Περί εθνικής κυριαρχίας

Σε κάτι που πολύ απέχει από αυτό που περιγράφει η φράση "δημόσια συζήτηση" ακούγονται άναρθρες κραυγές για την "απώλεια εθνικής κυριαρχίας" που υποτίθεται πως θα υποστεί η χώρα μας αν, ή μάλλον, όταν προχωρήσει η ουσιαστική ενοποίηση της Ευρώπης.

Στο πρόσφατο 40 under 40 European Young Leaders seminar που έγινε στο Βερολίνο εκφράστηκε μια άποψη που με εκφράζει απόλυτα: "Δεν είπε κανείς να απωλέσουμε την εθνική κυριαρχία μας, αλλά να την μοιραστούμε στο επίπεδο της Ευρώπης. Αυτός άλλωστε είναι και ο μόνος τρόπος να τη διατηρήσουμε".

Δεν χωράει καμία αμφιβολία για την ορθότητα της άποψης αυτής, ειδικά για την περίπτωση της Ελλάδας. Άραγε το νέο Ελληνικό Κράτος ως αποτέλεσμα της επανάστασης του 1821 υπήρξε ποτέ πραγματικά ανεξάρτητο; Δυστυχώς κάτι τέτοιο θα ήταν αδύνατον αφού η απελευθέρωσή μας έγινε από τους ξένους στο Ναυαρίνο και στη συνέχεια μας 'φόρτωσαν' Βαυαρό και στη συνέχεια Δανό μονάρχη ενώ μετά μπήκαμε στην εποχή των Πρεσβειών, πρώτα της Βρετανικής και μετά των ΗΠΑ.

Αν η χώρα μας, ακόμα και στη μεταπολίτευση, ήταν ανεξάρτητη φάνηκε στην Κύπρο, στο Νταβός, στα Ίμια και στη Μαδρίτη. Φάνηκε στο νταβατζιλίκι με τα πανάκριβα μεν άχρηστα δε εξοπλιστικά προγράμματα. Τελικά η χώρα δεν ήταν ανεξάρτητη γιατί ουδέποτε είχε, στην σύγχρονη ιστορία της, μια πολιτική ελίτ με αυτόχθονη σκέψη στην εξουσία.

Έτσι λοιπόν προβληματίζομαι ιδιαίτερα όταν βλέπω εκπροσώπους της κακιστοκρατίας, της οικονομικής ολιγαρχίας, των "πολιτικών" κομμάτων και των μέσων "ενημέρωσης" να επιχειρηματολογούν για τη "διατήρηση της εθνικής κυριαρχίας έναντι των Βρυξελλών" (ή ίσως του Βερολίνου).

Κάποιο λάκο έχει η φάβα. Συνεχίζουν τελικά να μας περνούν για ηλίθιους.

Μοναδική προοδευτική και συνάμα μοναδική βιώσιμη λύση για την Ελλάδα παραμένει η πλήρης, βαθιά, ομοσπονδιακή ενοποίηση της Ευρώπης. Η δημιουργία μιας νέας μεγάλης πατρίδας, του ισχυρότερου κράτους του κόσμου πολιτιστικά, οικονομικά και αμυντικά.

Αυτή εξάλλου είναι και η ορθή μεταφορά του οράματος του εμπνευστή του νέου Ελληνικού Κράτους στα σημερινά μέτρα. Η ευθύνη μας απέναντι στον Ρήγα Βελεστινλή και την κληρονομιά του είναι να προχωρήσει η Ένωση της Ευρώπης με όρους ισότητας, ισονομίας, σεβασμού και δικαιοσύνης.

Τα επιχειρήματα για το αντίθετο είναι εκ του πονηρού και σκοπό έχουν να κρατήσουν την Ελλάδα στη σημερινή της κατάσταση: Εκείνης του τριτοκοσμικού προτεκτοράτου.

Πολιτική, μνήμη και αλήθεια

Εδώ και πολλά χρόνια, πάρα πολλοί, προσπαθούν να σε πείσουν πως είναι τελείως άκυρο να ασχολείσαι με τα "κοινά", πως η "συλλογικότητα" είναι έννοια από το παρελθόν, είναι ρε παιδί μου "ντεμοντέ", είναι "πασέ", σίγουρα είναι "άουτ". Προσπαθούν να σε πείσουν πως το σωστό είναι να είσαι "πρόβατο". Να κάνεις το "προφανές" και σίγουρα ότι κάνουν "οι άλλοι".

Μάντεψε: Σου λένε βλακείες! Σε περνάνε για ζώον. Εσύ τελικά αγαπητέ αναγνώστη, είσαι ζώον; Δέχεσαι να αυτοπροσδιορίζεσαι έτσι;

Δεν υπάρχει λύση καμία άλλη από το φύγουμε από την κατάσταση του ζώου και να επιστρέψουμε σε εκείνη του ανθρώπου, η οποία δεν είναι άλλη από εκείνη του πολιτικού ζώου. (Φύσει μέν ἐστιν ἄνθρωπος ζῷον πολιτικόν) . Η αλληλουχία είναι ξεκάθαρη: Πόλις - Πολίτης - Πολιτισμός - Πολιτική.

Ας μην επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να μείνουμε για καιρό ακόμα χωρίς το "πολιτικό" και μόνο με το "ζώον".

Τα πράγματα είναι απλά:

- Χρειαζόμαστε Πόλεις
- Χρειάζεται να ανακτήσουμε την ιδιότητα του Πολίτη
- Χρειάζεται να ανακαλύψουμε πάλι τον Πολιτισμό
- Χρειάζεται να επιστρέψουμε μαζικά στην Πολιτική

Για να γίνουν τα παραπάνω όμως, πρώτα απ'όλα πρέπει να σεβαστούμε την μνήμη, αρνούμενοι τη λήθη, δηλαδή γινόμενοι οπαδοί της αλήθειας.

- Εκείνοι που αποθέωσαν την αντιπαροχή και τον μπετόν, δεν μπορούν να σχεδιάσουν τις Πόλεις του μέλλοντος.
- Εκείνοι που μας ήθελαν Ψηφοφόρους, υπόδουλους του Κράτους, δεν μπορούν να μας κάνουν Πολίτες.
- Εκείνοι που κατέστρεψαν την παιδεία, την αρχιτεκτονική, το τοπίο, την έρευνα, την εκπαίδευση, τη μουσική, εκείνοι που δημιούργησαν πλήθη αμορφώτων και αγραμμάτων, για να είναι τα πρόβατα-ψηφοφόροι που επιθυμούσαν, δεν μπορούν να προσφέρουν στον Πολιτισμό.
- Εκείνοι πάνω απ'όλα που αντιμετώπισαν το "κυβερνώ" ως "διορίζω" και μετέτρεψαν το "πολιτικό κόμμα" σε μαφιόζικη ομάδα διασπάθισης του δημοσίου πλούτου, σίγουρα δεν μπορούν να μιλάνε για Πολιτική.

Η μνήμη, η αλήθεια, είναι οι οδηγοί προς την πολιτική του μέλλοντος. Είναι σίγουρα η μόνη διέξοδος από την κατάσταση που έχει βρεθεί η Ελλάδα και η Ευρώπη συνολικά.

Η startup επιχειρηματικότητα μπορεί να 'ξανανιώσει' την Ευρώπη

Μία συνέντευξη στο ΕΜΕΑ.gr

Το 2012 διεκδικεί με πολύ μεγάλες αξιώσεις το έτος – "στροφή" στα οικονομικά-επιχειρηματικά πρότυπα στην Ελλάδα. Ένεκα της σημαντικότερης οικονομικής κρίσης που αντιμετωπίζει η χώρα από την εποχή της Μεταπολίτευσης, η δραματική συρρίκνωση των εισοδημάτων, του βιοτικού επιπέδου και των προοπτικών απασχόλησης ώθησε εκατοντάδες νέους να "ανακαλύψουν" τη startup επιχειρηματικότητα ως διέξοδο. Ως αποτέλεσμα, η "έκρηξη" των καινοτόμων ελληνικών νεοφυών επιχειρήσεων που διακρίνονται τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό.

Από την άλλη, σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, το 2012 ήταν το έτος κατά το οποίο για πρώτη φορά απειλήθηκε το project της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Οι πολιτικές λιτότητας στην ευρωζώνη και η φημολογία για έξοδο της Ελλάδος από το ευρώ "κλόνισαν" τα θεμέλια συνοχής μεταξύ των ευρωπαϊκών εταίρων, ενώ η συζήτηση που διεξάγεται αυτήν την στιγμή στα κορυφαία forums της Ευρώπης αφορά στο πώς θα προστατευθεί το εγχείρημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και με ποιον τρόπο θα ξεπεράσει τον "σκόπελο" της κρίσης προς μία οικονομική ανάπτυξη και βαθύτερη πολιτική και δημοσιονομική ολοκλήρωση.

Ο Δημήτρης Τσίγκος, ως πρόεδρος της Ελληνικής Ένωσης Νεοφυών Επιχειρήσεων και της Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας Νέων Επιχειρηματιών, βρέθηκε στο "κέντρο" και των δύο αυτών εξελίξεων και μίλησε στο EMEA, στέλνοντας το μήνυμα πως η startup επιχειρηματικότητα μπορεί να "ξανανιώσει" την Ευρώπη, αλλά και να βγάλει την Ελλάδα από το "τέλμα" της οικονομικής κρίσης.

EMEA: Ως πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας Νέων Επιχειρηματιών (YES), πώς εκλαμβάνετε την κατάσταση αυτήν την στιγμή στην Ευρώπη;

Δ. Τσίγκος: Ολόκληρος ο κόσμος κοιτάζει την Ευρώπη αυτήν την στιγμή και όλη αυτή η συζήτηση για την οικονομική κρίση στην Ευρώπη και στην Ελλάδα είναι ένας πολύ ωραίος συνδυασμός, γιατί είμαι ένας νέος Έλληνας επιχειρηματίας με ευθύνες σε πανευρωπαϊκό επίπεδο και συμμετέχω στην παγκόσμια συζήτηση της G20 Young Entrepreneurs Alliance. Είναι μία πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία.

Υπάρχουν δύο βασικά προβλήματα για τους Ευρωπαίους νέους επιχειρηματίες.

Το πρώτο είναι η έλλειψη χρηματοδότησης κινδύνου και δεύτερο είναι το γεγονός ότι η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση προς το παρόν παραμένει σε ένα διακυβερνητικό επίπεδο και σε ένα επίπεδο χρηματοπιστωτικών θεσμών. Είναι ολοκλήρωση για τις κυβερνήσεις, τις τράπεζες και τις πολυεθνικές. Για τη μέση μικρότερη επιχείρηση, για το μέσο ατομικό επιχειρηματία δεν υπάρχει ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.

Ως YES λέμε ότι αυτό είναι γελοίο, έχουμε 500 εκατ. ανθρώπους και εσωτερική αγορά 13 τρισ. ευρώ, επομένως ο στόχος είναι κάθε μία ευρωπαϊκή επιχείρηση να θεωρεί στο business plan της ως εσωτερική αγορά αυτήν την τεράστια οικονομία, γιατί με βάση τους αριθμούς είναι η νούμερο ένα οικονομία του πλανήτη.

