#SocialDeTox

Παρασκευή βράδυ κατά τις 9:15μμ βγαίνω από το γυμναστήριο. Θυμάμαι καλά την τελευταία ώρα να προσπαθώ να κάνω ασκήσεις μυικής ενδυνάμωσης καθώς η τελευταία παίζει πολύ σημαντικό ρόλο για την επιτυχή αεροβική προπόνηση και την απώλεια βάρους, κάτι που δυστυχώς πολλοί παραβλέπουν. Τι ακριβώς μου έκανε μεγάλη εντύπωση; Η μανία με την οποία ανάμεσα στα σετ των ασκήσεων έκανα τον γνωστό κύκλο: Facebook-Instagram-Twitter-LinkedIn και πάλι από την αρχή. Κοιτούσα κάτι συγκεκριμένο; Στην πραγματικότητα όχι. Ένιωθα όμως μια τεράστια ανάγκη να δω "τι συμβαίνει" στις εφαρμογές αυτές και μετά μια ακαθόριστη απογοήτευση.

Ο ατέρμονος και ανούσιος αυτός κύκλος μου έφερε στο μυαλό μια πολύ ξεκάθαρη ανάμνηση, εκείνη που κυριάρχησε στη ζωή μου για σχεδόν τριάντα χρόνια και που από το περασμένο καλοκαίρι κάνω ότι μπορώ για να ξεπεράσω: Η ανάγκη για, ή μάλλον η επιθυμία, να φάω ένα "γευστικό", δηλαδή ιδιαίτερα παχυντικό, φαγητό. Η ικανοποίηση της επιθυμίας αυτής. Ένα αίσθημα 'κενού' και απογοήτευσης λίγο μετά. Ένας φαύλος κύκλος χωρίς τέλος - ο κύκλος του εθισμού.

Τελικά το "Hooked" τα έλεγε σωστά, όπως και το "Power of Habit". Τα παραπάνω προϊόντα (Facebook, Instagram, LinkedIn, Twitter, κλπ) έχουν σχεδιαστεί με μοναδικό κριτήριο τον εθισμό των χρηστών. Είναι "habit forming products" και είναι τα καλύτερα στον κόσμο σε αυτό.

Συνειδητοποίησα λοιπόν πως ήμουν πια απολύτως εθισμένος σε σημείο που έχανα πια οποιαδήποτε ικανοποίηση από την χρήση των δικτύων αυτών και μου έμενε απλά ένα αίσθημα κενού. Ίσως η διαφορά του 'κοινωνικού πότη' από τον 'αλκοολικό' προσαρμοσμένη στον κόσμο των social media. Κάτι έπρεπε όμως να κάνω.

Παράλληλα μου ήρθαν ακόμα δυο σκέψεις στο μυαλό μου:

(α) Δεν ήταν λίγες οι φορές τελευταία που έπιανα τον εαυτό μου να οδηγεί και με το δεξί χέρι να ...κοιτάζω τα Facebook notifications (!!!). Δεν απαιτεί μεγάλη διανοητική ικανότητα για να αντιληφθεί κανείς πόσο επικίνδυνο είναι αυτό. Να σκοτωθείς ή να σκοτώσεις για ένα social network είναι μάλλον το υψηλότερο επίπεδο βλακείας που μπορεί να φτάσει η ανθρώπινη ύπαρξη.

(β) Κατάλαβα πως έχω πρακτικά σταματήσει να γράφω σε αυτό το blog. Όποιες σκέψεις έρχονταν στο μυαλό μου, επιχειρηματικές, πολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές, προσωπικές, οτιδήποτε εν τέλει, σε περίπτωση που αποφάσιζα να τις κάνω δημόσιες (πράγμα καθόλου σπάνιο), αυτό γινόταν με τη μορφή ενός facebook post. Το μέσο αυτό έδινε την ικανοποίηση της άμεσης ανάδρασης. Τα likes (αλλά και τα 'angry' ή 'ha-ha' icons), τα σχόλια, οι κοινοποιήσεις. Όλα είναι spontaneous. Σε κάνουν να νιώθεις καλά, να νιώθεις ζωντανός, να είσαι τμήμα μιας κοινωνίας. Αυτό όμως έρχεται με ένα βαρύτατο τίμημα: Γρήγορα εξαφανίζονται, ξεχνιούνται. Μετά από λίγες μέρες κανείς δεν μπορεί να βρει ή να δει αυτό το εκπληκτικό facebook post - ακόμα κι εσύ ο ίδιος μάλλον το έχεις ξεχάσει. Κατέληξα λοιπόν στο συμπέρασμα ότι ιδέες και σκέψεις άξιες δημοσίευσης καλύτερα να βρίσκουν τον δρόμο τους σε αυτό εδώ το blog (ή και στο αγγλόφωνό μου ιστολόγιο) όπου θα μπορούν να είναι διαθέσιμες ακόμα και μετά από αρκτά χρόνια. Τέλος, όταν γράφεις ένα κείμενο στο blog ανακαλύπτεις πως είσαι πολύ περισσότερο προσεκτικός και ακριβής - ενώ η εφήμερη φύση των κοινωνικών δικτύων μειώνει αναλόγως και την ποιότητα του λόγου που αυτά διακινούν.

