Η δύναμη της δημιουργίας κόντρα στη βία της υπερκατανάλωσης

Ο λεγόμενος "ανεπτυγμένος κόσμος" διακατέχεται από μια μανία υπερκατανάλωσης. Χωρίς να είμαι ειδικός, πιθανολογώ ότι οι ποσότητες καταναλωτικών προϊόντων που διατίθενται στις χώρες αυτές, έχοντας υπόψιν μου τόσο διατροφικά προϊόντα όσον και άλλα είδη πρώτης ανάγκης, θα επαρκούσαν για να καλύψουν ένα σημαντικό τμήμα του παγκόσμιου πληθυσμού - αν όχι το σύνολο - απλά και μόνο με έναν εξορθολογισμό της σχετικής σπατάλης.

Αυτή η μανία κατανάλωσης δεν είναι φυσιολογική. Έχει επιβληθεί ως μηχανισμός επιβίωσης ενός οικονομικού συστήματος που στηρίζεται στο κεφάλαιο και το μονοπώλιο. Όπως η συγκέντρωση κεφαλαίου στο πρωταρχικό της στάδιο γίνεται αποκλειστικά και μόνο με χρήση βίας, έτσι και η μανία κατανάλωσης είναι η εξέλιξη της βίας στην καθημερινότητα. Όλοι μας νιώθουμε υποχρεωμένοι να καταναλώσουμε, από φαγητό και ρούχα μέχρι αυτοκίνητα, σπίτια και πολυτελή ταξίδια. Όχι μόνο αυτό, αλλά ταυτίζουμε την προσωπική μας πρόοδο με την καταναλωτική μας δυνατότητα. Θεωρούμε πρόοδο να αγοράζουμε ακριβότερα ρούχα, ακριβότερο αυτοκίνητο, ακριβότερο σπίτι.

Αυτή η καταναλωτική μανία έδωσε ένα άριστο υπόβαθρο για τα φαινόμενα του υπερδανεισμού και της αισχροκέρδειας. Οι περισσότεροι από εμάς μπήκαμε σε έναν φαύλο κύκλο προεξόφλησης πιθανών μελλοντικών επιτυχιών μας για να βιώσουμε σήμερα την ψεύτικη ευτυχία της κατανάλωσης. Πολύ χειρότερα, προχωρήσαμε σε στρέβλωση των επαγγελματικών μας πρακτικών, υπερβήκαμε το πλαίσιο των αρχών & αξιών της κοινωνίας μας, φτάνοντας στην αισχροκέρδεια. Όλα αυτά, σε μια ατελείωτη προσπάθεια για ακόμα μεγαλύτερη κατανάλωση.

Δεν είναι καθόλου περίεργο που οι επιλογές αυτές οδήγησαν το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα στην κατάρρευση. Η πιθανολογούμενη διάσωσή του έγινε και πάλι με τη βία: Οι κυβερνήσεις έδρασαν άμεσα για να προστατεύσουν τα συμφέροντα των πολυεθνικών που κινδύνευσαν να πέσουν σαν χάρτινοι πύργοι. Ποιοί πλήρωσαν τα σπασμένα; Και πάλι οι συνήθεις ύποπτοι: Τα πλατιά λαϊκά στρώματα.

Ποιά είναι η λύση;

Δεν μπορώ να σκεφτώ καμία άλλη από τον έλεγχο της παραγωγικής διαδικασίας από αυτά τα πλατιά λαϊκά στρώματα. Για να επιτευχθεί αυτό χρειαζόμαστε πρώτα απ'όλα μια νέα σχέση με την εργασία που θα πάψει να είναι η διαδικασία για την ικανοποίηση της καταναλωτικής μανίας μας και θα γίνει το μέσο πραγμάτωσης της δημιουργικότητάς μας. Καθένας από εμάς θα ανακαλύψει τη χαρά της δημιουργίας και θα αφήσει πίσω του τον εθισμό στην κατανάλωση.