Αυτός είναι ο κύριος στόχος και γι’ αυτό βλέπω μεγάλη σχέση ανάμεσα στο βραβείο Νόμπελ προς την ΕΕ, την οικονομική ευημερία και την νεανική επιχειρηματικότητα στην Ένωση και την κρίση. Πρέπει να φέρουμε πίσω το ευρωπαϊκό ιδεώδες, εμείς, η νέα γενιά Ευρωπαίων, η "γενιά του ‘10" όπως μου αρέσει να λέω, πρέπει να επανεξετάσουμε και να αναθεωρήσουμε τις κινήσεις μας και να φέρουμε πίσω ένα πολύ δυνατό κίνημα για τη βαθειά ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Είναι το μόνο βήμα προς τα μπροστά και ειλικρινά είμαι πολύ αισιόδοξος ότι θα το κάνουμε.

EMEA: Αυτή η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση τόσο για τους χρηματοπιστωτικούς θεσμούς όσο και τους μικρότερους επιχειρηματίες θα μπορούσε να βοηθήσει την Ευρώπη να ξεφύγει από την κρίση; 

Δ. Τσίγκος: Φυσικά και μπορεί! Αν κοιτάξουμε τους αριθμούς σε ένα πανευρωπαϊκό επίπεδο, δεν υπάρχει κρίση στην Ευρώπη. Η αναλογία χρέους προς ΑΕΠ πανευρωπαϊκά είναι φανταστική, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα! Και το έλλειμμα είναι εντάξει.

Έχουμε "νησιά" κρίσης στην Ευρώπη και ο λόγος που έχουμε τέτοια "νησιά" είναι ότι δεν υπάρχει μία εναρμόνιση της οικονομίας. Ο λόγος που δεν υπάρχει αυτή η εναρμόνιση είναι γιατί υπάρχουν επιχειρήσεις που σκέφτονται ότι κάνουν εξαγωγές από το ένα μέλος της Ένωσης στο άλλο.

Οι "φραγμοί" υπάρχουν στο μυαλό μας. Πρέπει να ξεπεράσουμε αυτούς τους ανύπαρκτους, νοητούς "φραγμούς" και, πραγματικά, υπάρχουν πελάτες εκεί έξω για τα προϊόντα μας, το μόνο που χρειάζεται είναι να το αντιληφθούμε και να πάμε να πουλήσουμε σε αυτούς και αυτοί να πουλήσουν σε εμάς. Με αυτόν τον τρόπο θα εναρμονίσουμε την οικονομία.

Δεν πιστεύω ότι χρειάζονται κανονισμοί από τις κυβερνήσεις, ένα όργανο κεντρικού ελέγχου ή κάποιο "ενορχηστρωτικό" σχήμα. Είναι ένα διανεμητικό σύστημα, οι άνθρωποι πρέπει απλώς να αντιληφθούν ότι δεν είναι "ξένοι" μέσα στην Ευρώπη. Η επιχειρηματικότητα είναι μία θεμελιώδης κοινωνική δραστηριότητα, πρέπει απλώς να πάμε και να κάνουμε συναλλαγές.

EMEA: Πώς θα μπορούσε αυτή η μεγαλύτερη ευρωπαϊκή ολοκλήρωση να βοηθήσει συγκεκριμένα την Ελλάδα και την ελληνική επιχειρηματικότητα; 

Δ. Τσίγκος: Η βαθύτερη ευρωπαϊκή ολοκλήρωση στην ουσία απαιτεί ένα "βήμα", σε μεγάλο βαθμό, πολιτικό. Αυτό που είναι απαραίτητο σήμερα είναι μία πολύ ισχυρότερη και βαθύτερη πολιτική ολοκλήρωση.

Η θεωρία που λέει ότι δεν μπορούμε να έχουμε εθνικές κυβερνήσεις με τη δική τους στρατηγική που να συνυπάρχουν με ευρωπαϊκές αρχές με τη δική τους στρατηγική, νομίζω ότι δεν μπορεί να σταθεί σοβαρά.

Στο παράδειγμα της Ελλάδος υπάρχει ένα "τρίγωνο", στην κορυφή του οποίου βρίσκονται οι μεγάλες ελληνικές εταιρείες οι οποίες ελέγχουν από τη μία τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και από την άλλη χρηματοδοτούν τα μεγάλα πολιτικά κόμματα. Αυτό το σύστημα πρέπει να "σπάσει" για να έχουμε οποιαδήποτε πρόοδο.

Αυτό που έχει συμβεί στην Ελλάδα τα τελευταία 3-4 χρόνια είναι οι μάζες να πληρώνουν ένα πολύ επώδυνο τίμημα, ενώ αυτή η οικονομική "ολιγαρχία" κατέχει ακόμη την εξουσία και παρότι έχουν πληρώσει και αυτοί ένα τίμημα, αναλογικά έχουν μείνει "ανέγγιχτοι".

Σε ολόκληρη την Ευρώπη υπάρχουν αυτά τα μικρά "κέντρα" συμφερόντων  που πρέπει να με κάποιον τρόπο να αντικατασταθούν από μία κεντρική ευρωπαϊκή αρχή, η οποία θα ήταν φυσικά πολύ πιο "διαφανής" και πιστεύω πως στα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη υπάρχει μία κουλτούρα διαφάνειας και διακυβέρνησης πολύ καλύτερη από αυτήν στην Ελλάδα ή στα Βαλκάνια.

EMEA: Μπορεί η νεανική επιχειρηματικότητα να είναι μία λύση στα προβλήματα της Ελλάδος, είναι ένα "όχημα" ώστε η Ελλάδα να ξεπεράσει την κρίση και με ποιον τρόπο; 

Δ. Τσίγκος: Η νεανική επιχειρηματικότητα δεν είναι μία λύση για την Ελλάδα, είναι η μόνη λύση για την Ελλάδα, και στην πραγματικότητα είναι η μόνη λύση και για την ίδια την Ευρώπη.

Η ελληνική κρίση είναι καθαρά μία πολιτική κρίση. Είναι μία κρίση του μοντέλου διακυβέρνησης και συγκέντρωσης μεγάλου ποσοστού της εξουσίας σε λίγα "χέρια", αυτή είναι η πραγματική αιτία πίσω από την κρίση.

Στην Ευρώπη, υπάρχει μία κρίση αποτελεσματικότητας.  Η Ευρώπη δεν είναι αρκετά αποδοτική. Η Ευρώπη έχει τεράστια γραφειοκρατία, πολύ χαμηλή αποδοτικότητα και η κρίση είναι ένα "κάλεσμα" σε δράση για να γίνουμε αποδοτικοί. Πρέπει να εμπνεύσουμε αποδοτικότητα στην ευρωπαϊκή οικονομία και οι startup εταιρείες, δηλαδή εταιρείες που στοχεύουν στο να έχουν υψηλή ανάπτυξη και να είναι καινοτόμες, είναι μία πολύ καλή λύση στο να μετατρέψουν την ευρωπαϊκή οικονομία σε μία αποδοτική οικονομία.

Ο Αμερικανός υπουργός Ράμσφελντ είχε μιλήσει πριν εννιά χρόνια για τη "γηραιά Ευρώπη". Η Ευρώπη είναι όντως γερασμένη, συμπεριφέρεται ως ένας γέρος άνθρωπος, κινείται πολύ αργά και είναι πολύ συντηρητική. Αυτό είναι το πραγματικό πρόσωπο της ευρωπαϊκής οικονομίας σήμερα. Για αυτό λέμε ότι θέλουμε να ξανακάνουμε την Ευρώπη "νέα" και για να το κάνουμε αυτό πρέπει να εμπνεύσουμε "κίνηση", ενθουσιασμό και δημιουργικότητα και η startup επιχειρηματικότητα είναι ο τρόπος για να "ξανανιώσουμε" την Ευρώπη.

Χρειαζόμαστε να εμπνεύσουμε μία νέα σχέση με την εργασία, που να βασίζεται στη δημιουργικότητα, και η startup επιχειρηματικότητα είναι ίσως ο μόνος τρόπος για να το επιτύχουμε. Σε αυτό το πλαίσιο, η startup επιχειρηματικότητα είναι μία πολύ προοδευτική νοοτροπία και πρόσληψη της κοινωνίας και της οικονομίας: πώς να βοηθήσεις τους ανθρώπους να είναι χαρούμενοι στο τέλος της ημέρας μέσω της εργασίας. Εάν είσαι χαρούμενος με αυτό που κάνεις, το κάνεις πολύ καλά, είσαι παραγωγικός και αποδοτικός.

Αυτό είναι το ζήτημα και η απάντηση σε αυτό είναι οι βιώσιμες startups.

EMEA: Αυτή η "Γενιά του '10", όπως την χαρακτηρίζετε, μπορεί να βοηθήσει προς αυτήν την κατεύθυνση;

Δ. Τσίγκος: Τώρα είναι η στιγμή για τη "Γενιά του '10" να διεκδικήσει την εξουσία και την ευθύνη για να εμπνεύσει και πάλι τα ευρωπαϊκά ιδεώδη ως κάτι το φυσικό. Το γεγονός ότι οδηγούμαστε προς μία πραγματικά ενωμένη Ευρώπη θα πρέπει να είναι για τη "Γενιά του ‘10" το πιο φυσικό πράγμα και εάν η "Γενιά του ‘10" αποφύγει να διεκδικήσει την ευθύνη και την εξουσία, τότε φοβάμαι πως με την αρνητική έννοια ριζοσπαστικές δυνάμεις – στην Ελλάδα βλέπουμε πολλές από αυτές τελευταία – ίσως πάρουν αυτές την εξουσία. Εάν δεν κάνεις εσύ κάτι, θα έρθει κάποιος άλλος και θα το κάνει.

Είμαι πολύ αισιόδοξος ότι η "Γενιά του '10" θα αναλάβει την ευθύνη και θα κάνει αυτό που πρέπει γιατί ο κίνδυνος είναι πολύ μεγάλος, δεν μπορούμε να διακινδυνεύσουμε το ευρωπαϊκό project.

Αυτό που χρειαζόμαστε είναι ένας νέος "ευρωπαϊκός εθνικισμός", να σκεφτόμαστε ευρωπαϊκά. Πρέπει να αντιληφθούμε ότι τα ευρωπαϊκά συμφέροντα είναι υπεράνω των βραχυπρόθεσμων εθνικών μας συμφερόντων και ότι αυτό είναι προς το συμφέρον των ίδιων των κρατών μας.

Είμαι κατάφωρα υπέρ της Ευρώπης και πιστεύω ότι η Ευρώπη είναι μία "σιωπηλή δύναμη". Πιστεύω ότι η πλειονότητα των ανθρώπων είναι υπέρ της Ευρώπης και είναι τσατισμένοι με όλην αυτήν τη μέχρι τώρα γραφειοκρατική εφαρμογή της Ευρωπαϊκής Ένωσης η οποία δεν έχει καμία σχέση με τα ευρωπαϊκά ιδεώδη. Και πιστεύω πως η επιχειρηματικότητα είναι κατά βάθος είναι ο καλύτερος και ο μόνος τρόπος για να ενοποιήσουμε με επιτυχία την Ευρώπη.

Το μήνυμα, λοιπόν, είναι αυτό: με την επιχειρηματικότητα μπορούμε να "ξανανιώσουμε" την Ευρώπη.

