Η τελευταία ευκαιρία

Δεν πρέπει να είσαι ειδικός για να αντιληφθείς την απόγνωση. Μιλάς με κόσμο και είναι το πρώτο που σου λένε. "Δηλαδή, τι μπορεί να γίνει;", ρωτούν. Την κυβέρνηση, καλώς ή κακώς, σοβαρά δεν την παίρνουν. Σοβαρά όμως δεν παίρνουν ούτε την αντιπολίτευση και κάπου εκεί αρχίζει η χώρα να κινείται μεταξύ κινδύνου και τραγωδίας.

Η αριστερά. Περιμένουν κάτι από την αριστερά. Τι είναι όμως αυτό που όντως μπορεί να γίνει;

Στη χώρα μας, η αριστερά ηττήθηκε σε έναν εμφύλιο πόλεμο που δεν έπρεπε να γίνει και η μισή Ελλάδα έμεινε με ένα "γιατί;" και ένα "αν". Μετά, ύστερα από περίπου 30 χρόνια, ήρθε ο Ανδρέας Παπανδρέου να φέρει τη δικαίωση. Τους ψήφους της δικαίωσης βεβαίως τους πήρε, δικαίωση όμως δεν έφερε. Αντίθετα, αυτός και οι επίγονοί του, έφεραν καταστροφή, οικονομική, κοινωνική και πολιτική. 


Κάπως έτσι φτάσαμε στο 2010. Από τότε η "αριστερά", μέσω του ΣΥΡΙΖΑ, είχε και έχει μια τελευταία ευκαιρία να απαντήσει στο ιστορικό "αν" και να δυναμώσει το ιστορικό "γιατί;". Να αναδείξει την οικονομία της συνεργασίας και της δημιουργικότητας. Μια νέα πολιτική και ηθική της εργασίας. Αυτή είναι η ευκαιρία, είναι απόλύτως ξεκάθαρο. 

Τι βλέπουμε να συμβαίνει όμως; Είναι τραγικό. Αντί να δούμε την εκκίνηση μιας μορφωτικής επανάστασης που θα δημιουργήσει το απαραίτητο υπόβαθρο για τη θεμελίωση της οικονομίας της συνεργασίας και της δημιουργικότητας, ακούγεται λόγος που έτη φωτός απέχει από αυτήν την προοπτική. Για όλα μαθαίνουμε πως φταίει το μνημόνιο.

Πριν το μνημόνιο βλέπετε ζούσαμε σε μια χώρα αγγελικά πλασμένη. Οι Έλληνες είχαν βρει την ευτυχία στη χαρά της δημιουργίας, όλοι προσέφεραν σύμφωνα με τις δυνατότητές τους και ελάμβαναν σύμφωνα με τις ανάγκες τους. Ζούσαμε στον παράδεισο και δεν το είχαμε καταλάβει! Ήρθε μετά η κακιά τρόικα σταλμένη από τον εωσφόρο με τη μορφή ανατολικογερμανίδας και το όνειρο κατέρρευσε.

Τι πρέπει να κάνεις εσύ Πολίτη; Είναι απλό! Να ψηφίσεις ΣΥΡΙΖΑ, να πάει ο Φωτόπουλος στη Βουλή, να σκίσει το μνημόνιο και έτσι ο εωσφόρος θα γυρίσει στην κόλαση και εμείς στον παράδεισο που ζούσαμε πριν το τραγικό μνημόνιο.

Υπερβάλλω, θα πείτε. Υπερβάλλω όμως; Φοβάμαι πως όχι. Το σχέδιο που έχει μοιραστεί ο ΣΥΡΙΖΑ με την ελληνική κοινωνία είναι αντιστοίχου επιπέδου με την παραπάνω παράγραφο.

