Να βγει κάτι καλό από την τραγωδία της Μάνδρας

Σήμερα συμπληρώθηκαν 9 μήνες από την απώλεια του πατέρα μας. Κάναμε στον Ασπρόπυργο το μνημόσυνό του, ακολουθώντας την σχετική παράδοση.

Στις περιπτώσεις αυτές πάντα ξύπνα ξανά μέσα σου ο πόνος της απώλειας. Βρισκόμενος στο στάδιο αυτό, μια σκέψη που μου γεννήθηκε στην εκκλησία είναι ότι αυτές τις μέρες, εντελώς δίπλα μας, κάποιες οικογένειες στη Μάνδρα καλούνται να αντιμετωπίσουν το αδιανόητο. Βιώνουν ασύλληπτο πόνο.

Ο μπαμπάς είχε αδερφικούς φίλους και κουμπάρους στη Μάνδρα. Ευτυχώς οι οικογένειες τους είναι καλά, δεν ισχύει όμως το ίδιο για τον γείτονα, τον συγγενή, τον φίλο τους. Στη θέση των ανθρώπων αυτών θα μπορούσε να είναι καθένας από εμάς.

Η τραγωδία είναι ανείπωτη.

Παρόμοιου μεγέθους τραγωδίες πριν πολλά χρόνια οδήγησαν στη δημιουργία και την ενίσχυση του Οργανισμού Αντισεισμικού Σχεδιασμού και Προστασίας. Οι τραγωδίες με τους σεισμούς ήταν που δημιούργησαν μια πραγματικότητα που λέει πως οι αντισεισμικές προδιαγραφές των ελληνικών κτηρίων είναι από τις καλύτερες στον κόσμο, πράγμα που επιβεβαιώθηκε συχνά τις τελευταίες δεκαετίες.

Ας μην γελιόμαστε, ήταν το αίμα των θυμάτων των σεισμών που δημιούργησε τα θεμέλια του ΟΑΣΠ, των αντισεισμικών προδιαγραφών και των διαδικασιών επιβεβαίωσης της τήρησής τους.

Το ίδιο νομίζω έχει συμβεί και σε πολλές άλλες περιπτώσεις, όπως για παράδειγμα οι αερομεταφορές όπου κάθε ατύχημα, όσο τραγικό κι αν είναι, γεννά γνώση που κάνει τις μεταφορές πολύ ασφαλέστερες.

Ας μην χαθεί η ευκαιρία αυτή λοιπόν με την τραγωδία της Μάνδρας. Πολύ σημαντικότερο της απόδοσης ευθυνών (η οποία οφείλει να γίνει και θα γίνει) είναι να αλλάξει ριζικά η απαράδεκτη αντιμετώπιση των σχετικών ζητημάτων — και αυτό να γίνει άμεσα.

Με πολύ απλά λόγια, αυτό που ζητούν οι νεκροί της Μάνδρας για να δικαιωθούν είναι να ανοίξουν τα ρέματα και να κατεδαφιστούν τα αυθαίρετα.

Πρέπει κάποια στιγμή να αποφασίσουμε αν θέλουμε να κρινόμαστε με βάση τα ευρωπαϊκά δεδομένα ή με βάση εκείνα της ανατολικής Ασίας. Στους σεισμούς επιλέξαμε την πρώτη επιλογή. Ας το κάνουμε και στα ζητήματα των αυθαιρέτων, των ρεμάτων και της αντιπλυμμηρικής προστασίας. Είναι το λιγότερο που μπορεί να γίνει για να τιμηθεί ουσιαστικά η μνήμη των θυμάτων.

Κυρίαρχη ιδεολογία στην Ελλάδα του 2017

Τα τελευταία χρόνια πολλοί συμπολίτες μας μιλούν συχνά για την υποτιθέμενη "ιδεολογική κυριαρχία της αριστεράς"¨η οποία κατά τη λαμπρή πολτική τους ανάλυση κατά βάση ευθύνεται για την οικονομική κατάρρευση της χώρας. Με βάση την ανάλυσή τους, τουλάχιστον την περίοδο της μεταπολίτευσης, η χώρα κυβερνήθηκε με ένα συνονθύλευμα σοσιαλιστικών και κομμουνιστικών πολιτικών, οι οποίες επηρρέασαν την ασκούμενη πολιτική ακόμα και όταν κυβερνούσε το κόμμα της νέας δημοκρατίας.