EMEA: Μπορείτε να μας πείτε ορισμένους τομείς στους οποίους η Ελλάδα θα έπρεπε να επικεντρωθεί; 

Δ. Τσίγκος: Με την Ελληνική Ένωση Νεοφυών Επιχειρήσεων (HSA), έχουμε καταλήξει σε πέντε γεωοικονομικούς και γεωπολιτικούς τομείς που επειδή συνδυάζουν ανθρώπινο και συμβολικό κεφάλαιο κάνουν πολύ "σοφή" την επιλογή δραστηριοποίησης σε αυτούς:

- Πολιτισμός και τουρισμός.

- Γεωργία και γαστρονομία, όπου η Ελλάδα έχει τεράστιο συμβολικό κεφάλαιο.

- Ενέργεια: Η Ελλάδα μπορεί να γίνει "παράδεισος" στις νέες και ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.

- Υψηλή τεχνολογία: Όχι μόνο στο IT, αλλά και στη βιοτεχνολογία και τη βιοϊατρική.

- Μεταφορές: Κυρίως στη ναυτιλία, αλλά και σε άλλα μέσα μεταφορών, λόγω της στρατηγικής θέσης της Ελλάδος.

EMEA: Για την Ευρώπη γενικότερα; 

Δ. Τσίγκος: Το συμβολικό κεφάλαιο που συνδυάζει ιστορία, πολιτισμό και αξίες δίνει στην Ευρώπη απεριόριστες δυνατότητες που δεν συγκρίνονται με καμία άλλη περιφέρεια του κόσμου. Για παράδειγμα, ο χώρος της μόδας στην Ιταλία και στη Γαλλία.

Σε κάθε περιοχή της Ευρώπης υπάρχει μία τεράστια παράδοση που μπορεί να τροφοδοτήσει βιώσιμες επιχειρήσεις πάνω στην ιδέα του συμβολικού κεφαλαίου. Πρέπει να σκεφθούμε τα "περιουσιακά στοιχεία" κάθε μέλους-κράτους και να έχουμε μία στρατηγική περιφερειακής ανάπτυξης. Έχω την εντύπωση ότι σε πολλά ευρωπαϊκά κράτη το κάνουν ήδη αυτό εδώ και δεκαετίες, για αυτό και η Ευρώπη μετά την ολοκληρωτική της καταστροφή στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο έχει και πάλι το μεγαλύτερο ΑΕΠ στον κόσμο.

Για παράδειγμα, η Ιταλία με την Τοσκάνη ή η Ισπανία με τις αυτόνομες περιφέρειες, παρότι τώρα έχουν κάποια προβλήματα χρέους, οι οικονομίες τους είναι δυνατές. Η περιφερειακή προσέγγιση έχει αναπτύξει την ιδέα του περιφερειακού ανταγωνιστικού πλεονεκτήματος, είναι ένα ευρωπαϊκό "κεκτημένο" εδώ και πολλές δεκαετίες και τώρα πρέπει να γίνει πραγματικότητα και στην Ελλάδα. Στην Ελλάδα, δυστυχώς, έχουμε ξεχάσει την περιφερειακή οικονομία και τις αγροτικές περιοχές και επικεντρώνουμε όλη την οικονομική δραστηριότητα στην Αθήνα.

EMEA: Έρχεσθε σε επαφή με πολλούς νέους επιχειρηματίες. Τι "ακούτε" από αυτούς;

Δ. Τσίγκος: Από το 2000 έως το 2005 δεν υπήρχε τίποτα, υπήρχε μία "έρημος". Κανείς δεν ήξερε τίποτα για τις startups και για την επιχειρηματικότητα. Το 2005 και το 2006 έγιναν κάποια πρώτα "βήματα" και μετά το 2008 έγινε η "έκρηξη". Τώρα κάθε εβδομάδα έχουμε 2 ή 3 startup events στην Αθήνα. Υπάρχει ένα μεγάλο "κύμα" προς την επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα. Αυτό, φυσικά, δημιουργεί κάποιες φορές και ένα είδος "θορύβου", "μόδας" και wanna-be επιχειρηματιών, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό.

Αν συγκρίνω τις ποιοτικές startups σήμερα σε σχέση με πέντε χρόνια πριν, η πρόοδος είναι πραγματικά εντυπωσιακή. Για να είμαι ειλικρινής, όμως, δεν είναι ικανοποιητική ακόμα, δεν είναι ακόμα σε ώριμο στάδιο. Οι ομάδες είναι ακόμα σε πολύ αρχικό στάδιο, αλλά έχουν πολύ ενθουσιασμό και αποφασιστικότητα.

Είμαι πολύ αισιόδοξος ότι αν συνεχισθεί αυτή η τάση, δεν θα αργήσουμε να δούμε πολλές ελληνικές startups ικανές να ανταγωνισθούν στην παγκόσμια αγορά. Και αυτό που με κάνει περισσότερο αισιόδοξο είναι το γεγονός ότι δεν βλέπουμε startups μόνο στον τομέα του IT – κάτι που είναι πολύ συνηθισμένο – αλλά βλέπουμε και πολλές startups στον τομέα του πολιτισμού, του τουρισμού, της αγροτικής βιομηχανίας και αυτό είναι ένα πολύ αισιόδοξο μήνυμα.

Η λύση είναι στα χέρια μας

Αν υπήρχε σοβαρό λαϊκό κίνημα στη χώρα, όπως και σε όλη τη Νότια Ευρώπη, η απάντηση στην κρίση θα ήταν ένα μαζικό, αποδοτικό, παραγωγικό συνεταιριστικό κίνημα.

Έχουμε όμως πήξει στους πολεμούντες εκ του ασφαλούς, βάλλοντες εκ του μακρώθεν.

Έχουμε πήξει δηλαδή στην στείρα άρνηση, στο "όχι σε όλα", στην αντιμετώπιση της οπισθοδρόμησης ως προόδου.

Αρκετά πια με τους κάθε λογής σωτήρες. Μόνο εμείς, οι ίδοι οι ευρωπαίοι, μπορούμε να αλλάξουμε την ευρωπαϊκή οικονομία και να πετύχουμε τη βιώσιμη ανάπτυξη μαζί με την κοινωνική δικαιοσύνη. 

Πώς; Όπως είπαμε παραπάνω: Υλοποιώντας στην πράξη την οικονομία της συνεργασίας & της δημιουργικότητας.

Όποιος "αντιπολιτεύεται" το (όντως οικτρά αποτυχημένο) σύστημα δίχως να προτείνει ένα βιώσιμο οικονομικό μοντέλο, απλά λαϊκίζει - πράγμα που υπό τις παρούσες συνθήκες είναι τουλάχιστον εγκληματικό.

Συνάντηση στον Ισθμό της Κορίνθου, 7 Οκτωβρίου 2012

Εχθές στο ξενοδοχείο Ίσθμια, σε έναν τόπο με πολύ ισχυρούς συμβολισμούς, πραγματοποιήθηκε συνάντηση ανθρώπων που έχουν ως κύριο μέλημά τους την ανάκτηση της ιδιότητας του Πολίτη, την επιστροφή του αυθεντικού νοήματος στις λέξεις Πόλις, Πολιτισμός, τη μεγάλη επιστροφή της Πολιτικής.

Κοινή πεποίθηση και στόχος όλων είναι η προσπάθεια δημιουργίας ενός Πανελλαδικού Δικτύου Πολιτών, με κοινές αφετηρίες και σκέψεις, για το παρόν και το μέλλον της πατρίδας μας.

Συζητήσαμε για τον συντονισμό της νέας αυτής προσπαθείας και το πως μπορούμε να έχουμε συμβολή θετική στις εξελίξεις, ανακτώντας την ιδιότητα του Πολίτη.

Συζητήσαμε για τις ενέργειες, δράσεις μας και τον συντονισμό μας σε αυτό το κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό τοπίο που διαμόρφωσαν και συνεχίζουν να διαμορφώνουν με ξένα προς εμάς συμφέροντα και στρατηγική.

Το νέο πρέπει να ενσωματώνει την ιστορία μας, τον πολιτισμό μας, τις αξίες μας.

Το νέο μπορεί να δημιουργηθεί από ανθρώπους που δεν συμβιβάζονται και δεν ενσωματώνονται σε αδιαφανείς μηχανισμούς και λόμπι συμφερόντων.

Επιβάλλεται οι Πολίτες σε αυτές τις δύσκολες ώρες για την πατρίδα μας να έχουν τον πρώτο λόγο, ξεκάθαρο προσανατολισμό, σχέδιο για το μέλλον και αποφασιστικότητα για την εφαρμογή του.

Η αισιοδοξία μας είναι μεγάλη ότι στην πορεία αυτοί θα συνταντηθούμε πολλοί, ικανοί και αποφασισμένοι να πετύχουμε.

ΗΠΑ & Κίνα: Ύβρις και Νέμεσις

Πριν μερικά χρόνια είχαμε μια συζήτηση στο YES και οι συμμετέχοντες, όλοι entrepreneurs και κανένας οικονομολόγος, καταλήξαμε στο ότι ο 21ος αιώνας θα είναι εκείνος της μεγάλης επιστροφής της Ευρώπης, για τον εξής απλό λόγο: Οι ΗΠΑ και η Κίνα διαπράττουν μια τεράστια ύβρι και νομοτελειακά θα ακολουθήσει η νέμεσις.

Ποια είναι η ύβρις των ΗΠΑ και της Κίνας;

- Η ύβρις των ΗΠΑ είναι ότι δημιουργούν πλούτο εκ του μηδενός. Εν άλλοις λόγοις, τυπώνουν χρήμα κατά βούληση εκμεταλλευόμενοι τη γεωπολιτική υπεροχή τους. Το χρήμα αυτό όμως είναι επίπλαστο υπό την έννοια ότι δεν ανταποκρίνεται σε αληθινό πλούτο και η γεωπολιτική υπεροχή τους δεν θα υφίσταται επ' άπειρον.

- Η ύβρις της Κίνας είναι από την άλλη ότι δημιούργησε μια πανίσχυρη παραγωγική μηχανή βασιζόμενη στην εξαθλίωση του ανθρώπινου δυναμικού και στην στέρηση της πολιτικής ελευθερίας του.

Η Ευρώπη σίγουρα αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα και προκλήσεις. Βλέπουμε ανεπαρκείς ανθρώπους να κατέχουν τους θεσμούς, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και αλλού. Βλέπουμε ακόμα κάποιες δυναμικές μειοψηφίες να επιχειρούν να αναβιώσουν το καρκίνωμα του εθνικισμού.

Παρά ταύτα, η αντικειμενική ανάλυση και αξιολόγηση δείχνει πως η Ευρώπη σήμερα σε σύγκριση με τις ΗΠΑ και την Κίνα έχει με διαφορά την ισχυρότερη οικονομία και έναν κοινωνικό ιστό πολύ ισχυρότερο από εκείνον των δυο κύριων ανταγωνιστών της.

Η ουσιαστική πολιτική ένωση με τη μορφή της Ομοσπονδίας είναι το μόνο τελικό βήμα στην κατεύθυνση της δημιουργίας μιας υπερδύναμης προόδου, ειρήνης, δικαιοσύνης, ισότητας και πολιτισμού.

Ότι καλύτερο είδε ποτέ η παγκόσμια ιστορία.

Από το ΤΙ στο ΓΙΑΤΙ: Οι σκέψεις μου για τις εκλογές της 6ης Μαΐου

Ασπρόπυργος,

5 Μαΐου 2012

Οι αυριανές εκλογές είναι αναμφίβολα ένα μεγάλο ορόσημο για όλους τους Έλληνες. Όλους εμάς που από το 1989 ακούμε ότι "κλείνει ο κύκλος της μεταπολίτευσης" και δυστυχώς τη μεταπολίτευση αυτή τη βλέπουμε να παραμένει εφτάψυχη και να επιβιώνει με όλες τις στρεβλώσεις της μέχρι σήμερα.

