Συζητώντας με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη

Με πολύ μεγάλη χαρά δέκτηκα την πρόσκληση της καλής φίλης Αρετής Γεωργιλή του πρωτοποριακού Free Thinking Zone να πάρω μέρος σε μια ανοιχτή συζήτηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη με νέους bloggers. Έχοντας βέβαια κλείσει πια τα 35 και κάνοντας πολλά περισσότερα πράγματα από το να γράφω στο blog αυτό δεν ξέρω αν η περιγραφή "νέος blogger" με χαρακτηρίζει, σε κάθε περίπτωση όμως η ευκαιρία φάνταζε μοναδική και απλά δεν γινόταν να μην είμαι εκεί.

Έφτασα λίγο πριν τις 6:00 και είδα το hashtag που είχε επιλεγεί: #mitsotakis95. Προβοκατόρικο, σκέφτηκα. Και πολύ αληθινό όμως. Θυμήθηκα μια φωτογραφία που είχα δει στο Porto Veneziano στα Χανιά, όπου ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης σε ηλικία 17 ετών είναι με τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Ο Βενιζέλος, σε προχωρημένη ηλικία όμως όπως τον ξέρουμε από τα βιβλία της ιστορίας. Ο Μητσοτάκης, νέος μεν αλλά σχεδόν όπως τον γνωρίσαμε στην τηλεόραση! Ο άνθρωπος λοιπόν αυτός γνωρίζει "από πρώτο χέρι" την ελληνική ιστορία από τα τέλη του 19ου αιώνα ενώ έχει γράψει ο ίδιος σημαντικά κομμάτια της από τα μέσα του 20ου αιώνα μέχρι σήμερα.

Όχι, δεν πρόκειται περί μιας συνηθισμένης περιπτώσεως.

Αυτό, ότι δεν είναι μια συνηθισμένη περίπτωση, είναι η σκέψη που σου έρχεται ακαριαία μόλις τον συναντάς. Γνωρίζεις πως είναι 95 ετών, όμως τόσο βιολογικά όσο και, πολύ περισσότερο, πνευματικά τίποτα δεν προδίδει την ηλικία του. Ο χρόνος στάθηκε καλός απέναντί του. Αυτό και μόνο θα αρκούσε για να έχει τον θαυμασμό των συνδετημόνων του.

Μετά ξεκινάει η συζήτηση. Μιλάει με λόγο καθαρό, οι σκέψεις του έχουν αρχή, μέση και τέλος. Είναι λογικός, χρησιμοποιεί επιχειρήματα. Πολύ περισσότερο, παραμένοντας ευγενής και προσβάσιμος, μιλά από θέση υπεροχής, με αυτοπεποίθηση θαυμαστή. Παραδίδει μαθήματα ως προς το τι σημαίνει η φράση "η πολιτική είναι η ανώτερη των τεχνών".

Video streaming by Ustream

Δεν σκοπεύω να κάνω αγιογραφία του Μητσοτάκη. Κάθε άλλο. Απλά, πριν μπω στην κριτική μου θέλω με σαφήνεια απόλυτη να πω ότι στη συζήτηση αυτή μας έδειξε τι σημαίνει πολιτικός, οδηγώντας μας σε άλλα επίθετα για να χαρακτηρίσουμε τα θλιβερά ανθρωπάκια που μας προβάλλει το τηλεοπτικό πριγκηπάτο των Αθηνών. Πολύ περισσότερο από θαυμασμό για το πόσο καλός είναι ο Μητσοτάκης μου δημιουργήθηκε απογοήτευση για το επίπεδο των "πολιτικών" μας σήμερα.

Ο Μητσοτάκης δεν έχει αλλάξει. Ήταν πανέξυπνος, παραμένει πανέξυπνος. Τα ζητήματα που ήξερε καλά, τα εξαντλούσε. Τα ζητήματα που δεν ένιωθε άνετα τα ξεπερνούσε γρήγορα, χωρίς το κοινό να το αντιλαμβάνεται. Εκείνος καθόριζε το σημαντικό ή το ασήμαντο στη συζήτηση. Το χιούμορ του είναι εντυπωσιακό. "Δυστυχώς δεν πεθαίνουμε και πρέπει εσείς να δουλέψετε περισσότερο", είπε προς τους νέους bloggers :-) Με το βαμβάκι έσφαξε και τον Σαμαρά, δίχως ποτέ να αναφερθεί ονομαστικά σε αυτόν. Το πλήθος των εξαγγελειών στο Ζάππειο εξάλλου του δίνει υλικό αμέτρητο. Δεν νομίζω πως τον έχει συγχωρήσει, δεν νομίζω πως ποτέ θα το κάνει και τον καταλαβαίνω απόλυτα για αυτό.

