19 Ιουνίου 2016
Παράλιον Άστρος, Κυνουρία Αρκαδίας
Λίγο πριν το ξημέρωμα
Πρώτη φορά κατάλαβα πως είσαι μεγάλος το 1998. Ήμουν στο τρίτο έτος στο Ηράκλειο. Ήρθατε επίσκεψη με τη μαμά. Είδα να μπαίνει στο σπίτι ένας γέρος. Ήταν περίεργο. Ήσουν τότε 70 ετών, εγώ 21. Σκέφτηκα πως δεν πειράζει που ήσουν σχετικά μεγάλος, γιατί ήσουν καλά στην υγεία σου. Εξάλλου πριν πέντε μόλις χρόνια η φυσική σου κατάσταση ήταν εντυπωσιακή. Πόσο πολύ μπορεί να είχε αλλάξει εν τω μεταξύ;
Πάρα πολύ, δυστυχώς.
Πριν λίγες μέρες, την Πέμπτη 9 Ιουνίου 2016. Η επικοινωνία μας πια περιορίζεται στα εξαιρετικά απολύτως απαραίτητα. Ένα νεύμα, ένα βλέμα, μια σύντομη φράση. Οι ουρολοιμώξεις συχνές και επίπονες. "Μην ανησυχείς", μου είχε πει στο τηλέφωνο για να με καθησυχάσει ο ουρολόγος της κλινικής, όπου είχες εισαχθεί επειγόντως ενώ ήμουν στη Φινλανδία, "χρειάστηκε να τοποθετήσουμε καθετήρα, γνωρίζω όμως ασθενείς που τα έχουν καταφέρει με καθετήρα ακόμα και για δυο χρόνια".
Ήταν τότε αρχές Ιουνίου του 2013, ήδη δηλαδή έχουν περάσει περισσότερα από τρία χρόνια.
Για μέρες ο πυρετός δεν υποχωρεί. Μήπως τελικά αυτήν τη φορά δεν είναι ουρολοίμωξη; Κάτι περίεργο συμβαίνει. Η συμβουλή του ειδικού είναι να δούμε μήπως υπάρχει λοίμωξη αναπνευστικού. Ο γενικός γιατρός πολύ σωστά προτείνει να γίνει ακτινογραφία, καθώς τελευταία δεν συνεργάζεσαι με τις αναπνοές όταν προσπαθεί "να σε ακούσει". Η ακτινογραφία όμως έκρυβε εκπλήξεις. Έτσι λοιπόν τώρα πηγαίνουμε στην κλινική για την απαραίτητη αξονική, ακολουθώντας κατά γράμμα τις χθεσινές οδηγίες.
Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο. Είσαι πάντα στη θέση του συνοδηγού. Η Λία κάθεται πίσω. Σαν να δυσφορείς κάπως. Έχει ζέστη, έχεις πυρετό και δεν κάθεσαι άνετα. Σου κρατώ το χέρι για να νιώσεις λίγη ασφάλεια και ξεκινάμε. Φαίνεσαι ήρεμος. "Πρόσεξε", λες ξαφνικά και δυνατά. Έκπληξη μεγάλη. Ενστικτωδώς το πόδι μου πατάει με δύναμη το φρένο. Σταματαμε περίπου μισό μέτρο από το σοβιετικής κατασκευής αυτοκίνητο, του οποίου ο κατά τα άλλα συμπαθέστατος οδηγός έκρινε πως το οχτάγωνο σήμα με το κόκκινο φόντο και τα κεφαλαία λευκά γράμματα "STOP" δεν ήταν κάτι που τον αφορούσε.
Αυτός ήσουν πάντα. Ορθολογιστής. Είχες καιρό να μιλήσεις, το έκανες όταν έπρεπε. Σημαντικό να κρατάει ο γιος το χέρι για να νιώθει ο πατέρας ασφάλεια, πιο σημαντικό όμως να φτάσουμε με ασφάλεια στον προορισμό μας. Σίγουρα επίσης θα έχεις θυμώσει μαζί μου. Έπρεπε να τον είχα δει, κι ας πέρασε το στοπ.