Ευτυχώς, αν μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει τη λέξη αυτή για τόσο δυσάρεστες καταστάσεις, η αποκάλυψη του επιπέδου της διαφθοράς, των υπόγειων χρηματοδοτήσεων και της διασπάθισης δημοσίου χρήματος που έγινε από το ΠαΣοΚ και τη Νέα Δημοκρατία σε συνδυασμό με την τραγωδία της οικονομικής κρίσης που απειλεί να στείλει την Ελλάδα 100 χρόνια πίσω, στη σφαίρα του τρίτου κόσμου, έφεραν οριστικά το τέλος της μεταπολίτευσης. Τα δραματικά μειωμένα ποσοστά των δυο "μιζοκομμάτων" στις αυριανές εκλογές θα επιβεβαιώσουν την αλλαγή σελίδας με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο.

Παρακολουθώντας τις ιστορικές αυτές εξελίξεις ο ελληνικός λαός, όλοι εμείς, καλείται αύριο να ψηφίσει. Είναι τώρα η στιγμή να φύγουμε από την ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής, να φύγουμε από διλήμματα τύπου Pepsi  ή Coka Cola, Ολυμπιακός ή Παναθηναϊκός, Ναι ή Όχι στο μνημόνιο, κλπ. Είναι η ώρα της αναλυτικής σκέψης, είναι η ώρα του ορθού λόγου.

Έχοντας αυτά στο μυαλό μου, σε ένα πρόσφατο post μου στο facebook είχα πει σχετικά με τις εκλογές της 6ης Μαΐου:

"Στις Εκλογές: Όχι σε ΠαΣοΚ/ΝΔ, όχι σε ΚΚΕ/ΣΥΝ/ΔημΑρ, όχι σε Καμμένους και Μητσοτάκηδες, όχι σε Φασισταριά, είτε ορίτζιναλ-χρυσά ή ημιτασιόν-λαϊκά! Τι μένει; Πολλές επιλογές: ΦΙΣ/Δράση, ΔηΞα!, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Οικολόγοι-Πράσινοι, κα. Ότι πιστεύει καθένας να το ψηφίσει! Αλλά να είναι κόμματα ειλικρινή και αυθεντικά. Να δώσουμε τέλος στην υποκρισία!"

Εξακολουθώ να υποστηρίζω ακλόνητα την άποψη αυτή. Επιλογές όπως οι Οικολόγοι - Πράσινοι, η Δράση, η Δημιουργία Ξανά!, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ακόμα και το νέο κόμμα των Πειρατών, έχουν χαρακτηριστικά αυθεντικότητας και ειλικρίνειας που πρέπει να τύχουν εκτίμησης και υποστήριξης από τον Ελληνικό λαό! Αυτό σε πλήρη αντίθεση με τα παλιά, παρωχημένα κόμματα της παρακμής και του λαϊκισμού που κυριάρχησαν τα τελευταία 40 χρόνια και ήρθε η ώρα να μπουν οριστικά στο παρελθόν.

Νομίζω όμως πως αξίζει να δούμε κάποια βαθύτερη ανάλυση της επιλογής μας για την ψήφο της 6ης Μαΐου. Πρέπει να μην μείνουμε στο "TI" αλλά να φτάσουμε στο "ΓΙΑΤΙ". Να φύγουμε από τον δρόμο της ποδοσφαιροποίησης της πολιτικής και τα ανύπαρκτα διλήμματα και να βαδίσουμε στον δρόμο του ορθολογισμού.

Να σας πω λοιπόν "γιατί" δεν θα ψηφίσω τα περισσότερα "παλιά" κόμματα που διεκδικούν την ψήφο μου.

- Δεν θα ψηφίσω το ΠαΣοΚ για να μην είμαι εγώ αυτός που θα δώσει την ευχαρίστηση στον Joseph Goebbels να βλέπει την τέχνη του να κερδίζει στη χώρα που γεννήθηκαν η Δημοκρατία και η Παρρησία. Το κόμμα αυτό που στη δεκαετία του '80 έβαλε τα θεμέλια της οικονομικής καταστροφής της χώρας οικοδομώντας μια οικονομία εξαγωγής κεφαλαίων δια μέσου του χρέους, το κόμμα αυτό που μέχρι χθες μας έλεγε ότι "λεφτά υπάρχουν", το κόμμα αυτό που έχοντας αποκτήσει μια απόλυτα οπορτουνιστική, νεοφιλελεύθερη λογική και κατέρχεται στις εκλογές με όνομα "σοσιαλιστικού κινήματος" - που όμως χρειάζεται να το φυλάει νυχθημερόν μια μεραρχία ΜΑΤ - αξίζει του χλευασμού μας και μόνο.

- Δεν θα ψηφίσω τη Νέα Δημοκρατία γιατί φέρει βαρύτατες ευθύνες για το κατάντημα της πολιτικής. Διότι και εκείνη αντελήφθη το "κυβερνώ" ως "διορίζω". Διότι και εκείνη όταν έπρεπε να πάρει τις στρατηγικές αποφάσεις και να τις υλοποιήσει, είχε "παρκάρει στο κράτος". Διότι ακόμα την πενταετία 2004-2009 έχασε τελείως τον έλεγχο της οικονομίας, ανέβασε εγκληματικά τα ελλείμματα και υποθήκευσε το μέλλον των επόμενων γενιών. Ακόμα χειρότερα όμως δεν της συγχωρώ με τίποτα που δέχεται ακόμα και σήμερα να συνδιαλέγεται με τα ακροδεξιά, μέχρι και φασιστικά στοιχεία. Δεν είναι δυνατόν ο διάδοχος του Μιχαλολιάκου στην προεδρεία της Νεολαίας ΕΠΕΝ,  προσωπική επιλογή του δικτάτορα Παπαδόπουλου - ο τσεκουροφόρος Μάκης Βορίδης να είναι στα ψηφοδέλτια του κόμματος που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Όχι, δεν μπορεί να νομιμοποιείται η ατζέντα του νεοναζισμού από το κόμμα που επανέφερε τη δημοκρατία στη χώρα μας.

Σημειώνω πως η κοινή λογική λέει πως μετά την αποκάλυψη ότι τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ελάμβαναν υπόγειες, παράνομες χρηματοδοτήσεις από διεθνή και εγχώρια επιχειρηματικά κέντρα θα έπρεπε να είχαν τεθεί εκτός νόμου και να έχει απαγορευτεί η κάθοδός τους στις εκλογές.

- Δεν θα ψηφίσω ΚΚΕ γιατί δεν μπορώ να υποστηρίξω κόμματα που προωθούν το απόλυτο μονοπώλιο. Δεν είναι δυνατόν 20+ χρόνια μετά την πτώση του λεγόμενου "υπαρκτού σοσιαλισμού" το ΚΚΕ ακόμα να υμνεί τον Στάλιν και τις "επιτυχίες" του. Πολύ χειρότερα το ΚΚΕ - για να ακριβολογούμε, η ηγεσία του - έχει παρεκτραπεί σε μια μεσαιωνικού τύπου τακτική που μόνο η Καθολική Εκκλησία της ιστορικής αυτής περιόδου μπορεί να συναγωνιστεί. Τι μας λέει το ΚΚΕ; Λέει ότι μέχρι να έρθει η λαϊκή κυριαρχία, δεν μπορεί να γίνει τίποτα. Ο καπιταλισμός δεν αλλάζει, πάντα αυτός ήταν, απλώς τώρα έδειξε το πραγματικό του πρόσωπο. Δεν έχει νόημα οποιαδήποτε προσπάθεια ουσιαστικής βελτίωσης των πραγμάτων για τα λαϊκά στρώματα, την εργατική τάξη. Είναι πολύ φυσιολογικό που η Αλέκα Παπαρήγα δεν θέλει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης. Θα ήταν σαν να γινόταν η Δευτέρα Παρουσία την εποχή του παπικού μεσαίωνα. Είπαμε, δεν μπορεί να γίνει τίποτα! Μέχρι να γίνει η Δευτέρα Παρουσία - συγγνώμη, μέχρι να έρθει η λαϊκή κυριαρχία - εμείς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να οργανωνόμαστε στο ΠΑΜΕ, να κλείνουμε κανένα λιμάνι και να αγοράζουμε κουπονάκια ενίσχυσης. Α, και για να μην ξεχνιόμαστε: Όπως οι παπάδες του μεσαίωνα "ευλογούσαν" το κρέας και το έκαναν "νηστίσιμο" έτσι και το ΚΚΕ μπορεί να "ευλογεί" απολύσεις και άλλες παρόμοιες τακτικές στον Ριζοσπάστη διότι γίνονται για "καλό σκοπό". Τέλος, πάντα στη λογική του παπικού μεσαίωνα, το ΚΚΕ άρχισε να μοιράζει και "συγχωροχάρτια", όπως έκανε για τον Άρη Βελουχιώτη και τον Νίκο Ζαχαριάδη. Άντε σύντροφοι, συγχωρείστε και κανέναν εν ζωή.

- Δεν θα ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ, παρότι το έκανα τόσο το 2007 όσο και το 2009, γιατί έχει εγκλωβιστεί σε ιδεολογικές αγκυλώσεις και φλερτάρει με το λαϊκισμό. Είναι πολύ κρίμα για μια δύναμη που θα μπορούσε να εκφράσει το προοδευτικό ρεύμα ενός νέου ανθρωπισμού, που θα μπορούσε να αναπτύξει μια νέα προοδευτικότητα βασισμένη στην ανάπτυξη μιας σχέσης του υποκειμένου με το αντικείμενο της  εργασίας του έχουσα στο επίκεντρο τη δημιουργία. Αντίθετα έχει εγκλωβιστεί σε λαϊκιστικές κορώνες για το "απεχθές" χρέος, που ακόμα και αν είναι έτσι είναι σύμπτωμα - όχι αιτία του προβλήματος. Θα ήθελα πραγματικά πολύ να δω το ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα να μας καλούν να γίνουμε όλοι μάστορες και να στοχοποιούσε την οικονομική ολιγαρχία που είναι η κύρια υπεύθυνη για τα δεινά του τόπου & του λαού μας. Αντί αυτού, ακούω ρητορείες κενές ουσιαστικού περιεχομένου. Βλέπω στόχευση στο συναίσθημα ενώ αυτό που χρειαζόμαστε είναι ο ορθός λόγος. Δάκρυσα ακούγοντας τον Μανώλη Γλέζο να λέει την ιστορία του μεγάλου αγωνιστή Μάθιου Πόταγα. Τι μας λέει σήμερα ο Μάθιος Πόταγας; Μας λέει πως όσο και αν είμαστε λίγοι και μόνοι, πρέπει να κάνουμε το σωστό για τον τόπο. Ποιο είναι το σωστό για τον τόπο και το λαό σήμερα; Είναι η άρση των απαράδεκτων στρεβλώσεων, είναι η διάλυση της οικονομικής ολιγαρχίας και τα εγκληματικά χαρακτηριστικά, είναι η ανάπτυξη ενός νέου οικονομικού παραγωγικού μοντέλου με έμφαση στη δημιουργικότητα και τη δικαιοσύνη. Ο ΣΥΡΙΖΑ δυστυχώς στο πρόγραμμα και τη ρητορική του αγνοεί τον Μάθιο Πόταγα.

