Σήμερα θα 'ταν τα γενέθλια σου

Σε σκέφτομαι να κάθεσαι στον καναπέ. Να σε ρωτάω τι κάνεις και να μου απαντάς ότι τώρα πια γέρασες και σημασία έχει τι κάνουμε εμείς. Να με ρωτάς τι γίνεται στη δουλειά. Τι κάνουν ο Βαγγέλης, ο Θανάσης και ο Σάκης με το ηλεκτρονικό φροντιστήριο. Να σου λέω ότι πάνε καλύτερα τα πράγματα και να απαντάς αμέσως ότι με δουλειά και υπομονή όλα θα γίνουν.

Φαντάζομαι να σου λέω πως ο Βαγγέλης και ο Σάκης παντρεύτηκαν και έχουν δυο παιδιά πια. Να χαίρεσαι, να μου λες να ζήσουν μα και αμέσως να αναρωτιέσαι εγώ τι κάνω, τι περιμένω, κι εγώ αμέσως να απαντάω πως όλα θα γίνουν στην ώρα τους.

Σκέφτομαι μετά να με ρωτάς τι κάνει ο κύριος Πρύτανης κι εγώ να σου λέω τα δυσάρεστα. Φαντάζομαι να στενοχωριέσαι, να αναρωτιέσαι μα πως έγινε αυτό, να λες ότι ήταν άδικο.

Μετά ίσως η σκέψη σου πήγαινε στα αδέρφια σου. Θα μου έλεγες για τη θεία Ξανθή, πόσο είχε δουλέψει, πόσο είχε ταλαιπωρηθεί. Και πόσο όμως πρέπει να χάρηκε με τις κόρες, τον γαμπρό και την εγγονή της. Δύσκολη η ζωή, σίγουρα, υπάρχει όμως και ανταμοιβή θα μου έλεγες.

Σίγουρα θα μιλούσες μετά για τον θείο τον Κωστάκη. Θα μου λεγες ξανά ότι θα μπορούσε να έχει σπουδάσει και να κάνει σπουδαία πράγματα, όμως οι καταστάσεις, τότε στη δεκαετία του 50, ήταν δύσκολες και δεν το επέτρεψαν αυτό να γίνει. Ευγνωμοσύνη θα έδειχνες ακόμα μια φορά για τη μεγάλη βοήθεια του.

Μετά θα μου έλεγες για τον μπαμπά. Φλεβάρη του 2011 χιόνιζε, είχε πέσει και είχε χτυπήσει. Πόναγε στον ώμο. Είπα θα τον πάω στο νοσοκομείο να δούμε, γιατί ο γιατρός λέει πως τα χτυπήματα αυτά καμιά φορά είναι ύπουλα. Πρόσεξε Δημήτρη μου μου είχες πει γιατί έχει δουλέψει πολύ και είναι καλός άνθρωπος. Καμιά φορά τους γέρους στα νοσοκομεία δεν τους προσέχουν πολύ, είχες συνεχίσει. 

Ξαφνιάστηκα τότε. Για ποιο λόγο έλεγες το αυτονόητο, αυτό που ξέραμε όλοι; Ίσως μετά από χρόνια να έχω καταλάβει. Τα αυτονόητα νιώθουμε την ανάγκη να τα επαναλαμβάνουμε σε στιγμές κομβικές, όπου οι λέξεις έχουν άλλη διάσταση και άλλη σημασία. Ένα πρόσεχε, ένα σ'αγαπώ, μπορεί να συμπηκνώσει όλη την αγάπη του κόσμου.

Δεν ξέρω αν θα μπορούσες να ξεπεράσεις την απώλεια του. Η στενοχώρια σου σίγουρα θα ήταν ανείπωτη, ίσως όμως και να έλεγες πως επιτέλους αναπαύτηκε και ότι, από ένα σημείο και μετά, η ζωή με το αλτσχάιμερ δεν έχει νόημα κανένα. Ήταν άδικο αυτό που συνέβαινε και σε είχε καταβάλλει.

