Antonio Gramsci και μιζοκόμματα

Με ανάμεικτα συναισθήματα γέλιου και θλίψης βλέπω τα μιζοκόμματα στην πλέον αισχρή παρακμή τους να προσπαθούν να οικιοποιηθούν το έργο του μεγάλου Antonio Gramsci.

Ειδικά για τους ενόχους της εκ προμελέτης τριπλής δολοφονίας, της απόλυτης στρέβλωσης δηλαδή του νοήματος των λέξεων "πανελλήνιο", "σοσιαλιστικό" και "κίνημα", η πράξη αυτή της ιδεολογικής τυμβωρυχίας ξεπερνά κάθε μέτρο, υπερβαίνει τη χειρότερη φασιστική προπαγάνδα.

Η τακτική της οικιοποίησης συμβόλων, διότι πάνω απ'όλα ο Antonio Gramsci είναι ένα σύμβολο κάθε προοδευτικού ανθρώπου - κάθε ευρωπαϊστή, δεν είναι ξένη σε απολυταρχικά καθεστώτα όπως αυτό που εκφράζουν τα μιζοκόμματα.

Ας μην ξεχνάμε: Οι ναζί έντυσαν τους ταγματασφαλίτες "τσολιάδες", οικιοποιούμενοι ένα από τα πλέον ιερά ελληνικά σύμβολα ελευθερίας. Μετά, το τσίρκο της επταετίας οικιοποιήθηκε την ελληνική παροδοσιακή μουσική για να πετύχει την προπαγάνδα του. Αυτό προσπαθούν να κάνουν τώρα τα ξεπεσμένα μιζοκόμματα με τον Antonio Gramsci.

Όπως είπε όμως πρόσφατα ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης, ένας Έλληνας διανοητής που συνομιλεί με το λόγο του Antonio Gramsci μέσα από το έργο του εδώ και δεκαετίες "Η Πολιτική Αναγέννηση απαιτεί την Αλήθεια όπως έλεγε και ο Αντόνιο Γκράμσι. Παρατηρώ ότι επιστρατεύεται για να καλύψει τον πολιτικό (πολιτικάντικο) μετομορφισμό όπως έλεγε. Την παρουσίαση του παλιού ως νέου. Ας μην πάμε όμως στον Γκράμσι. Φθάνει να ξέρουμε τι σημαίνει Αλήθεια στην γλώσσα μας."

Τουλάχιστον μας μαθαίνουν στην πράξη τι είναι ο πολιτικός μεταμορφισμός. Τι είναι η επαναπρόταση του παλιού ως νέου. Τους ευχαριστούμε για το αντιπαράδειγμα που προσφέρουν και, για να πούμε μια λέξη γνώριμή τους από τότε που "πάρκαραν στο κράτος", τους βάζουμε οριστικά και αμετάκλητα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Πολιτική, μνήμη και αλήθεια

Εδώ και πολλά χρόνια, πάρα πολλοί, προσπαθούν να σε πείσουν πως είναι τελείως άκυρο να ασχολείσαι με τα "κοινά", πως η "συλλογικότητα" είναι έννοια από το παρελθόν, είναι ρε παιδί μου "ντεμοντέ", είναι "πασέ", σίγουρα είναι "άουτ". Προσπαθούν να σε πείσουν πως το σωστό είναι να είσαι "πρόβατο". Να κάνεις το "προφανές" και σίγουρα ότι κάνουν "οι άλλοι".

Μάντεψε: Σου λένε βλακείες! Σε περνάνε για ζώον. Εσύ τελικά αγαπητέ αναγνώστη, είσαι ζώον; Δέχεσαι να αυτοπροσδιορίζεσαι έτσι;

Δεν υπάρχει λύση καμία άλλη από το φύγουμε από την κατάσταση του ζώου και να επιστρέψουμε σε εκείνη του ανθρώπου, η οποία δεν είναι άλλη από εκείνη του πολιτικού ζώου. (Φύσει μέν ἐστιν ἄνθρωπος ζῷον πολιτικόν) . Η αλληλουχία είναι ξεκάθαρη: Πόλις - Πολίτης - Πολιτισμός - Πολιτική.