Αλλάζοντας το μοντέλο παραγωγής της οικονομίας είναι νομοτελειακά βέβαιο ότι θα ανατραπεί και το μοντέλο κατανάλωσης. Το υποκείμενο-δημιουργός συμπεριφέρεται πολύ διαφορετικά από το υποκείμενο-καταναλωτής. Αν καθένας από εμάς αποφασίσει να χαρακτηρίζεται από ότι παράγει και όχι από ότι καταναλώνει άμεσα θα εξορθολογιστεί η κατανάλωση, αφήνοντας περισσότερα αγαθά για εκείνους που τα έχουν πραγματικά ανάγκη.

Ποιός είναι λοιπόν με διαφορά o πιο αποτελεσματικός τρόπος να αντιδράσουμε στη βία που υφιστάμεθα καθημερινά; Απλά, να προτάξει καθένας μας τη δύναμη της δημιουργίας κόντρα στη βία της κατανάλωσης. 

Όχι άλλη μόχλευση!

Παρατηρώντας την τρέχουσα "οικονομική κρίση" και με πλήρη επίγνωση του γεγονότος ότι δεν είμαι ειδήμονας σε οικονομικά θέματα, δεν μπορώ παρά να μην διαπιστώσω ότι σε όλον τον Πλανήτη ένα είναι το κοινό χαρακτηριστικό του μοντέλου ανάπτυξης: Υπερβολική εξάρτηση από τα δανεικά.

Η μόχλευση είναι σημαντικό τμήμα οποιασδήποτε αναπτυξιακής στρατηγικής. Ναι, χρειάζεται. Πώς, πόση, με ποιους όρους; Δεν χωρά αμφιβολία ότι ο υπερδανεισμός είναι μια πραγματικότητα που γινόταν σιωπηρώς αποδεκτή. Τις συνέπειες αυτής της σιωπηρής αποδοχής βιώνουμε όλοι σήμερα.

Ας σκεφτούμε όλοι λοιπόν, πρώτοι οι άνθρωποι της δημιουργίας, πως μπορούμε να λειτουργήσουμε σε συνθήκες μικρής - ίσως και μηδενικής - μόχλευσης. Δεν θα είναι εύκολο. Θα είναι όμως υγιές και, κυρίως, βιώσιμο!

