Ο Ευριπίδης Κατσιούρης για την Ελένη Μπουγιατιώτου - Τσίγκου

Έσβησε μια πηγή πνευματικού φωτός την 27-9-2011

Κόσμος πολύς αποχαιρέτησε την Ελένη Μπουγιατιώτου – Τσίγκου  μέσα σε βαρύ πένθος στον Ι.Ν. Ευαγγελιστρίας Ασπροπύργου. Την ώρα της εξοδίου ακολουθίας ο κ. Ευριπίδης Κατσιούρης είπε:

«Αγαπητή μας Ελένη,

Κόσμος πολύς μαζεύτηκε για να σε αποχαιρετήσει στην τελευταία σου διαδρομή σε αυτόν τον κόσμο.

Όλοι οπού βρισκόμαστε εδώ αυτήν την ώρα αισθανόμεθα βαθιά τη λύπη και την οδύνη του θανάτου σου, διότι σήμερα φεύγει από κοντά μας ένας αξιόλογος και σπουδαίος άνθρωπος.

Όσοι είχαμε την ευτυχή συγκυρία να σε γνωρίσουμε από κοντά και να γνωρίσουμε τις σπάνιες αρετές σου μπορούμε ευκολότερα να καταλάβουμε το μέγεθος της απώλειας.

Σε λίγο θα σε σκεπάσει το χώμα της μάνας γης του Ασπροπύργου και θα σε κρατήσει σφιχτά στην αγκαλιά του για να σε έχει καμάρι του.

Ελένη,

Στον Ασπρόπυργο άφησες και θα αφήνεις στο διηνεκές μνήμες αναλλοίωτες για την πίστη σου στις ηθικές αξίες, στις αρετές, στην γνώση, στη μόρφωση, παράλληλα με την ταπείνωση και το ανθρώπινο ψυχικό σου μεγαλείο. Σήμερα πενθεί ο τόπος. Σήμερα έσβησε ένας δυνατός πνευματικός προβολέας.

Ό,τι και να πω θα είναι μικρό, λίγο και αδύναμο να περιγράψει το μεγάλο, το πολύ, το σπουδαίο πνευματικό σου έργο που άφησες στον Ασπρόπυργο, στα σχολεία που υπηρέτησες και σε όλους τους χώρους αυτού του τόπου.

Άφησες φεύγοντας μια αναλλοίωτη παρακαταθήκη: Σεβασμό στις αξίες και στον άνθρωπο.

Ελένη,

Όλη μας η ζωή συνοψίζεται σε δυο μόνο πόλους: ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ – ΔΙΚΑΙΩΣΗ. Εσύ φεύγεις από τη ζωή με πλήρη δικαίωση, για όλες τις ανθρώπινες προσπάθειες και για όλα τα ιδανικά που πρέπει να υπηρετεί ο άνθρωπος με ιδιαίτερη έμφαση και αφοσίωση στο παιδί και στην παιδεία.

Δεν είναι υπερβολή αν έλεγα ότι ήσουν μοναδική και ανεπανάληπτη. Δεν θα πω περισσότερα διότι όλοι εμείς και τα χιλιάδες παιδιά που είχαν την τύχη να σε έχουν καθηγήτρια γνώρισαν από κοντά τις σπάνιες αρετές σου.

Θα ήθελα μόνο να πω μια ρήση της Εκκλησίας:

«Πολλά ισχύει δέησις δικαίου ζώντος, προς ευμένεια Δεσπότου Χριστού, για την ψυχή του νεκρού».

Όθεν: Ευχόμεθα όπως ο Θεός σε τάξει όπου οι δίκαιοι αναπαύονται και απολαμβάνουν τα αγαθά του Θεού, είμαστε δε βέβαιοι ότι θα διανθίσεις το χώρο των ψυχών με την παρουσία σου εκεί.

Ακόμα ευχόμεθα στην οικογένειά σου να τους δίνει ο Θεός υγεία για να σε θυμούνται και να είναι υπερήφανοι για σένα.