Μετά όμως θα μιλούσαμε για τα ευχάριστα. Θα με ρωτούσες για τη Βάλια και τον μικρό Γιώργο. Πως τα πηγαίνουν στο προνήπιο, εάν έχουν προσαρμοστεί, εάν έχουν κάνει φίλους. Τι κάνει η Καλίνα, ο κύριος Γιάννης και η κυρία Κική. Αν πηγαίνουμε στο Άστρος και αν οι δικοί τους είναι όλοι καλά.

Ίσως μετά να μιλούσαμε και για την κοινωνία. Σοκαρισμένη θα ήσουν σίγουρα από τα γεγονότα. Πως πάψαμε να είμαστε άνθρωποι σε τόσες πτυχές της ζωής μας. Αν χρειαστεί, μη διστάσετε να φύγετε μου είχες πει. Τόσο από τον Ασπρόπυργο όσο και από την Ελλάδα. Σημασία έχει να προχωρήσετε μπροστά, να προοδεύσετε και μόνον έτσι θα μπορέσετε να βοηθήσετε και τον τόπο.

Χθες ήμουν σε μια συναυλία του Σαββόπουλου στο Ηρώδειο. Πρώτη φορά. Θυμήθηκα εκείνη την επίσκεψη στο νέο μουσείο της Ακρόπολης - ήταν δίπλα, βλέπεις - που ανέβαλα εκείνο το Αυγουστιάτικο Σάββατο για μια άλλη φορά. Μια άλλη φορά που δεν ήρθε ποτέ.

Είπε ο Σαββόπουλος ότι του λείπουν μερικές στιγμές αφόρητα οι γονείς του. Νομίζω πολλοί στο ακροατήριο ένιωσαν να μιλάει στην καρδιά τους - είναι αφόρητο το κενό. Γεμίζει συχνά με μια πολύ γλυκιά ανάμνηση, με ένα λαμπερό φως. Δεν παύει να είναι κενό όμως και στη δύσκολη στιγμή πάντα θα υπενθυμίσει την απώλεια.

Είπε ακόμα για ένα τραγούδι από την εποχή των γονιών του - που νομίζω θα το θυμόσουν κι εσύ, σίγουρα:

«Ας ερχόσουν για λίγο
μοναχά για ένα βράδυ
να γεμίσεις με φως
το φριχτό μου σκοτάδι
και στα δυο σου τα χέρια
να με σφίξεις ζεστά
ας ερχόσουν για λίγο
κι ας χανόσουν μετά»

Το ξέρω, είναι διαφορετικό το περιεχόμενο του τραγουδιού. Λέει όμως κάτι τόσο δυνατό. Ας ερχόσουν για λίγο κι ας χανόσουν μετά.

Σκέφτομαι πάλι πως αν με έβλεπες να δακρύζω γράφοντας ένα κείμενο χαράματα 25ης Σεπτεμβρίου, μάλλον θα μου  χαμογελούσες με μια σιγουριά που τόσο με ηρεμούσε ότι κι αν συνέβαινε, και θα μου έλεγες πως τότε, όταν χάσαμε τον παππού, πόσο χαζή ήσουν που αντέδρασες με τόσο ακραία θλίψη, γιατί τι πιο φυσικό για έναν γέρο από το να πεθάνει. Γιατί λοιπόν εγώ να κάνω έτσι;

Τα χρόνια περνάνε. Η ανάμνηση όμως είναι πιο ζωντανή από ποτέ. Το μυαλό μου είναι ακόμα μπερδεμένο. Την απώλεια δεν μπορώ να τη διαχειριστώ καλά. Ίσως μεγαλώνοντας να αρχίσω να τα καταφέρνω καλύτερα.

Ήταν δυο μέρες μετά τα γενέθλια σου. Πάγωσα όταν άκουσα τον Βασίλη στο τηλέφωνο. Λίγη ώρα μετά, τρεις λέξεις κυριαρχούσαν στο μυαλό μου. Πίστη, Λόγος, Αγάπη. Ένα τρίπτυχο υπέροχο για να πορεύεται κάνεις στη ζωή. Ελπίζω πως θα συμφωνούσες.

Τα κορμιά και οι ψήφοι

Ένα παλιό και μάλλον σεξιστικό ανέκδοτο λέει τα εξής:

Ένας άντρας προτείνει σε μια γυναίκα:

«Εάν πηγαίναμε στη Μύκονο με το αεροπλάνο μου, μέναμε μια βδομάδα σε μια απίστευτη βίλα και κάναμε βόλτες με το yacht μου και στο τέλος σου έδινα και €100,000 μετρητά, θα έκανες έρωτα μαζί μου κάθε βράδυ που θα ήμασταν εκεί;». 

