Ασπρόπυργος 1995

Το Σάββατο 22 Νοεμβρίου έγινε η συνάντηση των συμμαθητών του Λυκείου Ασπροπύργου που αποφοιτήσαμε το 1995. Πέρασαν 30 χρόνια. Είναι κάπως αντιφατικό, αδιανόητο και υπέροχο ταυτόχρονα! 

Θέλω να ευχαριστήσω θερμά τους καταπληκτικούς συμμαθητές μου, η χαρά που τους είδα - κάποιους πρώτη φορά μετά το 1995! - είναι πολύ μεγάλη. Η ανταπόκριση της κοινότητάς μας ήταν επίσης μεγάλη: Μαζευτήκαμε περίπου 100 άτομα, από μια τάξη 135 παιδιών. 

Τριάντα χρόνια μετά, καθένας μας έχει πάρει τον δρόμο του. Μας ενώνουν όμως οι αναμνήσεις των παιδικών μας χρόνων, η αγάπη προς τον τόπο μας και μια ισχυρή αίσθηση κοινότητας. 

Όσο με αφορά, έχω φύγει από τον Ασπρόπυργο εδώ και αρκετά χρόνια πια. Είναι όμως ο τόπος που γεννήθηκα και μεγάλωσα, ο τόπος που ζουν πολλοί φίλοι και συγγενείς μου και η γη που αναπαύονται οι γονείς και όλοι οι πρόγονοί μου. Είναι βαθιά μέσα στην καρδιά μου και όσο επιτρέπουν οι δυνάμεις μου, θα τον υποστηρίζω.

Θα ήθελα επίσης να εκφράσω τις ευχαριστίες μου στους εξαίρετους καθηγητές μας, τόσο αυτούς που ήταν μαζί μας το Σάββατο όσο και σε αυτούς που δεν τα κατάφεραν. Ήμασταν τυχεροί που τους είχαμε και χάρη σε αυτούς το Λύκειο Ασπροπύργου ήταν ένα πραγματικά πολύ καλό σχολείο.

υγ. 'Οχι, δεν ήταν μόνο ο Αλέξης πρόεδρος δεκαπενταμελούς!

Αναμνήσεις από την ημέρα του Άη Γιαννιού

Σήμερα είναι του Αγίου Ιωάννη — του Άη Γιαννιού, όπως συχνά λέγαμε. Πολλές ευχές λοιπόν για υγεία και ευτυχία στη μισή Ελλάδα που γιορτάζει! Μέσα σε αυτούς, πολλοί φίλοι και συγγενείς!

Περιέργως όμως, σήμερα το πρωί η σκέψη μου πήγαινε σε δύο αγαπημένους θείους στον Ασπρόπυργο που μας έχουν αφήσει πριν πολλά χρόνια και που πάντα θα τους επισκεπτόμασταν σαν σήμερα στα παιδικά μου χρόνια: Τον Γιάννη Αθανασίου, σύζυγο της Ξανθής, μεγάλης αδελφής της μαμάς μου, και τον Γιάννη Μυλωνά, πρώτο ξάδελφο του μπαμπά μου. 

Άνθρωποι απλοί, συνεπείς, συνετοί και αξιοπρεπείς. Άνθρωποι που μέσα από την απλότητά τους έγιναν, τουλάχιστον για μένα, εξαιρετικά μεγάλης σημασίας διδακτικά παραδείγματα.

Μετά περίπου 15 και 20 χρόνια αντίστοιχα από τότε που μας άφησαν για πάντα, νιώθω έντονη την ανάγκη να τους πω ένα μεγάλο ευχαριστώ για όλα  και απλά να σημειώσω πόσο περήφανοι θα πρέπει θα ήταν  και οι δύο  για τα παιδιά και τα εγγόνια τους.

Κλείνοντας, δεν μπορώ να μην επισημάνω ότι είναι περίεργο πράγμα τελικά ο νους του ανθρώπου. Δεν ξέρω αν είμαστε κάτι άλλο πέρα από τις αναμνήσεις μας. Όσο μάλιστα περνούν τα χρόνια, τελικά οι αναμνήσεις αρχίζουν να κυριαρχούν. Πρόκειται μάλλον περί νομοτέλειας —αλλά προσφέρει και την επιπβεβαίωση της θέσης ότι η εμπειρία είναι, άκουσον άκουσον, τροχοπέδη της καινοτομίας.