28+1 θέσεις για το ελληνικό πολιτικό σύστημα

Σε μια πολύ ενδιαφέρουσα δημόσια συζήτηση στο twitter για το ελληνικό πολιτικό σύστημα, με αφορμή μια θέση μου για τον Κώστα Σημίτη ["Το λιγότερο που θα περίμενε κανείς σήμερα ήταν μια δημόσια συγγνώμη του Κώστα Σημίτη"] και τις ιστορικές του ευθύνες για την κατάντια της ελληνικής οικονομίας [και του πολιτικού συστήματος, φυσικά] που βιώνουμε σήμερα, ο χρήστης AnonLegionGr παρέθεσε 28+1 θέσεις σε ισάριθμα tweets τις οποίες και αναδημοσιεύω αυτούσιες:
__________________________
1. Απαγόρευση υποψηφιότητας σε άτομα που δεν έχουν εργαστεί ποτέ
2. Κάθε πολιτικός μπορεί να κάνει ΤΟ ΠΟΛΥ μέχρι 3 θητείες, εκ των οποίων μόνο ΔΥΟ μπορούν να είναι συνεχόμενες.
3. Απαγόρευση συμμετοχής συγγενικών προσώπων μέχρι 6ου βαθμού ή συνεργατών πολιτικού σε εταιρείες που συναλλάσσονται με το δημόσιο.
4. ΠΛΗΡΗΣ διαφάνεια στα οικονομικά των πολιτικών, ιδίως στις προεκλογικές εκστρατείες.
5. ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ χρηματοδότησης προεκλογικών εκστρατειών από εταιρείες.
6. Απαγόρευση εταιρικών lobbies.
7. Απαγόρευση κατοχής ΜΜΕ από εταιρείες που ανήκουν σε ομίλους που συναλλάσσονται με το δημόσιο.
8. Μείωση βουλευτικής αποζημίωσης στις 3500 ευρώ/μήνα.
9. Κατάργηση των επιδομάτων για παράσταση βουλευτών σε επιτροπές.
10. ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ προμήθειας σε πολιτικούς ή αξιωματούχους του κράτους. Τη δουλειά τους κάνουν, όχι κάτι που αξίζει δωράκια.
11. Κατάργηση του βουλευτικού αυτοκινήτου.
12. Κατάργηση της αστυνομικής φρουράς για πολιτικούς. Οι καθαροί άνθρωποι δεν έχουν ανάγκη μπράβους και μπάτσους να τους φυλάνε.
13. ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ βουλευτικής σύνταξης. Ο χρόνος θητείας του πολιτικού θα προσμετράται στα συντάξιμα χρόνια.
14. ΚΑΘΑΙΡΕΣΗ σε πολιτικούς για ρατσιστικό λόγο και συναλλαγές με ναζιστικές και ακροδεξιές ομάδες.
15. ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΟΛΩΝ των εθνικιστικών και ναζιστικών οργανώσεων.
16. ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ κάθε "εκδήλωσης μνήμης" για ταγματασφαλίτες και δοσίλογους.
17. Θέσπιση ποινικής ευθύνης ΟΛΩΝ των μελών κυβέρνησης για αθέτηση προεκλογικού προγράμματος.
18. ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ βουλευτικής ασυλίας.
19. ΚΑΘΑΙΡΕΣΗ πολιτικών που εξαγόρασαν στρατιωτική θητεία ή υπήρξαν φυγόστρατοι (π.χ. Αντωνάκης Σαμαράς & Κώστας Αϊβαλιώτης)
20. ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ των κομματικών νεολαιών. Αρκετά με τα φυτώρια λαμόγιων.
21. Κατάργηση των μαθητικών παρατάξεων.
22. Θέσπιση αποκλειστικά πολιτικού όρκου ΠΑΝΤΟΥ.
23. Κατάργηση της κρατικής χρηματοδότησης για πολιτικά γραφεία βουλευτών κλπ πολιτικών.
24. Κατάργηση των νόμων περί "περιύβρισης αρχής", "απείθειας προς τις αρχές" κλπ. Αρκετά με τα χουντικά κατάλοιπα.
25. Για μετακίνηση υπουργού ή πρωθυπουργού + μέχρι 3 επιπλέον άτομα, χρήση αεροσκάφους της γραμμής σε ό,τι θέση έχει διαθέσιμη.
26. Όταν πολιτικοί φεύγουν από τη βουλή ή από υπουργεία να περιμένουν κανονικά, όχι να διακόπτεται η κίνηση για χάρη τους.
Σε περίπτωση σκανδάλου, τοποθέτηση των εμπλεκομένων πολιτικών σε διαθεσιμότητα μέχρι να εκδικαστεί η υπόθεση.
27. Ένταξη των υπαλλήλων της βουλής στο ίδιο μισθολόγιο με τους άλλους ΔΥ.
28. Κατάργηση του αντιτρομοκρατικού νόμου. Το μόνο που έκανε ήταν να καταργήση κάθε έννοια δημοκρατίας για μια ανύπαρκτη απειλή.
__________________________

Κατά την ταπεινή μου γνώμη οι περισσότερες από τις παραπάνω θέσεις είναι ενδιαφέρουσες και προς τη σωστή κατεύθυνση. Δύσκολα μπορεί να διαφωνήσει κανείς με τη μείωση της βουλευτικής αποζημίωσης στα 3.500 € / μήνα (αλήθεια, πόσο είναι τώρα; Το 3.500 μου φαίνεται ήδη μεγάλο...) ή με την προϋπόθεση εργασιακής εμπειρίας για εκλογή.

Η ανάγκη της ομιλίας, του διαλόγου είναι τεράστια. Πρέπει να ξαναγίνουμε Πολίτες, να επιστρέψουμε στην Πολιτική. Ας κάνεις καθένας το χρέος του.

Aναζητώντας τον Ορθό Λόγο: Μια συγκεκριμένη πρόταση εξόδου από την κρίση

Η πολιτική & οικονομική κρίση που διανύουμε απειλεί να καταστρέψει τόσο όλους εμάς όσο και τις επόμενες γενιές. Η αγανάκτηση είναι ένα πρώτο βήμα που όμως δεν θα οδηγήσει πουθενά αν δεν ακολουθήσει μια συγκεκριμένη, βιώσιμη πολιτική & οικονομική πρόταση.

