Εσχάτη προδοσία, εσχάτη των ποινών

Όλοι ακούσαμε πρόσφατα μερικούς διαπρεπείς πολιτικούς οι οποίοι αναφερόμενοι στην γνωστή, ανεπανάληπτη θα έλεγε κανείς, πολιτική και δικαστική σκευωρία, που έγινε γνωστή ως «υπόθεση Novartis», είπαν το αυτονόητο:

"Όσοι έστησαν και υλοποίησαν την αδιανόητη αυτή σκευωρία, αναμφίβολα διέπραξαν το αδίκημα της εσχάτης προδοσίας."

Δύσκολα θα διαφωνήσει ένας σώφρων άνθρωπος με τη μετριοπαθή και ζυγισμένη άποψη αυτή. Ως δημοκρατικός πολίτης όμως έχω νομίζω το δικαίωμα να αναρωτιέμαι: Με ποιο δικαίωμα θα αφήσουμε τους ενόχους μιας τέτοιου μεγέθους σκευωρίας να ξεμπερδέψουν με 15-20, άντε το πολύ με 25 χρόνια φυλακής; [όσα επί παραδείγματι έμειναν φυλακισμένοι μερικοί εκ των ηγετών της 'επαναστάσεως' της 21ης Απριλίου 1967]

Μήπως τελικά, για τέτοια ακραία αδικήματα, όπως το στήσιμο της σκευωρίας της Novartis, για τόσο ξεκάθαρες, πασίδηλες περιπτώσεις εσχάτης προδοσίας, η επαναφορά της εσχάτης των ποινών δεν θα έπρεπε να αποτελεί θέμα ταμπού;

Η δημοκρατία μας, σε τελική ανάλυση, δεν έχει αδιέξοδα.

Ένα μήνυμα προς τους φίλους στην «Δράση»

Διαβάζω πως γίνεται σήμερα το συνέδριο της Δράσης. Δεν ήμουν ποτέ μέλος αυτού του κόμματος, πάντα όμως εκτιμούσα πως είχε θετική συμβολή στη δημόσια συζήτηση. Με μεγάλη χαρά είχα μιλήσει σε παλιότερα συνέδρια και άλλες εκδηλώσεις που είχε οργανώσει.

Σήμερα με λύπη βλέπω πως η Δράση κινείται σε έναν δρόμο παρακμής που την πηγαίνει πολύ, πάρα πολύ μακριά από το σημείο αφετηρίας της.

Δεν μπορώ να πιστέψω πως η Δράση στο λεγόμενο «Μακεδονικό» θα αρνηθεί τη λύση της "σύνθετης ονομασίας με γεωγραφικό προσδιορισμό" κάνοντας την πιο παλαιοκομματική, στείρα αντιπολίτευση.

Δεν μπορώ να πιστέψω πως η Δράση στηρίζει την οικογενειοκρατία και τον νεποτισμό, όπως αυτά εκφράζονται με την γραφική ανάθεση του οικογενειακού δημοτικού θρόνου στον ανιψιό και τη συνεπακόλουθη, απείρως γραφικότερη τοποθέτηση του πιο πετυχημένου δημάρχου της χώρας στη θέση του υποψηφίου για την περιφέρεια Αττικής.

Δεν μπορώ να πιστέψω πως η Δράση, αν μη τι άλλο το πλέον ευρωπαϊκό των ελληνικών κομμάτων, υποστηρίζει το ευρωψηφοδέλτιο επικεφαλής του οποίου είναι ο γνωστός ευρωπαϊστής, κατά πολλούς η πολιτική μετενσάρκωση του Ρομπέρ Σουμάν, ο Βαγγέλης ο Μεϊμαράκης.

Θα ρωτήσει κάνεις, δηλαδή τι να κάνει; Να πάει με τον ΣΥΡΙΖΑ μήπως ή με τους ΑΝΕΛ. Το γεγονός ότι το επιχείρημα αυτό ακούγεται συχνά, δεν το κάνει λιγότερο τραγικά απογοητευτικό και, με συγχωρείτε, βλακώδες.

