Η βαθιά συντήρηση βασιλεύει στην Ελλάδα

Θλίψη και οργή προκαλεί κατάντια στον λεγόμενο δημόσιο διάλογο στη χώρα μας τις τελευταίες μέρες σχετικά με την ανάληψη της ευθύνης διοίκησης ενός υπουργείου από μια νεαρή Ελληνίδα πολιτικό.

Ένας αισχρός, βαθύς συντηρητισμός κατέκλυσε τα διάφορα μέσα επικοινωνίας, εκφραζόμενος συχνά από ανθρώπους που διεκδικούν τον τίτλο του προοδευτικού.

Βέβαια, η στρέβλωση των λέξεων και των εννοιών έχει αναδειχθεί πολλές φορές (και) σε αυτό το ιστολόγιο ως ένα από τα κύρια συμπτώματα της παρακμής μας.

Λυπάμαι που θα στενοχωρήσω πολλούς, όμως η κριτική που γίνεται στην Κατερίνα Νοτοπούλου το μόνο που φανερώνει είναι την αδιαμφισβήτητη κυριαρχία μιας βαθιάς συντήρησης αλλά και μια τεράστια πολιτική ανεπάρκεια, διάχυτη στην κοινωνία.

Οι συγκρίσεις είναι τραγικές. Αν μιλούσαμε για τριαντάρη υπουργό, θα χρησιμοποιούσαμε εκφράσεις όπως "ελπιδοφόρος", "δυναμικός", "χαρισματικός" κλπ. Αντίθετα, για μια γυναίκα αυτής της ηλικίας λέμε ότι είναι όμορφη και σέξυ και αφήνουμε να εννοηθεί ότι, δεν μπορεί, η ερωτική της ζωή κάποιο ρόλο θα έπαιξε στην εξέλιξη της.

Πρόκειται αίσχος και ντροπή. Η νέα γενιά πρέπει να αποφασίσει αν θέλει να ζει σε μια σύγχρονη χώρα ή στην ψωροκώσταινα. Η αποδοχή του σεξισμού ως μέσου πολιτικής αντιπαράθεσης μας θέτει κοινωνικά και πολιτισμικά στα σκοτεινότερα βάθη του τρίτου κόσμου.

Κλείνω κάνοντας μια διευκρίνιση που δεν θα έπρεπε να ήταν αναγκαία:  Ιδέα δεν έχω για την Νοτοπούλου, τις σπουδές και την προσωπικότητα της. Δεν την έχω γνωρίσει, δεν την έχω δει ποτέ. Θα την κρίνω όμως ακριβώς με τα ίδια κριτήρια που θα κρίνω κάθε άλλον πολιτικό που αναλαμβάνει θέση ευθύνης και στον χρόνο που αυτό πρέπει να γίνει.

————
Διάβαζα σήμερα (1/9/2018) δημοσιεύματα ότι η εν λόγω περίπτωση έχει χαρακτηριστικά νεποτισμού. Αν τα δημοσιεύματα ευσταθούν, κάνουν την περίπτωση αυτή ακόμα πιο ενδεικτική της πολιτικής και κοινωνικής παθογένειας μας, έστω και με αντίθετα βάρη όσον αφορά το συγκεκριμένο πρόσωπο. Νεποτισμός και σεξισμός πάνε χέρι χέρι στην αντίδραση. 

Κυρίαρχη ιδεολογία στην Ελλάδα του 2017

Τα τελευταία χρόνια πολλοί συμπολίτες μας μιλούν συχνά για την υποτιθέμενη "ιδεολογική κυριαρχία της αριστεράς"¨η οποία κατά τη λαμπρή πολτική τους ανάλυση κατά βάση ευθύνεται για την οικονομική κατάρρευση της χώρας. Με βάση την ανάλυσή τους, τουλάχιστον την περίοδο της μεταπολίτευσης, η χώρα κυβερνήθηκε με ένα συνονθύλευμα σοσιαλιστικών και κομμουνιστικών πολιτικών, οι οποίες επηρρέασαν την ασκούμενη πολιτική ακόμα και όταν κυβερνούσε το κόμμα της νέας δημοκρατίας.

Έτσι λοιπόν, σύμφωνα με το παραπάνω σκπετικό, δεν θα ήταν λογικό άλμα να ισχυριστεί κανείς πως ο κομμουνισμός είναι η κυρίαρχη πολιτική ιδεολογία στην Ελλάδα σήμερα. Ας δούμε όμως τι λένε τα γεγονότα:

Πρώτα απ' όλα, τουλάχιστον στα νεανικά του χρόνια, ο Πρωθυπουργός  Αλέξης Τσίπρας υπήρξε ενεργό μέλος του κομμουνιστικού κινήματος, εκ του οποίου συμπεραίνουμε πως τον ενέπνεε η κομμουνιστική ιδεολογία. Στη συνέχεια, ο Υπουργός Γιώργος Κατρούγκαλος πρόσφατα σε δημόσια δήλωση επιβεβαίωσε την πίστη του στην κομμουνιστική ιδεολογία. Λίγο πολύ το ίδιο ισχύει για πολλά μέλη της κυβέρνησης.