Η Ελλάδα, όπως και κάθε χώρα, έχει ανάγκη την ΑΛΗΘΕΙΑ. Έχει ανάγκη δηλαδή να πει ένα όχι στη λήθη. Δεν πρέπει να ξεχάσουμε, δεν πρέπει να εκλογικεύσουμε. Όχι, το μνημόνιο δεν είναι η αιτία των δεινών μας. Αιτία των δεινών μας είναι οι πολιτικές (ο Θεός να τις κάνει) που ακολουθήσαμε για δεκαετίες και ζούσαμε με δανεικά και ψεύτικο πλούτο.

Που βρίσκεται η λύση; Η λύση βρίσκεται μόνο στην εργασία και πουθενά αλλού. Η λύση βρίσκεται στην παραγωγή. Την ανταγωνιστική παραγωγή με όρους 21ου αιώνα και πλήρη αξιοποίηση του συμβολικού, του ανθρωπίνου και του οικονομικού κεφαλαίου της χώρας μέσα σε μια δυναμική διαδικασία ολοένα και βαθύτερης Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Η αριστερά πάντα είχε να κάνει με τη σχέση του υποκειμένου με το αντικείμενο της εργασίας του. Με την αναζήτηση της πλήρωσης στη δημιουργία και όχι στην κατανάλωση. Η σημερινή συγκυρία είναι η καλύτερη δυνατή για την αριστερά ως ευκαιρία πρόταξης και πανευρωπαϊκής προώθησης ενός νέου οικονομικού και κοινωνικού μοντέλου που περιγράφεται από την οικονομία της συνεργασίας και της δημιουργικότητας. 

Μιας φιλοσοφίας της αυτονομίας, όπως θα έλεγε ένας μεγάλος διανοητής του 20ου αιώνα, που δεν έχει μελετηθεί όσο του αξίζει.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μια τελευταία ευκαιρία να ξυπνήσει από το λήθαργο του λαϊκισμού και της βεβαιότητας της επερχόμενης νίκης. Υπάρχει τεράστια διαφορά μεταξύ του να κερδίσεις μια εκλογική αναμέτρηση και του να κυβερνήσεις μια χώρα. 

Αν δεν προταθεί ένα συγκεκριμένο σχέδιο οικονομικής ανασυγκρότησης και αν δεν υπάρχει μέριμνα το σχέδιο αυτό να είναι στην κορυφή της πολιτικής συζήτησης, αν όχι να τη μονοπωλεί, η τελευταία ευκαιρία της αριστεράς θα είναι δυστυχώς μια ακόμα χαμένη ευκαιρία για την Ελλάδα.

Δημοτικές εκλογές: Η επιστροφή στην πολιτική κάνει τα πρώτα της βήματα!

Θυμόμαστε όλοι το "κάθε οικογένεια και ένας εργαζόμενος" που είχε ακουστεί πριν λίγα χρόνια ως κακόγουστο αστείο δυστυχώς όμως έγινε η τραγική πραγματικότητα της ελληνικής κρίσης. Εδώ και λίγες εβδομάδες θα μπορούσε να γίνει ένας παραλληλισμός και να ειπωθεί η φράση "κάθε οικογένεια και ένας δημοτικός σύμβουλος". Οι απαιτήσεις του Καλλικράτη βλέπετε για τη συγκρότηση των ψηφοδελτίων μαζί με την αμεσότητα της πληροφόρησης από τα κοινωνικά δίκτυα έχουν όχι άδικα δημιουργήσει μια εντύπωση υψηλού αριθμού υποψηφίων.

Σίγουρα κανείς μπορεί να διακρίνει τόσο θετική όσο και αρνητική πτυχή στο γεγονός αυτό. Από τη μία, αρχίζοντας από τη θετική, οι Έλληνες επιστρέφουν στην πολιτική. Αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τον αριθμό εκείνων που κατεβαίνουν ως υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι. Πολύ παραπάνω είναι κάτι που διακρίνει κανείς στους χώρους δουλειάς και οπουδήποτε αλλού μαζεύεται κόσμος: Συζητάει πια για την πολιτική. Το έχουμε ξεναπεί: Η διαδικασία επιστροφής στην πολιτική έχει μαθησιακά χαρακτηριστικά αλλά και χαρακτηριστικά χιονοστιβάδας. Είναι λογικό στην αρχή να γίνονται λάθη, παρανοήσεις και να παρατηρούνται αστείες καταστάσεις. Περίπου όπως όταν κανείς μαθαίνει οτιδήποτε νέο. Από ένα σημείο και μετά όμως έρχεται η ωριμότητα. Είμαστε νομίζω πια σε ένα σημείο που η στιγμή της ωριμότητας μπορεί να μην είναι ακόμα κοντά, είναι όμως πια ορατή.

