγματα αισχρής εκμετάλλευσης και ταπείνωσης κάθε έννοιας ανθρώπινης αξιοπρέπειας που βιώνουν συμπολίτες μας καθημερινά, όπως αυτά που περιγράφω παραπάνω. Νομίζω δεν μπορούμε να το αντέξουμε άλλο. Η ανοχή είναι συνενοχή.

Πολλές φορές στα αμφιθέατρα έλεγα σε εκείνους που έκριναν εκ του ασφαλώς ότι "αν νομίζεις πως μπορείς να τα καταφέρεις καλύτερα, σε περιμένω στις επόμενες εκλογές". Η Δημοκρατία μας έχει συγκεκριμένα εργαλεία. Δεν λέω πως είναι τέλεια, μα είναι εκεί και λειτουργούν. Όποιος δεν νιώθει συνένοχος, πάνω απ'όλα όποιος δηλώνει Πολίτης, να τα χρησιμοποιήσει.

Τα κόμματα πρέπει να ξαναγίνουν Κόμματα

Ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα που βιώνουμε στην εποχή μας είναι ότι οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους. Άλλα λέμε κι άλλα καταλαβαίνουμε. Ακούμε και προσπαθούμε να σκεφτούμε τι πραγματικά θέλει να πει ο συνομιλητής μας. Η υποκρισία θεωρείται δεδομένη.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα κόμματα και πρώτα απ΄όλα το ΠαΣοΚ. Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα.

Είναι Πανελλήνιο;
Ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε από παλιά κατηγορήσει το "κράτος των Αθηνών". Ο Αθηνοκεντρισμός έχει καταστρέψει την Ελλάδα. Το ΠαΣοΚ πως λειτουργεί; Δυστυχώς, περισσότερο Αθηνοκεντρικό δεν θα μπορούσε να είναι.

Είναι Σοσιαλιστικό;
Μάλλον γέλιο προκαλεί το ερώτημα και μόνο. Ποιός από τα "ηγετικά στελέχη" του τωρινού ΠαΣοΚ μπορεί να δώσει μια πειστική ερμηνία τι πράγματι είναι ο Σοσιαλισμός στην εποχή μας; Ποιός έχει μιλήσει πρόσφατα για την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, για την αποξένωση από το αντικείμενο της εργασίας, για τη συμμετοχή στην υπεραξία της εργασίας;

Είναι Κίνημα;
Αλήθεια, τι σχέση έχει το τωρινό ΠαΣοΚ με κίνημα; Ποιός από την ηγετική ομάδα και τα "προβεβλημένα στελέχη" αντιλαμβάνεται πως ηγείται μιας κινηματικής διαδικασίας για την πρόοδο της κοινωνίας; Ποιός νοιάζεται για μια ευρεία μορφωτική διεργασία για την ποιοτική αναβάθμιση του συλλογικού υποκειμένου;

Θα μπορούσε να πει κανείς πως όπως κάθε λαός έχει τους ηγέτες που της αξίζουν έτσι και κάθε κοινωνία έχει τα κόμματα που της αξίζουν. Με τη λογική αυτή δεν υπάρχει καμία δυνατότητα προόδου, κάθε θετική προσπάθεια είναι καταδικασμένη οπότε ας κοιτάξουμε να σώσουμε τον μικρόκοσμό μας. Κάτι παρόμοιο με αυτό που πίστευαν οι ταγματασφαλίτες δηλαδή.

Ποτέ δεν ήμουν από αυτούς που πίστευαν πως "είναι γραφτό η Πόλη να τουρκέψει". Κανένας αγώνας δεν είναι χαμένος πριν γίνει. Ήρθε η ώρα να πάρουμε το παιχνίδι πάνω μας. Ήρθε η ώρα να ξαναβρούν οι λέξεις το νόημά τους. Σαν πρώτο βήμα, τα κόμματα να ξαναγίνουν Κόμματα!

Η κρίση: Ευρώπη, Ελλάδα και Πληροφορική

Συνάδελφοι, η περίοδος της κρίσης που διανύουμε αποτελεί μια εξαίρετη ευκαιρία να κινητοποιηθούμε και να πετύχουμε τους στόχους και τα οράματά μας προς όφελος του κλαδου μας, της κοινωνίας και της οικονομίας.

Πρώτα απ΄όλα έχουμε σαν χώρα την πολυτέλεια να μην θιγόμαστε ιδιαίτερα από την παγκόσμια κρίση.
Ας πούμε ότι η παγκόσμια οικονομία περνά μια βαριά πνευμονία και εμείς ένα απλό κρυολόγημα. Αυτό συμβαίνει διότι η παρούσα κρίση είναι των μεγάλων, απρόσωπων επιχειρήσεων και εμείς στην Ελλάδα απλά δεν έχουμε τέτοιες [φανταστείτε να κλείσουν τρεις επιχειρήσεις που η κάθε μια έχει 100.000 εργαζομένους. Αυτό ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΟ κοινωνικό πρόβλημα. Οι αντίστοιχες επιχειρήσεις στην Ελλάδας αφενός έχουν 500 ή 600 εργαζομένους, αφετέρου ελλάχιστες από αυτές κλείνουν].