- Δεν θα ψηφίσω ΛΑΟΣ ούτε Ανεξάρτητους Έλληνες γιατί είμαι οπαδός του ορθού λόγου και αντίπαλος του λαϊκισμού. Ότι στην ελληνική πολιτική σκηνή του 21ου αιώνα θα πρωταγωνιστούσε ο λαϊκισμός ήταν κάτι που πραγματικά δεν το ανέμενα. Το ποσοστό ψήφων που θα λάβουν τα κόμματα αυτά το παίρνω ως ένα ισχυρό μήνυμα ότι πρέπει να ενισχύσουμε την Παιδεία στη χώρα μας.

- Δεν θα ψηφίσω Χρυσή Αυγή διότι η θέση των νεοναζί, των φασιστών και των μπράβων την νύχτας είναι στη φυλακή και όχι στο κοινοβούλιο. Είναι η θέση που αργά ή γρήγορα θα βρεθούν, ακολουθώντας το παράδειγμα των προτύπων τους. Όσο για αυτούς που σκέφτονται να ψηφίσουν εθνικοσοσιαλισμό, τους προτείνω να πάνε μια βόλτα μέχρι τη Δρέσδη της Γερμανίας. Η απόλυτη καταστροφή και η πλήρης διάλυση περιμένουν τους λαούς που θα πιστέψουν ότι είναι οι "εκλεκτοί" και θα ακολουθήσουν τον εθνικοσοσιαλισμό. Πέρα από το ηθικό σκέλος του θέματος, είναι και θέμα επιβίωσης. Η υιοθέτηση του εθνικοσοσιαλισμού έστω και από μικρή μερίδα του λαού θα μας οδηγήσει με μαθηματική ελπίδα στην καταστροφή.

- Δεν θα ψηφίσω την Ντόρα Μπακογιάννη ούτε τη Λούκα Κατσέλη. Δεν πρόκειται ποτέ έμπρακτα να επικροτήσω τη μεταμφίεση του "παλιού" ως "νέο". Αυτός ο πολιτικός μεταμορφισμός είναι που ευθύνεται για την κατάντια της Ελληνικής Δημοκρατίας. Αυτός ο πολιτικός μεταμορφισμός είναι ότι πιο συντηρητικό, ότι πιο στρεβλό, ότι πιο σάπιο σε τελική ανάλυση έχει δώσει το πολιτικό σύστημα. Λυπάμαι που κάποιοι αντικειμενικά αξιόλογοι συμπολίτες μας έχουν ακολουθήσει Λούκα & Ντόρα, τον δρόμο δηλαδή της πολιτικής & οικονομικής ολιγαρχίας. Κάνουν λάθος μεγάλο, ευελπιστώ να το καταλάβουν σύντομα. Το παλιό δεν γίνεται να αναβαπτιστεί ως νέο.

- Δεν θα ψηφίσω τον Φώτη Κουβέλη διότι εκφράζει το χειρότερο πρόσωπο της ελληνικής αριστεράς. Είναι ο "Σημίτης του Συνασπισμού". Μιλάει πολύ μα δεν λέει τίποτα. Μας καλεί να τον ψηφίσουμε γιατί είναι συμπαθής, όμως όπως μου έλεγε και υποψήφιος βουλευτής του όταν τον ρώτησα "μα καλά, και αν μπείτε στην κυβέρνηση τι θα κάνετε;" μου απάντησε εύγλωττα "τα ίδια αλλά με πιο ανθρώπινο πρόσωπο". Δεν ξέρω τι να πω πια με αυτήν την ιδεολογική & πολιτική παρακμή. Πάνω απ'όλα όμως δεν θα ψηφίσω Κουβέλη λόγω της Ρεπούση. Όποιος μιλά για "συνωστισμό στο λιμάνι της Σμύρνης" δεν είναι ούτε αριστερός ούτε φιλελεύθερος, είναι φασίστας.


Με βάση την παραπάνω ανάλυση ΠαΣοΚ, Νέα Δημοκρατία, ΚΚΕ, ΣυΡιζΑ, Δημ.Αρ., ΛΑΟΣ, Αν.Ελλ., Χ.Α, Δη.Συ. και Κοιν.Συμ. δεν μπορούν καμία περίπτωση να αποτελέσουν ορθολογικές επιλογές της ψήφου μας. Τι μένει; 

Από τα μικρότερα κόμματα αυτά που νομίζω πως αξίζουν οπωσδήποτε της προσοχής μας είναι τα ακόλουθα:

1. Οικολόγοι Πράσινοι
2. ΑΝΤΑΡΣΥΑ
3. Πειρατές
4. Δράση
5. Δημιουργία Ξανά!

Πιστεύω πως ψήφος σε οποιοδήποτε από τα κόμματα αυτά έχει ορθολογικά χαρακτηριστικά και ΔΕΝ είναι "χαμένη ψήφος".

Ποιο από τα πέντε αυτά κόμματα όμως; Καθένας ας αποφασίσει με βάση τα κριτήριά του ως προς το σημαντικό και καλό για το λαό και τον τόπο! Με απόλυτη ειλικρίνεια, όχι μόνο σέβομαι αλλά και υποστηρίζω ψήφο σε οποιοδήποτε από αυτά τα κόμματα ως αποτέλεσμα ορθού λόγου.

Όσον αφορά τη δική μου προσωπική ανάλυση και επιλογή, έχει ως ακολούθως:

1. Οικολόγοι Πράσινοι: Το διεθνές κίνημα της οικολογίας από την σκοπιά της βιώσιμης οικονομικής ανάπτυξης, της ορθολογικής χρήσης των φυσικών πόρων και της κοινωνικής δικαιοσύνης κινείται αναμφισβήτητα στη σωστή κατεύθυνση. Στην Ελλάδα όμως περιμέναμε περισσότερα. Από τις Ευρωεκλογές που οι Οικολόγοι Πράσινοι πέτυχαν την είσοδό τους στην Ευρωβουλή, οι προσδοκίες ήταν πολύ μεγάλες. Οι δικές μου δεν έχουν καλυφθεί. Αυτό που περίμενα ήταν η πρόταση ενός συγκεκριμένου οικονομικού μοντέλου βιώσιμης ανάπτυξης, η προαγωγή της επιχειρηματικότητας με σεβασμό στο περιβάλλον. Περίμενα και ισχυρότερη αντίδραση στη γελοιότητα της επιδοτούμενης επιχειρηματικότητας των ΑΠΕ, η οποία ούτε βιώσιμη ενεργειακή υποδομή δημιουργεί ούτε ορθολογική διαχείριση των κοινωνικών πόρων αποτελεί.

2. ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Έχω μεγαλώσει σε μια οικογένεια που έχει δώσει το αίμα της για τον κομμουνισμό και που προδόθηκε από την κομματική γραφειοκρατία. Πιστεύω στην κοινοκτημοσύνη ως ύψιστο επίπεδο κοινωνικού & πολιτικού πολιτισμού. Αντιλαμβάνομαι πλήρως πόσο δύσκολο είναι να πραγματωθεί. Πιστεύω ότι πρώτα πρέπει να λειτουργήσει σωστά η αστική δημοκρατία, να λειτουργήσει αποτελεσματικά η παιδεία, να προαχθούν τα κοινωνικά ιδεώδη της συνεργασίας, της ισότητας και στη συνέχεια να προχωρήσουμε σε αλλαγή του κοινωνικού μοντέλου. Υπό το πρίσμα αυτό, οι απόψεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έρχονται για μένα από ένα μακρινό - όμως πολύ ευτυχισμένο - μέλλον. Μου αρέσει πολύ που μιλά για τον "σοσιαλισμό που δεν ζήσαμε" σε αντίθεση με την ηγεσία του ΚΚΕ που προσπαθεί να κάνει τη νύχτα-μέρα με το σοβιετικό έκτρωμα. Συνοπτικά, όποιος πραγματικά πιστεύει στο εφαρμόσιμο των ιδεών του κομμουνισμού πρέπει να ψηφίσει ΑΝΤΑΡΣΥΑ, είναι μακράν η πιο αυθεντική και ειλικρινής φωνή του χώρου. Θα ήθελα πολύ να τη δω να πρωταγωνιστεί στη δημιουργία ενός νέου συνεταιριστικού κινήματος. Θα ήθελα ακόμα να τη δω να στηλιτεύει την στρέβλωση της σχέσης του υποκειμένου με το αντικείμενο της εργασίας του.

3. Κόμμα Πειρατών: Πραγματικά αξιόλογη πρωτοβουλία που πρέπει να τη δούμε πολύ προσεκτικά. Οι αξίες τους είναι βαθιά δημοκρατικές και αναμφίβολα προοδευτικές. Είμαι βέβαιος πως το Κόμμα Πειρατών θα εξελιχθεί σε έναν από τους φορείς προοδευτικού λόγου του τόπου μας. Αυτό που δεν βλέπω ξεκάθαρα είναι μια σαφής, βιώσιμη πολιτική & οικονομική στρατηγική. Ευελπιστώ να βγουν ενισχυμένοι από τις εκλογές, να συνεχίσουν με το ίδιο και περισσότερο ενθουσιασμό και να αναπτύξουν συγκεκριμένες δράσεις & προτάσεις. Σε κάθε περίπτωση η θέση ότι η επανάσταση της πληροφορίας μπορεί να οδηγήσει σε αναβίωση της άμεσης δημοκρατίας είναι στρατηγικά σωστή και ας μου επιτραπεί να αναφέρω ένα σχετικό άρθρο μου του 2006 με τίτλο "Διαδίκτυο, ψηφιακή ελευθερία και άμεση δημοκρατία"

Αφού λοιπόν παρουσίασα τις παραπάνω σκέψεις μου για Οικολόγους, ΑΝΤΑΡΣΥΑ και Πειρατές, αφού ακόμα επαναλάβω ότι θεωρώ ψήφο σε όποιο από τα κόμματα αυτά ως πράξη ορθολογική που χρήζει σεβασμού και στήριξης από όλους, ας έρθω στις δυο τελευταίες επιλογές οι οποίες είναι πλησιέστερες όλων στα πιστεύω μου: Η Δράση και η Δημιουργία Ξανά.

Δεν θυμάμαι ποτέ να έχω προβληματιστεί περισσότερο για μια επιλογή. Χθες στο twitter είπα πως σκέφτομαι να ψηφίσω τη Δημιουργία Ξανά και είχα αντιδράσεις από διάφορους χώρους, συμπεριλαμβανομένων ανθρώπων που σέβομαι και εκτιμώ βαθιά. Θέλω με απόλυτα κατηγορηματικό τρόπο να πω ότι δεν θεωρώ πως Δράση & Δημιουργία Ξανά είναι σε κάποια κόντρα, σε αντιπαλότητα. Το ίδιο και με τα υπόλοιπα τρία κόμματα που παρουσίασα πιο πάνω. Αντίπαλός μας είναι τα μιζοκόμματα ΠαΣοΚ & ΝΔ, αντίπαλός μας είναι τα πολιτικά απολιθώματα της αριστεράς & της δεξιάς, αντίπαλός μας είναι τα μπάζα της μεταπολίτευσης.