Έτσι λοιπόν, σύμφωνα με το παραπάνω σκπετικό, δεν θα ήταν λογικό άλμα να ισχυριστεί κανείς πως ο κομμουνισμός είναι η κυρίαρχη πολιτική ιδεολογία στην Ελλάδα σήμερα. Ας δούμε όμως τι λένε τα γεγονότα:

Πρώτα απ' όλα, τουλάχιστον στα νεανικά του χρόνια, ο Πρωθυπουργός  Αλέξης Τσίπρας υπήρξε ενεργό μέλος του κομμουνιστικού κινήματος, εκ του οποίου συμπεραίνουμε πως τον ενέπνεε η κομμουνιστική ιδεολογία. Στη συνέχεια, ο Υπουργός Γιώργος Κατρούγκαλος πρόσφατα σε δημόσια δήλωση επιβεβαίωσε την πίστη του στην κομμουνιστική ιδεολογία. Λίγο πολύ το ίδιο ισχύει για πολλά μέλη της κυβέρνησης.

Έχουμε δηλαδή μια κομμουνιστική κυβέρνηση; Είναι όντως κυρίαρχη - κυβερνητικά - ιδεολογία ο κομμουνισμός στην Ελλάδα του 2017; Αν δούμε τα δεδομένα θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι μάλλον όχι, δεν είναι. Ίσως να έχουμε μια κυβέρνηση που θα ήθελε να ήταν - σχεδόν - κομμουνιστική αλλά, όπως πολλάκις έχει εξηγήσει σε όλους τους τόνους, ... είναι οι συνθήκες που δεν το επιτρέπουν (μια ιδιαιτέρως επανστατική η διαπίστωση αυτή, οφείλω να ομολογήσω).

Ακόμα μια φορά, δεν ξέρω αν πρέπει να κλάψω γελώντας ή να γελάσω κλαίγοντας (ερώτημα που συχνά ανακύπτει οποτεδήποτε σκέφτομαι τα πολιτικά πράγματα του τρόπου, την τόσο παρηκμασμένη δημόσια σφαίρα του).

Για την ώρα, ας προχωρήσουμε παρακάτω κοιτώντας προς την αριστερή αντιπολίτευση, μήπως βρούμε τελικά έναν γνήσιο εκφραστή της κομμουνιστικής ιδεολογίας, αφού αυτήν ξεκινήσαμε να εξετάζουμε στο άρθρο αυτό (αλλά και γιατί, πολλοί διατείνονται ότι η χώρα κυβερνάται από κομμουνιστές και εκείνοι πρέπει να μας σώσουν από αυτούς).

Στο ελληνικό κοινοβούλιο λοιπόν αριστερά της κυβερνήσεως θα βρει κανείς μόνο το Κόμμα του Λαού, το Κάπα Κάπα Έψιλον Εσωτερικού — Συγγνώμη, λάθος εκ παρορμήσεως, το ΚΚΕ 'σκέτο', ήθελα να πω. Έχουμε λοιπόν μια αληθινά κομμουνιστική αντιπολίτευση; Χμμ... Ας σκεφτούμε το εξής:

— Οι αληθινοί κομουνιστές, κάθε στιγμή αλλά πολύ περισσότερο σε περιόδους κρίσης, ένα από τα κύρια πράγματα που κάνουν είναι να ιδρύουν συνεταιρισμούς και μέσα από τη διαδικασία αυτή κοιτάνε στα μάτια την πρόκληση της οργάνωσης της παραγωγής, των εργασιακών σχέσεων και του μεριδίου του υποκειμένου στην υπεραξία της εργασίας του.