Εντύπωση που έκανε το πόσο καθαρά μίλησε για τις νέες τεχνολογίες πληροφορικής και τη σημασία τους. Έχει αντιληφθεί το ότι αλλάζουν όλη την κοινωνία. Η μεγαλύτερη ανακάλυψη μετά την τυπογραφία, είπε συγκεκριμένα. Λίγοι το έχουν καταλάβει, δυστυχώς.

Ήρθε κάποια στιγμή η σειρά μου. Τον ρώτησα για το κράτος των Αθηνών, την περιφερειακή ανάπτυξη που δεν ήρθε ποτέ. Τους Χανιώτες (και Ηρακλειώτες, Θεσσαλονικείς, Λαρισαίους, Πατρινούς, κλπ) που άφησαν τις πόλειες τους για να έρθουν στο έκτρωμα της Μη-Αθήνας. Τι θα έλεγε σήμερα σε έναν νέο με καταγωγή από την Περιφέρεια ώστε να γυρίσει στον Τόπο του και να πραγματώσει εκεί τη δημιουργικότητά του. Η απάντησή του ήταν συναισθηματική. Είπε πως γεννήθηκε Χανιώτης και θα πεθάνει Χανιώτης. Πως ποτέ δεν εγκατέλειψε τον τόπο του, απολογήθηκε μάλιστα για το αν έχουμε την εντύπωση αυτή. Συγκινητικό, ειλικρινά.

Δεν παύει όμως να μένει ένα κενό ορατό σε όλους: Η πολιτική γενιά του Μητσοτάκη, άρα και αυτός προσωπικά, πολύ περισσότερο τα σημερινά κακέκτυπά τους, ποτέ δεν ασχολήθηκαν σοβαρά με την Περιφερειακή Ανάπτυξη, ποτέ δεν σχεδίασαν ένα αυτόχθονο μοντέλο παραγωγής. Δεν είναι αιχμή αυτό, είναι μια πραγματικότητα. Πολύ απλά δεν τους απασχόλησε. Πολύ απλά, πρέπει να απασχολήσει εμάς, πρέπει να είναι η κορυφή στην ατζέντα μας.

Ο Μητσοτάκης υποστήριξε με πάθος τον φιλελευθερισμό. Δεν έχω λόγο να μην τον πιστέψω. Κάτι μέσα μου με έσπρωχνε να ρωτήσω "πως συμβιβάζεται να δηλώνεις φιλελεύθερος και να συμμετέχεις σε ένα πελατειακό πολιτικό σύστημα, να διορίζεις;". Κατάλαβα όμως πως δεν είχε κανένα νόημα. Θα ήμουν εκτός κλίματος και ανούσιος Από ανθρώπους σαν τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη στα 95 του χρόνια έχεις μόνο να πάρεις και αν ακούσεις καλά, κάτι που κάνουμε όλο και πιο σπάνια, θα πάρεις πολλά και πολύ χρήσιμα.

Κλείνοντας, δεν μπορώ να μην μοιραστώ πως με ενθουσιασμό θα συμμετείχα σε μια παρόμοια συζήτηση με τον Μανώλη Γλέζο. Θεωρώ πως είναι μια εξίσου ενδιαφέρουσα περίπτωση με πορεία ταυτόχρονα πολύ όμοια και πολύ διαφορετική με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Ελπίζω η Αρετή να το βρει καλή ιδέα, να το σχεδιάσει και να το υλοποιήσει.

Περί εθνικής κυριαρχίας

Σε κάτι που πολύ απέχει από αυτό που περιγράφει η φράση "δημόσια συζήτηση" ακούγονται άναρθρες κραυγές για την "απώλεια εθνικής κυριαρχίας" που υποτίθεται πως θα υποστεί η χώρα μας αν, ή μάλλον, όταν προχωρήσει η ουσιαστική ενοποίηση της Ευρώπης.

Στο πρόσφατο 40 under 40 European Young Leaders seminar που έγινε στο Βερολίνο εκφράστηκε μια άποψη που με εκφράζει απόλυτα: "Δεν είπε κανείς να απωλέσουμε την εθνική κυριαρχία μας, αλλά να την μοιραστούμε στο επίπεδο της Ευρώπης. Αυτός άλλωστε είναι και ο μόνος τρόπος να τη διατηρήσουμε".