Οι εξετάσεις έγιναν και επιβεβαίωσαν τα αναμενόμενα. Τελικά, μεταξύ πολλών σοβαρών άλλων, έχεις πλέον και χολοκυστίτιδα. "Είναι 88 ετών ο πατέρας σας...", λένε ξεκινώντας με συμπάθεια όλοι οι γιατροί και μετά την φράση αυτή όλες οι διευκρινίσεις, οι αναλύσεις και οι θεραπευτικές επιλογές τίθενται υπό πρίσμα διαφορετικό.
Πράγματι, είσαι 88 ετών. Τι σημαίνει άραγε αυτό; Μήπως ότι δεν θα κάνουμε το καλύτερο δυνατόν; Δεν νομίζω. Σίγουρα όμως χρειάζεται σκέψη σοβαρή ως προς το τι πραγματικά είναι το καλύτερο δυνατόν.
 |
| Πριν οχτώ μέρες στην Ακρόπολη (11-6-2016) |
Η σκέψη του Βασίλη για τις διακοπές στο Άστρος είναι πράγματι εξαιρετική. Τελευταία φορά είχαμε πάει όλοι μαζί στα Χανιά το 2010. Τώρα πια έχουμε τη μεγάλη απώλεια, είναι αδύνατον να πάμε όλοι μαζί. Η ζωή όμως προχωράει. Έχουμε νέα αγαπημένα πρόσωπα στην οικογένεια και πάνω απ' όλα έχουμε τον Γιώργο και τη Βάλια. Το κίνητρο είναι ισχυρό.
Φοβόμουν πως θα σε κουράσει το ταξίδι, τελικά όμως ήταν άνετο. Η καθημερινή επαφή με τον Γιώργο και τη Βάλια σίγουρα αναζωογονητική για σένα, όπως και πολύ ενιαφέρουσα για τα παιδιά που περιεργάζονται τον "μεγάλο" παππού τους. Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ πως θα είχαν ουσιαστική επικοινωνία τα 18 μηνών εγγόνια με τον 88χρονο, ασθενή παππού τους. Ασύλληπτο, πραγματικά. Πρωτόγνωρο.
Είναι μεγάλη ευτυχία να συνυπάρχουν τρεις γενιές σε μια οικογένεια.
Δεν είχαμε συζητήσει ποτέ για την ημέρα του πατέρα. Υπήρχε άραγε τη δεκαετία του '80 και την '90; Ήταν γνωστή στην Ελλάδα; Δεν θυμάμαι τίποτα σχετικό. Αρχικά σε φαντάζομαι να λες ότι δεν είσαι σύμφωνος με την ιδέα. Κάθε μέρα είναι ημέρα του πατέρα, κάθε μέρα είναι ημέρα της μητέρας, κάθε μέρα είναι μια μέρα για να κάνουμε το δέον γενέσθαι. Ίσως όμως μετά να μου έλεγες πως οι γιορτές έχουν λόγο ύπαρξης, πως είναι σημαντικές για να μας θυμίζουν τις προτεραιότητές μας.
Σε λίγο ξημερώνει, φοβάμαι πως το μυαλό μου είναι μπερδεμένο. Θέλω να σου πω πολλά, νιώθω όμως πως οι σκέψεις μου είναι ατάκτως ερριμμένες. Πρέπει να τις συγκροτήσω. Θα το κάνω, θα το καταφέρω, σύντομα.
Θα σου πω μόνο το εξής:
Στενοχωριέμαι πολύ που δεν μπορούμε να συζητήσουμε. Μου λείπει η τετράγωνη λογική σου. Μου λείπει η ορθολογική ανάλυση και η συμβουλή σου. Θλίβομαι που δεν μπορώ να σου περιγράψω μια μεγάλη επιτυχία ή μια μεγάλη αποτυχία. Μου λείπει η επικοινωνία με το πρότυπο που είχα για περισσότερα από 30 χρόνια.
Όμως, με ειλιρίνεια απόλυτη,
Το γεγονός ότι είσαι εδώ και σε όλες τις παραπάνω καταστάσεις και σε πολλές περισσότερες, μπορώ να σε κοιτάξω στα μάτια και να σε ρωτήσω αν είσαι καλά και εσύ να μου απαντήσεις με ένα νεύμα, ένα βλέμα ή μια σύντομη φράση, είναι με διαφορά μεγάλη ό,τι σημαντικότερο έχω στη ζωή μου.
Χρόνια πολλά μπαμπά.