Εμείς θα σε σκεπτόμεθα πάντοτε και θα είσαι σημείο αναφοράς για τις αρετές σου για τη σοφία σου και για τη συγκρότησή σου ως ανθρώπου.

Προηγήθης ημών.

Αιωνία σου η μνήμη.»

Το αισχρό θέατρο της κάστας

Έχω την εντύπωση πως το ένοχο πολιτικό προσωπικό ("πολιτικό", τρόπος του λέγειν) που ορίζει τις τύχες της Ελλάδας από το 1974 και μετά, την περίοδο αυτή που τόσο στρεβλά ονομάστηκε Μεταπολίτευση, το τελευταίο διάστημα έχει επιδοθεί σε ένα άνευ προηγουμένου θέατρο. Το κάνουν ως μια ύστατη προσπάθεια να βρουν μια ακόμα δόση του ναρκωτικού τους: Παραμονή στην εξουσία.

Τι λέει το σενάριο;

Το "δέον γενέσθαι" είναι γνωστό στην Κυβέρνηση και στην Αντιπολίτευση. Γνωρίζουν τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν. Τα γνώριζαν από τον Οκτώβρη του 2009, ακόμα και πριν από τότε. Γιατί λοιπόν δεν τα παίρνουν;

Πολύ απλά διότι στερούνται οποιασδήποτε ηθικής νομιμοποίησης.

Εκείνη η κάστα ανθρώπων που δημιούργησαν το πρόβλημα, εκείνοι που αντιλήφθηκαν το "Κυβερνώ" ως "Διορίζω", εκείνοι για τους οποίους η Ελλάδα ήταν από το Σύνταγμα μέχρι τη Μηλιώνη, δεν έχουν τη δυνατότητα να πάρουν τα σκληρά μέτρα που πράγματι απαιτούνται. Για αυτό και δεν έχουν κάνει τίποτα. Τρέμουν από τον φόβο τους.

Έχουν σκεφτεί όμως μια καλή λύση: Ένα περιστατικό ανωτέρας βίας. Η Ελλάδα θα πτωχεύσει και πλέον "δεν θα μπορεί να γίνει διαφορετικά". Φοβάμαι πως είναι τόσο απλό... Έχουν την ελπίδα πως αμέσως μετά την πτώχευση θα είναι και πάλι στο τιμόνι, παίρνοντας όλα τα απαραίτητα μέτρα "επειδή παρίσταται ανυπέρβλητη ανάγκη". Με κάποιο μόρφωμα "οικουμενικής" κυβέρνησης ή έστω γαλαζοπράσινου συνασπισμού.

Δυστυχώς όμως η παράσταση δεν θα πείσει. Ως φαίνεται, το συμβάν ανωτέρας βίας όντως θα προκύψει. Την επόμενη μέρα όμως η ένοχη κάστα δεν θα τολμά να βγει στον δρόμο. Θα εξαφανιστεί, παρά τα ποταπά σχέδιά της να βρίσκεται και πάλι στο τιμόνι.

Το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι οικονομικό, είναι πολιτικό. Πολιτική είναι και η λύση του, η οποία εν τέλει θα δοθεί από όλους εμάς, τον Ελληνικό Λαό.

Δεν αρέσει σε πολλούς εντός & εκτός της Ελλάδας αλλά όλοι εμείς είμαστε κυρίαρχοι της χώρας μας και ήρθε η ώρα να ασκήσουμε την κυριαρχία μας. Με την αυλαία της αισχρής θεατρικής παράστασής τους.