Δεν χωράει καμία αμφιβολία για την ορθότητα της άποψης αυτής, ειδικά για την περίπτωση της Ελλάδας. Άραγε το νέο Ελληνικό Κράτος ως αποτέλεσμα της επανάστασης του 1821 υπήρξε ποτέ πραγματικά ανεξάρτητο; Δυστυχώς κάτι τέτοιο θα ήταν αδύνατον αφού η απελευθέρωσή μας έγινε από τους ξένους στο Ναυαρίνο και στη συνέχεια μας 'φόρτωσαν' Βαυαρό και στη συνέχεια Δανό μονάρχη ενώ μετά μπήκαμε στην εποχή των Πρεσβειών, πρώτα της Βρετανικής και μετά των ΗΠΑ.

Αν η χώρα μας, ακόμα και στη μεταπολίτευση, ήταν ανεξάρτητη φάνηκε στην Κύπρο, στο Νταβός, στα Ίμια και στη Μαδρίτη. Φάνηκε στο νταβατζιλίκι με τα πανάκριβα μεν άχρηστα δε εξοπλιστικά προγράμματα. Τελικά η χώρα δεν ήταν ανεξάρτητη γιατί ουδέποτε είχε, στην σύγχρονη ιστορία της, μια πολιτική ελίτ με αυτόχθονη σκέψη στην εξουσία.

Έτσι λοιπόν προβληματίζομαι ιδιαίτερα όταν βλέπω εκπροσώπους της κακιστοκρατίας, της οικονομικής ολιγαρχίας, των "πολιτικών" κομμάτων και των μέσων "ενημέρωσης" να επιχειρηματολογούν για τη "διατήρηση της εθνικής κυριαρχίας έναντι των Βρυξελλών" (ή ίσως του Βερολίνου).

Κάποιο λάκο έχει η φάβα. Συνεχίζουν τελικά να μας περνούν για ηλίθιους.

Μοναδική προοδευτική και συνάμα μοναδική βιώσιμη λύση για την Ελλάδα παραμένει η πλήρης, βαθιά, ομοσπονδιακή ενοποίηση της Ευρώπης. Η δημιουργία μιας νέας μεγάλης πατρίδας, του ισχυρότερου κράτους του κόσμου πολιτιστικά, οικονομικά και αμυντικά.

Αυτή εξάλλου είναι και η ορθή μεταφορά του οράματος του εμπνευστή του νέου Ελληνικού Κράτους στα σημερινά μέτρα. Η ευθύνη μας απέναντι στον Ρήγα Βελεστινλή και την κληρονομιά του είναι να προχωρήσει η Ένωση της Ευρώπης με όρους ισότητας, ισονομίας, σεβασμού και δικαιοσύνης.

Τα επιχειρήματα για το αντίθετο είναι εκ του πονηρού και σκοπό έχουν να κρατήσουν την Ελλάδα στη σημερινή της κατάσταση: Εκείνης του τριτοκοσμικού προτεκτοράτου.

Από την Ευρώπη των Εθνών στην Ευρώπη των Περιφερειών

“I question the role of the nation state in the EU,” Dimitris Tsigos said. “A fully integrated Europe would be a Europe of regions, not of nations.”.

By crafting a more democratic model on the EU level, the tense interplay between member state governments and the EU institutions could be lessened, bringing the people closer to an EU that is struggling to keep their trust.

Report EYL 40 under 40 Berlin 2012 from Dimitris G.E. Tsigos

Antonio Gramsci και μιζοκόμματα

Με ανάμεικτα συναισθήματα γέλιου και θλίψης βλέπω τα μιζοκόμματα στην πλέον αισχρή παρακμή τους να προσπαθούν να οικιοποιηθούν το έργο του μεγάλου Antonio Gramsci.

Ειδικά για τους ενόχους της εκ προμελέτης τριπλής δολοφονίας, της απόλυτης στρέβλωσης δηλαδή του νοήματος των λέξεων "πανελλήνιο", "σοσιαλιστικό" και "κίνημα", η πράξη αυτή της ιδεολογικής τυμβωρυχίας ξεπερνά κάθε μέτρο, υπερβαίνει τη χειρότερη φασιστική προπαγάνδα.