Αποφάσισα λοιπόν να μην δημοσιεύσω τίποτα σε Facebook, Instagram, LinkedIn και Twitter για τρεις μήνες, ξεκινώντας από την Παρασκευή 9 Ιουνίου 2017.

Ένα post μου στο Instagram αργά το 
απόγευμα της Παρασκευής 9/6/2017

Βεβαίως δεν έχω σταματήσει να μπαίνω στα δίκτυα αυτά. Μπαίνω όμως πολύ λιγότερο και κύρια για ενημέρωση. Πατάω κανένα like που και που ενώ απαντώ και στα μηνύματά μου. Θα το κάνω όμως όλο και λιγότερο, κύρια δε επειδή το timeline (κυρίως σε Twitter και Facebook) είναι και ένα πολύ καλό εργαλείο ενημέρωσης. Αποφάσισα μάλιστα να κάνω τεχνητά πιο δύσκολη την πρόσβαση απεγκαθιστώντας τις σχετικές εφαρμογές (Facebook, Instagram, LinkedIn, Twitter) από το κινητό μου τηλέφωνο - μπαίνω λοιπόν, όποτε χρειαστεί, μέσω browser.

Δεν χωρά αμφιβολία καμιά, είμαστε οι συνήθειές μας. Καλό είναι λοιπόν να προσέχουμε οι συνήθειές μας ώστε να είναι χρήσιμες. Τι μπορεί να είναι αυτό; Προσωπικά τίποτα δεν έχω βρει πιο χρήσιμο από την εκπαίδευση. Αποφάσισα λοιπόν να αντικαταστήσω το Facebook με το Duolingo και το Instagram με το Memrise.

Κλείνοντας λέγοντας το προφανές: Τα social media με έχουν βοηθήσει πολύ σε όλους τους τομείς της ζωής μου. Μου έδωσαν τη δυνατότητα να έρθω σε επαφή με ανθρώπους που διαφορετικά δεν θα γνώριζα ποτέ. Αυτό αποτελεί μια τεράστια προσφορά. Όμως το παράκανα και τελικά κατέληξαν να καταναλώνουν ένα σημαντικότατο ποσοστό του χρόνου, της ενέργειας και της προσοχής μου. Από asset, έγιναν liability.

Όπως λοιπόν δεν υπάρχει τίποτα κακό στο να πίνεις ένα-δυο ποτά την εβδομάδα, έτσι δεν υπάρχει και τίποτα κακό να κάνεις λελογισμένη χρήση των κοινωνικών δικτύων. Όπως όμως όταν φτάσεις να πίνεις τέσσερα-πέντε ποτά την ημέρα, κάτι πρέπει να κάνεις, έτσι κάτι πρέπει να κάνεις όταν φτάσεις να είσαι όλη μέρα στα social media.

Μετά την τρίμηνη αποτοξίνωση θα προσπαθήσω να έχω μια λελογισμένη χρήση των κοινωνικών δικτύων. Μέχρι τότε, ελπίζω δε και στη συνέχεια, θα προσπαθήσω να δημοσιεύω τις σκέψεις μου εδω.

O σεβασμός στα θύματα μιας σφαγής δεν συνάδει με κινήσεις που παραπέμπουν στην Οργάνωση Χ

Στις 10 Ιουνίου 1944 τα στρατεύματα των Ναζί έκαναν μια από τις χειρότερες θηριωδίες του Β' ΠΠ με την Σφαγή του Διστόμου, όπου βρήκαν τραγικό θάνατο 228 άνθρωποι μεταξύ των οποίων υπερήλικες, ανήμποροι και αβάπτιστα βρέφη. Το ασυλλήπτων διαστάσεων έγκλημα πολέμου συγκίνησε τη διεθνή κοινότητα ενώ μέχρι και σήμερα γίνεται πλήθος αναφορών σε όλο τον κόσμο.