— Οι δήθεν κομουνιστές από την άλλη, εκείνοι που συνήθως τους λέμε «του γλυκού νερού», ενίοτε και «γιαλατζί», αυτό που κυρίως κάνουν είναι να οργανώνουν επαναστατικές εκδρομούλες στην Ομόνοια, με κουπόνι, Ριζοσπάστη και φραπεδάκι στο χέρι, συνήθως δε υπό την εργασιακή (δηλαδή, μισθολογική) κάλυψη «της σιγουριάς του δημοσίου». Που και που κάνουν βεβαίως και κανένα επαναστατικό post στα social media (παρότι στο trolling η αλήθεια είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτός που έφτασε σε δυσθεώρητα ύψη).

Στην Ελλάδα, όπως και στις περισσότερες περιοχές του κόσμου, έχουμε μείνει δυστυχώς με τους δήθεν. Οι αληθινοί μας άφησαν. Ιδιωτεύουν, στην καλύτερη περίπτωση, ή εγκατέλειψαν τον μάταιο κόσμο τούτο στη χειρότερη. Μιλάμε για μια αληθινά τραγική κατάσταση, όπου η επανάσταση, όπως είπαμε παραπάνω, εκφυλίστηκε σε έναν περίπατο στην Ομόνοια υπό τους ήχους της ντουντούκας, κουπόνι, Ριζοσπάστη και καφεδάκι. Ίσως και σουβλάκια μετά στο Μοναστηράκι ή ουζάκι κάπου στα Εξάρχεια.

Ο Χρόνης Μίσσιος θα είχε πράγματι  ατελείωτο υλικό για να γράψει σήμερα. Μιλάμε για την παρακμή της πολιτικής σε όλο της το μεγαλείο. Απογοήτευση πλήρης.

Ας μην υπάρχει βέβαια ψευδαίσθηση καμία: Τα ίδια και χειρότερα ισχύουν και στους, κατ' όνομα και μόνο, «φιλελεύθερους». Πήξαμε στους υποτιθέμενους θιασώτες του laissez faire, όπου όλως περιέργως κύριος πελάτης είναι το ελληνικό δημόσιο.

Γενικώς, πήξαμε στο δήθεν.

Η χώρα όμως έχει ανάγκη το αυθεντικό, η χώρα έχει ανάγκη την ειλικρίνεια, σε τελική ανάλυση η Ελλάδα έχει ανάγκη την αλήθεια. Μόνη λύση η ουσιαστική, αυθεντική επιστροφή στην πολιτική. Την πολιτική ως πρόγνωση, ως επιστήμη. Την πολιτική ως υπέρτατη τέχνη. 

Όσο δεν ανταποκρινόμαστε στην υποχρέωση της πολιτικής, εκχωρούμε τα δικαιώματα του πολίτη. Παύουμε να έχουμε πολιτισμό, δεν έχουμε πόλεις. Μένουμε μόνο με τη διάχυτη, σάπια παρακμή που βιώνουμε στην Ελλάδα και αλλού.

Ενα γράμμα στη Μαμά και στον Μπαμπά — Του Βασίλη Τσίγκου

Δημοσιεύτηκε από τον Βασίλη Τσίγκο στο Facebook στις 27/9/2017

 

27/09/2011. Μια ημερομηνία η οποία στάθηκε σταθμός στην έως τώρα ζωή μου. Ξαφνικά μπαίνοντας στην πατρική μας κατοικία στον Ασπροπυργο (με απορία πως δεν είχες κατέβεις να ανοίξεις ακομα το γραφείο, όπως έκανες καθε εργάσιμη) διαπιστώνω με τρόμο οτι κοιμάσαι. Κοιμάσαι όμως όχι για την βραδινή σου ανάπαυση, αλλά κοιμάσαι (με μια πολύ γλυκιά έκφραση στο πρόσωπο σου) για το μεγάλο ταξιδι που ολοι ξέρουμε οτι κάποια στιγμή θα κάνουμε, αλλα ποτέ, μα ποτέ δεν θελουμε να πιστέψουμε οτι θα συμβεί σε εμάς ή σε δικούς μας άνθρωπους.