Ο Μανώλης Γλέζος, σε άλλο context βέβαια που νομίζω σχολίασα επαρκώς παραπάνω, είπε κάτι πολύ σωστό. Υπάρχουν αντίπαλοι, υπάρχουν και σύμμαχοι. Μεταξύ των συμμάχων υπάρχουν και κάποιοι με (ελαφρώς) διαφορετικές απόψεις. Αυτή νομίζω είναι η κατάσταση με τη Δράση & τη Δημιουργία Ξανά.

Η προσωπική μου επιλογή παραμένει η Δημιουργία Ξανά. Γιατί; Γιατί είναι start-up! Τι εννοώ με αυτό; Κάτι βαθιά πολιτικό: Όταν ζητάς τη μεγάλη επιστροφή των Πολιτών στην Πολιτική, όταν μιλάς στην κοινωνία και καλείς τον κόσμο να ανακτήσει την ιδιότητα του πολίτη, πρέπει να είσαι προετοιμασμένος για αυτό που ονομάζουμε "learning curve", ένα στάδιο δηλαδή ωρίμανσης της πολιτικής σκέψης και του πολιτικού λόγου. Το στάδιο αυτό είναι πράγματι πολύ επικίνδυνο καθώς η προσπάθεια μπορεί να εκτραπεί σε κατευθύνσεις πολύ διαφορετικές από αυτές που είχαν στο μυαλό τους οι ιδρυτές.

Ειδικά στη Δημιουργία Ξανά είδα θέσεις για το μεταναστευτικό οι οποίες με βρίσκουν κάθετα αντίθετο. Θέλω να πιστεύω πως είναι ένα δείγμα ανωριμότητας που είναι πολύ φυσιολογικό σε κόμμα που έχει ζωή λίγων εβδομάδων. Η ουσία όμως είναι πως η Δημιουργία Ξανά πραγματώνει δυο στρατηγικές επιλογές - μονόδρομους για την έξοδο από την κρίση που δεν είναι άλλες από την επιστροφή των Πολιτών στην Πολιτική και την ανάπτυξη μιας νέας σχέσης με την εργασία που θα έχει στο επίκεντρο τη δημιουργία με την επιχειρηματικότητα, όχι σαν ιδιοτέλεια, όχι σαν "κάνω εταιρεία", όχι σαν ταξικό ή κληρονομικό προνόμιο, αλλά ως μια μαζική, καθολική κοινωνική επιλογής ως μια στάση ζωής που θα οδηγήσει τον καθένα μας να προσφέρει στην κοινωνία ότι μπορεί βάσει των δυνατοτήτων του και να περιμένει να λάβει ότι την κοινωνία ότι χρειάζεται σύμφωνα με τις ανάγκες του.

Η Δράση είναι μια υγιής κίνηση. Ο Στέφανος Μάνος στη δύση του πολιτικού του κύκλου κινείται σε πολύ σωστό δρόμο. Χωρίς να γνωρίζω λεπτομέρειες, ως εξωτερικός παρατηρητής εκλαμβάνω την άρνηση συνεργασίας με τη ΔΗ.ΣΥ., δηλαδή η απόδειξη ότι λέει αλήθεια όταν μιλά για αλλαγή κουλτούρας και νοοτροπίας, ήταν ένα μεγάλο βήμα μπροστά. Όπως ο ίδιος ο Στέφανος Μάνος είχε πει, οι αρχιερείς της προηγούμενης θρησκείας δεν μπορούν να θεμελιώσουν τη νέα θρησκεία που χρειαζόμαστε. Η πράξη αυτή μου απάντησε και ένα άλλο μεγάλο ιστορικό μου ερώτημα, για το πως ο Μάνος είχε βρεθεί στο ψηφοδέλτιο επικρατείας του ΠαΣοΚ. Υποθέτω η αλλαγή αυτής στάσης μάλλον σημαίνει ότι έχει μετανιώσει και αυτό είναι πολύ σημαντικό.

Γιατί λοιπόν επιλέγω Δημιουργία Ξανά και όχι Δράση; Κυρίως γιατί η επιλογή αυτή περιέχει έναν ισχυρό συμβολισμό για την επιστροφή των Πολιτών στην Πολιτική που είναι η κορυφαία προϋπόθεση για τη διάσωση της χώρας.

Δεν είμαι σίγουρος αν Δημιουργία Ξανά, Δράση, Οικολόγοι  Πράσινοι, ΑΝΤΑΡΣΥΑ και Κόμμα Πειρατών θα είναι όλοι στη Βουλή της 7ης Μαΐου. Πιστεύω πως δυο ή τρεις από αυτούς όντως θα είναι και θα επηρεάσουν θετικά της εξελίξεις.

Αυτό για το οποίο είμαι ΑΠΟΛΥΤΑ ΒΕΒΑΙΟΣ είναι πως τα κόμματα αυτά έχουν ήδη κατακτήσει την ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΉ & ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΗΓΕΜΟΝΙΑ και είναι μόνο θέμα χρόνου, λίγου μάλιστα, αυτό να αποτυπωθεί και στους κοινοβουλευτικούς συσχετισμούς.

Κλείνω το μακροσκελές αυτό κείμενο εκφράζοντας τη μεγάλη μου αισιοδοξία ότι η επιστροφή των Ελλήνων στη Πολιτική όχι μόνο θα σώσει την Ελλάδα από την επερχόμενη καταστροφή αλλά θα σηματοδοτήσει την επιστροφή της Ευρώπης στην Πολιτική με εξαιρετικά θετικές συνέπειες στη ζωή όλων μας.

Αγωνιστικά και αισιόδοξα,

Δημήτρης Τσίγκος

Η επικαιρότητα του Βελεστινλή και η Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση

Από όλη την ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 αναμφίβολα ξεχωρίζει η ανεπανάληπτη φυσιογνωμία του Ρήγα Βελεστινλή για δεκάδες λόγους, πάνω απ'όλα όμως γιατί η εμπνευσμένη σκέψη του είναι σήμερα περισσότερο επίκαιρη από ποτέ.

Με την πτώση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας ξεκίνησε ένας σκοτεινός ιστορικός κύκλος για την Ανατολική Ευρώπη την στιγμή που η Δυτική έμπαινε στην Αναγέννηση η οποία με εφαλτήριο τον Πολιτισμό οδήγησε και στην πολιτική της αναγέννηση με τη Γαλλική Επανάσταση το 1789.

Ο Βελεστινλής θέλησε με τον Λόγο και την Δράση του να αναπαράξει τη Γαλλική Επανάσταση στην Ανατολική Ευρώπη. Να δημιουργήσει δηλαδή ένα ισχυρό, Ευρωπαϊκό Δημοκρατικό κράτος στην Ανατολή, μια νέα υπερδύναμη από το Δούναβη μέχρι την Κρήτη. Τη δημοκρατική εξέλιξη της Βυζαντινής αυτοκρατορίας.

Δυστυχώς, κοντόφθαλμες πολιτικές των Ευρωπαϊκών δυνάμεων εμπόδισαν την πραγμάτωση του οράματος του Βελεστινλή. Αντί για το ισχυρό, Ανατολικό Ευρωπαϊκό κράτος οδηγηθήκαμε σε μια σειρά  μίζερων προτεκτοράτων που πήραν τη θέση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η Ελλάδα, η Βουλγαρία, η Ρουμανία, η Σερβία, η Αλβανία, κλπ, παρέμειναν μικρά και αδύναμα πιόνια των Δυτικών & Κεντρικών δυνάμεων της Ευρώπης.

Μικρά και αδύναμα πιόνια παραμένουν μέχρι σήμερα.

Τις συνέπειες αυτής της πολιτικής τις πλήρωσαν πολύ ακριβά οι Λαοί της Ευρώπης, τις πληρώνουν ακόμα και σήμερα. Η Γεωπολιτική και η Γεωοικονομία επιτάσσουν ακόμα την ανάγκη για έναν ισχυρό πόλο στην Ανατολική Ευρώπη.

Είτε σαν αυτόνομο κράτος στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ή σαν μια ισχυρή Περιφέρεια στην Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία, το όραμα για ένωση, δημοκρατία και ανάπτυξη στην Ανατολική Ευρώπη είναι περισσότερο επίκαιρο από ποτέ.

Όπως πολύ σωστά οραματίστηκε ο Βελεστινλής, η αποκατάσταση της ισορροπίας και ισοτιμίας μεταξύ Δύσης και Ανατολής είναι μια ιστορική αναγκαιότητα για την πραγμάτωση της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης.

Τι δεν είπε ο Λουκάς Παπαδήμος

Παρακολούθησα χθες, όπως πιστεύω οι περισσότεροι Έλληνες, το διάγγελμα του Πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου. Είπε πολλά και ενδιαφέροντας, επικεντρώνοντας στο πόσο σημαντικό είναι να αποφευχθεί η άτακτη χρεοκοπία της χώρας και η έξοδος από το ευρώ. Είπε πως οι θυσίες για το νέο χρηματοδοτικό πρόγραμμα είναι μάλλον ασήμαντες μπροστά στην καταστροφή που θα έρθει χωρίς αυτό.

Δεν έχει άδικο.

Ο Πρωθυπουργός όμως, ελπίζω λόγω των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει και όχι λόγω σχετικής πίστης του, δεν είπε πολλά πράγματα που έχουν μεγάλη σημασία για να καταλήξει κανείς με όρους ορθού λόγου στο δέον γενέσθαι.

1) Σχετικά με τον χρόνο διαπραγμάτευσης με την ΕΕ 


Τώρα πια είναι πολύ αργά για οποιαδήποτε διαπραγμάτευση. Η ώρα της διαπραγμάτευσης ήταν τα τέλη του 2009 ή οι αρχές του 2010. Διαπραγμάτευση εκ των υστέρων, είναι απλά ένα λαϊκισμός.

2) Σχετικά με την ουσία της διαπραγμάτευσης


Η μοναδική βιώσιμη θέση που θα μπορούσε να έχει η Ελλάδα, η οποία θέση ταυτόχρονα είναι και ότι καλύτερο για την Ευρώπη, είναι η άμεση, ταχεία εξέλιξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία. Με ενιαίο προϋπολογισμό, ενιαίο υπουργείο οικονομικών, ενιαία αμυντική πολιτική, ενιαίες πολιτικές υγείας και παιδείας. Αυτή ήταν η προοδευτική απάντηση στην κρίση και θα βρίσκαμε συνομιλητές σε όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες.

Ακόμα και σήμερα αυτή είναι η μόνη βιώσιμη, προοδευτική λύση.

3) Σχετικά με τον φόβο που υποτίθεται πως έχουν (πλέον) οι Ευρωπαίοι για μια άτακτη ελληνική χρεοκοπία 


Λένε διάφοροι πως αν αφήσουμε τα πράγματα στην τύχη τους και δεν κάνουμε τίποτα, η ΕΕ και πάλι θα μας σώσει διότι φοβάται τις συνέπειες της χρεοκοπίας μας, το φαινόμενο-ντόμινο, κλπ. 

Πρόκειται για μια από τις μεγαλύτερες ανοησίες που έχουν ειπωθεί ποτέ. 

4) Σχετικά με την αντίδραση της ΕΕ στην άτακτη ελληνική χρεοκοπία

Είμαι βέβαιος πως η καταστροφή της Ελλάδας θα ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να καμφθούν "σε ένα βράδυ" οι αντιρρήσεις στο Βορρά για έκδοση νέου χρήματος και οι αντιρρήσεις στο Νότο για ενιαία διαχείριση οικονομικών. 