... Η γυναίκα προβληματίζεται έντονα. Τα σταθμίζει και μετά από λίγο λέει «Όπως το θέτεις, είναι πολύ δύσκολο να πω όχι. Παρότι έχω κάποιες αναστολές, τελικά δέχομαι».

Ακούγοντας ο άντρας, χαμογελά και γνέφει καταφατικά. Λέει πως θα επανέλθει σε λίγες μέρες για τις λεπτομέρειες του ταξιδιού.

Πράγματι, μετά από λίγο βρίσκονται και της λέει:

«Ξέρεις, τα πράγματα ήρθα λίγο διαφορετικά. Θα είχες αντίρρηση αν το αλλάζαμε λίγο και τελικά πηγαίναμε στον Ωρωπό με το ΚΤΕΛ, μέναμε σε ενοικιαζόμενο δωμάτιο, κάναμε βόλτες με το παπάκι μου και σου έδινα τελικά €100;». 

Η γυναίκα βγαίνει εκτός εαυτού. Τον χαστουκίζει και έξω φρενών λέει «Τι νομίζεις ότι είμαι;».

Ο άντρας ατάραχος απαντάει: «Το τι είσαι, το συμφωνήσαμε ήδη. Τώρα απλά διαπραγματευόμαστε την τιμή». 

Ξέρω ότι θα στενοχωρήσω πολλούς, αλλά η σκληρή αλήθεια είναι πως τις τελευταίες δεκαετίες στον ρόλο του άντρα είναι ένα μεγάλο τμήμα του πολιτικού συστήματος — σίγουρα όλοι όσοι με αξιώσεις διεκδικούν την εξουσία — και στον ρόλο της γυναίκας όλοι εμείς οι ψηφοφόροι.

Ας μην γελιόμαστε, το αν διαπραγματεύεσαι την αλλαγή χρήσης γης για μερικές δεκάδες στρέμματα, την νομιμοποίηση ενός αυθαιρέτου, έναν διορισμό στον «ευρύτερο δημόσιο τομέα» ή απλά ένα εικοσάρικο για να πας super-market, δεν αλλάζει την ουσία της φύσης της συναλλαγής.

Από Πολίτης γίνεσαι ψηφοφόρος και έτσι το "τι πραγματικά είσαι" το αποδέχεσαι απλώς και μόνο εισερχόμενος σε μια τέτοια συζήτηση.

Ίσως αξίζει να σκεφτούμε ότι το κορμί και η ψήφος δεν έχουνε τιμή. Τα δίνουμε όπου θέλουμε και γιατί έτσι μας αρέσει, δίχως να δίνουμε λογαριασμό σε κανέναν... Εάν τουλάχιστον θέλουμε να είμαστε ελεύθεροι.

Περίπου εκατό νεκροί στο Μάτι και πολλές δεκάδες στη Μάνδρα δυστυχώς επιβεβαιώνουν τα παραπάνω. Κανείς μηχανισμός δεν λειτούργησε για να τους προστατεύσει, πολύ απλά γιατί κανείς δεν ενδιαφέρθηκε σοβαρά ώστε πράγματι να υπάρχει και να λειτουργεί ένας τέτοιος μηχανισμός. Οι προτεραιότητες ήταν βλέπετε άλλες.

Λαογραφία και νεοφυείς επιχειρήσεις

Με μεγάλη χαρά φιλοξενήσαμε σήμερα στην Starttech Ventures τον εξαίρετο φίλο Παναγιώτη Πέστροβα ο οποίος μας έκανε μια πολύ ενδιαφέρουσα παρουσίαση σχετικά με τη λαογραφία του Ασπροπύργου και της Αττικής γενικότερα, αναφερόμενος κατά κύριο λόγο στο διάστημα από τις αρχές του 16ου αιώνα μέχρι και τα τέλη του 20ου.