Είναι ιδιαίτερα ελπιδοφόρο πως στο πλαίσιο της παραπάνω διαδικασίας οι περισσότεροι πια έχουν καταλάβει πως η κρίση που βιώνουμε είναι πρώτα και κύρια κρίση πολιτική οπότε η έξοδος από αυτή μόνο πολιτική μπορεί να είναι. Επίσης αρχίζει να γίνεται σαφές πως η πολιτική δεν είναι κάτι ξένο, κάτι που κάνουν κάποιοι άλλοι, αλλά αφορά τον κάθε έναν από εμάς ξεχωριστά. Η σημασία των γεγονότων αυτών είναι τεράστεια και σε μεσοπρόθεσμο χρόνο θα καθορίσει θετικά τις εξελίξεις στην Ελλάδα.

Παράλληλα βέβαια βλέπουμε τις τελευταίες προσπάθειες πολιτικού μεταμορφισμού να φτάνουν σε ακραίο σημείο έντασης. Το παλιό προσπαθεί απελπισμένα να επαναπροταθεί μεταμφιεσμένο ως νέο. Τέτοιες προσπάθειες σε κεντρικό επίπεδο έχουν τόσο μεγάλη επάρκεια επικοινωνιακών πόρων που πολύ συχνά καταφέρουν να μπερδέψουν και να αποπροσανατολίσουν - πρόσκαιρα - πολλούς από εμάς. Αντίθετα όμως σε τοπικό επίπεδο, όπου δεν υπάρχει ο ίδιος επαγγελματισμός στη μεταμφίεση ούτε η ίδια επάρκεια πόρων, σχεδόν πάντα είναι οικτρά αποτυχημένες και μόνο κλαυσίγελο επιτυγχάνουν να προκαλέσουν.

Ένα ακόμα πολύ αρνητικό στοιχείο είναι η πρακτική της συγκρότησης ομάδων - ψηφοδελτίων - που κατά κανένα απολύτως τρόπο δεν είναι ομάδες πολιτικές. Δεν έχουν συγκροτηθεί μέσα από την πολιτική ζύμωση και διάλογο, δεν τις ενώνουν κοινές αξίες, στόχοι και ιδανικά. Αντίθετα, είναι ένα συνονθύλευμα ανθρώπων χωρίς κοινές αναφορές για να "μαζέψουν ψήφους". Πρώτα βρίσκουν τους ανθρώπους και μετά επιχειρούν να περιγράψουν ένα - υποτιθέμενο, δυστυχώς - ιδεολογικό & πολιτικό πλαίσιο.

Είναι πραγματικά περίεργη η κατάσταση που ζούμε. Πλήθος ανθρώπων θέλει με απόλυτα υγιή τρόπο "κάτι να κάνει". Να τερματίσει την παθητική στάση. Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από αυτό! Δυστυχώς όμως πολλές φορές πέφτει θύμα των απατεώνων της πολιτικής, των βασικών υπευθύνων για την κατάρρευση της χώρας. Έτσι δημιουργούνται ασύλληπτες θεωρίες περί "αυτοδιοικητικής εμπειρίας". Με απλά λόγια λένε κάτι σαν το ακόλουθο: "Ο τάδε υποψήφιος για χρόνια έκανε παιχνίδι με προσλήψεις και εργολαβίες, οπότε έχει αυτοδιοικητική εμπειρία, άρα αυτός πρέπει να εκλεγεί εκ νέου! Τι, κανέναν άπειρο θα βάλουμε; Αν δεν έχεις διορίσει και αν δεν έχει "δώσει" εργολαβίες, πως μπορείς ποτέ να διοικήσεις έναν Δήμο;".