Σε ένα βράδυ λοιπόν, καταστρεφόμενοι εμείς θα βοηθήσουμε τους Ευρωπαίους αδερφούς μας να υλοποιήσουν το όραμα της πραγματικά ενωμένης Ευρώπης - Μόνο που εμείς δεν θα είμαστε μέρος της. 

Πώς θα υλοποιηθεί αυτό; Πολύ απλά. Θα ακούσουμε ότι η ΕΚΤ προέβη στην έκδοση ενός "ευρω-ομολόγου" ύψους 5 τρισ. ευρώ, το οποίο θα μεγαλώσει αν χρειαστεί, με το οποίο θα καλυφθούν οι ανάγκες Ιταλίας, Ισπανίας, Πορτογαλίας, ακόμα και της Γαλλίας ή οποιασδήποτε άλλης χώρας χρειαστεί, ενώ ταυτόχρονα ένας Ευρωπαίος αξιωματούχος θα αναλάβει "υπερ-υπουργός οικονομικών" όλης της ευρωζώνης. Όλα αυτά ενώ οι Έλληνες θα εκλιπαρούμε να τυπώσουμε δραχμούλες για να τις κάνουμε μετά ταπετσαρία.

5) Σχετικά με την "αλλαγή στάσης" της ΕΕ και τη "χαμένη υπομονή των Εταίρων μας"

Με τι "έχουν χάσει την υπομονή τους οι Ευρωπαίοι" λοιπόν; Με αυτούς με τους οποίους εμείς οι Έλληνες θα έπρεπε να έχουμε χάσει προ πολλού την υπομονή μας. Με την ένοχη, κλεπτοκρατική κάστα των Αθηνών η οποία με μια βαθιά αντι-ευρωπαϊκή, μέχρι και ανθελληνική θα μπορούσε να πει κανείς, ατζέντα, υποστηρίζει τα συμφέροντα μιας συντηρητικής οικονομικής ολιγαρχίας λαμβάνοντας παράλληλα ένα τμήμα από τα αποφάγια της και δεχόμενη ευχάριστα το ναρκωτικό της εξουσίας.

6) Σχετικά με το δέον γενέσθαι για τους Έλληνες Πολίτες

Ο Πρωθυπουργός λοιπόν δεν είπε το σημαντικότερο: Χωρίς ουσιαστική πολιτική αλλαγή, χωρίς μια "νέα αποχουντοποίηση" οποιαδήποτε θυσία θα πάει χαμένη. Ταυτόχρονα, μια ουσιαστική πολιτική αλλαγή θα προκαλούσε ενθουσιασμό στους Ευρωπαίους εταίρους μας και θα λαμβάναμε στήριξη ειλικρινή, μεθοδική και ουσιαστική.

Ποιό είναι λοιπόν το δέον γενέσθαι;

- Ψήφιση του νέου χρηματοδοτικού προγράμματος

- Σχηματικός ολιγομελούς κυβέρνηση εθνικής συνεννόησης που θα εξαντλήσει την τετραετία

- Θέση των μιζοκομμάτων εκτός νόμου

- Επιβολή έκτακτης εισφοράς κακοδιοίκησης σε όσους είχαν τις τύχες της χώρας από το '74 και μετά

- Εκπόνηση ενός μακρόπνοου, ουσιαστικού αναπτυξιακού σχεδίου βάσει των στρατηγικών ανταγωνιστικών πλεονεκτημάτων που δίνει η γεωοικονομία και η γεωπολιτική στη χώρα μας

- Προώθηση με όλα τα μέσα, διπλωματικά, πολιτικά, επικοινωνιακά, οικονομικά, κ.α., του οράματος για μια ουσιαστικα ενωμένη Ευρώπη, για την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία

Αυτά δεν μας είπε ο Πρωθυπουργός χθες, αυτά - ελπίζω - να μας πει αύριο. Αν μείνουμε στα μέτρα και δεν αντιμετωπίσουμε την ουσία του προβλήματος, απλά θα έχουμε κάνει ακόμα έναν κύκλο στο "γύρο του θανάτου" της Ελλάδας.

Ποιους συμφέρει η επιστροφή στην δραχμή

Έχουμε αναρωτηθεί ποιους όντως συμφέρει άραγε η επιστροφή στην δραχμή;

Είναι αλήθεια ότι γυρνώντας στην αγαπημένη μας δραχμούλα θα μπορέσουμε να υποτιμήσουμε το νόμισμά μας και ξαφνικά δεν θα προλαβαίνουμε να κάνουμε εξαγωγές ή μήπως η παραγωγική βάση της χώρας είναι εντελώς αποδιαρθρωμένη και όσο κι αν ρίξουμε τα κόστη, δεν υπάρχει προϊόν να εξαχθεί;

Αν αναζητήσουμε τον ορθό λόγο θα δούμε ότι η επιστροφή στη δραχμή συμφέρει κύρια δυο ομάδες:

Α) Το μεγάλο κεφάλαιο που τώρα έχει ευρώ στην Ελβετία ή σε άλλους φορολογικούς παραδείσους ανά τον κόσμο. Αμέσως μετά την υποτίμηση (ή τις διαδοχικές υποτιμήσεις, για να είμαστε ακριβείς), το μεγάλο αυτό κεφάλαιο θα μπορέσει να αποκτήσει την κυριότητα των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας έναντι εξευτελιστικού τιμήματος.

Β) Την κακιστοκρατία, το ένοχο πολιτικό-οικονομικό σύστημα, που τυπώνοντας δραχμές θα συνεχίζει να εξαγοράζει συνειδήσεις (ενώ είναι πια προφανές ότι με το ευρώ δυσκολεύεται πολύ - για 'εξωτερικούς' με το σύστημα λόγους).

Εκτίμησή μου είναι πως τι γκρίζο "ιδιωτικοδημόσιο", η ένοχη οικονομικο-πολιτική (τρόπος του λέγειν "πολιτική") συμμαχία, δεν θα σταματήσουν αν δεν μας βγάλουν από το ευρώ.

Μοναδική λύση όπως πολλές φορές είπα, η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία.

Έχει σημάνει η ώρα της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας

Η λύση, η μοναδική βιώσιμη λύση, η μοναδική δημοκρατική λύση, είναι η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία με μια Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση δημοκρατικά εκλεγμένη από όλους τους Ευρωπαίους Πολίτες.

Σκεφθείτε το.

Δεν σας κάνει εντύπωση που κανείς από το ένοχο πολιτικό προσωπικό δεν ανοίγει αυτήν τη συζήτηση; Που κανείς δεν την ανοίγει ούτε στις ένοχες ολιγαρχίες που κυβερνούν Γερμανία και Γαλλία, ονειρευόμενες να ηγεμονεύουν των Ευρωπαίων; Ούτε το ΔΝΤ, ούτε οι ΗΠΑ κανείς.


Αυτήν την στιγμή, εδώ και κάποια χρόνια για την ακρίβεια, η Ευρώπη (άρα και εμείς) είναι *συνειδητά* σε γκρίζα ζώνη. Θέλει να είναι και με τον χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ. Και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο. Και "εθνική ανεξαρτησία" και "ευρωπαϊκή ολοκλήρωση".

Αναποφασιστικότητα δηλαδή. Διστακτικότητα να γίνει το "δέον γενέσθαι".

Αποτέλεσμα; Το χάος που όλοι βιώνουμε.


Η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία είναι η μόνη λύση. Η ισχύς εν τη ενώσει. Το πρόβλημα δεν είναι ελληνικό, είναι ευρωπαϊκό.

Έχει σημάνει η ώρα της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας.

Aναζητώντας τον Ορθό Λόγο: Μια συγκεκριμένη πρόταση εξόδου από την κρίση

Η πολιτική & οικονομική κρίση που διανύουμε απειλεί να καταστρέψει τόσο όλους εμάς όσο και τις επόμενες γενιές. Η αγανάκτηση είναι ένα πρώτο βήμα που όμως δεν θα οδηγήσει πουθενά αν δεν ακολουθήσει μια συγκεκριμένη, βιώσιμη πολιτική & οικονομική πρόταση.

Όσον αφορά το "απεχθές" ή όχι του χρέους, δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν ισχύει αυτό που λέγεται από πολλούς, ότι δηλαδή "τα ελληνικά δάνεια έχουν πληρωθεί 15 ή 20 ή παραπάνω φορές του αρχικού κεφαλαίου [δηλαδή 95%είναι τόκοι σε βάθος 2 ή 3 ή παραπάνω δεκαετιών]". Γενικά, θα δεχόμουν εύκολα ότι μεγάλο τμήμα του ελληνικού χρέους είναι ίσως ανήθικο, δύσκολα όμως ότι είναι παράνομο ή παράτυπο.

Επίσης, κάτι αντίστοιχο μπορούμε να πούμε και για τις αμυντικές δαπάνες: Μεγάλο τμήμα του χρέους πήγε σε αμυντικές δαπάνες, άρα εμμέσως επέστρεψε στους δανειστές, όμως σήμερα ούτε ιδιαίτερα αξιόμαχες ένοπλες δυνάμεις έχουμε, ούτε τη γεωπολιτική στήριξη των δανειστών μας έναντι των δυνάμεων εκείνων που μας απειλούν.

Είναι σίγουρα πολύ ελκυστικό να κάνεις "διαγραφή χρέους". Η γνώμη μου όμως είναι πως αν δει κανείς όλους τους γεωπολιτικούς παράγοντες [Τουρκία, Βαλκάνια, Μέση Ανατολή, Βόρεια Αφρική] και τη δυναμική της ελληνικής οικονομίας, θα καταλάβει ότι η διαγραφή δεν θα βοηθήσει καθόλου (!), αλλά το μόνο που θα πετύχει είναι να βρεθούμε χωρίς κανένα σύμμαχο σε ένα ιδιαίτερα απειλητικό περιβάλλον και δεν θα δώσει την ώθηση για μια ριζική αλλαγή στη δυναμική της ελληνικής οικονομίας και μια ανατροπή του ένοχου πολιτικού συστήματος της ήττας.

Ακόμα, όλη η ρητορική για τους κακούς ξένους και το απεχθές χρέος με ξενίζει. Μου φέρνει λίγο σε κόκκινη μηλιά και μαρμαρωμένο βασιλιά. Φταίνε σίγουρα "οι ξένοι", πρώτα και κύρια όμως ευθυνόμαστε εμείς που αφήσαμε την κάστα αυτή να ορίζει τις τύχες της χώρας.

Τι προτείνω;

Όσον αφορά την οικονομία:
α) Έκδοση ευρω-ομολόγου για την απρόσκοπτη εξυπηρέτηση του ελληνικού χρέους και ταυτόχρονη μετακύλιση του χρέους από Ελλάδα προς ΕΕ
β) Μια γενναία επιμήκυνση των δανειακών μας υποχρεώσεων [πλέον προς την ΕΕ] μαζί με γενναία μείωση επιτοκίου. Κανείς δεν θα χάσει λεφτά από την Ελλάδα - έχουν ήδη βγάλει πολλά - αλλά θα τα πάρει καθυστερημένα και με μικρότερο κέρδος. Είναι κάτι που μπορούν να το αντέξουν οι συμπατριώτες μας Ευρωπαίοι
γ) Αλλαγή της δυναμικής της ελληνικής οικονομίας. Από την οικονομία του "ιδιωτικο-δημόσιου", της "εξασφάλισης" και της "αρπαχτής" να πάμε σε μια μαζική, ανοιχτή, δημιουργική οικονομία η οποία θα αξιοποιήσει στο έπακρο όλα τα ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα των ελληνικών τόπων.