Η τακτική της οικιοποίησης συμβόλων, διότι πάνω απ'όλα ο Antonio Gramsci είναι ένα σύμβολο κάθε προοδευτικού ανθρώπου - κάθε ευρωπαϊστή, δεν είναι ξένη σε απολυταρχικά καθεστώτα όπως αυτό που εκφράζουν τα μιζοκόμματα.

Ας μην ξεχνάμε: Οι ναζί έντυσαν τους ταγματασφαλίτες "τσολιάδες", οικιοποιούμενοι ένα από τα πλέον ιερά ελληνικά σύμβολα ελευθερίας. Μετά, το τσίρκο της επταετίας οικιοποιήθηκε την ελληνική παροδοσιακή μουσική για να πετύχει την προπαγάνδα του. Αυτό προσπαθούν να κάνουν τώρα τα ξεπεσμένα μιζοκόμματα με τον Antonio Gramsci.

Όπως είπε όμως πρόσφατα ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης, ένας Έλληνας διανοητής που συνομιλεί με το λόγο του Antonio Gramsci μέσα από το έργο του εδώ και δεκαετίες "Η Πολιτική Αναγέννηση απαιτεί την Αλήθεια όπως έλεγε και ο Αντόνιο Γκράμσι. Παρατηρώ ότι επιστρατεύεται για να καλύψει τον πολιτικό (πολιτικάντικο) μετομορφισμό όπως έλεγε. Την παρουσίαση του παλιού ως νέου. Ας μην πάμε όμως στον Γκράμσι. Φθάνει να ξέρουμε τι σημαίνει Αλήθεια στην γλώσσα μας."

Τουλάχιστον μας μαθαίνουν στην πράξη τι είναι ο πολιτικός μεταμορφισμός. Τι είναι η επαναπρόταση του παλιού ως νέου. Τους ευχαριστούμε για το αντιπαράδειγμα που προσφέρουν και, για να πούμε μια λέξη γνώριμή τους από τότε που "πάρκαραν στο κράτος", τους βάζουμε οριστικά και αμετάκλητα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Πολιτική, μνήμη και αλήθεια

Εδώ και πολλά χρόνια, πάρα πολλοί, προσπαθούν να σε πείσουν πως είναι τελείως άκυρο να ασχολείσαι με τα "κοινά", πως η "συλλογικότητα" είναι έννοια από το παρελθόν, είναι ρε παιδί μου "ντεμοντέ", είναι "πασέ", σίγουρα είναι "άουτ". Προσπαθούν να σε πείσουν πως το σωστό είναι να είσαι "πρόβατο". Να κάνεις το "προφανές" και σίγουρα ότι κάνουν "οι άλλοι".

Μάντεψε: Σου λένε βλακείες! Σε περνάνε για ζώον. Εσύ τελικά αγαπητέ αναγνώστη, είσαι ζώον; Δέχεσαι να αυτοπροσδιορίζεσαι έτσι;

Δεν υπάρχει λύση καμία άλλη από το φύγουμε από την κατάσταση του ζώου και να επιστρέψουμε σε εκείνη του ανθρώπου, η οποία δεν είναι άλλη από εκείνη του πολιτικού ζώου. (Φύσει μέν ἐστιν ἄνθρωπος ζῷον πολιτικόν) . Η αλληλουχία είναι ξεκάθαρη: Πόλις - Πολίτης - Πολιτισμός - Πολιτική.

Ας μην επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να μείνουμε για καιρό ακόμα χωρίς το "πολιτικό" και μόνο με το "ζώον".

Τα πράγματα είναι απλά:

- Χρειαζόμαστε Πόλεις
- Χρειάζεται να ανακτήσουμε την ιδιότητα του Πολίτη
- Χρειάζεται να ανακαλύψουμε πάλι τον Πολιτισμό
- Χρειάζεται να επιστρέψουμε μαζικά στην Πολιτική

Για να γίνουν τα παραπάνω όμως, πρώτα απ'όλα πρέπει να σεβαστούμε την μνήμη, αρνούμενοι τη λήθη, δηλαδή γινόμενοι οπαδοί της αλήθειας.