Ας το θυμούνται καλά όμως όλοι εκείνοι οι "πολιτικοί" που κάνουν το νέο "παιδομάζωμα" νέων συμπολιτών μας που κατά κανόνα έχουν αγνές προθέσεις: Η μαθησιακή διαδικασία σύντομα περνά τα πρώτα της στάδια και μετά την αποτυχία έρχεται η γνώση. Θα σας πάρουν σύντομα χαμπάρι! Ευτυχώς, πόροι πια για να διαβάλλουν τόσους πολλούς δεν υπάρχουν, οπότε ο φαύλος κύκλος σύντομα θα σπάσει.

Σε πολλούς & πολύ αξιόλογους φίλους σε όλη την Ελλάδα που κατεβαίνουν υποψήφοι σε ψηφοδέλτια που ηγούνται πρωταγωνιστές της κατάρρευσης και της παρακμής διατύπωσα ένα νομίζω εύλογο ερώτημα: "Μπράβο σου που κάνεις το βήμα και κατεβαίνεις, μαζί μάλιστα με πολλούς επίσης αξιόλογους! Γιατί όμως δεν μπήκε μπροστά ένας από εσάς και δεχτήκατε να στελεχώσετε ένα ψηφοδέλτιο στην ηγεσία του οποίου βρίσκεται κάποιος με βαριές ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση;".

Πειστική απάντηση βέβαια δεν πήρα, πέρα από τα χαριτωμένα περί "αυτοδιοικητικής εμπειρίας" που ανέφερα παραπάνω. Ας είναι. Όχι μόνο εξακολουθώ να αξιολογώ θετικά την επιστροφή των συμπολιτών μας στην πολιτική, αλλά είμαι περισσότερο βέβαιος από ποτέ ότι κανένας άλλος δρόμος δεν υπάρχει που να μας βγάζει από το αδιέξοδο. Ο μοναδικός δρόμος αυτός μάλιστα είναι μακρύς και δύσβατος, ευτυχώς όμως είναι υπαρκτός!

Για τους χιλιάδες υποψήφιους δημοτικούς συμβούλους το μήνυμα είναι σαφές: Αν δεν είστε γραφικές μαριονέτες, το παιχνίδι ξεκινάει στις 19 Μαΐου. Τότε είναι που πρέπει να αναλάβετε πρωτοβουλίες και να στείλετε επιτέλους τους γραφικούς "αυτοδιοικητικούς" τύπους στις μακρινές και κακές αναμνήσεις μας.

Η επιστροφή στην πολιτική έχει ξεκινήσει και τίποτα δεν θα την σταματήσει!

Για τη δικαίωση των αγωνιστών του '21

Το 2021 συμπληρώνονται 200 χρόνια από τότε που λίγοι άνθρωποι εμπνευσμένοι από το όραμα του Ρήγα ξεκίνησαν μια τιτάνια προσπάθεια για να δημιουργήσουν μια ευρωπαϊκή δημοκρατία στη ΝΑ Ευρώπη.

Δυστυχώς, απέτυχαν. Το Ναβαρίνο έδωσε σάρκα και οστά σε ένα μικρό προτεκτοράτο.

Αν σεβόμαστε έστω και λίγο εκείνους τους αγωνιστές πρέπει η επέτειος των 200 ετών από την έναρξη του αγώνα τους να τους βρει δικαιωμένους.

Πως;

Με μια πραγματικά ανεξάρτητη Ελλάδα μέσα σε μια ισχυρή, δημοκρατική Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία και με πλήρη ανθρώπινα δικαιώματα και ελευθερία στους αρχαίους, αυτόχθονους λαούς της Ανατολίας.

Είναι απλό και είναι στο χέρι μας.