Για τα αιτήματα της απεργίας της 28ης Φεβρουαρίου

Παρακολούθησα σήμερα μια συζήτηση σχετικά με τα αιτήματα απεργιών που γίνονται την θλιβερή επέτειο του εγκλήματος των Τεμπών — με μερικά από αυτά να μην έχουν άμεση ή προφανή σύνδεση με το θέμα της ημέρας.

Προκύπτει έτσι ένα ξεκάθαρο ερώτημα: Άραγε πρέπει ο ελληνικός λαός να «ανοίξει» όλο αυτό το εύρος αιτημάτων ή πρέπει να επικεντρωθεί στο αίτημα για δικαιοσύνη;

Η γνώμη μου είναι πως το αίτημα για δικαιοσύνη είναι πραγματικά πάνδημο και αληθινά ενώνει τον λαό μας με έναν εντυπωσιακό τρόπο.

Αν ανατρέξουμε στην πρόσφατη ιστορία, ένα αντίστοιχο γεγονός ήταν η δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη τη δεκαετία του 60.

Η βάναυση αυτή πράξη ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι μετά από 20 χρόνια αδιανόητης καταπίεσης (1945-1965) και έβγαλε τον κόσμο στους δρόμους με ένα πλήθος αιτημάτων.

Οι κινητοποιήσεις αυτές τελικά, δέκα χρόνια μετά (και αφού μεσολάβησε μια δικτατορία), μετέτρεψαν την Ελλάδα από μια τριτοκοσμική απολυταρχία σε μια ευρωπαϊκή δημοκρατία (η οποία βέβαια έχει πλήθος σοβαρών παθογενειών, η πρόοδος όμως είναι αναμφισβήτητη).

Έτσι και σήμερα, μετά από 15 χρόνια βάρβαρης οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής κρίσης, το έγκλημα των Τεμπών, (μέσα κυρίως από την ενορχηστρωμένη προσπάθεια συγκάλυψης του και την τραγική αδυναμία της δικαιοσύνης να σταθεί ύψος των περιστάσεων - ακριβώς όπως και στην περίπτωση Λαμπράκη) λειτουργεί ως σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι και κινητοποιεί τις λαϊκές μάζες μετά από πολλά χρόνια αδράνειας.

Δεν είναι καθόλου παράλογο λοιπόν οι διάφορες λαϊκές, κοινωνικές και πολιτικές ομάδες να εκφράζουν και τα δικά τους, εκ πρώτης όψης άσχετα αιτήματα. Είναι μια διαδικασία που δεν μπορεί κανείς να καθοδηγήσει.

Προσωπικά καλωσορίζω την έκφραση των αιτημάτων, ευχόμενος όλοι εμείς να αποφασίσουμε πως δεν μας καλύπτει ο ρόλος του ψηφοφόρου και να επιχειρήσουμε να ανακτήσουμε την ιδιότητα του πολίτη, με ό,τι αυτό σημαίνει.

Παράλληλα νομίζω πως πρέπει όλοι μας να μείνουμε πιστοί στο πρωταρχικό αίτημα, για χίλιους λόγους αλλά με πρώτο τον σεβασμό στη μνήμη των αδικοχαμένων θυμάτων:

Απαιτούμε δικαιοσύνη.

Τα κόμματα πρέπει να ξαναγίνουν Κόμματα

Ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα που βιώνουμε στην εποχή μας είναι ότι οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους. Άλλα λέμε κι άλλα καταλαβαίνουμε. Ακούμε και προσπαθούμε να σκεφτούμε τι πραγματικά θέλει να πει ο συνομιλητής μας. Η υποκρισία θεωρείται δεδομένη.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα κόμματα και πρώτα απ΄όλα το ΠαΣοΚ. Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα.

Είναι Πανελλήνιο;
Ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε από παλιά κατηγορήσει το "κράτος των Αθηνών". Ο Αθηνοκεντρισμός έχει καταστρέψει την Ελλάδα. Το ΠαΣοΚ πως λειτουργεί; Δυστυχώς, περισσότερο Αθηνοκεντρικό δεν θα μπορούσε να είναι.

Είναι Σοσιαλιστικό;
Μάλλον γέλιο προκαλεί το ερώτημα και μόνο. Ποιός από τα "ηγετικά στελέχη" του τωρινού ΠαΣοΚ μπορεί να δώσει μια πειστική ερμηνία τι πράγματι είναι ο Σοσιαλισμός στην εποχή μας; Ποιός έχει μιλήσει πρόσφατα για την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, για την αποξένωση από το αντικείμενο της εργασίας, για τη συμμετοχή στην υπεραξία της εργασίας;

Είναι Κίνημα;
Αλήθεια, τι σχέση έχει το τωρινό ΠαΣοΚ με κίνημα; Ποιός από την ηγετική ομάδα και τα "προβεβλημένα στελέχη" αντιλαμβάνεται πως ηγείται μιας κινηματικής διαδικασίας για την πρόοδο της κοινωνίας; Ποιός νοιάζεται για μια ευρεία μορφωτική διεργασία για την ποιοτική αναβάθμιση του συλλογικού υποκειμένου;

Θα μπορούσε να πει κανείς πως όπως κάθε λαός έχει τους ηγέτες που της αξίζουν έτσι και κάθε κοινωνία έχει τα κόμματα που της αξίζουν. Με τη λογική αυτή δεν υπάρχει καμία δυνατότητα προόδου, κάθε θετική προσπάθεια είναι καταδικασμένη οπότε ας κοιτάξουμε να σώσουμε τον μικρόκοσμό μας. Κάτι παρόμοιο με αυτό που πίστευαν οι ταγματασφαλίτες δηλαδή.

Ποτέ δεν ήμουν από αυτούς που πίστευαν πως "είναι γραφτό η Πόλη να τουρκέψει". Κανένας αγώνας δεν είναι χαμένος πριν γίνει. Ήρθε η ώρα να πάρουμε το παιχνίδι πάνω μας. Ήρθε η ώρα να ξαναβρούν οι λέξεις το νόημά τους. Σαν πρώτο βήμα, τα κόμματα να ξαναγίνουν Κόμματα!