10 χρόνια, 7 μήνες και 20 μέρες

Συνέβη 10 χρόνια, 7 μήνες και 20 μέρες πριν με φέρει σε αυτόν τον κόσμο η Ελένη Μπουγιατιώτου.

Δεν είχε ξημερώσει ακόμα όταν ήρθαν. Ο Μπουράτσης κοιμόταν, εξάλλου ήδη ήταν σχεδόν κατάκοιτος. Τον πήραν με το φορείο και τον πήγαν στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας, μαζί με πολλούς άλλους. 

Την περιγραφή αυτής της σκηνής όσες φορές την άκουσα είχε τόσο έντονο συναίσθημα που ένιωθα πως ήμουν μπροστά. Να βλέπω τον Μπουράτση να τον παίρνουν με το φορείο, τη Μαργαρίτα και τον Γιώργο να παρακολουθούν έκπληκτοι και να μονολογούν "μα τι κάνετε; δεν βλέπετε πως είναι άρρωστος; τι φοβάστε από αυτόν τον άνθρωπο;".

Τι φοβόντουσαν από τον Μπουράτση; Από την σκια του Μπουράτση για να ακριβολογούμε.

Ο Βαγγέλης πρόλαβε να φύγει, αν και τον έπιασαν λίγες μέρες αργότερα. Τον Γιώργο δεν τον πείραξαν εκείνη την ημέρα. Απλώς τον απέλυσαν μετά από λίγο διάστημα. "Ξέρεις ότι δεν θα το έκανα ποτέ, με πιέζουν όμως" του είπε ο Διευθυντής του ΑΣΠΡΟ δίνοντάς του την απόλυση.

Ο Μπουράτσης δεν άκουγε. Όλοι πάγωσαν στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέφειας όταν ένας από αυτούς φώναξε "ακίνητος" με το δάχτυλο στην σκανδάλη. Συνέχισε να περπατά κανονικά, μέχρι που κάποιος έτρεξε και τον τράβηξε πίσω. Γράφτηκαν βιβλία για αυτήν την σκηνή και άρθρα σε εφημερίδες. Πήγε στη Γυάρο για έναν χρόνο, σε άθλια κατάσταση υγείας. Συνηθισμένος βέβαια καθότι ήταν φυλακισμένος εις θάνατον από το '48 μέχρι το '65 κατηγορούμενος για πλήθος φόνων και ...τον εμπρησμό της Φυλής. Ένα χρόνο μετά τον έστειλαν πίσω εντελώς κατάκοιτο, ετοιμοθάνατο. Λίγο αργότερα, το Μάη του '68 έφυγε ήσυχα ένα πρωί. 

Πολλές φορές σκέφτηκα τι ατυχία ήταν αυτή που με βρήκε και δεν μπόρεσα να τον γνωρίσω. Μετά έλεγα μέσα μου πως είναι σαν να τον έχω γνωρίσει. Τι είναι λοιπόν αυτό που μου λέει ο Μπουράτσης; 

Τι λέει εκείνος που είχε δει τον 17-χρονο γιο του να δολοφονείται εν ψυχρώ, τον κουνιάδο του να δολοφονείται έναν χρόνο μετά, το σπίτι του να πυρπολείται τρεις φορές σε έναν χρόνο και στη συνέχεια να καταδικάζεται ο ίδιος σε στημένες δίκες για φόνους και εμπρησμούς ολόκληρων χωριών;

Λέει πως τους έχει συγχωρέσει.

Λέει πως έφταιξαν όλοι, αριστεροί και δεξιοί.

Λέει πως το αίμα δεν ξεπλένεται με αίμα.

Λέει ακόμα πως οι άνθρωποι πρέπει να δουλέψουν, να δημιουργήσουν μια κοινωνία ισότητας, ελευθερίας και δικαιοσύνης.

Λέει ακόμα πως κάθε στιγμή, όταν έμαθε τα μαντάτα για τον Δημήτρη, όταν άκουσε την απόφαση "εις θάνατον" από το δικαστήριο, όταν μπήκε στο καράβι για τη Γυάρο, δεν έχασε την πίστη του. Γιατί πολύ απλά είχε κάνει αυτό που έπρεπε, το δέον γενέσθαι.

Αυτό που πρέπει να κάνουμε και εμείς τώρα.

Θέλω να ξαναγίνω Πολίτης και θα το κάνω!