Η δύναμη της δημιουργίας κόντρα στη βία της υπερκατανάλωσης

Ο λεγόμενος "ανεπτυγμένος κόσμος" διακατέχεται από μια μανία υπερκατανάλωσης. Χωρίς να είμαι ειδικός, πιθανολογώ ότι οι ποσότητες καταναλωτικών προϊόντων που διατίθενται στις χώρες αυτές, έχοντας υπόψιν μου τόσο διατροφικά προϊόντα όσον και άλλα είδη πρώτης ανάγκης, θα επαρκούσαν για να καλύψουν ένα σημαντικό τμήμα του παγκόσμιου πληθυσμού - αν όχι το σύνολο - απλά και μόνο με έναν εξορθολογισμό της σχετικής σπατάλης.

Αυτή η μανία κατανάλωσης δεν είναι φυσιολογική. Έχει επιβληθεί ως μηχανισμός επιβίωσης ενός οικονομικού συστήματος που στηρίζεται στο κεφάλαιο και το μονοπώλιο. Όπως η συγκέντρωση κεφαλαίου στο πρωταρχικό της στάδιο γίνεται αποκλειστικά και μόνο με χρήση βίας, έτσι και η μανία κατανάλωσης είναι η εξέλιξη της βίας στην καθημερινότητα. Όλοι μας νιώθουμε υποχρεωμένοι να καταναλώσουμε, από φαγητό και ρούχα μέχρι αυτοκίνητα, σπίτια και πολυτελή ταξίδια. Όχι μόνο αυτό, αλλά ταυτίζουμε την προσωπική μας πρόοδο με την καταναλωτική μας δυνατότητα. Θεωρούμε πρόοδο να αγοράζουμε ακριβότερα ρούχα, ακριβότερο αυτοκίνητο, ακριβότερο σπίτι.

Αυτή η καταναλωτική μανία έδωσε ένα άριστο υπόβαθρο για τα φαινόμενα του υπερδανεισμού και της αισχροκέρδειας. Οι περισσότεροι από εμάς μπήκαμε σε έναν φαύλο κύκλο προεξόφλησης πιθανών μελλοντικών επιτυχιών μας για να βιώσουμε σήμερα την ψεύτικη ευτυχία της κατανάλωσης. Πολύ χειρότερα, προχωρήσαμε σε στρέβλωση των επαγγελματικών μας πρακτικών, υπερβήκαμε το πλαίσιο των αρχών & αξιών της κοινωνίας μας, φτάνοντας στην αισχροκέρδεια. Όλα αυτά, σε μια ατελείωτη προσπάθεια για ακόμα μεγαλύτερη κατανάλωση.

Δεν είναι καθόλου περίεργο που οι επιλογές αυτές οδήγησαν το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα στην κατάρρευση. Η πιθανολογούμενη διάσωσή του έγινε και πάλι με τη βία: Οι κυβερνήσεις έδρασαν άμεσα για να προστατεύσουν τα συμφέροντα των πολυεθνικών που κινδύνευσαν να πέσουν σαν χάρτινοι πύργοι. Ποιοί πλήρωσαν τα σπασμένα; Και πάλι οι συνήθεις ύποπτοι: Τα πλατιά λαϊκά στρώματα.

Ποιά είναι η λύση;

Δεν μπορώ να σκεφτώ καμία άλλη από τον έλεγχο της παραγωγικής διαδικασίας από αυτά τα πλατιά λαϊκά στρώματα. Για να επιτευχθεί αυτό χρειαζόμαστε πρώτα απ'όλα μια νέα σχέση με την εργασία που θα πάψει να είναι η διαδικασία για την ικανοποίηση της καταναλωτικής μανίας μας και θα γίνει το μέσο πραγμάτωσης της δημιουργικότητάς μας. Καθένας από εμάς θα ανακαλύψει τη χαρά της δημιουργίας και θα αφήσει πίσω του τον εθισμό στην κατανάλωση.