Ας μην επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να μείνουμε για καιρό ακόμα χωρίς το "πολιτικό" και μόνο με το "ζώον".

Τα πράγματα είναι απλά:

- Χρειαζόμαστε Πόλεις
- Χρειάζεται να ανακτήσουμε την ιδιότητα του Πολίτη
- Χρειάζεται να ανακαλύψουμε πάλι τον Πολιτισμό
- Χρειάζεται να επιστρέψουμε μαζικά στην Πολιτική

Για να γίνουν τα παραπάνω όμως, πρώτα απ'όλα πρέπει να σεβαστούμε την μνήμη, αρνούμενοι τη λήθη, δηλαδή γινόμενοι οπαδοί της αλήθειας.

- Εκείνοι που αποθέωσαν την αντιπαροχή και τον μπετόν, δεν μπορούν να σχεδιάσουν τις Πόλεις του μέλλοντος.
- Εκείνοι που μας ήθελαν Ψηφοφόρους, υπόδουλους του Κράτους, δεν μπορούν να μας κάνουν Πολίτες.
- Εκείνοι που κατέστρεψαν την παιδεία, την αρχιτεκτονική, το τοπίο, την έρευνα, την εκπαίδευση, τη μουσική, εκείνοι που δημιούργησαν πλήθη αμορφώτων και αγραμμάτων, για να είναι τα πρόβατα-ψηφοφόροι που επιθυμούσαν, δεν μπορούν να προσφέρουν στον Πολιτισμό.
- Εκείνοι πάνω απ'όλα που αντιμετώπισαν το "κυβερνώ" ως "διορίζω" και μετέτρεψαν το "πολιτικό κόμμα" σε μαφιόζικη ομάδα διασπάθισης του δημοσίου πλούτου, σίγουρα δεν μπορούν να μιλάνε για Πολιτική.

Η μνήμη, η αλήθεια, είναι οι οδηγοί προς την πολιτική του μέλλοντος. Είναι σίγουρα η μόνη διέξοδος από την κατάσταση που έχει βρεθεί η Ελλάδα και η Ευρώπη συνολικά.

Ειδικές Οικονομικές Ζώνες: Μια λύση για την Ελλάδα

Με βάση το αμέσως προηγούμενο άρθρο (αναδημοσίευση από το HellenicStartups.gr), νομίζω πως έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να εξετάσει κανείς το ζήτημα των ειδικών οικονομικών ζωνών.

Πράγματι, στα μέσα ενημέρωσης και στη δημόσια συζήτηση γενικότερα η αναφορά σε “ειδικές οικονομικές ζώνες” ανακαλεί εικόνες μάλλον αποκρουστικές. Σκεφτόμαστε εργοστάσια βαριάς βιομηχανίας ενδεχομένως  κάπου στην Θράκη, τη Μακεδονία ή την Ήπειρο. Θεωρούμε πως τα εργοστάσια αυτά ανήκουν σε κάποιους κεφαλαιούχους οι οποίοι εκεί εκμεταλλεύονται απελπισμένους συνανθρώπους μας, κατά κανόνα μετανάστες, που δουλεύουν χειρωνακτικά με “μισθούς Βουλγαρίας” ή ίσως και χαμηλότερους.

Η εικόνα αυτή, που φυσικά κάποιοι ενδέχεται να προσπάθησαν ή να προσπαθήσουν να κάνουν πραγματικότητα δεν έχει καμία σχέση με τον ανθρωπισμό, με τον ελληνισμό, με τον ευρωπαϊσμό. Είναι εικόνα ξένη προς κάθε υγιώς σκεπόμενο άνθρωπο.