Με πολύ μεγάλη θλίψη παρακολουθώ την προεκλογική αντιπαράθεση των "κομμάτων" - σε εισαγωγικά καθότι τα περισσότερα κάθε άλλο παρά ανταποκρίνονται στην αυθεντική έννοια του εθελοντικού, μαζικού, συλλογικού οργανισμού που ονομάστηκε κόμμα - να περιστρέφεται γύρω από το μνημόνιο. Γίνεται μια προσπάθεια από το αριστερός / δεξιός του εμφυλίου πάμε στο αντιμνημονιακός / μνημονιακός του 2012. Τα κατ'όνομα αριστερά, κατ'όνομα κεντρώα και κατ'όνομα δεξιά κόμματα παίρνουν θέση και τοποθετούνται με ένα ΝΑΙ ή ένα ΟΧΙ στο μνημόνιο.

Μάλλον μας περνούν για ηλίθιους. Αναρωτιέμαι:

- Υπάρχει κανείς λογικός άνθρωπος που υποστηρίζει ότι η οργάνωση της οικονομίας και της κοινωνίας στην Ελλάδα από το 1980 μέχρι το 2009 ακολουθούσε έναν δρόμο δικαιοσύνης και βιωσιμότητας;

- Υπάρχει κανείς λογικός άνθρωπος που υποστηρίζει πως δεν υπήρχε - και εξακολουθεί να υπάρχει - τεράστια ανάγκη δομικών μεταρρυθμίσεων;

- Υπάρχει κανείς λογικός άνθρωπος που δεν βλέπει ότι σημασία δεν έχει η επίτευξη κάποιων ονομαστικών οικονομικών στόχων αλλά ο τρόπος - και η βιωσιμότητά του - που αυτό θα γίνει;

Ιδιαίτερα χρήσιμη είναι η αναλογία με το υπέρβαρο άτομο που για λόγους υγείας καλείται να αδυνατίσει με επιτακτικό τρόπο. Πρώτα απ'όλα δεν υπάρχει κανένας τρόπος αυτό να γίνει "εν μια νυκτί". Στη συνέχεια μπορεί να χάσει κιλά με πολλούς τρόπους: Από εξωπραγματικούς (π.χ. να ακρωτηριάσει τμήματα του σώματός του), μέχρι εφαρμόσιμους μα μη-βιώσιμους (π.χ. μια δίαιτα πρωτεϊνών), έως ρεαλιστικούς, επώδυνους μα βιώσιμους τρόπους όπως η αλλαγή του τρόπου ζωής, μια δίαιτα πλούσια σε φυτικές ίνες και χαμηλή σε λιπαρά μαζί με έναν υγιεινό τρόπο ζωής και σωματική άσκηση. Παρότι η τελευταία επιλογή είναι προφανέστατα η πιο λογική, έξυπνη και βιώσιμη, πλήθος συνανθρώπων μας σε όλη τη γη επιλέγει τις πρώτες μεθόδους με τα γνωστά αποτελέσματα που γνωρίζουμε όλοι.

Έτσι και με το μνημόνιο λοιπόν. Το ζήτημα δεν είναι οι ονομαστικοί στόχοι της οικονομίας - μείωση ελλείμματος και χρέους - αλλά το πως εκείνοι θα επιτευχθούν με έναν τρόπο που θα είναι κοινωνικά δίκαιος - άρα μακροχρόνια βιώσιμος.

Το λεγόμενο ΠαΣοΚ - λεγόμενο διότι δεν είναι πανελλήνιο, δεν είναι σοσιαλιστικό και σίγουρα δεν είναι κίνημα - δεν θέλησε να εφαρμόσει μια ρεαλιστική πολιτική. Γιατί; Πιθανολογώ για δυο βασικούς λόγους: Αφενός δεν είχε την ηθική & πολιτική νομιμοποίηση να το κάνει αφού εξελέγη με την ατζέντα του ψέμματος - "λεφτά υπάρχουν" - , αφετέρου δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να θίξει την οικονομική ολιγαρχία, την κάστα εκείνη με τα ξεκάθαρα εγκληματικά χαρακτηριστικά που ελέγχει τη χώρα με τα μέσα μαζικής "ενημέρωσης" και τους "πολιτικούς"-μαριονέττες.