Αλλάζοντας το μοντέλο παραγωγής της οικονομίας είναι νομοτελειακά βέβαιο ότι θα ανατραπεί και το μοντέλο κατανάλωσης. Το υποκείμενο-δημιουργός συμπεριφέρεται πολύ διαφορετικά από το υποκείμενο-καταναλωτής. Αν καθένας από εμάς αποφασίσει να χαρακτηρίζεται από ότι παράγει και όχι από ότι καταναλώνει άμεσα θα εξορθολογιστεί η κατανάλωση, αφήνοντας περισσότερα αγαθά για εκείνους που τα έχουν πραγματικά ανάγκη.

Ποιός είναι λοιπόν με διαφορά o πιο αποτελεσματικός τρόπος να αντιδράσουμε στη βία που υφιστάμεθα καθημερινά; Απλά, να προτάξει καθένας μας τη δύναμη της δημιουργίας κόντρα στη βία της κατανάλωσης. 

Όχι άλλη μόχλευση!

Παρατηρώντας την τρέχουσα "οικονομική κρίση" και με πλήρη επίγνωση του γεγονότος ότι δεν είμαι ειδήμονας σε οικονομικά θέματα, δεν μπορώ παρά να μην διαπιστώσω ότι σε όλον τον Πλανήτη ένα είναι το κοινό χαρακτηριστικό του μοντέλου ανάπτυξης: Υπερβολική εξάρτηση από τα δανεικά.

Η μόχλευση είναι σημαντικό τμήμα οποιασδήποτε αναπτυξιακής στρατηγικής. Ναι, χρειάζεται. Πώς, πόση, με ποιους όρους; Δεν χωρά αμφιβολία ότι ο υπερδανεισμός είναι μια πραγματικότητα που γινόταν σιωπηρώς αποδεκτή. Τις συνέπειες αυτής της σιωπηρής αποδοχής βιώνουμε όλοι σήμερα.

Ας σκεφτούμε όλοι λοιπόν, πρώτοι οι άνθρωποι της δημιουργίας, πως μπορούμε να λειτουργήσουμε σε συνθήκες μικρής - ίσως και μηδενικής - μόχλευσης. Δεν θα είναι εύκολο. Θα είναι όμως υγιές και, κυρίως, βιώσιμο!