Αποκαλύπτεται η παθογένεια και τα σαθρά θεμέλια της οικονομίας μας.
Παρότι, όπως είπαμε παραπάνω, η κρίση επί της ουσίας δεν φτάνει στην Ελλάδα, τα "απόνερά" της μας δημιουργούν τεράστια προβλήματα. Είπαμε παραπάνω ότι οι οικονομίες των ανεπτυγμένων χωρών νοσούν από βαριά πνευμονία ενώ η δική μας από ένα κρυολόγημα. Παρά ταύτα και η ελληνική οικονομία βρίσκεται ήδη στην εντατική, είναι δηλαδή στα πρόθυρα της κατάρευσης. Γιατί συμβαίνει αυτό; Διότι απλούστατα είμαστε μια οικονομία υπερδανεισμένη με πολύ αδύναμη παραγωγή. Είναι πραγματικά δύσκολο ερώτημα να απαντήσει κανείς πως θα μπορέσουν οι επόμενες γενιές ελλήνων (δηλαδή εμείς) να αποπληρώσουν τα συσσωρευμένα δάνεια (και όχι, αυτά δεν είναι "δανεικά και αγύριστα", θα πληρωθούν με το παραπάνω).

Μοναδική διέξοδος η ανάπτυξη.
Δεν χωρά καμία αμφιβολία: Πρέπει να αυξηθεί κατακόρυφα η παραγωγική ισχύς της χώρας. Με άλλα λόγια, αν δεν μεγαλώσουμε σημαντικά και με υγιείς τρόπους το ΑΕΠ μας, "μαύρο φίδι που μας έφαγε". Τι μπορούμε άραγε να κάνουμε στην κατεύθυνση αυτή; Τι μπορεί να κάνει η μικρή Ελλάδα ώστε από "χώρα του φραπέ" (χώρα της ήσσονος προσπάθειας, όπως πολύ σωστά είχε πει σε συζήτησή μας ο Γιώργος Ανδρεαδάκης) να γίνει μια χώρα με ισχυρή κοινωνική παραγωγική βάση; Και όλα αυτά με αναδιανομή του εισοδήματος ώστε -επιτέλους- να επιτευχθεί η κοινωνική δικαιοσύνη; Φοβάμαι πως αν το ψάξουμε λίγο, κι αν αφήσουμε έξω τη ναυτιλία που είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση, εύκολα καταλήξουμε στο τρίπτυχο Τουρισμός - Διατροφή - ΤΠΕ. Είναι μάλιστα τρομερά ενδιαφέρον ότι το ποιοτικό άλμα που πρέπει να γίνει στην ελληνική τουριστική & διατροφική βιομηχανία ώστε αυτές να καταστούν σημαντικοί πόλοι ανάπτυξης της χώρας σε μεγάλο βαθμό εξαρτάται από την ενσωμάτωση των ΤΠΕ στις παραγωγικές τους διαδικασίες.

Έχουμε τεράστια ευθύνη.
Οι Έλληνες Πληροφορικοί πρέπει να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας. Δεν έχουμε δικαίωμα να αποτύχουμε. Ας μην γκρινιάξουμε τώρα για τα λάθη των προηγούμενων - είναι η ώρα της μάχης που πρέπει να είναι νικηφόρα. Η μικρή μας χώρα έχει όλες τις δυνατότητες να αναπτύξει βιομηχανία ΤΠΕ υψηλοτάτου επιπέδου με παρουσία στην παγκόσμια αγορά. Το πολύ υψηλού επιπέδου ανθρώπινο δυναμικό μας αποτελεί στοιχείο που αν αξιοποιηθεί σωστά θα φέρει εντυπωσιακά αποτελέσματα. Με μικρές ευέλικτες επιχειρήσεις έντασης γνώσεις, προϊοντική αντίληψη και εξωστρέφεια μπορούμε να δώσουμε λύσεις ελληνικής υψηλής τεχνολογίας στην παγκόσμια αγορά οι οποίες θα ανεβάσουν κατακόρυφα το Εθνικό Προϊόν, πράγμα που η κοινωνία μας έχει τόση μεγάλη ανάγκη.

Να αρπάξουμε την ευκαιρία.
Σε αντίθεση με άλλους λαούς, στην Ελλάδα δεν έχουμε ανάγκη για έκτακτα μέτρα. Δεν αντιμετωπίζουμε κάποια "ειδικά" και "μη-αναμενόμενα" προβλήματα. Ήρθε απλά η ώρα να λάβει τέλος η ψευδαίσθηση ότι μπορούμε αιωνίως να μην παράγουμε τίποτα και να ζούμε δανειζόμενοι. Ο κόμπος έφτασε στο χτένι και το χτένι έσπασε. Έχοντας πάντα στο μυαλό μας ότι η κερδοσκοπία και ο εγωισμός είναι τα καρκινώματα της επιχειρηματικότητας και ότι η κοινωνική δικαιοσύνη είναι βασική προϋπόθεση για τη βιωσιμότητα της οικονομικής ανάπτυξης, έχουμε καθήκον να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας και να αξιοποιήσουμε την επιστήμη μας για το ώφελος της κοινωνίας και της οικονομίας. Οι μάστορες της ψηφιακής εποχής μπορούν να δώσουν, και θα δώσουν τη λύση. Οι ΤΠΕ είναι το πεδίο που η Ελλάδα θα ξαναβρεί τη θέση της στην παγκόσμια οικονομία. Οι ΤΠΕ θα μας μετατρέξουν από ανίσχυρους καταναλωτές σε ισχυρούς παραγωγούς.

Στην κατεύθυνση αυτή κάθε Πληροφορικός οφείλει να πάρει το μερίδιο της ευθύνης που του αναλογεί.