Ξάφνου συνειδητοποιώ οτι η ζωή μου δεν θα είναι πια η ιδια. Δεν θα ξανακούσω την φωνή σου. Δεν θα είσαι εκεί, όπως ήσουν πάντοτε, είτε έκανα κάτι σωστό και με επιβράβευες ή έκανα κάτι λάθος και με τον τρόπο που μόνο εσυ ήξερες (δίχως να προσβάλλεις ή να μειώσεις τον συνομιλητή σου) μου έδινες να καταλάβω οτι πρέπει να το διορθώσω.

Η απώλεια δύσκολα διαχειρίσιμη διότι ήταν ξαφνική. Σε ενοχλούσε αφάνταστα που ο μπαμπάς είχε αρχίσει να ξεχνάει και θυμώνες με αυτό. Εγώ και ο Δημήτρης σου λέγαμε Μαμά μην στεναχωριέσαι, εμείς είμαστε εδώ και θα βοηθήσουμε τον μπαμπά. Θέλαμε εγώ και ο Δημήτρης να απολαύσετε αμφότεροι την ζωή σας ως συνταξιούχοι μετα απο απίστευτη κούραση που είχατε πέρασει, εσύ ως καθηγήτρια φιλόλογος - με πάθος για την εκπαίδευση - για 37 έτη συνεχόμενης διδασκαλιας και ο μπαμπάς ως Λογιστης στον ΑΣΠΡΟ από το 1948 και στο γραφείο του αργότερα.

Πηγαίναμε οικογενειακώς διακοπές καθε καλοκαιρι και αποτελούσαμε θέαμα για την ομήγυρη μας. Δυο αγόρια στα 30+ να συνοδεύουμε τους υπερηλίκους γονείς μας στις διακοπές τους. Εγώ και ο Δημήτρης όμως χαιρόμασταν παρα πολυ για αυτές τις μέρες που περναγαμε μαζί σας, ιδίως στα Χανιά της Κρήτης που περάσαμε τα 10 τελευταία καλοκαίρια έως την 27/09/2011. Ήταν για εμάς το λιγότερο που μπορούσαμε να κάνουμε για δυο ανθρώπους που μας προσέφεραν τα πάντα . Κυριολεκτικά τα πάντα . Η φωτογραφία σας απο το καλοκαιρι του 2010 στο παλιό λιμάνι των Χανίων ειναι ανεξίτηλα χαραγμένη στην μνήμη μας .

Φέτος, την 27/09/2017 ούτε ο μπαμπάς ειναι μαζί μας πια. Εδώ και λίγους μήνες ήρθε να σε βρει να είστε πάλι μαζί οπως ήσασταν απο το μακρινό 1975. Το τραπέζι στο παλιό λιμάνι των Χανίων ειναι άδειο πια . Ευτυχώς όμως εγώ και ο Δημήτρης είμαστε γεμάτοι με αυτά που μας διδάξατε. Σας ευχαριστούμε και τους δυο πάρα πολυ. Ειλικρινά και εκ βαθέων. Μακάρι να προσφέρω και εγώ στον Γιώργο και στη Βαλια και ο Δημήτρης μελλοντικά στα παιδιά του αυτά που κάνατε εσείς για εμάς. Και δεν μιλάω για τα υλικά αγαθά. Μιλάω για την αγάπη που μας δείξατε και το τι σημαίνει αγάπη στην πράξη. Μας λείπετε. Μας λείπετε υπερβολικά. Αλλα είμαστε ευτυχείς και πλήρεις με αυτά που μας δώσατε. Σας αγαπάμε. Να είστε χαμογελαστοί εκεί που είστε. Ναι, έχουμε προβλήματα εδώ, αλλα είμαστε υποχρεωμένοι να τα ξεπεράσουμε και θα τα ξεπεράσουμε.

Με πολλή πολλή αγάπη τα παιδιά σας, Βασίλης και Δημήτρης.