Όσον αφορά το "απεχθές" ή όχι του χρέους, δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν ισχύει αυτό που λέγεται από πολλούς, ότι δηλαδή "τα ελληνικά δάνεια έχουν πληρωθεί 15 ή 20 ή παραπάνω φορές του αρχικού κεφαλαίου [δηλαδή 95%είναι τόκοι σε βάθος 2 ή 3 ή παραπάνω δεκαετιών]". Γενικά, θα δεχόμουν εύκολα ότι μεγάλο τμήμα του ελληνικού χρέους είναι ίσως ανήθικο, δύσκολα όμως ότι είναι παράνομο ή παράτυπο.

Επίσης, κάτι αντίστοιχο μπορούμε να πούμε και για τις αμυντικές δαπάνες: Μεγάλο τμήμα του χρέους πήγε σε αμυντικές δαπάνες, άρα εμμέσως επέστρεψε στους δανειστές, όμως σήμερα ούτε ιδιαίτερα αξιόμαχες ένοπλες δυνάμεις έχουμε, ούτε τη γεωπολιτική στήριξη των δανειστών μας έναντι των δυνάμεων εκείνων που μας απειλούν.

Είναι σίγουρα πολύ ελκυστικό να κάνεις "διαγραφή χρέους". Η γνώμη μου όμως είναι πως αν δει κανείς όλους τους γεωπολιτικούς παράγοντες [Τουρκία, Βαλκάνια, Μέση Ανατολή, Βόρεια Αφρική] και τη δυναμική της ελληνικής οικονομίας, θα καταλάβει ότι η διαγραφή δεν θα βοηθήσει καθόλου (!), αλλά το μόνο που θα πετύχει είναι να βρεθούμε χωρίς κανένα σύμμαχο σε ένα ιδιαίτερα απειλητικό περιβάλλον και δεν θα δώσει την ώθηση για μια ριζική αλλαγή στη δυναμική της ελληνικής οικονομίας και μια ανατροπή του ένοχου πολιτικού συστήματος της ήττας.

Ακόμα, όλη η ρητορική για τους κακούς ξένους και το απεχθές χρέος με ξενίζει. Μου φέρνει λίγο σε κόκκινη μηλιά και μαρμαρωμένο βασιλιά. Φταίνε σίγουρα "οι ξένοι", πρώτα και κύρια όμως ευθυνόμαστε εμείς που αφήσαμε την κάστα αυτή να ορίζει τις τύχες της χώρας.

Τι προτείνω;

Όσον αφορά την οικονομία:
α) Έκδοση ευρω-ομολόγου για την απρόσκοπτη εξυπηρέτηση του ελληνικού χρέους και ταυτόχρονη μετακύλιση του χρέους από Ελλάδα προς ΕΕ
β) Μια γενναία επιμήκυνση των δανειακών μας υποχρεώσεων [πλέον προς την ΕΕ] μαζί με γενναία μείωση επιτοκίου. Κανείς δεν θα χάσει λεφτά από την Ελλάδα - έχουν ήδη βγάλει πολλά - αλλά θα τα πάρει καθυστερημένα και με μικρότερο κέρδος. Είναι κάτι που μπορούν να το αντέξουν οι συμπατριώτες μας Ευρωπαίοι
γ) Αλλαγή της δυναμικής της ελληνικής οικονομίας. Από την οικονομία του "ιδιωτικο-δημόσιου", της "εξασφάλισης" και της "αρπαχτής" να πάμε σε μια μαζική, ανοιχτή, δημιουργική οικονομία η οποία θα αξιοποιήσει στο έπακρο όλα τα ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα των ελληνικών τόπων.