Σίγουρα κάτι τέτοιο δεν μπορεί να φέρει αποτέλεσμα overnight - σε ορίζοντα πενταετίας/δεκαετίας όμως μπορούν να γίνουν θαύματα. Έχουμε εντυπωσιακό ανθρώπινο κεφάλαιο (1 εκ. πτυχιούχους), έχουμε το κορυφαίο - είναι πρακτικά απεριόριστο - συμβολικό κεφάλαιο στον πλανήτη, έχουμε μια πολύ ευνοϊκή γεωοικονομία. Αν τα παραπάνω συναντηθούν σε μια υγιή αναπτυξιακή στρατηγική, αν χτίσουμε μια νέα σχέση με την εργασία που θα έχει στο επίκεντρό της τη δημιουργικότητα, θα ζήσουμε ένα νέο ελληνικό θαύμα.

Είναι σχετικά απλό: Το πρόβλημα του χρέους θα μας το λύσουν οι εταίροι μας στην ΕΕ. Το πρόβλημα του ελλείμματος όμως πρέπει να το λύσουμε εμείς. Χρειάζεται "δίαιτα" στο δημόσιο και "γυμναστική" στον ιδιωτικό τομέα.

Βέβαια, όλα αυτά ΔΕΝ θα μπορέσουν να γίνουν χωρίς τη ριζική ανατροπή του πολιτικού συστήματος που μας έφερε σε αυτήν την ιστορικού τύπου ήττα. Στο πλαίσιο αυτό κάποιες λύσεις θα ήταν οι ακόλουθες:

α) Το κλείσιμο των μιζοκομμάτων ΠΑΣΟΚ-ΝΔ | Σε μια αληθινή δημοκρατία, ειδικά μετά τις πρόσφατες αποκαλύψεις, θα είχαν ήδη τεθεί εκτός νόμου.
β) Η επιβολή πολιτικού φόρου σε όσους διετέλεσαν πρωθυπουργοί, υπουργοί, υφυπουργοί, γενικοί γραμματείς, περιφερειάρχες, νομάρχες και δήμαρχοι από το 1974 μέχρι σήμερα | Ευθύνονται και πρέπει να πληρώσουν. Το όφελος του πολιτικού φόρου, πέρα από το οικονομικό που δεν θα είναι αμελητέο, θα είναι πρώτα και κύρια ηθικό.
γ) Δημιουργία νέων, μαζικών και δημοκρατικών κομμάτων | Τα κόμματα είναι κύτταρα της δημοκρατίας.
δ) Συνταγματική καθιέρωση της απλής αναλογικής | Οτιδήποτε άλλο είναι στρέβλωση.
ε) Μέριμνα για την ουσιαστική διάκριση & ανεξαρτησία των τριών εξουσιών | Εκεί νομίζω πως υπάρχει το βαθύτερο πρόβλημα.

Τίθεται τέλος το ερώτημα "ποιος θα υλοποιήσει όλα τα παραπάνω;". Σίγουρα λοιπόν χρειαζόμαστε μια "κυβέρνηση έκτακτης ανάγκης", ή ίσως μια "κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας", η οποία θα μπορούσε αφενός να διαπραγματευτεί με αξιοπιστία την υλοποίηση του παραπάνω σχεδίου με τους εταίρους μας στην ΕΕ και να θέσει ένα πλαίσιο επανεκκίνησης του πολιτικού συστήματος με όρους δημοκρατικής και ηθικής νομιμοποίησης οι οποίοι τώρα απουσιάζουν.

Αυτό λοιπόν πρέπει να είναι το αίτημα κάθε Πολίτη σήμερα: Κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας που θα υλοποιήσει μια πολιτική ατζέντα όπως η παραπάνω που περιέγραψα.

Αγαπητοί φίλοι,

Όχι, δεν είμαστε καταδικασμένοι. Με ένα σχέδιο σαν αυτό "τα νούμερα βγαίνουν" και μπορούμε να γυρίσουμε στην πρόοδο και την ευημερία με όρους βιωσιμότητας. Το θέμα είναι καθαρά Πολιτικό, η λύση της κρίσης εναπόκειται στους Πολίτες.

Πάντα αγωνιστικά και αισιόδοξα,

Δημήτρης Τσίγκος

Η επιχειρηματικότητα θα φέρει και πάλι τη νεότητα στη «Γηραιά Ευρώπη» - Η Ελλάδα και πάλι στην Πρωτοπορία

Λίγο πριν την εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ, ο Αμερικάνος Υπουργός Εξωτερικών Ντόναλντ Ράμσφελντ είχε αναφερθεί στη «Γηραιά Ευρώπη» μετά την αποτυχημένη του προσπάθεια να έχει τη συμμαχία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η ιστορία αφενός δικαίωσε μεν τους Ευρωπαίους ηγέτες καθώς ουδέποτε ανακαλύφθηκαν στο Ιράκ όπλα μαζικής καταστροφής – που σύμφωνα με τις ΗΠΑ ήταν η αιτία της εισβολής – αφετέρου δε, δυστυχώς, μέχρι σήμερα δικαιώνει τον κ. Ράμσφελντ ως προς τον χαρακτηρισμό του: Η Ευρώπη είναι πολύπλευρα γερασμένη.

Βασικό χαρακτηριστικό της νεότητας είναι η κίνηση, η ενέργεια. Αντίθετα, χαρακτηριστικό του γήρατος είναι η στασιμότητα. Σύμφωνα με το EBAN, www.eban.org, «The European Business Angels Network», το 2008 έγιναν στην Ευρώπη επενδύσεις πρώιμου σταδίου («angel investments») της τάξης των 4 δις €, ενώ την ίδια χρονιά στις ΗΠΑ ύψους 19 δις €. Αυτό, ενώ το ΑΕΠ της ΕΕ27 είναι κατά 20% μεγαλύτερο από των ΗΠΑ και ενώ τη χρονιά εκείνη [2008] η οικονομική κρίση ήταν πολύ εντονότερη στις ΗΠΑ σε σχέση με την Ευρώπη.

Το γεγονός ότι στις ΗΠΑ η δυναμική της νέας επιχειρηματικότητας είναι κατά περίπου 600% μεγαλύτερη από ότι στην Ευρώπη δίνει δίκιο στον κ. Ράμσφελντ. Πράγματι, αυτή η στασιμότητα, ο συντηρητισμός, είναι που έχουν γεράσει την Ευρώπη. Τα πάντα κινούνται αργά, τα πάντα συμβαίνουν πολύ προσεκτικά, ο κυρίαρχος τρόπος σκέψης είναι συντηρητικός.

Η Ελλάδα όχι μόνο δεν αποτελεί ευρωπαϊκή εξαίρεση στα παραπάνω αλλά με σιγουριά μπορούμε να πούμε ότι εδώ είναι που τα προβλήματα αυτά μεγιστοποιούνται. Είμαστε η πιο γερασμένη οικονομία στην Ευρώπη, είμαστε η κοινωνία όπου οι νέοι πτυχιούχοι 22 και 23 ετών αντί να ονειρεύονται ανάπτυξη και δημιουργία, συνωστίζονται σε εξετάσεις για να γίνουν χωροφύλακες και συνοριακοί φρουροί. Απίστευτη ανασφάλεια, εντυπωσιακό έλλειμμα αυτοπεποίθησης.

Δεν πρέπει να πέσουμε όμως στην παγίδα της «ελληνικής ιδιαιτερότητας», η οποία μάλλον είναι δείγμα πνευματικού επαρχιωτισμού. Το πρόβλημα είναι ευρωπαϊκό και έχει τα ίδια χαρακτηριστικά σε όλα τα μέλη της Ένωσης. Απλώς, στην Ελλάδα το πρόβλημα μεγιστοποιείται και είναι περισσότερο προφανές από οπουδήποτε αλλού. Περισσότερο προφανές και για έναν καθοριστικό λόγο ακόμα: Η Ελλάδα, μετά το τέλος του διπολισμού, έχει ανακτήσει την «ευτοπία» της, δηλαδή οι συνθήκες της γεωοικονομίας είναι τέτοιες που θα έπρεπε να αποτελεί ένα παράδειγμα προς μίμηση για την καινοτομία, τη δημιουργικότητα και την επιχειρηματικότητα. Έπρεπε να οδηγεί την Ευρώπη, όχι να είναι ουραγός της.

Ελλάδα και Ευρώπη συνολικά λοιπόν είναι γερασμένες, συντηρητικές, αρτηριοσκληρωτικές κοινωνίες και οικονομίες. Οι νέοι Ευρωπαίοι όμως έχουμε άλλη άποψη. Δεν γεννηθήκαμε γερασμένοι, θεωρούμε πως τα όνειρά μας αξίζουν μια ευκαιρία και πως η ευκαιρία αυτή δεν προϋποθέτει τη μετακόμισή μας στο San Francisco. Εξάλλου, μας αρέσει να ζούμε στην Ευρώπη, τη νέα μεγάλη μας χώρα, της οποίας η ποιότητα ζωής είναι κορυφαία στον κόσμο – Πιθανότατα με κορυφαία της Ευρώπης, την Ελλάδα.

Η Ευρωπαϊκή Συνομοσπονδία Νέων Επιχειρηματιών, www.yes.be, ανακοίνωσε στα τέλη του 2010 την «YES Agenda 2010 – 2015» η οποία θέτει δυο βασικές προτεραιότητες:

i. Την προώθηση των επενδύσεων πρώιμου σταδίου για την ανάπτυξη της νέας και καινοτόμου επιχειρηματικότητας.
ii. Την δυναμική ανάπτυξη των ενδο-ευρωπαϊκών εμπορικών συναλλαγών ώστε η «ενιαία αγορά» να γίνει μια πραγματικότητα για τη μικρή & μεσαία επιχείρηση σε όλη την Ευρώπη.

Οι νέοι άνθρωποι της δημιουργίας σε όλη την Ευρώπη πιστεύουμε πως η επίτευξη των δυο αυτών στρατηγικών στόχων είναι σε άμεσο όφελος της νέας μεγάλης μας χώρας, της ισχυρότερης οικονομίας του κόσμου, και των 500 εκατομμυρίων συμπατριωτών μας. Πολύ περισσότερο, πιστεύουμε πως η επάνοδος της Ευρώπης στην τροχιά της δημιουργίας θα αποφέρει εντυπωσιακά αποτελέσματα τόσο για τους ίδιους τους Ευρωπαίους όσο και για όλη την ανθρωπότητα.

Η συνάντηση της ιστορίας και του πολιτιστικού αποθέματος χιλιετιών με την υψηλή τεχνολογία του 21ου αιώνα θα φέρει ότι πιο σύγχρονο, ότι πιο νέο, ότι πιο προοδευτικό έχει γνωρίσει ποτέ η παγκόσμια ιστορία. Οι νέοι Ευρωπαίοι θα είμαστε οι οδηγοί αυτής της πορείας.

Στο πλαίσιο αυτό, χτίζοντας το σύγχρονο πάνω στο παραδοσιακό, η Ελλάδα έχει όλες τις προϋποθέσεις για να επανέλθει στην πρωτοπορία και να είναι ηγέτιδα της νέας αναπτυξιακής πορείας της Ευρώπης. Οι νέοι είμαστε αποφασισμένοι για αυτό και θα το πετύχουμε.