Οι Αθηναίοι να επιλέξουν τον Χάρη Δούκα για νέο δήμαρχό τους

Από το 2011 το γραφείο μου βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας, αρχικά στην οδό Σανταρόζα και στη συνέχεια στην οδό Αιόλου. Βιώνω λοιπόν εδώ και πολλά χρόνια καθημερινά την μνημειώδη ανεπάρκεια της δημοτικής αρχής της πρωτεύουσας να ανταποκριθεί έστω και στα στοιχειώδη της καθήκοντα, όπως για παράδειγμα η καθαριότητα. 

Πέρα από κάθε αμφιβολία η κατάσταση επιδεινώθηκε περαιτέρω με την τελευταία δημοτική αρχή υπό τον Κώστα Μπακογιάννη. Παρότι ο άνθρωπος αυτός φαίνεται να έχει μια ιδιαίτερη έφεση στην τοπική αυτοδιοίκηση (με διάφορες σχετικές θέσεις από το 2010 μέχρι σήμερα), κάθε άλλο παρά μπόρεσε να βοηθήσει τον Δήμο Αθηναίων να ανεβεί στο επίπεδο που αναμένουν οι δημότες. Κατά την γνώμη μου ουδείς σόφρων ψηφοφόρος μπορεί να επιλέξει την ανανέωση της θητείας του κ. Μπακογιάννη. 

Κοιτώντας κανείς τους υπόλοιπους υποψηφίους βλέπει πως οι επιλογές είναι μετρημένες: Ένας τέως βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ που είπε να δοκιμάσει την τύχη του στις δημοτικές εκλογές, ο υποψήφιος του ΚΚΕ - με τα καλά και τα κακά αυτής της επιλογής, διάφοροι εκπρόσωποι της ριζοσπαστικής και εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και το γνωστό φασιστοειδές (που υπάρχουν βάσιμοι φόβοι ότι εντέχνως θα ενισχυθεί, ώστε να έχει έναν εύκολο δεύτερο γύρο ο κ. Μπακογιάννης).

Πέρα από αυτούς, υπάρχει και ο κ. Χάρης Δούκας. Είναι μέλος του ΠΑΣΟΚ και υποστηρίζεται από αυτό. Πέραν αυτού όμως δεν έχει καμία άλλη αδυναμία! Ο λόγος του είναι σαφής, δομημένος και κατανοητός. Η κατάρτιση και η τεχνογνωσία του πασιφανής. Η παρουσία του θετική και εποικοδομητική. 

Υποψηφιότητες όπως του Χάρη Δούκα είναι μια πραγματική όαση στο άνυδρο και άοσμο τοπίο των δημοτικών εκλογών του 2023. Μακάρι οι δημότες της Αθήνας να τον στηρίξουν μαζικά, να τον στείλουν στον δεύτερο γύρο και από εκεί στον δημαρχιακό θώκο. Μακάρι ακόμα το παράδειγμα του να παρακινήσει και άλλους, ομοίως αξιόλογους συμπολίτες μας να κάνουν το μεγάλο βήμα και από ψηφοφόροι να γίνουν πολίτες. Είναι αυτή η μεγάλη απαίτηση των καιρών μας.

Τέλος θα ήθελα να συγχαρώ εγκάρδια το Βολτ Ελλάδας που δεν δίστασε να πάρει καθαρή θέση υπέρ του Χάρη Δούκα και με κορυφαία στελέχη του να ενισχύσει το ψηφοδέλτιο του. 

Η Αθήνα αξίζει να έχει έναν δήμαρχο ικανό να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις της θέσης. Στο πλαίσιο αυτό η επιλογή του Χάρη Δούκα είναι μονόδρομος για κάθε προοδευτικό πολίτη.

Για τον Γιάννη Ιωαννίδη

Δεν είμαι οπαδός καμιάς ομάδας. Δεν «είμαι» καμία ομάδα. Στα παιδικά και τα εφηβικά μου χρόνια «ήμουν Παναθηναϊκός», μάλλον γιατί ο μπαμπάς μου «ήταν ΑΕΚ» και ο αδερφός μου «ήταν Ολυμπιακός». 

Μεγαλώνοντας άρχισα να το βρίσκω λίγο ανόητο να ταυτίζεσαι με μια ομάδα, φτάνοντας στο σημείο να μισείς τις υπόλοιπες. Αυτό όμως είναι μια άλλη συζήτηση. 