- Εκείνοι που αποθέωσαν την αντιπαροχή και τον μπετόν, δεν μπορούν να σχεδιάσουν τις Πόλεις του μέλλοντος.
- Εκείνοι που μας ήθελαν Ψηφοφόρους, υπόδουλους του Κράτους, δεν μπορούν να μας κάνουν Πολίτες.
- Εκείνοι που κατέστρεψαν την παιδεία, την αρχιτεκτονική, το τοπίο, την έρευνα, την εκπαίδευση, τη μουσική, εκείνοι που δημιούργησαν πλήθη αμορφώτων και αγραμμάτων, για να είναι τα πρόβατα-ψηφοφόροι που επιθυμούσαν, δεν μπορούν να προσφέρουν στον Πολιτισμό.
- Εκείνοι πάνω απ'όλα που αντιμετώπισαν το "κυβερνώ" ως "διορίζω" και μετέτρεψαν το "πολιτικό κόμμα" σε μαφιόζικη ομάδα διασπάθισης του δημοσίου πλούτου, σίγουρα δεν μπορούν να μιλάνε για Πολιτική.

Η μνήμη, η αλήθεια, είναι οι οδηγοί προς την πολιτική του μέλλοντος. Είναι σίγουρα η μόνη διέξοδος από την κατάσταση που έχει βρεθεί η Ελλάδα και η Ευρώπη συνολικά.

Ειδικές Οικονομικές Ζώνες: Μια λύση για την Ελλάδα

Με βάση το αμέσως προηγούμενο άρθρο (αναδημοσίευση από το HellenicStartups.gr), νομίζω πως έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να εξετάσει κανείς το ζήτημα των ειδικών οικονομικών ζωνών.

Πράγματι, στα μέσα ενημέρωσης και στη δημόσια συζήτηση γενικότερα η αναφορά σε “ειδικές οικονομικές ζώνες” ανακαλεί εικόνες μάλλον αποκρουστικές. Σκεφτόμαστε εργοστάσια βαριάς βιομηχανίας ενδεχομένως  κάπου στην Θράκη, τη Μακεδονία ή την Ήπειρο. Θεωρούμε πως τα εργοστάσια αυτά ανήκουν σε κάποιους κεφαλαιούχους οι οποίοι εκεί εκμεταλλεύονται απελπισμένους συνανθρώπους μας, κατά κανόνα μετανάστες, που δουλεύουν χειρωνακτικά με “μισθούς Βουλγαρίας” ή ίσως και χαμηλότερους.

Η εικόνα αυτή, που φυσικά κάποιοι ενδέχεται να προσπάθησαν ή να προσπαθήσουν να κάνουν πραγματικότητα δεν έχει καμία σχέση με τον ανθρωπισμό, με τον ελληνισμό, με τον ευρωπαϊσμό. Είναι εικόνα ξένη προς κάθε υγιώς σκεπόμενο άνθρωπο.

Ας δούμε τι συμβαίνει γύρω μας. Ας κοιτάξουμε παραδείγματα χωρών που ξεκίνησαν πολύ πίσω από εμάς και τώρα πια μας έχουν ξεπεράσει. Όχι μόνο οικονομικά. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι η Σαουδική Αραβία  με τις "Οικονομικές Πόλεις". Δείτε για παράδειγμα την King Abdullah Economic City. Οι Σαουδάραβες έκαναν κάτι πολύ απλό: Δημιούργησαν ένα προστατευμένο περιβάλλον στο οποίο μπορεί να ανθίσει η καινοτομία.

Δείτε τι λέει η Wikipedia στην περιγραφή της ειδικής αυτής οικονομικής ζώνης: "The city, along with other five economic cities, is a part of an ambitious "10x10" program to place Saudi Arabia among the world’s top ten competitive investment destinations by the year 2010, planned by SAGIA. The first stage of the city is planned to be completed in 2010, while the whole city is going to be fully completed by 2020. The city will help diversify the oil-based economy of the kingdom by bringing direct foreign and domestic investments. The city also will help create up to one million jobs for the youthful population of the country, where 40% of the population are under 15.". Αν δεν είναι αυτός ο ορισμός ενός μακρόπνοου σχεδίου οικονομικής ανάπτυξης, τότε τι είναι;

Ας σκεφτούμε πόσες αντίστοιχες οικονομικές ζώνες θα μπορούσαν να γίνουν στην Ελλάδα. Τι θα μπορούσε να γίνει στην Επίδαυρο για το θέατρο και τον κινηματογράφο. Τι θα μπορούσε να γίνει στην Ολυμπία για τον αθλητισμό. Τι θα μπορούσε να γίνει στη Νάουσα για το κρασί, στη Δράμα για το μάρμαρο, στην Καστοριά για τη γούνα, κ.ο.κ. Κάθε γωνιά της Ελλάδας έχει ένα τοπικό ανταγωνιστικό πλεονέκτημα, έχει μια εντυπωσιακή πυκνότητα της ιστορίας που έχει μετουσιωθεί σε συμβολικό κεφάλαιο. Έχει με λίγα λόγια όλες τις προϋποθέσεις για εντυπωσιακά ισχυρή και συνάμα βιώσιμη οικονομική ανάπτυξη. Τι μας λείπει; Μα είναι τόσο προφανές: Όραμα και σχέδιο.