Σίγουρα κάτι τέτοιο δεν μπορεί να φέρει αποτέλεσμα overnight - σε ορίζοντα πενταετίας/δεκαετίας όμως μπορούν να γίνουν θαύματα. Έχουμε εντυπωσιακό ανθρώπινο κεφάλαιο (1 εκ. πτυχιούχους), έχουμε το κορυφαίο - είναι πρακτικά απεριόριστο - συμβολικό κεφάλαιο στον πλανήτη, έχουμε μια πολύ ευνοϊκή γεωοικονομία. Αν τα παραπάνω συναντηθούν σε μια υγιή αναπτυξιακή στρατηγική, αν χτίσουμε μια νέα σχέση με την εργασία που θα έχει στο επίκεντρό της τη δημιουργικότητα, θα ζήσουμε ένα νέο ελληνικό θαύμα.

Είναι σχετικά απλό: Το πρόβλημα του χρέους θα μας το λύσουν οι εταίροι μας στην ΕΕ. Το πρόβλημα του ελλείμματος όμως πρέπει να το λύσουμε εμείς. Χρειάζεται "δίαιτα" στο δημόσιο και "γυμναστική" στον ιδιωτικό τομέα.

Βέβαια, όλα αυτά ΔΕΝ θα μπορέσουν να γίνουν χωρίς τη ριζική ανατροπή του πολιτικού συστήματος που μας έφερε σε αυτήν την ιστορικού τύπου ήττα. Στο πλαίσιο αυτό κάποιες λύσεις θα ήταν οι ακόλουθες:

α) Το κλείσιμο των μιζοκομμάτων ΠΑΣΟΚ-ΝΔ | Σε μια αληθινή δημοκρατία, ειδικά μετά τις πρόσφατες αποκαλύψεις, θα είχαν ήδη τεθεί εκτός νόμου.
β) Η επιβολή πολιτικού φόρου σε όσους διετέλεσαν πρωθυπουργοί, υπουργοί, υφυπουργοί, γενικοί γραμματείς, περιφερειάρχες, νομάρχες και δήμαρχοι από το 1974 μέχρι σήμερα | Ευθύνονται και πρέπει να πληρώσουν. Το όφελος του πολιτικού φόρου, πέρα από το οικονομικό που δεν θα είναι αμελητέο, θα είναι πρώτα και κύρια ηθικό.
γ) Δημιουργία νέων, μαζικών και δημοκρατικών κομμάτων | Τα κόμματα είναι κύτταρα της δημοκρατίας.
δ) Συνταγματική καθιέρωση της απλής αναλογικής | Οτιδήποτε άλλο είναι στρέβλωση.
ε) Μέριμνα για την ουσιαστική διάκριση & ανεξαρτησία των τριών εξουσιών | Εκεί νομίζω πως υπάρχει το βαθύτερο πρόβλημα.

Τίθεται τέλος το ερώτημα "ποιος θα υλοποιήσει όλα τα παραπάνω;". Σίγουρα λοιπόν χρειαζόμαστε μια "κυβέρνηση έκτακτης ανάγκης", ή ίσως μια "κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας", η οποία θα μπορούσε αφενός να διαπραγματευτεί με αξιοπιστία την υλοποίηση του παραπάνω σχεδίου με τους εταίρους μας στην ΕΕ και να θέσει ένα πλαίσιο επανεκκίνησης του πολιτικού συστήματος με όρους δημοκρατικής και ηθικής νομιμοποίησης οι οποίοι τώρα απουσιάζουν.

Αυτό λοιπόν πρέπει να είναι το αίτημα κάθε Πολίτη σήμερα: Κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας που θα υλοποιήσει μια πολιτική ατζέντα όπως η παραπάνω που περιέγραψα.

Αγαπητοί φίλοι,

Όχι, δεν είμαστε καταδικασμένοι. Με ένα σχέδιο σαν αυτό "τα νούμερα βγαίνουν" και μπορούμε να γυρίσουμε στην πρόοδο και την ευημερία με όρους βιωσιμότητας. Το θέμα είναι καθαρά Πολιτικό, η λύση της κρίσης εναπόκειται στους Πολίτες.