Προφανώς και η κυβέρνηση Παπαδήμου με τη συμμετοχή της λεγόμενης ΝΔ - λεγόμενης γιατί καμία σχέση δεν έχει ούτε με το Νέο ούτε με τη Δημοκρατία - ακολούθησε ακριβώς το ίδιο μονοπάτι.

Τα κόμματα της λεγόμενης αριστεράς - ΚΚΕ, ΣυΡιζΑ και Δημ.Αρ.- στην πραγματικότητα είναι βαθιά συντηρητικά, δεξιά σχήματα. Μένοντας στην στείρα άρνηση και την ανέξοδη διαμαρτυρία δεν δίνουν ΚΑΝΕΝΑ ρεαλιστικό σενάριο προόδου και ανάπτυξης για τον ελληνικό λαό. Με απομονωμένες από τον λαό συνδικαλιστικές μασωνίες σοβιετικού τύπου κατοχυρώνουν τα κεκτημένα τους, παίρνουν την χρηματοδότησή τους από το "κράτος" και πουλάνε ξοφλημένα επαναστατικά όνειρα σε απελπισμένους συνανθρώπους μας..

- Που είναι η συζήτηση για την ανάπτυξη, την πρόοδο, τη δημιουργία, την οικονομία από την αριστερά;
- Που είναι η συζήτηση για την προώθηση μιας νέας σχέσης με την εργασία που θα έχει στο επίκεντρό της τη δημιουργικότητα;
- Που είναι η θέση για ένα νέο συνεταιριστικό κίνημα που θα δώσει πνοή στην ύπαιθρο με βάση τη συνάντηση του παραδοσιακού με το σύγχρονο;
- Που είναι τελικά η συζήτηση για την ελευθερία και την αυτοδιάθεση των λαών στη γειτονιά μας και σε ολόκληρο τον κόσμο;
- Ποιες είναι οι ξεκάθαρες απόψεις για το τι αληθινά σημαίνει ΠΡΟΟΔΟΣ και τι είναι η ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ στην Ελλάδα, την Ευρώπη, το 2012;

Φοβούνται τα "αριστερά κόμματα" να θίξουν τα ζητήματα αυτά. Γιατί; Διότι έχουν μαύρα μεσάνυχτα.

Υπάρχουν ακόμα μερικά πολύ χαριτωμένα "νέα" "κόμματα". Από πρώην Υπουργούς και Βουλευτές επί δεκαετίες που καταφέρονται "εναντίον του σάπιου πολιτικού συστήματος" και μιλούν για την ανάγκη ανανέωσης. Φοβάμαι πως το μόνο που μπορούν να κάνουν για την ανανέωση είναι να πάνε σπίτι τους. Τουλάχιστον θα γλύτωναν τη γελοιοποίηση που υφίστανται.

Για τους φασίστες θα μου επιτρέψετε να μην τους σχολιάσω. Το έχει κάνει αμετάκλητα η ιστορία.

Από τη σύντομη αυτή ανάλυση αντιλαμβάνεστε γιατί λέω ότι μας παιρνούν για ηλίθιους. Θέτουν ένα ψευτοδίλημμα  - ΝΑΙ ή ΟΧΙ στο μνημόνιο - , τοποθετούνται όλοι στο ψευτοδίλημμα με όρους - στην καλύτερη περίπτωση - ποδοσφαιρικής αντιπαράθεσης  - υποστηρίζοντάς το ή πολεμώντας το φανατικά - και δεν λένε ΤΙΠΟΤΑ για την ουσία:

- Ποιο θα είναι το οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο ανάπτυξης που θα εφαρμόσουμε στην Ελλάδα με χαρακτηριστικά δικαιοσύνης και βιωσιμότητας;
- Ποιο είναι το όραμά μας για την αληθινά ενωμένη Ευρώπη, την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία και τη θέση της Ελλάδας σε αυτήν;
- Πως θα νικήσουμε την οικονομική ολιγαρχία που κατέστρεψε, λεηλάτησε τη χώρα με εργαλεία τα μέσα "ενημέρωσης" και τους επίορκους "πολιτικούς";

Προσωπικά δεν δέχομαι να αυτοπροσδιοριστώ ως ηλίθιος. Δεν δέχομαι το ψευτοδίλημμα του ναι ή όχι στο μνημόνιο. Θέλω να μάθω τι πραγματικά γίνεται στη χώρα μου. Θέλω να μάθω πως πραγματικά μπορώ να είμαι χρήσιμος. Θέλω να μάθω πως πραγματικά μπορώ να συνεισφέρω στην ευημερία της κοινωνίας και στην ανάπτυξη πολιτισμού για εμάς και τις γενιές που θα έρθουν. Θέλω να ξαναγίνω Πολίτης και θα το κάνω.