Η χώρα μπορεί να βγει από το αδιέξοδο. Από το να είναι ο παρίας της Ευρώπης η Ελλάδα μπορεί να ηγηθεί της Ευρωπαϊκής οικονομικής ανάκαμψης και συνεπακόλουθα να παίξει έναν κεντρικό ρόλο στο κίνημα για έναν νέο ευρωπαϊσμό, για την αυθεντική δηλαδή ευρωπαϊκή ολοκλήρωση σε ένα ενιαίο, ομόσπονδο, πολυκεντρικό κράτος.

Πώς θα το κάνει αυτό; Αξιοποιώντας τους δυο ισχυρότερους πυλώνες του εθνικού μας πλούτου: Το συμβολικό και το ανθρώπινο κεφάλαιό μας. Μια είναι μόνο η απαραίτητη προϋπόθεση: Όλοι εμείς, η μεγάλη, σιωπηρή πλειοψηφία να κάνουμε την αλλαγή μέσα μας. Να ανακτήσουμε δηλαδή την ιδιότητα του Πολίτη που δεκαετίες πριν εκχωρήσαμε στο Αθηναϊκό τηλεοπτικό πριγκιπάτο. Τότε, έχοντας δώσει πάλι νόημα στη λέξη Πολίτης, θα δώσουμε στη συνέχεια νόημα στις Πόλεις, στον Πολιτισμό και τελικά στην Πολιτική.

Επαναφέροντας το ιστορικό κέντρο της Αθήνας στη φυσική του θέση

Αναδημοσίευση από το HellenicStartups.gr

Περίπου 35 διακεκριμένοι επισκέπτες από 10 χώρες, επενδυτές και νέοι επιχειρηματίες, τίμησαν με την παρουσία τους την Entrepreneur Week Greece, όπως ονομάσαμε πέρσι το Ετήσιο Συνέδριο των Ελληνικών Νεοφυών Επιχειρήσεων, μια προσπάθεια που ξεκίνησε από τον Νοέμβρη του 2009 με την πρωτοβουλία One Hundred Start-ups και επί της ουσίας οδήγησε στη γέννηση του Hellenic Start-up Association.

Όλοι αυτοί οι φίλοι από τις ΗΠΑ, τη Μεγάλη Βρετανία, τη Ρωσία, την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Αυστραλία,  τη Σαουδική Αραβία, την Ουγγαρία, το Βέλγιο και τη Σερβία δυσκολεύονταν να μας καταλάβουν όσο μιλούσαμε με χρώματα μελανά για την κρίση και την αδυναμία μας να βγούμε από αυτήν. “Δεν είστε καλά“, είπε κάποια στιγμή αυστηρά ο Alex Mitchell ενώ περπατούσαμε κάπου κοντά στο Θησείο, αργά το βράδυ της Παρασκευής 24 Φλεβάρη.  ”Εντάξει όλα αυτά που λέτε“, συνέχισε, “όμως μάλλον δεν έχετε καταλάβει που βρίσκεστε!” ολοκλήρωσε την φράση του και το βλέμμα του ήταν προς τον φωτισμένο βράχο της Ακρόπολης.  Αφού τον κοιτάξαμε με απορία, εξήγησε “Παγκοσμίως η Αθήνα είναι συνυφασμένη με τη δημιουργία. Καμία άλλη πόλη σε ολόκληρο τον κόσμο δεν μπορεί να υποστηρίξει ότι καν πλησιάζει το συμβολικό κεφάλαιο της Αθήνας στο θέμα της δημιουργικότητας. Με πολύ απλές κινήσεις θα μπορέσετε να κάνετε την Αθήνα μια παγκόσμια πρωτεύουσα δημιουργικότητας.  Είμαι βέβαιος πως μεγάλος αριθμός από start-ups όλων των κλάδων πολύ ευχαρίστως θα ερχόταν να εργαστεί, να δημιουργήσει στην Αθήνα εάν κάποια απλές κινήσεις γίνονταν εδώ“.