Από πότε κόμματα όπως η Δράση και οι ιδέες που υποτίθεται πως πρεσβεύει φοβούνται τις συμπληγάδες του δικομματισμού; Από ποτέ είναι η απάντηση, καθόσον βέβαια τα κόμματα αυτά σέβονται τις αρχές τους.

Ποτέ δεν ήταν καλύτερες οι συνθήκες στην Ελλάδα για ένα αληθινά φιλελεύθερο, αληθινά ευρωπαϊκό, αληθινά ανοιχτό, αληθινά προοδευτικό κόμμα. Αυτή είναι η ευκαιρία που η Δράση περίμενε από την ίδρυση της.

Αντ' αυτού, τα μέλη της φαίνεται διαλέγουν να υποστηρίξουν τον παλαιοκομματισμό, προσδοκώντας ως φαίνεται οι ίδιοι άνθρωποι με τις ίδιες ιδέες και τις ίδιες εξαρτήσεις, αυτήν τη φορά να πράξουν διαφορετικά.

Οι λογική όμως λέει πως αυτό δεν πρόκειται να συμβεί για αυτό και τα νέα που διαβάζω μου δημιουργούν λύπη και απογοήτευση.

Μια μάχη που αξίζει να δοθεί

Είναι η δεύτερη μέρα του 2019 και θα ήθελα να αναφερθώ στο εξής: Στη ζωή μας είναι πολλά αυτά που χρειάζονται την προσοχή και την ενέργεια μας για να αλλάξουν, για να βελτιωθούν. Ούτε η προσοχή όμως ούτε η ενέργεια είναι απεριόριστες — Κάθε άλλο. Πρέπει λοιπόν καθένας μας με καθαρό μυαλό να επιλέξει τις μάχες που αξίζουν να δοθούν.

Νομίζω λοιπόν πως στην Ελλάδα του 2019 μια μάχη που όλοι αξίζει να δώσουμε είναι εκείνη εναντίον του νεποτισμού. Της ευνοιοκρατίας δηλαδή, του conné, σε όλα τα επίπεδα.

Αν δεν κάνω λάθος ο όρος νεποτισμός ανάγεται στην εύνοια που έδειχναν οι πάπες, ίσως και άλλοι θρησκευτικοί ηγέτες, προς τα παιδιά τους (!). Καθώς βέβαια υποτίθεται πως απαγορευόταν να έχουν παιδιά, ξαφνικά βρίσκονταν με πολλά ανίψια...

Στην Ελλάδα αυτή είναι μια κατάσταση ντροπής που την έχουμε ζήσει σχεδόν όλοι. Να αναζητήσουμε κάποιον "γνωστό", ώστε να αντιμετωπίσουμε ζητήματα που ποικίλουν από τα απόλυτα ασήμαντα έως τα πλέον σημαντικά. Δυστυχώς όμως, κάθε φορά που μπαίνει στη θέση ένας "γνωστός", μια μαχαιριά καρφώνεται στο σώμα της αξιοκρατίας.

Για αυτό λοιπόν τόσοι και τόσοι νέοι παραπονιούνται για την αναξιοκρατία που επικρατεί στην κοινωνία μας. Για αυτό γεμίζουν θυμό και απογοήτευση. Για αυτό μεταναστεύουν σε πρώτη ευκαιρία ή ίσως και "τα σπάνε" σε διαδηλώσεις, εάν μείνουν εγκλωβισμένοι στη Δανία του Νότου.

Να τη δώσουμε λοιπόν τη μάχη, η οποία πρέπει να ξεκινήσει πρώτα και κύρια από το προσωπικό παράδειγμα καθενός μας, εάν θέλουμε να έχουμε ελπίδες επιτυχίας. Να προσλάβουμε τον καλό, όχι τον γνωστό. Αν όλοι  κάνουμε αυτό το απλό, τότε η χώρα θα έχει κάνει ένα τεράστιο βήμα μπροστά.

Στην κοινωνία επικρατεί ένα τεράστιο αίσθημα αδικίας λόγω της κυρίαρχης αναξιοκρατίας. Ο νεποτισμός είναι μια από τις χειρότερες μορφές της. Ας το αναγνωρίσουμε και ας πράξουμε όλοι αναλόγως. Στην εκπαίδευση, στις επιχειρήσεις, στην πολιτική και οπουδήποτε αλλού.