Σαν έφηβος Παναθηναϊκός λοιπόν μου έκαναν μεγάλη εντύπωση τα εξής:

• Η δήλωση «οι άλλοι φέρνουν παίχτες από το ΝΒΑ, εμείς στέλνουμε στο ΝΒΑ» (*) (αναφερόμενος στην απόκτηση του Ντομινίκ Γουίλκινς από τον Παναθηναϊκό και στην προσπάθεια του Γιώργου Σιγάλα να πάει στο ΝΒΑ)
• Είδα πολλές χιλιάδες ανθρώπους να τραγουδούν αυθόρμητα επί 15-20 λεπτά το εξής, νομίζω σε ένα άνευ σημασίας παιχνίδι: «Δεν ήρθε ακόμα η ώρα να αφήσεις το λιμάνι - σε αγαπάμε όλοι μας - Ιωαννίδη Γιάννη» — όταν κυκλοφόρησε η φήμη ότι επίκειται η αποχώρηση του από τον Ολυμπιακό. Ίσως ο ορισμός της αποθέωσης που μπορεί να γνωρίσει ένας προπονητής σε ομαδικό αγώνισμα. 

Ο Γιάννης Ιωαννίδης έφυγε σήμερα από κοντά μας. Δεν ξέρω ποσό καλός προπονητής ήταν στην πραγματικότητα. Δεν είχα ακόμα την τύχη να τον γνωρίσω ποτέ προσωπικά, ώστε να καταλάβω τι άνθρωπος ήταν. Η εικόνα που έβλεπα στην τηλεόραση και στο γήπεδο πάντως, ενός ανθρώπου που αναλάμβανε την ευθύνη μιας υπόθεσης και που πάλευε με απίστευτο πάθος μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, ήταν αναμφίβολα μια εικόνα διδακτική. 

Έτσι, σήμερα νιώθω την ανάγκη να τον ευχαριστήσω, βέβαιος ότι εκφράζω ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων της γενιάς μου. 

Σε ευχαριστούμε για όλα, Γιάννη Ιωαννίδη. 

(*) Η πολιτική μου ιδεολογία συμπυκνώνεται στο ότι «μας χαρακτηρίζει ότι παράγουμε, όχι ότι καταναλώνουμε». Υπό το πρίσμα αυτό όντως το να ‘στέλνεις’ παίκτες στο ΝΒΑ είναι πολύ σημαντικότερο του να φέρνεις. 

H νεοφυής επιχειρηματικότητα συναντά την έννοια του δορυφορικού κράτους

Ο Πάνος Παπαδόπουλος είναι ένας καλός φίλος και αντικειμενικά ένας από τους δημιουργούς του ελληνικού οικοσυστήματος νεοφυούς επιχειρηματικότητας. Κυκλοφόρησε πρόσφατα μια ανάρτησή του, η οποία αναπαράχθηκε από μεγάλο πλήθος άλλων πολύ αξιόλογων μελών της κοινότητας, όπου διαμαρτύρεται για μια δημόσια τοποθέτηση του Έλληνα Πρωθυπουργού περί της εισαγωγής Ισραηλινών συστημάτων τεχνητής νοημοσύνης με στόχο την έγκαιρη ανίχνευση πυρκαγιών:

Στο σχόλιο αυτό γίνεται επισήμανση ότι υπάρχουν αξιόλογες ελληνικές νεοφυείς επιχειρήσεις στον τομέα με μια εξ αυτών να έχει ήδη αναπτύξει ακριβώς το προϊόν που ζητείται. Το προϊόν αυτό έχει παρουσιαστεί στις ελληνικές αρχές και είναι εφάμιλλο, αν όχι ανώτερο, του Ισραηλινού. Γιατί λοιπόν ο κ. Μητσοτάκης αντί να προωθεί τα ελληνικά συστήματα παίζει τον ρόλο ενός «πλασιέ» εισαγόμενων συστημάτων; 

Η απάντηση είναι πολύ απλή και δυστυχώς δεν έχει να κάνει σε τίποτα με την ίδια την τεχνολογία: Η Ελλάδα παραμένει ένα περιφερειακό, δορυφορικό κράτος στο οποίο δεν επιτρέπεται να έχει μια εγχώρια, αυτόχθονη αμυντική πολιτική. 

Σ’ αυτό το πλαίσιο, η εισαγωγή ξένων συστημάτων, είτε από τις ΗΠΑ ή από άλλες χώρες με την έγκριση των ΗΠΑ, είναι η κοινή πρακτική όλων των κυβερνήσεων από το 1974 και μετά (με ελάχιστες εξαιρέσεις οι οποίες είτε ήταν «στάχτη στα μάτια» της κοινής γνώμης ή απλώς εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα). 