Μείναμε όλοι άναυδοι. Η περιοχή που φοβόμαστε να κυκλοφορήσουμε, ένα πεδίο ρατσισμού, βίας, εξαθλίωσης και παραβατικότητας, στα μάτια του Άγγλου προσκεκλημένου μας μπορούσε εύκολα να γίνει η Παγκόσμια Πρωτεύουσα Δημιουργικότητας.

Την επόμενη μέρα, μετά το πολύ πετυχημένο B2B Match-Making eventσυζητήσαμε σε μεγαλύτερο βάθος το θέμα αυτό. Ο Alex είπε πως κάτι παρόμοιο είχε γίνει με πολύ μεγάλη επιτυχία στο Ανατολικό Λονδίνο. Ο Alvaroμίλησε για το πως παρόμοια μέτρα έδωσαν πνοή στις πιο υποβαθμισμένες περιοχές της Μαδρίτης. Τέλος, ο Gary μετέφερε παρόμοιες εμπειρίες από τοSan Francisco και συγκεκριμένα το twitter project.

H συζήτηση κατέληξε σε κάποια πολύ απλά συμπεράσματα:

1. Στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας υπάρχει σήμερα μεγάλο πλεόνασμα, αφθονία γραφειακών χώρων προς ενοικίας
2. Τα ενοίκια τους είναι ήδη πολύ χαμηλά
3. Στην Ελλάδα ολόκληρη και κατ’ εξοχήν στην Αθήνα υπάρχει ανθρώπινο δυναμικό υψηλής ποιότητας
4. Η αγορά εργασίας δεν μπορεί να απορροφήσει το δυναμικό αυτό και πολύ περισσότερο δεν μπορεί να το πληρώσει όσο αξίζει
5. Δυστυχώς μάλιστα φαίνεται πως ουδέποτε μπορούσε, αφού και προ κρίσης οι περισσότεροι πτυχιούχοι υποαπασχολούνταν σε θέσεις πολύ κατώτερες των δυνατοτήτων τους
6. Το κράτος δεν πρέπει να δώσει χρήματα, διότι πολύ απλά το κράτος δεν έχει χρήματα, έχει χρεοκοπήσει
7. Το κράτος όμως, σε συνεργασία με τον Δήμο, μπορεί να δώσει ισχυρά φορολογικά και εισφορολογικά κίνητρα για την ανάπτυξη της νεοφυούς επιχειρηματικότητας
8. Μέσω του κανόνα de minimis και άλλων τέτοιων εργαλείων θα διασφαλιστεί πως τα όποια κίνητρα θα ληφθούν μόνο από όσους τα δικαιούνται – Δηλαδή από αυθεντικά νεοφυείς επιχειρήσεις οι φορείς των οποίων δεν έχουν παράλληλες δραστηριότητες
9. Πολύ απλά οι επιχειρήσεις αυτές θα λάβουν πενταετή φοροαπαλλαγή και οι φορείς τους για το αντίστοιχο διάστημα μια γενναία έκπτωση στις εισφορές τους στον ΟΑΕΕ.
10. Ούτως ή άλλως, το πιο πολλά start-ups αποτυγχάνουν πριν γίνουν κερδοφόρα. Τα λίγα που θα γίνουν κερδοφόρα, συνήθως μεγάλα κέρδη έχουν μετά την πενταετία. Άρα, ουσιαστική απώλεια φόρου εισοδήματος δεν υπάρχει.
11. Η έκπτωση στις εισφορές στον ΟΑΕΕ θα μπορούσε να επιστρέφετε σταδιακά μετά την πενταετία, στην περίπτωση που το start-up έχει μπει σε κερδοφορία.
12. Τα οφέλη από τα μέτρα αυτά θα είναι πάρα πολλά σε πλήθος διαφορετικών επιπέδων:
i. Οι νέοι θα γυρίσουν στο κέντρο της Αθήνας!,
ii. Ακίνητα που τώρα ρημάζουν άδεια, θα αποκτήσουν ζωή ξανά,
iii. Δημιουργούνται μαζικά νέες, ποιοτικές θέσεις εργασίας,
iv. Προσελκύονται start-ups από την Κεντρική/Βόρεια Ευρώπη να έρθουν στην Αθήνα,
v. Αντιμετωπίζεται ουσιαστικά το πρόβλημα της εγκληματικότητας μέσα από την ανάπτυξη της περιοχής