Μια συνήθεια που τηρούμε στην Starttech Ventures είναι εκείνη του εβδομαδιαίου "open Q&A", κάθε Παρασκευή στις 4:30. Η αρχική ιδέα ήταν πως ο συντάκτης του ιστολογίου αυτού θα μπορούσε τη συγκεκριμένα μέρα και ώρα κάθε εβδομάδα να έχει μια ανοιχτή συζήτηση με όλους τους συνεργάτες του, όπου καθένας έχει την ελευθερία να θέσει οποιαδήποτε ερώτηση ή σχόλιο νομίζει. Σύντομα όμως είδαμε πως ήταν πολύ πιο ενδιαφέρον η ευκαιρία αυτής της επικοινωνίας να είναι διαθέσιμη σε όλους, κι έτσι πλήθος συναδέλφων έχει παρουσιαστεί και έχει παρουσιάσει σκέψεις και θέματα που βρίσκουν ενδιαφέροντα. Παράλληλα, μερικές φορές καλούμε ανθρώπους εκτός του οργανισμού μας, οποιουδήποτε αντικειμένου, να κάνουν παρουσιάσεις.

Τους τελευταίους μήνες λοιπόν έχουμε καλέσει ομιλητές για διάφορα θέματα, από διαιτολογία και γυμναστική μέχρι αρχιτεκτονική και κρυπτονομίσματα. Στο πλαίσιο αυτό, σήμερα Παρασκευή 31 Αυγούστου καλέσαμε τον Παναγιώτη για να μας μιλήσει για τη λαογραφία.

"Μα τι σχέση έχει η λαογραφία με τα start-ups", μάλλον δίκαια θα αναρωτηθεί κανείς. Η απάντηση είναι πως επιθυμία μας είναι να εμπλουτίζουμε την εργασιακή καθημερινότητά μας με θέματα που επιφανειακά δεν έχουν άμεση σχέση με τον αντικείμενο της δουλειάς μας, δεν παύουν όμως να μας ενδιαφέρουν σε προσωπικό επίπεδο και να βοηθούν στην ανάπτυξη της προσωπικότητάς μας, πράγμα που σε τελική ανάλυση είναι σε άμεσο όφελος τόσο των μελών των ομάδων μας όσο και των επιχειρήσεων.

Μας μίλησε λοιπόν ο Παναγιώτης Πέστροβας για το Θριάσιο Πεδίο, τη σύνδεσή του με την αρχαιότητα όσον αφορά την Ελευσίνα, τα Ελευσίνια Μυστήρια και τη διαδρομή της Ιεράς Οδού μέσω των Λιμών των Ρειτών. Είπαμε για την τουρκοκρατία, τις κινήσεις των πληθυσμός, τις ενδυμασίες, τα έθιμα και την καθημερινότητα των κατοίκων, όπως αυτές εξελίχθηκαν τους τελευταίους αιώνες. Συζητήσαμε ακόμα για τη σύγχρονη προσέγγιση στη λαογραφία, την σχέση της με την ιστορία και κατά πόσον το να "γνωρίζουμε τις ρίζες μας" μας κάνει συντηρητικούς ή όχι, ή ακόμα και τι περιεχόμενο μπορεί να έχει η φράση "επιστροφή στις ρίζες".

Θέλω και από εδώ να ευχαριστήσω θερμά τον Παναγιώτη για την εξαίρετη παρουσίαση και τη δημιουργική συζήτηση που ακολούθησε καθώς φυσικά και όλους τους συναδέλφους που πήραν μέρος! Τώρα πια, κάθε καλοκαίρι που πηγαίνουμε για φαγητό στο πανηγύρι της Αγίας Παρασκευής το πως και το γιατί της περίστασης θα είναι λίγο πιο ξεκάθαρα.

Τέλος, δεν μπορώ παρά να συγχαρώ τον Παναγιώτη για τη δημιουργική δραστηριότητά του. Είναι ένα πρόσωπο του Ασπροπύργου πολύ διαφορετικό από αυτό που μας έχει συνηθίσει η επικαιρότητα, μα συνάμα τόσο αυθεντικό και ειλικρινές. Ελπίζω να συνεχίσει για πολλά ακόμα χρόνια με την ίδια ενέργεια και όσο γίνεται περισσότεροι Καλυβιώτες να τον μιμηθούν!