Ας δούμε τι συμβαίνει γύρω μας. Ας κοιτάξουμε παραδείγματα χωρών που ξεκίνησαν πολύ πίσω από εμάς και τώρα πια μας έχουν ξεπεράσει. Όχι μόνο οικονομικά. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι η Σαουδική Αραβία  με τις "Οικονομικές Πόλεις". Δείτε για παράδειγμα την King Abdullah Economic City. Οι Σαουδάραβες έκαναν κάτι πολύ απλό: Δημιούργησαν ένα προστατευμένο περιβάλλον στο οποίο μπορεί να ανθίσει η καινοτομία.

Δείτε τι λέει η Wikipedia στην περιγραφή της ειδικής αυτής οικονομικής ζώνης: "The city, along with other five economic cities, is a part of an ambitious "10x10" program to place Saudi Arabia among the world’s top ten competitive investment destinations by the year 2010, planned by SAGIA. The first stage of the city is planned to be completed in 2010, while the whole city is going to be fully completed by 2020. The city will help diversify the oil-based economy of the kingdom by bringing direct foreign and domestic investments. The city also will help create up to one million jobs for the youthful population of the country, where 40% of the population are under 15.". Αν δεν είναι αυτός ο ορισμός ενός μακρόπνοου σχεδίου οικονομικής ανάπτυξης, τότε τι είναι;

Ας σκεφτούμε πόσες αντίστοιχες οικονομικές ζώνες θα μπορούσαν να γίνουν στην Ελλάδα. Τι θα μπορούσε να γίνει στην Επίδαυρο για το θέατρο και τον κινηματογράφο. Τι θα μπορούσε να γίνει στην Ολυμπία για τον αθλητισμό. Τι θα μπορούσε να γίνει στη Νάουσα για το κρασί, στη Δράμα για το μάρμαρο, στην Καστοριά για τη γούνα, κ.ο.κ. Κάθε γωνιά της Ελλάδας έχει ένα τοπικό ανταγωνιστικό πλεονέκτημα, έχει μια εντυπωσιακή πυκνότητα της ιστορίας που έχει μετουσιωθεί σε συμβολικό κεφάλαιο. Έχει με λίγα λόγια όλες τις προϋποθέσεις για εντυπωσιακά ισχυρή και συνάμα βιώσιμη οικονομική ανάπτυξη. Τι μας λείπει; Μα είναι τόσο προφανές: Όραμα και σχέδιο.

Η χώρα μπορεί να βγει από το αδιέξοδο. Από το να είναι ο παρίας της Ευρώπης η Ελλάδα μπορεί να ηγηθεί της Ευρωπαϊκής οικονομικής ανάκαμψης και συνεπακόλουθα να παίξει έναν κεντρικό ρόλο στο κίνημα για έναν νέο ευρωπαϊσμό, για την αυθεντική δηλαδή ευρωπαϊκή ολοκλήρωση σε ένα ενιαίο, ομόσπονδο, πολυκεντρικό κράτος.

Πώς θα το κάνει αυτό; Αξιοποιώντας τους δυο ισχυρότερους πυλώνες του εθνικού μας πλούτου: Το συμβολικό και το ανθρώπινο κεφάλαιό μας. Μια είναι μόνο η απαραίτητη προϋπόθεση: Όλοι εμείς, η μεγάλη, σιωπηρή πλειοψηφία να κάνουμε την αλλαγή μέσα μας. Να ανακτήσουμε δηλαδή την ιδιότητα του Πολίτη που δεκαετίες πριν εκχωρήσαμε στο Αθηναϊκό τηλεοπτικό πριγκιπάτο. Τότε, έχοντας δώσει πάλι νόημα στη λέξη Πολίτης, θα δώσουμε στη συνέχεια νόημα στις Πόλεις, στον Πολιτισμό και τελικά στην Πολιτική.