28+1 θέσεις για το ελληνικό πολιτικό σύστημα

Σε μια πολύ ενδιαφέρουσα δημόσια συζήτηση στο twitter για το ελληνικό πολιτικό σύστημα, με αφορμή μια θέση μου για τον Κώστα Σημίτη ["Το λιγότερο που θα περίμενε κανείς σήμερα ήταν μια δημόσια συγγνώμη του Κώστα Σημίτη"] και τις ιστορικές του ευθύνες για την κατάντια της ελληνικής οικονομίας [και του πολιτικού συστήματος, φυσικά] που βιώνουμε σήμερα, ο χρήστης AnonLegionGr παρέθεσε 28+1 θέσεις σε ισάριθμα tweets τις οποίες και αναδημοσιεύω αυτούσιες:
__________________________
1. Απαγόρευση υποψηφιότητας σε άτομα που δεν έχουν εργαστεί ποτέ
2. Κάθε πολιτικός μπορεί να κάνει ΤΟ ΠΟΛΥ μέχρι 3 θητείες, εκ των οποίων μόνο ΔΥΟ μπορούν να είναι συνεχόμενες.
3. Απαγόρευση συμμετοχής συγγενικών προσώπων μέχρι 6ου βαθμού ή συνεργατών πολιτικού σε εταιρείες που συναλλάσσονται με το δημόσιο.
4. ΠΛΗΡΗΣ διαφάνεια στα οικονομικά των πολιτικών, ιδίως στις προεκλογικές εκστρατείες.
5. ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ χρηματοδότησης προεκλογικών εκστρατειών από εταιρείες.
6. Απαγόρευση εταιρικών lobbies.
7. Απαγόρευση κατοχής ΜΜΕ από εταιρείες που ανήκουν σε ομίλους που συναλλάσσονται με το δημόσιο.
8. Μείωση βουλευτικής αποζημίωσης στις 3500 ευρώ/μήνα.
9. Κατάργηση των επιδομάτων για παράσταση βουλευτών σε επιτροπές.
10. ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ προμήθειας σε πολιτικούς ή αξιωματούχους του κράτους. Τη δουλειά τους κάνουν, όχι κάτι που αξίζει δωράκια.
11. Κατάργηση του βουλευτικού αυτοκινήτου.
12. Κατάργηση της αστυνομικής φρουράς για πολιτικούς. Οι καθαροί άνθρωποι δεν έχουν ανάγκη μπράβους και μπάτσους να τους φυλάνε.
13. ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ βουλευτικής σύνταξης. Ο χρόνος θητείας του πολιτικού θα προσμετράται στα συντάξιμα χρόνια.
14. ΚΑΘΑΙΡΕΣΗ σε πολιτικούς για ρατσιστικό λόγο και συναλλαγές με ναζιστικές και ακροδεξιές ομάδες.
15. ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΟΛΩΝ των εθνικιστικών και ναζιστικών οργανώσεων.
16. ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ κάθε "εκδήλωσης μνήμης" για ταγματασφαλίτες και δοσίλογους.
17. Θέσπιση ποινικής ευθύνης ΟΛΩΝ των μελών κυβέρνησης για αθέτηση προεκλογικού προγράμματος.
18. ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ βουλευτικής ασυλίας.
19. ΚΑΘΑΙΡΕΣΗ πολιτικών που εξαγόρασαν στρατιωτική θητεία ή υπήρξαν φυγόστρατοι (π.χ. Αντωνάκης Σαμαράς & Κώστας Αϊβαλιώτης)
20. ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ των κομματικών νεολαιών. Αρκετά με τα φυτώρια λαμόγιων.
21. Κατάργηση των μαθητικών παρατάξεων.
22. Θέσπιση αποκλειστικά πολιτικού όρκου ΠΑΝΤΟΥ.
23. Κατάργηση της κρατικής χρηματοδότησης για πολιτικά γραφεία βουλευτών κλπ πολιτικών.
24. Κατάργηση των νόμων περί "περιύβρισης αρχής", "απείθειας προς τις αρχές" κλπ. Αρκετά με τα χουντικά κατάλοιπα.
25. Για μετακίνηση υπουργού ή πρωθυπουργού + μέχρι 3 επιπλέον άτομα, χρήση αεροσκάφους της γραμμής σε ό,τι θέση έχει διαθέσιμη.
26. Όταν πολιτικοί φεύγουν από τη βουλή ή από υπουργεία να περιμένουν κανονικά, όχι να διακόπτεται η κίνηση για χάρη τους.
Σε περίπτωση σκανδάλου, τοποθέτηση των εμπλεκομένων πολιτικών σε διαθεσιμότητα μέχρι να εκδικαστεί η υπόθεση.
27. Ένταξη των υπαλλήλων της βουλής στο ίδιο μισθολόγιο με τους άλλους ΔΥ.
28. Κατάργηση του αντιτρομοκρατικού νόμου. Το μόνο που έκανε ήταν να καταργήση κάθε έννοια δημοκρατίας για μια ανύπαρκτη απειλή.
__________________________

Κατά την ταπεινή μου γνώμη οι περισσότερες από τις παραπάνω θέσεις είναι ενδιαφέρουσες και προς τη σωστή κατεύθυνση. Δύσκολα μπορεί να διαφωνήσει κανείς με τη μείωση της βουλευτικής αποζημίωσης στα 3.500 € / μήνα (αλήθεια, πόσο είναι τώρα; Το 3.500 μου φαίνεται ήδη μεγάλο...) ή με την προϋπόθεση εργασιακής εμπειρίας για εκλογή.

Η ανάγκη της ομιλίας, του διαλόγου είναι τεράστια. Πρέπει να ξαναγίνουμε Πολίτες, να επιστρέψουμε στην Πολιτική. Ας κάνεις καθένας το χρέος του.