Πάντα αγωνιστικά και αισιόδοξα,

Δημήτρης Τσίγκος

Η νέα προοδευτικότητα είναι η ανάκτηση της σχέσης του ανθρώπου με τη δημιουργία

Το τέλος του διπολισμού με βρήκε στα δεκατέσσερά μου χρόνια, το 1991. Από τότε έχω βαρεθεί να ακούω για το "τέλος των ιδεολογιών". Ίσως η μεγαλύτερη σαχλαμάρα που ειπώθηκε ποτέ. 17 χρόνια μετά, στα μέσα Οκτώβρη του 2008, θυμάμαι έντρομο έναν οικονομικό συντάκτη που είχαμε συνάντηση στη Virtual Trip να λέει "έκλεισε η Lehman Brothers". Συνειδητοποίησα λίγες βδομάδες μετά ότι αυτή η μέρα, η 13η Οκτωβρίου 2008 θα μείνει στην ιστορία ως η μέρα που τελειώσε ο διπολισμός, με την αμοιβαία ήττα και των δυο "μονομάχων".

Ήδη από το 1981 ο μεγάλος διανοητής & πολιτικός Μιχάλης Χαραλαμπίδης προειδοποιούσε με ένα προφητικό κείμενο για τις "ομοιότητες του δυτικού καπιταλισμού με τον σοβιετικό σοσιαλισμό". Το πόσο δίκιο είχε το απέδειξε η υπογραφή του Γκορμπατσώφ για τη διάλυση της ΕΣΣΔ τον Δεκέμβριο του 1991 και η αίτηση πτώχευση της Lehman Brothers τον Οκτώβριο του 2008. Αυτό που ηττήθηκε δεν ήταν τίποτα άλλο από το μοντέλο ανάπτυξης του "φορντισμού", το οικονομικό & κοινωνικό σύστημα δηλαδή που αποξενώνει όλους εμάς από το αντικείμενο της εργασίας μας, που μας στερεί την υπέρτατη χαρά, εκείνη της δημιουργίας. Θα μπορούσε λίγο προκλητικά κανείς να πει ότι το Ford Model-T και το Lada ήταν οι δυο όψεις του ιδίου νομίσματος.

Αν προχωρήσουμε την ανάλυσή μας θα διαπιστώσουμε ότι εδώ και δυο δεκαετίες, σε Ελλάδα, Ευρώπη και ολόκληρο τον κόσμο, τόσο η "κεντρο-αριστερά" όσο και η "κεντρο-δεξιά" εφαρμόζουν πρακτικά τις ίδιες πολιτικές, με ανεπαίσθητες ενδεχομένως διαφοροποιήσεις σε ορισμένες παραμέτρους. Είναι άραγε αυτή η μοίρα μας; Τελείωσαν οι ιδεολογίες και το μόνο που μένει είναι να αποφασίζουμε για τις "παραμέτρους";

Όχι, σε καμία απολύτως περίπτωση.

Το νέο σκηνικό μας επιβάλλει πρώτα απ'όλα να ορίσουμε ένα νέο λεξιλόγιο. Να δώσουμε νέο νόημα στις βασικές έννοιες της πολιτικής: Την πρόοδο και τη συντήρηση. Για πολλές δεκαετίες η παγκόσμια κοινή γνώμη είχε ταυτίσει την πρόοδο με τον "σοσιαλισμό" και τη συντήρηση με την "αγορά". Δυστυχώς όμως, τα δυο αυτά συστήματα - τελικά - σε μεγάλο βαθμό συνέκλιναν στο ίδιο αποτέλεσμα: Αφενός μεν σην απόλυτη αποξένωση του υποκειμένου από το αντικείμενο της εργασίας του, αφετέρου δε στην καταστροφή του φυσικού & αστικού περιβάλλοντος και σε μια κακώς νοούμενη "παγκοσμιοποίηση" ως "McDonald-οποίηση" των πάντων.

H διαπίστωση αυτή θέτει τα θεμέλια του ορισμού της νέας προοδευτικότητας. Της προώθησης ενός νέου κοινωνικού & οικονομικού συστήματος όπου καθένας από εμάς θα εχει ίσες ευκαιρίες να πραγματώσει τη δημιουργικότητά του και να απολαύσει τη χαρά της δημιουργίας. Κατά την ταπεινή μου γνώμη δεν χωρά καμία αμφιβολία πως το μοντέλο της λαϊκής, μαζικής επιχειρηματικότητας σε συνδυασμό με την επιστροφή του τόπου & της υπαίθρου ως κύριους παράγοντες ανάπτυξης είναι η σημερινή έκφραση της νέας προοδευτικότητας.