Τελειώνοντας αυτή τη συζήτηση το μεσημέρι του Σαββάτου 25 Φλεβάρη 2012, όλοι αναρωτηθήκαμε αν τα μέτρα αυτά θα μπορούσαν να περάσουν από την Τρόικα. Αναζητήσαμε τηλεφωνικά το Paulo Andrez, Πρόεδρο του EBAN που νωρίτερα την Πέμπτη 23 Φλεβάρη είχε μιλήσει στην ιδρυτική συνάντηση τωνHellenic Angels. Μας είπε πως στην Πορτογαλία, επί μνημονίου και επιτήρησης ΔΝΤ, έχουν περάσει πολύ πιο επιθετικά μέτρα με παράδειγμα την κρατική ενίσχυση του co-investment από πιστοποιημένους business angels σε αυθεντικά νεοφυείς επιχειρήσεις. Μας πρότεινε μάλιστα την εφαρμογή του μέτρου αυτού στην Ελλάδα, τόσο στο κέντρο των Αθηνών όσο και αλλού.

Αργότερα, στις 17 Οκτωβρίου στη Γενική Συνέλευση της Ελληνικής Ένωσης Νεοφυών Επιχειρήσεων, τα ελληνικά start-ups με ενθουσιασμό υιοθέτησαν την παραπάνω πρόταση που προέκυψε από την εμπειρία της νεοφυούς επιχειρηματικότητας σε Ευρώπη και Αμερική και ζήτησαν την προώθησή της σε όλους τους αρμόδιους φορείς. Υλοποιώντας την απόφαση αυτή, σήμερα ξεκινάμε πρωτοβουλία για την θέσπιση της παραπάνω δέσμης μέτρων που θα μετατρέψουν το ιστορικό κέντρο της Αθήνας από πεδίο βίας και ρατσισμού σε Παγκόσμια Πρωτεύουσα Δημιουργικότητας. Αναμένουμε από τον Δήμο Αθηναίων, το Εμπορικό & Βιομηχανικό Επιμελητήριο Αθηνών, τον Εμπορικό Σύλλογο Αθηνών, καθώς και όλους τους άλλους φορείς της Πόλης να στηρίξουν την πρόταση αυτή. Το ίδιο φυσικά περιμένουμε και από Εθνικούς φορείς όπως ο ΣΕΒ, η ΓΣΕΒΕΕ, η ΕΣΕΕ, το Τεχνικό, το Οικονομικό και το Επαγγελματικό Επιμελητήριο.

Τέλος, θα θέλαμε πολύ τα Υπουργία Οικονομικών και Ανάπτυξης να αγκαλιάσουν την πρωτοβουλία αυτή η οποία γυρίζει σελίδα για την ελληνική οικονομία. Είναι πράγματι μια ειδική οικονομική ζώνη. Στα μέσα ενημέρωσης, στη δημόσια συζήτηση, η αναφορά σε “ειδικές οικονομικές ζώνες” ανακαλεί εικόνες εργοστασίων βαριάς βιομηχανίας κάπου στην Θράκη, τη Μακεδονία ή την Ήπειρο όπου κεφαλαιούχοι θα εκμεταλλεύονται απελπισμένους μετανάστες για να δουλεύουν χειρωνακτικά με “μισθούς Βουλγαρίας” ή και χαμηλότερους. Τα οράματα και τα ιδανικά μας δεν έχουν απολύτως τίποτα κοινό με την απαίσια αυτή εικόνα. Η Ελλάδα του αύριο που οραματιζόμαστε χτίζεται πάνω στην οικονομία της συνεργασίας και της δημιουργικότητας. Χτίζεται αξιοποιώντας τους δυο ισχυρότερους πυλώνες του εθνικού μας πλούτου: Το συμβολικό και το ανθρώπινο κεφάλαιό μας. Με μέτρα απλά όπως τα παραπάνω η Αθήνα θα δώσει το παράδειγμα στις υπόλοιπες ελληνικές πόλεις και σιγά σιγά θα λάβει σάρκα και οστά η δημιουργική επανάσταση που απαιτείται για να σωθεί η χώρα.

Οι ελληνικές νεοφυείς επιχειρήσεις αναζητούμε συμμάχους & συνοδοιπόρους σε μια πορεία επαναφοράς της Αθήνας στη φυσική ιστορική  της θέση.