To περιοδικό LIFE για την Σφαγή του Διστόμου

Εδώ και πολλά χρόνια γίνονται εκδηλώσεις μνήμης για τη μαύρη αυτή επέτειο. Ο σκοπός των εκδηλώσεων αντιλαμβάνομαι πως είναι διπλός: Αφενός να τιμήσει την μνήμη των πεσόντων ("μνημόσυνο"), αφετέρου να αναδείξει την επικράτηση του πολιτισμού και της ζωής έναντι της βαρβαρότητας και του θανάτου, πράγμα που γίνεται κύρια με τις πολιτιστικές εκδηλώσεις.

Δυστυχώς στην εποχή της στρέβλωσης των λέξεων και των συμβόλων η επέτειος αυτή προσφέρει πεδίο δόξης λαμπρόν για κάθε είδους προπαγανδιστές. Η οικειοποίηση των συμβόλων εξάλλου είναι ιδιαίτερα συνηθισμένοι πρακτική - δεν είναι τυχαίο ότι τους ταγματασφαλίτες τους είχαν ντύσει τσολιάδες.

Γίναμε λοιπόν το Σάββατο όλοι μάρτυρες ενός περιστατικού του οποίου η κωμικότητα επάξια συναγωνίζεται την τραγικότητά του. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου, πρώην Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων και Πρόεδρος του κόμματος "Πλεύση Ελευθερίας", δίχως απολύτως κανέναν ηθικό φραγμό προχώρησε σε μια κίνηση που αναμφίβολα αμαύρωσε την μνήμη των θυμάτων της Σφαγής του Διστόμου για το μικροκομματικό της όφελος και, πολύ χειρότερα θύμησε στους επιζώντες εκείνης της δύσκολης εποχής μια μαύρη σελίδα, εκείνη της "Οργάνωσης Χ" και παρομοίων αντιδραστικών μορφωμάτων (Ποια ήταν η αισθητική αυτών των μορφωμάτων; Εκείνη του 'τσαμπουκά' και του 'τραμπουκισμού').

Ως άλλος Ηλίας Κασιδιάρης, με θράσος και μίσος που θα ζήλευε ένα σύνταγμα χιτών και ταγματασφαλιτών, θέλησε να εμποδίσει τον Πρέσβη της Γερμανίας να καταθέσει στεφάνι. Θεώρησε πως το μνημόσυνο των θυμάτων προσφέρεται για φτηνό "τσαμπουκά". Θέλησε στην πραγματικότητα να εμποδίσει την πράξη του υψηλότερου ηθικού συμβολισμού όπου ο λαός των θυτών αναγνωρίζει την ευθύνη του έναντι του λαού των θυμάτων και ζητά έμπρακτη συγγνώμη. Μιλάμε για όνειδος που δύσκολα μπορεί κάποιος να φανταστεί κάτι παρόμοιό του.

Θα ήθελα όμως να σταθώ στην παρομοίωση της Ζωής Κωνσταντοπούλου με τον Ηλία Κασιδιάρη. Πράγματι, τον νταή βουλευτή των νεοναζί φαίνεται πολύ να τον έχει ζηλέψει η 'αριστερή' Ζωή Κωνσταντοπούλου. Ελάχιστα διαφέρει η δική της πράξη να εμποδίσει τον προσκεκλημένο σε μια εκδήλωση μνήμης από το χαστούκι του νεοναζί στη Λιάνα Κανέλη ή την πρόσφατη χειροδικία του έναντι του Νίκου Δένδια. Ελάχιστα διαφέρει διότι δυστυχώς απευθύνονται στο ίδιο ακροατήριο και έχουν επιλέξει να του ενεγοποιήσουν ακριβώς τα ίδια, κατά κύριο λόγο συναισθηματικά, αντανακλαστικά.

Πολύ έξυπνη λοιπόν η κίνησή της για την άγρα της εκλογικής της πελατείας. Αυτό όμως, το ότι είναι κίνηση ιδιαιρέρως έξυπνη ως προς το εκλογικό συμφέρον της Ζωής Κωνσταντοπούλου, δεν την καθιστά λιγότερο προσβλητική για την ελευθερία και τη δημοκρατία, λιγότερο προσβλητική για τα θύματα της σφαγής. Μιλάμε επίσης βεβαία και για την απόλυτη στρέβλωση της λέξης "αριστερά" - εφόσον φυσικά η Ζωή Κωνσταντοπούλου εξακολουθεί να αυτοχαρακτηρίζεται έτσι.