Η μετάβαση από την ιδιοκτησία & έλεγχο της παραγωγής στο πλαίσιο ενός ταξικά και κληρονομικά καθοριζόμενου κύκλου σε ένα σύστημα που κάθε μέλος της κοινωνίας έχει ίσες ευκαιρίες πραγμάτωσης της δημιουργικότητάς τους και συνεισφοράς στην παραγωγική διαδικασία είναι σήμερα μια επαναστατική διαδικασία. Πρέπει ακόμα να τονιστεί πως διάφοροι "προοδευτικοί" του προηγουμένου ιστορικού κύκλο, αυτοχαρακτηριζόμενοι δηλαδή ως "αριστεροί", σήμερα έχουν βαθιά συντηρητικές τοποθετήσεις εμποδίζοντας τη μαζική επιχειρηματικότητα και δρώντας ως σύμμαχοι του ληστρικού, χρηματιστικού κεφαλαίου, την ώρα που πολλοί αυτοχαρακτηριζόμενοι "δεξιοί", πολλές φορές βοηθούν την αναδιανομή της παραγωγής - Φέρονται δηλαδή πολύ προοδευτικά.

Είναι βέβαιο αυτό το κληρονομικό & ταξικό σύστημα, η κάστα που ελέγχει την παραγωγή και την πολιτική, θα αντιδράσουν λυσσαλέα στην είσοδο του νέου οικονομικού μοντέλου, της "οικονομίας των μαστόρων" όπως μου αρέσει να την αποκαλώ. Είναι το ίδιο βέβαιο όμως πως οι μάστορες τελικά θα επικρατήσουμε και η κοινωνία θα προοδεύσει. Πως; Πολύ απλά: Ενώνοντας δυνάμεις, στην Ελλάδα, την Ευρώπη και ολόκληρο τον κόσμο.

OpenVote: An exciting product, a great failure

What is OpenVote all about?

Please visit http://www.openvote.net or browse a product presentation at http://slideshare.net/tsigos/openvote for getting detailed pieces of information.

OpenVote has historically been the first software product developed by Virtual Trip and still is the most advanced from a technology point of view. It is a remote secure internet voting system with features of absolute vote privacy combined with universal verifiability of the results - A mix which probably remains unique, 10+ years after its development.

However, the OpenVote sales volume remains equal to zero all these years and is very likely to remain so for the years to come - Unless a very radical usage scenario comes out.

The OpenVote technology is based on PVSS algorithms and provides these nice features, which actually made it a cutting-edge technology product in 2001, when it was launched. In 2005 OpenVote was presented at the 3rd International Conference on Trust Management, which took place in INRIA, Paris, France from May 23rd to May 26th. Moreover, the demo paper was published in the conference proceedings by Springer Lecture Notes in Computer Science: ISBN 978-3-540-26042-4.

Why has OpenVote been a commercial failure?

It is rather simple: If an 'election' is very important, the 'vote selling' problem, which is structural to any kind of remote voting - electronic or not, is too important to compromise. Moreover, even if this compromise is accepted, the overhead required for secure voting, like issuing digital certificates for voters, was quite high and making the system not attractive both from an economic and a usability point of view.
In 2001 we proposed a 'Faculty Evaluation System' to the University of Crete, based on OpenVote, which was unfortunately rejected. IMHO, that remains the only possibility for the system to be used.

Key lesson learnt

There exists a fundamental marketing rule: A company (a product, a service, etc) exists just because a Customer exists. OpenVote had no customers. We developed this product starting from a research outcome, not from a market need. Such a strategy can be disastrous commercially - As it was in the OpenVote case.

What's next?

Virtual Trip will publish OpenVote as free and open source software by the end of 2011.

OpenVote

View more presentations from Dimitris Tsigos.

YES EXECOM Athens, April 14-16 | The final version of the program

Yes execom athens program

View more documents from Dimitris Tsigos.