Η πολιτική συνειδητοποίηση της κοινότητας της νεοφυούς επιχειρηματικότητας, μαζί με οτιδήποτε περιλαμβάνει ο όρος ‘δημιουργικές δυνάμεις του τόπου’ είναι μια απαραίτητη προϋπόθεση ώστε να εκλείψουν τέτοια φαινόμενα. 

Ή, για να το θέσω διαφορετικά, η επίτευξη της οικονομικής ανεξαρτησίας πρέπει να οδηγήσει και στην πολιτική. Πρώτα στο ατομικό επίπεδο, με την άνοδο από το επίπεδο του ψηφοφόρου σε εκείνο του πολίτη, και μετά στο συλλογικό και στο εθνικό.

Η ανάπτυξη της οικονομίας της συνεργασίας, της γνώσης και της δημιουργικότητα θα οδηγήσει και στην ουσιαστική εθνική ανεξαρτησία, πρώτη φορά στους δυο αιώνες που έχουν διανυθεί από την ‘παλιγγενεσία’ του 1821. 

Υγεία και ανθρωπισμός

Σήμερα επισκέφτηκα έναν αγαπημένο συγγενή μου που νοσηλεύεται στο Γενικό Κρατικό Νίκαιας. Στην πόρτα του δωματίου του (που φιλοξενούσε πέντε ασθενείς) ήταν το παρακάτω σημείωμα, που το θεωρώ καλοπροαίρετο:

Νομίζω εύλογα όμως μου δημιουργήθηκε η εξής απορία:

• Αν ένας ασθενής στερείται συνοδών, επί παραδείγματι ένας συνάνθρωπος μας χωρίς συγγενής ή στενούς φίλους (ναι, υπάρχουν κάμποσοι) - και ταυτόχρονα -
• Αυτός ο «μοναχικός» ασθενής δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να προσλάβει την αποκλειστική,

Τότε, τι κάνει; 

Η απάντηση είναι θλιβερή και προσβλητική για την ανθρώπινη υπόσταση μας: Λαμβάνει μια απολύτως απαράδεκτη νοσοκομειακή φροντίδα που καμία σχέση δεν έχει με τα δεδομένα του σωτηρίου έτους 2023.

Η παραδοχή αυτή όμως εκ των πραγμάτων αμφισβητεί την ανθρώπινη διάσταση μας. Αίσχος και ντροπή για την ελληνική δημοκρατία.

— κάποιες αναγκαίες υποσημειώσεις:

1. Η ιατρική φροντίδα που λαμβάνει το συγγενικό μου πρόσωπο είναι άριστη.

2. Σε γενικές γραμμές η κλινική είναι καθαρή και τακτοποιημένη. 

3. Υπάρχει αδιανόητα μεγάλη έλλειψη νοσηλευτικού προσωπικού.

4. Η συγκινητική, πραγματικά ηρωική προσπάθεια του προσωπικού δεν μπορεί να καλύψει τα προβλήματα που έχει προκαλέσει η χρόνια κακοδιοίκηση, υποστελέχωση και η υποχρηματοδότηση(*)

(*) Πώς γίνεται να είναι υποχρηματοδοτημένα τα νοσοκομεία μας όταν για χρόνια είχαμε τη μεγαλύτερη κατά κεφαλήν ιατρική δαπάνη στην ΕΕ; Η απάντηση βρίσκεται σε μια λέξη: Διαφθορά. 

Το παρατράβηξαν

Βλέπω τηλεόραση για τις καταστροφικές πυρκαγιές στη Ρόδο. Αρχίζω όμως να χάνω την υπομονή μου. Δείτε την παρακάτω φωτογραφία από τον τηλεοπτικό δέκτη:

Η είδηση, όπως βλέπετε, δεν είναι ότι έγινε μια ανεπανόρθωτη οικολογική καταστροφή. Δεν είναι ότι καταστράφηκαν περιουσίες και ταλαιπωρήθηκαν συνάνθρωποι. Δεν είναι καν το βαρύ πλήγμα στη «βαριά βιομηχανία» μας. 

Όχι.

Είδηση είναι η «μεγαλύτερη επιχείρηση απεγκλωβισμού που έγινε ποτέ».

Παρατράβηξε το αστείο. Άλλο «επικοινωνία» και άλλο «προπαγάνδα ολοκληρωτικού τύπου». Ζούμε στην Ελλάδα και όχι στη Βόρεια Κορέα. Είμαστε στο 2023 και όχι στο «1984». 

Φτάνει πια!