Απ' ότι βλέπουμε στα video ο Δήμαρχος της περιοχής βρέθηκε σε δύσκολη θέση. Προσπάθησε να παρακινήσει τον Πρέσβη να προχωρήσει, μιλώντας στην γλώσσα του - πράξη ευγένειας και όχι υποτέλειας όπως με λογική 'flat earther' προσπάθησε να πει η Κωνσταντοπούλου. Η κίνησή του όμως ήταν στην καλύτερη περίπτωση ανεπαρκής. Καθήκον του ως οικοδεσπότης ήταν να ζητήσει την αποβολή όσων με τις πράξεις τους προσβάλλουν τις εκδηλώσεις μνήμης.

Τύχη αγαθή έδωσε να βρίσκεται εκεί ένας αιώνιος ήρωας. Αυτός που πρόσφατα για μια φορά ακόμα δίδαξε το πανελλήνιο με την στάση και τις πράξεις του όταν απεβίωσε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, έδειξε και πάλι την κρίσιμη στιγμή ποιος είναι ο δρόμος της προόδου. «Το παιδί του εγκληματία όσα εγκλήματα κι αν έχει κάνει ο πατέρας και η μάνα του δεν ευθύνεται για αυτά» είπε ο Μανώλης Γλέζος και η συζήτηση σταματάει κάπου εκεί. Όσοι έχουν ζήσει τον όλεθρο, την παράνοια του πολέμου, γνωρίζουν καλά. Ξέρουν ότι πρέπει να αποδοθεί δικαιοσύνη, πρέπει όμως πάνω απ' όλα να επουλωθούν οι πληγές και να προχωρήσουμε ενωμένοι, σε Ελλάδα και Ευρώπη.

Προσωπικά πιστεύω πως οι διεκδικήσεις της Ελλάδας για τις γερμανικές αποζημιώσεις έχουν μια σοβαρή βάση. Αντιλαμβάνομαι πως είναι μια ιδιαίτερα περίπλοκη υπόθεση από νομικής άποψης η οποία περιπλέκεται περαιτέρω με τις οικονομικές και γεωπολιτικές παραμέτρους της τρέχουσας συγκυρίας.

Όπως όμως είχα γράψει και παλιότερα, όταν ο Αλέξης Τσίπρας έκανε το απόλυτο αίσχος της κατάθεσης στεφάνου στην Καισαριανή όχι φυσικά για την ίδια την πράξη αλλά για το πολιτικό / "διαπραγματευτικό" πλαίσιο μέσα στο οποίο αυτή συνέβη, αποτελεί θανάσιμο σφάλμα να μπαίνει κανείς σε μια συζήτηση ιδιότυπου συμψηφισμού του δημοσίου χρέους της Ελλάδας με τις γερμανικές αποζημιώσεις. Όχι μόνο θανάσιμο σφάλμα αλλά και φτηνή εκμετάλλευση του αίματος των αγωνιστών. Οι αποζημιώσεις έχουν πρώτα και κύρια διάσταση ηθική. Προσωπικά θα ένιωθα πολύ καλύτερα να τις διεκδικούσαμε ως χώρα σε μια περίοδο ανοδικού οικονομικού κύκλου, διότι τώρα τα λογικά άλματα  και η σύγχυση των εννοιών (δεν τους χρωστάμε διότι μας χρωστάνε κλπ...) είναι αναπόφευκτα.

Θέλω να κλείσω με μια γενικότερη παρατήρηση για μια τεράστια στρέβλωση που παρατηρώ τα τελευταία χρόνια: Εκείνη της αριστεράς ως ανάμνηση και μάλιστα ως ανάμνηση της αδικίας. Δεν χωρά καμία αμφιβολία ότι η αριστερά στην Ελλάδα αδικήθηκε κατάφορα. Ήταν η ραχοκοκαλιά της ηρωικής εθνικής αντίστασης και όμως τις επόμενες δεκαετίες όχι μόνο δεν αναγνωρίστηκε αλλά κυνηγήθηκε δίχως έλεος. Το πως και γιατί συνέβησαν αυτό είναι τεράστιο θέμα (το καλύτερο ανάγνωσμα που έχω να προτείνω σε όποιον ενδιαφέρεται να κατανοήσει την ουσία των γεγονότων δίχως κανένα φανατισμό είναι το "...καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς" του ασύγκριτου Χρόνη Μίσσιου), αλλά δυστυχώς σήμερα είμαστε μάρτυρες ενός απρόσμενου φαινομένου: Όχι μόνο οι φορείς που παλιότερα ήταν αριστεροί διεκδικούν τη συνέχεια της ύπαρξής τους μόνο και μόνο ως δικαιωματικοί οργανισμοί ανάμνησεις εκείνων των αγώνων (πράγμα εγκληματικό από μόνο του), αλλά πολύ χειρότερα προχωρούν στην ...ποδοσφαιροποίηση της ανάμνησης της αδικίας.