Έχουμε δηλαδή μια κομμουνιστική κυβέρνηση; Είναι όντως κυρίαρχη - κυβερνητικά - ιδεολογία ο κομμουνισμός στην Ελλάδα του 2017; Αν δούμε τα δεδομένα θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι μάλλον όχι, δεν είναι. Ίσως να έχουμε μια κυβέρνηση που θα ήθελε να ήταν - σχεδόν - κομμουνιστική αλλά, όπως πολλάκις έχει εξηγήσει σε όλους τους τόνους, ... είναι οι συνθήκες που δεν το επιτρέπουν (μια ιδιαιτέρως επανστατική η διαπίστωση αυτή, οφείλω να ομολογήσω).

Ακόμα μια φορά, δεν ξέρω αν πρέπει να κλάψω γελώντας ή να γελάσω κλαίγοντας (ερώτημα που συχνά ανακύπτει οποτεδήποτε σκέφτομαι τα πολιτικά πράγματα του τρόπου, την τόσο παρηκμασμένη δημόσια σφαίρα του).

Για την ώρα, ας προχωρήσουμε παρακάτω κοιτώντας προς την αριστερή αντιπολίτευση, μήπως βρούμε τελικά έναν γνήσιο εκφραστή της κομμουνιστικής ιδεολογίας, αφού αυτήν ξεκινήσαμε να εξετάζουμε στο άρθρο αυτό (αλλά και γιατί, πολλοί διατείνονται ότι η χώρα κυβερνάται από κομμουνιστές και εκείνοι πρέπει να μας σώσουν από αυτούς).

Στο ελληνικό κοινοβούλιο λοιπόν αριστερά της κυβερνήσεως θα βρει κανείς μόνο το Κόμμα του Λαού, το Κάπα Κάπα Έψιλον Εσωτερικού — Συγγνώμη, λάθος εκ παρορμήσεως, το ΚΚΕ 'σκέτο', ήθελα να πω. Έχουμε λοιπόν μια αληθινά κομμουνιστική αντιπολίτευση; Χμμ... Ας σκεφτούμε το εξής:

— Οι αληθινοί κομουνιστές, κάθε στιγμή αλλά πολύ περισσότερο σε περιόδους κρίσης, ένα από τα κύρια πράγματα που κάνουν είναι να ιδρύουν συνεταιρισμούς και μέσα από τη διαδικασία αυτή κοιτάνε στα μάτια την πρόκληση της οργάνωσης της παραγωγής, των εργασιακών σχέσεων και του μεριδίου του υποκειμένου στην υπεραξία της εργασίας του.

— Οι δήθεν κομουνιστές από την άλλη, εκείνοι που συνήθως τους λέμε «του γλυκού νερού», ενίοτε και «γιαλατζί», αυτό που κυρίως κάνουν είναι να οργανώνουν επαναστατικές εκδρομούλες στην Ομόνοια, με κουπόνι, Ριζοσπάστη και φραπεδάκι στο χέρι, συνήθως δε υπό την εργασιακή (δηλαδή, μισθολογική) κάλυψη «της σιγουριάς του δημοσίου». Που και που κάνουν βεβαίως και κανένα επαναστατικό post στα social media (παρότι στο trolling η αλήθεια είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτός που έφτασε σε δυσθεώρητα ύψη).

Στην Ελλάδα, όπως και στις περισσότερες περιοχές του κόσμου, έχουμε μείνει δυστυχώς με τους δήθεν. Οι αληθινοί μας άφησαν. Ιδιωτεύουν, στην καλύτερη περίπτωση, ή εγκατέλειψαν τον μάταιο κόσμο τούτο στη χειρότερη. Μιλάμε για μια αληθινά τραγική κατάσταση, όπου η επανάσταση, όπως είπαμε παραπάνω, εκφυλίστηκε σε έναν περίπατο στην Ομόνοια υπό τους ήχους της ντουντούκας, κουπόνι, Ριζοσπάστη και καφεδάκι. Ίσως και σουβλάκια μετά στο Μοναστηράκι ή ουζάκι κάπου στα Εξάρχεια.

Ο Χρόνης Μίσσιος θα είχε πράγματι  ατελείωτο υλικό για να γράψει σήμερα. Μιλάμε για την παρακμή της πολιτικής σε όλο της το μεγαλείο. Απογοήτευση πλήρης.

Ας μην υπάρχει βέβαια ψευδαίσθηση καμία: Τα ίδια και χειρότερα ισχύουν και στους, κατ' όνομα και μόνο, «φιλελεύθερους». Πήξαμε στους υποτιθέμενους θιασώτες του laissez faire, όπου όλως περιέργως κύριος πελάτης είναι το ελληνικό δημόσιο.

Γενικώς, πήξαμε στο δήθεν.

Η χώρα όμως έχει ανάγκη το αυθεντικό, η χώρα έχει ανάγκη την ειλικρίνεια, σε τελική ανάλυση η Ελλάδα έχει ανάγκη την αλήθεια. Μόνη λύση η ουσιαστική, αυθεντική επιστροφή στην πολιτική. Την πολιτική ως πρόγνωση, ως επιστήμη. Την πολιτική ως υπέρτατη τέχνη. 

Όσο δεν ανταποκρινόμαστε στην υποχρέωση της πολιτικής, εκχωρούμε τα δικαιώματα του πολίτη. Παύουμε να έχουμε πολιτισμό, δεν έχουμε πόλεις. Μένουμε μόνο με τη διάχυτη, σάπια παρακμή που βιώνουμε στην Ελλάδα και αλλού.