Αλήθεια

Μια παράδοση στην Ελλάδα και στο εξωτερικό είναι εκείνη της πρωταπριλιάτικης φάρσας. Στο πλαίσιο αυτό νωρίτερα σήμερα το απόγευμα ανακοίνωσα στους λογαριασμούς μου στο twitter και στο facebook ότι θα είμαι υποψήφιος στις εκλογές υποστήριζοντας τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη.

Γράφοντας στα αγγλικά ενώ το μήνυμά μου απευθυνόταν μόνο σε ελληνόφωνο κοινό καθώς και απαντώντας ότι ο λόγος που γράφω στην ξένη γλώσσα ήταν ότι "my berry doesn't have Greek fonts", υπέθεσα ότι οι περισσότεροι θα καταλάβαιναν ότι επρόκειτο περί φάρσας. Επίσης ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης, στην κίνηση του οποίου υποτίθεται πως συμμετείχα, δεν έχει κάνει [τουλάχιστον μέχρι σήμερα] καμία δήλωση συμμετοχής στις εκλογές.

Όχι λοιπόν αγαπητοί φίλοι, δεν πρόκειται να είμαι υποψήφιος στις εκλογές. Η ιδιότητα του Πολίτη προηγείται, η ιδιότητα του Πολιτικού έπεται. Καθήκον όλων μας είναι να αγωνιστούμε για την ανάκτηση της ιδιότητας του Πολίτη, εκείνη που εκχωρήσαμε στην Κάστα και την Οικονομική Ολιγαρχία.

Πρωταπριλιά σήμερα, είναι ίσως η καλύτερη στιγμή να μιλήσουμε για την αλήθεια. Όχι στη Λήθη λοιπόν. Να μην ξεχάσουμε. Να μην ξεχάσουμε ποιοι μας έφεραν στην κατάσταση αυτή. Να μην ξεχάσουμε ποιοι για τριάντα και βάλε χρόνια πάρκαραν στο κράτος. Να μην ξεχάσουμε ποιοι αντιλήφθηκαν το "κυβερνώ" ως "διορίζω". Να μην ξεχάσουμε ποιοι δολοφόνησαν τη λέξη Πόλις και όλα τα παράγωγά της: Πολίτης, Πολιτισμός, Πολιτική.

Το 1999 άκουσα τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη σε μια ομιλία να λέει "να γίνουμε όλοι μάστορες". Μιλούσε για την επιχειρηματικότητα, τόσο απλά και κατανοητά, την ώρα που η λούμπεν κάστα μας καλούσε να τζογάρουμε στο χρηματιστήριο. Σήμερα οι ίδιοι ψελίζουν για την επιχειρηματικότητα. Εξακολουθούν βεβαίως να έχουν μαύρα μεσάνυχτα.

Συνέπεια του Λόγου του Μιχάλη ήταν η ίδρυση της Virtual Trip, των πολλών spin-outs, της μετατροπής της σε start-up accelerator, της εισαγωγής της έννοιας του επιχειρηματικού οικοσυστήματος. Η πολιτική είναι η ύψιστη των τεχνών. Έτσι την αντιλαμβάνομαι και έτσι την υπηρετώ.

Η υποταγή στην τηλεκρατία και στην γκαλοποκρατία δεν θα δώσει κανένα θετικό αποτέλεσμα. Το τρίγωνο της αποτυχίας είναι ακόμα πολύ ισχυρό. Από το να συμβιβαστώ ή να έχω έναν ηρωϊκό μα τραγικά αναπόφευκτο πολιτικό θάνατο απέναντι στην κάστα των μιζοκομμάτων, θα προτιμήσω να γίνομαι όλο και περισσότερο πραγματικά επικίνδυνος.

Σήμερα λοιπόν αγαπητοί φίλοι, την πρωταπριλιά του 2012, είναι η ώρα της αλήθειας. Πριν αποφασίσουμε ΤΙ θα ψηφίσουμε, ας αναρωτηθούμε ΓΙΑΤΙ και στην συνέχεια να πράξουμε το δέον γενέσθαι.