Την ώρα λοιπόν που η Ελλάδα, ο ελληνικός λαός, έχει περισσότερο από ποτέ ανάγκη την αυθεντική, επιστημονική αριστερή ανάλυση για την οργάνωση της παραγωγής, τις εργασιακές σχέσεις, την ανάπτυξη και το μερίδιο του εργαζομένου στην υπεραξία της εργασίας του, ακριβώς την ώρα εκείνοι οι δήθεν "αριστεροί" "πολιτικοί" οργανισμοί ανασύρουν από τα χρονοντούλαπα της ιστορίας ξεθωριασμένους φανατισμούς περί του εμφυλίου πολέμου. Αντί να συζητούμε τι θα γίνει το 2020, το 2025 και το 2030 ξεκινάμε μια διαδικασία καταλογισμού ευθυνών για το το συνέβη το 1944, το 1946 και το 1949 - Καταλογισμό που, πέραν όλων των άλλων, έχει κάνει αμετάκλητα και ξεκάθαρα η ίδια η ιστορία.

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου χρωστάει μια πολύ μεγάλη συγγνώμη. Πρώτα και κύρια από τον εαυτό της, διότι ο αυτουργός των φασιστικών πράξεων προσβάλλει πρώτα την υπόστασή του. Μετά από τα θύματα της σφαγής, την μνήμη των οποίων προσέβαλε βάναυσα. Στη συνέχεια από τον Μανώλη Γλέζο, τον Δήμαρχο Διστόμου και τον Γερμανό Πρέσβη. Τέλος από όλους τους Έλληνες Πολίτες που με την πράξη της αυτή αποπροσανατολίζει και τους γεμίζει με μισαλλοδοξία.

Η Ελλάδα χρειάζεται έναν νέο, υψηλότερο πολιτικό πολιτισμό. Όσο περίεργο κι αν ακούγεται, ο νέος αυτός πολιτισμό διδάσκεται από τον πολιτικό έφηβο 95χρονο Μανώλη Γλέζο και όχι από τη νέα στην ηλικία αλλά τόσο γηραμένη στις συμπεριφορές Ζωή Κωνσταντοπούλου.

Χωρίς καμιά δεύτερη σκέψη και με δυνατή φωνή λέμε όλοι μαζί ένα μεγάλο όχι στην φτηνή πολιτικάντικη εκμετάλλευση της μνήμης των θυμάτων της Σφαγής του Διστόμου. Διότι αυτό ακριβώς επιχείρησε να κάνει η πρώην Πρόεδρος της Βουλής: Εκμεταλλευόμενη τα συναισθήματα της μνήμης των θυμάτων για να υφαρπάξει λίγες, ή περισσότερες, ψήφους απελπισμένων πολιτών.

Ορθολογισμός

Με δίδαξες να είμαι ορθολογιστής. Όλη σου η ζωή ήταν μια άσκηση ορθολογισμού.

Καταλαβαίνω πως θα ήταν υπέροχο αν όλοι άνθρωποι έκαναν μια διαδρομή 89 ετών γεμάτη αγάπη, δημιουργία, αγώνες για υψηλά ιδανικά.

Σε φαντάζομαι να μου λες ότι δεν πρέπει να στενοχωριέμαι. Ότι μάλλον κάπου το παράκανα.

Πραγματικά, έχεις δίκιο. Δεν πρέπει, είναι λάθος να στενοχωριέμαι.

Αλλά να, ξέρεις...

...Προχθές το πρωί που ξύπνησα και μου πονούσε ο λαιμός, πρώτη μου σκέψη ήταν να μην μπω στο δωμάτιό σου γιατί μάλλον κάπου θα είχα κρυώσει και είναι επικίνδυνο να σε κολλήσω.

Θα συνεχίσω να προσπαθώ όμως, μπαμπά, και ελπίζω πως εν τέλει θα τα καταφέρω.